သစ္ပင္အိုရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္

သစ္ပင္အိုရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္

            ညက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းေနသည္။ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္က ညကို ေၾကာက္ေနေလသည္လား။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္စက္ျခင္းကို မုန္းခဲ့တာ ၾကာျပီျဖစ္သည္။ တခ်ိန္တုနး္ကေတာ့ အိပ္စက္ျခင္းကို ႏွစ္ျခိဳက္ခဲ့မည္ဟု ထင္ပါသည္။ အခုေတာ့ မ်က္လံုးမွိတ္ရမွာကိုပင္ ေၾကာက္တတ္ျပီျဖစ္၏။ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ေနေသာ မ်က္ေတာင္တို႕ကိုပင္ အခြင့္ရွိလွ်င္ မမွိတ္ေအာင္ တားျမစ္မိခ်င္သည္ထိပင္ျဖစ္သည္။

            ညက ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းေနသည္လား။ ကၽြန္ေတာ္က ညကို ေၾကာက္ေနေလသည္လား။ ညအခ်ိန္အခါေရာက္တိုင္း ညသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္စက္ရန္ျမဴဆြယ္၏။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းတို႕က ညကို အံတုပုန္ကန္၏။ ထိုအခါတြင္မေတာ့ ညသည္ သူ႕ျမဴဆြယ္မႈမွ ရုန္းထြက္မိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္ကလူျပဳေလေတာ့၏။ အျပံဳးေအးေအးတို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေရာက္ထိေတြ႕၏။ အရယ္ေျခာက္ကပ္ကပ္တို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေရာက္ ေဆာ့ကစား၏။ ညတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မအိပ္ေအာင္ အျပဳစားဆံုးေသာ အရာမွာ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ျမည္ေနေသာ နာရီသံျဖစ္၏။ အိပ္သင့္ျပီ၊ အိပ္သင့္ျပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ သတိေပးကာ မ်က္ဝန္းအစံုကို မွိတ္ဖို႕ၾကိဳးစားတိုင္း အေမွာင္တို႕က ပို၍ ၾကီးရင့္လာသလို နာရီသံ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ကလည္း တစ္စံုတစ္ခုေရာက္လာေတာ့မည္ဟု အသိေပးေနဟန္ရွိ၏။

            ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ ညစဥ္ညတိုင္းတြင္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ မ်က္ဝန္းတို႕ မွိတ္ဖို႕ျပင္လိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေသာတစ္စံုတစ္ရာသည္ ယခုပင္ေရာက္လာမလိုဟန္ႏွင့္ စိတ္ကိုမအိပ္မိေစရန္ ႏိႈးဆြ၏။ ညသည္ သူ၏ ေအးစက္စက္အျပံဳးတို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေသာအရာသည္ ဘယ္အခါမွ် မလာေတာ့ဟု ေလွာင္ေျပာင္တတ္သည္။ သူ၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေသာအရာကို မုန္းတီးဟန္ျပ၏။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ျမဲေမွ်ာ္လင့္ဆဲျဖစ္သည္။

            တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ေသာ ညအေမွာင္ဝယ္ က်င့္သားရေနေသာ မ်က္လံုးတို႕က ျပတင္းေပါက္မွေန၍ ျပင္ပသို႕ၾကည့္တတ္မိဆဲျဖစ္သည္။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနေသာ ျပင္ပသို႕ၾကည့္မိတိုင္းလည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာတစ္စံုတစ္ခုသည္ ေရာက္မွေရာက္လာပါ့မလားဟု သံသယ ဝင္မိဆဲျဖစ္သည္။ ထိုအခါဝယ္ အိပ္ယာေပၚသို႕သြားကာ အိပ္ဖို႕ျပင္မိျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ နာရီသံ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ေၾကာင့္ မအိပ္ႏိုင္ျဖစ္ရျပန္သည္။ ေခါင္းအံုးေအာက္တြင္ေတာ့ တေန႕ထက္တေန႕မ်ားလာေသာ ေဆးျပားေလးမ်ားက အိပ္ဖို႕ရာ ေသာက္လိုက္ပါ့လားဟု တိုက္တြန္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္ခ်င္။ မအိပ္ခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ တစ္စံုတစ္ခု ေရာက္ရွိလာမွသာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္စက္ဖို႕ျပင္ပါ့မည္။

            ညက လွည့္စားတတ္သည္။ ဟုတ္၏။ ညက လွည့္စားတတ္ပါသည္။ ညသည္ ေျခသံတို႕ကို ဖန္တီးတတ္၏။ မွိတ္လုဆဲဆဲ မ်က္ဝန္းတို႕ကို ေျခသံတို႕ႏွင့္ျပဳစားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းတံခါးဝသို႕ ေရာက္လာတတ္ေသာ ေျခသံမ်ားသည္ အခန္းတြင္းသို႕ဝင္လာေတာ့မေယာင္ ထင္ရ၏။ သို႕ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံမွ် ဝင္ေရာက္လာျခင္းမရွိၾက။ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္ တစ္စံုတစ္ရာသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ် ေရာက္မလာေလေတာ့ျပီေလာဟု ေတြးရင္း မ်က္ရည္က်ခဲ့ရသည္မွာလည္း အခါခါျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္မႈကို ေလွ်ာ့မခ်ႏိုင္ေသး။

            တခါတရံည၏ အေရာင္ကို သရုပ္ခြဲရင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနက်ေျခသံကို ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ သို႕ေသာ္ညက ကၽြန္ေတာ့္ကိုမုန္းမုန္းႏွင့္လွည့္စားသည္။

            ညက အထီးက်န္တတ္ေလသလား။

            ညသည္ေအးစက္တိတ္ဆိတ္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အထီးက်န္ေစေသာ ခံစားခ်က္မ်ားသာ ေပးသည္။ ညက ကၽြန္ေတာ့္ကို  အိပ္စက္ဖို႕ အခြင့္အေရးမ်ားေဖါေဖါသီသီေပးထားသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္မအိပ္ဝံ႕။ ညက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္စုံတစ္ခုကို ပိုမို၍ လြမ္းဆြတ္ေစသည္။ ညသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းေနသည္မွာ တျဖည္းျဖည္းေသခ်ာလာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္က ညကို ေၾကာက္ေနသည္ ဟူသည့္ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္သည္ အေသခ်ာဆံုး အဆင့္သို႕ ေရာက္ရွိလာျပီ ျဖစ္၏။

            ညဝယ္ အိပ္ဖို႕ျပင္လိုက္တိုင္း အိပ္မက္တို႕ေရာက္လာမည္ကို ေၾကာက္သည္။ အိပ္မက္ဝယ္ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ တစ္စံုတစ္ခု၏ ဥပကၡာကို ရရွိလာခဲ့မွာ ေၾကာက္သည္။ အိပ္မက္ဝယ္ ကၽြန္ေတာ္မလိုခ်င္ဆံုးေသာ မ်က္လံုးတစ္စံု ပါရွိလာမွာေၾကာက္သည္။

            မ်က္လံုးတစ္စံု။ ဟုတ္သည္။ ညကိုေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ အေၾကာင္းတရားတြင္ မ်က္လံုးတစ္စံုပါဝင္ပါသည္။ စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနေသာ မ်က္လံုးတစ္စံုပါဝင္သည္။ ထိုမ်က္လံုးဝယ္ အမုန္းတရားတို႕ပါသည္။ ရြံရွာျခင္းတို႕ပါသည္။ နိမ့္က်ေသာ သတၱဝါတစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ေနေသာ အသြင္သ႑န္ႏွင့္ တူသည္။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုသူအမ်ားစုက ထိုမ်က္လံုးတစ္စံုကို အသံုးျပဳၾကသည္။ ထိုမ်က္လံုး၏ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ လင္းလက္ေန၏။

            ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးကို သူတို႕ၾကည့္မည္။ ျပီးေနာက္ေတာ့ သူတို႕၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ထိုသို႔ အသြင္ေျပာင္းသြားလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္မွ်သာဟု ထင္ေကာင္းထင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မွန္ကန္သည္ဟု ယူဆပါသည္။

            ညတိုင္းအိပ္စက္ဖို႕ ေမ့ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္း ထပ္ေျပာခ်င္ေသးသည္။ ထိုတစ္စံုတစ္ခု၏ ေျခသံကို နားစြင့္ေနရျခင္းသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ျပဳျမဲအက်င့္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ထိုတစ္စံုတစ္ခုတြင္ ေျခသံရွိသလား ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ေျခသံကို နားစြင့္ေနျမဲျဖစ္သည္။ ထိုတစ္စံုတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္အနားေရာက္လာေၾကာင္း သိရဖို႕ရာသည္ အရိပ္တြင္ထိုင္ေနရံုႏွင့္မရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေသြးအသားတို႕ကို အသံုးျပဳရ၏။ သူေရာက္လာေၾကာင္းသိရန္ ျပတင္းေပါက္နားကပ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆန္႕ထုတ္ၾကည့္ရ၏။  ကၽြန္ေတာ့္လက္မွ ခံစားရေသာ အထိအေတြ႕ျဖင့္ သူေရာက္မေရာက္ သိရွိ ခံစားရမည္ထင္မိ၏။

            ညကို မုန္းေနေသာ၊ ညကို ေၾကာက္ေနေသာကၽြန္ေတာ္သည္ သူေရာက္လာလွ်င္ေတာ့ ေပ်ာ္ႏို္င္မည္ထင္မိ၏။ သို႕မဟုတ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ၾကီး အိပ္စက္ႏိုင္မည္လား။

            ကိုယ့္အေသြးအသားတို႕ကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္မိေတာ့ ပိန္လွီေနေသာ လက္ေကာက္ဝတ္တို႕က သတိေပး၏ အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းအနားယူသင့္သည္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ထိုတစ္စံုတစ္ရာ ကို မရမခ်င္း အစားအေသာက္လည္း ေကာင္းစြာ မစားေသာက္ႏိုင္မည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဒီတစ္ညေတာ့ျဖင့္ မရရေအာင္အိပ္မည္ဟု စဥ္းစားဆံုးျဖတ္မိ၏။ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ပင္ အိပ္စက္ရန္ ေဆးလံုးလို႕၏အကူအညီကို ယူမိေခ်သည္။ ေခါင္းအံုးေအာက္က စနစ္တက်သိမ္းထားေသာ ေဆးလံုးမ်ားကို ယူရင္း ေဘးစားပြဲမွ အသင့္ရွိေနေသာ ေရဗူးျဖင့္ ေဆးေသာက္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ညေတာ့ ေကာင္းစြာအိပ္စက္ႏိုင္မည္ထင္မိ၏။ ဟုတ္၏။ ေဆးလံုးေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အိပ္စက္ျခင္းကို ယူေဆာင္လာေပး၏။

            ဝုန္းဒိုင္းၾကဲ ဆူညံေနေသာ အသံမ်ားအၾကားဝယ္ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္သတိထားလိုက္မိသည္က တစ္စံုတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္အနားသို႕ေရာက္ရွိလာျပီျဖစ္၏။ ပူေႏြးေနေသာ ထိုအရာသည္ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ အရာပင္ျဖစ္သည္။ တခ်ိန္က ေဖါေဖါသီသီရခဲ့ဖူးေသာ အလင္း၏ အပူပင္ျဖစ္သည္။ အလင္းတြင္ အသံရွိသလို အလင္းတြင္ အပူရွိျပီျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရျပီျဖစ္၏။

            အလင္းတို႕ကို ဖမ္းဆုပ္ရန္ ထဖို႕ျပင္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ မရ။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးသည္ အားအင္ခ်ိနဲ႕ေနေသာ ေခြးပိန္တစ္ေကာင္ပမာ လွဲခ်ေနခ်င္စိတ္သာရွိသည္။ လဲက်ေနခ်င္စိတ္သာရွိသည္။ အေမွာင္ထုၾကီးကေတာ့ ၾကီးစိုးဆဲျဖစ္၏။

            “သူ႕သားက အလုပ္သြားေနတာေလ ဖေအ မ်က္မျမင္ကို မိန္းမနဲ႕ထားခဲ့တာ ဖေအၾကီးက ေဆးေသာက္လြန္သြားလို႕တဲ့ သနားပါတယ္ မိအိုဖအိုေတြ ကၽြတ္ ကၽြတ္..”

            ၾကားေနရသည့္အသံတို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေထာင္ကာ ၾကည့္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဘယ္သူမ်ားလဲဟု။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုးသည္ လႈပ္မရရွားမရ။ ရင္တြင္းမွာလည္းပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္။ “ေရ.. ေရေသာက္ခ်င္တယ္” ဟု အသားကုန္ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အသံက မထြက္။ ခုက ေန႕လားညလား ဟု မေသခ်ာမေရရာစြာ ေတြးမိျပန္ေသး၏။

            အလင္းမရွိပဲ အေမွာင္သာၾကီးစိုးသည့္ အခ်ိန္တိုင္းကို ည ဟု ေခၚဆိုလွ်င္ ေသခ်ာပါသည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ည ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ညျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မုန္းေသာ ညသည္ ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေတာ့မည္ထင္သည္။ သူျမဴဆြယ္သည့္အတိုင္းပင္ အိပ္စက္ျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အလိုရွိေနျပီျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေသာ ညကို ေမ့ကာ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္စက္ခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သည့္မ်က္ဝန္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္သို႕ ေရာက္မလာေစရန္ မည္သူ႕ဆီက အကူအညီ ေတာင္းရမလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သို႕ေသာ္ ယခု အရာအားလံုးကို ေမ့၍ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္စက္ခ်င္ေနပါသည္။

            ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆြဲကိုင္ကာ ငိုေနသည္ကို အထိအေတြ႕ျဖင့္ သိေနရေသာ္လည္း ထိုသူ ဘယ္သူလဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ “ေဖေဖ” ဟု ေအာ္ ေနသည့္ ထိုသူ႕ကို အကူအညီတစ္ခုေတာ့ ေတာင္းခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ဝယ္ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုကူညီဖယ္ရွားေပးပါဟုပင္ျဖစ္သည္။ ရုတ္တရက္ အလင္း၏ ေျခသံတို႕ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ခံစားသိျဖင့္ သိေနခဲ့ေသာ အလင္း၏ ေႏြးေထြးမႈတို႕ ေပ်ာက္ရွသြားသည္။ သို႕ေသာ္ အိပ္စက္ခ်င္လြန္းေနျပီျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးတို႕သည္ မ်က္ခြံလႊာတို႕ကို တားမႏိုင္စီးမရ ပိတ္သိမ္းလိုက္ျပီျဖစ္၏။

            ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေသာ အေမွာင္ထုၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေတာ့မည္။ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ နာရီသံတေခ်ာက္ေခ်ာက္ေပ်ာက္ရွေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။