“သူကား ပန္းငုဝါျဖစ္ေစ…. ကိုယ္သည္ကား…”

“သူကား ပန္းငုဝါျဖစ္ေစ…. ကိုယ္သည္ကား…”

--++---

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းတရားဆိုသည္မွာ အိပ္မက္တစ္ခုစာမွ်ထိပင္ ေရရာေသခ်ာမႈမရွိခဲ့။ အရာရာသည္ ေဝေဝဝါးဝါးႏိုင္စြာ..။
အလြမ္းဆိုသည္ကိုပင္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္လြမ္းခြင့္ရွိပါရဲ႕လား ဟု ဆန္းစစ္မိသည့္အခါ အရာရာသည္ ေဝးသထက္ေဝးရာသို႕ လြင့္ေပေတာ့၏။
အျပံဳးမမည္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔တြန္႕ေလးေတြကို ေရာ္ရမ္းမွန္းဆကာ လြြမ္းသည္။ အမုန္းမမည္သည့္ သံေယာဇဥ္ျဖဴျဖဴတုိ႕ကို မုန္းလ်က္ႏွင့္ လြမ္းသည္။ ေမတၱာဆိုသည္ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ခါးတတ္ေၾကာင္း သူသိေအာင္ေတာ့ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။

ခြင့္ ဆိုသည္မွာ တစ္ပါးသူေပးမွ ရသည့္အရာဟု ဆိုလွ်င္ ကိုယ္ျငင္းဆိုခ်င္ပါသည္။ ကိုယ္က လြမ္းခြင့္ကို သူမေပးပါဘဲ စိတ္တိုင္းက်သံုးစြဲေနသူမို႕သာတည္း။ သို႕မဟုတ္ အခြင့္မရွိပါဘဲ လြမ္းေနမိသူမို႕သာတည္း။ သူမသိပါဘဲ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ကူးႏွင့္ ရြက္လႊင့္ကာ လြမ္းေနရျခင္းသည္ပင္ ဘဝ၏ ခမ္းနားလွပေသာ အခ်ိန္ စေလးမ်ား ဟု တင္စားေခၚဆိုခ်င္မိေလသည္။

uRefr\nmbufzdeyfuav;

“ကၽြန္မ၏ ညာဘက္ဖိနပ္ကေလး”

--+++----

ဖိနပ္တစ္ရံ၏ တန္ဖိုးသည္ ေဈးႏႈန္းၾကီးျမင့္ျခင္းႏွင့္ စတိုင္က်လွပျခင္းေလလား။ သို႕မဟုတ္ သက္ေတာင့္သက္သာရွိျခင္းႏွင့္ သံုးစြဲသူအတြက္ ဝယ္ယူဖို႕ ေဈးမၾကီးျခင္းေလလား။ မည္သုိ႕ပင္ဆိုေစကာမူ ယခု ဖိနပ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ကၽြန္မ ရပ္ေနပါသည္။ ဖိနပ္ဆိုင္ထဲသို႕ ဝင္ကာ ဖိနပ္သစ္္ဝယ္ယူဖို႕သည္ ကၽြန္မခ်မွတ္ထားေသာ စည္းမ်ဥ္းေသၾကီးကို ခ်ိဳးေဖါက္ရမည့္အေနအထားျဖစ္ေနသည္မို႕ ဖိနပ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္္သာ ရပ္လွ်က္ အတြင္းသို႕ မလွမ္းႏိုင္ျဖစ္ေနေပ၏။

ဖိနပ္ဆိုင္အတြင္းမွ ဖိနပ္လွလွေလးမ်ားသည္ တစ္ရံျပီးတစ္ရံ ျပင္ပသို႕ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ဆိုင္ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္မကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ ရွိေခ်ျပီ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ဖိနပ္ဆိုင္တြင္းသို႕ မဝင္မိေသး။

ကၽြန္မက ဖိနပ္လွလွမ်ားကို မခ်စ္တတ္ပါ။ ထို႕အတူ ေဈးၾကီးၾကီးဖိနပ္မ်ားကိုလည္း မခ်စ္တတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မသည္လညး္ မိန္းမသားတစ္ဦးမို႕ ေဒါက္ဖိနပ္မ်ားကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္ပါ၏။ သံုးလက္မေဒါက္စီးကာ လမ္းေလွ်ာက္ရလွ်င္ပင္ ကိုယ္သည ္သူ႕အလိုလို စတိုင္က်သြားသည္၊ အရာအားလံုးကို အေပၚစီးမွ ၾကည့္လိုက္ရသည္ ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ မိုးမျမင္ေလမျမင္ေပ်ာ္ကာ ဝယ္စီးဖူး၏။ သို႕ေသာ္ ထိုဖိနပ္သည္ ကၽြန္မအတြက္ အသံုးမဝင္။ ဘက္စ္ကားေပၚတက္လိုက္တိုင္း တပါးသူ ေျခေထာက္ကို ထိသျဖင့္ ခဏခဏေတာင္းပန္ရ၏။ ထို႕အျပင္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္၍မရ။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူျဖစ္သည္မို႕ ပို၍ပင္ လွခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ိန္တစ္ခုအေရာက္မွာေတာ့ မျဖစ္မေနပင္ သူ႕ကို စြန္႕ခဲ့ရေတာ့၏။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးခ်ိန္တြင္ ကင္တင္းန္မွာပဲရွိေသးသည့္ ကၽြန္မ ေက်ာင္းသို႕ေျပးအသြားမွာ ေခ်ာ္လဲခဲ့ျခင္းပင္။ ရလဒ္အျဖစ္ ေဒါက္တစ္ဖက္က်ိဳးလွ်က္ရွိေသာ ဖိနပ္ကို ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ မစီးေတာ့။ တစ္ျခားဖိနပ္ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ေဒါက္ဖိနပ္စီးသည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ ခါးနာေျခသလံုးနာေရာဂါကိုေတာ့ ရက္အတန္ၾကာထိ လက္ခံထားခဲ့ရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ၍ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစမည့္ ဖိနပ္တို႕ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့မိေတာ့သည္။

“ျမိေနေအာင္ ေသြးထားတဲ့ ျမားတစ္စင္း ”

“ျမိေနေအာင္ ေသြးထားတဲ့ ျမားတစ္စင္း ”

--++--

(၁)

ျမင္လား သား။ အဲဒါ မင္းအေဖ။ မင္းအေဖ လူယုတ္မာၾကီးေလ။ ေသခ်ာျမင္ေအာင္ၾကည့္ထားစမ္း ငါ့သား။ တစ္ေန႕မွာ  ေမေမ့အတြက္ သားက လက္စားေခ်ေပးမယ္မဟုတ္လားဟင္။

ႏွင္း၏ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ သား၏ လက္က ပို၍တင္းက်ပ္သြားသည္မို႕ သားငယ္ၾကည့္ရာကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေမာင္ႏွင့္ မိန္းမငယ္တစ္ဦး။ ဟင့္အင္း။ ႏွင္းအတြက္ေတာ့ မည္သို႕မွ်မခံစားရပါ။ ၾကိဳျပီးသိထားျပီးသား အေၾကာင္းအရာတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ဒီကုန္တိုက္ကို ဒီလိုေန႕ဆို ေဈးဝယ္ထြက္ေနၾက ဆိုတဲ့ အတြင္းသိစကားအရ သားႏွင့္ ေမာင့္ကို ရင္ဆိုင္ေပးလိုက္တာသာ ျဖစ္သည္။

သို႕ေသာ္ ကိုယ့္ကို ေမာ့္ၾကည့္လာသည့္ သားငယ္၏ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားေၾကာင့္ ေဒါသကို အရွိန္ျပင္းကာ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ားစုိ႕လာေအာင္ ျပဳလုပ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း သားကို

“သား သားတို႕ အရြယ္ဝတ္တဲ့ အဝတ္အစားတန္းဘက္ သြားရေအာင္ေနာ္ ေမေမ့အတြက္ အဝတ္မဝယ္ခ်င္ေသးဘူးေနာ္”

မ်က္ရည္အဝဲသားႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည့္ သားေလး၏ လက္ကေလးကို ဆြဲကိုင္ကာ ကေလးအဝတ္အစားတန္းဘက္ ေလွ်ာက္လိုက္ရင္း ႏွင္း ေက်နပ္စြာ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

“ေမာင္ မင္းအတြက္ ျမားတစ္စင္း ကိုယ္ ေသြးေနျပီ။ မင္း လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏိုင္မွာလား ေမာင္”

သားလက္ကို ကိုင္ကာ ထလိုက္သည့္အခ်ိန္မွာပဲ ေမာင့္မ်က္ဝန္းတို႕ အထိတ္တလန္႕ျဖစ္သြားခဲ့သည္ကို သတိျပဳမိ၏။ သို႕ေသာ္ ႏွင္းက မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ သားလက္ကို ဆြဲ၍ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေမာင္ႏွင့္ထိုမိန္းကေလး၏ အေၾကာင္းကို ႏွင္းရွင္းမျပလည္း သံုးတန္းေက်ာင္းသားဦးေႏွာက္ျဖင့္ သားနားလည္မည္ဟု ယံုၾကည္သည္ေလ။

--++--

ဆံုမွတ္မဲ့ ရင္ဝွက္ေတး

“ဆံုမွတ္မဲ့ ရင္ဝွက္ေတး”-ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)

---++++-----

ၾကာခဲ့ျပီ။ ဟုတ္သည္။ ၾကာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။

ခံုတန္းေလးသည္လည္း သူ၏ရွိျမဲေနရာ၌ ရွိေနေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ခံုတန္းေလးသည္လည္း ဇရာကို အံမတုႏိုင္ဟန္ျဖင့္ အိုမင္းရိေရာ္ေနခဲ့ေခ်ျပီ။ တစ္ခ်ိန္က အစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တို႕ ဆိုးခဲ့ေသာ ခံုတန္းေလးသည္ ယခုေတာ့လည္း အေရာင္ျပယ္လုလု အစိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကိဳလင့္ေနသည့္အလား။

တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ေကာ ခံုတန္းေလးကဲ့သို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကိဳေနေလဦးမည္လား။ သို႕မဟုတ္ အရာရာကို ျပည္ဖံံုးကား ခ်လိုက္ေလျပီလား။ အခြင့္ရွိလွ်င္ျဖင့္ သိခ်င္စမ္းလွပါသည္။ ေၾသာ္ သိခ်င္စမ္းလွပါသည္ေလ။

ေက်ာင္းေဆာင္၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ စိန္ပန္းနီနီကိုၾကည့္ရင္း လမ္းေဘးအေလ့က်ေပါက္တတ္သည့္ စိန္ပန္းနီကိုပင္ ခူးမွာစိုးသည့္အလား တားဆီးထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခုကို သတိရမိျပန္သည္။ “သတိ- ပိုင္ရွင္ရွိသည္ မိမိကိုယ္ကို သူခိုးအျဖစ္မခံပါႏွင့္” တဲ့ေလ။

အေတြးႏွင့္အတူ ခံုတန္းေလးတြင္ထိုင္ရင္း ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ တစ္ခ်ိန္က ဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ လင္းခက္ ဆိုသည့္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ပညာႏို႕ရည္ ေသာက္စို႕ခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ ကင္န္တီးန္ေပါင္းစံုတြင္ လင္းခက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေသာသူ၏ ေျခရာတို႕ အထပ္ထပ္ရွိခဲ့ဖူးေပသည္။ ထိုကဲ့သို႕ အထပ္ထပ္ရွိခဲ့ဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရပါရဲ႕လား မမမြန္။ စိတ္တြင္းမွ ထြက္ရွိလာေသာ ေမးခြန္းကို ကျပာကသီသိမ္းအုပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ စိတ္၌ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ေစ့ေဆာ္မႈခံလိုက္ရသည့္အလား အေနာက္ဘက္ဆီသို႕ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ပန္းတစ္ပြင့္ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္သည့္ အလွျဖင့္ သူ႕ကို ေငးၾကည့္ေနေလသည္ပဲ။ မမမြန္။ သူ႕ကို ၾကိဳဆိုေလသည္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ မမြန္၏ မ်က္ႏွာသည္ ပကတိ တည္ျငိမ္လြန္းလွသည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္ဝန္းထဲမွာေတာ့ အေငြ႕တစ္ခ်ိဳ႕ လိႈင္းထေနေလသည္လား။ ဖ်တ္ခနဲ သူထရပ္လိုက္မိသည္။ သူ႕ကို ေငးၾကည့္ေနရာမွ သူရွိရာသို႕ တစ္လွမ္းခ်င္းလွမ္းလာေသာ မမမြန္၏ အလွသည္ စံပယ္ျဖဴတစ္ပြင့္၏ ရင့္က်က္တည္ျငိမ္မႈကဲ့သို႕ပင္။ ျဖဴစင္ေအးခ်မ္းလွသည္။ သို႕ေသာ္…။ သူႏွင့္မမမြန္ဆိုသည္က အေျဖမပီခဲ့သည္ စြယ္ေတာ္ရြက္ေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္ မဟုတ္လားေလ။

ၾကာခဲ့ျပီ။ ၾကာခဲ့ပါျပီ။

သူ၊ မမမြန္။ သကၠရာဇ္မ်ားစြာသည္ တစ္ရိပ္ရိပ္ေျပးလႊားလိုက္သည့္ ရထားတစ္စင္းအလား…။