တင္ဆက္သူ
ဘဝက ဇာတ္ခံုၾကီးတစ္ခုဟု ဆိုၾကပါစို႕။ သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ခင္ဗ်ား၊
ကၽြန္ေတာ္၊ သူသည္ အခ်င္းခ်င္း တင္ဆက္ေနေသာ ဇာတ္သမားမ်ား၊ သရုပ္ေဆာင္မ်ားသာ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။
ခင္ဗ်ား ဘာအလုပ္လုပ္လဲ ကၽြန္ေတာ္မသိသလို ကၽြန္ေတာ္ ဘာအလုပ္လုပ္လည္း
ခင္ဗ်ားသိေနစရာမလိုပါ။ ထုိ႕အတူ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းလည္း သူသိစရာမလိုပါ။ အဓိကလိုအပ္သည္က
ကၽြန္ေတာ္တို႕အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ဆံုသည့္ အခိုက္အတန္႕တြင ္တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အျပံဳးမ်ားျဖင့္
ေဖ်ာ္ေျဖၾကမည္။ အမုန္းမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖၾကမည္။ အာဃာတမ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖၾကမည္။ မုဒိတာမ်ားျဖင့္
ေဖ်ာ္ေျဖၾကမည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆံုစည္းခိုက္ဝယ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးေဖ်ာ္ေျဖၾကဖို႕သည္သာ
အဓိက မဟုတ္ပါလား။
ဘဝၾကီးက ပံုေသကားခ်ပ္ဆန္လြန္းတယ္ ဟု တခ်ိဳ႕တေလက ညည္းဆိုၾကသည္။
သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္သူတို႕သည္ တသမတ္တည္းသရုပ္ေဆာင္ေနရေသာသရုပ္ေဆာင္ဘဝကို ျငီးေငြ႕ေနျခင္းသာ
ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။တခ်ိဳ႕က ဘဝၾကီးကၾကမ္းတမ္းလြန္းတယ္ဟု ညည္းတတ္ၾကျပန္သလို တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း
ဘဝၾကီးက ပ်င္းဖို႕ေကာင္းတယ္ဟု ညည္းတတ္ၾကျပန္ေသးသည္။ ကိုယ္သရုပ္ေဆာင္ရမည့္ေနရာကို ပိုင္ႏိုင္စြာ
သရုပ္မေဆာင္ႏို္င္ေတာ့သည့္အခါ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ေသာစိတ္ျငီးေငြ႕မႈတစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ယခုတေလာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ျငီးေငြ႕႕ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္
သရုပ္ေဆာင္ရမည့္ အပိုင္းကို ပိုင္ႏိုငစြာသရုပ္ေဆာင္ဖို႕ စြမ္းရည္တို႕ က်ဆင္းလာျခင္းေၾကာင့္
ျဖစ္သည္။ စြမ္းရည္ဆိုသည္မွာ အဃာတျခင္း ျပိဳင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေဒါသရွိမွရမည္။ သို႕ေသာ္
ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေဒါသဆိုေသာ စြမ္းရည္ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ ဘဝဝယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေၾကာင္း ျပသဖို႕ရာ
အျပံဳးေတြ လိႈင္လိႈင္ၾကီးပြင့္ျပရမည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အျပံဳးတို႕ပြင့္ဖို႕ရာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႕ ဆိတ္သုဥ္းေနျပန္သည္။ ေဒါသ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ဝမ္းသာမႈ၊ ဝမ္းနည္းမႈ စေသာ
စြမ္းရည္တို႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနျပီဆိုလွ်င္ တင္ဆက္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏိုင္ဦးမည္လား။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ျငီးေငြ႕ေနေသာ အရာမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ မ်က္လံုးကို ေခတၱမွိတ္လိုက္ဖို႕
လိုပါသည္။ စကၠန္႕အနည္းငယ္မွ် မွိတ္ၾကည့္ပါ။ အရာအားလံုးကို နားထဲဝယ္ မၾကားသေယာင္ ေနၾကည့္ပါ။
ထို႕ေနာက္ ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ပါ။ ပထမ ျမင္ေနရေသာ ျငီးေငြ႕သည့္အရာထက္ အနည္းငယ္ေတာ့ ဆန္းသစ္လာမည္မွာ
အမွန္ပင္ျဖစ္၏။
ဆိုၾကပါစို႕။ ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္၊ သူသည္ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခားတစ္ခုစီ၌
အသက္ရွင္ေနၾကသည္ ဆိုၾကပါစို႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ၾကားဝယ္ အသက္အရြယ္အပိုင္းအျခား ကြာျခားေလေလ
ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ စကားဝိုင္းသည္ ေျခာက္ကပ္ေလေလ ျဖစ္မွာေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လူမႈက်င့္ဝတ္တည္းဟူေသာ ေႏြးေထြးရင္းႏွီးမႈရွိေစရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး
စိတ္ဝင္စားသည့္ ေခါင္းစဥ္ကို ဖန္တီးရသည္။ သို႕မွသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲၾကီးသည္
ပို၍ အသက္ဝင္လာမည္မဟုတ္ပါလား။ ယခုကိုယ့္ဇာတ္ခံုကိုယ္ ျငီးေငြ႕ေနသူမ်ားအတြက္ သူတို႕စိတ္ဝင္စားမည့္
ဆန္းသစ္ေသာ ေခါင္းစဥ္တစ္ခု လိုအပ္ေနသည္ဟု ေျပာလွ်င္လည္း မွားမည္မထင္ပါ။ တနည္းဆိုရေသာ္
ကိုယ္တိုင္စိတ္ဝင္စားသည့္ ဆန္းသစ္ေသာ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုကို လိုအပ္ေနေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ခံုကို ျငီးေငြ႕ေနပါသည္။ ကႏိုင္ေသာ
စြမ္းအားတို႕ကို ျဖည့္တင္းဖို႕ရာ စိတ္ခံစားမႈအားနည္းေနသည္။ ထို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္
စိတ္ဝင္စားႏိုင္သည့္ဆန္းသစ္ေသာ ဇာတ္ကြက္တစ္ခုသို႕ ခ်ဳိးကလိုက္ရန္ လိုအပ္ေနသည္။ ထုိဇာတ္ကြက္သို႕
ခ်ိဳးခ်လိုက္ရန္၊ ခ်ိဳးကလိုက္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးရေလမည္လား။ သို႕မဟုတ္ ခင္ဗ်ား၊
သူက ဖန္တီးေပးေလမည္လား။
တင္ဆက္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ရာ
ကႏိုင္ေသာ စြမ္းအားတိို႕ ျပည့္စံုမွ ရေပလိမ့္မည္။
“လမ္းေဟာင္းအတိုင္းမေလွ်ာက္ခ်င္ရင္
လမ္းသစ္ေဖါက္” တဲ့။ ထိုစကားေလးကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေရလဲသံုးတာၾကားဖူးပါသည္။ ယခု
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ျပဇာတ္အေဟာင္းၾကီးအတိုင္းမကခ်င္လွ်င္ ျပဇာတ္အသစ္ကို ခ်ိဳးပစ္ ဟူသည့္
စကားကို ေျပာင္းရေပလိမ့္မည္။
ထိုျပဇာတ္အသစ္ကို
ခ်ိဳးဖို႕ရာ ျပင္ပ အကူအညီယူရမည္လား။ သို႕မဟုတ္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေဖါက္ထြက္ကာ ခ်ိဳးခ်ပစ္လိုက္ရမည္လား။
ခင္ဗ်ားလည္းၾကံဳဖူးသလို
သူလည္း ၾကံဳဖူးပါလိမ့္မည္။ အသစ္အဆန္းစားစရာမ်ားသည္ မည္မွ်ပင္စားေကာင္းေစကာမူ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိေတာ့
ေရာင္းအားတန္႕ေနတတ္ပါသည္။ ထိုစားစရာအေပၚ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈတစ္ခုုုုုုုု တည္ေဆာက္ႏိုင္ျပီဆိုေသာ
အခ်ိန္မွသာ ထိုစားစရာသည္ ေရာင္းအားအေကာင္းဆံုးအျဖစ္ရပ္တည္ေနႏိုင္သည္။ ထို႕အတူ တပါးသူေၾကာင့္
ခ်ိဳးကလိုက္ရေသာ ဇာတ္သည္ သူ႕အလိုလို အဆင္ေျပသြားမွာပါေလ၊ မတတ္သာလို႕ ျဖစ္သြားတာ အေျခအေနအတိုင္းလိုက္ကရံုေပါ့
ဟူသည့္ စိတ္ျဖင့္ ျပဇာတ္ကို ဆက္ကႏို္င္စြမ္းရွိေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ခ်ိဳးခ်မည့္
ဇာတ္သည္ မည္မွ်ပင္ ေကာင္းေနေစကာမူ ခ်ိဳးခ်ဖို႕ ၾကိဳးစားမည့္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေၾကာက္ေနႏိုင္ပါသည္။
စကားမစပ္ ေမးခြင့္ရွိက ေမးခ်င္ပါေသးသည္။ “ခင္ဗ်ားေကာ ကိုယ့္ဇာတ္ခံုကိုယ္ ျငီးေငြ႕သည့္
စိတ္ မ်ား တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူးဘူးလား” ဟု။
ခင္ဗ်ားဇာတ္ခံုေပၚမွ ျပဇာတ္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ခံုေပၚမွ
ျပဇာတ္မ်ားကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးစြာ တိုင္ပင္၍ ရပါသည္။ သို႕ေသာ္
မေရာေထြးဖို႕ေတာ့ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ျပဇာတ္ကို ခင္ဗ်ားဝင္က၍မရသလို ခင္ဗ်ားကဇာတ္ကို
ကၽြန္ေတာ္ဝင္က၍မရပါ။ ကံဇာတ္ဆရာက ကခိုင္းသည့္အခါတြင္မေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မသိပဲဝင္ကခ်င္
ကျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ခင္ဗ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ၾကား မသိႏိုင္ေသာ ထိတ္လန္႕ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၊
ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈတို႕က အခ်ိန္မေရြးဝင္လာႏိုင္သည္။ ဇာတ္ထုပ္ျခင္းေရာလိုက္၍ ရလိုက္ေသာ
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈဆိုသည္မွာ ရွားပါးလြန္းသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႕ေၾကာင့္ ေတာင္းဆိုလို႕ရလွ်င္ျဖင့္
ေတာင္းဆိုခ်င္ပါေသးသည္။ ကိုယ့္ဇာတ္မွာကိုယ္ ဇာတ္ဆရာ လုပ္ေနပါ ဟူ၍ပင္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္မခ်ိဳးခ်င္ေသာ ဇာတ္သည္
အက်ိဳးအျမတ္ရလာသည့္အခါတြင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြြက္ နည္းပါးေနမည္မွာအမွန္ပင္။ ထို႕အတြက္
ကိုယ့္ျပဇာတ္ကိုခ်ိဳးဖို႕ရာ သူတပါးကို အားကိုးဖို႕ထက္ကိုယ္ကုိယ္တိုင္သာ ခ်ိဳးသင့္သည္ကေတာ့ေသခ်ာလွသည္။
ခင္ဗ်ား၊ သူ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ျဖင့္ ကိုယ့္ျပဇာတ္ကိုယ္
ခ်ိဳးကဖို႕ရာ သူတပါးအား တာဝန္ေပးခဲ့ၾကဖူးသည္။ တာဝန္ေပးခဲ့ၾကဖူးမည္။ မနက္ခင္းေက်ာင္းတက္ဖို႕ရာကိုပင္
ဘယ္ဝတ္စံုဝတ္သြားရမလဲ ဟု ေမးခဲ့ၾကဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။ သာမန္ထမင္းစားသည့္အခိုက္အတန္႕တြင္ပင္
ဘယ္ဟင္းကိုစားရမွာလဲဟု ေမးခဲ့ၾကသည္မဟုတ္ပါလား။ ယခု ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ရပ္တည္ေနရေသာ
ကိုယ္တိုင္ဇာတ္ဆရာဘဝတြင္လည္း မသိလိုက္မသိဘာသာျဖင့္ တပါးသူဖန္တီးေပးေသာ၊ (သို႕မဟုတ္)
တပါးသူကို ဖန္တီးေပးရန္ေတာင္းဆိုကာ အေခ်ာင္ခိုမိခဲ့ၾကဦးမည္။ သို႕ေသာ္ ေသခ်ာေနသည့္အရာကေတာ့
သူတပါးေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ကိုယ့္ဇာတ္ကိုယ္ ႏိုင္ေအာင္ကရမည္ကေတာ့ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏
တာဝန္ျဖစ္သည္။
စကားမစပ္ ကကြက္ေပ်ာက္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခင္ဗ်ားႏွင့္ သူ႕အၾကား
ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနသည့္ အသံုးေတာ္ခံသတၱဝါတစ္ေကာင္အျဖစ္ ေရာက္ေနျပီထင္၏။ အေလွာင္ခံရသည္လည္း
ျဖစ္ႏို္င္၏။ သနားခံရသည္လည္း ျဖစ္ႏုိင္၏။ သို႕ေသာ္ ကိစၥမရွိပါ။
ကမၻာၾကီးသည္လံုးဝိုင္းေသာ သေဘာရွိ၏။ သံသရာသည္ လည္ပတ္ေန၏။ ခင္ဗ်ား၊
သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ဇာတ္ထုပ္ဝယ္ တစ္ေနရာရာတြင္ အခ်ိန္၊ အေျခအေနတို႕တူညီစြာ ကျပရမည့္
အခန္းက႑ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္ဝယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးသည္ ကိုယ့္ဇာတ္ထုပ္ႏွင့္ကိုယ္
ဇာတ္ဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား။ လွ်င္သူက တင္ဆက္သူေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ေရာက္ရွိေအာင္
ၾကိဳးစားေပလိမ့္မည္။ ေနာက္က်က်န္ရစ္သူအတြက္ကေတာ့ အခ်ိန္ၾကာေလ ကိုယ့္ဇာတ္ထုပ္ကိုယ္ျငီးေငြ႕လာေလ
ျဖစ္မည္မဟုတ္ပါလား။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဘဝက ဇာတ္ခံုၾကီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ ခင္ဗ်ား၊ သူ၊ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း
တင္ဆက္သူမ်ားအမွန္ပင္ျဖစ္သလို ကိုယ့္ဘဝ၏ ပဲ့ကိုင္၇ွင္မ်ား အမွန္ပင္ျဖစ္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးအတြက္ လိုအပ္ေနသည္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆံုစည္းခိုက္ဝယ္
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးေဖ်ာ္ေျဖၾကဖို႕သည္သာ အဓိက မဟုတ္ပါလား။ သို႕ေသာ္ကုိယ့္ဇာတ္ထုပ္သည္
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အျမဲလိုလို ဆန္းသစ္ေနဖို႕ လိုလိမ့္မည္။ ပံုေသဇာတ္ထုပ္ၾကီးေပၚဝယ္ အခ်ိန္ၾကာေလေလ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါ ပံုေသျဖစ္ကာ စိတ္မ်ားပါ ေသသြားႏိုင္ပါသည္။
ေက်းဇဴးျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေႏွာင့္ယွက္ပါႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးအစံုကို
မွိတ္ထားပါသည္။ ၾကားရသမွ် စကားအစံုကို မၾကားေအာင္ နားပိတ္ထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စြမ္းအားတို႕
ျပန္လည္ရယူဖို႕ရာ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ထားပါသည္။
“စကားမစပ္ ခင္ဗ်ားေကာ အရာအားလံုးကို ေမ့ျပီး မ်က္လံုးေလးခဏမွိတ္မၾကည့္ခ်င္ဘူးလား
။”
ရည္ေဝ
