ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္အတြက္-၁၁

“ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္အတြက္-၁၁”

ကိုယ္က ေရညွိစိမ္းမဟုတ္ေပမယ့္လည္း ခ်စ္ရသူအတြက္ဆို ေဟာဒီလက္ဖ်ံကေသြးကို ထုတ္ေပးရက္ခဲ့သူပါ။ ကိုယ့္လက္ဖ်ံေသြးမွာ မင္းအတြက္ အားအင္မရႏိုင္တာကေတာ့ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေပါ့။ ငွက္ကေလးေရ အိပ္မက္က မႏိုးေသးဘူးလား။ မင္း သိပ္ အအိပ္မက္လြန္းတယ္။ မင္း သိပ္ေတြးတတ္လြန္းတယ္။ မင္း သိပ္ အားနာတတ္လြန္းတယ္။

သတၱဝါကြဲ႕၊ သတၱဝါ။ အသက္ရွိတယ္။ စိတ္ရွိတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခြင့္ရခ်ိန္မွာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကိဳးေတြနဲ႕ တုပ္ေႏွာင္ထားပါသလဲ။ ရယ္၊ မင္းရယ္ခ်င္ရယ္ပစ္လိုက္၊ ငို မင္းငိုခ်င္ ငိုပစ္လိုက္၊ ျပံဳး မင္းျပံဳးခ်င္ ျပံဳးပစ္လိုက္။ တစ္ခါတေလမွာ အစဥ္အလာဆိုတာ ေခါင္းငံု႕ဖို႕ထက္ ေတာ္လွန္ဖို႕လိုအပ္တယ္။

မိန္းမသားအခ်စ္

“မိန္းမသား အခ်စ္”

သူနဲ႕ ကၽြန္မနဲ႕ ခင္မင္တာၾကာပါျပီ။ ဟိုးတေလာကမွ စကားေျပာရင္းသတိထားမိတာ သူ႕ေလသံ၊ သူ႔အေတြးေတြဟာ ေယာက်္ားဝါဒီဆန္ေနပါ့လား ဆိုတာပါပဲ။ ဟင့္အင္း။ ကၽြန္မ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္ရမွာလဲ။ သူနဲ႕ ကၽြန္မဟာ အရိုးသားဆံုးအရွင္းသန္႕ဆံုး ခင္တဲ့သူေတြ။ ကိုယ္ခင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ ဒီလိုလူပါ့လား ဆိုတဲ့အသိကလြဲလို႕ ကၽြန္မအတြက္ ဘာမွ ထူးျခားဆန္းၾကယ္မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတြးမိတဲ့ အေတြးတစ္ခုက ေယာက်္ားဝါဒီတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုသာ ခ်စ္သူေတာ္ ခဲ့မိရင္ ဆိုတဲ့အေတြးေလးပါပဲ။ ဟုတ္တယ။္ အိုး ကၽြန္မ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ မဟာဖိုဝါဒီၾကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ကိုသာ ခ်စ္သူ အျဖစ္ေတာ္ခဲ့မိလို႕ရွိရင္ ကၽြန္မ ဘဝပ်က္သြားမလားပဲ။

ကယ္တင္ရွင္

“ကယ္တင္ရွင္”

အိပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနသည္။ ရိုးရိုးတန္းတန္းအိပ္ေနျခင္းမဟုတ္ပါပဲ အိပ္မက္ေတာၾကီးထဲတြင္ လွည့္လည္ေနထိုင္ရင္း အိပ္ေနသည္။ ႏိုးထဖို႕မည္သို႕ပင္ အားယူပါေစ၊ ႏိုးထဖို႕ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ အိပ္မက္၏ ျဖားေယာင္းမႈတြင္ ပါသြားရကာ မ်က္လံုးဖြင့္ဖို႕ မစြမ္းသာေတာ့။

ဟုတ္၏။ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ခြံသည္ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ မ  ရ အခက္ဆံုးေသာ နံရံၾကီးျဖစ္လာသည္။ မည္သည့္ ဝန္ခ်ီစက္ႏွင့္မွ် မ မ ႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ခြံတစ္ဖက္ကိုအသာအယာ မ ၾကည့္သည္။ တုတ္တုတ္မွ်မေရြ႕။ ငါ ထ သင့္ျပီဟူသည့္အသိျဖင့္ ေနာက္တစ္ေခါက္ၾကိဳးစားသည္။ သို႕ေသာ္ ဆံခ်ည္တမွ်င္စာမွ်ေတာင္ ၾကြတက္မလာခဲ့။ အိပ္စက္ျခင္းတြင္ ျဖားေယာင္းမႈရွိေၾကာင္း သိလိုက္ရ၏။ မ်က္ခြံကို မ ရန္ၾကိဳးစားေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်ိဳျမိန္သာယာေသာ အိပ္မက္သည္ အနံ႕အသတ္အရိပ္အေငြ႕ေပးေလျပီ။ ထိုအနံ႕၊ ထိုအရိပ္ေနာက္သို႕ လိုက္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းေနရသည့္အရသာ။ ေသခ်ာသည္။ ဒီမ်က္ခြံကို ဆက္ မ ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ အာမ မခံနိုင္ေတာ့။ မ်က္ခြံတို႕အား ေခတၱအနားေပးရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျခင့္ မ ဖို႕ၾကိဳးစားေနသည့္ စိတ္အား ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါ စိတ္သည္ အိပ္မက္ေနာက္သို႕ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေလေတာ့၏။ ထိုသို႕ျဖင့္ မ်က္ခြံကိုမရန္ ယာယီေမ့ျပန္ေလ၏။

လူတို႕၏ စိတ္ကား ထူးဆန္းလွသည္။ အိပ္မက္ဆိုး မွန္းေသခ်ာေနခဲ့လွ်င္ ဒါအိပ္မက္ဆိုး၊ ဟု ေတြးရင္း မရမက ရုန္းထြက္မွ ေၾကာက္ရြံ႔ေနရသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္က လြတ္ေျမာက္မည္ကုိသိ၏။ ထို႕အတူ ၾကိဳးလည္းၾကိဳးစားႏိုင္၏။ သို႕ေသာ္ မူးယစ္ဖို႕ေကာင္းေသာ အိပ္မက္ခ်ိဳခ်ိဳေလးမ်ားတြင္မူ ျပင္ပ အေႏွာင့္အယွက္မပါပဲ ေတာ္ရံုတန္ရံု အိပ္ယာမွႏိုးထဖို႕ဆိုသည္မွာ ခက္ခဲလွသည္။

ပန္းေလးတစ္ပြင့္ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ လွမ္းလာေနသည္

လန္းဆန္းလွပလြန္းေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္သည္ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ကၽြန္မအနီးသို႕ တိုးကပ္လာေနသည္။ ထိုပန္းေလးသည္ ကၽြန္မအတြက္လား။ သို႕မဟုတ္ တျခားတစ္ေယာက္အတြက္လား။ ေနပူထဲတြင္ ရပ္ေစာင့္ေနရသူအဖို႕ ပန္းတစ္ပြင့္၏ ေအးျမလက္ဆက္မႈကို ရႈရိႈက္ခြင့္ရလိုက္လွ်င္ လိုအပ္ေနေသာ ေအးျမမႈသည္ ႏွလံုးသားထဲထိ တိုးဝင္သြားႏိုင္လိမ့္မည္။
ထိုပန္းေလး၏ ပိုင္ရွင္သည္ မည္သူ႕ကို ရည္ရြယ္ေပးပါသလဲ။ ပန္းေလး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ပန္းပြင့္ေလး၏ ပိုင္ရွင္သာ သိပါလိမ့္မည္။ ပန္းပြင့္ေလးကေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ လွမ္းလာေနဆဲ။ ကၽြန္မႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းအကြာတြင္ ဝဲလွည့္ေနသည္။ ထိုပန္းပြင့္ေလးကို ကၽြန္မ လွမ္းယူ၍ ရမည္မဟုတ္မွန္း စိတ္တြင္ သိေနသည္။ ထိုပန္းပြင့္ေလးကို ကၽြန္မမွမဟုတ္။ တျခားမည္သူမွလည္းယူ၍ မရနိုင္။ ပန္းပြင့္ပိုင္ရွင္ေစညႊန္သည့္ေနရာတြင္သာ ပန္းပြင့္ေလး ရွိေနေပလိမ့္မည္။
ပန္းပြင့္ပိုင္ရွင္သည္ ပန္းပြင့္ေလးအား မည္သူ့ထံသို႕မ်ား ေစညႊန္လိုက္ပါသလဲ။ အခြင့္ရွိရင္ သိခ်င္စမ္းပါဘိ။ ထိုပန္းပြင့္ေလးသည္ ကၽြန္မအတြက္ ရည္ရြယ္ေလသလား။ သို႕မဟုတ္ အျခားတစ္ေနရာအတြက္ေလလား။
စကားမစပ္ ဆိုရပါဦးမည္။ ကၽြန္မသည္ ေနပူထဲတြင္ ရပ္ေနသူတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ရိုးရိုးတန္းတန္းရပ္ရံုသာမဟုတ္။ တစ္ခုခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူသာျဖစ္သည္။ ထိုတစ္ခုခုသည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံတြင္သာ ရွိပါသည္။ ထိုတစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ပန္းကေလး၏ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္ဆိုသည္မွာ အထူးေျပာစရာပင္မလိုပါ။
ဟုတ္ပါသည္။ ပန္းကေလး၏ ပိုင္ရွင္ထံမွ ကၽြန္မ တစ္စံုတစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသည္။ ထိုအရာမွာ…။

ခ်စ္သူ ႏွင္းဆီညိဳ

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူမသည္ အဆိပ္ျပင္းလြန္းသည့္ ႏွင္းဆီပဲ ျဖစ္သည္။ ရိုးရိုးႏွင္းဆီမဟုတ္သည့္ အဆိပ္ရွိေသာ ဆူးမ်ားကာရံထားေသာ ႏွင္းဆီရိုင္း။ ႏွင္းဆီရနံ႕ကို ရႈရိႈက္ဖို႕မေျပာႏွင့္၊ လက္ကေလးႏွင့္ အသာအယာတို႕ထိဖို႕ကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ မရဲဝဲ႕ခဲ့။ သူမ၏ အဆိပ္ျပင္းလြန္းေသာ မာယာဆူးမ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း ကိုယ္ကုိယ္ကို ကၽြမ္းက်င္သည့္ ပန္းဆြတ္သမားမဟုတ္ဟု သတိေပးေနရသည္မွာ အခါခါျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႕ ၾကိဳေရွာင္ခဲ့ပါလွ်က္ႏွင့္ သူမ၏ အဆိပ္မိခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ညံ႕ဖ်င္းလြန္းရာမ်ားက်ေနေလမလား။

“အဲဒီေန႕က  ကၽြန္ေတာ္ မလာခဲ့ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္မလာခဲ့ဘူးလို႕ မွတ္မိေပးပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပါးလ်လြန္းတဲ့ ဆံပင္ႏုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တိတိက်က်ဆိုရရင္ အညိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိဘူးမဟုတ္လား။ ေလနဲ႕ယိမ္းကေနတဲ့ ခင္ဗ်ားဆံပင္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ထြက္သက္ဝင္သက္ရနံ႕ကို သူတို႕ ရႈရိႈက္မိသြားၾကတယ္။ အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္မလာခဲ့ဘူး။ ခံုတန္းျပာေလးကို ကၽြန္ေတာ္မလာခဲ့ဘူးလို႕ မွတ္မိေပးပါ။”

အေတြးႏွင့္အတူ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္လိုက္မိ၏။ ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္လည္း မ်က္ရည္က်တတ္ပါတယ္ဆိုသည့္ စကားကိုၾကားလွ်င္ သူမ ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနေလာက္ပါသည္။

ကိုယ္ လူငယ္ေလးျဖစ္ပါသည္

“ငါ လုပ္ခိုင္းတဲ့ အတိုင္း လုပ္စမ္းပါ”

“ငါ သြားခိုင္းတဲ့ ေနရာသြား”

“ငါ့ကိုျပန္လွန္မေမးနဲ႕”

ေစတနာ ဟူသည့္ စကားေလးသံုးခြန္းျဖင့္ ကိုယ့္လိုအင္ကို တစ္ခုမွ မေမးပါပဲ ထိန္းခ်ဳပ္သြားၾကသည္။ ကိုယ့္တြင္ ေျခလက္ မရွိေတာ့။ ကိုယ့္တြင္ ဦးေႏွာက္မရွိေတာ့။ “လူၾကီးက ေကာင္းေစခ်င္လို႕ လမ္းညႊန္ေပးတာ အျမင့္တင္ေပးတာကို ခုန္ခုန္မဆင္းနဲ႕” စသည့္စကားတို႕ျဖင့္ ကိုယ္သည္ မေသြးတာၾကာေသာ ဓါးကဲ့သို႕ မေတြးေသာ ဦးေႏွာက္အတံုးၾကီးကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရေလျပီ။

ကုိယ္ လုပ္ခ်င္ေသာအရာသည္ ဘာျဖစ္ပါသလဲ။ တကူးတကစဥ္းစားၾကည့္ေသာ္လည္း ထြက္ရွိမလာေတာ့။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေသာ အရာသည္ ဘာျဖစ္ပါသလဲ။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ၾကီး တံုးေလျပီ။ ကိုယ္ လက္ရွိလုပ္ေနေသာ အလုပ္သည္ လုပ္သင့္သည္ဟု လူၾကီးေတြ သတ္မွတ္ေပးေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္၍ ကိုယ္ပိုင္သမွ်ေသာ အရာတို႕သည္ ပိုင္ဆိုင္သင့္သည္ဟူသည့္ စြဲခ်က္ျဖင့္ ကိုယ့္လက္တြင္ ထားရွိထားသည့္အရာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ကိုယ္သည္ လူငယ္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သည့္အရာကိုသာ လုပ္လွ်င္ လမ္းမွားႏိုင္သည္။ ထိုအဆိုကို လက္ခံပါသည္။ သို႕ေသာ္ လမ္းမွားမွာစိုးလွ်င ္လိုအပ္သည့္ အသိပညာတို႕ကို ျဖည့္ဆည္းေပး၍ မရႏိုင္ေလသေလာ။ ခုေတာ့ လူငယ္ပီပီ လမ္းမွားမည္စိုးသျဖင့္ လူၾကီးေပးသမွ် လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္လမ္းေနရသည္။ တကယ္ဆို  လမ္းမမွားဖို႕ ကိုယ့္တြင္သာ တာဝန္ရွိပါသည္။ အကယ္၍ မွားသြားခဲ့လွ်င္လည္း ေနာက္ထပ္မမွားေစရန္ ေရွာင္ဖယ္ႏိုင္သည့္ အရာ ေတြ႕ရွိျခင္းမဟုတ္ပါလား။

ခုေတာ့ ကိုယ္ လက္ႏွင့္ ေျခကို ျငိမ္ျငိမ္ေလးထား၍ ဦးေႏွာက္ၾကီးကို မေသြးပဲ ေနေနရပါသည္။