ညတစ္ည၌ ေစာင့္ေမွ်ာ္မိျခင္း

ပန္ကာဒလက္ေတြ၏ တဝီဝီျမည္သံသည္ မိုက္ကယ္လမ္း(Michael Learn)၏ တိတ္မီတူယူဟာ့ထ္(Take me to your heart) သီခ်င္းႏွင့္ လားလားမွ် မသက္ဆိုင္သည္ကေတာ့အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ပန္ကာလည္သံႏွင့္အတူ ထိုသီခ်င္းသံစဥ္ပါ နားထဲ ေရာက္လာသည္ကေတာ့မတတ္ႏိုင္။ အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေျပးသြားတတ္ေသာ ကားၾကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းသည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းျငိမ္သက္ျခင္း က်င့္စဥ္ကို ထိုးခြဲဖ်က္ဆီးတတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယခုခ်ိန္ထိ တူမေလးက အိပ္ယာမွ တစ္ေရးႏိုးထကာ ဂ်ီမတိုက္ေသး။

ကၽြန္ေတာ့္အေရွ႕တြင္ စာအုပ္ပံုတစ္ပံုရွိသည္။ ၂၀၀၇ အက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္ရွိသည္။ မမအလကၤာကဗ်ာစာအုပ္ရွိသည္။ မေနာ္ဟရီ၏ စစ္တုရင္ခံုေပၚမွ သကၠရာဇ္မ်ား စာအုပ္ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ ဘယ္အရာကိုမွ ေကာက္မကိုင္မိေသး။ စာဖတ္ျခင္းသည္ အငမ္းမရဖတ္လွ်င္ ေရာဂါရတတ္သည္ဟု ဆိုျခင္းကို အပိုမထင္ပါႏွင့္။

မန္ယူပြဲေစာင့္ရင္း စကိုင္းနက္မွလာေသာ ဇာတ္လမ္းတခ်ိဳ႕ကို ငဲ႕ေစာင္းၾကည့္မိသည္။

ကိုရီးယားတြင္ ေယာက်ၤားေလးရွားသည္ထင္ရ၏။ ထို႕ျပင္ ေယာက်ၤားေလးက အရွက္အေၾကာက္ၾကီးရွာသည္။ မိန္းကေလးဇာတ္ေဆာင္တို႕သည္ ဆင္းရဲ၍ သာမန္လူတစ္ဦး၏ အိပ္ခ်ိန္ကိုပင္ မရေလာက္ေအာင္ထိအလုပ္ၾကိဳးစားၾကရွာသည္။ ေန႕မအားညမအားၾကိဳးစားေသာ္လည္း သူတို႕လက္ထဲတြင္ရွိေသာ ေငြမွာမင္းသားဇာတ္ေဆာင္၏အိက်ၤ ီတစ္ထည္ဖိုးပင္မရွိလွ။

ျမန္မာဇာတ္ကားမ်ားက်ျပန္ေတာ့ အသံက်ယ္လြန္းလွသည္။ ထို႕ျပင္ဇာတ္လမ္းစျပီဆိုသည္ႏွင့္အဆံုးကို သိေသာ(ေတြးထင္ႏိုင္ေသာ) ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဟာသက်ေတာ့လည္း ေျခမကို ကလိထိုးတာထက္ပင္ဆိုးေသးသည္။ လူရႊင္ေတာ္မ်ားေအာက္ပိုင္းျပတ္လံုးျပတ္က်ေတာ့ ရိုင္းသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ မင္းသားဇာတ္ေဆာင္၊ မင္းသမီးဇာတ္ေဆာင္တို႕ ေအာက္ပိုင္းျပတ္လံုးျပတ္ၾကေတာ့အျပံဳးမပ်က္နားဆင္ႏိုင္ၾကသည္။ ျပတ္လံုးသည္ ျပတ္လံုးသာျဖစ္၍ ေျပာသူေျပာင္းသြားသည့္ခါ တန္ဖိုးတက္တတ္သည္ကို မွတ္သားရျပန္၏။

ယေန႕ညသည္ ပန္ကာႏွင့္ ရုပ္သံဇာတ္လမ္းမွ အသံတိဳ႕သာ ရွိ၍ ျပင္ပမွ အသံမ်ား ကင္းေနကာ အနည္းငယ္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညတစ္ည ျဖစ္ေနသည္။ မလာေသးေသာ ေဘာလံုးပြဲကို ေစာင့္ခ်င္စိတ္ႏွင့္မ်က္လံုးကို အလုပ္ေပးေနသည္မွာေကာ မွန္ကန္ေသာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္း ဟုတ္ပါရဲ႕လား။

ကိုယ့္က်န္းမာေရးကိုယ္ လွ်စ္လွ်ဴရႈကာေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိေသာ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား တစ္စံုတစ္ခုမ်ား အက်ိဳးျပဳေလမလား။

(၁)

ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းသည္ လူတိုင္းၾကံဳဖူးေသာ အရာျဖစ္၍ လူတိုင္းျပဳလုပ္ဖူးေသာ အလုပ္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္သည္မေစာင့္ေသာ္လည္း ေရာက္ကို ေရာက္လာမည့္အခ်ိန္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာမူ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အလုပ္အင္တာဗ်ဴးျပီးသည္ႏွင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ကိုယ့္ကို အလုပ္ခန္႕၊ မခန္႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရေတာ့သည္။ လူငယ္တို႕သည္လည္း ကိုယ့္ႏွစ္သက္သူကို ဖြင့္ေျပာျပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ့္ကို သူလက္ခံမည့္အခ်ိန္ သို႕မဟုတ္ ေခါင္းခါမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေျဖကို ၾကိဳသိၾကသည္ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ထိုကဲ့သို႕ ကၽြမ္းက်င္အဆင့္ကို မေရာက္ရွိေသး။

ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းကို အလိုမရွိေသာသူတို႕က တတ္ႏိုင္သေလာက္ အခ်ိန္ကို ညွိထားၾကသည္။ အစီအစဥ္ဆြဲထားၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းႏွင့္ အသားက်ေနတတ္ၾကေသာ၊ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္သာ အေလးထားၾကေသာ လူတခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ လူတိုင္းသည္ပင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းႏွင့္ မကင္းႏိုင္ၾက။ ကင္း၍လည္း မရၾက။

လုပ္ငန္းခြင္သည္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းကို ငယ္သူငယ္ခ်င္းကဲ့သို႕ လည္ပင္းဖက္ေပါင္းရသည္။ လက္ေအာက္ငယ္သားတို႕ အလုပ္ေနာက္က်သည့္အခါ ေစာင့္ေမွ်ာ္လိုက္ရျခင္းကို စိတ္မရွည္ၾကေသာ္လည္း အထက္လူၾကီးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရလွ်င္မူစိတ္တို႕ရွည္ေနတတ္ၾကသည္။

စကားမစပ္ ေမးခ်င္ပါေသးသည္။ ခင္ဗ်ား ျမန္မာျပည္မွာ ေနသလား။ သို႕မဟုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေနပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ေနထုိင္သည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ သို႕ေသာ္ ခုတေလာျမန္မာျပည္တြင္ ေန ေနမိသလားဟု သံသယျဖစ္မိသည္။

တခ်ိဳ႕က ျမန္မာကို ျမန္မာဟု ေခၚဆိုရန္ ေမွ်ာ္လင့္ၾက၍ တခ်ိဳ႕က ျမန္မာကို ဘားမားဟု ေခၚဆိုရန္ လိုလားၾကသည္။ ဘယ္အရာသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံအတြက္  အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္မည္လဲ။

ဒီမိုကေရစီကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပည္သူျပည္သားမ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ အံဝင္ခြင္က်ရွိပါရဲ႕လား။ ဒီမိုကေရစီသည္ တပါးသူကို မထိခိုက္ေစေသာ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္မွားေလမည္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမိုကေရစီအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။

ကၽြန္ေတာ္ သိသည္က ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္။ မၾကာခင္လာေတာ့မည့္ မန္ယူႏွင့္ ရီးရဲ ေဘာလံုးပြဲကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျမန္မာႏိုင္ငံဟု ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ျပည္သူမ်ားက တစုတစည္းတည္း ေခၚဆိုလာၾကမည့္ေန႕ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္။ အလွမ္းက်ယ္သည့္ ဒီမိုကေရစီကို ကၽြန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္ပါ။ သို႕ေသာ္ တပါးသူကို မထိခိုက္ေစပဲ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ခြင့္ကို ရရွိခ်င္ပါသည္။

(၂)

ေစာင့္ေမွ်ာ္ရသူအတြက္ အခ်ိန္သည္ ၾကာျမင့္သေလာက္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ေရာက္လာမည္ဟု ေတြးဆထားသူအတြက္ အခ်ိန္သည္ သူ႕ဟာသူ လည္ပတ္ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသည္။ ထို႕အတြက္ အခ်ိန္တို႕ ၾကာျမင့့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပည္သူမ်ားက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန၍မ်ား ဒီမိုကေရစီသည္ ၾကာျမင့္ေနေလသလား။

ဆယ္တန္းေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္တုန္းက ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေအာင္ရံုသာ မွန္းထားေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာင္မည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ေနသည္။ ေအာင္ရံုေလာက္ပဲ ေျဖခဲ့သည္ဟုလည္း ေသခ်ာေနေသးသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္မေနခဲ့ပါ။ ထို႕အတြက္ ေအာင္စာရင္းသည္ ထြက္ခ်ိန္တန္သည့္အခါထြက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းဒုကၡမွ ကင္းေဝးခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပည္သူမ်ားသည္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းဒုကၡျဖင့္ ေနသားတက်ျဖစ္ေနျပီဟုမ်ား ဆိုရေလမလားမသိ။ လူတိုင္းသည္ တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ေရာက္လာမွာပါ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ၾကည့္မေနပါဘူး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ကူညီႏိုင္မွာပါ စသျဖင့္ တစ္စံုတစ္ရာ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္း၊ ေမွ်ာ္လင့္ရျခင္း၌ ေနသားတက် ရွိေနၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သည္လည္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျခင္းကို မႏွစ္သက္လွ။ သို႕ေသာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းသည္ပင္ ကၽြန္ေတာ္၏ တစ္ေန႕တာ၌ ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္ေနသည္။

မနက္ခင္းထမင္းစားျခင္းသည္ မထူးဆန္းေသာ္လည္း ထမင္းက်က္ဖို႕ အခ်ိန္ကိုေတာ့ ေစာင့္ရသည္သာျဖစ္သည္။ အလုပ္သို႕သြားသည့္အခ်ိန္တြင္လည္း ကိုယ္စီးရမည့္ ဘက္စ္ကားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျပန္ေသးသည္။ အလုပ္မွ ျပန္သည့္ အခါတြင္လည္း ထိုနည္း၎။

သည္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြသည္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းႏွင့္ အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ေနသူမ်ား ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

(၃)

ဟိုတစ္ေလာက လားရိႈးသို႕ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ သြားခဲ့သည္။ ေဟာ္တယ္ဝယ္ ပစၥည္းမ်ားထားအျပီးဝယ္ ေဟာ္တယ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ အသုပ္ဆုိင္ေလးသို႕သြားကာ အသုပ္စားမိသည္။ ကိုယ့္ေရွ႕မွ လူေတာ္ေတာ္မ်ားသျဖင့္ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႕ အေတာ္ပင္ ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ထုိေစာင့္ေနရသည့္ အခ်ိန္အတြင္း အသုပ္ေရာင္းသူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ဝယ္သူတို႕ ေျပာစကားတို႕ကို နားေထာင္လိုက္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္နင္သြားသည္။ ဟုတ္၏။ နင္သြားပါသည္။ ျပည္မၾကီးႏွင့္ လားရိႈးသည္ဘာမွ် မဆိုင္ဟု ဆိုေနေသာ အသုပ္သည္၊ ျပည္မၾကီးသည္ က်န္ျမန္မာႏုိင္ငံနယ္နမိတ္ကို ေျပာျခင္းျဖစ္၍ ဤလားရိႈးျမိဳ႕သည္ ထိုျပည္မၾကီးႏွင့္ လားလားမွ်မဆိုင္ေလသည့္ ဟန္ေျပာေနသည္။ ထားပါ။ သူေျပာသလိုပင္ ျပည္မၾကီး၊ ျမန္မာျပည္ဟုပင္ထားပါ။ ထိုျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ပင္ ဤရွမ္းျပည္နယ္သည္ မပါသေလာ။ ေျပာေနသည့္သူက သူ႕အဆိုအရ ျပည္မၾကီး အထက္အညာေဒသမွ အသုပ္လာေရာင္းသူ၊ အညာသူမ။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေမွ်ာ္လိုက္ေသာ အခ်ိန္ေရာက္လာသည္။ စားထားေသာ အသုပ္ဖိုးေငြကို အတိအက်ေပးလိုက္ရင္း ထိုသူမအား ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ ဤသို႕ ေျပာလိုက္ခ်င္မိသည္။

“ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ား အညာသူလို႕ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာပါနဲ႕ ရွက္လြန္းလို႕ပါ ေဟာ့ဒီရွမ္းျပည္နယ္ဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႕ တစိတ္တစ္ဝမ္းတည္းဆိုတာကို လက္မခံႏိုင္မခ်င္း ခင္ဗ်ား တရုတ္ျဖဴေယာင္ေဆာင္ေနပါ” ဟုပင္။ ထိုစကားကို ၾကားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထိုသူမ မည္သို႕မ်ား ျဖစ္ေလမလဲ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။

ေျပာရမည့္အစား ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို႕သည္ အခ်ိန္တစ္ခုကိုသာ ေတာင့္တေနခဲ့မိေတာ့သည္။

တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္ ၁၄ခုေပါင္းထားေသာ ဤျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မတို႕၏ ႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟု တညီတညြတ္တည္း ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ဆိုလာမည့္ အခ်ိန္ကိုပင္ျဖစ္သည္။
(၅)

မျဖစ္မေနလာေတာ့မည့္ ေဘာလံုးပြဲကေတာ့ လာေတာ့မည္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို႕ကေတာ့ ၾကာျမင့္လြန္းလွသည္ထင္မိ၏။

ကၽြန္ေတာ့္လိုပင္ ယေန႕ညတြင္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူမ်ား ရွိေနပါလိမ့္ဦးမည္။ ညအခ်ိန္မေတာ္ထိေအာင္ အိမ္ျပန္မလာေသာ အိမ္သားတို႕ကို  ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူ ရွိႏိုင္သည္။ ေဝးကြာေနေသာ ခ်စ္သူတို႕သည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဖုန္းေျပာရန္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနႏိုင္သည္။ သို႕မဟုတ္ဂလိုဘယ္ေခတ္ၾကီးထဲတြင္ အင္တာနက္သံုးကာ ႏုိင္ငံရပ္ျခားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူမ်ား ရွိႏုိင္ၾကေသးသည္။

ထိုအထဲတြင္ပင္ သတင္းစာကို စဥ္ဆက္မျပတ္ၾကည့္ကာ၊ သတင္းမ်ားကို စဥ္ဆက္မျပတ္နားေထာင္ကာ ဘယ္သူကေတာ့ ဘယ္လိုကူညီပါလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေသာ သူေတြသည္လည္း ရွိေနပါလိမ့္မည္။ သူမ်ားမကူညီခင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘာေတြလုပ္ႏုိင္သလဲ ဆိုသည္ကို ဆန္းစစ္ဖို႕ျဖင့္ ထိုသူတို႕ ေမ့ေနႏိုင္ပါေသးသည္။

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ မဟာေဘာလံုးပြဲေရာက္ရွိလာပါသည္။ စိတ္တို႕ႏွစ္ကာ ခ်စ္ရပါေသာ မန္ယူကို အားပါးတရ အားေပးမည္ဟု အားခဲလိုက္စဥ္တြင္ပင္ ျဖတ္ခနဲ မီးျပတ္သြားေတာ့သည္။

သိပ္မၾကာခင္ မီးလာမည္ ဟု ထင္ပါသည္။ ေသခ်ာေတာ့ မေျပာတတ္ေသးပါ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္လက္စႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္လိုက္ပါဦးမည္။

…..

ရည္ေဝ