ျမင္ခဲ့ဖူးေသာ ဇါတ္လမ္းတစ္ပုဒ္

မိုးစက္တို႕ၾကား လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတဲ့ ႏွလံုးသားက ဒီအခ်ိန္ထိ………အိမ္ျပန္ဖို႕သတိမရမိေသးဘူး

ဒီသဘာ၀ေလာကၾကီးထဲ တစ္ေယာက္ထဲထြက္လာခဲ့မိတာ အေဖာ္မပါ အေပါင္းမပါနဲ႕……………..ေနပူမိုးရြာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း အထီးက်န္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ…………

ဒီခ်စ္ျခင္းႏွစ္ခုဆံုဆည္းဖို႕ တြန္းအားတစ္ခုလိုခ်င္မိတယ္

ညေနက ငါအျပင္ခဏလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကည့္မိတာ စြယ္ေတာ္ပန္းတစ္ခ်ိဳ႕ ငိုတ္ေနတာငါေတြ႕ခဲ့တယ္။ “နင္ေကာ မနက္ကေနညေနထိ ဆိုင္ထိုင္ရတာ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ငိုတ္ေနျပီလား” ငါသတိတရ ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ျပီးျပန္လာေတာ့ ကုကၠိဳလ္ရြက္ေတြ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနတဲ့ပံုနဲ႕ ေျခပစ္လက္ပစ္ကို အိပ္ေမာက်လို႕။ “နင္ေကာ အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႕ မအားမလပ္ အနားမယူရေသးဘူးလား“ ငါေတြးမိျပန္တယ္။ ငါအိပ္စက္ဖို႕ ကုတင္ေပၚလွဲခ်မိျပီး မ်က္လံုးကိုမွိတ္လိုက္စဥ္မွာပဲ “ဒီအခ်ိန္ နင္စားရင္းေတြ ျဖည့္ေနတုန္းပဲ” လို႕ ေတြးမိျပန္တယ္ဟာ။

သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမို႕

သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမို႕

ကြန္ကရစ္ခင္းထားသည့္ သည္လမ္းမေဘးဝယ္ အလ်ား ေျခာက္ေပ၊ အနံ ရွစ္ေပသာက်ယ္ေသာ အိမ္ခန္းငယ္ေလးမ်ားတန္းစီေနသည္။ ထိုအိမ္ခန္းငယ္ေလးမ်ားေရွ႕တြင္ေတာ့ ကေလးငယ္မ်ားဝိုင္းဖြဲ႕ကာ ကစားလ်က္။ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ဆိုေသာ ပမာဏက အေတာ္ပင္ ေဈးသင့္ေသာ္ျငား သူတို႕ မိသားစုေလးအတြက္ေတာ့ အိပ္စရာေနရာသီးသန္႕သာျဖစ္လိမ့္မည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ရယ္လို႕လည္း သီးသီးသန္႕သန္႕ရွိမည္မဟုတ္။

“မေအးနဲ႕ တိုင္ပင္လိုက္ဦးမယ္ ကိုသန္း နည္းနည္းအခန္းက်ယ္တာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဦးေနာ္”

“ေအးပါကြာ အခုက ေတြ႕တဲ့အခန္းပဲျပထားေသးတာ မင္း အခ်ိန္ရေသးတယ္မလား ငါ နည္းနည္းဆက္ရွာလိုက္မယ္”

ကိုသန္း ေျပာစကားကို သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္း

“ေရွ႔လ ဆယ့္ငါးရက္မွာေတာ့ မျဖစ္မေန ေျပာင္းရမွာဆိုေတာ့ ဒီလထဲမွာ နည္းနည္းၾကိဳးစားျပီး ရွာေပးပါဗ်ာေနာ္ ဒီနားပါတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ နီးတာေလးေပါ့ ဒါမွ သားလည္း ေက်ာင္းတက္ရတာ လြယ္ေအာင္”

“ေအးေအး ငါ သြားေတာ့မယ္ ဒီနားေလး တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္”

 ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားေသာ ကိုသန္းေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္မိရင္း သူတို႕ ဒီလို အလုပ္ကို ရွာေဖြေနလို႕သာ ပြဲခ ျမိဳးျမိဳးျမတ္ျမတ္ရတာပဲ ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း

“ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္

ဖူးတံဝင့္လို႕ခ်ီ

ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း

ငါတို႕စာသင္ေက်ာင္း”

မပီကလာ အသံေလးမ်ားႏွင့္ လက္ပိုက္ကာ ကဗ်ာဆိုေနၾကသည္မွာ အသံေလးမ်ား မညီ႕တညီျဖစ္ေနေသာ္လည္း နားဝင္ပီယံရွိလွသည္။ ထိုအသံေလးမ်ားေက်ာ္၍ ေနာက္အခန္းသို႕ဝင္လိုက္ခ်ိန္ဝယ္ ကေလးမ်ားက ဆရာမေရွ႕ စာအံေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သူမကိုေခၚေဆာင္လာသည့္ ဆရာမႏွင့္ စာသင္ေနသည့္ ဆရာမတို႕ စကားေျပာေနစဥ္ ကေလးမ်ားဘက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္သည္။ ေက်ာင္းစိမ္းအသစ္မေျပာႏွင့္။ အျဖဴအစိမ္းဝတ္လာသည့္ ဦးေရက လက္ခ်ိဳးေရ၍ပင္ရသည္။ ထိုေရာင္စံုကာလာဝတ္ဆင္သည့္ ကေလးမ်ားတြင္လည္း အသစ္မဆိုထားႏွင့္။ အေရာင္ခပ္လတ္လတ္ဝတ္ထားသည့္ကေလးဦေရမွာလည္း ဆယ္ဦးပင္ မျပည့္ခ်င္။ တူညီသည့္အရာကေတာ့ ကေလးတို႕၏ မ်က္ႏွာေလးမ်ားသည္ သနပ္ခါးကိုယ္စီလိမ္းထားၾကျပီး တစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနဟန္ရွိသည္။