အလိုက္သင့္တြန္႕တတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ခ်ိဳးေလးေတြ
အပိုင္စားသိမ္းပစ္လိုက္ခ်င္တယ္
မထိတထိထင္ေနတတ္တဲ့
ပါးေပၚက အစင္းရာေလး
ငါ့ွႏွလံုးသားမွာ ေဘာင္သြင္းေသာ့ခတ္မိေပါ့
ကမၻာတစ္ခုမွာ အသက္၇ွင္ရတာျခင္းတူတူ
မင္းအသက္ရွင္တဲ့ မနက္ခင္းမွာ
ငါလည္းအသက္ရွင္မယ္
မင္း ရွင္သန္ေနတဲ့ ေန႕လည္မွာ
ငါလည္း ရွင္သန္မယ္
မင္း တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညခင္းမွာ
ငါလည္း လိုက္တိတ္ဆိတ္မယ္
မင္းၾကည့္တဲ့ေနမင္းၾကီးကို
ငါလည္းၾကည့္မယ္
မင္းၾကည့္ေနတဲ့ လမင္းၾကီးကို
ငါလည္းၾကည့္မယ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒို႕တေတြဟာ ကမၻာတစ္ခုမွာ ရွင္သန္ေနၾကတယ္မဟုတ္လား
မေမးနဲ႕
မေမးနဲ႕ေနာ္
သူတို႕ေပ်ာက္ကြယ္မဲ့ေန႕
အမွတ္တရေတြေပ်ာက္ကြယ္မဲ့ေန႕
အလြမ္းေတြေပ်ာက္ကြယ္မဲ့ေန႕
မေမးနဲ႕ေနာ္
ငွက္ကေလးေရ
သူတို႕ေပ်ာက္ကြယ္မဲ့ေန႕မွာ ငါက.......
ဧရိယာျပင္ပေရာက္ေနမွာ
မခမ္းနားပါဘူး
မထူးျခားပါဘူး
သစ္ရြက္တစ္ပြင့္နဲ႕ သစ္ရြက္တစ္ပြင့္
ေလထဲမွာ အလင္းပြင့္သြားတာပါ
တုန္ခါႏႈန္းျခင္းထိခတ္သြားတာပါ
ဒါေပမယ့္ေလ..
သစ္၇ြက္ေလးတစ္ပြင့္က
အဲဒီအတိတ္မွာ ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့တယ္
ခုထိ ရုန္းထြက္ဖို႕ေမ့တုန္း........
ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕ ၾကီးျမတ္မႈကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေခါက္ခ်ိဳူးပစ္လိုက္ရသလိုပဲ
ဒါေပမယ့္လည္း ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး
စိုးရိမ္ပူပန္မႈမ်ားစြာနဲ႕ပဲ
ကျပာကယာ ေျပာလိုက္မိခဲ့
ငွက္ကေလး မင္းအတြက္ဆို
ငါက ငါ့သိကၡာကိုေတာင္ မစဥ္းစားတဲ့သူပါ
ငါ့ကိုယ္က်င့္တရားကိုေတာင္ မစဥ္းစားတဲ့သူပါ
ငါ အဲဒီေလာက္ထိ ရူးတယ္
ကြဲရွသြားတဲ့ နားလည္မႈေတြ
ဘယ္လိုအရာနဲ႕ ဆက္စပ္၇မလဲ
အစိမ္းေရာင္ေလးေတြဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႕
မီးေလးမွိန္သြားတဲ့အထိ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္
ငွက္ကေလး
မင္းနားမလည္တဲ့ငါက အရူးပါ
အခ်စ္ရူးပါ
အခ်စ္အတြက္နဲ႕ ရူးေနတဲ့ သစ္ပင္ရူးပါ
သူငယ္ခ်င္းလို႕ ေခၚဖို႕ကိုေတာင္ မဝံ႕ေတာ့ဘူး
နားလည္မႈ ဆိုတာၾကီးကိုပဲ တတငိုေနမိတယ္
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္