Thursday 31 October 2013

“ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္၏ အတၳဳပတၱိ”

“ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္၏ အတၳဳပတၱိ”
===========================

“မင္း မ်က္ႏွာေလးကခ်ိဳရႊင္ေနတာပဲ မင္း လုပ္မွ ေအာင္ျမင္မယ့္ ကိစၥပါကြာ သြားပါကူညီပါေနာ္”
“မင္းမွ မကယ္ရင္ ငါတို႕ အစာငတ္ေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကူညီပါကြာ ေနာ္”

သူက အင္းဆက္အမ်ိဳးအစားျဖစ္ေပမယ့္ကံအေကာင္းလြန္ေနခဲ့သည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္၊ တစ္စံုတစ္ရာ၏ အေသြးအသားကို စုပ္ယူရမွ ရွင္သန္ရမယ့္ အမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ဘဲ ပန္းပြင့္တို႕၏ ေမႊးရနံ႕ကို တခဏမွ် ရႈရိႈက္ရံုမွ်ျဖင့္ ခြန္ျပည့္အားျပည့္ လန္းဆန္းေနတတ္သည့္ မ်ိဳးႏြယ္ ျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ပန္းတို႕ဝတ္ရည္ကုိ သူ ေသာက္သံုးျဖစ္သည္။ သူ ဘယ္ကစျဖစ္တည္ခဲ့လဲ မသိေသာ္လည္း သူသိတတ္ပါျပီ ဆိုကတည္းက ဒီအင္းဆက္မ်ားသည္ သူ႕အတြက္ ကစားေဖၚျဖစ္သည္။ သူ႕အတြက္ အမ်ိဳးအေဆြျဖစ္သည္။

အင္းဆက္မ်ားၾကားတြင္ သူက မ်က္ႏွာပန္းလွလြန္းလွသည္။ သူ႕ကိုဆိုလွ်င္ ဟိုေနရာက လာပါဦး၊ ဒီေနရာက လာပါဦးႏွင့္ အျမဲတေစ ခင္မင္ကၽြမ္းဝင္လိုမႈရွိၾကသည္။ သူကလည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သုိ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအမ်ိဳးအေဆြမ်ားႏွင့္ အတူရွိေနရျခင္းသည္ပင္ သူ႕အတြက္ေတာ့ နိဗၺာန္ျဖစ္သည္။ သူက သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ အသံုးဝင္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ သူေက်နပ္ပါသည္။ တစ္ခုသာဝမ္းနည္းရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အစားစားဖို႕ လံုးပမ္းေနရခ်ိန္တြင္ သူက သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ မဟုတ္ဘဲ ပန္းရနံ႕ေလးသာ ရႈရိႈက္ေနရ၍ျဖစ္သည္။
ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ခဲ့။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအတြက္ မခက္ခဲခဲ့။ သူေနထိုင္ရာ ပန္းေတာထဲသို႕ လာေရာက္သူ အမ်ားအျပားရွိၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားတြင္ အစာေရစာ ခမ္းမည့္အေရးစိုးရိမ္စရာမရွိခဲ့။ ခုေတာ့ သူ၏ ပန္းေတာၾကီးကို လာေရာက္သူ မရွိေတာ့။ အေဝးကပင္ေငး၍ ေနာက္ျပန္လွည့္သြားၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အစာေရစာ ရွားပါးေနရသည္ကို သူ နားလည္ပါသည္။ ထို႕အတြက္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူ႕ကို အကူအညီေတာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား။

အားလံုးကို ျခံဳၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္မွာ ႏြမ္းလ်သြားရသည္။ သူ႕ကို ေငးၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားစြာဝယ္ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးမႈေတြပါသည္။ တလက္လက္ေတာက္ပေနသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြပါသည္။ သူ႕ေခါင္းသည္ ဦးေႏွာက္၏ အဆံုးအျဖတ္ကို မသိရေသးခင္မွာပင္ ေအာက္သို႕ စိုက္က်သြားေလေတာ့၏။
“ေဟး ဒါမွငါ့သူငယ္ခ်င္းကြ”
“ဒါမွ ငါ့သူငယ္ခ်င္း အစစ္”
“ငါတို႕ သူရဲေကာင္း ကြ”
သူ႕ကို ဆြဲယမ္းလႈပ္ခါ၍ ေပ်ာ္ျမဴးေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ရင္း သူ ျပံဳးေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕မ်က္ဝန္းမ်ားက တစ္စံုတစ္ခုကို တားဆီးေနရသည့္ သ႑ာန္ ခံစားေနရသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားလဲဟု သူ မေတြးေတာ့။ သူ႕ကို ဆြဲယမ္းလႈပ္ခါေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတို႕ႏွင့္အတူ သူ ေပ်ာ္ပစ္လိုက္ေတာ့၏။

-------------+++++++++++++++++-------------------

စိတ္က တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႏိုင္လွသည္။ အေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ ခတ္လိုက္ရင္း အေရွ႕သို႕အားယူတိုးသြားလိုက္သည္။ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕ကို အားေပးေနသည့္ မ်က္ဝန္းပုန္းမ်ား။ သစ္ပင္ေလးမ်ားၾကားတြင္ ပုန္းကြယ္လွ်က္ အားေပးေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သူ ႏွစ္သိမ့္ျပံဳးျပံဳးလိုက္ရင္း ပန္းေတာၾကီး၏ အေရွ႕စူးစူးသို႕ ခရီးထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။

ကတိ ေပးခဲ့မိျပီ ဆိုသည့္ အသိကို ႏွလံုးသားမွာ ကမၺည္းထိုးထားလိုက္၏။ ကတိ ဆိုသည့္အရာကို သူ တန္ဖိုးထားသည္။ ကိုယ္ ေပးသည့္ကတိကို တည္ေအာင္လုပ္သလို ကိုယ့္ကို ေပးသည့္ကတိကိုလည္း တည္မွၾကိဳက္သည္။ ဒါသည္က သူ႕အက်င့္။ သူက ကတိေပးခဲ့သလို သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွလည္း ကတိတစ္ခု ေတာင္းခဲ့ျပီးသား။ ကတိတစ္ခု၏ ဆံုမွတ္ေရာက္သည္ထိ သူ ကူညီရမည္ မဟုတ္လား။ အေတာင္ပံတို႕သည္ ခတ္ရင္းခတ္ရင္း ပို၍ အားပါလာသလို ထင္ရ၏။ အေနာက္သို႕ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရာရာသည္ မႈန္ဝါးဝါးက်န္ခဲ့ျပီျဖစ္၏။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တို႕ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သူ႕အရွိန္ကပင္ ျမန္ေနေလသလားမသိ။ ရိပ္ခနဲရိပ္ခနဲ ေရြ႕လ်ားသြားသည္မွာ ေၾကာက္ဖို႕ပင္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ သို႕ေသာ္ သူ အရွိန္အဟုန္ျမွင့္ကာ အေတာင္ပံတို႕ကို ခတ္လိုက္ျပန္သည္။ အရာရာသည္ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ။
ထို႕ေနာက္ေတာ့…….။

----++++++++++++++++++++------------------

ပန္းေလးေတြ ညိွဳးလာေလသည္လား။ ယခင္လို ပန္းရနံ႕တို႕ ရႈရိႈက္ရံုျဖင့္ သူ အာသာမေျပေတာ့တာ သတိထားမိ၏။ သို႕ေသာ္ မည္သည့္အရာျဖင့္ အာသာျဖည့္ရမည္ကို သူ မသိေသး။ သူ႕အေတာင္ပံတို႕ခတ္ဖို႕ရာလည္း အားအင္ေလ်ာ့လာျပီျဖစ္သည္။ အေရွပန္းေတာဆီသို႕ ေငးၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူ ခ်က္ခ်င္း အၾကည့္လႊဲလိုက္ရ၏။ ပန္းေတာၾကီးအလယ္ ပန္းပြင့္မ်ားၾကားေပ်ာ္ေနသည့္ မိန္းကေလးႏွင့္ မိန္းကေလး၏ လက္ေမာင္းမ်ားဝယ္ ခိုတြယ္ေနေသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား။

“အား………………”

လက္ေမာင္းမွ ေသြးတို႕ တစက္စက္က်လွ်က္ ေအာ္ဟစ္ထြက္ေျပးသြားသည့္ မိန္းကေလးကိုၾကည့္ရင္း သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသလို ျပင္ပကမၻာကို ထပ္ထြက္ရဦးမည္ ဆိုသည့္အသိျဖင့္ စိတ္က ေလးလံထိုင္းမိႈင္းလာသည္။ ထို႕အတူ ဘယ္သူမွ သူ႕အားတြန္းအားလာမေပးေသးခင္ အေတာင္ပံတို႕ကို ဆတ္ခနဲ ခတ္ရင္း ျပင္ပကမၻာသို႕ ေျပးထြက္လာလိုက္မိေတာ့သည္။ ဒါ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္လဲ ဟူသည့္အေတြးကို သူ မေတြးမိေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါသည္။
အတိတ္ခရီးထြက္စဥ္ကာလကလို အေနာက္ဆီသို႕ ျပန္လွည့္မၾကည့္မိေတာ့။ အေနာက္ဆီသို႕ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိလွ်င္ ရမၼက္တို႕ျဖင့္ ဝင္းဝင္းေတာက္ေနမည့္ အာသာငမ္းငမ္းမ်က္ဝန္းမ်ားကိုသာ ျမင္ရမည္မဟုတ္ပါလား။

---++++++++++++---------

“မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို မလိုက္ပါနဲ႕ သူေတာ္စင္ ခင္ဗ်ားထင္သလို ကၽြန္ေတာ္က သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္တဲ့ လိပ္ျပာမဟုတ္ဘူး”

“ဟယ္ လွလိုက္တဲ့ လိပ္ျပာေလးဟယ္” ဟု ဆိုၾကရင္း သူ႕ေနာက္သို႕လိုက္ကာ အေသြးအသားဆံုးရံႈးရသူမ်ားေခ်ျပီ။ ဒီတစ္ေခါက္ မည္သူ႕ကိုမွ် သူ မဆြဲေဆာင္ရေသး။ သို႕ေသာ္ အခ်က္ျပေနသည့္ခႏၶာကိုယ္က ပန္းေတာၾကီးဆီမွ ရနံ႕တို႕ကို သူ ရႈရိႈက္ဖို႕ အခ်ိန္တန္ျပီဟု အသိေပးေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သူ အျပန္လမ္းဆီ ဦးတည္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ကိုျမင္၍ သူ႕ေနာက္သို႕ တေကာက္ေကာက္လိုက္လာသည့္ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ေၾကာင့္ သူ႕မွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနရသည္။ အျပန္လမ္းကို မည္သို႕ပင္ ေကြ႕ေကာက္ေနပါေစ။ ထိုသူေတာ္စင္က ကိုယ့္ေနာက္ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္ပါေနသည္။

လမ္းတစ္ဝက္ပင္ က်ိဳးေခ်ျပီ။ အိုး ေအးျငိမ္းလိုက္တာ။ ထိုသူေတာ္စင္ သူ႕ကို ၾကည့္ေနသည့္မ်က္ဝန္းမ်ား။ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႕ေနသည့္ မ်က္ဝန္းအစံုကိုၾကည့္ရင္း သူ႕စိတ္တို႕ ေအးျငိမ္းလာသည္။ ထိုအခါ အလန္႕တၾကား သတိရမိလိုက္သည္က ေအးျငိမ္းမႈတို႕ ေပ်ာက္ေနသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာျမင့္ျပီလဲ ဟုပင္။ ရုတ္တရက္ အလန္႕တၾကားထရင္း အေတာင္တို႕ ခတ္ကာ ပ်ံလိုက္သည္။ အေတာ္ေဝးေဝးသို႕ ပ်ံျပီးေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ စိတ္ေအးသြားရသည္။ သူေတာ္စင္ က်န္ခဲ့ျပီျဖစ္၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ဆီ အကဲခတ္ရင္း သူ ေအာက္ေျခဆီသို႕ ၾကည့္မိျပန္သည္။ အရာရာသည္ တိတ္ဆိတ္သြားသလိုရွိ၏။ ဒါ သူလား ဟု ေမးရမေလာက္ပင္ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ ထင္ေနသည့္ သူ႕အသြင္သည္ ၾကမ္းတမ္းရင့္ေရာ္လြန္းလွ၏။ ဟိုးအတိတ္ဆီက သူသည္ အေရာင္အေသြးစံုလင္လွပလြန္းသည့္ လိပ္ျပာေလးျဖစ္သည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ သူ႕ကိုယ္သူျပန္ၾကည့္ရင္း လွလိုက္သည့္ ငါ ဟု ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးသည္။ ခုေတာ့ သူသည္ လိပ္ျပာအိုတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေလျပီလား။ လိပ္ျပာအိုတစ္ေကာင္ေနာက္ကို သူေတာ္စင္ ဘာအေၾကာင္းအရာႏွင့္မ်ား လိုက္လာပါသလဲ ဟု သိခ်င္စိတ္တို႕ ျဖစ္ထြန္းလာရသည္။ သို႕ေသာ္ သူေနာက္ျပန္မလွည့္ရဲ။ ေဟာ ေတြ႕ပါျပီ။

သာယာၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းလြန္းလွသည့္ ပန္းေတာၾကီးဆီ အဝင္ေပါက္ဟု ေခၚဆိုႏိုင္သည့္ လမ္းဆံုေလး။ အေတာင္တို႕ကို ခပ္ျပင္းျပင္းခတ္လိုက္သည္။ လတ္တေလာ ထို ပန္းရနံ႕ကို ရႈရိႈက္ဖို႕ သူ႕အတြက္ အေရးၾကီးေနပါျပီ။ သူ လမ္းဆံုေလးမွ ခ်ိဳးရန္ျပင္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ရုတ္တရက္ တန္႕သြားရ၏။ သူ႕ေရွ႔တြင္ အမည္းေရာင္တိမ္ဆုပ္ၾကီးသဖြယ္ ပိတ္ရပ္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ သူတို႕၏ မ်က္ႏွာက မာတင္းလြန္းလွ၏။ မ်က္ဝန္းတို႕သည္ ေဒါသကို မီးေတာက္အျဖစ္ မႈတ္ထုတ္ေပးဟန္ရွိသည္။

“တစ္ေယာက္မွ ပါမလာဘူးလား၊ ငါတို႕ ေမွ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႕”

သူ ေၾကာင္အအႏိုင္စြာ အေျဖမေပးႏုိင္ခဲ့။ သူ႕ကို ပန္းေတာၾကီးဆီမွာ ေခတၱ အေမာေျဖခြင့္ေပးျပီးမွ ေမးသင့္ပါသည္။ သူ “စိတ္ပင္ပန္းလိုက္တာ” ဟု ေရရြတ္လိုက္မိသည္။

“ငါ ပန္းေတာၾကီးဆီ ဝင္ျပီးရင္ အေျဖေပးပါ့မယ္ကြာ ခဏ”

သူ႕စကားတို႕အဆံုးသတ္ထိမေျပာႏိုင္ပဲ ပန္းေတာၾကီးရွိရာသို႕ သြားရန္ျပင္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ အမည္းေရာင္တိမ္စိုင္ၾကီးမ်ားက သူ႕ေရွ႕သို႕ ကာဆီးထားျပန္သည္။
“မင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခၚလာခဲ့ပါ ျပီးမွ ျပန္လာခဲ့”

အိုး ဒါ သူ႕သူငယ္ခ်င္းလား။ အမိန္႔သံဆန္လြန္းလွသည္။ သူ ေမာ့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အနီေရာင္ေတာက္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားစြာက သူ႕ကို ၾကည့္ေနသည္။ မဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ တကယ္မဟုတ္ဘူး။ သူ ေခါင္းခါရင္း အေနာက္ဆီသို႕ သုတ္ခနဲ ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။ မဟုတ္ဘူး ဆိုသည့္ ညည္းတြားသံမ်ားကလည္းရင္မွာျပည့္နင့္ေနသည္။

--------------+++++++++++----------------

အို သူေတာ္စင္။ စိတ္တို႕ ေခတၱျငိမ္းခ်မ္းသြားသလို ထင္ရ၏။ သူ႕ကို လက္ကမ္းၾကိဳ္ေနသည့္ သူေတာ္စင့္ လက္ေပၚသို႕ သူ သြားနားလိုက္မိသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ သူေတာ္စင္က ဖ်တ္ခနဲ သူ႕ကို တျခားလက္ျဖင့္ ဖမ္းဆုပ္လိုက္သည္ကိုေတြ႕ရ၏။ သူ မတားႏိုင္ခဲ့။ ထို႕အတူ ရုန္းကန္ဖို႕ရာလည္း မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ျဖင့္ သူေတာ္စင့္ လက္ဖဝါးတြင္ မွိန္းေနလိုက္မိသည္။ သူ ပင္ပန္းလြန္းေနျပီမဟုတ္ပါလား။
အနည္းငယ္သက္သာလာသည္ႏွင့္ သူေတာ္စင့္ဦးတည္ရာကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွ သူ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရုတ္တရက္ ထိတ္ခနဲ။ သူေတာ္စင္ ဦးတည္ေနသည့္ ေနရာသည္ ပန္းေတာၾကီး တည္ေနရာ ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။ သူ အားကုန္သံုးး၍ လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွ ထြက္ဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ မရ။ လံုးဝမရ။

“ သူေတာ္စင္”

သူ အသားကုန္ၾကံဳးေအာ္လိုက္မိသည္။ သို႕ေသာ္ သူေတာ္စင္မရပ္။ သူ ထပ္မံေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ သစ္ပင္မ်ားၾကားမွာ သူ၏ အမညး္ေရာင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ တားမွ တားမွ ဆိုသည့္ စိတ္ျဖင့္ သူ အားကုန္ရုန္းသည္။ မရ။ သူေတာ္စင့္လက္တို႕က ေႏြးေထြးတင္းက်ပ္လြန္းလွသည္။

“ဒီလူ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ”

“လိပ္ျပာလႊတ္လိုက္တာလား မသိဘူး သူ ဘာ့ေၾကာင့္ပါမလာတာလဲ”

“အို တစ္ေနရာရာမွာ ေသေနျပီ ေနမွာေပါ့ ဂရုမစိုက္စမ္းပါနဲ႕ ငါတို႕ ေနာက္ထပ္ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ ေမြးဖို႕လုပ္ထားတာ အဆင္ေျပေနျပီမဟုတ္လား နက္ျဖန္သဘက္ဆို ဒီေကာင္ ပိုးတံုးလံုးကို ေပါက္ထြက္လာေတာ့မွာပဲ”
အို…… သူက သူတို႕ ဖန္တီးထားတဲ့ လိပ္ျပာတဲ့လား။ သူ နားႏွစ္ႏွစ္ဖက္ကို ေယာင္ေယာင္ရမ္းရမ္း ပိတ္လိုက္မိသည္။
“ဒီလိပ္ျပာနဲ႕ဆို ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေျမာက္လဲ မွတ္မိလား ”
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားကို ျပန္ေျဖသည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ အသံအၾကားမွာ သူ႕စိတ္တို႕ မာတင္းခက္ထန္သြားရ၏။

“ဟ တကူးတက မွတ္ေနစရာလိုလို႕လား ငါတို႕အတြက္ အေသြးအသားေတြ ရွာေပးျပီး အခ်ိန္တန္ရင္ ေသမယ့္အေကာင္ေလးေတြကိုမ်ား”

“အင္း ဒါ့ထက္ ဘိန္းပန္းေတာဘက္ကို ကေလးေတြ မသြားေစနဲ႕ ေသခ်ာ သတိေပးထား ၾကားလား ဒါ လိပ္ျပာေတြအတြက္ သီးသန္႕ေထာင္ေခ်ာက္”

ေထာင္ေခ်ာက္။ ေထာင္ေခ်ာက္တဲ့။ ေမြးကတည္းက ပိတ္မိေနတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ တဲ့။ အိုး အနံ႕။ ေသြးနံ႕ေတြ ရေနျပီ။ ဒါဆို သူတို႕ သူေတာ္စင့္လက္ေျခေတြကို ကိုက္ခဲေနျပီေပါ့။ သူ တားမရႏိုင္စြာ ေျခတို႕လက္တို႕ တြန္းကန္လိုက္ေတာ့ သူေတာ္စင့္လက္မွ လြတ္ေျမာက္သြား၏။ သူေတာ္စင္ကေတာ့ သူ႕လက္သူ႕ေျခမွ ျခင္မ်ားကို အေလးမထားဟန္ႏွင့္ လြယ္အိတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ရာကို ရွာေနသလို ရွိသည္။ ထို႕ေနာက္ သူေတာ္စင္ လက္ထုတ္လိုက္ကာ တစ္စံုတစ္ခုကို ပန္းေတာၾကီးသို႕ ပစ္လိုက္သည္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕ဆီသို႕ လက္ကမ္းလာျပန္သည္။ သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကို တစ္စံုတစ္ရာမွ် အေလးမထားသည့္ဟန္ႏွင့္။ သူေတာ္စင္ႏွင့္ လိုက္သြားဖို႕ သူ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ရုတ္တရက္ ေမႊးရနံ႕မ်ား သင္းပ်ံ႕လာသလိုရွိသည္။ ထိုေမႊးရနံ႕ႏွင့္အတူ မီးခိုးေစာ္ဆန္ေသာ အနံ႕မ်ားပါ ႏွာေခါင္းတြင္းသို႕ အလံုးအရင္းႏွင့္ ဝင္ေရာက္လာသည္။ အေရွ႕ဆီသို႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အမည္းေရာင္တိမ္စိုင္ၾကီးသဖြယ္ အုပ္စုဖြဲ႕ကာ သစ္ပင္မ်ားၾကားသုိ႕ ရုတ္ခနဲ ေျပးဝင္သြားၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သူသကၤာမကင္းစြာ အေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနေသာမီးညြန္႕မ်ားျဖင့္ ပန္းေတာၾကီး။ သူ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလား၊ ၾကည္ႏူးျခင္းလား မကြဲျပားသည့္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ ထို႕အတူ..သူေတာ္စင့္ေနာက္သို႕ တဟုန္ထိုး အေျပးလိုက္ လိုက္မိေတာ့၏။
“သံုးေယာက္ဆို ေတာ္ပါျပီကြာ ကတိေပးတယ္ သံုးေယာက္ျပီးရင္ မင္း ရွာမေပးနဲ႕ေတာ့ေနာ္”
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကတိေပးသံကို ရုတ္တရက္ ၾကားသေယာင္ရွိ၏။ သူ ေက်နပ္ျပံဳးျပံဳးလိုက္မိသည္။ သူက ကတိဖ်က္ခဲ့သည္လား၊ ပ်က္ခဲ့သည္လား ေသခ်ာစရာမလိုေတာ့ပါ။ သူဆိုသည္က သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ကစားစရာ အရုပ္ကေလးသာသာ မဟုတ္လား။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)

Tuesday 29 October 2013

ပစၥကၡ

“ပစၥကၡ”

တစ္ကိုယ္စာခ်စ္ျခင္းေပမယ့္ ျပင္းလြန္းလွတယ္။ ေလးလံေနတဲ့ စိတ္ၾကီးက ဒီအေၾကာင္းအရာကို ဆက္ထမ္းပိုးထားတာကိုက မွားယြင္းမႈတစ္ခုျဖစ္ရမယ္။ ခုေတာ့လည္း ဒါၾကီးက ကိုယ္ႏွလံုးသားေပၚမွာ။ အခ်စ္ကို အခ်စ္လို႕ သေဘာေပါက္ဖို႕ တစ္နပ္စာလြတ္ခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ ခုကိုယ္ ဆာေလာင္ေနေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ ေမတၱာတရားက အေဝးေျပးျပီ…တဲ့။

အယုယခံေန႕ရက္ေတြကို ျပန္တမ္းတမိတယ္။အယုယခံေန႕ရက္ေတြကို ျပန္လြမ္းမိတယ္။ ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့အရာတစ္ခုကို အသက္သြင္းဖို႕ အယုယခံေန႕ရက္ေတြကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းခဲ့မိတာ မွားခဲ့သလား။ အခါခါအထပ္ထပ္စဥး္စားလည္း မသိခဲ့တာဒီအေျဖပဲ။ကိုယ္ မသိေသးဘူး။ ကိုယ္မွားေနလား မွန္ေနလား သိရဖို႕ ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္စာေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမလဲ။

စိတ္ၾကီးက သိပ္ဝမ္းနည္းတတ္ေနတယ္။ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာၾကားရံုနဲ႕ မ်က္ရည္လြယ္တတ္တဲ့အက်င့္ကို ဘယ္ကာလကမ်ား ကိုယ့္ဆီ ကူးယူခဲ့ပါသလဲ။ ခုတေလာကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြ သိပ္လြယ္တယ္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေလး စိမ္းကားမႈအေပၚမွာ မ်က္ရည္သိပ္က်ခ်င္တာပဲ။ တခ်ိဳ႕သူေတြရဲ႕ ကိုယ့္အေပၚ အေရာင္ေတြ စြန္းထင္းျပေနမႈမွာ ကိုယ္ မ်က္ရည္သိပ္က်ခ်င္တာပဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပ်ိဳးခဲ့တဲ့လမ္းေလးမွန္း ခဏခဏ သတိေပးေနရ။ဒါေပမယ့္လည္း လမ္းေလးက အလည္လြန္လို႕ ေပ်ာက္ရွ၊ ကိုယ္ လမ္းေပ်ာက္လုလုျဖစ္ေနတယ္။

“လူတိုင္းမွန္သမွ် ဒုကၡတရားနဲ႕ ေပါင္းသင္းေနတာပဲ” တဲ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ သတိေပးစကားသံအဆံုးမွာ ကိုယ္ သတိထားမိတယ။္ ကိုယ္  ရေနတာက ဒုကၡမဟုတ္သလို သုခလည္းမဟုတ္ဘူး။ ေလလြင့္ျခင္းေတြ။ ထမင္းနပ္မမွန္တဲ့ ေန႕ရက္ေတြ ကိုယ္မရေသးဘူး။ လက္ညိဳးညႊန္ရာ ေရႊျဖစ္တဲ့ ဘဝကိုယ္မေရာက္ေသးဘူး။ ကိုယ္ ရေနတာက ေလလြင့္ျခင္းေတြ။
စိတ္ၾကီးက သိပ္ခက္တာပဲ။ ဘယ္ေလာက္နားလည္နားလည္ သိပ္ဆိုးတယ္။ သူလိုခ်င္တာမရတဲ့အခါတိုင္း ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ေလလြင့္ဒုကၡေတြေပးတယ္။ ရြက္ဝါေလးလို ေလမွာ လြင့္ခ်င္သူကိုမွ နားလည္မႈအသိပညာေတြ တိုးတိုးျပီး ထမ္းေစတယ္။ ကဲ ခု ကိုယ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။

က်ိန္းက်ိန္းစပ္စပ္မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ပစ္ဖို႕ ကိုယ္ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ က်ိန္းက်ိန္းစပ္စပ္မ်က္လံုးေတြနဲ႕အတူ အိပ္စက္ဖို႕ ကိုယ္ၾကိဳးစားေနပါတယ္။ “လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ စက္ပိတ္ထားပါတယ္ရွင္” ။ အက်ိဳးအေၾကာင္းမသိရပဲ အဆက္သြယ္ျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့ အခါ စိတ္ၾကီးဟာ သိပ္ပူေလာင္တာပဲ။ ဘာျဖစ္ေနလဲ ေမးခြင့္မရွိဘူး။ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား သိခြင့္မရွိဘူး။ ဘာလုပ္ေနလဲ ေျပာခြင့္မရွိဘူး။ “လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာ တယ္လီဖုန္းမွာ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပသို႕ ေ၇ာက္ရွိေနပါသျဖင့္ ေခၚဆို၍မရႏိုင္ပါရွင္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကိုပဲ ဒီခ်ိန္မွာ ေမွ်ာ္မိတယ္။ ခုေတာ့ ေကာ့ေသာင္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရတာ စိတ္ပင္ပန္းလြန္းတယ္။

သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ေမွာ္ပဲ။ မျမင္ႏို္င္ေပမယ့္ စြမ္းအားရွိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ၾကီးပူေလာင္လြန္းရင္ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးႏိုင္သူ သံုးေယာက္ရွိတာ ကိုယ္ သိတယ္။ တစ္ေယာက္က မေလးေျမမွာ ျဖစ္ျပီး ႏွစ္ေယာက္က ျမန္မာ့ေျမမွာ။ အျဖဴေရာင္ေမွာ္ေတြကို လွမ္းေငးၾကည့္ရင္း ကို္ယ္ ခုသိပ္ပူေလာင္ေနတာပဲ လို႕ေျပာရင္ သူတို႕ရယ္မ်ားရယ္ေနၾကမလား။ “အရမ္းခ်စ္ခဲ့ၾကသူေတြပဲတခါတေလနားလည္မႈလြဲမွားတဲ့အခါမ်ိဳးရွိတတ္တာပဲေလ အခ်ိန္ေစာင့္ျပီး နားလည္မႈယူၾကည့္ပါဦး” ဆုိတဲ့ ကိုယ့္စကားကိုယ္ တာဝန္ယူႏိုင္ရဲ႕လား ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။“အရမ္းခ်စ္ခဲ့မိတာပဲ တခါတေလနားလည္မႈလြဲမွားတဲ့အခါမ်ိဳးရွိတတ္တယ္ဆိုျပီး နားလည္ၾကည့္ပါ့လား” ဆိုတဲ့ ဆံုးမစကားတစ္ခြန္းထြက္လာတယ္။ ကိုယ္ ေခါင္းခါတယ္။ တစ္ခါမက ႏွစ္ခါသံုးေလးခါ အခြင့္ေပးျပီးသားပဲ။သူကိုယ္တိုင္ နားလည္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားတစ္ခု။ ကိုယ္ ေမ့ဖို႕မုန္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ လမ္း၊ မႈန္ဝါးဝါးျဖစ္ေနလည္းတစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေလွ်ာက္ပစ္မယ္။

ကိုယ့္ ဆယ္စုႏွစ္တာကို လည္ျပန္ေငးၾကည့္မိတယ္.။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္း သိပ္တန္ဖိုးရွိတာပံဲ။ “အလုပ္မွာ ပ်င္းသြားတာ” တဲ့။ ေငြေနာက္ ပင္ပင္ပမ္းပမ္းမလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္စကားမွာ သူေျပာလိုက္တဲ့ စကား။ ကိုယ္ လက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ အလုပ္မွာ ပ်င္းသြားတ။ ပင္ပင္ပမ္းပမ္းေငြမရွာတာၾကာေတာ့ ေငြရွာတဲ့ေနရာမွာ ပ်င္းသြားတာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ပ်င္းတာကို ေျပေအာင္ေျဖာက္ဖို႕ နည္းလမ္းေပါင္းစံုနဲ႕ၾကိဳးစားလိုက္ဦးမယ္။ ကိုယ့္ဆယ္စုႏွစ္မွာငါးႏွစ္တာေလာက္ေတာ့ ကိုယ္ သမၼာအာဇီဝနဲ႕ ေငြေကာင္းေကာင္းရွာႏိုင္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

ကိုယ့္လက္သည္းေလးေတြရွည္ေနျပီ။ ကိုယ့္ဆံပင္ေတြ ရွည္ေနျပီ။ လက္သည္းေလးေတြ ယုယုယယညွပ္ေပးတဲ့ လက္တစ္စံုကို သိပ္လြမ္းတာပဲ။ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြရဲ႕ အနားသတ္ကို တိေပးတဲ့ လက္တစ္စံုကို ကိုယ္သိပ္လြမ္းတာပဲ။ လမ္းက မႈန္ဝါးဝါးျဖစ္မွ အယုယခံေန႕ရက္ေတြကို လြမ္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္အခန္႕မသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္လြမ္းမိတာ။
ကိုယ္ယံုၾကည္ခဲ့တဲ့အရာတခ်ိဳ႕ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ကိုယ္မထင္မွတ္တဲ့ အရာတခ်ိဳ႕ ျဖစ္တည္လာတယ္။ ကိုယ္ မသိခဲ့တဲ့ အပိုင္းအစတခ်ိဳ႕ ကိုယ့္ဆီလာမွန္တယ္။ ဘာကို ယံုၾကည္လို႕ ဘာကို ကိုးကြယ္ရေတာ့မွာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ပဲ ကိုယ္ဟာ ဝဲလည္ဝဲလည္။

ကိုယ္ဟာကမာေလးပါ။ ပုလဲတစ္လံုးစာအတြက္ပဲ ရွင္သန္ခဲ့ရတာပါ………………..။
ကိုယ္ ခ်န္ရစ္မယ့္ ပုလဲေလးဟာ ကမၻာမွာ အလွဆံုးမဟုတ္ေတာင္မွ ျမန္မာမွာ အလွဆံုးျဖစ္ရမယ္။ ေၾကြးေၾကာ္တယ္။  ကိုယ့္ေၾကြးေၾကာ္သံဟာ ကိုယ့္စိတ္မွာပဲ ေလွာင္ပိတ္သြားတာခက္တယ္။ ဘယ္အရာေတြဆီ တိုင္တည္လို႕ တိုင္တည္ရမယ္မွန္းမသိဘူး။ ကိုယ့္ရင္ဖြင့္ေဖၚေလးအေပၚလည္း တစ္စံုတခ်ိဳ႕ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္ဆီက တင္းက်ပ္မႈေတြ လက္ခံရတဲ့ကိုယ္ဟာ ရင္ဖြင့္ေဖၚေလးဆီမွာ ဖြင့္ထုတ္လိုက္တဲ့အခါ သူ…………တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္သြားေလမလား။ ေမးခြန္းမ်ားစြာနဲ႕ပဲ တခ်ိဳ႕ေန႕ေတြဆို ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ ဇစ္ပိတ္ထားလိုက္မိရဲ႕။

ရူးေလာက္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကိုပဲ အထပ္ထပ္အခါခါ ေအာ္ေနမိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ရူးေလာက္တယ္။ ရူးေလာက္တယ္။ ကိုယ္စြန္႕ခြာသြားခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ကိုယ္ ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ကိုယ္ ျပန္လွည့္ခ်င္မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘာေတြကို ဖ်က္လို႕ ဘာေတြကို ခ်န္ထားမယ္ ဆိုတဲ့အသိ ခုထိ မသိေသးဘူး။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုကိုလိုခ်င္ရင္ တစ္စံုတစ္ခုကို စြန္႕လႊတ္ရမယ္ တဲ့။ ကိုယ္ဘာကိုလိုခ်င္တာလဲ စဥ္းစားဖို႕ေတာ့ လိုေနျပီ။

“ကိုယ္လိုခ်င္တာ ေမတၱာတရားဆိုရင္ သူ႕ဆီကေန ဘာအကူအညီမွမေတာင္းမိပါေစနဲ႕။ ရိုးရွင္းတဲ့ ေမတၱာတရားကိုသာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ လက္ခံလိုက္ပါ” တဲ့။
“ကိုယ္လိုခ်င္တာ အကူအညီလား သူ႕ဆီကေန ေမတၱာတရားကို မေမွ်ာ္ပါနဲ႕ ။ ရိုးရွင္းတဲ့ ကူညီမႈကိုသာ အျပန္အလွန္အေနနဲ႕ ေဖးမဖို႕ပဲ လုိအပ္တယ္” တဲ့။

ကိုယ့္ကို ဆံုးမတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းကို ေၾကာင္ေၾကာင္အအၾကည့္ရံုကလြဲလို႕ ကိုယ္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ေမတၱာတရားလား၊ အကူအညီလား မေဝခြဲႏို္ငေသးဘူး။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဘာလဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာဘာလဲ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ဘာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖဖို႕ ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုယ္ အိပ္ခိုင္းေနပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာ အေျဖမရေတာင္ အိပ္မက္မွာ အေျဖရမလားလို႕…….။

တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ သိပ္ထြက္ေျပးခ်င္တာပဲ။ ကိုယ္ မေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို တစ္ခါေရာက္တိုင္း ရင္ထဲမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြလွ်ံတက္တယ္။ ကိုယ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ပိုေမွ်ာ္မိေလပဲ။ ကိုယ့္လက္ကို ကမ္းလို႕ အတူတကြ ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုတဲ့ လက္တစ္စံု။ တစ္ခါတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္မွာ လက္တစ္စံုရွိခဲ့ဖူးတာပဲ။ ခုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ဘာလက္တစ္စံုမွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ ခု မေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ အသိၾကီးကို ဦးေႏွာက္ကေန ဖ်က္လို႕မရဘူး။ ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ လက္တစ္စံုဟာ ဘယ္ေနရာကေနေရာက္လာမွာလဲ ကိုယ္မသိဘးူ။ ကိုယ္ တကယ္မသိဘူး။

အေျဖမရွိေမးခြန္းေတြနဲ႕ အေျဖမသိ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ ကိုယ့္ကမၻာက ဒီေန႕မွပိုေမွာင္မိုက္ေနသလို ထင္ရတယ္။ ကိုယ္ တကယ္ၾကီး ထြက္ေျပးခ်င္ေနတယ္။ တကယ္ၾကီး ထြက္ေျပးခ်င္ေနပါတယ္………..။
တစ္ကိုယ္စာ ပန္းတိုင္ေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ခက္ခဲတယ္ ထင္လာမိျပီ။ အေဝးေျပးခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႕......။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)

မဂၤလာပါ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ မဂၤလာပါ

“မဂၤလာပါ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ မဂၤလာပါ”

မဂၤလာပါ။ ဟုတ္ကဲ့။ ဟုတ္ကဲ့။
အဆံုးသတ္သြားတဲ့ စကားလံုးေတြကို ေငးၾကည့္မေနေတာ့ဘူး။ ဒါ တို႕ေတြအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ေတးလို႕ မွတ္လိုက္။ စိမ္းသက္သြားတဲ့ စကားလံုးေတြေနာက္ကို မင္းလိုက္ၾကည့္မယ္လို႕လည္း ငါမထင္ပါဘူး။ ဒီေကာင္မေလး ဘာအရူးထျပန္ျပီလဲ လို႕ပဲ မင္းေတြးမွာ ငါသိတယ္။

ႏွင္းေတြက်တဲ့ မနက္ခင္းေတြကို delete ဆိုတဲ့ ခလုတ္ကို အပိုင္စားေပးလိုက္ျပီ။ က်စိမ့္တစ္ခြက္ကိုလည္း အတူေခၚမလာေတာ့ဘူး။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ မနက္ခင္းေတြတိုင္းမွာ ေဝေနတဲ့ အလြမ္းေတြကို ပါကင္ပိတ္ျပီး ေမွ်ာလိုက္ေတာ့မယ္။ မေတာ္တဆနဲ႕ အမွတ္တရ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ေန႕ရက္ေတြကိုလည္း မန္မိုရီကေန ျဖတ္ထုတ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီးသား။ ကဲ သစ္တစ္ပင္ဟာ ပုတ္သင္ညိဳလို အေရာင္ေျပာင္းတတ္ေၾကာင္း သိတဲ့အခါ မင္း မမဲ့နဲ႕ေနာ္။ ငါက အျငိဳးၾကီးတတ္တယ္။
ဆစ္ခ္ခနဲ နာသြားတဲ့ စိတ္ကို ဘာနဲ႕ ျပန္ဖာေထးရမလဲ တကယ္မသိေတာ့ဘူး။ အပ္စူးတာ ထင္ေနခဲ့တာ၊ ပုဆိန္ထြင္းခံလိုက္ရတဲ့ ႏွလံုးသား က မငိုတတ္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး မ်က္ရည္ေတြခ်ည္းက်က်ေနတာ ခက္တယ္။ တစ္ရက္ ၂၄နာရီ၊ တစ္နာရီ မိနစ္၆၀၊ တစ္မိနစ္ စကၠန္႕၆၀၊ တစ္စကၠန္႕ ကို အမုန္းၾကိမ္ႏႈန္း တစ္သန္း။ လည္ေနတဲ့ ကမၻာကို မုန္းတယ္။ ၃နဲ႕၄ လို အျမဲေက်ာခိုင္းေနရရင္ အေကာင္းသား။ ၄ နဲ႕ ၃လို ျပန္ဆံုမွာ သိေနတဲ့ စိတ္ၾကီးက ၾကိဳၾကိဳေပ်ာ္တတ္လြန္းလို႕ ၾကိဳးတုပ္ထားရတယ္။

အခ်စ္၊ အလြမ္း၊ အမုန္း ဘာကိုမွ မသိခ်င္ေတာ့ဘူး ေခါင္းခါရင္း စိတ္ထဲက ေရးေနမိတဲ့ လြမ္းခ်င္းကို အျပီးသတ္ေနမိခဲ့။ “ခင္ဗ်ားဗ်ာ ျပင္ပ အလွကိုခ်ည္း ဂရုစိုက္မေနနဲ႕ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကို လည္း တိုးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဦး” ဆိုတဲ့ ျပင္ပလူတခ်ိဳ႕ရဲ႕ သတိေပးစကားအဆံုးမွာ ဟားတိုက္ျပီးကို ရယ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ။ မင္းအတြက္နဲ႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္တစ္ကိုယ္ရည္စာ သပ္ရပ္မႈအတြက္ ဆံပင္ေျဖာင့္ခဲ့ရံုေလးတင္။ ဒီလိုအေျပာဒီလိုအျမင္ေတြကို လက္ခံရမယ္ တကယ္ထင္မထားမိခဲ့ဘူး။ ခုက်ေတာ့ အရာရာက ေနသားတက်။ သစ္ပင္ေလးဟာ ငွက္ကေလးအတြက္ အလွေတြ ျပင္ေနခဲ့တာ တဲ့။
ေရာက္တတ္ရာရာ အမုန္းတရားေတြကို ေသခ်ာထုပ္ပိုးထားတယ္။ တစ္ခါေတြ႕တိုင္းတစ္ခါထုတ္သံုးမယ္ဆိုတဲ့ အျငိဳးၾကီးနဲ႕။ ေရာက္တတ္ရာရာအလြမ္းေတြကို ေမ်ာပစ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနဲ႕ ဆိုတဲ့ သတိေပးစကားနဲ႕။ ေမွ်ာ္လင့္ရတာ အခါခါ၊ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြပ်က္သုဥ္းရတာ အခါခါ။ ဟိုလူးဒီလူး ဆယ္ေက်ာ္သက္အရူးေလးလို မႏူးမနပ္ခံစားေနရ။

အေပ်ာ္တစ္ခါပ်က္တိုင္း အမုန္းတစ္ခါမတိုးရက္ခဲ့ေပမယ့္ ခုတေလာ ငါ အျငိဳးၾကီးေနခဲ့တယ္။ အေပ်ာ္တစ္ခါပ်က္တိုင္း အမုန္းတစ္ခါတိုးတတ္ခဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္မႈတစ္ခါပ်က္တိုင္း အမုန္းတစ္ခါ တိုးတတ္ခဲ့။ မေမွ်ာ္လင့္ခိုင္းေပမယ့္ အေမွ်ာ္လင့္ၾကီးခဲ့သူမို႕ အမုန္းပိုၾကီးတတ္ခဲ့တယ္။

ကမၻာ ဆိုတဲ့စကားလံုး၊ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ခဏခဏမရြတ္ေတာ့ဘူး။ မဂၤလာပါ၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့၊ မဂၤလာပါ။ ဒီစကားေတြနဲ႕ မ်က္ႏွာသစ္လို႕ ျပံဳးျပံဳးေလး လက္နက္တပ္ဆင္လိုက္တယ္။ ငါအျမဲတေစ ရြတ္ေနမိမွာ မင္းနာမည္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မဂၤလာပါ တနလၤာအစ မဂၤလာပါ တနဂၤေႏြအဆံုး။ ငါအျငိဳးေတြ တနင့္တပိုးနဲ႕ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ …………….။
တြန္႕ေကြးေကြးအျပံဳးတစ္ခုနဲ႕ လြင့္ဝဲေနတဲ့ ဆံညိဳေတြ ဖ်တ္ခနဲ အျမင္မွာ ေပၚတယ္။ ဒါ ဖ်က္ဖို႕ က်န္ေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု။
မဂၤလာပါ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့ မဂၤလာပါ။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)

Wednesday 23 October 2013

သူ၊ ကိုယ္၊ ဆံုခ်က္မဲ့ ကမၻာ

မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားလံုးတိုင္းမွာ ဝါက်ေလးက တစ္ေၾကာင္းတည္း။ ေမ့ပစ္ခဲ့တဲ့ မ်က္ဝန္းတိုင္းမွာ အစိမ္းေရာင္စကားပန္းေတြ ပြင့္ေနခဲ့တာပဲ။ အေရာင္ေတြ မေတြးပဲ သြန္ခ်လိုက္တဲ့ အိပ္မက္တိုင္းမွာ ေနရာယူထားသူက တစ္ေယာက္တည္းပဲရွိခဲ့တယ္။

--------++++++++++++++------------------------------

တဝီဝီျမည္တမ္းေနတဲ့လမ္းမၾကီးထက္ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္လာခဲ့ေပမယ့္ စိတ္မွာ နစ္ဝင္သြားတဲ့ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ အတူ ပါျမဲပါလွ်က္ပဲ။ ဟုိသြားဒီလာ ခရီးတိုင္းမွာ က်စိမ့္ေလးတစ္ခြက္ အျမဲပါျဖစ္ေၾကာင္း သူသိေအာင္ သတင္းမပို႕ခ်င္ပါဘူး။ သူ႕မ်က္ခြံေလးေတြ အညိဳေရာင္သမ္းမွာစိုးတယ္။ သူ႕ လက္သည္းပန္းေရာင္ေလးေတြကို ကိုယ့္ဝင္သက္ထြက္သက္နားမွာ ထားခ်င္မိတာ ခဏခဏပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ ကုိယ္ ေတာင္းဆိုဖို႕မဝံ႕ခဲ့ဘူး။
ကိုယ္ပို႕လိုက္တဲ့ မက္ေဆ့ဂ်္တိုင္း ျပန္စာမလာခဲ့ဘူး။ ဖတ္သြားခဲ့တာပဲေလ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ နာနာက်င္က်င္ေက်နပ္လိုက္ရတာ အခါခါ။ ကိုယ့္လက္ဖဝါးေလးေတြ ေအးစက္ေနတဲ့အေၾကာင္း သူ႕ကို ေျပာျပခ်င္ခဲ့တာ အခါခါ။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းက ရူးသြပ္မႈကိုပါသယ္ေဆာင္လာခဲ့သလား။ ဟင့္အင္း။ ကိုယ္မသိဘူး။ အတိတ္ေပ်ာက္မယ့္အိပ္မက္ေတြကိုပဲ တရိႈက္မက္မက္လိုက္ရွာေနခဲ့မိတယ္။

သိလား လို႕ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေမးဖူးတဲ့ သူ႕စကားသံေတြမွာ ကိုယ္ ေတြးဖူးတာေပါ့။ သူ႕အသံ ဘာ့ေၾကာင့္ ၾကမ္းရွေနခဲ့ပါသလဲ ဆိုတဲ့ အေမးစကားေတြနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကလို႕ သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေပါင္းမ်ားစြာကို မမွတ္သားမိခဲ့ေပမယ့္ သူ႕အျပံဳးတိုင္းမွာ ေယာင္ေယာင္ေလးမဲ့ေနတဲ့  သေရာ္မႈေလးကို ကိုယ္ အမွတ္ရတယ္။ အတူတြဲေလွ်ာက္ဖူးခဲ့တဲ့ လမ္းေတြ သိပ္မမ်ားခဲ့ပါဘူး။ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းတိုင္းဟာလည္း ရင္မွာစူးနစ္က်န္ခဲ့တာေတာ့ ကိုယ္ အညွာလြယ္ျခင္းလို႕ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္။
သိုင္းျပိဳင္သလိုပဲ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္မွာ သူနဲ႕ကိုယ္က အာရံုခ်င္းျပိဳင္ခဲ့ဖူး၊ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းစူပုတ္ပုတ္ကိုၾကည့္လို႕ ကိုယ့္မွာ ျပံဳးေပ်ာ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ သူ႕မ်က္ဝန္းေလးေတြ သိပ္ရီတာပဲ။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း ရီေဝေဝႏိုင္လြန္းလွတယ္။ သူ႕မ်က္ဝန္းအတိမ္အနက္ကိုၾကည့္လို႕ သူ႕တစ္ေန႕တာကို ကိုယ့္မွာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာေပါ့။ သိပ္ၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းတာပဲ။ ခ်စ္မိသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႕တာကို ကိုယ့္စိတ္ကူးေလးနဲ႕ ပံုေဖၚခြင့္ရျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးရသလဲ ခံစားမိတဲ့ေန႕က ကိုယ္ငိုတယ္။ ငိုခဲ့တယ္။

အသြားအျပန္မရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားမွာ ေနဝင္ေနထြက္ ေငးေမာေနရတဲ့ ဘဝကို ကိုယ္ခုထိ စိတ္မကုန္ေသးဘူး။ ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္ခဲ့တယ္၊ ခ်စ္ေနမိတယ္၊ ခ်စ္ေနမိဆဲ ဆိုတဲ့အေတြးေတြနဲ႕ ရူးတဲ့ညတိုင္းမွာ ကိုယ့္အသိစိတ္က မိႈင္းမိႈင္းညိွဳ႕ညိွဳ႕။ ကူကယ္သူမဲ့တဲ့ ေခ်ာက္နက္ၾကီးလို႕ တိတ္တခိုး အမည္တပ္မိေတာ့ ကိုယ့္ခ်စ္ျခငး္ကို ျပန္အားနာသြားမိတယ္။ အခ်စ္ဟာ အျပစ္ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ၾကီးက သူနဲ႕မွ မထိုက္တန္ခဲ့ပဲေလ။ တကယ္ဆို မွာ.သူက ကိုယ္ ခ်စ္မိသူကလည္း ကိုယ္။ သူ မုန္းမိတဲ့ ကိုယ္က သူ႕ကို ခ်စ္သြားမိတာ ကိုယ့္အျပစ္။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ခံုရံုးၾကီးကို သူနဲ႕အတူေက်ာ္ျဖတ္သြားခ်င္စိတ္ေတြက တစ္ေန႕တျခားေလးလံလာတယ္။ တစ္ေန႕တျခား ေလးလံ လာခဲ့တယ္။

သူ႕ကို ေငးၾကည့္ေနမိတဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္ျခင္းကို ကိုယ္ သိပ္ေလွာင္ခ်င္တာပဲ။ ကိုယ္က သူ႕တစ္ေန႕တာကို အရိပ္လိုေငးလို႕။ သူက တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႕ကို အရိပ္လိုေငးလို႕။ အဲဒီတစ္စံုတစ္ေယာက္က အျခားတစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီမွာ။သံသရာဆိုတာၾကီးက လည္တတ္တယ္ဆို။ ခုထိ ျပန္လွည့္မလာေသးတဲ့ သူ႕မ်က္ဝန္းေတြကို ကိုယ္ သိပ္သနားတာပဲ။ သူ႕ခ်စ္ျခင္းေတြ ပံုေပးထားတဲ့ မိန္းကေလးကို ကိုယ္ သိပ္သနားတာပဲ။ သူ႕ခ်စ္ျခင္းတရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းဟာသူမအတြက္ ၾကီးေလးတဲ့ အမွားတစ္ခုဆိုတာ မသိေလေလ်ာ့သလား။ သူ႕ခ်စ္ျခင္းေတြကို ေျဖသိမ့္မေပးႏိုင္တဲ့အခါ ကိုယ္ သိပ္ငိုခ်င္တာပဲ။ သူ႕မ်က္ဝန္းေလးေတြ တစ္ေန႕တျခား ညိဳေမွာင္လာေစတဲ့ မိန္းကေလးဆီ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ စာပါးလိုက္ခ်င္တယ္။ သူက ႏွလံုးသားၾကီးျမတ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ပါ လို႕ေလ။ ကိုယ္ကလား။ ကိုယ္ကေတာ့ အေလွာင္ခံခ်စ္ျခင္းတရားသက္သက္ပါ။ တန္ျပန္မရွိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားမွာ ျမဳပ္ႏွံလိုက္မိတဲ့ ႏွလံုးသားကို ခုထိ ျပန္ဆြဲမထုတ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း နာနာက်င္က်င္နဲ႕ ေက်နပ္ပါတယ္။
အိုး သူ႕ေျခသန္းေလး ငိုေနတယ္။ အရင္ေန႕ေတြေလာက္မေခ်ာေတာ့ဘူး။ ေပက်ံေနတဲ့ ေျမမႈန္ေတြနဲ႕ ေျခသန္းေလး ငိုေနတယ္။ သူ႕ဆံပင္ေလးကေတာ့ ခုထိ မႈန္ဝါးဝါးနက္ေနတုန္း။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးက ခုထိ သေရာ္ေတာ္ေတာ္အျပံဳးေလးခ်ိတ္ထားတုန္းပဲ။သူ႕လက္မေလးမွာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လက္သည္းေလး မရွိေတာ့ဘူး။ သိပ္မလွေတာ့သလိုပဲ။ သူ႕မ်က္ဝန္းေလးက ျပံဳးေနတာပဲ။ တစ္စံုတစ္ခု ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားရွိခဲ့ရင္ ကိုယ္ပါ ေပ်ာ္ခ်င္တာေပါ့။ သိခြင့္ရဖို႕ မေတာင္းဆိုဝံ႕ပါဘူးေလ။ ကိုယ္ဆိုတာက ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးနဲ႕ ကိုယ္ေပ်ာက္သိုင္းသမားလို ခ်စ္ျခင္းတရားကို သိုဝွက္ရသူမဟုတ္လား။

အခ်စ္တဲ့။ လက္သည္းေလးေတြလိုပဲ။ ဘယ္ေလာက္တံုးတံုး မသုဥ္းဘူး။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ ေမ့ထားရံုနဲ႕ အင္တိုက္အားတိုက္ၾကီးထြားလာတဲ့ အရာလို႕ပဲ ကိုယ္ဆိုလိုက္ခ်င္ရ႕ဲ။ ေမ့ထားတယ္။ ေမ့ခဲ့တယ္။ ေမ့ေနခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ မီးခဲျပာဖံုးက ပိုအပူကဲေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။ ကိုယ္ ေက်နပ္ပါတယ္။

----------------++++++++++++++++++++++-------------------------------

ဟယ္လို အစ ဒါပဲေနာ္ အဆံုး ပ်က္သုဥ္းသြားတဲ့ ဖုန္းေကာေလးမွာ ကိုယ္ ခဏခဏဖြင့္နားေထာင္မိတာ ေကာ ရက္ေကာ္ဒါ(Call Recorder)ေလး။ သိပ္ထူးဆန္းတာပဲ။ စကားအစအဆံုးကို မွတ္ထားရံုမကဘူး။ ရင္ခုန္သံၾကိမ္ႏႈန္းအစအဆံုးကို မွတ္ေပးထားလို႕ ေက်းဇူးတင္တယ္။ အလြမ္းႏြံထဲက ဆြဲထုတ္ဖို႕ ေကာရက္ေကာ္ဒါေလးက ကိုယ့္ကယ္တင္ရွင္။ ရွတတၾကမ္းအက္ေနတဲ့ အသံေလးမွာ ကိုယ့္စိတ္ေလးက သိပ္ျပီး ေပ်ာ္ဝင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ တားခြင့္ရတဲ့ ခ်စ္ျခင္းသာရွိရင္ ရိုမီယိုနဲ႕ ဂ်ဴးလိယက္လည္း ကမၻာေက်ာ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လည္း သူ႕အတြက္ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ ႏိုင္ငံမေက်ာ္ေပမယ့္ အိမ္ေက်ာ္ပစ္လိုက္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ တဲ့ေလ။ သူ႕စကားအသံုးအႏႈန္းမွာ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံေပ်ာ္ဝင္ႏႈန္းကို တိုင္းတာဖို႕ ဘယ္သိပၸံပညာရွင္မွ တတ္ႏုိင္မယ္မထင္ဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ပါပဲ။ သူ႕စကားအသံုးေလးအတိုင္း လိုက္သံုးပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါလို႕။

---------------++++++++++++++++----------------------

မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားလံုးတိုင္းမွာ ဝါက်ေလးက တစ္ေၾကာင္းတည္း။ ေမ့ပစ္ခဲ့တဲ့ မ်က္ဝန္းတိုင္းမွာ အစိမ္းေရာင္စကားပန္းေတြ ပြင့္ေနခဲ့တာပဲ။ အေရာင္ေတြ မေတြးပဲ သြန္ခ်လိုက္တဲ့ အိပ္မက္တိုင္းမွာ ေနရာယူထားသူက တစ္ေယာက္တည္းပဲရွိခဲ့တယ္။
ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို မေျပာျဖစ္ခဲ့သလို ေမ့ပစ္ခဲ့တဲ့ မ်က္ဝန္းတိုင္းဟာလည္း အိပ္မက္မွာ အျမဲရွင္သန္ေနခဲ့တယ္………….။ သူ သိႏိုင္မယ္ မထင္တဲ့ ကိုယ့္ကမၻာက သူ႕အစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ျခယ္သထားေၾကာင္း ေျပာဖုိ႕ ကိုယ္ မၾကိဳးစားဝံ႔ဘူး။
ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ သူ႕အတြက္ခ်စ္ျခင္းတရားကို ဆက္ထမ္းပိုးေနမိ။

“ခ်စ္တယ္……ဗ်ာ ” လို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ေအာ္မိတဲ့ စကားလံုးေတြက တိုးတိတ္ဆြံ႕အ ပဲ့တင္သံျပန္မလာသလို တန္ျပန္ေမတၱာ ျပန္မလာႏုိင္တဲ့ ကမၻာ သူမုန္းေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ကမၻာ။ ေျခာက္ေသြ႕ၾကမ္းရွလြန္းတယ္။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)

Tuesday 22 October 2013

စိတ္ရဲ႕အနးသတ္


“စိတ္ရဲ႕အနားသတ္”

ေဟာဒီရင္ဘက္ထဲက ေအာင့္သက္ေနတာပဲ။ ကိုကို႕အတြက္ ကၽြန္မ တစ္စံုတစ္ရာအေရးပါခဲ့သလားဟင္္။ သိခ်င္လိုက္တာ ကိုကုိ။

မိန္းမသားတဲ့။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ ဟု ဖြင့္ေျပာခြင့္မရျခင္းမွာ သိကၡာတရားပါသည္။ အစဥ္အလာပါသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို မည္မွ်ပင္ ျမတ္ႏိုးခဲ့ေစကာမူ ကိုယ္ကစ၍ ခ်စ္ပါတယ္ လို႕ေတာ့ ဖြင့္ေျပာခြင့္မရ။ ဖြင့္ေျပာခဲ့လွ်င္လည္း ထိုမိန္းကေလးသည္ မိန္းမသားတို႕ေစာင့္ထိန္းအပ္သည့္ အစဥ္အလာကို ခ်ိဳးဖ်က္ျခင္းျဖစ္သည္္။ ထိုမိန္းကေလးအေပၚမွာလည္း တဖက္ေယာက်္ားသားက အထင္ေသးသြားႏိုင္ပါသည္။ သိသည္။ ဦးေႏွာက္ၾကီးက သိသည္။ ႏွလံုးသားက ထိန္းရခက္ေနသည္။ ကဲ ဘယ္လိုလုပ္မလဲေလ။
“သူနဲ႕ ငါက အရင္က ညီအစ္မလို ေနလာတာ ငါနဲ႕ကိုေအာင္နဲ႕ ခ်စ္သူျဖစ္တာ ဖြင့္မေျပာျပေပမယ့္ သူသိတာပဲ သူသိသိၾကီးနဲ႕ ကိုေအာင့္ကို…”

စကားဆက္မဆိုေတာ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အိုး ကၽြန္မေကာ ကိုကို႕မွာ ခ်စ္သူရွိမရွိ ေသခ်ာမသိပဲနဲ႕မ်ား မ်က္ကန္းျမတ္ႏိုးေနျဖစ္ခဲ့တာလား။ သို႕ဆိုလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္ေသး။ ကၽြန္မ အခ်စ္ဓါးျမ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ကိုကို႕ကို ဘယ္ေလာက္လြမ္းလြမ္း၊ ကိုကို႕ကို လြမ္းပါသည္ ဟု သတိတရထုတ္မေျပာတတ္ခဲ့ပါ။ ကိုကိုရွိရာေနရာသို႕သြား၊ ကိုကို႕မ်က္ႏွာေလးျမင္ခြင့္ရလွ်င္ပင္ ေက်နပ္တတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ကိုကုိ႕ဆီက ခ်စ္တယ္ဆိုသည့္စကားတစ္ခြန္းကို ေသလုေအာင္ ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုကိုေျပာတတ္သည့္ စကားေလးကဲ့သို႕ပင္။ ကၽြန္မစိတ္ကို အျဖဴေရာင္ဆိုးထားပါသည္။

“အလုိေလာဘဆုိတာ သံေယာဇဥ္လည္းဟုတ္တယ္ အခ်စ္လည္းပါလာတယ္  မခ်စ္လုိ႕မခင္လုိ႕ မုန္းလို႕ဆုိရင္ ေၾကကြဲရေရာ ခံစားေနရရေရာ လုိခ်င္တာမရရင္ ျဖစ္ေနတဲ့လူ႕စိတ္ေတြဆိုတာ ျပာမႈန္႕ေလးေတြလုိပဲ
ျဖဴတယ္လုိ႕ထင္ရေပမယ့္ အျပာဖက္လုၿပီးအထိမခံဘူး လႊင့္ေျမာေနတတ္ၾကတာ” တဲ့။ ကိုကိုက စိတ္ခံစားမႈအား ေကာင္းသည္။ ထိရွလြယ္တတ္သည္။ ကိုကို႕ႏွင့္ ကၽြန္မ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္မွာ ျပင္ပလူေနမႈဘဝတြင္မဟုတ္ပဲ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္၏ စာေပးစာယူက႑မွာ သိကၽြမ္းခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ စာေပဝါသနာပါသူခ်င္းမို႕ ပိုလို႕ပင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည္။ ေနရပ္ဌာနခ်င္းလွဲလွယ္ၾကေတာ့မွ ကိုကိုႏွင့္ ကၽြန္မက ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးထဲတြင္ေနထိုင္ၾကေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ ကိုကိုဘာအလုပ္လုပ္လဲ ကၽြန္မ မသိသလို ကၽြန္မ ဘာအလုပ္လုပ္လည္း မေျပာဖူးပါ။ ကၽြန္မသိသည္က ကိုကို ဆိုသည့္ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ကဗ်ာေရးသည့္ ကိုကို။ ကိုကိုသည္က ေဝ ဆိုသည့္ နာမည္ျဖင့္ ကဗ်ာေရးသည့္ ေဝ။

အို သူငယ္ခ်င္း မ်က္ရည္ေတြ က်ေနပါေပ့ါေကာ။ အခ်စ္ေၾကာင့္ မ်က္ရည္ က်ခဲ့ဖူးသလား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆန္းစစ္ခ်င္လာသည္။
“ငါ ဘာလုပ္ရမလဲဟင္”
“သူ ငါ့အျပင္တြဲတာ ဒီတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး ဒီတစ္ေယာက္ေရွ႕မွာကို ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္”
ဘာေျဖရမလဲ မသိတတ္စြာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင္း ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
“သူက ငါ့ကိုသစၥာေဖါက္ခ်င္တာမဟုတ္မွန္းသိတယ္ ခက္တာက သူက ေကာင္မေလးေတြ ေရာလာရင္ ျပန္ေရာတတ္တာ တစ္ဖက္ကေကာင္မေလးက သူ႕ကို ေၾကြေနျပီဆိုေတာ့လည္း သူေနာက္မဆုတ္ဘူး အလကားရတဲ့ႏြား သြားျဖဲၾကည့္စရာလားဆိုျပီး သူတြဲတာပဲ သူ အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္ သူ တကယ္ခ်စ္တာက ႏွင္းတစ္ေယာက္တည္းပါတဲ့ ငါ ….ငါ သည္းမခံႏိုင္ဘူးဟာ”

အိုး။ ေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာ။ ကုိကုိေကာ ေဝက ျပံဳးျပေနတယ္ဆိုရင္ ေဝ့ကို ဒီလိုအေတြးမ်ိဳးေတြးမွာလားဟင္။ သူ႕ကို လာေၾကြျပေနတဲ့ ေကာင္မေလးဆိုျပီး ေတြးမွာလား။ ခက္လိုက္တာ။ ရွက္ဖို႕ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။ တကယ္သာ အဲဒီလိုဆို ကၽြန္မ သိကၡာက ေျမာင္းေပၚမွာတဲတဲေလးပဲ က်န္ေတာ့မွာေပါ့။ ေျမာင္းထဲေရာက္မသြားေအာင္ ျပန္ဆယ္ရမည္။ ျပန္ဆယ္ရပါမည္။
မွတ္မိေသးသည္။ ကိုကိုႏွင့္ အတူတူခင္ခဲ့ရေသာ စာေပးစာယူစာေပသမားမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုေတာ့ ေဝဆိုသည့္ ကၽြန္မကို ကိုကို သိပ္မခင္မင္ခဲ့ပါ။ သို႕ေသာ္ တျဖည္းျဖည္းခင္မင္မႈသက္တမ္းရင့္လာခ်ိန္မွာေတာ့  ကိုိကုိႏွင့္ကၽြန္မ အၾကား ခင္မင္မႈတို႕တိုးလာသည္သာျဖစ္၏။ ထို႕အတူ ကၽြန္မက မိန္းကေလးတန္မဲ့  အို ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့။ သို႕ေသာ္ အျမင္မွာေပၚလာသည္က ကိုကို။ ခု ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းလိုမ်ိဳး သူ႕မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္……….။
“ငါ သြားေတာ့မယ္ဟာ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဘယ္သူ႕မွမေျပာနဲ႕ေနာ္ မခံစားႏိုင္လြန္းလို႕ နင့္ဆီမွာရင္ဖြင့္ရတာ”
မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေခါင္းညိတ္ျပရံုကလြဲ၍ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ကၽြန္မ ေကာ အခ်စ္ဓါးျပ ျဖစ္လုျဖစ္ခင္လား ဆိုသည္ကိုေတာ့ ေသခ်ာစြာ ဆန္းစစ္ရပါဦးမည္။

---------------+++++++++++++++++++++++++++---------------------------

ကိုကို႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ျပံဳးေနသည္။ ကိုကို႕မ်က္ဝန္းေလးေတြ ျပံဳးေနသည္။ ကိုကို႕စကားသံေလးေတြ ျပံဳးေနသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ ကိုကို႕အာရံုတစ္ခုလံုး သူကိုင္ထားသည့္ ဖုန္းေပၚမွာသာ ရွိသည္။ ေရသန္ႈဗူးထဲဲမွ ေရကိုဖန္ခြက္ထဲထည့္ရင္း ကိုကို႕ေရွ႕တိုးေပးေတာ့ ကိုကိုက ေမာ့ၾကည့္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ခဏသာ။
“ဟိတ္ ေရာက္တာၾကာျပီလား ဒီေန႕မွဟာ အိမ္မွာ နည္းနည္းရႈပ္ေနလို႕ ေနာက္က်သြားတာ ေဆာတီးသူငယ္ခ်င္းရယ္ ေတာင္းပန္တယ္ေနာ္ ကိုကို”

ႏွင္းကိုေတာင္ ေခါင္းေလးသာ ဆတ္ျပေသာ ကိုကို႕ကိုၾကည့္ရင္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါပဲ ဝမ္းနည္းလာမိသည္။ ဖုန္းေလးတစ္လံုးဆီကေတာင္ အာရံုမလႊဲေျပာင္းႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ၾကီးလြန္းစြာ အခ်စ္ဓါးျပျဖစ္ေလမလား ေတြးေၾကာက္ေနေသးသည္။ တကယ္ဆိုကိုကို႕အတြက္ ကၽြန္မသည္ ခင္မင္မႈျပယုဂ္တစ္ခုသာ ရရွိထားသည္ျဖစ္သည္မဟုတ္လား။
“ဒီလို ကိုကိုရဲ႕ ကၽြန္မနဲ႕ေဝနဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ ထုတ္ခ်င္တာ အဲဒါ ကဗ်ာေလးေတြ ေရြးေပးပါ့လား လို႕ အကူအညီေတာင္းခ်င္လို႕ ခ်ိန္းလုိက္တာ ကိုကိုက ကၽြန္မတို႕ထက္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ေလ”

ဘာရယ္။ ႏွင္း…. ႏွင္း ရက္စက္ျပီျဖစ္သည္။ ကဗ်ာေတြမွာ ကို႕ကို႕အေငြ႕အသက္ေတြပါသည္။ ကိုကို႕အရိပ္ေတြ ပါသည္။ တစ္ပုဒ္တည္းၾကည့္လွ်င္မေသခ်ာေသာ္လည္း ထပ္ခါထပ္ခါေတြ႕ပါမ်ားသည့္အခါ သည္ခ်စ္ျခငး္ဖြဲ႕ကဗ်ာေတြမွာ ကိုကို႕အရိပ္အေယာင္ေတြပါတာ ကိုကိုသိသြားႏိုင္ေလမလား။
ကိုကို ေခါင္းမညိတ္ပါနဲ႕၊ အလုပ္မ်ားတယ္ဆိုျပီးေခါင္းခါေပးပါ။ ကိုကို႕ဆီ အလန္႕တၾကားၾကည့္ရင္း မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ေတာင္းဆိုေနမိသည္။ ကိုကို နားလည္မွာလားဟင္။

“အိုေခ ကူညီရတာေပါ့ ကဗ်ာေတြ ေရြးေပးရံုပဲ မဟုတ္လား ကဗ်ာေတြ ေပးထားေလ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္လဲဆိုတာလဲဲ ေျပာဦး”
“ေရာ့ ဒီမွာ စတစ္ ယူလာတယ္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ တစ္ေယာက္ကို ၁၅ ပုဒ္စီသံုးမယ္လို႕ စဥ္းစားထားတာပဲ အဲဒီမွာ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးေပးေပေတာ့ ”
ဘုရားေရ ကၽြန္မ တားလို႕ မရေတာ့ဘူးလား။ ဇြတ္ျဖတ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကိုကိုက ကၽြန္မကို တမိ်ဳးျမင္သြားႏိုင္ပါသည္။။
“ကဲ မိေရႊေခ်ာ ဘယ္ထိ ထိုင္ေနဦးမွာလဲ ကိုကိုေတာင္ ျပန္သြားျပီ သူ အလုပ္ရွိလို႕ဆိုလားပဲ ညည္းက ခုထိ ထိုင္ေနတုန္း ျပီးရင္ ဒို႕ေတြ တစ္ေနရာရာလစ္ေအာင္ေလ”
ႏွင္းစကားကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိေသာ္လည္း ရင္မွာ တထိတ္ထိတ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေမးလိုက္မိသည္ကိုက ကၽြန္မအမွားလား။ စိတ္မွာေတာ့ ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
“နင္နဲ႕ နင့္ခ်စ္သူအေျခအေန ဘယ္လိုလဲ”
“ငါက တစ္ခုခုကို ျပတ္ေအာင္လုပ္ လို႕ ေျပာလိုက္တာကို  အင္းမလႈပ္အဲမလႈပ္နဲ႕ တစ္ဖက္ေကာင္မေလးကိုလည္း မျဖတ္ရက္ဘူး ငါ့ကိုလည္း မျဖတ္ခ်င္ဘူးတဲ့ဒါဆိုလည္း ငါက ျဖတ္မယ္ဆိုေတာ့ လည္း မရျပန္ဘူး စိတ္ညစ္တယ္ဟာ အဲဒီေကာင္မေလးေတြ တစ္ေန႕ဝဋ္ျပန္လည္လိမ့္မယ္သိလား တပါးသူခ်စ္ျခင္းကို ျဖိဳခြဲတဲ့ မိန္းကေလးေတြ သူတို႕ကိုၾကည့္ျပီးေတြးမိတယ္သိလား ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား သူတပါးအိမ္ေထာင္ေရးကို လိုက္ဖ်က္ဆီးေနၾကတာလဲလို႕ သူတို႕ငရဲမေၾကာက္ဖူးလားမသိ”

ကိုကို႕မွာ ခ်စ္သူရွိခဲ့ရင္ ထိုသူမလည္း ဒီလိုအေတြးမ်ဳိးေတြးေနပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္မ ေျခလွမ္းတို႕ တျဖည္းျဖည္းေလးလံလာသည္ကို ကိုယ့္ဘာသာသိ၏။ ႏွလံုးသားကေတာ့ ဝုန္းဒိုင္းဆန္ဆူညံတုန္း။ ကၽြန္မေကာ မသိလိုက္မသိဘာသာငရဲေတာထဲမ်ား ဆင္းမိခဲ့ျပီလား ……။

--------------------+++++++++++++++++++++++++++++++++---------------------

“တိုးဖြဖြ ဆိုျပခဲ့ေသာ သီခ်င္းမ်ား ႏွလံုးသားျဖင့္ၾကားနာခဲ့ အခ်စ္ပင္လယ္ကို သူခြင့္မျပဳလည္း ေျခစံုပစ္ျပီးခုန္ဝင္ပစ္လိုက္တယ္ တစ္ဘက္သတ္အခ်စ္ဟာလည္းရိုးသားမႈနဲ႕ျဖစ္တည္လာတဲ့ ခ်စ္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား...။
ဒီကဗ်ာေလးေရာက္ရင္ ကိုကို သိေလာက္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ဟိုကဗ်ာေလးေရာက္ရင္ သိေလာက္မလားဆိုသည့္ အေတြးမ်ိဳးစံုႏွိပ္စက္လွ်က္ ပူေလာင္လြန္းလွသည္။

“လွည့္မၾကည့္မိခ်င္ေသာ ႏႈတ္ဆက္စကားမ်ား လက္မျပခ်င္ေသာ လမ္းခြဲမ်ား ငွက္ကေလးေရ ခင္ဗ်ားနဲ႕ပတ္သတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီေလာက္ထိ ရူးတဲ့သူေပါ့ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကို မုန္းတယ္”
ကိုကို႕ကို ငွက္ကေလးဟု အမည္တပ္၊ ကိုကို႕အတြက ္စာေတြ ေရးခဲ့မိတာ မွားေလျပီလား။ ႏွင္း ကၽြန္မကို ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားအသိမေပးခဲ့ပါသလဲ။ သိမ္ငယ္စိတ္တို႕ျဖင့္ ပူေလာင္လြန္းလွသည္။ သိကၡာတရား၏ အဆိပ္ဆိုသည္မွာ ဒါကို ေခၚေလသလား။ ကိုကိုမ်ားသိသြားခဲ့လွ်င္ဆိုသည့္အေတြးမ်ားးျဖင့္

“ငွက္ကေလးက  လူၾကီးဆန္ပါ ရင့္က်က္ပါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒိသာပါေမာကၡ သင္ျပေပးပါ ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ဆန္လြန္းသြားရင္
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူပါေငါက္ပါ။
သစ္ပင္က မရင့္က်က္ေသးဘူး ဟိုလူးဒီလူး ဆယ္ေက်ာ္သက္အရူးေလးပါ ဒါေပမယ့္လည္း အၾကီးၾကီး ခ်စ္တတ္တယ္ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲ။
ငွက္ကေလးေရ  ကၽြန္ေတာ္က သစ္ပင္ငယ္ စိတ္လည္းငယ္တယ္  ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ရဲ႕ ၾကီးျမတ္မႈဟာ ဝလံုးေလးေတြ ျမင္မိတိုင္းသိမ္ငယ္သြားရ ဝန္တိုမႈမဟုတ္ဘူး အားေလ်ာ့မႈပါ။
ငွက္ကေလးေရ မျပီးေသးတဲ့ဒီကဗ်ာေတြကို အစကေန ေသခ်ာဖတ္ၾကည့္လာခဲ့ ကဗ်ာထဲက စကားေတြနားလည္ရဲ႕လား
နားမလည္ရင္ တစ္ေခါက္ထပ္ေျပာမယ္ ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္ေက်ာ္သက္အရူးေလးပါ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးမယဥ္ဘူး
အခ်စ္တစ္ခုကို ရူးရူးမိုက္မိုက္ ဖူးပြင့္မိယံုတင္။”

ကဗ်ာနဲ႕ပက္သတ္လာရင္ ကိုကိုက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ဆရာသာ ျဖစ္သည္။ ကိုကိုသင္ေပးသည့္ စကားအသံုးအႏႈန္းေတြကို ေလ့လာသင္ယူရင္း ကိုယ္ေရးသည့္ကဗ်ာေလးေတြ တစ္ေန႕တစ္ျခားလွလာတာကိုၾကည့္၍ ၾကည္ႏူးရတာျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ကဗ်ာေရးျခင္း၏ အႏွစ္သာရကိုလည္း ေမ့ျပီျဖစ္သည္။ ကိုကို ေက်းဇူးျပဳျပီး ကၽြန္မရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကဗ်ာတို႕ကို မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္ပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းႏိုင္ေတာ့သည္။
“ဟိတ္ ေဒၚေဝ ကြန္ပ်ဴတာၾကီးေရွ႕မွာခ်ျပီး ဘာေတြေတြးေနတာလဲ”
“ဟင့္အင္း ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဒါ့ထက္ ႏွင္း ငါ ေျပာစရာရွိတယ္”
“ေျပာေလ ဘာေျပာမလို႕လဲ ”

“ငါေနာက္ဆို ျမိဳ႕ထဲကို ခုလိုမလာႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး ငါ့အလုပ္စျပီေလ ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့မယ္ ဒါၾကိဳေျပာတာပါ တျခားသူေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုဖို႕ေတာ့မလြယ္လွေတာ့ဘူး နင္ကေတာ့ ငါနဲ႕ေတြ႕ခ်င္ရင္ အိမ္လာခဲ့လို႕ရတာပဲ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား ကဗ်ာစာအုပ္ကလည္း ကိုကို႕ဆီက ကဗ်ာေတြ ျပန္ယူရင္ ကိုယ့္ဘာသာယူလိုက္ေတာ့ေနာ္ စာအုပ္အပ္တာဘာညာျဖစ္တယ္မဟုတ္လား”
ေခါင္းညိတ္ျပေသာ ႏွင္းကိုၾကည့္ရင္း ျပံဳးလိုက္မိသည္။
“အေရးအၾကီးဆံုးအခ်က္က ငါ့အိမ္ကို နင္တစ္ေယာက္ပဲ လာခဲ့ေနာ္ က်န္တဲ့ ဘယ္သူ႕မွ ေခၚမလာနဲ႕ေနာ္ ဟုတ္လား”
ဘာ့ေၾကာင့္လဲ မေမးလို႕ ေက်းဇူးပါ ႏွင္းရယ္ ဟု ေျဖသိမ့္ေတြးလိုက္ရင္း။

------+++++++++++++++++++++++++++--------------------
“ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕အိပ္မက္ ပ်ံသန္းျခင္းဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕အိပ္မက္ကေတာ့
ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ေဘးနားရွိေနခ်င္ခဲ့တယ္ အဲသေလာက္ထိ ရိုးစင္းခဲ့ပါတယ္။
ကြန္ပ်ဴတာစခရင္မ္မွာျမင္ေနရသည့္ ကဗ်ာစာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမွစာသားကို အဓိပၸါယ္မဲ့ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီစကား၊ ဒီစာသားကိုမွ ေရြးရလားဟင္ဟုလည္း အျပစ္မဆိုဝံ႕ေတာ့ျပီ။ ကၽြန္မကို မေျပာမဆိုႏွင့္ေခၚလာသည့္ ႏွင္းကိုသာ ေဒါသထြက္ေနမိေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္မကို ေငးေငးရီရီၾကည့္ေနသည့္ ကိုကို႕မ်က္ဝန္းမ်ားမွ ေရွာင္ထြက္လိုက္ရင္း
“စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးေလး လွသားပဲ ႏွင္း ကိုကို႕ဆီေရြးခိုင္းတာ တကယ္မွန္ျပီထင္တယ္။”
“အင္း ဟုတ္တယ္ လွတယ္”
မ်က္ဝန္းတို႕ကို ကြန္ပ်ဴတာဆီသာ ပို႕ထားရသည္။ ကိုကိုသိသလား၊ မသိဘူးလား ဆိုသည့္ အေျဖကို ကၽြန္မ တဒိတ္ဒိတ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့၏။ သိမ်ားသိခဲ့လွ်င္ဟူသည့္အေတြးျဖင့္ ထူပူရွိန္းတိန္းေနေသာ မ်က္ႏွာသည္ အနည္းငယ္ေတာ့ နီရဲေနမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။
“ေၾသာ္ ဒါ့ထက္ ေျပာရဦးမယ္ တစ္ခါတည္း ၾကိဳႏႈတ္ဆက္ထားတာ ကၽြန္မ အရင္လို ျမိဳ႕ထဲလာျဖစ္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး မုန္႕ဝယ္ေကၽြးခိုင္းခ်င္ခုထဲက ဝယ္ေကၽြးခိုင္းေနာ္”
ရယ္ဟဟေျပာလိုက္ေသာ ကုိယ့္အသံကိုယ္ အံ႕ၾသခ်င္လွသည္။ ထို႕အတူ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မႏိုင္သည့္အတြက္လည္း ေက်နပ္သြားရသည္။
“ဒါဆိုလည္း စား၇ခ်ည္ေသးရဲ႕” ဟုဆို၍ မုန္႕မွာေနေသာ ကိုကို႕ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ေအးသြားရသည္။ ႏွင္းကေတာ့ မုန္႕ေတြ ပလုတ္ပေလာငး္စားျမဲစားလွ်က္။ သူ႕ေကာင္ေလးနဲ႕ အဆင္ေျပမေျပေတာင္မေမးရေသးပါ့လား ဆိုသည့္ အသိေၾကာင့္ ႏွင္းအား အားနာသြားရသည္။

----------------+++++++++++++++++-------------------------

“ဒါဆို ေနာက္မွေတြ႕မယ္ေနာ္” ဟု ႏႈတ္ဆက္သြားေသာ ကိုကို႕ေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ကိုကို႕အတြက္ ကၽြန္မက တစ္စံုတစ္ရာ အေရးပါခဲ့သလားဟင္။ ဘယ္လိုပဲ ေက်ာခိုင္းမယ္ေျပာေျပာ ဒီမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကို သိခ်င္ေနတုန္းပဲ။ ေျဖပါ လို႕ မေျပာရဲခဲ့ပါဘူး။ ေငးၾကည့္ခြင့္ေလး ဆံုးရံႈးျပီ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ပဲ ကၽြန္မ ....။ ဟင့္အင္း။ ေဝ လို႕ မေခၚနဲ႕ေတာ့ေနာ္ ။ စိတ္ခ်လက္ခ် ႏႈတ္ဆက္သြားပါရေစ။ လွည့္မၾကည့္ေၾကး။ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္္ ျပံဳးမျပနဲ႕လို႕ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားမဟုတ္လား။ ဂြတ္ဘိုင္ ကိုကို။
“ငါလည္း သြားဦးမယ္ ကိုေအာင္နဲ႕ ခ်ိန္းထားလို႕”
ႏွင္းကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္း အငွားကားတစ္စီး တားလိုက္သည္။ ကၽြန္မလည္း အိမ္ျပန္ရဦးမည္ေလ။
တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။ စိတ္ဆိုသည္မွာ အနားသတ္မရွိတဲ့။ ၾကီးျမင့္တဲ့ အလ်ဥ္ႏွင့္ ေနရာစံုေရာက္ေအာင္သြားႏုိင္သူ တဲ့။ တျခားအရာမွာေတာ့မသိ။ ခ်စ္ျခင္းတရားႏွင့္ ပတ္သတ္လာလွ်င္ေတာ့ စိတ္မွာ အနားသတ္ရွိပါသည္။ ဟုတ္သည္။ သိကၡာတရား၊ အစဥ္အလာတို႕ကို စိတ္၏ အနားသတ္ဟု ကၽြန္မ ဆိုခ်င္လွသည္။ အခ်စ္ႏွင့္ပတ္သတ္သည့္ သိမ္ငယ္ဆိပ္ကို ကၽြန္မဆက္လက္ထမ္းပိုးမထားလိုေတာ့။ တစ္ဖတ္သတ္ဆိုသည့္ခ်စ္ျခင္းက ကန္႕သတ္နယ္အတြင္းသို႕ ေရာက္ မေရာက္ ကၽြန္မ မသိပါ။ မိန္းမသားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ကန္႕သတ္နယ္သို႕ေရာက္သြားျပီထင္မိ၏။
“ေနာက္ဆို ကၽြန္မ အျပင္ထြက္ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး အိမ္ထဲပဲ ေအာင္းေနျဖစ္မွာ”
“ေနာက္ဆို ကၽြန္မ ကိုကိုနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕မလြယ္ဘူးထင္တယ္ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေတာ့မွာ”
“ေနာက္ဆို ကၽြန္မ ဘယ္မွသြားျဖစ္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး”
ကိုယ့္စကားသံကိုယ္ ျပန္ၾကားရသလိုရွိ၏။ ဟုတ္သည္။ ကိုကိုႏွင့္ေတြ႕တိုင္း ထိုစကားတို႕ကို ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ အလြမ္းတို႕ႏွိပ္စက္လာတိုင္း ကိုကို႕ဆီကို ႏွင္းနဲ႕အတူ သြားမိစျမဲ။ ကိုကို ဘာအလုပ္လုပ္သည္ ေသခ်ာမသိရေသာ္ျငား ကၽြန္မခ်စ္သည့္ ကဗ်ာဆရာေလးက တနဂၤေႏြတိုင္းမွာ ေန႕လယ္တစ္နာရီေလာက္ဆို စာအုပ္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ကို ဝင္ေမႊတတ္သည္တဲ့။ ထိုအသိေလးတစ္ခုျဖင့္ပင္ တနဂၤေႏြတိုင္း ထိုစာအုပ္ဆိုင္ေလးကို သြားခဲ့ဖူးသည္။ ခုေတာ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္တို႕ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ခ်ိဳးဖို႕ၾကိဳးစားရပါဦးမည္။  ၾကိဳးစားရေတာ့မည္။ သိသည္။ သိပါသည္။ ျမင္ခြင့္မရရွိသည့္ ေန႕ရက္မ်ားႏွင့္အတူ ကြန္ပ်ဴတာေလးအတြင္းမွာလည္း မျပီးဆံုးေသးသည့္ ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ကဗ်ာေတြ တစ္ေန႕ျပီးတစ္ေန႕ မ်ားလာဦးမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ သိပါသည္ေလ။ အခ်စ္ဆိုတာ ျမင္ခြင့္မရရံုနဲ႕ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမည္မဟုတ္မွန္း။ သို႕ေသာ ္ကိုယ့္သိကၡာေလးကိုေတာ့ တန္ဖိုး ျမွင့္ခ်င္လွသည္မဟုတ္ပါလား။
“အလြမ္း”

ကမ္းမဲ့ျမစ္ပဲ
တက္လိုက္က်လိုက္ အရွိန္အဟုန္မညီဘူး
ေလေျပေလးတိုက္ခတ္သလို
သိမ့္သိမ့္ေလးျဖစ္လိုက္
မုန္တိုင္းထန္သလို ဝုန္းဒိုင္းက်ဲလိုက္နဲ႕
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း
အိပ္ပ်က္ေနတဲ့ ကမၻာ။
(ေဝ)။
ေဟာဒီရင္ဘက္ထဲက ေအာင့္သက္ေနတာပဲ။ ကိုကို႕အတြက္ ကၽြန္မ တစ္စံုတစ္ရာအေရးပါခဲ့သလားဟင္္။ သိခ်င္လိုက္တာ ကိုကုိ။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)

Sunday 20 October 2013

ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဆံုးသတ္

တခ်ိဳ႕အရာေတြကို စစ္ထုတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနခဲ့မိတယ္
မေအာင္ျမင္ခဲ့။
ကမၻာဟာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အေမွာင္ေရာင္သမ္းေနခဲ့သလဲ
စိတ္တစ္ခုလံုး နာနာၾကည္းၾကည္း။
စိတ္လိုလက္ရ ေရးမိတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ဟာ
ပံုျပင္ေရးသူကိုပါ သူ႕ကမၻာဆီ ဆြဲေခၚခဲ့ေလေတာ့…………………။

ေဟး……………………။

ဆင္ေတာ္ႏွင့္ခေလာက္ကို အတူတြဲလွ်က္ေတြ႕ရွိျခင္း-၁


“အ…ေအး….ခန္း….ဧည့္….ရိပ္…သာ တဲ့အန္တီေလး”
ရုတ္တရက္ ထေအာ္လိုက္ေသာ တူမငယ္ေၾကာင့္ သူမ ေဘးဘီပတ္ဝန္းက်င္ကို အလွ်င္အျမန္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေတြ႕ပါျပီ။ ထီးထီးၾကီး။ ဝင္းလက္ေတာက္ပေနေသာ အျပင္အဆင္မ်ားႏွင့္ အေအးခန္းဧည့္ရိပ္သာၾကီး။ ထို႕အတူ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက ထိုအေအးခန္းဧည့္ရိပ္သာေဘးမွာပင္ ေနာက္ထပ္ျမင္ရသည့္ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု။ ပညာေရးရိပ္မြန္ တဲ့။ ၈တန္း၊၉ တန္း၊ ၁၀တန္း သီးသန္႕တဲ့။ ကဲ ခက္ျပီ။ တူမငယ္ကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ တူမငယ္က ထိုေနရာကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနသည္မို႕
“သမီးေနာက္ဆို အဲဒီလိုဟာမ်ိဳးကို အသံထြက္မရြတ္နဲ႕ေနာ္”
ခုမွ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသူသာရွိေသးေသာတူမငယ္ကို ခပ္တိုးတိုးဟန္႕တားေတာ့ တူမငယ္က
“ဘာျပဳလို႕လဲဟင္”
အသက္ခုႏွစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးေသာ ထိုကေလးငယ္ကို ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲ သူမ အေျပးအလႊားစဥ္းစားရသည္။သို႕ေသာာ္
“လူဆိုးၾကီးေတြ ေနတာ ကေလးရဲ႕” ဆိုသည့္ စကားမွလြဲ၍ စဥ္းစားမရခဲ့။ ေဟာ ေမးျပန္ပါျပီ။ “ဘယ္လိုလူဆိုးၾကီးေတြ ေနတာလဲ ” တဲ့ေလ။
“သမီးတို႕ ကာတြန္းကားေတြ ၾကည့္ေတာ့ လူဆိုးၾကီးေတြ ပါတယ္မဟုတ္လား စူပါမန္းကားေတြမွာေလ အင္း အဲဒီလိုလူဆိုးၾကီးေတြက ဒီလိုေနရာမွာ ေနျပီးေတာ့ မေကာင္းမႈေတြ လုပ္တာ လူဆိုးအခ်င္းခ်င္းစုေပါင္းျပီး မေကာင္းတာေတြ လုပ္ဖို႕ ၾကံစည္တာ”
တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ တူမငယ္ကိုၾကည့္ျပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္အသာခ်လိုက္မိသည္။ အခု အသက္ခုႏွစ္ႏွစ္မွာ သူမအေျဖကို ယာယီလက္ခံထားသည့္  တူမငယ္သည္ ေနာက္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဆိုလွ်င္ေကာ လူဆိုးၾကီးေတြ ေနသည့္ ေနရာဟု ဆက္လက္လက္ခံႏုိင္ပါဦးမလား။
ပညာေရးရိပ္မြန္ႏွင့္ တြဲလွ်က္ ထားရွိသည့္ အေအးခန္းဧည့္ရိပ္သာ တဲ့လား။ ထားပါေတာ့။ ထို ပညာေရးရိပ္မြန္က ေဘာ္ဒါေဆာင္ေနပါျပီတဲ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္တို႕အတြက္ လြတ္လပ္ေရးနိဗၺာန္ဘံုမ်ား ျဖစ္မသြားႏိုင္ေလဘူးလား။ ဘယ္မိဘကမ်ား ေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္ ရင္အုပ္မကြာထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၾကလို႕လဲ။သူမ ေတြ႕ဖူးသည္ ့ အေအးခန္းဧည့္ရိပ္သာမွန္သမွ်သည္ ပညာေရးရိပ္မြန္ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႏွင့္ေတာ့ တစ္ခါမွ် တြဲလွ်က္မထားဖူးပါ။ အခုေတာ့ တကူးတကတားျမစ္မည့္သူ မရွိေတာ့ေလျပီလား။ လြတ္လပ္ခြင့္ၾကီးကို အတိအက်က်င့္သံုးလိုက္နာေနၾကပံု ေပၚသည္။
“ေၾသာ္ သိျပီ သိျပီ ဗမာကားေတြမွာ ခဏခဏပါတယ္ လူဆိုးၾကီးေတြ”
မရွင္းျပတတ္၍ ေခါင္းသာ ညိတ္ျပလိုက္ရေသာ္လည္း ဗမာကားဆို၍ စိတ္ညစ္သြားရျပန္သည္။
“အင္ အန္တီေလးကလည္း လူဆိုးၾကီးေတြဟုတ္ပါဘူး ဟိုကိုကိုနဲ႕မမက ေခ်ာေခ်ာေလးေတြပါ”
ဗမာကားဆိုသည့္ အေတြးမွမဆက္ရေသးခင္ တူမငယ္ထံမွ ျငင္းဆိုသံေၾကာင့္ အလန္႕တၾကားၾကည့္လိုက္မိေတာ့၊ဟုတ္သည္။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သာသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ထိုတည္းခိုခန္းမွ ထြက္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ကိုရီးယားမင္းသားႏွင့္မင္းသမီးမ်ားလို ေခတ္ဆန္ဆန္ေခ်ာေခ်ာလွလွေလး။ မ်က္စိေရွ႕တြင္ပင္ ေကာင္မေလးကို တကၠစီတစ္စီးေပၚတင္ေပးကာ ေကာင္ေလးကိုယ္တိုင္လည္း တကၠစီတစ္စီးငွားသြားသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကဲ ဒီစကားေတာင္စားတူမငယ္ကို ဘယ္လိုရွင္းရင္ေကာင္းမလဲဟု အျပင္းအထန္စဥ္းစားလိုက္သည္။ ကိုရီးယားကားနဲ႕ ေျပာရင္ေကာ။
“သမီးကလည္း ျမန္မာကားေတြမွာ ရုပ္ေခ်ာေပမယ့္ လူဆိုးျဖစ္ေနတာေတြရွိတယ္ေလ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား အဲ ကိုရီးယားကားေတြမွာ အမ်ားဆံုးပါတယ္ေလသမီးကလဲ ဘြားဘြားၾကီးေန႕တိုင္းေစာင့္ျပီးၾကည့္ေနတဲ့ အျမႊာညီအစ္မကားမွာ လူဆိုးမက ေခ်ာေခ်ာေလးမဟုတ္လား ခုလည္းအဲဒီလိုပဲေပါ့”
ျငိမ္က်သြားျပန္သည့္ တူမငယ္ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္မွာ ေတးထားလိုက္ရသည္။ သူ႕အေမကိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပတတ္ေအာင္ ေလ့လာထားဦး ဟု ေျပာရန္ျဖစ္သည္။

Tuesday 15 October 2013

ထိုက္တန္တဲ့ အေမွာင္ညေတြ


သူ မသိတဲ့ အလြမ္းေတြနဲ႕ ညဟာ ေမွာင္မိုက္လြန္းေနတယ္။ မေန႕ကထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ေဆာက္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ ထင္ခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္မွ သိရတာ အသိေနာက္က်လြန္းတယ္ ဆိုရမလား။ သူမရွိရင္ ကိုယ့္ကမၻာဟာ အေမွာင္ကမၻာပဲ။ ကိုယ့္ေဘးနားကေန တစ္ခုမက်န္ျဖည့္ဆည္းေပးေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဘာ့ေၾကာင့္ေပ်ာက္သြားခဲ့တာလဲ။ မေရမရာအေတြးေတြနဲ႕ပဲ ညဟာ ပိုျပီး ေမွာင္လာတယ္။ ဒီညဟာ အလြမ္းေတြနဲ႕ သိပ္သည္းေနခဲ့တာလား။ ဟင့္အင္း။ ကိုယ္မသိဘူး။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ရိုးလြန္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပံဳးေလးကို ကိုယ္ သတိရေနခဲ့တယ္။
အျပံဳးေလး။ ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အျပံဳးေလး၊ ကိုယ္ဘာလိုလို ျဖည့္ဆည္းမယ္ဆိုတဲ့ အျပံဳးေလး။
ကိုယ္နဲ႕ မထိုက္တန္ေၾကာင္း ျငင္းဖို႕ စကားေတြ တဆြံ႕တအနဲ႕ပဲ လက္ခံခဲ့တယ္။ ကိုယ္ဟာ ျဖည့္ဆည္းဖို႕ မထိုက္တန္သူပါ ကေလးေရ လို႕ ဖြင့္ေျပာဖို႕ ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႔႕ေနခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့တယ္။

Monday 14 October 2013

ယေန႕ေခတ္မွာ ရွင္သန္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ လူမပီသေသးပါ

(လူ)
-------------------------------လူ
လူေတြဟာ အႏုတ္ဘက္ ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္စံုတစ္ရာမရွိပါပဲ ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ရင္း လူ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေနာက္က က်င့္ဝတ္၊ တာဝန္၊ ဝတၱရားေတြကို ေမ့ေနတတ္ခဲ့ၾကျပီ။
လူဟာ လူ ျဖစ္ပါသလား။
သက္ရွိသတၱဝါျဖစ္ရံုနဲ႕ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ရံုနဲ႕၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အသံုးျပဳတတ္ရံုနဲ႕၊ ဦးေႏွာက္ကုိ အသံုးခ်တတ္ရံုနဲ႕၊ လူဟာ လူျဖစ္ခဲ့ပါသလား။
ႏွလံုးသားကို အသံုးမျပဳတတ္ရင္ အလကားပါပဲ။ ေဟာဒီႏွလံုးသားက ဦးေႏွာက္ရဲ႕ တိက်တဲ့ ဆံုးျဖတ္မႈကို လူသားဆန္ေအာင္ ညွိယူေပးတဲ့ တာဝန္ကို ယူသည္။ ေဟာဒီ ႏွလံုးသားက တာဝန္နဲ႕ ဝတၱရားကို တိတိပပလိုက္နာက်င့္သံုးရင္း ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ၾကီးျမတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသည္။
အေနအစားေခ်ာင္ဖို႕တစ္ခုတည္း တြက္ဆျပီး ဘဝကို ေရစုန္ေမ်ာဖို႕ ၾကိဳးစားေနသူကို လူဟု ေခၚႏိုင္ပါသလား။