“အခ်စ္သည္….”
ဆံုစည္းဖို႕ရာ
မျဖစ္ႏိုင္သည့္ျပိဳင္မ်ဥ္းႏွစ္ေၾကာင္းကို
တစ္ခ်ိန္တြင္ဆံုစည္းလိမ့္မည္ဟုမ်ား ႏွင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိသလား။ တကယ္ဆုိ
မိန္းမသား တန္မဲ့ တစ္ဖက္သတ္ဆိုသည့္ ခ်စ္ျခင္းနယ္ပယ္ထဲကၽြံဝင္သြားမိျခင္းမွာ
ေသခ်ာတြက္ဆၾကည့္လွ်င္မူ ရွက္ဖို႕ေကာင္းလြန္းလွသည္။ သို႕ေသာ္ မခ်စ္ပဲလည္း
မေနႏိုင္ျပန္။
သူက အရာရာကို ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ လက္ဖဝါးျဖစ္လွ်င္ ႏွင္းက လက္ဖမိုးျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူ႕ အျမင္ေအာက္ဝယ္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနေသာ အရာတို႕ကိုသာ သူျမင္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သူ၏ အေနာက္ျခမ္းမွ ႏွင္းအား သူျမင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ တကယ္ဆို ႏွင္းသည္သာ စိတ္ကူးႏွင့္ ရူးေနမိသူမဟုတ္ပါလား။ သူ႕အတြက္ ထာဝရေပ်ာက္ဆံုးေနမည့္ ႏွင္း၏ ပံုရိပ္ကို သိသိၾကီးႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္းပင္။
သူဆိုသည္က ႏွင္း၏ ခ်စ္ရသူ။
သူ႕ပံုစံက ၾကည့္လိုက္တိုင္း ရွပ္အိက်ီ ၤကြက္က်ဲႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ကိုသာ ဝတ္ဆင္ထားတတ္သည္။ ဆံပင္ကတိုေသာ္လည္း အျမဲပင္ ဆီႏွင့္ေဝးကြာေနသည့္ဟန္။ ပြေယာင္းေယာင္းႏွင့္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ေခ်ာသည္ဟု မဆိုသာ။ ေယာက်ၤားပီသသည္ဟု ေျပာ၍ေတာ့ ရ၏။ တည္ျငိမ္ေသာ သူ႕ရုပ္သြင္က ျမင္သူတိုင္းအား စိတ္ေအးခ်မ္းေစသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ သူ႕စကားသံက သြက္ေပမယ့္ ေလသံက ေလးသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူသည္ ႏွင္းအတြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ထက္က တိမ္တစ္စလိုမ်ိဳး ဖမ္းဆုပ္ခြင့္မရွိပဲ ေငးၾကည့္ခြင့္သာရွိသည့္အရာ။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ထိုအရာကိုမွ စြဲလမ္းတပ္မက္ေနရပါသလဲ ဟုေတြးမိေတာ့ မခ်ိျပံဳးျပံဳးမိလိုက္သည္။
စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္၏ ဝန္ထမ္းေလးမွ်သာျဖစ္ေသာ သူ႕လစာက မက္ေမာဖို႕ မေကာင္းလြန္းလွစြာ နည္းပါးလြန္းလွသည္။ သို႕ေသာ္ စာအုပ္မ်ားၾကားထဲ ေပ်ာ္ေနသည့္သူကေတာ့ျဖင့္ ႏွင္း၏ အေတြးမ်ိဳး ေတြးမိဟန္မတူ။ အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္ဝယ္ စာအုပ္ပံုၾကားထဲ ေခါင္းထိုးကာ ႏွစ္သက္ရာစာကို ရွာေဖြဖတ္ရျခင္းကို သူႏွစ္သက္သည္။ အသစ္ထြက္ေပၚလာေသာ စာေရးဆရာတို႕၏ စာတို႕ကို ေဝဖန္ရင္း လက္ရာေကာင္းသည့္စာေရးဆရာမ်ိဳးေတြ႕ရလွ်င္ သူ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ျပံဳးကာ တသသ ေျပာတတ္သည္။ ႏွင္း မထင္မွတ္မိေသာ အရာတစ္ခုက သူသည္ စာေရးဖို႕ ၾကိဳးစားေနသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ျပန္ေသးသည္ တဲ့ေလ။ တခါတရံ သူ႕ဝတၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္တစ္ေလမွ် အေရြးခံရရံုႏွင့္ ၾကြားမဆံုးေတာ့။ မဂၢဇင္းတြင္ အေရြးခံရသည္မွာ သံုးပုဒ္သာရွိေသးေသာ္လည္း ရသစာေရးဆရာ ဟူသည့္ မာန္ေလးကေတာ့ျဖင့္ ျပင္းထန္လွသည္။ ထိုကဲ့သို ရသ စာေရးဆရာျဖစ္ရျခင္းကိုလည္း သူ ဂုဏ္ယူေနမွန္း ႏွင္းျမင္ေနရ၏။
သူႏွင့္ ႏွင္းအၾကား ဆက္သြယ္ေပးခဲ့သည့္ အရာကေတာ့ အႏုစိတ္အေတြးသစ္ ဆိုသည့္ စာအုပ္ဆိုင္ေလး။
ထိုစာအုပ္ဆိုင္ေလးဝယ္ ရေဝ ဆိုေသာ သူ႕ကို မထင္မွတ္ပဲေတြ႕ခဲ့ရသလို စိတ္ထဲတြင္လည္း အမွတ္ထင္ထင္မရွိခဲ့ပါ။ ႏွင္းကို စာအုပ္ကူရွာေပးဖူးသည့္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ဆိုသည့္ အသိထက္ ပို၍ ဦးေႏွာက္ဝယ္ မွတ္မထားမိခဲ့ပါ။ တကယ္ဆိုသူသည္လည္း ႏွင္း၏ စိတ္ဝယ္မွတ္မွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ထိ ရုပ္ရည္ကထင္ရွားလြန္းမေနခဲ့ပါ။ ထိုရေဝဆိုေသာ ေကာင္ေလးသည္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ တီရွပ္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္ဆိုသည့္အသိသည္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းမ်ား၏ ယူနီေဖါင္းကို သတိတရ မွတ္သားမိျခင္းေၾကာင့္သာ မွတ္မိခဲ့သည္။ ထိုေကာင္ေလးသည္ တခ်ိန္ဝယ္ ႏွင္းကို စြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာ အစြမ္းရွိလာမည္ဟုမ်ား သိခဲ့ပါလွ်င္…………..။
အဲ့ဒီ႕ေန႕ကသာ သူႏွင့္ ေတြ႕ဆံုမည္မွန္းသိခဲ့ပါလွ်င္ သို႕မဟုတ္ ႏွင္းဘဝအတြက္ အေရးပါလာမည့္ သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆံုခဲ့မည္မွန္းသိေလလွ်င္ ထို စာအုပ္ဆိုင္ေလးသို႕ သြားျဖစ္ဦးေလမည္လား။ သို႕မဟုတ္ ေနာက္တစ္ေန႕ဝယ္ ရံုးတက္ျဖစ္ဦးမည္လား။
သူ၏ စိတ္ဓါတ္ကို ေလးစားျမတ္ႏိုိးသြားမိမည္မွန္းသာ သိခဲ့ပါလွ်င္………….။ သူ႕အတြက္ အရာရာေပးဆပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာမည္မွန္းသာ သိခဲ့ပါလွ်င္…………..။
ထိုဆိုင္ေလးသို႕ သြားမိဦးမည္လား။
ယခုေတာ့..........။ အပြင့္ခက္သည့္ပန္းသည္ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ပြင့္မိျပီမို႕ ျပန္လည္ ဖူးငံုရန္ ခက္ေခ်ျပီ။ ထြက္ျပီးသားဆင္စြယ္သည္ ျပန္ဝင္ဖို႕ရာ အေၾကာင္းမရွိေလျပီ။
……………………………..
(၁)
ဒီျဖစ္ရပ္သည္ ဘက္စ္ကားစီးသည့္ အခ်ိန္တိုင္း ၾကံဳေနက် ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွင္းသည္းညည္းမခံခ်င္ပါ။ ကားက်ပ္သည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ မိန္းကေလးမ်ားအေပၚ၌အသားယူတတ္ေသာ လူယုတ္မာမ်ားကို မုန္းတီးလြန္းလွသည္။ ယခုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ေနာက္နားဆီမွ သေကာင့္သားကကားက်ပ္သလိုလုိႏွင့္ ကားလက္တန္းကို ခိုထားသည့္ သူ႕လက္သည္ ႏွင္း၏ပုခံုးကို ဖက္သလိုလိုပင္ ျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကား၏ အေကြ႕ဝယ္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ႏွင္းအေပၚ ပိပိက်လာတတ္ျပန္ေသးသည္။ ဆြဲျခင္းေတာင္းတစ္ဘက္ ၊ လက္တန္းကို တစ္ဘက္ကိုင္ရသည္မို႕ လက္ကလည္းမအား။ သို႕မဟုတ္လွ်င္ျဖင့္အပ္ခ်ိတ္ႏွင့္ ထိုသေကာင့္သား၏ ခါးကို စိြခနဲ ထိုးပစ္ခ်င္လွသည္။
“ညီမ ဒီခံုမွာလာထိုင္လိုက္”
အမိန္႕ေပးသံဆန္ေသာ စကားေၾကာင့္ ေခါင္းငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမႏွင့္အသက္မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ဟန္တူသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ အမိန္႕ေပးသံဆန္လွေသာ စကားသံကို မနာခံခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္နားဆီမွ သေကာင့္သားေၾကာင့္ ႏွင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။ ႏွင္း၏ ေခါင္းအညိတ္ဝယ္ ထိုေကာင္ေလးသည္ ရုတ္ခနဲ မတ္တပ္ရပ္ကာ ႏွင္း၏ ေဘးနား လာရပ္ေတာ့မွ ႏွင္းလည္း ထုိုင္ခံုဝယ္ ထိုင္လိုက္မိေတာ့သည္။
ယခုမွပင္စိတ္သက္သာရာ ရသြားေတာ့သည္။ ထိုသေကာင့္သားကေတာ့ အျခားေသာ မိန္းကေလးေတြနားသို႕ ကပ္ဖို႕ျပင္ေနေသးသည္ထင့္။ ဟိုၾကည့္လိုက္ဒီၾကည့္လိုက္ႏွင့္မိန္းကေလးမ်ားထံသို႕သြားရန္ ေလ့လာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
ျခင္းေတာင္းကို ေပါင္ေပၚတင္ရင္း မ်က္စိမွတ္ကာ လိုက္လာသည္မွာ “လမ္းေလးဆယ္ဆင္းမယ့္သူေတြ ျပင္ထားပါ” ဆိုသည့္အသံၾကားမွပင္ ကပ်ာကယာႏွင့္ထဖို႕ျပင္လိုက္ရေတာ့သည္။ သေကာင့္သားကို မ်က္စိေဝ့ဝဲကာ ရွာၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက ဆင္းသြားသည္မသိ။ ႏွင္းလည္းကားတံခါးရွိရာသို႕ တြန္းထိုးထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီတစ္ခါ ကားတံခါးရွိရာသို႕ တိုးထြက္ရာတြင္ အရင္ကားမ်ားတြင္ တိုးထြက္ရသေလာက္ မခက္ခဲ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႏွင္း၏ ေရွ႕ဝယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အားၾကိဳးမာန္တက္ႏွင့္ တိုးေဝွ႕ကာ ထြက္ေနသည္မွာ ႏွင္းအတြက္ေတာ့ လမ္းရွင္းေပးေနသကဲ့သို႕ပင္။ သူ၏ေနာက္မွ အသာအယာေမ်ာလိုက္ရန္သာ။
ကားျပင္ေရာက္ေတာ့မွ အသက္ဝဝရႈရင္း ႏွင္း၏ အေရွ႕မွ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းရင္ထဲ တုန္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုေကာင္ေလးသည္လည္း ႏွင္းကို ေငးၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ရိုးရိုးတန္းတန္းေငးၾကည့္ေနျခင္းပင္မဟုတ္။ ျပံဳးကာ ေငးၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
“မွတ္မိလား ညီမ”
သူ႕ေမးသံေၾကာင့္ ႏွင္းကိုယ္ေလး တုန္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ မွတ္မိပါသည္။ ခံုေနရာဖယ္ေပးသည့္သူ ဟု။ ခံုေနရာေလးတစ္ခုဖယ္ေပးရံုႏွင့္ ဇာတ္လမ္းရိုက္ခ်င္တာလားဟု ေတြးရင္းစိတ္ထဲ မ်က္ခနဲ..။ သို႕ေသာ္ ဘာစကားမွ် မဆိုမိပဲ သူ႕ကိုသာ ေငးၾကည့္ရင္း စဥ္းစားဟန္ျပဳေနလိုက္သည္။
“မေန႕ကေတာင္ စာအုပ္ေတြ ကူေရြးေပးေသးတယ္ေလကြာ … အႏုစိတ္အေတြးသစ္ စာအုပ္ဆိုင္ေလ”
ထိုသို႕ေျပာျပီးမွ မမွတ္မိသည့္ႏွင္း၏ဟန္ကို သတိျပဳမိသြားဟန္ႏွင့္
“မမွတ္မိလည္း ဆက္မစဥ္းစားနဲ႕ေတာ့ေနာ္ ညီမ အစ္ကိုသြားေတာ့မယ္”
“မဟုတ္ဘူးအစ္ကို ရုတ္တရက္မို႕ပါ မွတ္မိပါတယ္”
ထိုစကားကိုဘယ္အရာက တိုက္တြန္း၍မ်ား အေမါတေကာေျပာလိုက္မိမွန္း ႏွင္းကိုယ္ႏွင္းပင္ သတိမထားလိုက္မိ။ သတိထားမိခ်ိန္ဝယ္ ႏွင္းသည္ ထိုသူ႕အနားမွာ..။
“အစ္ကို႕နာမည္က ရေဝ ပါ…….. ညီမက သတိမထားမိလို႕သာ ညီမ စာအုပ္လာဝယ္တုိငး္ ေရြးေပးရတာ အစ္ကိုပဲ မ်ားတယ္ေလ.. ဒါ့ေၾကာင့္သတိထားမိေနတာ”
“ရွင္.. ဟုတ္ကဲ့.. စာအုပ္ေရြးေနခ်ိန္က် ႏွင္းက ဘာကိုမွ သတိမထားမိဘူး”
ရွက္ျပံဳးေလးႏွင့္ျပံဳးျပလိုက္၇င္း ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ထိုသူႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနရသလဲ ဟု စဥ္းစားဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့စြာ။
“ညီမ အလုပ္ကေကာ”
“အစ္ကိုတို႕ စာအုပ္ဆိုင္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးနားမွာတင္ပါ..”
“ေၾသာ္” ဟုဆိုကာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သူ႕ကို ၾကည့္၍ႏွင္းစကားတို႕ မဆိုမိျပန္။ သူမသိပဲ ေတြးလိုက္မိေတြးလိုက္မိေသာ ႏွင္းအေတြးေၾကာင့္သူ႕အေပၚ အားနာျခင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းမိရရင္း တိတ္တဆိတ္ ေတာင္းပန္ေနမိ၏။
……………
(၂)
အခ်စ္ဆိုတာမေမွ်ာ္လင့္သည့္ေနရာမွေပၚထြက္တတ္သလား။ ႏွင္း မသိပါ။ သို႕မဟုတ္ ျမင္ျမင္ျခင္းအခ်စ္ဆိုတာရွိသလား။ ႏွင္း မသိ။ သူ႕ကိုစေတြ႕သည့္အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ တခ်ိန္တြင္ ႏွင္း ခ်စ္လာမည့္သူဟု မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့မိသည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္အနည္းငယ္မွ် စကားေျပာခြင့္ရရံုႏွင့္ သူ႕ကို တန္ဖိုးထားေလးစားမိသြားသည့္ ႏွင္းကိုယ္ႏွင္း အံ႕ၾသရသည္။ ႏွင္းက မည္သူ႕ကိုမွ် လြယ္လြယ္ႏွင့္ တန္ဖိုးထားတတ္သူမဟုတ္ေပ။ ေလးစားတန္ဖိုးထားျခင္းကို မ်က္ကန္းအထင္ၾကီးျခင္းႏွင့္ မႏိႈင္းယွဥ္ခ်င္ပါ။ တခ်ိန္တြင္ ႏွင္း၏ႏွလံုးသားအား ျမဳပ္ႏွံမိမည့္သူ ဟု ၾကိဳမသိမိခဲ့ေသာ ႏွင္း၏ ခ်စ္ရသူေလးသည္ အမွန္တကယ္ကို လူအမ်ားအလယ္တြင္မထင္ရွားေသာ သာမန္လူငယ္ေလးမွ်သာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။
ႏွင္း ရံုးဆင္းခ်ိန္တိုင္းသည္ သူ႕အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ပတ္လွ်င္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့သူႏွင့္ ဆံုတတ္သည္။ ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္တြင္မူ ႏွင္းႏွင့္သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဝယ္ အတူထိုင္မိၾကရင္း အလုပ္ကိုယ္စီမွ သက္ျပင္းေမာတို႕ကို ဖြင့္ခ်မိျမဲ။ ထို႕ေၾကာင့္သာ သူ႕အေၾကာင္းေလးေတြကိ တစတစႏွင့္ ပိုပို သိလာရသည္မဟုတ္လား။ ထို႕ေၾကာင့္သာသူ႕စိတ္ဓါတ္ေလးကို ေလးစားျမတ္ႏိုးသြားမိရသည္မဟုတ္လား။
မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္လိုက္မိေတာ့ ေန႕ေလးတစ္ေန႕က အျမင္လႊာတြင္ ထင္းခနဲ ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုေန႕သည္ ႏွင္းအတြက္ ရင္ကြဲစရာသတင္းေလးတစ္ခုကို ႏွင္း၏ ေရွ႕ေမွာက္သို႕ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ကိုယ္ထင္အျပခံလိုက္ရေသာ ေန႕ျဖစ္သည္။ ႏွင္းအတြက္ ျပႆဒါးေန႕ျဖစ္ခဲ့သည္။
……..
ႏွင္း၏ မ်က္ႏွာက စူပုတ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလြန္းလွသည္။ ႏွင္းကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာမွာထားခဲ့ပါလွ်က္ ထိုရံုးျပာတာသည္ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္လြန္းလွ၏ ရံုးအုပ္ၾကီး၏ ေမာင္ဆိုေတာ့လည္း ေျပာခ်င္ရာသာ ေျပာလိုက္မိလို႕ကေတာ့ ႏွင္းကို ရံုးအုပ္ၾကီးက မဲဦးေတာ့မည္။ ထိုဖိုင္အထပ္လိုက္ကို ရွစ္စံုစီ ကူးဖို႕ မနက္ကတည္းက မွာျပီးသား။ ခုေတာ့ ႏွစ္နာရီပင္ ခြဲေခ်ျပီ။ မကူးရေသး။ အစည္းအေဝး က ေနာက္တစ္နာရီဆို စေတာ့မည္မို႕ ထိုျပာတာ ကူးဖို႕ရာ ေမ့ေနေသာ ဖိုင္တြဲအထပ္လိုက္အား မရင္း မိတၱဴကူးဆိုင္ဆီသို႕ အေျပး လာလိုက္မိ၏။ အစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပစရာ ဖိုင္တြဲမ်ားမို႕ မေန႕တည္းက ေသခ်ာစစ္ခိုင္းကာ ရွစ္စံုစီမိတၱဴဆြဲထာူဟု ရံုးအုပ္ၾကီးက မွာထားသည္ မဟုတ္လား။
ေၾသာ္.. တခါတခါက်လည္း စာေရးမလည္း ျပာတာျဖစ္တတ္သားဟုေတြးလိုက္မိေတာ့ ျပံဳးခ်င္မိသြားရသည္။
“ဟာ ႏွင္းရည္ ဖိုင္တြဲအထပ္လိုက္နဲ႕ ..ပါ့လား.. ဘာလဲ ကိုေမာင္ညြန္႕ မအားဘူးလား”
ဆိုင္ထဲသို႕အဝင္ နာမည္ေခၚကာ အေမးခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူ။ ႏွင္း၏ ခ်စ္ရသူ ရေဝ။ အေပ်ာ္တို႕ကို ထိန္းသိမ္းရခက္စြာ ျပံဳးလိုက္မိရင္း သြက္လက္စြာျပန္ေျဖလိုက္မိ၏။
“ထံုးစံအတိုင္းပဲေလ အဲ့ဒီ႕လူက ေမ့ေနတယ္ သူ႕အစ္မမ်က္ႏွာေၾကာင့္မို႕ေပါ့ ႏို႕မို႕ ႏွင္း ေကာပစ္လိုက္ျပီ သိလား”
“အဟက္ ဟက္”
ႏွင္း၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ရယ္လိုက္ေသာ သူ၏ ရယ္သံသည္ အတန္ငယ္ သြက္လက္လြန္းေနေလသလား။ ႏွင္းပဲ စိတ္ထင္ေလေရာ့သလား။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္စဥ္ခဏ
“ႏွင္းရည္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ဒါက အစ္ကို႕ခ်စ္သူေလ…….ေကသရီ တဲ့ ႏွင္းရည္နဲ႕ အသက္တူတူပဲ”
ေခတ္မီသြက္လက္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးဆန္ဆန္ လွပေသာ မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ ႏွင္းေရွ႕ေမွာက္သို႕ ေရာက္ရွိလာ၏။ သူ႕ကိုသာျမင္၍ သူမကို မျမင္မိခဲ့ေသာ ႏွင္း ယခုေတာ့ ထိုသူမႏွင့္ မိတ္ဆက္ရေခ်ျပီ။ ရုတ္တရက္ဆို႕နင့္သြားေသာ ႏွလံုးသားရွိရာကို လက္ႏွင့္ ေယာင္ရမ္းအုပ္လိုက္မိရင္း ရင္ကြဲတယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမ်ားလားဟု ေတြးလိုက္မိ၏။ သို႕ေသာ္ ျပံဳးလက္စမ်က္ႏွာကေတာ့ျဖင့္ အေျခမယိုင္ခဲ့ပါ။ ေဖၚေရြလြန္းစြာ ဖက္လွဲတကင္းျဖစ္လြန္းစြာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္မိ၏။
“ဝါး… အစ္ကို က ခ်စ္သူ ေခ်ာေခ်ာေလး ေရြးထားတာပဲ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ေနာ္ ေကသရီ… ”
ေကသရီ၏ ရိုးသားစြာျပံဳးေနေသာ အျပံဳးတို႕ကိုေတာ့ ႏွင္း ရင္မဆုိင္ရဲစြာ ေခါင္းငံု႕ပစ္လိုက္ရ၏ မ်က္ရည္ကလည္း က်လုလု ျဖစ္ေနျပီမဟုတ္ပါလား။
(၃)
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ႏွင္း အတြက္ေတာ့ အလွမ္းေဝးသည့္အရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ စစ္မွန္သည့္အခ်စ္ရွိသည္ဟု မယံုၾကည္ဖူးခဲ့သလို ၾကံဳခဲ့ဖူးသည့္ ခ်စ္ပါသည္ဆိုေသာ ေယာက်ၤားမ်ားအား ေခါင္းခါျငင္းကာ ၄င္းတို႕၏အခ်စ္ဆိုသည္ကို မယံုၾကည္ခဲ့သူတစ္ဦး။ သို႕မို႕ေၾကာင့္ပင္ ကံတရားက ဒဏ္ခတ္ေလသည္ထင့္။ စဥ္းစားမည္ဆိုသည့္စကားေလးပင္မေျပာခဲ့ပဲ အျမဲျငင္းမိခဲ့သူ ႏွင္း ဝဋ္လည္ေလျပီထင့္။
သို႕ေသာ္ အသံမျမည္ေသာ၊ တစ္ဖက္တည္းတီးေနရေသာ ဤလက္ခုပ္ကိုပင္ ႏွင္း ျမတ္ႏိုးလွပါသည္။
ထိုေန႕မွစ၍ သူ႕ကို ေရွာင္ေနမိေသာ ႏွင္းကို သူ သတိျပဳမိေလမလား ေတြးမိေတာ့ ရင္ဝယ္ နင့္ခနဲ။ သူႏွင့္ မေတြ႕တာ ၁၆ ရက္ပင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီမဟုတ္ပါလား။ သူ႕ကို ေရွာင္ရံုမွ်သာမက ႏွင္းအတြက္ အဆင္ေျပေနေသာ အလုပ္မွပင္ထြက္လိုက္မိေခ်ျပီ။
သူႏွင့္ ဆံုမိေလတိုင္း သံေယာဇဥ္တို႕ကို သူမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားရသည္မွာ ပင္ပန္းလွသည္။ သို႕ေသာ္ ႏွင္းကသာ တမင္တကာ ဖံုးကြယ္ေနျခင္းသာ။ သူကေတာ့ သတိျပဳမိမည္မထင္ပါ။
သူ႕အိက်ီ ၤအိပ္ကပ္ေလး၌ တြဲလဲ ခိုကာ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ႏွင္း၏ ႏွလံုးသားကို သူ ျမင္သိႏိုင္မည္မထင္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူသည္ သူ၏ ခ်စ္သူမွလြဲ၍ တျခားမိန္းကေလးအား စိတ္ႏွင့္ပစ္မွားဖို႕မေျပာႏွင့္ အၾကည့္ျခင္းေတာင္ မဆံုတတ္သူမဟုတ္လား။ ေလအေဝွ႕ဝယ္ သူ႕ဆံစေလးမ်ား သြဲ႕သြဲ႕ခါယမ္းသြားတတ္သည့္အခ်ိန္တိုင္း ႏွင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းဝယ္ အျပံဳးတို႕ တြဲခိုတတ္သည္ကို သူ သိမည္မထင္။ သူႏွင့္ဆံုကာ စကားေျပာျဖစ္တိုင္း သူ႕အသံေလးမ်ားအား တရိႈက္မက္မက္နားေထာင္တတ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူ သိမည္မထင္။ သူ႕အျပံဳးေလးမ်ား ျမင္ရခ်ိန္တိုင္း ႏွင္း၏ စိတ္ဝယ္ လိႈက္ခနဲ ျပံဳးေပ်ာ္တတ္ေၾကာင္းလည္း သူ သိမည္မထင္။ အျမဲလူၾကီးဆန္စြာ(တခါတရံ လူတတ္ၾကီးဆန္စြာ) ျပံဳးတတ္ေသာ၊ ရယ္တတ္ေသာ သူ၏ တခါတရံအျပံဳးေလးမ်ားသည္ ကေလးဆန္စြာ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလွေၾကာင္း သူ႕ခ်စ္သူေတာင္ သိမည္မထင္။
ႏွင္းႏွင့္ ပတ္သတ္၍မူ သူ မသိတာေတြက မ်ားလြန္းလွသည္။ စကားဆက္စမ္မိသမွ်ထဲဝယ္ ႏွင္းေနသည့္ေဘာ္ဒါေဆာင္အေၾကာင္း မပါခဲ့။ ႏွင္းသည္ ရန္ကုန္ဝယ္ တစ္ေယာက္တည္း လာေနသူျဖစ္ေၾကာင္း မသိခဲ့။
သို႕ေသာ္ သူ႕အမွားေတာ့ မဟုတ္ပါ။
တကယ္ဆို သက္ဆိုင္သူ ရွိသည့္သူကို တြယ္တာမိသည္ကိုက ႏွင္း၏အမွားမဟုတ္လား။ သက္ဆိုင္သူမရွိဟု ထင္မွတ္ခ်ိန္တုန္းက တြယ္တာသင့္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေမ့သင့္ျပီမဟုတ္ပါလား။ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရသည့္ ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္မဖြဲ႕ခ်င္။ အျပစ္တင္ခ်င္စိတ္လည္း ကင္းမဲ့ေနသည္။ ဟုတ္၏။ သမရိုးက်လည္ပတ္ေနေသာ ႏွင္း၏ ဘဝထဲသို႕ သူေရာက္ရွိလာသည္ကိုက အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ဟု မွတ္ယူခ်င္မိသည္။ အခ်စ္ကို အံ႕ၾသစရာဟုလည္း မသတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့။ မယံုၾကည္သူကိုမွ ႏွိပ္စက္ရက္ေလသည္ဟုလည္း အျပစ္မတင္ရက္။ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္တစ္ခုႏွင့္ပင္ အခ်စ္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္မိပါသည္။
သို႕ေသာ္ ၾကာေလနာက်င္ရေလ ျဖစ္သည့္ ခံစားခ်က္သည္ သူ႕အား ထပ္မံေတြ႕ဆံုဖို႕ သတၱိမရွိေခ်ေတာ့ျပီ။ ေတြ႕ေလတိုင္းဝယ္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမွ ထြက္လာတတ္သည့္ ေကသရီ ဆိုသည့္နာမည္အား ၾကားဖို႕ရာ သတိၱမရွိေတာ့ျပီ။
(၄)
မနက္ခင္း အိပ္ယာမွ ႏိုးထလွ်င္ သူ႕အေၾကာင္း ေတြးမိသည္။ ညခင္း အိပ္ယာဝင္လွ်င္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေတြးမိသည္။ ေက်နပ္ပါသည္။ ႏွင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ကို အရံႈးေပးမိပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းဆိုသည္မွာ အရံႈးေပးျခင္း၌လည္း ေပ်ာ္ဝင္တတ္သည္ဆိုေသာ အဘိဓမၼာအသစ္ကို ႏွင္း သိလိုက္ရေလျပီ။ လူတစ္ေယာက္၏ အျပံဳးေအာက္ ရင္တစ္ခုလံုး လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္သြားသည့္ အရသာသည္ မက္ေမာစရာေကာင္းလြန္းလွသည္ ။ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာအညိႈးဝယ္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးပါ အညိဳေရာင္ေျပာင္းသြားသည္မွာ အံ႕ၾသဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။
သူ႕အေပၚ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုမႈမျဖစ္ခင္ကဆိုလွ်င္ ႏွင္းသည္ ေက်ာက္ရုပ္ဆန္စြာ အသက္ရွင္ခဲ့သည္။ ခံစားခ်က္ဗလာနတၱိႏွင့္ စက္ရုပ္ဆန္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ ႏွင္းသည္လည္း လူပီသစြာ ႏွလံုုးသားထက္က နာက်င္မႈကို တို႕ထိေဆာ့ကစားႏိုင္ျပီ ျဖစ္သည္။
တကယ္ဆို ႏွင္း၏ ဘဝသည္ ယခုမွ အလြမ္း၊ေၾကကြဲျခင္းတို႕ႏွင့္ သဘာဝအေရာင္ ေတြ ျခယ္သလာျဖစ္ျပီ ျဖစ္သည္။ ယခင္လို အျဖဴေရာင္ကင္းဗက္စထက္ေတာ့ သာပါသည္။ ယခင္ဘာေတးမွ မသီရေသာ ႏွင္း၏ ဘဝသည္ ယခုမွ အလြမ္းဖြဲ႕ေတးတို႕ျဖင့္ စိမ္းလန္းလာသည္ မဟုတ္လား။ ဒီခ်ိန္မွာ အခ်စ္ဟာ ဘာလဲ ဆိုသည့္အေမးကို ေမးလာလွ်င္ျဖင့္ ႏွင္း ေျဖႏိုင္ျပီျဖစ္သည္။ “အခ်စ္ဆိုသည္မွာ သူ” ဟူ၍….။
ရည္ေဝ
သူက အရာရာကို ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ လက္ဖဝါးျဖစ္လွ်င္ ႏွင္းက လက္ဖမိုးျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူ႕ အျမင္ေအာက္ဝယ္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနေသာ အရာတို႕ကိုသာ သူျမင္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သူ၏ အေနာက္ျခမ္းမွ ႏွင္းအား သူျမင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။ တကယ္ဆို ႏွင္းသည္သာ စိတ္ကူးႏွင့္ ရူးေနမိသူမဟုတ္ပါလား။ သူ႕အတြက္ ထာဝရေပ်ာက္ဆံုးေနမည့္ ႏွင္း၏ ပံုရိပ္ကို သိသိၾကီးႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ေနျခင္းပင္။
သူဆိုသည္က ႏွင္း၏ ခ်စ္ရသူ။
သူ႕ပံုစံက ၾကည့္လိုက္တိုင္း ရွပ္အိက်ီ ၤကြက္က်ဲႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ကိုသာ ဝတ္ဆင္ထားတတ္သည္။ ဆံပင္ကတိုေသာ္လည္း အျမဲပင္ ဆီႏွင့္ေဝးကြာေနသည့္ဟန္။ ပြေယာင္းေယာင္းႏွင့္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ေခ်ာသည္ဟု မဆိုသာ။ ေယာက်ၤားပီသသည္ဟု ေျပာ၍ေတာ့ ရ၏။ တည္ျငိမ္ေသာ သူ႕ရုပ္သြင္က ျမင္သူတိုင္းအား စိတ္ေအးခ်မ္းေစသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ သူ႕စကားသံက သြက္ေပမယ့္ ေလသံက ေလးသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူသည္ ႏွင္းအတြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ထက္က တိမ္တစ္စလိုမ်ိဳး ဖမ္းဆုပ္ခြင့္မရွိပဲ ေငးၾကည့္ခြင့္သာရွိသည့္အရာ။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ထိုအရာကိုမွ စြဲလမ္းတပ္မက္ေနရပါသလဲ ဟုေတြးမိေတာ့ မခ်ိျပံဳးျပံဳးမိလိုက္သည္။
စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္၏ ဝန္ထမ္းေလးမွ်သာျဖစ္ေသာ သူ႕လစာက မက္ေမာဖို႕ မေကာင္းလြန္းလွစြာ နည္းပါးလြန္းလွသည္။ သို႕ေသာ္ စာအုပ္မ်ားၾကားထဲ ေပ်ာ္ေနသည့္သူကေတာ့ျဖင့္ ႏွင္း၏ အေတြးမ်ိဳး ေတြးမိဟန္မတူ။ အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္ဝယ္ စာအုပ္ပံုၾကားထဲ ေခါင္းထိုးကာ ႏွစ္သက္ရာစာကို ရွာေဖြဖတ္ရျခင္းကို သူႏွစ္သက္သည္။ အသစ္ထြက္ေပၚလာေသာ စာေရးဆရာတို႕၏ စာတို႕ကို ေဝဖန္ရင္း လက္ရာေကာင္းသည့္စာေရးဆရာမ်ိဳးေတြ႕ရလွ်င္ သူ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ျပံဳးကာ တသသ ေျပာတတ္သည္။ ႏွင္း မထင္မွတ္မိေသာ အရာတစ္ခုက သူသည္ စာေရးဖို႕ ၾကိဳးစားေနသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ျပန္ေသးသည္ တဲ့ေလ။ တခါတရံ သူ႕ဝတၳဳတိုေလး တစ္ပုဒ္တစ္ေလမွ် အေရြးခံရရံုႏွင့္ ၾကြားမဆံုးေတာ့။ မဂၢဇင္းတြင္ အေရြးခံရသည္မွာ သံုးပုဒ္သာရွိေသးေသာ္လည္း ရသစာေရးဆရာ ဟူသည့္ မာန္ေလးကေတာ့ျဖင့္ ျပင္းထန္လွသည္။ ထိုကဲ့သို ရသ စာေရးဆရာျဖစ္ရျခင္းကိုလည္း သူ ဂုဏ္ယူေနမွန္း ႏွင္းျမင္ေနရ၏။
သူႏွင့္ ႏွင္းအၾကား ဆက္သြယ္ေပးခဲ့သည့္ အရာကေတာ့ အႏုစိတ္အေတြးသစ္ ဆိုသည့္ စာအုပ္ဆိုင္ေလး။
ထိုစာအုပ္ဆိုင္ေလးဝယ္ ရေဝ ဆိုေသာ သူ႕ကို မထင္မွတ္ပဲေတြ႕ခဲ့ရသလို စိတ္ထဲတြင္လည္း အမွတ္ထင္ထင္မရွိခဲ့ပါ။ ႏွင္းကို စာအုပ္ကူရွာေပးဖူးသည့္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ဆိုသည့္ အသိထက္ ပို၍ ဦးေႏွာက္ဝယ္ မွတ္မထားမိခဲ့ပါ။ တကယ္ဆိုသူသည္လည္း ႏွင္း၏ စိတ္ဝယ္မွတ္မွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ထိ ရုပ္ရည္ကထင္ရွားလြန္းမေနခဲ့ပါ။ ထိုရေဝဆိုေသာ ေကာင္ေလးသည္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ တီရွပ္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္ဆိုသည့္အသိသည္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းမ်ား၏ ယူနီေဖါင္းကို သတိတရ မွတ္သားမိျခင္းေၾကာင့္သာ မွတ္မိခဲ့သည္။ ထိုေကာင္ေလးသည္ တခ်ိန္ဝယ္ ႏွင္းကို စြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာ အစြမ္းရွိလာမည္ဟုမ်ား သိခဲ့ပါလွ်င္…………..။
အဲ့ဒီ႕ေန႕ကသာ သူႏွင့္ ေတြ႕ဆံုမည္မွန္းသိခဲ့ပါလွ်င္ သို႕မဟုတ္ ႏွင္းဘဝအတြက္ အေရးပါလာမည့္ သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆံုခဲ့မည္မွန္းသိေလလွ်င္ ထို စာအုပ္ဆိုင္ေလးသို႕ သြားျဖစ္ဦးေလမည္လား။ သို႕မဟုတ္ ေနာက္တစ္ေန႕ဝယ္ ရံုးတက္ျဖစ္ဦးမည္လား။
သူ၏ စိတ္ဓါတ္ကို ေလးစားျမတ္ႏိုိးသြားမိမည္မွန္းသာ သိခဲ့ပါလွ်င္………….။ သူ႕အတြက္ အရာရာေပးဆပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚလာမည္မွန္းသာ သိခဲ့ပါလွ်င္…………..။
ထိုဆိုင္ေလးသို႕ သြားမိဦးမည္လား။
ယခုေတာ့..........။ အပြင့္ခက္သည့္ပန္းသည္ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ပြင့္မိျပီမို႕ ျပန္လည္ ဖူးငံုရန္ ခက္ေခ်ျပီ။ ထြက္ျပီးသားဆင္စြယ္သည္ ျပန္ဝင္ဖို႕ရာ အေၾကာင္းမရွိေလျပီ။
……………………………..
(၁)
ဒီျဖစ္ရပ္သည္ ဘက္စ္ကားစီးသည့္ အခ်ိန္တိုင္း ၾကံဳေနက် ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွင္းသည္းညည္းမခံခ်င္ပါ။ ကားက်ပ္သည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ မိန္းကေလးမ်ားအေပၚ၌အသားယူတတ္ေသာ လူယုတ္မာမ်ားကို မုန္းတီးလြန္းလွသည္။ ယခုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ေနာက္နားဆီမွ သေကာင့္သားကကားက်ပ္သလိုလုိႏွင့္ ကားလက္တန္းကို ခိုထားသည့္ သူ႕လက္သည္ ႏွင္း၏ပုခံုးကို ဖက္သလိုလိုပင္ ျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကား၏ အေကြ႕ဝယ္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ႏွင္းအေပၚ ပိပိက်လာတတ္ျပန္ေသးသည္။ ဆြဲျခင္းေတာင္းတစ္ဘက္ ၊ လက္တန္းကို တစ္ဘက္ကိုင္ရသည္မို႕ လက္ကလည္းမအား။ သို႕မဟုတ္လွ်င္ျဖင့္အပ္ခ်ိတ္ႏွင့္ ထိုသေကာင့္သား၏ ခါးကို စိြခနဲ ထိုးပစ္ခ်င္လွသည္။
“ညီမ ဒီခံုမွာလာထိုင္လိုက္”
အမိန္႕ေပးသံဆန္ေသာ စကားေၾကာင့္ ေခါင္းငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမႏွင့္အသက္မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ဟန္တူသည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ အမိန္႕ေပးသံဆန္လွေသာ စကားသံကို မနာခံခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္နားဆီမွ သေကာင့္သားေၾကာင့္ ႏွင္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။ ႏွင္း၏ ေခါင္းအညိတ္ဝယ္ ထိုေကာင္ေလးသည္ ရုတ္ခနဲ မတ္တပ္ရပ္ကာ ႏွင္း၏ ေဘးနား လာရပ္ေတာ့မွ ႏွင္းလည္း ထုိုင္ခံုဝယ္ ထိုင္လိုက္မိေတာ့သည္။
ယခုမွပင္စိတ္သက္သာရာ ရသြားေတာ့သည္။ ထိုသေကာင့္သားကေတာ့ အျခားေသာ မိန္းကေလးေတြနားသို႕ ကပ္ဖို႕ျပင္ေနေသးသည္ထင့္။ ဟိုၾကည့္လိုက္ဒီၾကည့္လိုက္ႏွင့္မိန္းကေလးမ်ားထံသို႕သြားရန္ ေလ့လာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
ျခင္းေတာင္းကို ေပါင္ေပၚတင္ရင္း မ်က္စိမွတ္ကာ လိုက္လာသည္မွာ “လမ္းေလးဆယ္ဆင္းမယ့္သူေတြ ျပင္ထားပါ” ဆိုသည့္အသံၾကားမွပင္ ကပ်ာကယာႏွင့္ထဖို႕ျပင္လိုက္ရေတာ့သည္။ သေကာင့္သားကို မ်က္စိေဝ့ဝဲကာ ရွာၾကည့္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက ဆင္းသြားသည္မသိ။ ႏွင္းလည္းကားတံခါးရွိရာသို႕ တြန္းထိုးထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီတစ္ခါ ကားတံခါးရွိရာသို႕ တိုးထြက္ရာတြင္ အရင္ကားမ်ားတြင္ တိုးထြက္ရသေလာက္ မခက္ခဲ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႏွင္း၏ ေရွ႕ဝယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က အားၾကိဳးမာန္တက္ႏွင့္ တိုးေဝွ႕ကာ ထြက္ေနသည္မွာ ႏွင္းအတြက္ေတာ့ လမ္းရွင္းေပးေနသကဲ့သို႕ပင္။ သူ၏ေနာက္မွ အသာအယာေမ်ာလိုက္ရန္သာ။
ကားျပင္ေရာက္ေတာ့မွ အသက္ဝဝရႈရင္း ႏွင္း၏ အေရွ႕မွ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းရင္ထဲ တုန္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုေကာင္ေလးသည္လည္း ႏွင္းကို ေငးၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ရိုးရိုးတန္းတန္းေငးၾကည့္ေနျခင္းပင္မဟုတ္။ ျပံဳးကာ ေငးၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
“မွတ္မိလား ညီမ”
သူ႕ေမးသံေၾကာင့္ ႏွင္းကိုယ္ေလး တုန္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ မွတ္မိပါသည္။ ခံုေနရာဖယ္ေပးသည့္သူ ဟု။ ခံုေနရာေလးတစ္ခုဖယ္ေပးရံုႏွင့္ ဇာတ္လမ္းရိုက္ခ်င္တာလားဟု ေတြးရင္းစိတ္ထဲ မ်က္ခနဲ..။ သို႕ေသာ္ ဘာစကားမွ် မဆိုမိပဲ သူ႕ကိုသာ ေငးၾကည့္ရင္း စဥ္းစားဟန္ျပဳေနလိုက္သည္။
“မေန႕ကေတာင္ စာအုပ္ေတြ ကူေရြးေပးေသးတယ္ေလကြာ … အႏုစိတ္အေတြးသစ္ စာအုပ္ဆိုင္ေလ”
ထိုသို႕ေျပာျပီးမွ မမွတ္မိသည့္ႏွင္း၏ဟန္ကို သတိျပဳမိသြားဟန္ႏွင့္
“မမွတ္မိလည္း ဆက္မစဥ္းစားနဲ႕ေတာ့ေနာ္ ညီမ အစ္ကိုသြားေတာ့မယ္”
“မဟုတ္ဘူးအစ္ကို ရုတ္တရက္မို႕ပါ မွတ္မိပါတယ္”
ထိုစကားကိုဘယ္အရာက တိုက္တြန္း၍မ်ား အေမါတေကာေျပာလိုက္မိမွန္း ႏွင္းကိုယ္ႏွင္းပင္ သတိမထားလိုက္မိ။ သတိထားမိခ်ိန္ဝယ္ ႏွင္းသည္ ထိုသူ႕အနားမွာ..။
“အစ္ကို႕နာမည္က ရေဝ ပါ…….. ညီမက သတိမထားမိလို႕သာ ညီမ စာအုပ္လာဝယ္တုိငး္ ေရြးေပးရတာ အစ္ကိုပဲ မ်ားတယ္ေလ.. ဒါ့ေၾကာင့္သတိထားမိေနတာ”
“ရွင္.. ဟုတ္ကဲ့.. စာအုပ္ေရြးေနခ်ိန္က် ႏွင္းက ဘာကိုမွ သတိမထားမိဘူး”
ရွက္ျပံဳးေလးႏွင့္ျပံဳးျပလိုက္၇င္း ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ထိုသူႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနရသလဲ ဟု စဥ္းစားဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့စြာ။
“ညီမ အလုပ္ကေကာ”
“အစ္ကိုတို႕ စာအုပ္ဆိုင္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးနားမွာတင္ပါ..”
“ေၾသာ္” ဟုဆိုကာ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သူ႕ကို ၾကည့္၍ႏွင္းစကားတို႕ မဆိုမိျပန္။ သူမသိပဲ ေတြးလိုက္မိေတြးလိုက္မိေသာ ႏွင္းအေတြးေၾကာင့္သူ႕အေပၚ အားနာျခင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ထြန္းမိရရင္း တိတ္တဆိတ္ ေတာင္းပန္ေနမိ၏။
……………
(၂)
အခ်စ္ဆိုတာမေမွ်ာ္လင့္သည့္ေနရာမွေပၚထြက္တတ္သလား။ ႏွင္း မသိပါ။ သို႕မဟုတ္ ျမင္ျမင္ျခင္းအခ်စ္ဆိုတာရွိသလား။ ႏွင္း မသိ။ သူ႕ကိုစေတြ႕သည့္အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ တခ်ိန္တြင္ ႏွင္း ခ်စ္လာမည့္သူဟု မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့မိသည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ိန္အနည္းငယ္မွ် စကားေျပာခြင့္ရရံုႏွင့္ သူ႕ကို တန္ဖိုးထားေလးစားမိသြားသည့္ ႏွင္းကိုယ္ႏွင္း အံ႕ၾသရသည္။ ႏွင္းက မည္သူ႕ကိုမွ် လြယ္လြယ္ႏွင့္ တန္ဖိုးထားတတ္သူမဟုတ္ေပ။ ေလးစားတန္ဖိုးထားျခင္းကို မ်က္ကန္းအထင္ၾကီးျခင္းႏွင့္ မႏိႈင္းယွဥ္ခ်င္ပါ။ တခ်ိန္တြင္ ႏွင္း၏ႏွလံုးသားအား ျမဳပ္ႏွံမိမည့္သူ ဟု ၾကိဳမသိမိခဲ့ေသာ ႏွင္း၏ ခ်စ္ရသူေလးသည္ အမွန္တကယ္ကို လူအမ်ားအလယ္တြင္မထင္ရွားေသာ သာမန္လူငယ္ေလးမွ်သာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။
ႏွင္း ရံုးဆင္းခ်ိန္တိုင္းသည္ သူ႕အလုပ္ဆင္းခ်ိန္မဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ပတ္လွ်င္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့သူႏွင့္ ဆံုတတ္သည္။ ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္တြင္မူ ႏွင္းႏွင့္သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဝယ္ အတူထိုင္မိၾကရင္း အလုပ္ကိုယ္စီမွ သက္ျပင္းေမာတို႕ကို ဖြင့္ခ်မိျမဲ။ ထို႕ေၾကာင့္သာ သူ႕အေၾကာင္းေလးေတြကိ တစတစႏွင့္ ပိုပို သိလာရသည္မဟုတ္လား။ ထို႕ေၾကာင့္သာသူ႕စိတ္ဓါတ္ေလးကို ေလးစားျမတ္ႏိုးသြားမိရသည္မဟုတ္လား။
မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္လိုက္မိေတာ့ ေန႕ေလးတစ္ေန႕က အျမင္လႊာတြင္ ထင္းခနဲ ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုေန႕သည္ ႏွင္းအတြက္ ရင္ကြဲစရာသတင္းေလးတစ္ခုကို ႏွင္း၏ ေရွ႕ေမွာက္သို႕ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ကိုယ္ထင္အျပခံလိုက္ရေသာ ေန႕ျဖစ္သည္။ ႏွင္းအတြက္ ျပႆဒါးေန႕ျဖစ္ခဲ့သည္။
……..
ႏွင္း၏ မ်က္ႏွာက စူပုတ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာလြန္းလွသည္။ ႏွင္းကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာမွာထားခဲ့ပါလွ်က္ ထိုရံုးျပာတာသည္ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္လြန္းလွ၏ ရံုးအုပ္ၾကီး၏ ေမာင္ဆိုေတာ့လည္း ေျပာခ်င္ရာသာ ေျပာလိုက္မိလို႕ကေတာ့ ႏွင္းကို ရံုးအုပ္ၾကီးက မဲဦးေတာ့မည္။ ထိုဖိုင္အထပ္လိုက္ကို ရွစ္စံုစီ ကူးဖို႕ မနက္ကတည္းက မွာျပီးသား။ ခုေတာ့ ႏွစ္နာရီပင္ ခြဲေခ်ျပီ။ မကူးရေသး။ အစည္းအေဝး က ေနာက္တစ္နာရီဆို စေတာ့မည္မို႕ ထိုျပာတာ ကူးဖို႕ရာ ေမ့ေနေသာ ဖိုင္တြဲအထပ္လိုက္အား မရင္း မိတၱဴကူးဆိုင္ဆီသို႕ အေျပး လာလိုက္မိ၏။ အစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပစရာ ဖိုင္တြဲမ်ားမို႕ မေန႕တည္းက ေသခ်ာစစ္ခိုင္းကာ ရွစ္စံုစီမိတၱဴဆြဲထာူဟု ရံုးအုပ္ၾကီးက မွာထားသည္ မဟုတ္လား။
ေၾသာ္.. တခါတခါက်လည္း စာေရးမလည္း ျပာတာျဖစ္တတ္သားဟုေတြးလိုက္မိေတာ့ ျပံဳးခ်င္မိသြားရသည္။
“ဟာ ႏွင္းရည္ ဖိုင္တြဲအထပ္လိုက္နဲ႕ ..ပါ့လား.. ဘာလဲ ကိုေမာင္ညြန္႕ မအားဘူးလား”
ဆိုင္ထဲသို႕အဝင္ နာမည္ေခၚကာ အေမးခံလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူ။ ႏွင္း၏ ခ်စ္ရသူ ရေဝ။ အေပ်ာ္တို႕ကို ထိန္းသိမ္းရခက္စြာ ျပံဳးလိုက္မိရင္း သြက္လက္စြာျပန္ေျဖလိုက္မိ၏။
“ထံုးစံအတိုင္းပဲေလ အဲ့ဒီ႕လူက ေမ့ေနတယ္ သူ႕အစ္မမ်က္ႏွာေၾကာင့္မို႕ေပါ့ ႏို႕မို႕ ႏွင္း ေကာပစ္လိုက္ျပီ သိလား”
“အဟက္ ဟက္”
ႏွင္း၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ရယ္လိုက္ေသာ သူ၏ ရယ္သံသည္ အတန္ငယ္ သြက္လက္လြန္းေနေလသလား။ ႏွင္းပဲ စိတ္ထင္ေလေရာ့သလား။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္စဥ္ခဏ
“ႏွင္းရည္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ဒါက အစ္ကို႕ခ်စ္သူေလ…….ေကသရီ တဲ့ ႏွင္းရည္နဲ႕ အသက္တူတူပဲ”
ေခတ္မီသြက္လက္ေသာ္လည္း မိန္းကေလးဆန္ဆန္ လွပေသာ မိန္းမလွေလးတစ္ေယာက္ ႏွင္းေရွ႕ေမွာက္သို႕ ေရာက္ရွိလာ၏။ သူ႕ကိုသာျမင္၍ သူမကို မျမင္မိခဲ့ေသာ ႏွင္း ယခုေတာ့ ထိုသူမႏွင့္ မိတ္ဆက္ရေခ်ျပီ။ ရုတ္တရက္ဆို႕နင့္သြားေသာ ႏွလံုးသားရွိရာကို လက္ႏွင့္ ေယာင္ရမ္းအုပ္လိုက္မိရင္း ရင္ကြဲတယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမ်ားလားဟု ေတြးလိုက္မိ၏။ သို႕ေသာ္ ျပံဳးလက္စမ်က္ႏွာကေတာ့ျဖင့္ အေျခမယိုင္ခဲ့ပါ။ ေဖၚေရြလြန္းစြာ ဖက္လွဲတကင္းျဖစ္လြန္းစြာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္မိ၏။
“ဝါး… အစ္ကို က ခ်စ္သူ ေခ်ာေခ်ာေလး ေရြးထားတာပဲ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ေနာ္ ေကသရီ… ”
ေကသရီ၏ ရိုးသားစြာျပံဳးေနေသာ အျပံဳးတို႕ကိုေတာ့ ႏွင္း ရင္မဆုိင္ရဲစြာ ေခါင္းငံု႕ပစ္လိုက္ရ၏ မ်က္ရည္ကလည္း က်လုလု ျဖစ္ေနျပီမဟုတ္ပါလား။
(၃)
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ႏွင္း အတြက္ေတာ့ အလွမ္းေဝးသည့္အရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ စစ္မွန္သည့္အခ်စ္ရွိသည္ဟု မယံုၾကည္ဖူးခဲ့သလို ၾကံဳခဲ့ဖူးသည့္ ခ်စ္ပါသည္ဆိုေသာ ေယာက်ၤားမ်ားအား ေခါင္းခါျငင္းကာ ၄င္းတို႕၏အခ်စ္ဆိုသည္ကို မယံုၾကည္ခဲ့သူတစ္ဦး။ သို႕မို႕ေၾကာင့္ပင္ ကံတရားက ဒဏ္ခတ္ေလသည္ထင့္။ စဥ္းစားမည္ဆိုသည့္စကားေလးပင္မေျပာခဲ့ပဲ အျမဲျငင္းမိခဲ့သူ ႏွင္း ဝဋ္လည္ေလျပီထင့္။
သို႕ေသာ္ အသံမျမည္ေသာ၊ တစ္ဖက္တည္းတီးေနရေသာ ဤလက္ခုပ္ကိုပင္ ႏွင္း ျမတ္ႏိုးလွပါသည္။
ထိုေန႕မွစ၍ သူ႕ကို ေရွာင္ေနမိေသာ ႏွင္းကို သူ သတိျပဳမိေလမလား ေတြးမိေတာ့ ရင္ဝယ္ နင့္ခနဲ။ သူႏွင့္ မေတြ႕တာ ၁၆ ရက္ပင္ ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီမဟုတ္ပါလား။ သူ႕ကို ေရွာင္ရံုမွ်သာမက ႏွင္းအတြက္ အဆင္ေျပေနေသာ အလုပ္မွပင္ထြက္လိုက္မိေခ်ျပီ။
သူႏွင့္ ဆံုမိေလတိုင္း သံေယာဇဥ္တို႕ကို သူမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ထားရသည္မွာ ပင္ပန္းလွသည္။ သို႕ေသာ္ ႏွင္းကသာ တမင္တကာ ဖံုးကြယ္ေနျခင္းသာ။ သူကေတာ့ သတိျပဳမိမည္မထင္ပါ။
သူ႕အိက်ီ ၤအိပ္ကပ္ေလး၌ တြဲလဲ ခိုကာ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ႏွင္း၏ ႏွလံုးသားကို သူ ျမင္သိႏိုင္မည္မထင္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူသည္ သူ၏ ခ်စ္သူမွလြဲ၍ တျခားမိန္းကေလးအား စိတ္ႏွင့္ပစ္မွားဖို႕မေျပာႏွင့္ အၾကည့္ျခင္းေတာင္ မဆံုတတ္သူမဟုတ္လား။ ေလအေဝွ႕ဝယ္ သူ႕ဆံစေလးမ်ား သြဲ႕သြဲ႕ခါယမ္းသြားတတ္သည့္အခ်ိန္တိုင္း ႏွင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းဝယ္ အျပံဳးတို႕ တြဲခိုတတ္သည္ကို သူ သိမည္မထင္။ သူႏွင့္ဆံုကာ စကားေျပာျဖစ္တိုင္း သူ႕အသံေလးမ်ားအား တရိႈက္မက္မက္နားေထာင္တတ္ေၾကာင္းကိုလည္း သူ သိမည္မထင္။ သူ႕အျပံဳးေလးမ်ား ျမင္ရခ်ိန္တိုင္း ႏွင္း၏ စိတ္ဝယ္ လိႈက္ခနဲ ျပံဳးေပ်ာ္တတ္ေၾကာင္းလည္း သူ သိမည္မထင္။ အျမဲလူၾကီးဆန္စြာ(တခါတရံ လူတတ္ၾကီးဆန္စြာ) ျပံဳးတတ္ေသာ၊ ရယ္တတ္ေသာ သူ၏ တခါတရံအျပံဳးေလးမ်ားသည္ ကေလးဆန္စြာ ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းလွေၾကာင္း သူ႕ခ်စ္သူေတာင္ သိမည္မထင္။
ႏွင္းႏွင့္ ပတ္သတ္၍မူ သူ မသိတာေတြက မ်ားလြန္းလွသည္။ စကားဆက္စမ္မိသမွ်ထဲဝယ္ ႏွင္းေနသည့္ေဘာ္ဒါေဆာင္အေၾကာင္း မပါခဲ့။ ႏွင္းသည္ ရန္ကုန္ဝယ္ တစ္ေယာက္တည္း လာေနသူျဖစ္ေၾကာင္း မသိခဲ့။
သို႕ေသာ္ သူ႕အမွားေတာ့ မဟုတ္ပါ။
တကယ္ဆို သက္ဆိုင္သူ ရွိသည့္သူကို တြယ္တာမိသည္ကိုက ႏွင္း၏အမွားမဟုတ္လား။ သက္ဆိုင္သူမရွိဟု ထင္မွတ္ခ်ိန္တုန္းက တြယ္တာသင့္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေမ့သင့္ျပီမဟုတ္ပါလား။ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရသည့္ ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္မဖြဲ႕ခ်င္။ အျပစ္တင္ခ်င္စိတ္လည္း ကင္းမဲ့ေနသည္။ ဟုတ္၏။ သမရိုးက်လည္ပတ္ေနေသာ ႏွင္း၏ ဘဝထဲသို႕ သူေရာက္ရွိလာသည္ကိုက အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္ဟု မွတ္ယူခ်င္မိသည္။ အခ်စ္ကို အံ႕ၾသစရာဟုလည္း မသတ္မွတ္ခ်င္ေတာ့။ မယံုၾကည္သူကိုမွ ႏွိပ္စက္ရက္ေလသည္ဟုလည္း အျပစ္မတင္ရက္။ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္တစ္ခုႏွင့္ပင္ အခ်စ္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္မိပါသည္။
သို႕ေသာ္ ၾကာေလနာက်င္ရေလ ျဖစ္သည့္ ခံစားခ်က္သည္ သူ႕အား ထပ္မံေတြ႕ဆံုဖို႕ သတၱိမရွိေခ်ေတာ့ျပီ။ ေတြ႕ေလတိုင္းဝယ္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမွ ထြက္လာတတ္သည့္ ေကသရီ ဆိုသည့္နာမည္အား ၾကားဖို႕ရာ သတိၱမရွိေတာ့ျပီ။
(၄)
မနက္ခင္း အိပ္ယာမွ ႏိုးထလွ်င္ သူ႕အေၾကာင္း ေတြးမိသည္။ ညခင္း အိပ္ယာဝင္လွ်င္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေတြးမိသည္။ ေက်နပ္ပါသည္။ ႏွင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ကို အရံႈးေပးမိပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းဆိုသည္မွာ အရံႈးေပးျခင္း၌လည္း ေပ်ာ္ဝင္တတ္သည္ဆိုေသာ အဘိဓမၼာအသစ္ကို ႏွင္း သိလိုက္ရေလျပီ။ လူတစ္ေယာက္၏ အျပံဳးေအာက္ ရင္တစ္ခုလံုး လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္သြားသည့္ အရသာသည္ မက္ေမာစရာေကာင္းလြန္းလွသည္ ။ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာအညိႈးဝယ္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးပါ အညိဳေရာင္ေျပာင္းသြားသည္မွာ အံ႕ၾသဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။
သူ႕အေပၚ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုမႈမျဖစ္ခင္ကဆိုလွ်င္ ႏွင္းသည္ ေက်ာက္ရုပ္ဆန္စြာ အသက္ရွင္ခဲ့သည္။ ခံစားခ်က္ဗလာနတၱိႏွင့္ စက္ရုပ္ဆန္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ ႏွင္းသည္လည္း လူပီသစြာ ႏွလံုုးသားထက္က နာက်င္မႈကို တို႕ထိေဆာ့ကစားႏိုင္ျပီ ျဖစ္သည္။
တကယ္ဆို ႏွင္း၏ ဘဝသည္ ယခုမွ အလြမ္း၊ေၾကကြဲျခင္းတို႕ႏွင့္ သဘာဝအေရာင္ ေတြ ျခယ္သလာျဖစ္ျပီ ျဖစ္သည္။ ယခင္လို အျဖဴေရာင္ကင္းဗက္စထက္ေတာ့ သာပါသည္။ ယခင္ဘာေတးမွ မသီရေသာ ႏွင္း၏ ဘဝသည္ ယခုမွ အလြမ္းဖြဲ႕ေတးတို႕ျဖင့္ စိမ္းလန္းလာသည္ မဟုတ္လား။ ဒီခ်ိန္မွာ အခ်စ္ဟာ ဘာလဲ ဆိုသည့္အေမးကို ေမးလာလွ်င္ျဖင့္ ႏွင္း ေျဖႏိုင္ျပီျဖစ္သည္။ “အခ်စ္ဆိုသည္မွာ သူ” ဟူ၍….။
ရည္ေဝ
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္