တစ္ေန႕မွာ..

“တစ္ေန႕မွာ”

ပြဲေတာ္သည္ အလင္းမ်ားျပန္႕ၾကဲစြာျဖင့္ လင္းလက္လွပလြန္းေနသည္။ ပြဲေတာ္ကို ေရာက္လာရာလမ္းသည္ ေရႊ၊ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမား ခင္းမထားပါ။ ပြဲေတာ္သို႕လာရာလမ္းသည္ အနည္းငယ္ၾကမ္းရွရွႏိုင္ေသာ သဲတုိ႕ ျဖန္႕ခင္းထားျပီး ဖိနပ္မပါေျခဗလာမ်ားျဖင့္ လာသူမ်ားသည္ကိုေတာ့ သတိထားမိသည္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ပြဲေတာ္သည္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ လင္းလက္လွပေနသည္ကေတာ့အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

အျပံဳးသည္ ပြဲေတာ္အတြက္ တည္ခင္းဧည့္ခံသည့္ အစာအာဟာရျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ ရွိေနေသာ အျပံဳးတို႕သည္ လာပါ၊ ယူပါ၊ ျပံဳးလွည့္ပါဟု ေခၚငင္ဟန္ရွိ၏။ ပြဲေတာ္ရွိလူအမ်ားသည္ ရုပ္ေသမ်ားသဖြယ္ ျပံဳးခ်ိန္တန္ျပံဳးဖို႕မွတ္ဥာဏ္အသြင္းခံထားရသည့္ သ႑န္ျဖင့္ အသက္မဲ့အျပံဳးကို တန္ဆာဆင္ထားသလိုရွိသည္။ ပြဲေတာ္တြင္ေရာက္လာသူမ်ား၏ ထူးျခားခ်က္မွာ တာဝန္ႏွင့္ ေလးစားမႈ ဆိုသည္ကို ဦးေခါင္းတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

အပိုင္း(၁)

ပြဲေတာ္၏ လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်သည္ ပံုေသကားခ်ပ္ဆန္လြန္းလွ၏။ ပြဲေတာ္ကို အခမ္းအနားမွဴးတစ္ေယာက္၏ အသက္မဝင္သည့္ ေလသံႏွင့္  ႏႈတ္ခြန္းဆက္စတင္ထားသည္။ ပြဲေတာ္သို႕ သီးသန္႕လာေရာက္သူမ်ားအျပင္ ပြဲေတာ္ၾကီးမွဴးက်င္းပေရးေကာ္မီတီ၊ ပြဲေတာ္တြင္းလႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ် ၾကည့္ရႈေရးေကာ္မီတီ စသျဖင့္ ပြဲေတာ္တြင္း အဖြဲ႕ငယ္မ်ားဖြဲ႕ထားျပန္ေသးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင ္ပြဲေတာ္သည္ ပြဲေတာ္ထက္ လႊတ္ေတာ္အငယ္စားေလးႏွင့္ပင္ တူသြားေသး၏။

“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကို စိုျပည္သာယာေစခ်င္တာပါပဲ ဒီအတြက္ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လို ၾကီးမႈးေစာင့္ေရွာက္ေပးမလဲ သိခ်င္တယ္”

အစိမ္းေရာင္ကို အေတာ္ပင္ ႏြမ္းေသြ႕ေနသည့္ အေရာင္ကိုဝတ္ဆင္ထားေသာ ေတာင္တစ္လံုးက ထ၍ အဆိုျပဳသည္။ အစိမ္းေျခာက္ေရာင္ဟု ေခၚဆို၍ ရႏုိင္မည္ ထင္၏။

“ဘယ္သူေတြက ခင္ဗ်ားရဲ႕ စိုျပည္မႈကို ဖ်က္ဆီးလိုက္တာလဲေကာ မသိခ်င္ဘူးလား”

မခမ္းတခမ္းျမစ္တစ္စင္း၏အေသြးအသားကိုငံုထားေသာ ေရသန္႕ဘူးတစ္လံုး၏ အေမးကို ေတာင္ၾကီးက မသိက်ိဳးက်ြံျပဳေနသည္။ သူ႕ကို ဖ်က္ဆီးမည့္သူမ်ားသည္ပင္ သူ႕ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပးမည့္သူမ်ားျဖစ္သည္ ဟူသည့္အေျဖကိုေတာင္ၾကီး သိပါ၏။ ထို႕အတြက္ပင္ ေတာင္ၾကီး မေျဖခ်င္၊ မေျဖရက္၊ မေျဖဝံ႕ပါ။

အတင္းေျပာျခင္းဝါသနာ

စိတ္ၾကီး စိမ္းသက္ေနသည္။ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေနသည့္ ဦးေခါင္းသည္ စိတ္ၾကီး၏ စိမ္းသက္မႈ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့သည္မို႕ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ကာသာ အိပ္ပစ္ခ်င္စိတ္တို႕ ေပါက္ေနရသည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္၏ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ သူ လြတ္မထြက္ႏုိင္။ စိတ္ေျပးရာ သူ လိုက္ေနရသည္။ စိတ္သြားရာ သူပါ ေနရသည္။ စိတ္ၾကီး စိမ္းသက္ေနသည္မို႕ သူ႕တြင္လည္း အစိမ္းေရာင္မ်ား စြန္းထင္းေနေတာ့သည္။
“ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ ခု ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ”
ဘာ့ေၾကာင့္ ေမးခဲ့မိသလဲဟု ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း မသိ။ သို႕ေသာ္ ထိုေမးခြန္းက ကိုယ့္ကို ႏွိပ္စက္ေနသည္မွာ အခ်ိန္အတန္ၾကာျပီ။

၄ ဂဏန္းႏွင့္စိတ္နင္စာ

“၄ ဂဏန္း ႏွင့္ စိတ္နင္စာ”

နံပါတ္ ၄ သည္ ကၽြန္ေတာ္မုန္းတဲ့ ဂဏန္းမွာပါလာျပီျဖစ္၏။ ဘာ့ေၾကာင့္ဘာ့အတြက္ ဟု မစြပ္စြဲလိုပါ။ နံပါတ္ ၄ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဒဏ္ရာ တစ္စံုတစ္ရာ ေပးခဲ့သည္ကေတာ့ ေသခ်ာေနပါသည္။
ေမြးခုႏွစ္ ၁၉၈၆။ ေမြးလ ဇြန္။ ေမြးရက္ ၂၈။
၄ ႏွင့္ပတ္သတ္သည့္ ဂဏန္းတစ္စံုတရာ မပါဝင္ခဲ့ပါ။ သို႕ေသာ္၄ ဂဏန္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္္ကို ႏွိပ္စက္လြန္းေန၏။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို စိတ္နင္စာ ဟုသတ္မွတ္ခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ၾကီး အျပာေရာင္ဆန္စြာ နင္ေန၏။ ၁၃၊ ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၃၊ ည ၁၀း၂၃ ။ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ ဖုန္းေလးတစ္စင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အျပာေရာင္ဆန္စြာ တိတ္ဆိတ္ေနမိပါသည္။

“မိစၦာစီးနင္းခံ ည” (ဝါ) “အေမွာင္ငတ္သူ….”

“မိစၦာစီးနင္းခံ ည”

(ဝါ)

“အေမွာင္ငတ္သူ….”

အေရာင္ေတြ မည္းနက္ေနသည္လား။ အမည္းေရာင္ေတြေလပဲလား။ အျမင္အာရံုတစ္ခုလံုးသည္ အမည္းေရာင္၏ ဖံုးအုပ္ထားမႈေအာက္ က်ေရာက္ေနသည္။

“အေရာင္ေတြဆာလိုက္တာ”

ေရဆာသည္ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္လိုပင္ သူယခု အေရာင္ေတြ ဆာေနသည္။ ၾကည့္ေလရာျမင္ေလရာတိုင္းသည္ အမည္းေရာင္။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ထူထပ္ေနသည့္အေမွာင္မဟုတ္။ အေမွာင္အုပ္ေဆာင္းေအာက္ က်ေရာက္ေနသည့္ ၾကက္တစ္ေကာင္ပမာ ခံစားေနရသည္။ ေအာက္အီးအီးအြတ္ဟု ၾကက္ကေအာ္လွ်င္ လူအမ်ားက ၾကားႏုိင္ေသးသည္။ သူသည္ေကာ။ ဒီအမည္းေရာင္အုပ္ေဆာင္းေအာက္က လြတ္ဖို႕ ဘယ္လိုေအာ္ရမလဲ ဟု အျပင္းအထန္စဥ္းစားေနမိသည္။

ငွက္ဆိုသည္မွာ ပ်ံရင္းေသ၊လူဆိုသည္မွာ ၾကံရင္းေသသတဲ့။ ေရွးေခတ္စာေပမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခု သူ အမည္းေရာင္အုပ္ေဆာင္းေအာက္ မေနခ်င္သည့္အတြက္ ၾကံစည္ရေပေတာ့မည္။ သူက လူကိုး။

……………..

“အေရာင္ေတြ ဆာလိုက္တာ”

“ပန္းခေရ မျဖစ္လိုေသာ ......”

ဖုန္း နံပါတ္ တစ္ခုသည္ တိခနဲဲ ျဖတ္ေတာက္ခံလိုက္ရ၏။ ကြန္တက္လစ္(စ္)(contact list) တြင္ မွတ္မထားမိေသာေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္တြင္ ေရးေရးမွ် မက်န္ရစ္ခဲ့။

သူသည္ သူျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ ျဖစ္၏။ သူသည္ သူသာ ျဖစ္သည္။

ေမ့ထားဖို႕ လိုအပ္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားစြာ ေပၚလာျပီျဖစ္သည္။ ေနၾကာပန္းတို႕မည္သည္ ေနမင္းေပ်ာက္ကြယ္သည့္အခါ ေမွးမွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့လွ်က္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ရျမဲသာ ျဖစ္၏။ ထို႕အတူ ကိုယ္သည္လည္း ျပန္လွည့္မလာသည့္ ခ်စ္ျခင္းတရား၏ အတိမ္အနက္တြင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္၍ က်န္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။

ေျမေပၚတြင္ အုပ္စုဖြဲ႕ေနထိုင္ၾကေသာ ျမက္ခင္းေလးမ်ားကို ျမင္မိပါသလား။ ျမက္ပင္ေလးမ်ားတြင္ ျမက္ပန္းေလးမ်ားရွိ၍ အသီးေလးမ်ားသီးေနၾကသည္။ မည္သို႕ပင္ လူတို႕၏အနင္းကို ခံခဲ့ရေစကာမူ ျပန္လည္ ေထာင္မတ္လာတတ္သည္သာျဖစ္္သည္။

“ဝက္ကေလး ေပ်ာ္ပါေစ”

ဝက္ကေလးကို ခ်စ္မိတာ ဘယ္က စခဲ့လဲ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္မိတာကေတာ့ ေသခ်ာေနပါျပီ။ ဝက္ကေလးက နားရြက္ဖါးဖါးေလးရွိတယ္။ ေနာက္ အရပ္ျမင့္တယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထက္ သံုးဆေလာက္ဝေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ဝက္ကေလးဆိုတာ ကိုယ္ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့ နာမည္ေလး။ သူက ကုိယ့္လို လူသားေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။

“ပြဲေတာ္ႏွင့္ ေဝးရာ……”-ျပင္ဆင္ခ်က္

တစ္စံုတစ္ရာကို ရွာေဖြဖို႕ သူ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနခဲ့သည္ဟု သတိရသည္။ ထိုတစ္စံုတစ္ရာသည္ ဘယ္အရာျဖစ္သည္ကိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ မသိ။ ေမွာင္မိုက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ လမ္းၾကားေလးကေတာ့ မည္သူလာလာ ေအးစက္စက္ ဆီးၾကိဳေနဟန္ရွိ၏။ သူ႕ေဘးတြင္ တခ်ိဳ႕လူတို႕ ရပ္၍ တခ်ိဳ႕လူတို႕ သြားလာေနၾကသည္။ လမ္း၏ အေရွ႕ကိုသြားရမလားအေနာက္ကိုသြားရမလား ဟု ေတြးရခက္လြန္းေသာေၾကာင့္ သူေမးလိုက္မိသည္။
“ဘယ္ကိုသြားရမလဲ”
မၾကားဟန္ရွိသည္။ သူ႕ဘက္သို႕ မ်က္ႏွာေလးေသာ္မွ် လွည့္မလာခဲ့။
“ဘယ္ကိုသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြတဲ့အရာနဲ႕ နီးစပ္မလဲ”
“ဘယ္ကိုသြားရမလဲ”

“ကလုန္း မ်ား ေပ်ာ္သည့္ ကစားပြဲကို ဘဝဟု ေခၚသည္”

ေမွာင္သည္။ အေမွာင္တို႕ ၾကီးစိုးလြန္းလွသည္။ ကိုယ့္ေက်ာတြင္တပ္ဆင္ထားေသာ ၾကိဳးမ်ားေၾကာင့္ ရံဖန္ရံခါတြင္ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္သကဲ့သို႕ရွိသည္။ ကိုယ့္ေရွ႕တူရႈတြင္ ဘာရွိလဲ ေတြးခြင့္ေပးသင့္ပါသည္။ ခုေတာ့အလင္းပ်ပ်ပင္က်မလာခဲ့။ အေမွာင္သည္  ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိသင့္သည့္အရာမွန္သမွ်အား ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။
ကလုန္း ဆိုသည့္စကားအဓိပၸါယ္ကို မုန္းလွသည္။ ကိုယ္ ကလုန္းမျဖစ္ခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္ကို ၾကိဳးဆြဲကာ လိုရာကေနေသာ ဇာတ္ဆရာညႊန္ရာအတိုင္း ကလုန္းျဖစ္ေနရသည္။ ကိုယ္သည္ ကိုယ္မဟုတ္ေတာ့။ ကိုယ္သည္ ကလုန္းတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနသည္။
ကိုယ့္စိတ္၊ ကိုယ့္ႏွလံုးသားသည္ ျဖစ္သင့္သလို အေျခအေနတစ္ခုအတိုင္း ျဖစ္ခဲ့သည္ ဆိုပါစို႕။
သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္သည္ အမွန္တကယ္ ခံစားခ်က္အစစ္အမွန္လား။ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္၍ ျဖစ္လာရေသာ ခံစားခ်က္လား။ ေမွာင္သည္။ အေတြးထုၾကီးက ေမွာင္လွသည္။

စာေရးဆရာမအပ်ိဳၾကီး၏တစ္ေန႕တာ

“အခ်စ္ဟာ ဘဝကို ထိန္းခ်ဳပ္ပဲ့ႏွင္ေပးတဲ့ အရာ မျဖစ္သင့္ဘူး လမ္းလြဲလိုက္မွာစိုးလို႕ ေဘးကေန တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ထိန္းမတ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အေနအထားပဲရွိသင့္တယ္။ တကယ္ဆို အခ်စ္ဟာ စိတၱဇနာမ္ သက္သက္ပဲ သူမရွိလည္း အသက္ရွင္လို႕ရတာပဲ”

ရုပ္ေသးရုပ္ပြဲေတာ္

“ရုပ္ေသးရုပ္ပြဲေတာ္”

တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္ေနေသာ လမ္းက်ဥ္းေလးဝယ္ ထိုင္ေနသူအမ်ားအျပားရွိပါသည္။ သူတို႕သည္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္ ေကာင္းကင္ဆီသို႕ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုတိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္ေနေသာ လမ္းေလးမွာပင္ လႈပ္ရြေနၾကသူမ်ားလည္းရွိပါသည္။

“ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ”

“ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ”

တိုးသဲ့သဲ့ေမးသံမ်ားသည္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ရံဖန္ရံခါ ေဖါက္ထြက္လာၾက၏။ သို႕ေသာ္ ထိုေမးခြန္းသည္ ေမးခြန္းသာျဖစ္လွ်က္ အေျဖမရွိ။ အေျဖမရွိခဲ့။

လမ္းက်ဥ္းေလးဝယ္ အလင္းတခ်ိဳ႕ စိုက္ခနဲ စိုက္ခနဲ က်လာသည္။ ထိုအလင္းတို႕အား လိုက္ဖမ္းေနၾက၏။ ကိုယ့္ေဘးနားသို႕ အလင္းက်လာပါလွ်က္ မျမင္ၾကသူေတြကလည္း အမ်ားအျပား။

“မလာေသးဘူးလား”

“ခုထိ မလာေသးဘူးလား”

“ေမွ်ာ္ရတာ ပင္ပမ္းလွျပီ”

လူတခ်ိဳ႕၏ တီးတိုးရြတ္ဆိုသံသည္ သိပ္မက်ယ္ေလာင္ေတာ့။ အလင္းဖမ္းသူအမ်ားအျပား၏ လႈပ္ရြသံသည္သာ ဖံုးလႊမ္းသြား၏။

“ေဟာ ဟိုနားမွာ ေဟ့”

“ဒီမွာဟ ဒီမွာ”

……………………………..။

 “အလင္းရွင္သည္ အေမွာင္ကို ခြင္းဖို႕ၾကိဳးစားေသာ္ျငား လူသားတို႕၏ စာနာမႈမရွိျခင္းကို ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္ အေမွာင္ကိုမခြင္းပဲ ေကာင္းကင္ထက္သို႕ ျပန္သြားလတံ႕”

ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားသံေၾကာင့္ အလင္းဖမ္းသူမ်ားေကာ၊ အလင္းကို မျမင္ရ၍ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသူမ်ားပါ ရုတ္တရက္ လန္႕ဖ်ပ္သြားၾကသည္။ ဒီအေမွာင္ကို မခြင္းႏုိင္ေတာ့ဘူးလား ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ားစြာတဝဲလည္လည္ျဖင့္ အသံရွင္ကို လိုက္ရွာေနၾက၏။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ အသံရွင္ကို အေမွာင္ပ်ပ်တြင္ ေတြ႕လိုက္ရ၏။

ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းကို ေက်ာတြင္စိုက္လွ်က္ လက္တြင္ေတာ့ ဓါတုေဆးမ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ မီးလင္းလက္ေကာက္မ်ား ဝတ္ဆင္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္။ ထိုသူ႕သ႑ာန္ကို ၾကည့္ရံုမွ်ျဖင့္ စိတ္မႏွံ႕ဟု သိသာေနသည္။ သို႕ေသာ္ လူအားလံုး မလႈပ္ရဲဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ ေတြးေတာေနၾကသည္။

သဘင္သည္စကား၊ အရူးစကား၊ ကေလးစကားတို႕ကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္မလုပ္သင့္ဟူသည့္ ေရွးက ခ်န္ထားခဲ့သည့္ စာသားကို ေတြးးေတာေနၾကသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဒီအရူး၏ စကားကို ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္သည္ ဟု ေတြးသူ အမ်ားအျပားရွိသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း စိုက္ခနဲစိုက္ခနဲက်လာေသာ အလင္းမ်ားအား ေကာက္ယူဖို႕ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနၾကျပန္၏။

ထို႕ေနာက္ ထိုစိတ္မႏွံ႕သူက လမ္းက်ဥ္းေလးတြင္ပင္ ရပ္လွ်က္ အလင္းစမ်ားအား ေကာက္ခါငင္ကာျဖင့္ လိုက္ေကာက္ေနျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ အလင္းရွာမေတြ႕သူတခ်ိဳ႕အား အလင္းစေပးလိုက္ ေကာက္လိုက္လုပ္ေနသျဖင့္ က်န္သူတို႕မွာ မေတြးအားေတာ့။ သူတို႕ပါ အေလာတၾကီးလိုက္ေကာက္ၾကျပန္၏။ စိတ္မႏွံ႕သူေပးေသာ အလင္းေၾကာင့္ လူတခ်ိဳ႕သည္လည္းအလင္းကို ရွာေဖြႏိုင္စြမ္းရွိလာျပန္သည္။

 “အလင္းေတြဝယ္ခ်င္ပါတယ္ အလင္းတစ္စအတြက္ အမိုးတစ္စိတ္ နဲ႕ လဲပါ့မယ္။”

ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ လူအေပါင္းသည္ အသံလာရာသို႕လွည့္ာကည့္လိုက္ၾက၏။ လူၾကီးလူေကာင္းပံုဝတ္ဆင္ထားေသာ အမည္းေရာင္ ကမၺလာမ်ားထံမွ အသံထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အမိုးမရွိ၊ အကာမရွိ၊ အိမ္မရွိ၊ ယာမရွိ ဆိုသည့္နာမည္ျဖင့္ လမ္းက်ဥ္းေလးတြင္ ေနလာတာၾကာျပီျဖစ္ေသာ သူတို႕အတြက္ေတာ့ အမိုးတစ္စိတ္ဟူသည္ ၾကီးမားသည့္ ဆြဲေဆာင္မႈၾကီးျဖစ္သည္။

စိတ္မႏွံ႕သည့္အရူးမွလြဲ၍ က်န္သူမ်ား၏ မ်က္ႏွာတြင္ အနီေရာင္သမ္းလာသည္။ ထို႕ေနာက္ အလင္းေကာက္ဟန္မွာ ကနဦးကလို ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေျပးခြေက်ာ္လႊားကာ ေကာက္ေနၾကသည္။ အလင္းမျမင္သူတခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ့္ေဘးနားမွာရွိလိုရွိျငား လက္ျဖင့္ မွန္းသမ္းရမ္းကာ ေကာက္ၾက၏။ ကံေကာင္းသူတခ်ိဳ႕ရွိသလို ကံဆိုးျမဲဆိုးေနသူလည္း ရွိသည္။

အရူးသည္ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းေလးေလး ခါလိုက္ရင္း အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားဆီသို႕ တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားေလ၏။

“ဘာ့ေၾကာင့္ အလင္းကို ဝယ္ခ်င္ရတာတုန္း”

“အရူးက အရူးလို ေနစမ္းပါ”

“ဘာ့ေၾကာင့္ အလင္းကို ဝယ္ခ်င္ရတာတုန္း”

အရူး၏ ထပ္ေမးသံၾကားေတာ့ အမည္းေရာင္ ကမၺလာတစ္ခုက ေျဖသည္။

“သူတို႕ဆီမွာ အလင္းေတြမ်ားရင္ က်ဳပ္တို႕ အေမွာင္ေတြ အတြက္ ေနရခက္မွာေပါ့ဗ် အားလံုးစုစုစည္းစည္းနဲ႕ အလင္းကို တူတူေကာက္လိုက္ၾကရင္ အလင္းထုၾကီးက က်ဳပ္တို႕ကို ဖယ္ထုတ္မွာေလ ခုလိုက်ေတာ့ အမိုးတစ္စိတ္ဆိုျပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက ္အလင္းေကာက္ရင္း သူတို႕စိတ္ေတြ မသန္႕ရွင္းေတာ့ဘူး ေတြ႕လား အဲဒီအခ်ိန္က် အလင္းရွင္လည္း သူႈလူေတြရဲ႕ စိတ္ညစ္ေထးမႈကိုၾကည့္ျပီး အလင္းကို ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္မွာပဲ အဲဒီအခါ ဒီကမၻာက က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ ကမၻာ ျဖစ္ျမဲျဖစ္ေနမွာေပါ့”

အရူးက ေခါင္းခါလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ဆန္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။

“ၾကားၾကလား”

မည္သူမွ် သူ႕ကို လွည့္မၾကည့္

“ၾကားၾကလား”

တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေကာင္းေနၾကဆဲ။

“ၾကား ၾက လား”

ထို႕ေနာက္ေတာ့ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားသံမ်ားမွလြဲ၍ မည္သည့္အရာမွ် မၾကားရေတာ့။ အသံမထြက္ပဲ ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ အရူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေနသည့္ လူစုၾကီးသာ က်န္ခဲ့ေတာ့၏။ အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားကေတာ့ ေက်နပ္စြာ လက္ပိုက္ေငးၾကည့္ေနၾကဆဲ။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အရူး၏ မ်က္ဝန္းမ်ား ရုတ္တရက္ျပံဳးသြား၏။ ထို႕ေနာက္ေတာ့ ေက်နပ္စြာ ေခါင္းတျငိတ္ျငိတ္လုပ္ေနျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားကို လက္ညိဳးထိုးကာ ဟားတိုက္ရယ္ေမာျပန္၏။ သို႕ေသာ္ အသံမထြက္။ အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားကေတာ့ အရူးကို ေၾကာင္အစြာ ျပန္ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။

“ဒီအရူးေတာ့ စိတ္မႏွံ႕ေတာ့ဘူးထင္တယ္”

“ၾကည့္ရတာ ပိုပုိဆိုးလာတယ္ထင္ပ”

ထို႕ေနာက္ သူတို႕၏ မ်က္လံုးမ်ားကို အျပိဳင္အဆိုင္ အလငး္ေကာက္ေနၾကေသာ လူစုၾကီးထံသို႕ လႊဲလိုက္ျပန္သည္။

အရူးကေတာ့ သူတို႕ကို ဟားတိုက္ရယ္ေမာရင္း

“အဖန္တီးခံအခ်င္းခ်င္း ဘာ့ေၾကာင့္ တိုက္ခိုက္ေနၾကပါသလဲ” ဟု ရြတ္ဆိုကာ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့၏။

လူစုၾကီးကေတာ့ အျပိဳင္အဆိုင္ အလင္းေကာက္ဆဲ။ အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားသည္လည္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနၾကဆဲ။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)