“ဆံပင္ျဖဴရွာေပးရင္ မုန္႕ဖိုးေပးမယ္”
ဦးၾကီးေအာင္ ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ ရင္ထဲ အနည္းငယ္
မ်က္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ အေမက ျပန္မလာေသး။ အေမ့အစ္မျဖစ္သူ ၾကီးၾကီးႏွင့္ ခဏေနဟု ေျပာကာ
အေမ ရန္ကုန္သြားသည္မွာ တစ္ပတ္ပင္ၾကာျမင့္ေခ်ျပီ။ ၾကီးၾကီးက သူ ဥပုသ္ ေစာင့္သည့္ရက္ဆို
ထမင္းမခ်က္။ သည္ေတာ့ ပိုက္ဆံရွိမွ အဆာေျပမုန္႕ဝယ္စားရမည္ေလ။ မ်က္ႏွာကို အခ်ိဳဆံုးျပံဳးလိုက္ရင္း
“တစ္ပင္ကိုဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲ ဦးၾကီးေအာင္ရ ”
ခပ္ျပံဳးျပံဳးသာေမးလိုက္ရေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ေအာင့္ခနဲ။
သူမ သည္ အသက္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ရွိျပီ ဆိုေတာ့လည္း အေၾကာင္းအရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အေတာ္အတန္
သိပါျပီေလ။ သူမ တို႕မိသားစုကို အထည္ၾကီးပ်က္ မိသားစုဟု ပါတ္ဝန္းက်င္မွ ေခၚၾကသည္ကိုလည္း
သိပါသည္။ ဟိုးအရင္ကဆိုလွ်င္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က သူမ ကိုေတြ႕လွ်င္ ခ်စ္စရာေလးဟု ေျပာရင္း
မုန္႕ေတြ ဇြတ္အတင္းေကၽြးတတ္ၾကသည္ေလ။ ခုမ်ားေတာ့ အေဖကလည္း ရန္ကုန္ကို အလုပ္ေၾကာင့္ ေျပာင္းရျပီး
အေမကလည္း လိုက္သြားသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ မုန္႕ေကၽြးမည့္သူမ်ားလည္း မရွိေတာ့။
“တစ္ပင္ကို ႏွစ္က်ပ္ေပးမယ္ မိေအးေရ.. ႏႈတ္သာႏႈတ္ေပး.. နက္ေနတဲ့
ဆံပင္ေတာ့ မႏႈတ္မိေစနဲ႕ေပါ့.. ဟုတ္လား”
ေခါင္းညိတ္မိရင္း စိတ္တြက္ႏွင့္ တြက္လိုက္မိသည္က အသုပ္တစ္ပြဲရွစ္က်ပ္
ဆိုေတာ့ ေလးပင္ေလာက္ႏႈတ္ရင္ကို အဆာေျပ စားလို႕ရျပီ ဟု။ မနက္ခင္းတစ္နပ္ပဲ စားရေသးသည္ေလ။
အေဒၚက ဥပုသ္ေန႕ဆိုေတာ့ မနက္စာခ်က္ျပီးတည္းက
ထမင္းထပ္မခ်က္ေတာ့။ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္စာ တစ္နပ္စာသာခ်က္ထားသည္ေလ။
ဦးၾကီးေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းမွ ေက်နပ္ျပံဳးကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မိရင္း
ဆံပင္ျဖဴႏႈတ္ရန္ ဦးၾကီးေအာင္ေခါင္းကို ဘီးႏွင့္ ဖီးလိုက္သည္။
အေမရယ္ ျမန္ျမန္ ျပန္လာပါေတာ့…။ ဒီမွာ သမီးကိုၾကည့္ပါဦး
စိတ္ထဲမွ တိုင္တည္ေရရြတ္သံကို အေမ ၾကားပါေစေလ။
……………
