Sunday 30 December 2012

ပန္းမပြင့္ေသးဘူး

ရွိ/မရွိ မသိခ်င္ဘူး
ေတြ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြက လြန္႕လူး
အလြမ္းဆိုတာရဲ႕ ရသကို
ခံစားမိလိုက္သလိုမ်ိဴး
သူ႕ ျဖားေယာင္းမႈမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ရူးေနျပီ။

Saturday 29 December 2012

သူ သိပါေစ

သီခ်င္းကို ကိုင္စြဲ၍အရာအားလံုးကို ရင္ဆိုင္ႏုိင္ပါသည္။ သံစဥ္တို႕သည္ အားအင္တို႕ ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပး၍ အရာရာအား ရင္ဆိုင္ႏိုင္မႈရွိေစရန္ ကၽြန္ေတာ့္အား တီးတိုးအင္အားေပးေနသည္။ ဟုတ္၏ သီခ်င္းရွိလွ်င္ သူအနားတြင္ရွိသကဲ့သို သီခ်င္းႏွင့္ သူ႔အားထပ္တူျပဳကာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တို႕သည္ လန္းဆန္းဖ်တ္လတ္ေနပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းနားေထာင္ေနပါသည္။ ထိုသီခ်င္းတြင္ သူ႕အတြက္ သီးသန္႕ဖြဲ႕ဆိုေသာ ဂုဏ္ရည္တို႕ပါဝင္သလို သူ႕အတြက္သီးသန္႕ ေပးအပ္ထားေသာ ေမတၱာတို႕ ပါဝင္ေၾကာင္း သူသိပါေစ။

Wednesday 26 December 2012

ေရထဲက လရိပ္

အရိပ္လိုျမင္ေနမိတဲ့ စိတ္အစဥ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ခြင့္ေပးပါ
ငါ မလြမ္းခ်င္ဘူး
ခံစားမႈတစ္ခုကို ျပိဳင္တူဆုပ္ကိုင္မိတဲ့ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကား
ပဝါပါးတစ္ခုျခားထားမွန္း နားလည္တယ္
ျပိဳင္တူ မဖြင့္ရဲတဲ့ ဒီပဝါပါးေအာက္မွာ
အခ်စ္ရဲ႕ သိပ္သည္းမႈေတြဟာ တစတစၾကီးျမတ္
မွိန္ေဖ်ာ့လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ေတြကို
မ်က္ႏွာလြဲမိခဲ့ၾကတယ္

Saturday 22 December 2012

ေတြးမိေတြးရာ-၁

အေအးဓါတ္လႊမ္းျခံဳတဲ့အခါ ေျခဖ်ားေလးကို ေလေအးေလး တိုးေဝွ႕သြားရင္ေတာင္ အသဲထဲထိ ေအးသြားတတ္တာပဲ
အထီးက်န္လြန္းတဲ့ ညေတြမွာ နင့္အေၾကာင္း ေရးေရးေလးေတြးမိလိုက္ရင္ေတာင္
ႏွလံုးသားထဲက နာတယ္...........
အသဲစိမ့္ေအာင္ လြမ္းလြန္းလို႕.......

Friday 21 December 2012

ေတြ႔ဆံုခြင့္


လြမ္း ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ
ကိုယ္နဲ႕ မတိုက္ဆိုင္ပါပဲနဲ႕
ခဏခဏ လာခလုတ္တိုက္တယ္
မသိလိုက္မသိဘာသာနဲ႕
လြမ္းေနမိတဲ့သူ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားက သိသူ..

Thursday 20 December 2012

တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ အသိေပးပါ


တကယ္ပ်က္ေလမလား ကမၻာ
အရိပ္အေယာင္ေလာက္ေတာ့အသိေပးပါ
တကယ္သာ ပ်က္မယ္ဆိုရင္
ဖြင့္မေျပာရေသးတဲ့ စကားတခ်ိဳ႕ အံထုတ္ခ်င္မိရဲ႕
နင့္သိပ္ေနတဲ့စကားတို႕ အံထုတ္ခ်င္မိရဲ႕
အသိေပးပါ ကမၻာ
တကယ္ပ်က္မလား။

Wednesday 19 December 2012

ႏွင္းဝွက္တဲ့ေဆာင္း

တစတစလင္းလက္လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ႏွင္းစေလးဟာ အရည္အျဖစ္ကေန အခိုးအေငြ႕အျဖစ္လူးလြန္႕လို႕သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္႕ရင္မွာလိႈင္းထန္တယ္။ စြယ္ေတာ္ရြက္ပမာ မခြဲမခြါရွိခဲ့ျခင္းဟာ သူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို ၾကည့္ဖို႕မဟုတ္ဘူးေလ။ ခုေတာ့ ေန႕စဥ္နဲ႕အမွ် သူေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္။
သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ မိသားစုေတြ ဝိုင္းဖြဲ႕ေနတဲ့ မီးပံုပြဲေတြရွိတယ္။ ဂစ္တာမလိုဘူး။ သီခ်င္းမလိုဘူး။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ေလွ်ာက္ျပဖို႕မလိုသလို ေပၚပင္အဝတ္အစားေတြမလိုဘူး။

မတူညီေသာ လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ား

“မင္းကြာ ဂရန္ေဖါက္ျပီးသားအိမ္ကို အေရာင္းအဝယ္လုပ္ျပီး နာမည္ေျပာင္းတာလား အလြယ္ေလးရယ္ ပိုက္ဆံကလည္း သိပ္အမ်ားၾကီးမကုန္ဘူး လုပ္တတ္ရင္လြယ္တယ္ကြ”
ခါးသက္သက္ဝယ္ အဆိမ့္အရသာေလးႏွင့္ အရသာခံေသာက္ရသည့္ က်ဆိမ့္ကို အရသာခံေသာက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္သည္ တုန္႕ခနဲ ျဖစ္သြားေခ်သည္။ ၾကားေနရသည့္ စကားတို႕ကို အေသအခ်ာၾကားရန္ အာရံုစူးစိုက္ရင္း နားေထာင္လိုက္မိ၏။ ဘာ့လို႕ဆို မိန္းမ၏ အေမ့ထံမွ အေမြရေသာ အိမ္ေလးကို နာမည္မေျပာင္းရေသးဘူး မဟုတ္လား။ သိသင့္သိထုိက္တာေလးေတြ သိရႏိုင္သည္ဟူသည့္အေတြးႏွင့္ နားစြင့္မိျခင္းပင္။

Tuesday 18 December 2012

..ေပ်ာ္ပါေစ...

စိတ္တစ္ခုလံုး ႏြမ္းလ်မွိန္ေဖ်ာ့
သူမသိတဲ့ အလြမ္းေတြနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ ငိုေနမိတယ္
သူမသိတဲ့
ေနရာတစ္ခုမွာ
သူမလာခ်င္တဲ့

Monday 17 December 2012

သိေပမယ့္လည္းေလ.....

မေသခ်ာတဲ့ အမွန္တရားအတြက္
ေရေရရာရာ အမွားမ်ားစြာနဲ႕ သက္ေသျပၾကတယ္
သက္ေသေတြရဲ႕ မွားျခင္းမ်ားစြာဟာ
အမွန္တရားအတြက္ ၾကိဳးမိန္႕ပဲ

Sunday 16 December 2012

လမင္းေရ.....

ဒီလက္ႏွစ္ဘက္ဟာ
ဆံုႏိုင္ခြင့္ရွိေလမလား.....
ဒီအေတြးရယ္နဲ႕
ရင္ေမာမိတယ္ ။

Saturday 15 December 2012

ႏွလံုးသား ဘိုင္အိုဂရပ္ဖီ


ေတြ႕ခ်င္တယ္
ဒီစကားပဲ အထပ္ထပ္ဆိုညည္းခဲ့
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို...............။

ခံုတန္းေလးသို႕ အမွာစကား


ျမင္ေနရတဲ့ ျမက္ခင္းေတြဟာ
အရင္လို မစိမ္းျမေတာ့ဘူး
ေတြ႕ေနရတဲ့ ကန္ေရေတြဟာ
အရင္လို မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး
တိုက္ခတ္တဲ့ ေလညင္းေတြဟာ
အရင္လို မေအးျမေတာ့ဘူး။

Thursday 13 December 2012

ႏွစ္သိမ့္တဲ့ ည



တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႕
ေဝဒနာကို အလင္းေပးေနတယ္
ေရွာင္လြဲဖို႕ မၾကိဳးစားနဲ႕..တဲ့
ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အလြမ္းကို လက္ကမ္းၾကိဳေနခဲ့ရတယ္။

Wednesday 12 December 2012

သူ႕ေၾကာင့္

ခ်စ္ျခင္းအသေခ်ၤ လင္းလက္ေစဟု
ရွင္ေတာ္ဘုရားထံ ဆုမပန္လည္း
သူ႕ေၾကာင့္ျပည့္ခဲ့သည္္။

အလြမ္းအသေခ်ၤ ေဝပါရေစဟု
ရွင္ေတာ္ဘုရားထံဆုမပန္လည္း
သူ႕ေၾကာင့္ ျပည့္ခဲ့ျပီ။

အမုန္းအသေခ်ၤ ေခၽြပါရေစဟု
ရွင္ေတာ္ဘုရားထံ ဆုမပန္လည္း
သူ႕ေၾကာင့္ ျပည့္လိုက္ျပီ။

Tuesday 11 December 2012

က်ဳပ္...ဘယ္သူလဲ

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႕ ဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကေန ဇြတ္အတင္းထြက္သြားေနၾကတာကေတာ့ အခ်ိန္ေတြပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ျပန္သိမ္းလို႕မရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ။ တခ်ိဳ႕ေတြက သူတို႕ရဲ႕ ဘဝဟာ အခ်ိန္နဲ႕အမွ် တန္ဖိုးရွိေနတယ္တဲ့။ အခ်ိန္ဟာ ေငြပဲတဲ့။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တန္ဖိုးအရွိဆံုးဟာ အခ်ိန္ပဲတဲ့။ ဘဝကို တန္ဖိုးရွိေစဖို႕ ျပီးဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ေနာင္တ မရပဲနဲ႕ လက္ရွိအခ်ိန္ေတြမွာ အက်ိဳးရွိရွိအသံုးခ်ရမွာ တဲ့။ အဲ့ဒီလို ဒႆနေတြကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္လို ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ ဘဝအတြက္ေတာ့ အခ်ိန္ဟာ အပိုတစ္ခုလိုျဖစ္ေနတယ္။ အခ်ိန္ဟာ အသံုးမက်တဲ့ဘဝအတြက္ ပိုလြန္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တန္ဖိုးမဲ့တဲ့ဘဝအတြက္ ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို တျခားတန္ဖိုးရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ေဝမွ်ခြင့္ေပးရရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲ။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ဟာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးအရာတစ္ခုကို ဘဝမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ေသေပ်ာ္ပါတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြႏ္ေတာ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေသဝံ႕ပါတယ္။

ေတာင္းဆိုျခင္း


စိတ္မိုင္တိုင္ဘယ္ေလာက္မွာ
ခ်စ္ျခင္းခရီးစဥ္ကို ေရာက္ျပီသက္မွတ္လဲ
ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တယ္
၁၅၀၀ နဲ႕ ၅၂၈ ၾကားမွာ
ဘယ္ႏွစ္မိုင္ကြာေဝးသလဲ
ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တယ္

တကယ္လြမ္းတယ္


မုန္းတယ္
အေျဖရွာမရတဲ့ ေဝဒနာေတြကိုမုန္းတယ္
ဟိူမွာ…ဆူနာမီအတြက္ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသရ
ဟိုမွာ …ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈျပႆနာကို အခ်ိန္တိုင္းရင္ဆိုင္ေနရတယ္
ဟိုမွာၾကည့္ဦး…
ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနရသူေတြ..
သူတို႕ဒုကၡထက္ပဲ ကိုယ့္ဒုကၡဟာ ပိုၾကီးဦးမလား။
မေတြးခ်င္ဘူး လြမ္းတယ္

အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္


အတိတ္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ အရာရာသည္ မႈန္ဝါးဝါးႏွင့္ မပီျပင္ေတာ့သည္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနရသလိုပင္။ သို႕ေသာ္ ထိုမႈန္ဝါးဝါးထဲတြင္ပင္ ပစၥဳပၸန္ အတြက္ အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစေသာ ပ်က္စီးျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခငး္ စသည္တို ့သေႏၶ တည္ခဲ့သည္မို႕ တခ်ိဳ႕ေသာအရာတို႕အတြက္ ေျခရာေကာက္မိျပန္သည္။ အတိတ္ထဲမွ ၾကည္ႏူးမႈ၊ ေၾကကြဲမႈ၊ လြမ္းဆြတ္မႈ စသည့္ ခံစားခ်က္အစံုစံုကို ဖမ္းယူၾကည့္မိေတာ့ မႈန္ဝါးဝါးခံစားခ်က္တို႕က ျပတ္သားထင္ရွားလာသလိုလို။
            ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္သည္။ အတိတ္ကာလက သမုဒယႏြံတြင္ ကၽြန္ေတာ္နစ္ဖူးခဲ့သည္။ ႏြံဟု မသတ္မွတ္ခ်င္ပါ။ ႏွလံုးသားရွိသူတိုင္း ျဖတ္သန္းရမည့္ မွတ္တိုင္တစ္ခုကို အတိတ္ကာလက ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို နင့္နင့္သည္းသည္းခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ ခ်စ္သူ႕မ်က္ႏွာ တစ္ရြာထင္သလိုမ်ိဳး ခ်စ္သူကိုသာ တျမတ္တႏိုးႏွင့္ အရိပ္လိုၾကည့္ကာေနခဲ့ဖူးသည္။ စစ္မွန္သည့္ခ်စ္ျခင္းဆိုသည္ကလည္း လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္တီးမွ အသံျမည္သလိုမ်ိဳးပင္။

ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ေနသားတက် ဘဝ

လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ပူေလာင္ေသာ ခ်စ္ျခင္းတို႕အား ကၽြန္ေတာ္ က်ဲျဖန္႕လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရာရာအား ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအတိျပီးေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ၾကည့္ႏိုင္ေခ်ျပီ။ ဟုတ္သည္။ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ခ်စ္ျခင္းတို႕၏ ပူေလာင္ျခင္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဝးကြာ၍ ခ်စ္ျခင္းတို႕အား တပ္မက္ေသာသူတို႕ဆီသို႕ ေရြ႕လ်ားသြားေလေတာ့သည္။ သို႕မဟုတ္ ေရြ႕လ်ားသြားမည္မွာ ေသခ်ာေနပါေတာ့သည္။

.။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
တစ္ခါတစ္ခါက် ခ်စ္ျခင္းက ထူးဆန္းလြန္းလွသည္။ သူမကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္း ကင္းမဲ့ေနျပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားသည္ သူမအား ခ်စ္ခဲ့မိသည့္ အခ်စ္တို႕ကို မစြန္႕လႊတ္မိျပန္။ တနည္းဆိုရေသာ္ ခ်စ္ျခင္းဒဏ္ရာတို႕အား စြန္႕လႊတ္ခြင့္မျပဳျပန္။ ခ်စ္ျခင္း၏ ဒဏ္ရာသည္လည္း လူကိုစြဲလန္းတတ္ေစေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳရျပန္ေတာ့သည္။ ေနသားက်ေန၍ပဲ ဒဏ္ရာအား အနာမက်က္မိေစရန္ ဆြဲကိုင္ထားမိေနသည္လား။

Friday 7 December 2012

ခြင့္ယူျခင္း း)

သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ...တစ္လေလာက္ ဘာစာမွမေရးပဲ ေလာကၾကီးကို ထိုင္ေငးေနဦးမယ္ဗ်ိဳ႕

Thursday 6 December 2012

ႏိုးထျခင္း

ရင္ထဲမွာ ထိရွရွနဲ႕
စကားပြင့္ေတြ တစ္လႊာျခင္းေခၽြ
ေၾကြက်သြားတာ ႏွလံုးသားထက္က ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ။

Sunday 2 December 2012

ေသဆံုးသြားတဲ့ ျမိဳ႕


ျမိဳ႕ကေလးဟာ ျမစ္တစ္ခုစီးဆင္းသလို အေကြ႕အေကာက္မ်ားစြာနဲ႕ အနိမ့္အျမင့္မညီတဲ့ လမ္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္တယ္။ စြယ္ေတာ္၊ စိန္ပန္း၊ ေနာက္ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ပန္းမ်ိဳးစံုဟာ လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ေပါက္ေနေလရဲ႕။ တစ္ကုန္းတက္တစ္ကုန္းဆင္းနဲ႕ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ပံုေဖၚထားတဲ့ ျမိဳ႕ေလးဟာ သမိုင္းအေမြအႏွစ္ေတြကို တနင့္တပိုးနဲ႕ ျမန္ျမတ္ႏိုးႏိုးထမ္းပိုးထားျပန္တယ္။ ေက်ာက္စာရံုေတာ္ၾကီးက ပိဋကတ္ေက်ာက္စာ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႕ အေမြအႏွစ္ေတြဟာလည္း လာလည္မဲ့ ခရီးသည္ကို ေမွ်ာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ႕ကေလးဟာ လွပမႈတို႕ျပည့္ေနတဲ့ ျမိဳ႕လို႕ ေၾကျငာေနျပန္တယ္။ ႏွစ္တိုင္းက်င္းပတဲ့ အဲ့ဒီေက်ာက္စာရံုဘုရားပြဲမွာ လူငယ္ေတြ နည္းေနျပီ။ စေနနံဘုရားရဲ႕ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားမႈေတြ၊ ေရႊျမင္မိဘုရားရဲ႕ တန္ခိုးၾကီးေက်ာ္ၾကားမႈေတြဟာ ျမိဳ႕ေလးထဲမွာပဲ ပိတ္မိေနခဲ့တယ္။ ျမိဳ႕ကေလးဟာ ဧရာဝတီျမစ္ေရကိုၾကည့္ရင္း ေရစီးနဲ႕အတူ သူ႕ရဲ႕ လွပမႈေတြ၊ ခမ္းနားထည္ဝါမႈေတြကို စီးဆင္းသြားေစခ်င္တဲ့အထိေတာင္ျဖစ္ေနျပီ။ သမိုင္းအေမြအႏွစ္ဆိုတာ ထိန္းသိမ္းတဲ့သူရွိမွ ေရရွည္ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္မွာမလား။ ခုေတာ့ ထိန္းသိမ္းသူကင္းေနတဲ့ သမိုင္းဝင္အေမြအႏွစ္ေတြဟာ တတိတိနဲ႕ ယိုယြင္းပ်က္စီးစ ျပဳလာျပီ။

ေခတ္သစ္


တကယ့္ဂႏၱဝင္ည…
ဒႆကိုမွ ရာမ ထင္တဲ့ည
သီတာ ဘဝပ်က္တယ္
ဒါက ေခတ္သစ္ရာမာယနဇာတ္။
ေစာင့္ထိန္းျခင္းေတြမရွိဘူး
သစၥာေတြ ကမ္းမဲ့ကုန္ျပီ