ပန္းပြင့္ေလး ေမ့ေနမယ့္ ဥယ်ာဥ္မွဴး

မ်က္ဝန္းတစ္စံု။ ထူးဆန္းလြန္းသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စံု။ ထိုမ်က္ဝန္းတစ္စံုသည္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ဖ်တ္လတ္ရႊင္လန္းမႈတို႕ေပ်ာက္ဆံုးေနကာ ရီေဝ ေငးငိုင္ေနတတ္သည္။ ထိုမ်က္ဝန္းတစ္စံုကို ၾကည့္မိလိုက္တိုင္း ၾကီးမားေသာ ပူေဆြးမႈတို႕ ဖံုးကြယ္ထားသည္ဟု ခံစားရသည္။ ထို႕ျပင္ ထိုမ်က္ဝန္းတစ္စံုဝယ္ နာက်င္မႈကို ခံရခက္စြာ ေလွာင္ေျပာင္ေနသည့္သ႑န္တို႕ ေရာျပြန္းေနသည္။

မ်က္ဝန္းတစ္စံုပိုင္ရွင္၏ရုပ္ရည္သည္ ေခ်ာေမာလွပေသာ စာရင္းထဲတြင္မဝင္သလို ခ်စ္စဖြယ္အသြင္သ႑န္လည္း မရွိခဲ့။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကတိစကားတစ္ခြန္းၾကားရံုႏွင့္ ေသခ်ာေပါက္ ကတိတည္မည့္သူဟု ယံုၾကည္ေစသည့္သူမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

ထိုမ်က္ဝန္းတစ္စံုပိုင္ရွင္သည္ အျမဲလိုလို ျပံဳးရႊင္ၾကည္သာစြာ ေနျပတတ္၏။ အားနာတတ္၏။ လူတိုင္းႏွင့္ သင့္တင့္စြာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတတ္၏။ လူတိုင္းက သူသည္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္၊ လူရည္မြန္တစ္ေယာက္ဟု ေျပာၾကသည္သာ ျဖစ္၏။ သူစကားေျပာလွ်င္ အျမဲလိုလိုပင္ ထိန္းေျပာတတ္သည္။ ဘယ္ေသာအခါမွ တရားလက္လြတ္ စကားေျပာသည္ရယ္မရွိခဲ့။ ထို႕ေၾကာင့္သာပဲ သူ႕ကို ပတ္ဝန္းက်င္က ခ်စ္ခင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။ သူသည္ သူ႕မိသားစုကိုလည္း အခ်စ္ၾကီးတတ္သူျဖစ္ျပန္ေသးသည္။ စိတ္ထားကလည္း ႏူးညံ႕လြန္းသည္။ သူ႕ကိုယ္သူ ဂရုစိုက္ဖို႕ေမ့ေနတတ္ေသာသူသည္ သူ႕အလုပ္ကိုလည္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္သူျဖစ္ေသး၏။

ထိုကဲ့သို႕ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္သဟဇာတျဖစ္လွေသာ သူ႕မ်က္ဝန္းတစ္စံုအတြင္းမွ နာက်င္မႈတို႕ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဖမ္းဆုပ္ရရွိမိသြားသည့္အခါ……။

ထိုသူသည္ ကၽြန္မ ျဖစ္ေနသည့္အခါ…………….။

ကံတရားက အလြန္ပင္ ဆန္းၾကယ္လွပါသည္။ ထုိဆန္းၾကယ္လွသည့္ ကံတရားကို အျပစ္တင္ခ်င္သလားဟု ကၽြန္မကို ေမးလာပါက အမွန္ကန္အရဲရင့္ဆံုး ေျဖျပလိုက္ခ်င္ပါသည္။

“ဘယ္ေတာ့မွ အျပစ္မတင္ဘူး” ဟုပင္။

(-)

သူႏွင့္ကၽြန္မ၏ေတြ႕ဆံုမႈသည္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္မေနခဲ့ပါ။ သူသည္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ႏွင့္ ကၽြန္မဘဝထဲသို႕ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႕ဆံုမိတ္ဆက္ခဲ့ျခင္းသာျဖစ္၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အထူးတလည္ သတိရမေနခဲ့ပါ။

သူႏွင့္ ကၽြန္မ၏ ဒုတိယအၾကိမ္ေတြ႕ဆံုမႈက အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္ခုန္စရာေကာင္းခဲ့သည္ဟု ဆိုရမည္။ သူႏွင့္ကၽြန္မ ေတြ႕ဆံုရမည္မွန္း ၾကိဳသိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္ခံစားမႈမရွိခဲ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး၏ သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္သာ ေတြ႕ဆံုေကၽြးေမြးေသာ သီးသန္႕ေမြးေန႕ပြဲေလးဝယ္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုပြဲဝယ္ တိတ္တဆိတ္ထိုင္ေနေသာ  သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ရင္တြင္းမွ တစိမ့္စိမ့္နာက်င္ရမႈကို အေျဖမရွာႏိုင္ခဲ့။ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း ႏွလံုးသားမွ စူးေအာင့္လာတတ္ျခင္းသည္ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားပါလဲဟု တိတ္တဆိတ္အေျဖရွာရင္း ျပန္ခ်ိန္ေရာက္လာမည့္ ညေနကို ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္ဝယ္မထင္မွတ္သည့္အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ပြားသြားခဲ့ခ်ိန္ဝယ္ ကၽြန္မ သူ႕အေပၚ စိတ္ခံစားမႈတို႕ ပိုတိုးသြားခဲ့သည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ဒိုးနတ္ဆိုင္ေလး၏ အျပင္ဘက္သို႕ တိတ္ဆိတ္စြာေငးေနေသာ သူသည္ ရုတ္တရက္ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပါပဲ ျပံဳးလိုက္ျခင္းပင္။ ထိုအျပံဳးေလးသည္ လင္းလက္လြန္းသည္။ ႏုပ်ိဳလြန္းသည္။ ေနာက္ ျဖဴစင္လြန္းသည္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိပဲ စူးနင့္ေနေသာ ကၽြန္မႏွလံုးသားသည္ ထိုအျပံဳးေလးေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး လင္းလက္သြားသလို ၾကည္ႏူးမႈဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ေလးကို စတင္ခံစားမိခဲ့သည္။

“သူက အျမဲ အဲဒီလိုပဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ ေနတတ္တယ္ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထားေလးက ေကာင္းပါတယ္ သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ လက္လက္ကိုထေနမွာေပါ့ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ရေဝ”

သူငယ္ခ်င္းေပးလိုက္တဲ့ မွတ္ခ်က္စကားကိုဘာမွမေျပာပဲ ျပံဳးေနသည့္ သူ႕ကို ၾကည့္ရင္း ထိုေန႕က ကၽြန္မဝမ္းနည္းခဲ့ရသည္။ ၾကည့္ပါဦး။ ဘာမွမသက္ဆိုင္ပါပဲနဲ႕ စိတ္ေတြတခဏခ်င္းေျပာင္းသြားပံုမ်ား။ ခ်က္ခ်င္းကို သံေယာဇဥ္က ရင့္သန္သြားလိုက္တာ။ သူ႕မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မက ဝမ္းနည္းခဲ့သတဲ့ေလ။ ထုိေန႕ကအျပန္လမ္းဝယ္ စီးလာေသာဘက္စ္ကားက ကၽြန္မကို သယ္ေဆာင္လာခဲ့သလား။ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္မကို အတင္းအက်ပ္ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သလား မေသခ်ာခဲ့။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ထိုေန႕ကစ၍ ကၽြန္မ ခံစားခ်က္ ပ်ိဳးပင္တစ္ပင္ကို ဆိုင္သူမသိပါပဲ ပ်ိဳးခဲ့မိျခင္းသာ ျဖစ္၏။

“မိန္းမေတြကေတာ့ ရူးျပီမိုက္ျပီေဟ့ ဆိုရင္ ေယာက်ၤားေလးေတြေတာင္ မလုပ္ႏုိ္င္တဲ့ အလုပ္မိ်ဳးကို လုပ္သည္ထိ ရူးမိုက္တတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဒီေခတ္မွာက မိသားစုအေရးထက္ စီးပြားေရးပဲ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနၾကေတာ့  မိန္းမပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက်ၤားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာငတ္ေနၾကတဲ့သူေတြဆိုေတာ့လည္း ကာမပိုင္ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာ သေဘာမေပါက္နားမလည္ၾကေတာ့ဘူးေလ ေမတၱာအတုအေယာင္မွာေပ်ာ္ေနၾကေတာ့တာေပါ့”

ရပ္ကြက္တြင္း အိမ္ေထာင္ေရးေဖါက္ျပန္မႈဇာတ္လမ္းေတြ ၾကားရတိုင္း ေမေမေျပာတတ္ေသာ စကားေလးျဖစ္သည္။ ထိုစကားေလးေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္မ သူ႕အေၾကာင္း မသိရေသးခင္မွာ သံေယာဇဥ္ေတြ ဇြတ္အတင္းမပိုနဲ႕ မပိုနဲ႕ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို တားျမစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေမတၱာငတ္သူမို႕လို႕ ေမတၱာရွာေနတာလားဟု မာန္မဲခဲ့စျမဲ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ကိုယ့္ကုိယ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ျပန္။

သူႏွင့္ကၽြန္မ တတိယအၾကိမ္ဆံုဖို႕ကေတာ့ ကၽြန္မဘက္က တမင္လုပ္ယူခဲ့ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ေတြ႕ျပီးကတည္းက သူ႕ကိုသာ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ေတြ ျပင္းျပေနခဲ့သည္။ တစ္ခုခု ရယူလိုေသာစိတ္ေၾကာင့္မဟုတ္ပါပဲ သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို ေငးေနခ်င္မိျခင္း၊ သူ႕အသံေလးေတြ ၾကားေနခ်င္မိျခင္းေၾကာင့္ သာျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ မိန္းကေလးတန္မဲ့ သူႏွင့္ေတြ႕ဆံုဖို႕ လမ္းစကို ကၽြန္မ ဖန္တီးခဲ့မိသည္။

ထိုတတိယအၾကိမ္ကေတာ့ ေခါင္းစဥ္မရွိပါပဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူအလုပ္လုပ္ရာ ေနရာအနီးသို႕ သြားေရာက္ခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ထံသို႕ ဖုန္းဆက္ရင္း (ဘဝဝယ္ တစ္ခါမွ် မလုပ္ဖူးခဲ့ပါေသာ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ခဲ့မိသည္ဆိုလွ်င္လည္း မမွားပါ) မုန္႕ဝယ္ေကၽြးဖို႕ ပူဆာခဲ့သည္။ ထိုသို႕ဖုန္းဆက္ရင္း ကိုယ့္စိတ္တို႕မလံုစြာ၊ ရွက္ရြံ႕စြာ ထျပန္ခ်င္သည့္စိတ္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္မွာလည္း ခဏခဏ။ သူငယ္ခ်င္း၏ စူးစမ္းေသာ အၾကည့္မ်ားေအာက္ဝယ္ ေျဖရွင္းစရာစကားစလည္း ရွာမရခဲ့။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ထမျပန္ျဖစ္ခဲ့သလို အားနာမႈႏွင့္ လာေရာက္မုန္႕ေကၽြးခဲ့ေသာ သူ႕ကို ပို၍ပင္ သံေယာဇဥ္တိုးမိသြားခဲ့သည္။

ထိုတတိယအၾကိမ္မွာပင္ သူ႕မ်က္ဝန္းတို႕မွ နာက်င္မႈကို ကၽြန္မ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕မ်က္ဝန္းမ်ား၏ ေႏြးေထြးမႈမ်ားထဲမွာ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ အရိပ္တို႕ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အထီးက်န္ဆန္ေနသည့္ သူ႕မ်က္ဝန္းတို႕ကိုၾကည့္ရင္း သူ႕ကို သူ႕ေကာင္မေလးႏွင့္ အျမန္နီးစပ္ေစခ်င္မိသည္။ သူ ေန႕လည္စာစားဖို႕ သတိေမ့ေနေလမလား။ သူ ညဆို ေစာေစာအိပ္ျဖစ္ပါ့မလား။ သူ အလုပ္ပင္ပန္းမႈဒဏ္ပိေနေလျပီလား။ အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြေသာ အေတြးတို႕ႏွင့္ မက္ေဆ့ဂ်္တို႕ ပို႕မိသည္မွာလည္းအခါခါ။

ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဒီတစ္ခါေလာက္ ေက်းဇူးတင္္မိတာမရွိေတာ့။ ဟိုးအရင္ကလို ဖုန္းတစ္လံုး ဆယ့္ငါးသိန္းဆို သူေရာ ကၽြန္မပါ ဖုန္းသံုးႏိုင္မည္မထင္။ ခုေတာ့ ႏွစ္သိန္းတန္ဖုန္းေလးမ်ားေက်းဇဴးေၾကာင့္ သူႏွင့္ ကၽြန္မၾကားဆက္သြယ္မႈ လြယ္ကူေနျခင္းျဖစ္၏။

ထိုေန႕ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ ညစဥ္အိပ္မက္မ်ားထဲဝယ္ မ်က္ဝန္းတစ္စံု ပါဝင္လာခဲ့သည္။ တပါးသူအတြက္ ေႏြးေထြးေသာ္လည္း သူ႕အတြက္သူေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕ေနသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စံု။ အံၾကိတ္ထားရသည့္ ေလာကဓံမ်ား။ ကၽြန္မအတြက္ မဟုတ္သည့္ လြမ္းဆြတ္မႈမ်ား။ အို အဓိပၸါယ္မ်ိဳးစံုတို႕ ေရာျပြမ္းေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံု။

ဒီေနာက္ပိုင္းဝယ္ မိန္းကေလးတန္မဲ့ သူ႕ဆီကို ဖုန္းစဆက္တတ္သည့္ အက်င့္ရခဲ့သည္။ သူႏွင့္စကားေျပာျပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္မက အျမဲလိုလို တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ျမဲ။ သူ႕စကားသံကို နားေထာင္ေနရသည္ကိုက ကၽြန္မအတြက္ လွပတဲ့ အခ်ိန္ေလးမ်ားျဖစ္ေနသည္ကိုေတာ့ သူသိမည္မထင္။ သူ႕အသံက မေကာင္းပါ။ သို႕ေသာ္ လူတစ္ဖက္သားကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည့္ အသံျဖစ္သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူ႕အသံေလးတို႕ကို နားေထာင္ေနရခ်ိန္ဝယ္ ကၽြန္မသည္ သူ႕အသံမွလြဲ၍ အျခားအသံတို႕ကို နားေထာင္ဖို႕ရာ ေမ့ေနသည္မဟုတ္ပါလား။

သူ႕မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနခ်င္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးဆိုသည့္ အေတြးေလးႏွင့္ ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာလႊဲမိသည္မွာ အခါခါသာျဖစ္၏။ သူ႕စိတ္ဝယ္ ဒီမိန္းကေလးက ရိုင္းလိုက္တာ ဟု ထင္ျမင္သြားႏိုင္မွန္းသိပါလွ်က္ မေျဖရွင္းခ်င္ျပန္။ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္လုပ္၍ ႏူးညံ႕သိမ္ေမြ႕မႈတို႕ကို ေမ့ေနျပီျဖစ္သည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ သူႏွင့္ေတြ႕မွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးတစ္ေယာက္လို ကဗ်ာေလးေတြ ေရးဖြဲ႕စျပဳေနျပီဆိုလွ်င္ သူယံုႏိုင္ပါ့မလား။

သူ႕ကို လြမ္းျပီဆိုတိုင္း အမွတ္တရဟု ေျပာရင္း ဖုန္းျဖင့္ရိုက္ခဲ့သည္ ဓါတ္ပံုေလးေတြ ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ထိုပံုေလးေတြရွိ သူ႕သ႑န္ေလးေတြကိုၾကည့္ရင္း ေငးေနမိသည္မွာ အခါခါ။ ရည္းစားပူ မိေနသလားေအ မိႈင္ေတြေတြ နဲ႕ဟု ေမေမေမးသည့္အခါတိုင္း ရွက္ျပံဳးျပံဳးမိသည္မွာ အခါခါ။ တကယ္ဆို သူႏွင့္ကိုယ္ဟာ ဘာတြယ္ယွက္မႈမွ မရွိေသာ သူစိမ္းႏွစ္ေယာက္သာ မဟုတ္ပါလား။

           

ရံဖန္ရံခါ ဆံုစည္းဖို႕ အခြင့္အေရးတို႕ကို မိန္းကေလးတန္မဲ့ ဖန္တီးရင္း တစ္လကို တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္ေတ့ာ ဆံုစည္းခြင့္ရခဲ့ၾကသည္။ ရံဖန္ရံခါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ဆံုျဖစ္၍ ရံဖန္ရံခါ ဒိုးနတ္ဆိုင္တြင္ ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ဆိုင္ငယ္တစ္ခုကို ဖြင့္ထားသူကၽြန္မသည္ ေလာက၏ လူငယ္တို႕ ျပဳက်င့္ျမဲတရားကို ေမ့ထားသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူကပါ ေမ့ထားျပီး အလုပ္ေလာဘၾကီးေနတာကိုေတာ့ မၾကည့္ရက္ႏုိင္ျပန္။ သူႏွင့္ဆံုတိုင္း သူ႕ကို ေခၚ၍ ခုေခတ္လူငယ္တို႕ သြားၾကျမဲျဖစ္ေသာ ကစားကြင္းသို႕ ေခၚသြားခ်င္လွသည္။ေလးလံမႈတို႕ ထမ္းပိုးထားဟန္ရွိေသာ သူ႕မ်က္ဝန္းတို႕ကို ကစားနည္းမ်ိဳးစံုႏွင့္ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေစခ်င္လွသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုစိတ္ကူးသည္ ဘယ္ေသာအခါကမွ် မျဖစ္ခဲ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူႏွင့္ သြားေတြ႕တိုင္း ကၽြန္မ၏နံေဘးဝယ္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္ ပါသြားတတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

           

သူ႕ကို စြဲလမ္းမိျပီဆိုသည့္  အသိကို သက္ေသ သကၠာယမ်ားစြာႏွင့္ ေသခ်ာျပီးေနာက္ သူသည္ ကၽြန္မအတြက္ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္လာသည္။ အျမဲတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ကာ မညိႈးႏြမ္းေစခ်င္ေသာဆႏၵေလးတို႕ တိုးလာသည္။ အျမဲလိုလို ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနေစလိုေသာ ဆႏၵေလးတို႕ ျဖစ္ထြန္းလာသည္။

           

ေလတိုး၍ ေဝ့ယမ္းေနေသာ သူ႕ဆံညိဳစေလးတို႕ကို လက္ျဖင့္ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္သည္။ အမည္းေရာင္ မ်က္ခံုးထူထူကို လက္ျဖင့္ကိုင္ၾကည့္ခ်င္သည္။ ေလသံခပ္သဲ့သဲ့ႏွင့္ ရွတတအက္ကြဲကြဲရယ္တတ္ေသာ သူ႕အသံေလးတို႕ကို ဖန္ပုလင္းတစ္ခုထဲ ထည့္သိမ္းကာ အခ်ိန္မေရြးဖြင့္ၾကည့္ခ်င္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႕ကာ ေျပာတတ္သည့္ စကားသံတို႕ကိုလည္း ရွားပါးျဖစ္ရပ္အျဖစ္ ဖန္ပုလင္းတစ္ခုထဲ ထည့္သိမ္းထားခ်င္မိပါသည္။ အားနာပါးနာ ေျပာတတ္သည့္အသံတို႕ကိုလည္း သနားၾကင္နာမႈျဖင့္ ဖန္ပုလင္းတစ္ခုထဲ သိမ္းထားခြင့္ရခ်င္ျပန္သည္။သို႕မွသာ သူ႕ကို လြမ္းသည့္အခါ ဖန္ပုလင္းတို႕ကို ဖြင့္၍ သူ႕အသံတို႕ကို ၾကားခြင့္ရမည္မဟုတ္ပါလား။

           

သူ၏ႏူးႏူးညံ႕ညံ႕ ျပံဳးတတ္ေသာ အျပံဳးတို႕ကို ဘယ္ေတာ့မွ ပ်က္ျပယ္လိမ့္မည္မဟုတ္ေသာ ေဆးသားျဖင့္ ပန္းခ်ီဆြဲကာ သိမ္းထားခ်င္မိသည္။ ဖုန္းထဲမွျမင္ေနရေသာ သူ႕အျပံဳးတို႕ကို ၾကည့္ရံုႏွင့္အားမရေသာ ကၽြန္မသည္ သူရွိရာေနရာသို႕ သြားကာ သူ႕အျပံဳးအရယ္မ်ားကို တိတ္တဆိတ္ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုတာကိုသာ သိလွ်င္ သူ ရယ္ေကာင္းရယ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ တကယ္ခ်စ္မိသူအတြက္ကေတာ့ျဖင့္ မွားလားမွန္လားဆန္းစစ္ဖို႕ ဦးေႏွာက္ေလး ထံုထိုင္းေနတတ္စျမဲ မဟုတ္ပါလား။

           

တကယ္ဆိုသူႏွင့္ပတ္သတ္၍ သိရသေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေျပာျပသေလာက္သာ ရွိသည္။ သူသည္ လူပ်ိဳလူလြတ္တစ္ဦးျဖစ္၍ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည္ဆိုသည္မွအပ က်န္တာ မသိရ။ မေမးလည္း မေမးျဖစ္ခဲ့။

            တခါတရံ စိတ္လိုလက္ရႏွင့္ သူေျပာတတ္ေသာ စကားတို႕မွ သူ႕ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို မည္မွ်ခ်စ္ေၾကာင္း သိရသည္။ သူခ်စ္ေသာ ျမိဳ႕ေလးသည္ ကၽြန္မ လိုပင္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးျဖစ္ေနသည္ကို အံ႕အားသင့္ဖြယ္ သိလိုက္ရ၏။ ေနာက္ သူ႕အေပါင္းအသင္းတခ်ိဳ႕ႏွင့္ သူ၏ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ပဋိပကၡမ်ား စသျဖင့္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အေၾကာင္းကို မူ ေရေရရာရာ သိရသည္မ်ိဳး မရွိခဲ့။

           

ကၽြန္မကေတာ့ ဆံုျဖစ္သည့္အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ဝယ္ ကၽြန္မအေၾကာင္းကို အၾကမ္းဖ်ဥ္းေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။

            ေမေမႏွင့္ ကၽြန္မအၾကား ျဖစ္တတ္ေသာ ျပႆနာတခ်ိဳ႕အေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ခဲ့ဖူးသည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ့အၾကား ခဏခဏ ျဖန္ေျဖေရးမွဴး လုပ္၇ေသာ ကၽြန္မအျဖစ္ကို သူေပ်ာ္ေအာင္ ရယ္ပြဲဖြဲ႕ျပခဲ့ဖူးသည္။ ၇ံဖန္ရံခါ ကၽြန္မအလုပ္မွ စိတ္ညစ္စရာတခ်ိဳ႕ကို သူ႕ေရွ႕ဝယ္ တိုင္တည္မိတတ္ျပန္ေသးသည္။ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖကပင္ ရဲဝံ႕ေသာ သမီးဟု သတ္မွတ္ခံထားရေသာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေယာက်ၤားေလးဆန္ေသာ မိန္းကေလးဟု သတ္မွတ္ခံထားရေသာ ကၽြန္မသည္ သူ႕ေရွ႔ေရာက္လွ်င္ စကားတို႕ တိုးတိတ္သြားသည္မွာ အံ႕ၾသစရာပင္။ သူၾကားပါ့မလား စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေလသံက်ယ္က်ယ္ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ သူ႕ေရွ႔ဆိုလွ်င္ သာမန္မိန္းကေလးသံထက္ တိုးထြက္မလာတာကေတာ့ သူ၏စြမ္းအားပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။

            ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆိုးသလဲဆိုလွ်င္ သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ႕အၾကား ရင္းႏွီးမႈထက္ သူႏွင့္ ကၽြန္မအၾကား ရင္းႏွီးမႈ ပိုေစခ်င္ခဲ့သည္ထိပင္ ျဖစ္၏။

(-)

           

ယခုကၽြန္မ၏ သူသည္ ကၽြန္မေနထိုင္ေသာျမိဳ႕ႏွင့္ ေဝးရာ တစ္ေနရာသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ေတာ့မည္တဲ့ေလ။ သူ႕ကုမၸဏီ၏ လက္ခြဲရံုးေလးရွိရာသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ Transform တင္လိုက္တာ ရသြားျပီဟု သူ ကၽြန္မကို ဖုန္းဆက္ကာ တကူးတကပင္ၾကြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မ၏ ငိုေၾကြးသံကို သူ သတိမထားမိခဲ့။ သူ၏ ျပံဳးရယ္ရႊင္ျပေနေသာ အသံကိုေတာ့ ကၽြန္မ သတိထားမိရင္း တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့မိသည္။

အရင္လို ေတြ႕ခ်င္တိုင္း သြားေတြ႕ခြင့္မရေတာ့။ ဖုန္းသံေလးေတြကေတာ့ ရွိျမဲရွိႏိုင္ေသာ္လည္း လြမ္းဆြတ္ျခင္းကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ မလြယ္ေတာ့။ ပို၍ ဆိုးသည္က သူ႕ခ်စ္သူေနထိုင္ရာ ျမိဳ႕ေလးသို႕တဲ့။ ကၽြန္မက သူ႕ကို လြမ္းဆြတ္ေနခ်ိန္ဝယ္ သူကေတာ့ သူ႕ခ်စ္သူႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနႏိုင္သည္။ ကၽြန္မက သူ႕ထံသို႕ ဖုန္းဆက္ဖို႕ ျပင္ေနခ်ိန္ဝယ္ သူက သူ႕ခ်စ္သူႏွင့္ စကားေျပာေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသးသည္။ မပိုင္ဆိုင္ရမွန္းၾကိဳသိျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္တကယ္လက္ေတြ႕ၾကံဳေတာ့ ရင္ဝယ္ အခံရခက္လွသည္။

           

အျမဲလိုလိုခ်စ္ခဲ့ေသာ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေလးကို ဒီတစ္ခါေတာ့ အမုန္းၾကီးမုန္းမိခ်င္လွသည္။ ကၽြန္မေနထိုင္ရာ ျမိဳ႕ေလးမွာသာ ဆက္ေနပါ့လား ဟုလည္း သူ႕ကို ေတာင္းဆိုခ်င္လွသည္။ ဘယ္လိုေတာင္းဆိုရမလဲေလ။ တကယ္ဆို သူႏွင့္ ကၽြန္မက သာမန္ခင္မင္ရင္းႏွီးသည့္ မိတ္ေဆြဟူသည့္ အဆင့္ထက္ မပိုဘူးမဟုတ္လား။

           

ေဟာ…….သူ ဖုန္းကို ကိုင္ေနျပီ။ ဘယ္သူ႕ဆီကို ဆက္မွာလဲ။ ကၽြန္မဆီကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ခ်စ္သူဆီကိုလား။ သူ႕ေဘးက ခရီးေဆာင္အိတ္ၾကီးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ မ်က္ရည္တို႕ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ က်ဆင္းလာျပန္သည္။ ဒီေန႕  သူ ေတာင္ၾကီးကို သြားမွာမလို႕ မုန္႕လာစားလွည့္ပါ တဲ့ေလ။ မုန္႕ေကၽြးျပီးတာနဲ႕ သူက ကားေပၚတက္သြားျပီး ကၽြန္မက က်န္ေနခဲ့ရမွာလား။ ဟင့္အင္း။မသြားဘူး။ ငိုမယ္ဆိုလည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေပါ့။ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း ငိုပါရေစ။ ရွင့္ေရွ႕မွာ မငိုပါရေစနဲ႕။

အငွားကားဦးေလးၾကီးကေတာ့ ကားဂိတ္ေရာက္တာေတာင္ မဆင္းေသးသည့္ ကၽြန္မကို နားမလည္စြာ ၾကည့္ေနသည္။

            “ဦးေလး ခဏေလးေစာင့္ဦးေနာ္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သြားေတြ႕လိုက္ဦးမယ္”

            ကားေပၚမွ ဆင္းသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ သူ႕ဆီသို႕ မဟုတ္ခဲ့ျပန္။ သူ ႕ကို ျမင္သာေသာ ေနရာေလးတစ္ခုဆီသို႕..။

“တကယ္ပါ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ကိုယ္မင္းကို ရင္ခြင္မွာလြမ္းတာလြမ္းတာ သိေစလို မင္းအတြက္ဆိုရင ္ဒို႕ေလ ဘာမဆိုရင္ဆုိင္ရဲတယ္ ရက္စက္ျပီးေတာ့ သြားမွာကိုသာ အေၾကာင္ဆံုးပဲ”

            အသံျမည္လာသည့္ ဖုန္းေလးေၾကာင့္ ဖုန္းေခၚဆိုသူကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ရည္စတို႕ သုတ္ရင္း အသံကို ငိုသံမေပါက္ေအာင္ထိန္းမိရင္းဖုန္းကိုင္လိုက္၏။

           

“ဘာလို႕မလာတာလဲ ႏြယ္ဦးရာ ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႕ ေတာင္ၾကီးသြားမွာပါဆို ရန္ကုန္ကို ေနာက္ဆို ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္မလဲ မသိပါဘူးဆိုတာကို”

           

“လာတယ္ ကားပိတ္ေနလို႕ပါ သြားရင္လည္း သြားလိုက္ေတာ့ေလ ေနာက္ထပ္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္ ကားတန္းက အရွည္ၾကီး”

           

ကိုယ့္စကားသံကုိယ္ ေက်နပ္လိုက္မိသည္။ ဟာကြက္မရွိေသာ မုသားတစ္ခုကို ေျပာျပႏိုင္စြမ္းရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့ ခင္ႏြယ္ဦးက ရွင့္အေပၚ သိပ္လည္း မက်ရံႈးေသးပါဘူး ရေဝရဲ႕ ဟုလည္း သူ႕ကို ရန္ေတြ႕မိလိုက္ေသး၏။

            “ဟူး ထားေတာ့ထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုစီးသြားတဲ့ ကားဂိတ္မွာ ႏြယ္ဦးအတြက္ လက္ေဆာင္ ထားခဲ့မယ္ ေသေသခ်ာခ်ာသြားယူလိုက္ေနာ္ ကားဂိတ္နာမည္က…..”

           

သူ နာမည္ရြတ္ျပေနသည့္ ကားဂိတ္ကို ကၽြန္မ ေငးၾကည့္လိုက္မိရင္း တင္းထားေသာ စိတ္တို႕က ေလ်ာ့က်လာျပန္သည္။ တာ့တာဟု ႏႈတ္ဆက္ရင္း သူ႕စကားအျပန္ကို မေစာင့္ပဲ ဖုန္းခ်လိုက္မိေတာ့သည္။ ဒီတိုင္းဆို မျဖစ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သူ႕ကို လြမ္းေနရေတာ့မည္ ဆိုသည့္ အသိႏွင့္ ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္ေနမႈက စိတ္တို႕ အသိမဲ့ေအာင္ ျပဳစားလာေတာ့မည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ သူ႕ဆီသို႕သြားကာ မသြားပါနဲ႕ ဟုမျဖစ္မေနကို တားျမစ္မိေတာ့မည္ေလ။

ကားဂိတ္မွ ဦးေလးၾကီး ေပးလာေသာ အပင္အတုႏွင့္ ပိတ္ထားေသာ စာေလးကို ယူရင္း ကၽြန္မ နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ အငွားကားဆီသို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ တကယ္ဆို သူႏွင့္ ကၽြန္မမွာ စာေပးစရာမရွိေလာက္ေသာ က႑မဟုတ္ဘူးလား။ ေျပာစရာရွိရင္ ဖုန္းႏွင့္ ေျပာလို႕ရသည္မဟုတ္လား။ ကားေပၚ ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္ စာေလးကို အေလာတၾကီး ဖြင့္ဖတ္လိုက္မိသည္။

“ စိုက္ပ်ိဳးေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မသီးမပြင့္ႏုိင္တဲ့ အပင္တစ္ပင္ကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္ ႏြယ္ဦးေရ။ စိုက္ပ်ိဳးရတာ စိတ္ေလ်ာ့လာတဲ့အခါ ႏြယ္ဦးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႕ ဖနု္းဆက္လိုက္ဖို႕သတိရပါ ႏြယ္ဦးနဲ႕ မတူတဲ့အခ်က္က ကၽြန္ေတာ္က စိုက္ပ်ိဳးျပီး အပင္ပြင့္ျပီးသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ရွိပါလ်က္ ေနာက္တစ္ပင္ကိုလည္း ဆက္စိုက္ပ်ိဳးခ်င္ေနမိတယ္ ဒါ မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမႈဆိုတာ ႏြယ္ဦးလည္း သိသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း သိတယ္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ႏြယ္ဦးနဲ႕ ဆံံုစည္းခဲ့မႈဟာ အမွားတစ္ခုလို႕ ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါဘူး ႏြယ္ဦးေကာ ထင္သလားဟင္။ ႏြယ္ဦး ဒီအပင္ေလးကို ေရမေလာင္းေပါင္းမသင္ခ်င္ေတာ့တဲ့ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းေခၚပါ ႏြယ္ဦးေရ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကလည္း ေရေလာင္းေပါင္းသင္ဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ့ဘူး ထာဝရရွင္သန္ေနမဲ့ သစ္ပင္ျဖစ္လာပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေနပါတယ္

ရေဝ”

            လံုးဝပန္းမပြင့္ႏုိင္တဲ့ အပင္အတု၊ ေျမသားအတုနဲ႕ ပန္းအုိးကို ကိုင္၇င္း အံု႕မိႈင္းေနခဲ့ေသာ ကၽြန္မစိတ္တို႕ ရွင္းလင္းသြား၏။ ကၽြန္မဘက္က တစ္ဖက္သတ္ေမတၱာကို ရေဝ သိခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ အဲဒီလိုပဲ ရေဝကလည္း….။ ေက်နပ္ပါသည္။ ကိုယ့္ခ်စ္ျခင္းကို ခ်စ္ရသူက သိတယ္ဆိုတာကိုက အၾကီးျမတ္ဆံုးေသာဆုလာဘ္မဟုတ္ပါလား။ ရေဝ မွန္ပါသည္။ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္လိုက္မိ၏။

မေတြးခ်င္။ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ ထာဝရရွင္သန္ေနမဲ့ သစ္ပင္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က သူငယ္ခ်င္းတဲ့လား။

            “ရေဝ ေရ တစ္သက္တာအတြက္ ဂြတ္ဘိုင္” ဟုသာ တီးတိုး ရြတ္ဆိုမိရင္း ။

(-)

            ကၽြန္မထံတြင္ မဆက္ျဖစ္ေသာ ဖုန္းနံပါတ္ေလးတစ္လံုးရွိပါသည္။ ညစဥ္အိပ္မက္တိုင္းဝယ္ ေျခာက္ေသြ႕ေႏြးေထြးေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုရွိသည္။ ေနာက္ ရယ္သံခ်ိဳခ်ိဳတို႕သိမ္းထားေသာ ႏွလံုးသားရွိသည္။ မဖ်က္ပစ္ရက္ေသးေသာ ပံုရိပ္တခ်ိဳ႕ရွိသည္။ ေနာက္ သူႏွင့္ ဖုန္းေျပာတုန္းက call recorder ဆိုသည့္ ဖုန္းsoftware ေလးျဖင့္ သိမ္းထားမိေသာ သူ၏ အသံေလးေတြရွိသည္။ ေနာက္ ဘယ္ေသာအခါမွ် မဖူးမပြင့္ႏုိင္ေသာသစ္ပင္တစ္ပင္ရွိ၍ ထိုသစ္ပင္ကို ကၽြန္မ ညတိုင္း ေရေလာင္းမိပါသည္။

            သူႏွင့္ ဆံုစည္းခဲ့မႈအတြက္ ဘယ္ေသာအခါကမွ် ေနာင္တမရခဲ့သလို ေနာင္တြင္လည္း ေနာင္တရမည္မဟုတ္မွာ ေသခ်ာေနသည္။ သူ လက္ထပ္သြားျပီလား ဆိုသည့္အေတြးကို မေတြးဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့သလို သူဘာေတြ လုပ္ေနလဲ ဟူသည့္  အရာကို သိေအာင္လည္း မၾကိဳးစားခဲ့။ သူႏွင့္ ပတ္သတ္လာႏို္င္ေသာ၊ သူ႔အေၾကာင္းအရာကို သယ္ေဆာင္လာႏိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ေတြ႕တိုင္းသူ႕အေၾကာင္းကို ေျပာဖို႕ရာ စကားစတိုင္းကၽြန္မစကားလႊဲခဲ့သည္ခ်ည္းသာျဖစ္၏။ မသိခ်င္ပါ။ ဘယ္အရာကိုမွ မသိခ်င္သလို ဘာကိုမွ မသိခ်င္ေတာ့ပါ။

            တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလးတစ္ေယာက္တည္း လြမ္းေနခ်င္ပါသည္။ သူ ေျပာခဲ့သလို ထာဝရရွင္သန္ေနမဲ့ သစ္ပင္ မဟုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္ထိ ရွင္သန္ေနေသာ၊ ေနာင္အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွင္သန္ေနဦးမည့္ အခ်စ္သစ္ပင္ေလး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဒါကို ကၽြန္မ၏ ခ်စ္သူ ပန္းပြင့္ေလး သိမွသိပါရဲ႕လား…။

ထိုအခ်စ္သစ္ပင္ေလးမွ ပန္းပြင့္မ်ား ေဝေဝဆာဆာပြင့္ေနသည္ကိုလည္း သူ သိမည္မထင္။ ပိုင္၇ွင္မသိပဲ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သည့္ပန္းဆိုေတာ့လည္း ပြင့္ေပမဲ့ ပန္ဆင္သူမရွိတာ အဆန္းမဟုတ္ဟု သာေျဖေတြးလိုက္မိရင္း ပန္းပင္ေလးကို ေရေလာင္းရန္ျပင္လိုက္မိ၏။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ဒီအပင္တုမွ ပန္းအစစ္မ်ားဘယ္ေသာအခါမွ ပြင့္ႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ ဟုပင္။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)