လက္က်န္ထြက္သက္

“လက္က်န္ထြက္သက္”

မနက္ျဖန္ဟာ ကိုယ့္ကို ရွင္သန္ခြင့္ေပးသည္ျဖစ္ေစ မေပးသည္ျဖစ္ေစ မနက္ျဖန္မွာ ရွင္သန္ဖို႕ အေၾကာင္းတရားရွိခဲ့ရံုနဲ႕ လံုေလာက္တယ္။

 (၁)။

 မနက္ျဖန္မွာ ႏိုးထဖို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ကိုယ္အိပ္စက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ မျပီးေသးတဲ့ တာဝန္ေတြ၊ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ စိတ္လိုအင္ဆႏၵေတြအတြက္ ကုိယ္အနားယူလိုက္တာ။ အိပ္စက္ျခင္းဟာ တခါတေလမွာကိုယ့္ကို အနားရေစျပီး တခါတေလမွာ ေမာပန္းႏြမ္းလ်ေစတယ္။ 

ေခတ္ ၾကီး အျပစ္ရွိသည္..

အသက္တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အထက္သာ နားေထာင္ခြင့္ရွိသီခ်င္းမ်ားသည္ ေလတြင္ပ်ံဝဲလွ်က္ ကေလးအစေခြးအဆံုး တရို႕ရို႕ အူကာေအာ္ကာဆိုသည့္ေခတ္ထဲသို႕ေရာက္ရွိေနခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ ထိုသီခ်င္းမ်ားအတြက္ ကန္႕သတ္ခ်က္သည္ လူတိုင္းႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ ျပည့္တန္ဆာစကားမ်ား ထြက္မလာေစရန္သာ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ ေခတ္ၾကီးက တိုး၍ တိုး၍ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာခဲ့ျပီျဖစ္၏။ ကန္႕သတ္ခ်က္သည္ ကန္႕သတ္ခ်က္အဆင့္ပ၌သာ မရပ္တန္႕ေတာ့။ မ်က္မျမင္အတြက္ ကန္႕သတ္ခ်က္၊ ကေလးမ်ားအတြက္ ကန္႕သတ္ခ်က္။ တိုး၍လာသလို ထင္ေပၚမႈသည္လည္း တိုး၍ တိုး၍လြယ္ကူလာခဲ့၏။ အသံထြက္ရြတ္၍မရေသာ ကဗ်ာတို႕ေပၚထြန္းလာျပီျဖစ္သလို ဖိုမခြဲျခားခ်က္မ်ားကိုပင္ တသီးတသန္႕ကဗ်ာလုပ္ၾကည့္ၾကသူတို႕ ေပၚလာျပီျဖစ္၏။ ယခုေခတ္မွာပင္ ဆိုရိုးစကားတစ္ခုေပၚထြန္းလာျပီျဖစ္သည္။ သုေတသနဆိုင္ရာစာတမ္းမ်ားကို မ်က္စိအေညာင္းခံ၊ စိတ္အေညာင္းခံရွာၾကည့္မည့္အစား ထိုအမ်ိဳးအစားကို သုေတသနျပဳကာ ေရးသားထာေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ ရသစာတမ္းမ်ားကိုသာ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈၾကည့္စမ္းပါဟုပင္ျဖစ္သည္။

အက်ိဳးႏွင့္အေၾကာင္း...

“အက်ိဳးႏွင့္အေၾကာင္း”

ဤရြာကို အျပံဳးရြာဟု ေခၚသည္။ စိတ္ရွိသလို ျပဳမႈေနထိုင္ခြင့္မရွိ။ မ်က္ႏွာတြင္ အျမဲျပံဳးေနႏိုင္မွ ေနခြင့္ရွိသည့္ ရြာ ျဖစ္သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားကိုကား လူဟု ေခၚၾကသည္။ လူသည္ အျမဲ ျပံဳးေနတတ္ရမည္။ ျပံဳးေနသည့္မ်က္ႏွာကို ဆင္ယင္ထားသူသည္သာ ဤရြာတြင္ ေနခြင့္ရမည္ျဖစ္၏။ စိတ္ရွိသလိုျပဳမႈေနထိုင္တတ္သူတို႕အတြက္မူ ဤရြာသည္ ေခတၱလာလည္သလိုသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ၾကိဳဆိုသူ ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္။ သို႕ေသာ္ အျပံဳးမ်က္ႏွာျဖင့္ကား ၾကိဳဆိုေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ စိတ္ရင္းမပါဘဲႏွင့္ ဤအျပံဳးရြာတြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာပါရဲဲ႕လား ဟု ေမးစရာျဖစ္လာသည္။ ထို႕အတြက္အေျဖသည္ …။

“အေျဖမရွိတဲ့ပုစၦာ”

စိတ္တစ္ခုလံုးဝမ္းနည္းလိႈက္ဟာေနတာမ်ား
အေျဖမရွိတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္လိုပဲ
ေတြးရခက္ခဲ့တဲ့ညေနခင္း။

ျဖာက်လာတဲ့ အမည္းေရာင္မိႈင္းေတြ၊ ဘယ္ဆီကို ဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာထက္ မ်က္ဝန္းထဲက မ်က္ရည္တို႕ ညွစ္ထုတ္စရာမလိုပဲ သူ႕အလိုလိုက်ေစခဲ့တာျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ထိုမိႈင္းသည္ မ်က္စိျဖင့္မျမင္ရသလို အနံ႕အသက္လည္း ရႈမရရိႈက္မရ၊ စိတ္တြင္းမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ မိႈင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ငိုခ်င္သည္။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါႏွင့္မွ မသက္ဆိုင္ပါပဲ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႕ တစ္လိႈက္လိႈက္ လိႈက္တက္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဟု မဆန္းစစ္လိုက္ရေသးခင္တြင္ပင္ က်ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္တို႕ကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ့။ ယေန႕ညေနကၽြန္ေတာ္ ငိုမိသည္။ ငိုလိုက္မိျပီျဖစ္၏။

---++++-----

“ဒီဇင္ဘာဟာ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ မကုရေသးတဲ့ နာတာရွည္ေရာဂါ”

ေမွာ္ဆရာေတြရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ဟာ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ျဖားေယာင္းမႈေအာက္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အနက္ေရာင္ျခံဳလႊမ္းဖို႕ၾကိဳးစားေနတ.ယ္။ ေမွာ္ဆရာေတြဟာ ပံုျပင္ေတြ တစ္ပုဒ္ျပီးတစ္ပုဒ္ေရးတယ္။ ဘယ္ပံုျပင္နဲ႕မွ ကယ္ႏုိင္မွာလဲ။ မသိဘူး။ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ေမွာ္ဆရာေတြဟာ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ေျပးေျပးလႊားလႊားေရးေနၾက၊ ဒါ ငါတုိ႕ရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ ၊ ဒါ ငါတို႕ရဲ႕ ကြန္းခိုရာ၊။ အလင္းေတြ ျပန္႕ၾကဲဖို႕၊ အလင္းေတြ ျဖန္႕ပစ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနၾက။ ငါတို႕ရဲ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ကို အလင္းမွ် ဖိဳ႕ ငါတို႕ အားလံုးလိုအပ္တယ္။ ေမွာ္ဆရာတိုင္းရဲ႕ ႏႈတ္ဖ်ား၊ ႏွလံုးသားမွာ ဒီစကားက စြဲထင္၊ ကမၺည္းဆိုတာ တကူးတကထိုးစရာမလိုပါပဲ ထင္ေနတဲ့ စာသား၊ ဒီစာသားေပါ့။

မုန္းတယ္ ဒီဇင္ဘာ

“မုန္းတယ္ ဒီဇင္ဘာ”

ဒီဇင္ဘာ။ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ျပႆနာေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အင္အားေတြကို သူ တြန္းတိုက္ပစ္တယ္။ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ယိုင္လုလု လဲက်ဖို႕ တည္းတည္းေလးရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္က်မွ စိတ္ၾကိဳးေတြ ျဖတ္ခ်လိုက္ပံုမ်ား ေျပာ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ သူ မာယာမ်ားတယ္။ ဒီဇင္ဘာဟာ မာယာမ်ားတယ္။ ဒီဇင္ဘာဟာ ဒဏ္ရာေတါ အတိုင္းအဆမဲ့ သယ္ေဆာင္လာတတ္တဲ့ရာသီလို႕ ကၽြန္ေတာ္ စြပ္စြဲခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားကို ဒီဇင္ဘာဟာ ဓါးနဲ႕ ခ်ိန္ထားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဓါးဦးနဲ႕ ထိကပ္ရန္ ဆံတစ္ျခည္မွ်င္စာအလိုမွာ ရပ္တန္႕၊ သူ ေရြ႕ေစာင္းမသြားဘူး။ တည့္တည့္မတ္မတ္ ခ်ိန္ထားတယ္။

ဒီဇင္ဘာမွာ ကၽြန္ေတာ္ အသဲကြဲတယ္။ တစ္ဖတ္သတ္ခ်စ္ရသူ လက္ထပ္တယ္။ ဒီဇင္ဘာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ကြဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ၾကိဳးျဖတ္သတင္းစကားေတြ သူသယ္ေဆာင္လာတယ္။ ဒီဇင္ဘာဟာ သူ႕မာယာေတြ တစ္ရစ္ျပီးတစ္ရစ္ ထုတ္လႊတ္ေနပံုမ်ား၊ ေယာက်္ားမ်ားရဲ႕ မက်ည္းကိုးပင္ဆိုတဲ့မာယာေတာင္ လက္ေျမွာက္ရမတက္။ ခု ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြိကု ဒီဇင္ဘာ တစ္စခ်င္းစီ ခ်ဴေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ခ်ဴဆီ။ ဒီဇင္ဘာဟာ ခ်ဴဆီပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေၾကကြဲမႈေတြကို တစ္လိမ့္ခ်င္းစီ ရစ္ယူေနတာမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ရင္တစ္ခုလံုး ဟာခနဲ။ ဒီဇင္ဘာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ပ်က္တဲ့ လက္ပ္ေတာ့အတြက္ထက္ သူျဖတ္ခ်လိုက္တဲ့ စိတ္ၾကိဳးေလးေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေသလုမတက္ ရင္ထဲမွာ က်ဥ္တယ္။

ရင္ဝွက္စာတမ္းေရးနည္း(ဝါ)“ငွက္ကေလးဝွက္နည္း”

တစ္စံုတစ္ခုကို ဝွက္ျပီးေရးတာမ်ိဳးကို သေကၤတေရးနည္းလို႕ ေခၚတယ္ တဲ့။ နိမိတ္ပံုအသံုးအစြဲေတြနဲ႕ စာကို တန္ဆာဆင္ထားသတဲ့။

စဥ္းစားမိတာ တစ္ခုတည္း။ ငွက္ကေလးကိုဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ဝွက္ေရးရင္းနဲ႕ အက်င့္ပါသြားတာမ်ားလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရးတာ သေကၤတေရးနည္းမဟုတ္ဘူး။ ငွက္ကေလးဝွက္နည္းပဲ။

“ေတာင္တက္ျခင္းဝါသနာဟာ လွသထက္ လွ လွ လာ”

စိတ္တစ္ခုလံုး ပင္ပန္းေနတာ ဘာနဲ႕ အစားထိုးေျဖသိမ့္ရမလဲ ။ အေျဖသိသိနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားတုန္းပဲ။ စိတ္ရဲ႕ အတိမ္အနက္ေနာက္ ေျခရာေကာက္ၾကည့္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့သမွ် တစ္ခုခုဆို အျပင္းအထန္ခံစားပစ္တတ္တာ ကိုယ့္အက်င့္။ ခုေတာ့ ေသရာပါအက်င့္ၾကီးနဲ႕ ကိုယ့္မွာ ဒုကၡေရာက္ရေပါ့။

ကိုယ့္လက္က ေငြဆံုးရံႈးတာေတာင္ မ်က္ႏွာမပ်က္ဘူး။ သိကၡာဆံုးရံႈးမွာကိုေတာ့ ေသမေလာက္ေၾကာက္ခဲ့သူ။ ေၾကြတစ္လွည့္ၾကက္တစ္ခုန္စီးပြားေရးကို မ်က္ႏွာလြဲခဲပစ္ႏုိင္ခဲ့သူ၊ သိကၡာတရားဆိုတာၾကီးကို ကိုးကြယ္လို႕ ျမဴထပ္ေနတဲ့ လမ္းကိုမွ ေလွ်ာက္ခ်င္ခဲ့သူ။ ျမဴအထပ္ထပ္ၾကား ဆူးစူးေတာ့ မ်က္ရည္ဝဲမိတာ အဆန္းသား။ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖၚလိုက္မိတဲ့ မသူေတာ္ေလးကိုယ္က ကိုယ့္စိတ္အေပ်ာ့စားေလးကို ဘယ္လိုအဖံုးအုပ္ထားရမလဲ။

ေဘာင္မဲ့လူ

“ေဘာင္မဲ့လူ”

ေလးေထာင့္က်က်စတုဂံမ်ား၊ သံုးနားရွိေသာ ၾတိဂံမ်ားကို ကိုယ္မႏွစ္သက္ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ စတုဂံ၊ ၾတိဂံဟု သတ္မွတ္ႏိုင္သည့္ ေဘာင္ျဖင့္ ကန္႕သတ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္သည္ ေဘာင္ဆိုသည့္အရာတစ္ခုကို အဝတ္အစားဝတ္ရာတြင္ပင္ မက်င့္သံုးခ်င္ပါ။ အရွက္လံု၊ လူျမင္ေကာင္းရံုႏွင့္ ကိုယ့္စိတ္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေစရမည္ ဆိုသည့္အခ်က္သည္ ကိုယ္အဝတ္ ေရြးခ်ယ္ရာတြင္ အျမဲအသံုးျပဳေသာ စည္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးႏွင့္ ေခါင္းေပါင္းကို ဝတ္ဆင္၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ စိတ္ႏွင့္ ကမၻာျခားသို႕ မပုိ႕လိုပါ။

“ကိုယ္ဟာ မရည္ရြယ္ဘဲ ေဘာင္တစ္ခုေအာက္သြားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ထိုးေဖါက္ထြက္ရမွာပဲ။ ”

ကိုယ္တို႕သည္ လူငယ္...

“ကိုယ္တို႕သည္ လူငယ္…….”

ပြဲေတာ္က အသက္မဲ့လြန္းေနသည္။ ပြဲေတာ္တြင္ ၾကိဳးဆြဲေနသူမွာ သူ လိုခ်င္လိုအပ္ေသာ အရာမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္ကခုန္ေစ၍ က်န္အရုပ္မ်ားအားတိတ္ဆိတ္ဆြံ႕အေနေစသည္။  ပြဲေတာ္တြင္ လိုအပ္ေသာ အဓိကအခ်က္မွာ ေႏြးေထြးမႈပင္ျဖစ္သည္။ ေႏြးေထြးမႈသည္ ေရွးမဆြက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ သံေယာဇဥ္ဟု မဆိုလိုပါ။ ေႏြးေထြးစြာေဖးမမႈႏွင့္ ယံုၾကည္မႈပင္ျဖစ္သည္။
ဟုတ္သည္။ ပြဲေတာ္သည္ အသက္မဲ့လြန္းေနသည္။

“ပြဲေတာ္တြင္ကျပေဖ်ာ္ေျဖရန္ ရုပ္ေသးမ်ား အလိုရွိသည္...။”