Wednesday 24 October 2012

နံနက္ခင္းတစ္ခုအေၾကာင္း

အလုပ္သြားဖို႕ အိမ္က ထြက္လာကတည္းက… မေထာ္မနန္း အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာနဲ႕……………………. ဒီေန႕အဖို႕ ဇာတာေကာင္းဟန္မတူ………….ဟုေတြးလိုက္မိသည္.။
လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ စူပါရုဖ္ဗင္ကားေနာက္ခန္းက ကၽြန္ေတာ့ကို ခပ္တည္တည္ၾကည့္သြားတဲ့ အေမႊးစုတ္ဖြားနဲ႕ သေကာင့္သားကို စိတ္ထဲကေန ခဲနဲ႕ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာပစ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ၾကီးကေတာ့ ေသာက္ဂရုေတာင္စိုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ လွ်ာၾကီးတစ္လစ္ထုတ္ရင္း တစ္ျခားအရာေတြဖက္ ေခါင္းလွည့္သြားေလရဲ႕။ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က တစ္ေညာင္ေညာင္ေအာ္တဲ့အေကာင္ကို သမီးေလး..သမီးေလးနဲ႕ တစ္ဖြဖြသပ္ရင္းေခၚေနတာေတြ႕မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့လည္ပင္းေလးကၽြန္ေတာ္ ျပန္စမ္းမိျပန္ေရာ။ ဟုက္တယ္ေလ..သူ႕သမီးေလး လည္ပတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မပိုင္ဘူးတဲ့ အ၀ါေရာင္ရွိတဲ့ ေရႊဆိုတာၾကီးနဲ႕ လုပ္ထားတာကိုး။ အစစ္မွန္းေသခ်ာေအာင္ လက္လက္ကိုထလို႕။
ေဆးလိပ္နံ႔ ရလာလို႕လားမသိ။

တရားရိပ္သာငယ္

တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတးသံ….ဆိုရမလားပဲ… ငွက္ငယ္တစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ တီတီတာတာ
ေအာ္ျမည္ေနသံက လူေနထူထပ္တဲ့ေနရာေဒသက ျမည္သံေတြေလာက္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈ႕
ျပင္းျပမေနပါဘူး……………..
ေအာ္……..ဒီျခံ၀န္းေလးထဲ အဟိတိရိစၦာန္ျဖစ္တဲ့ ငွက္ကေလးေတြေတာင္
ျငိမ္းခ်မ္းေနလိုက္တာေနာ္
တိတ္္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ သစ္ၾကီး၀ါးၾကီးတစ္ခ်ိဳ႕ ေမြးျမဴထားတဲ့
ဒီျခံ၀န္းေလးထဲမွာ………ရာထူးၾကီးတာမရွိဘူး…ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာမရွိဘူး……..တတ္ႏိုင္တဲ့
ဒါနထည့္…………စိတ္ေအးခ်မ္းခ်င္သေလာက္ေန…………ခ်ထားတဲ့ မခက္ခဲတဲ့
စည္းကမ္းတစ္ခ်ိဳ႕ လိုက္နာဖို႕ပဲ လိုပါတယ္…………တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ
….စားရင္းသြင္းဌာနမွာ မွတ္ပံုတင္ေလးေတြေတာ့ ေပးခဲ့ရတာေပါ့
စည္းကမ္း…………?

Tuesday 16 October 2012

စိတ္တစ္ခု အရင္းျပဳ၍

စိတ္တစ္ခု အရင္းျပဳ၍…..

ျမင့္ေမာင္ ဘဝတစ္ခုလံုး ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားသြားရသည္။ ကိုယ့္မွာက ႏိုင္ငံျခား သြားအလုပ္ လုပ္ရဖို႕ကို အိမ္ေပါင္ကာ ပို္က္ဆံရွာရသည္။ သြား၍ရျပန္သည္ဆိုေတာ့လည္း လိုအပ္သည့္ သင္တန္းတက္ရသည္။ သေဘၤာေပၚေရာက္ျပန္ေတာ့ လူမ်ိဳးျခားေတြ၏ ေျခထိုးခိုင္းျခင္းခံရျပန္သည္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ ျပင္သစ္ဘာသာစကားေတာင္ မေတာက္တေခါက္တတ္ခဲ့ေသး၏။ ဒါေတာင္ ဘယ္ေလာက္ရွာရွာ အမိႏိုင္ငံျပန္ေရာက္ေတာ့ ဟိုေလွ်ာ့ဒီေလွ်ာ့ႏွင့္ ကိုယ့္မွာ သံုးေခါက္သြားပါမွ ေပါင္ထားသည့္အိမ္ကိုေရြးအျပီးဝယ္ သိန္းတစ္ရာ႕ငါးဆယ္ေလာက္သာ အျမတ္က်န္သည္။
ဒီသံုးႏွစ္အတြင္း ျမင့္ေမာင္ သေဘၤာလိုက္သည့္ သံုးေခါက္အေတာအတြင္း သူက ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်မ္းသာသြားသတဲ့လား။

“ဒီမွာ ျမင့္ေမာင္ရ မင္းတို႕က ႏိုင္ငံျခားကိုခ်ည္း အထင္ၾကီးတာကိုး ကိုယ့္ေျမမွာလည္း လုပ္စားတတ္ရင္ ခ်မ္းသာပါတယ္ကြ” တဲ့လား။ ေဇာ္ေထြး၏ေျပာစကားကို ျမင့္ေမာင္မွာ ျပိဳင္မျငင္းႏိုင္ပါ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ခ်မ္းသာသြားသလဲအေတြးႏွင့္ ေဇာ္ေထြးကို ဆန္းစစ္ၾကည့္မိသည္။

“ေမးမွေမးတတ္ပေလ ခက္ခဲတာေပါ့ကြာ”

ကြမ္းယာေရာင္းရံုႏွင့္ေတာ့ မခ်မ္းသာႏုိင္ဟု ျမင့္ေမာင္လည္း ေတြးမိသည္။ “ကြမ္းတင္မက ေရခဲေရပါ တင္ေရာင္းတာေပါ့” ဆိုသည့္ ေဇာ္ေထြး၏စကားသံမွာ သူ႕ဘဝသူ ေက်နပ္သံအျပည့္ပါသည္။
ဘုရားေရ ကိုယ္လို ႏိုင္ငံျခားျပန္ေရွ႕ေမွာက္မွာ ဝံ႕ၾကြားေနတဲ့သူဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကြမ္းယာေရာင္းခဲ့သူ… တဲ့လား။ ထိုအေတြးႏွင့္ျမင့္ေမာင္၏ စိတ္တို႕အနည္းငယ္ထုိင္းမိႈင္းသြားသည္။ ထို႕ေနာက္ ေဇာ္ေထြးက သူ၏အထုပတၱိအား တစ္ခုခ်င္းစီ လွစ္ဟျပျပန္သည္။

“ငါ့ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ပြဲစားေတြ လာဝယ္ရာကစလို႕ ငါ့ဘဝ တိုးတက္ဖို႕လမ္းစ ရွာေတြ႕တယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ကြမ္းယာဆိုင္ကို ညီေလးကိုဖြင့္ခိုင္းျပီး ပြဲစားေတြသြားရာေနာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ၾကည့္တာေပါ့။ သိတယ္မဟုတ္လား သူတို႕ကလည္း အလကားခိုင္းလို႕ရတယ္ဆိုျပီး ေခၚတာေပါ့။ သံုးလေလာက္က် ငါ နပ္သြားျပီေလ။ အဲ့ဒီကစျပီး ငါ ေျမပြဲစားျဖစ္သြားတာပဲ။”

အခိုက္အတန္႕ေလးရပ္နားလိုက္ေသာ ေဇာ္ေထြးအား ျမင့္ေမာင္သည္ သိခ်င္စိတ္ျပင္းလွစြာျဖင့္ စကားဆက္ရန္ေမးဆတ္ျပလိုက္၏။

“ ငါ အမ်ိဳးမ်ိဳးသည္းညည္းခံ၊ ေအာက္က်ိဳ႕ခံျပီးမွ ျဖစ္လာတဲ့ ပြဲစားဘဝမွာလည္း ငါၾကာရွည္မေနဘူး ပြဲခေတြစုစုထားျပီး ေျမတစ္ကြက္ႏွစ္ကြက္ေလာက္ဝယ္သိမ္း လိုခ်င္တဲ့ အျမတ္ရရင္ လက္လႊတ္လိုက္တာပဲ ခုခ်ိန္က် ေျမကြက္ေလာကမွာ ငါ့နာမည္ေျပာရင္ အားလံုးသိတဲ့ အဆင့္ေရာက္သြားျပီေလ”

ေဇာ္ေထြး၏စကားတို႕အား နားေထာင္ရင္း ျမင့္ေမာင္၏စိတ္တို႕မွာ အလဲလဲအျပိဳျပိဳုႏွင့္ သူ႕ေလာက္မွ စီးပြားေရးဦးေဏွာက္မရွိရဘူးလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိခ်င္လွသည္။ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႕စေပၚေငြေပးရန္ အိမ္ေပါင္ေပးသည့္ မိဘႏွစ္ပါး၏မ်က္ႏွာအားျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေတာ့ ………..ျမင့္ေမာင္၏ရင္ထဲ ဆစ္ခနဲ နာက်င္ရေခ်ျပီ။ ျမင့္ေမာင္မွာေတာ့ အိုးကြာအိမ္ကြာႏွင့္ ရပ္ေဝးေျမျခားသို႕သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဇာ္ေထြးေလာက္ပစၥည္းဥစၥာမစုေဆာင္းႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။

ျမင့္ေမာင္ ေဇာ္ေထြးထံမွ ထြက္လာေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္နာရီပင္ ထိုးလုနီးေနျပီျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံျခားမွ ျပန္ေရာက္သည့္ ဆယ္ရက္အေတာအတြင္း အခ်ိန္မညွိတတ္တာႏွင့္ပင္ ေန႕ခင္းဘက္ အိပ္ေနတတ္သည္မို႕ ယေန႕မွသာ အခ်ိန္ညွိႏိုင္ကာ မနက္ေစာေစာႏိုုးေတာ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္သြားလည္မည္ဟုေတြးကာ ထြက္လာရင္း တခ်ိန္က ကိုယ္ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းထံဝင္မိျခင္းပင္။ ယခုေတာ့ သူက ကိုယ့္အား သနားစရာႏိုင္ငံျခားျပန္ဟူသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေခ်ျပီ။
ေဒါသလား၊ ဝန္တိုစိတ္လားခြဲျခားမရေသာ အပူလံုးတစ္ခုကျဖင့္ ရင္ဝဝယ္ဆို႕နစ္လွ်က္။ ေတာ္ပါျပီ အိမ္မျပန္ေသးပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္သာ ေန႕ခင္းစာ ေျဖရွင္းေတာ့မည္ဟုေတြးရင္း အနည္းငယ္သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အတြင္းဝင္လိုက္သည္။

“က်ဆိမ့္တစ္ခြက္ … ထမင္းေၾကာ္တစ္ပြဲ”

အနားလာေသာ စားပြဲထိုးေလးအားမွာလိုက္ရင္း သူ အနီးပတ္ဝန္းက်င္အား မ်က္စိကစားေနလိုက္သည္။

“ဟာ..မင္း ျမင့္ေမာင္မဟုတ္လား”

လက္ဖက္ရည္လာခ်ေပးေသာ လူ၏စကားေၾကာင့္ ျမင့္ေမာင္ေမာ့ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္အတူ ဆိုကၠားနင္းခဲ့ေသာရဲေဘာ္ၾကီး လွၾကင္။ ျမင့္ေမာင္သည္လည္း ဘဝစံုစြာ ဆိုကၠားနင္းခဲ့ဖူးသည္။ အံုနာႏွင့္အဆင္မေျပ၍ ဆိုကၠားျပန္အပ္ျပီး ကားဝပ္ေရွာ႕ဆိုင္ဝယ္အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပညာသင္အျပီးမွာေတာ့ ျမင့္ေမာင္ အလုပ္ထြက္ျပီး ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာလိုက္ခဲ့ျခင္းပင္။

“ဟာ..လွၾကင္ မင္း..ဒီဆိုင္မွာ”

စားပြဲထိုးဆိုသည့္စကားကိုမေျပာရက္၍ တန္႕သြားေသာ ျမင့္ေမာင္၏အသြင္ကိုရိပ္မိသည့္ ဟန္ႏွင့္ လွၾကင္က

“ဒါ ငါ့ဆိုင္ေလ”

ေဟ ဟုဆိုကာ လွၾကင္အား အလန္႕တၾကား ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုကၠားေတာင္မရွိသည့္ ဆိုကၠားဆရာတစ္ဦးသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္အျဖစ္ေရာက္ရွိႏိုင္ပါသလား။ ျမင့္ေမာင္သြားသည့္ သံုးႏွစ္အတြင္းဝယ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏စီးပြါးေရးသည္ တရွိန္ထိုးတက္ကာ ဆင္းရဲသားမ်ားပေပ်ာက္ေနေရာ့သလား။ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ေခါင္းခါယမ္းရင္း  လွၾကင္အား ဆန္းစစ္လုိက္ျပန္သည္။ သူ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ျဖစ္သြားသလဲ..ဟု။

“မင္းက ငါ့မ်ား အံ႕ၾသေနေသးတယ္ကြာ ေဇာ္ေထြးၾကီးက ငါ့ထက္ ပုိသာတာေပါ့ကြာ”

ျမင့္ေမာင္စိတ္ဝင္တစားေစာင့္ေနလိုက္သည္။
“မင္းရွိတုန္းက ငါ ေတာ္ေတာ္ေလးပိုတ္ဆံအသံုးၾကမ္းတာမင္းသိတာပဲ မင္း ႏိုင္ငံျခားသြားျပီးတည္းက ငါလည္း အလုပ္ၾကိဳးစားျပီး ေငြစုတယ္ကြ အရင္လို ေဆးလိပ္ေတာင္မေသာက္ေတာ့ဘူး ကြမ္းလည္းျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္ အၾကိဳက္ဆံုးဘိလိယက္ထိုးတာေတာင္ ျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္ကြာ ဘာံလို႕ဆို ငါလည္း ဆိုုကၠားသမားဘဝမွာတင္ရပ္မေနခ်င္ဘူးကြ .. ”

ျမင့္ေမာင္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိေသာ္လည္း ထိုအခ်က္ႏွင့္ေတာ့ မခ်မ္းသာႏိုင္ဟု ေတြးလိုက္မိ၏။

“မင္းသိပါတယ္ကြာ ငါတို႕ဂိတ္မႈးေအာင္ေဇာ္က အဲ့ဒီတုန္းက တစ္ေန႕ႏွစ္ေထာင္မဲစုတာကို.. ေအး ေနာက္မဲအသစ္လည္းစေရာ ငါပါစုလိုက္တာေပါ့ အေယာက္သံုးဆယ္ဆိုေတာ့ ေျခာက္သိန္းရတယ္ကြ ငါကလည္း ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးမဲရတယ္  အဲ့ဒါနဲ႕ ရတဲ့မဲခေလးနဲ႕ဆိုကၠားတစ္စီးဝယ္ပစ္လိုက္တယ္ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ရက္တစ္ခါ ညပိုင္းမွာနင္းပစ္လိုက္တယ္ ေအးေရာ အရင္က သူမ်ားဆိုကၠားဆိုေတာ့ ညဘက္ဆိုျပန္ေပးရတယ္ေလ ခုက်ေတာ့ ဝင္ေငြပိုတိုးလာတာေပါ့ကြာ ဝင္ေငြတိုးတာနဲ႕အမွ် ငါလည္းပိုတ္ဆံပိုစုႏိုင္လာတာေပါ့ ”

အပင္ပမ္းခံႏိုင္လွခ်ည္လား ဟုေတြးကာ ကိုယ္ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားမၾကိဳးစားခဲ့တာလဲဟု ျမင့္ေမာင္ကိုယ္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိျပန္သည္။ ကိုယ္သည္လည္း ဆိုကၠားနင္းခဲ့တာပဲ….ေလ။ သို႕ေသာ္ ဒါႏွင့္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္ပါ့မလား…။ ျမင့္ေမာင္၏အေတြးကိုသိဟန္ႏွင့္ လွၾကင္က ဆက္ေျပာျပန္သည္။

“ဒါေလးနဲ႕ေတာ့ ဘယ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ႏိုင္မလဲကြာ အဲ့လိုစုရင္းနဲ႕ သံုးေထာင္မဲ သံုးမဲေလာက္စုထားမိခ်ိန္မွာ လက္ထဲ ႏွစ္ဆယ့္ခုႏွစ္သိန္းေလာက္ရွိသဟ ဒါနဲ႕ ငါလည္း ဆိုကၠားပါေရာင္းပစ္လိုက္တယ္ အားလံုးေပါင္းသံုးဆယ့္ႏွစ္သိန္းရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ ဘာကိုစလုပ္လဲဆိုေတာ့ အေအးဆိုင္ေလးစဖြင့္ပစ္လိုက္တယ္ လမ္းေဘးဆိုင္မဟုတ္ဘူးေနာ္ တစ္လေျခာက္ေသာင္းနဲ႕ ငွားျပီးဖြင့္ပစ္တာ.. ငါ့အေမကေတာ့ငါ့ကိုေျပာပါတယ္ အဲ့ေလာက္အရဲမစြန္႕ပါနဲ႕လားသားရယ္..တဲ့ ဒါေပမယ့္ ငါကလည္း မင္းေတာင္အရဲစြန္႕ျပီးႏိုင္ငံျခားသြားတာ ငါလည္း အရဲစြန္႕သင့္စြန္႕ရမွာေပါ့ဆိုျပီး ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ပဲ ၾကိဳးတန္းေပၚေလွ်ာက္ခဲ့တာေပါ့ကြာ. မထင္မွတ္ပဲ ငါ့ဆိုင္ေလးက ေတာ္ေတာ္ေအာင္ျမင္လာသကြ….. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နဲ႕မွားျပီး ခဏခဏ လက္ဖက္ရည္လာဝယ္ၾကတာနဲ႕ ငါလည္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပါဖြင့္ပစ္လိုက္တာ သိပ္မၾကာေသးဘူး သံုးလေလာက္ပဲရွိဦးမယ္”

လွၾကင္ က အာေျခာက္လာ၍ထင္၏။ ေရေႏြၾကမ္းခြက္အား ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရ၏။

 “မင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့ အေဖ်ာ္ဆရာေခၚရမွာေပါ့.. အဲ့ဒီေတာ့ အဆင္ေျပလား”

ျမင့္ေမာင္၏အေမးကို လွၾကင္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ျပီး

“အေဖ်ာ္ဆရာ ႏွစ္ေယာက္ေျပာင္းတယ္ အဲ့ႏွစ္ေယာက္အတြင္းမွာ ငါလည္း ေဖ်ာ္တတ္ေအာင္ေလ့က်င့္လိုက္တယ္ အခုေတာ့ အေဖ်ာ္ဆရာမထားေတာ့ဘူး.. ငါပဲေဖ်ာ္ေတာ့တယ္..အေၾကာ္ပိုင္းဆိုင္ရာက်ေတာ့ နားလည္ေအာင္သင္ထားတယ္ အေၾကာ္ဆရာလည္းေခၚထားတယ္ ေအးေရာ အခုေတာ့ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ငါ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးက စိုစိုေျပေျပေလးျဖစ္ေနျပီ.. ဒါေန႕ခင္းမို႕သာ မနက္အေစာၾကီးနဲ႕ ညေနပိုင္းဆို လူေတာ္ေတာ္က်တယ္ကြ.. မင္းေကာ ဘယ္လိုလဲ ႏိုင္ငံျခားျပန္ထြက္ဦးမွာလား”

သူ႕အထုပတၱိကို နားေထာင္ရင္း တအံ႕တၾသျဖစ္ေနေသာ စိတ္တို႕သည္ ရုတ္တရက္ အႏိႈးခံလိုက္ရ၏။ ဟုတ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားျပန္သြားမလား၊ ကိုယ့္အမိႏိုင္ငံမွာပဲ အလုပ္လုပ္မလားဟူသည့္ ေမးခြန္းသည္ သည္အခ်ိန္ဝယ္ ကိုယ္အလိုအပ္ဆံုးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
“မေသခ်ာေသးပါဘူးကြာ” ဟုေျဖရင္း ေငြရွင္းရန္ျပင္ေတာ့ ရဲေဘာ္ၾကီးလွၾကင္က မယူျပန္။ သို႕ႏွင့္ ျမင့္ေမာင္ အိမ္ျပန္လာေတာ့  ေမးခြန္းမ်ားစြာကပ္ပါလာေခ်ျပီ။

 “သား ထမင္းစားဦးမလား” ဟူသည့္ ေမေမ့ေမးခြန္းကိုပင္ ျမင့္ေမာင္ေခါင္းခါယမ္းခဲ့မိရင္း အိပ္ခန္းထဲသို႕သာ ဝင္လာခဲ့၏။ ေဒါသလား၊ ဝန္တိုျခင္းလားမသိေသာ အပူလံုးတစ္ခုကေတာ့ ရင္ဝဝယ္ တစ္ဆို႕လွ်က္ရွိဆဲ။ သို႕ေသာ္ ထိုအပူလံုးေနရာကို ေရာက္လာသည္က လွၾကင္ေမးလိုက္သည့္ေမးခြန္း။

“ႏိုင္ငံျခား ျပန္သြားဦးမလား”

ျပန္သြားဖို႕လိုပါဦးမည္လား။
ေဇာ္ေထြးႏွင့္ လွၾကင္သည္ လက္ရွိေရာက္ေနသည့္ေနရာမွသာ ဘဝစခဲ့သည္။ ယခုလိုခ်မ္းသာဖို႕ရာအတြက္ တြန္းအားျဖစ္ေစရန္ဘာအေထာက္အပံ႕မွမလိုခဲ့ပါေခ်။ သူတို႕ အဓိကလိုအပ္ခဲ့သည္က စိတ္ဓါတ္တစ္ခုသာ။ တကယ္တိုးတက္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ သူတို႕လုပ္မည့္အလုပ္သည္ သူတို႕ပိုင္ႏိုင္ေသာအလုပ္သာျဖစ္ဖို႕လိုပါသည္။ ေဇာ္ေထြးသည္လည္း ေျမကြက္အလုပ္ကိုပိုင္ႏိုင္ရန္ ေလ့လာခ်ိန္ယူခဲ့သည္။ လွၾကင္သည္လည္း သူတိုးခ်ဲ႕ခ်င္သည့္အလုပ္ကိစၥဝယ္ သင္ယူခဲ့သည္သာ။

တကယ္ေတာ့ ေဇာ္ေထြးႏွင့္လွၾကင္တို႕ ယေန႕လို စီးပြါးတိုးတက္လာသည္မွာ လက္ရွိဘဝမွ တကယ္တိုးတက္လိုခ်င္စိတ္တစ္ခုတည္းကိုသာ ေမြးျမဴခဲ့ၾကသည္။ ထိုစိတ္ႏွင့္အတူ ကပ္ပါလာသည္က မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲ၊ လံု႕လတို႕ျဖစ္ေပမည္။

ယေန႕ ကိုယ္သည္ အလြန္တန္ဖိုးရွိေသာ စကားဝိုင္းတို႕ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာေခ်ျပီ။ ယေန႕ သည္စကားဝိုင္းမ်ားဆီမွ တန္ဖိုးအၾကီးဆံုးေသာအေတြးအား သူရိတ္သိမ္းခဲ့မိျပီဟူသည့္ အေတြးက ျမင့္ေမာင္၏စိတ္တစ္ခုလံုးအား ညိႈ႕ယူထားသည္။ ေဇာ္ေထြးႏွင့္လွၾကင္တို႕သည္ စိတ္တစ္ခုကိုအရင္းျပဳ၍ ခ်မ္းသာသြားၾကျပီ။ ကိုယ္သည္လည္း စိတ္တစ္ခုကိုအရင္းျပဳ၍ မခ်မ္းသာႏိုင္ဘူးလား…ဟူသည့္ေမးခြန္းက ျမင့္ေမာင္၏စိတ္ဝယ္ ေနရာယူထားေခ်ျပီ။

တခ်ိန္က ျမင့္ေမာင္၊ ေဇာ္ေထြးႏွင့္ လွၾကင္သည္ အေျခအေနတူခဲ့ေသာ္ျငား ယခုခ်ိန္မွာေတာ့ ျမင့္ေမာင္သည္ သူတို႕ႏွင့္ အေျခအေနကြာျခားခဲ့ေခ်ျပီ။ စိတ္ဓါတ္လည္းျပင္ရမည္။ လုပ္ခ်င္သည့္အလုပ္ကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္ရမည္။ ထိုအသိဝယ္ ျမင့္ေမာင္၏ လက္မ်ားသည္ ကိုယ္ႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္အလုပ္အား အသိေပးလာဟန္ႏွင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာသည္။ ျမင့္ေမာင္ သေဘၤာမလိုက္ခင္က ကားေအာက္ပိုင္းျပင္ဆင္သည့္ ကၽြမ္းက်င္သည့္ ဒူးဆစ္ဆရာအျဖစ္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ တစ္လတစ္သိန္းဆိုသည့္ ေငြပမာဏထက္ တစ္လ ေျခာက္သိန္းဆိုသည့္ သေဘၤာလိုက္ရာမွရေသာေငြကိုမက္ေမာခဲ့၍ ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာလိုက္ရန္ ၾကိဳးစားခဲ့ျခင္းသာ။

အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္ေနျပီျဖစ္သည့္ မိဘႏွစ္ပါးအား ထားခဲ့ရမည့္အျဖစ္မ်ိဳးလည္းမၾကံဳခ်င္ေတာ့ျပီ။ ယဥ္ေက်းမႈျခင္းမတူညီေသာ လူမ်ိဳးျခားတို႕၏ ေျခထိုးခိုင္းျခင္းကိုလည္း မခံခ်င္ေတာ့ျပီ။ အဆူအဆဲမခံရေအာင္ ၾကိတ္မွိတ္က်က္ခဲ့ရေသာ ေဝါဟာရအက်ိဳးအပ်က္မ်ားကိုလည္း ထပ္မံမၾကံဳခ်င္ေတာ့ျပီ။
သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ယခု လက္က်န္ေငြႏွင့္ ကိုယ္သာ ဆိုင္သစ္ဖြင့္ခဲ့ပါလွ်င္…………..။
ျမင့္ေမာင္၏ႏႈတ္ခမ္းဝယ္ အျပံဳးတို႕ တြဲခိုလာသည္။ အကယ္၍မ်ား ေငြေၾကးမလံုေလာက္ဖူးဆိုလွ်င္ေတာင္ သားျဖစ္သူအိုးမကြာ၊အိမ္ကြာႏွင့္ အလုပ္လုပ္မည့္အေရးအတြက္ မိဘႏွစ္ပါးသည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာႏွင့္ အိမ္ေပါင္ေပးမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္အတူ ျပင္းျပသည့္တိုးတက္ခ်င္စိတ္ေလးပါ  ျပည့္စံုပါမူ ျမင့္ေမာင္၏လုပ္ငန္းသည္လည္း ေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ တခ်ိန္က်လွ်င္ေတာ့ ျမင့္ေမာင္သည္လည္း ကိုယ့္အထုပတၱိအား ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ေျပာဆိုႏိုင္သည့္အေနအထားသို႕ ေရာက္လာေပဦးမည္။ ထိုအခါ ဒုတိယျမင့္ေမာင္ေလးမ်ားသည္ သူ႕အား ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ၾကည့္ေပဦးမည္ဟု ေတြးမိရင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ခိုင္မာသြားေခ်ျပီ။

ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာမလိုက္ေတာ့ပဲ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္သည့္ ပညာႏွင့္သာ ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့မည္..ဟု။ ဟုတ္သည္။ ေဇာ္ေထြးႏွင့္လွၾကင္တို႕ထက္သာသည္က သူ႔အတြက္ တိုးတက္ခ်င္စိတ္သာမက ရင္းႏွီးေငြလည္း ရွိသည္မလား။ သူသည္လည္း စိတ္ေလးတစ္ခုအရင္းျပဳ၍ လူခ်မ္းသာၾကီးျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားမည္ဟု အားခဲလိုက္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ရွိ ေမေမ့ထံသို႕သြားရန္ျပင္ လိုက္သည္။ သူ႕အား ႏိုင္ငံျခားသေဘၤာမလိုက္ေစခ်င္ေသာ ေမေမ့အား ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ သတင္းထူးေလးေျပာရင္း အလုပ္အတြက္ တိုင္ပင္ရမည္ေလ။

။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

ရည္ေဝ(ေရနံ႕သာသူ)

Wednesday 10 October 2012

အေျဖမဲ့ပုစၧာ

ဟာ..မီးပိြဳင့္မိျပန္ျပီ။ အခ်ိန္မရိွပါဘူးဆိုကာမွ။ စိတ္ဝယ္ မၾကည္မလင္ ေတြးမိရင္း သူမ တို႕ကားလိုပင္ မီးပိြဳင့္တြင္ ပိတ္မိသြားေသာ ကားတန္းရွည္ၾကီးကို ၾကည့္မိလိုက္သည္။ ကားသမားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ ကားျပတင္းမွ ေခါင္းမ်ားထုတ္ရင္း မီးပိြဳင့္ကိုေငးၾကည့္ေနၾကသည္မွာ သူမ ငွားလာေသာ အငွားကား ကားဆရာလည္း အပါအဝင္။ အို..ျမင္လိုက္ရသည္က ေျခလွမ္းတုန္ခ်ိတုန္ခ်ိႏွင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသူ အဘိုးၾကီးတစ္ဦး။ အက်ီၤကလည္း ဖာရာေထးရာ ဗလပြႏွင့္။ ကားေဘးနားမွ ကပ္သြားရင္း လက္ကေလးျဖန္႕ေတာင္းေနသည္ကို ျမင္ရသည္မွာ စိတ္မေကာင္းစရာ။ အိတ္ထဲမွ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ဝင္းလက္သြားသည့္မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ ကားအားလည္း ကန္ေတာ့ေနသလို သူမ အားလည္း ကန္ေတ့ာဖို႕ရာျပင္ေတာ့ မေနသာေတာ့။

“သြားပါ အဘရယ္..ရပါတယ္..ကိစၥမရွိပါဘူး”

ေက်းဇူးတင္ဟန္ႏွင့္ ဦးညြတ္ရင္း ထြက္သြားသည့္ အဘၾကီး ေတာင္ေဝွးေလးတစ္ေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ သူမ တို႕ေနာက္ရွိ ကားမ်ားဆီ ခရီးဆက္သြားျပန္ေတာ့သည္။ ေဟာ..မီးစီမ္းေခ်ျပီ။ ဒါဆို အဘၾကီး ထပ္ျပီးေတာ့ ေတာင္းလို႕ရပါဦးမလား။

Monday 8 October 2012

တစ္ခါက ေမာင္ဘေသာင္းေလးရွိခဲ့ဖူးပါသည္

တစ္ခါက ေမာင္ဘေသာင္းေလးရွိခဲ့ဖူးပါသည္ 

က်ဳပ္ဗ်ာ အခုတစ္ေလာ အိပ္မက္ မက္ေနျဖစ္တာက အနီေရာင္ ဆင္ေလးေတြ။ အိပ္မက္ထဲထိ ပါလာတတ္တဲ့ က်ဳပ္ၾကိဳက္တဲ့ အနီေရာင္ဆင္ေလးေတြ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အစိမ္းမွ ၾကိဳက္တယ္..တဲ့။ အဟီး…က်ဳပ္ကေတာ့ အနီေရာင္ဆင္ကို ပိုသေဘာက်တယ္ဗ်။

တစ္ကယ္ေတာ့ အနီရဲရဲလည္းမဟုက္ဘူးဗ်။ သူက ပန္းေရာင္စပ္ထားတာေလ။ က်ဳပ္ အျမင့္ဆံုးကိုင္ဖူးတာဆိုလို႕ အနီေရာင္နဲ႕ ၾကက္ေသြးေရာင္ ေဖာက္ထားတဲ့ ျခေသၤ့က အျမင့္ဆံုးပဲ။ က်ဳပ္လို ေဈးေခြးသာသာလူတစ္ေယာက္မွာ အနီေရာင္ဆင္ ကိုင္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးမရွိႏိုင္တာလည္းအေသအခ်ာေပါ့။ သူ႕ကို က်ဳပ္ ခ်စ္ပါခ်စ္တာဗ်။

က်ဳပ္က ညအိပ္ရင္ မီးကင္းတဲမွာ အိပ္တာဗ်။ အိမ္ဆိုတာ က်ဳပ္မွာ မရွိတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ ေမြးကတည္းကေတာ့ မဟုက္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ က်ဳပ္သိတတ္စအရြယ္ကတည္း ေဈးထဲမွာေနလာတာေလ။ က်ဳပ္အသက္ သိပ္မၾကီးေသးပါဘူး။ ေဈးထဲကလူေတြကေတာ့ ၁၈ႏွစ္ လို႕ေျပာၾကတာပဲ။ မနက္ေဈးဖြင့္အမွီသြား။ ခိုင္းတာလုပ္နဲ႕ ေနလာတာ ထမင္းေတာ့ မငတ္ဘူးဗ်။

Friday 5 October 2012

အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္

အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္တည္းဟူေသာ ကာလသံုးပါးသည္ လူသားတိုင္းတြင္ရွိသည္။  သက္၇ွိကမၻာထဲသို႕ သက္ဆင္းမိျပီဆိုသည့္ လူသားတစ္ဦး၌ ထိုကာလသံုးပါးသည္ အလိုအေလ်ာက္ပင္ ျဖစ္ထြန္းသည္။ ကၽြန္မထံတြင္လည္း ျပီးဆံုးခဲ့ေသာ အတိတ္ရွိျပီး လက္၇ွိရွင္သန္ေနေသာ ပစၥဳပၸန္ကာလရွိသည့္အျပင္ ေမွ်ာ္မွန္းေနေသာ အနာဂတ္လည္း ရွိေပသည္။ ကမၻာေပၚရွိ အရာရာတိုင္းသည္ ကာလသံုးပါးစလံုး ပိုင္ဆိုင္ၾကသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။

လူသည္ လူႏွင့္ဆိုင္ေသာ ကာလသံုးပါးကိုပိုင္ဆိုင္သလို သစ္ပင္သည္္လည္း သူႏွင့္ဆိုင္ေသာ ကာလသံုးပါးကိုပိုင္ဆိုင္သည္။ အတိတ္တြင္ သူသည္ သစ္ေစ့ေလးတစ္ေစ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း ပစၥဳပၸန္တြင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ အျဖစ္ရပ္တည္ေနသည္။ အနာဂတ္တြင္မူ သူသည္ စားပြဲတစ္လံုး ျဖစ္ႏိုင္သလို ကုလားထိုင္တစ္လံုးလည္း ျဖစ္ႏိုသည္။ ပန္းပုရုပ္လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို မီးေလာင္ကၽြမ္းကာ ျပာမႈန္အျဖစ္သို႕လည္း ေရာက္ရွိႏိုင္သည္။ လူကဲ့သို႕ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ပံုေဖၚႏိုင္ခြင့္မရွိေသာ္လည္း သက္မဲ့မ်ားတြင္ ကာလသံုးပါးရွိသည္သာ။

Tuesday 2 October 2012

စိတ္


စိတ္
(၁)

အလုပ္ေတြပါးေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ ႏွစ္လေက်ာ္ သံုးလေလာက္ရွိျပီ။
ပံုမွန္ဆို ဒီဆိုင္ေလးက တစ္ေန႕ကို သံုးေသာင္းနီးပါးဝင္ေနက်။ ခုေတာ့
တစ္ေန႕ ၅၀၀၀ ေတာင္ ပံုမွန္မရွိခ်င္ေတာ့။ ေန႕စဥ္သြင္းေနရတဲ့ မဲဖိုး ၁၅၀၀၀
ေတာင္ မတက္ႏိုင္ေတာ့လို႕ ရွိတဲ့ လက္စြပ္၊ ဆြဲၾကိဳး
အားလံုးအေပါင္ဆိုင္မွာ။ မဲထုက္မွာကလည္း ေနာက္ထပ္ ေလးလေလာက္လိုေသး၏။
ဒီအေတာအတြင္း ဘယ္လိုေနရပါ့မလဲ။ ပိုက္ဆံလိုလို႕ မိဘႏွစ္ပါးဆီက
ထုတ္ထုတ္သံုးေနရတာလည္း အားနာလွျပီ။

ဟင္း…...........သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခိုးခ်လိုက္မိသည္။

အခါတိုင္းဆို..ေထာက္ႏိႈးအိုးက တစ္ေန႕ကို ဆယ္ခါေလာက္လာတတ္သည္ရယ္။
တစ္ခါေထာက္ႏိႈး ၁၅၀၀ ႏႈန္းႏွင့္ ေငြ ၁၅၀၀၀ ကေတာ့ အသာေလးဝင္သည္။
တစ္ခါတစ္ခါ ေထာက္တတ္တဲ့သူမရွိလို႕ ကားလိုက္ႏိႈးေပးပါဆိုလွ်င္ သူမ
လိုက္တဲ့အခါ ေထာက္ႏိႈးငွားတဲ့ Customer က တအံ့တၾသ။ မိန္းခေလးေတြလည္း
လုပ္တတ္တာပဲဟ…ဆိုျပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသား။ တကယ္တမ္းေထာက္ႏိႈးလိုက္သည္ဆိုသည္မွာ ကား၊ အင္ဂ်င္ စသည္တို႕မွာတပ္ထားသည့္ ဘကၳရီအိုး၏ အေပါင္းအႏုတ္ကို ဆိုင္ကဘကၳရီအိုးႏွင့္ အေပါင္းအေပါင္းခ်င္း၊ အႏုတ္အႏုတ္ျခင္း ေထာက္ႏိႈးၾကိဳးႏွင့္ တြဲလိုက္ရံုသာ။