“ခြင့္
ေပးပါ”
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အလိုအပ္ဆံုးအရာဟာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။
ခြင့္။
ဟုတ္တယ္။ ခြင့္လိုအပ္ေနတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္လိုအပ္ေနတယ္။ လူၾကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကသတ္မွတ္လိုက္တာနဲ႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ဆံုးရံႈးသြားရတာလဲ။ တာဝန္ကို တာဝန္လို႕ နားလည္မိလိုက္ရံုနဲ႕၊ လိုက္နာမိလိုက္ရံုနဲ႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ဆံုးရံႈးသြားေရာလား။
ခုလက္ရွိျဖစ္ေနတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိသားစုၾကားအေတြးအျမင္ကြာဟျခင္းလို႕ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဟုတ္တယ္။ အေတြးအျမင္ေတြ ကြာဟေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေလးေတြ မေတာက္တေခါက္ေရးရတာဝါသနာပါတယ္။ ေနာက္ အဲ့ဒီ႕ဝါသနာကို ထပ္ခါထပ္ခါ မြမ္းမံခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ကို အထိခိုက္မခံပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမွာက တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္ေတာ္ ဒီခ်ိန္ထိ အသက္ရွင္လာခဲ့ျပီးျပီ။ သူမ်ားအတြက္ ရွင္သန္သလို မရွိခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္လည္း မရွင္သန္ခဲ့ဘူး။
ေက်ာင္းတက္စရာရွိလို႕ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ စာက်က္စရာရွိလို႕ စာက်က္ခဲ့တယ္ အသက္ရွင္ေနလို႕ အသက္ရႈေနရတယ္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး ဝတ္ေက်တမ္းေက် အသက္ရွင္ေနခဲ့ရတာ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ အသက္ရွင္ေနပါ့လား ဆိုတဲ့ အသိေလးေရာက္လာေစတ၊ဲ့ အသက္ရွင္ေနလို႕ ဒီလိုလုပ္ခြင့္ရတာပါလားဆိုတဲ့ အသိေလးဝင္လာေစတဲ့ အရာကေတာ့ ကဗ်ာေရးျခင္း အမႈေပါ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ ကဗ်ာေရးျခင္းအမႈကိုေတာ့ လံုးဝမစြန္႕လႊတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။
(၁)
ကၽြန္ေတာ္က မိသားစုမွာ အငယ္ဆံုး။ ေျပာမယ္ဆို အငယ္ဆံုးေပမယ့္ အိမ္ရဲ႕ တာဝန္ကို ခြဲေဝယူခဲ့ရတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အထက္မွာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္နဲ႕ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ။ အငယ္ဆံုးလို႕ ေျပာမယ့္သာေျပာရ၊ ႏို႕ညွာေလာက္ေတာင ္အခ်စ္မခံရဘူးဆိုရင္ ၾကားတဲ့သူ ရယ္ေလမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါဟာ အမွန္ပဲ။ တကယ့္ကို အမွန္။ အစ္ကိုက မိသားစုမွာ အခ်စ္အခံရဆံုး။ အလိုလိုက္ခံရဆံုးေလ။
အေမနဲ႕အေဖက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အစ္မထက္ အစ္ကို႕ကို အခ်စ္ဆံုး။ အစ္မကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အစ္ကို႕ကို ခ်စ္တယ္။ တကယ္ဆို ဒီအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ဘဲရုပ္ဆိုးျဖစ္ေနခဲ့သလားမသိပါဘူး။ ဘဲရုပ္ဆိုးမို႕လည္း ကိုယ္က အေရးပါအရာေရာက္ေအာင္မနည္းၾကိဳးစားခဲ့ရတာမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ႕ၾကိဳးစားမႈက အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ရႈပ္ေအာင္လုပ္ေနၾကျပီ။
ဟုတ္တယ္။
ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႕ အေဖေပးတဲ့ ေငြေလးဆယ္သိန္းနဲ႕ ဘကၳရီဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္လိုက္မိတယ္။ အိမ္စရိတ္ေပးလိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒီ႕အတြက္ ေပးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္တာေလးေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္။ ၁၄ လက္မတီဗီြေလးကို ၂၁ လက္မေျပာင္းေပးျပီး အရင္တုန္းက ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့ 5movies ဆိုတာေလး တပ္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ အေမ့အတြက္၊ အေဖ့အတြက္ လက္ဝတ္လက္စားေလးေတြ ဆင္ေပးလာႏိုင္တယ္။ ေနာက္ အစံုေပါ့ေလ။ ဇိမ္ခံပစၥည္းေလးေတြ ဝယ္ေပးလာႏုိင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ဆိုတာ အေမ၊ အေဖနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ေလးပါ။ အစ္မကလည္း သူ႕မိသားစုနဲ႕သူ အဆင္ေျပတယ္။ တစ္ခုပဲ။ အစ္ကိုလုပ္တဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အညွဥ္းဆံုးလို႕ေတာင္ေျပာခ်င္စိတ္ျဖစ္လာျပီ။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အေမနဲ႕အေဖ့ကို ျဖည့္ဆည္းေပးတာမွန္သမွ် သူက အလုပ္ ကို လက္ေၾကာတင္းေအာင္မလုပ္ပဲ လာလာယူခ်င္ေနတာ။ အေဖကေတာ္ေသးတယ္။ အေမဆို ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ေပးတဲ့ လက္ဝတ္လက္စားေတြကို ေပါင္ေပးေနတာ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းေတာင္ ေရတြက္မရေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ႕အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွေျပာခြင့္မရွိပါဘူး။
နည္းနည္းေလး အျပစ္မေျပာလိုက္နဲ႕။ အစ္ကို႕ကို အျပစ္ေျပာမိတဲ့ေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမနဲ႕အေဖက တစ္ခုျပီးတစ္ခု အျပစ္ရွာတဲ့ေန႕ပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အိမ္စရိတ္ေပးတာဟာ ေပးသင့္လို႕ ေပးတယ္လို႕ သတ္မွတ္ခဲ့မိျပီး အစ္ကိုလုပ္တဲ့သူကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တာဟာ လႊဲသင့္တဲ့ အျပဳအမႈလို႕ ယူဆေနခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့။ အစ္မကလည္း အစ္ကို႕ကို ပထမေတာ့ ၾကည့္ေသးတယ္။ မုန္႕ဖိုးေတြဘာေတြေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္အစ္ကိုက အလုပ္မရွာပဲ အေမနဲ႕အေဖ့ဆီ ခဏခဏလက္ျဖန္႕ေနတာေတြ ေတြ႕ေတာ့ သူလည္း စိတ္ဆိုးသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ မ်က္ႏွာလႊဲထားတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။
ခုျပႆနာကတျခားဟာ မဟုတ္ဘူး။ ခြင့္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လြတ္လပ္ခြင့္။
(၂)
အစ္ကိုက လူပ်ိဳဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း အိမ္ကို လွည့္ၾကည့္ခဲ့တာမဟုတ္သလို မိန္းမရေတာ့လည္း အိမ္ကေနပဲ လက္ျဖန္႕တုန္းဆိုေတာ့ သူ႕အတြက္ ခြင့္က တကူးတကေတာင္းစရာမလိုဘူးထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္မခက္ရွာဘူး။ မိန္းမယူေတာ့လည္း ကေလးေမြးမွသာ အေမ့ ကၽြန္ေတာ္ကေလးရျပီလို႕ ဖြင့္ေျပာသူဆိုေတာ့မိန္းမယူဖို႕ တကူးတကခြင့္ေတာင္းစရာ မလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ….။
“ပိုက္ဆံရတာလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႕ အဲ့ဒီ႕အရည္မရအဖတ္မရ အလုပ္ေတြပဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္ ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ အေလးထားမွ ေဖါက္သည္ေတြကို ေလးစားရာေရာက္မွာေပါ့.. xx-…xxကိုယ့္ဘဝတိုးတက္ဖို႕အေရးထက္ အေရးမပါအရာမေရာက္တာေတြပဲ လိုက္လုပ္ေနတယ္.. ကဗ်ာေရးတဲ့သူ ခ်မ္းသာတာတစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး ”
တခ်ိန္လံုး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာေနတဲ့ အေမ့စကားသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္မၾကားခ်င္ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ မၾကားခ်င္ဘူး။ အေမ့အတြက္က အရည္မရအဖတ္မရ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ပထမဦးဆံုး စိတ္တစ္ခုလံုးျမဳပ္ႏွံျပီး လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အရာပဲ။
ခုေတာ့ တစ္ပတ္မွာတစ္ရက္ေလာက္ အျပင္ထြက္ျပီး ကဗ်ာေလးကို စာေပတိုက္သြားပို႕ဖို႕ေျပာရံုနဲ႕ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႕ ေျပာတယ္။ သြားခြင့္လည္းမေပးဘူး။ အေမတစ္ေယာက္တည္းလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တဲ့ အစ္မကိုပါေခၚျပီး ေျပာတာ။ အစ္မက မသြားနဲ႕၊ အေမက မသြားနဲ႕ဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ အျပင္မထြက္ရေတာ့ဘူး။ အလုပ္မွာသာ ကၽြန္ေတာ္က လူၾကီး၊ အိမ္မွာေတာ့ ကေလးပါပဲ။ ဘာဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္မွမရွိပါဘူးေလ။
လိမ္ညာထြက္လို႕ရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္အျမတ္ႏိုးဆံုးအလုပ္တစ္ခုကို လိမ္ညာျခင္းနဲ႕စရမွာကို မၾကိဳက္သလို အေမနဲ႕ အစ္မကိုလည္း မလိမ္ခ်င္ဘူး။ မညာခ်င္ဘူး။ ဘဝမွာ တစ္ခါဖူးမွ မလိမ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ လိမ္ရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေတာင္ အေဖမရွိေသးလို႕။ အေဖက ကုမၸဏီမွာ သြားအိပ္ေနရတာ ၾကာျပီ။ ဘ႑ာထိန္းဆိုေတာ့ ညပိုင္းပစၥည္းေတြ လာထားတဲ့အခါ ေပ်ာက္ရွမွာစိုးလို႕ဆိုလားပဲ။မသိပါဘူး။ အေဖ့အလုပ္ကလည္း အေထြေထြမန္ေနဂ်ာဆိုေတာ့ အားလံုးကို လိုက္ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ခုထက္ထိ ကၽြန္ေတာ္ ေျခတစ္လွမ္းမွ မထြက္ေသးဘူး။ ကိုရီးယားကားေတြထဲကလို ထမင္းမစားပဲ ဆႏၵျပရင္လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး။ တစ္ခုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာခ်င္မိတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ပါဗ်ာလို႕။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵရွိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရွိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လူမိုက္မဟုတ္ပါဘူး၊ အသံုးနဲ႕ အျဖဳန္းကို နားလည္ပါတယ္၊ ျဖစ္သင့္တာနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တာကို နားလည္ပါတယ္ လို႕။ ျဖစ္သင့္တာနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ညွိၾကည့္ပါရေစလို႕။”
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ အဲ့သလိုသာ ၾကံဳးေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
(၃)
ေက်ာင္းတက္တုန္းက ဘဝကို သတိရလိုက္တာ။ ေက်ာင္းမွာဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕က အကဲဆံုး။ ပထမဆုမရေပမယ့္ စာညံ႕တဲ့ထဲလည္း မပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ဟိုေနရာေလးသြားလိုက္ပါဦး ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ပဲ။ ဒီေနရာေလး သြားလိုက္ပါဦးဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ပဲ။ ေျပာမယ္ဆို ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လက္သံုးေတာ္ ၾကိမ္လံုးေလးေတြေပါ့။ အတန္းထဲမွာဆို အတန္းေခါင္းေဆာင္နဲ႕ အဖြဲ႕လို႕ သိၾကတာ။
က်ဴရွင္တက္ေတာ့လည္း က်ဴရွင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕က မဆိုးမမိုက္ေပမယ့္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕။ ကူစရာရွိ ကူလို႕ ေလာင္စရာရွိ ေလာင္တဲ့ အဖြဲ႕။ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ ငွက္ငယ္ေလးမ်ား အဖြဲ႕ဆိုျပီးေတာ့ေတာင္ က်ဴရွင္ကေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုးက နာမည္ေပးထားၾကတာ။ ေက်ာင္းသားအားလံုးထဲမွာ အထင္ရွားဆံုးအခ်က္က ကဗ်ာေရးတတ္တဲ့ ငွက္ငယ္ေလးမ်ား ဆိုတာပဲေလ။ အဲ့ဒီ႕အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕က ေက်နပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ခုေတာ့ အဲ့ဒီ႕ငွက္ငယ္ေလးထဲက ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ေျခခ်ဳပ္မိေနျပီ။ က်န္တဲ့ ငွက္ငယ္ေတြေကာ ဒီလိုပဲလားလို႕ ေတြးျပီးေတာင္ သတိရမိသြားေသးတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕ေတြ ကၽြန္ေတာ္မပါပဲ ကဗ်ာရြတ္တဲ့ ရက္ေတြ မ်ားေနျပီလား။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက က်ဴရွင္သြားရင္းနဲ႕ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းေျပးျပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခဲ့ရတာေတြ သတိရတယ္။ ခုေတာ့ ရုပ္ရွင္မေျပာနဲ႕။ ရုပ္သံဇာတ္လမ္းေတာင္ ထိုင္ေငးၾကည့္မေနအားေတာ့ဘူး။
ေက်ာင္းတက္တုန္းက ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ေလာက္မထားမိတာ အနာဆံုးပဲ။ ႏို႕မို႕ ခ်စ္သူကို အေၾကာင္းျပျပီး အျပင္ထြက္လို႕ရတယ္။ အဟုတ္။ အဲ့ဒီလိုပဲ ေတြးမိေတာ့တယ္။
တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့ဒီငွက္ငယ္ေလးမ်ားအဖြဲ႕က ပိုတြဲမိသြားျပီး ကင္တင္းန္မွာ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္နဲ႕ ကဗ်ာထုိင္ရြတ္ၾကတာ။ ေျပာရင္းနဲ႕ေတာင္ လြမ္းလာျပီ။ ေျပာလို႕ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကဗ်ာရြတ္တာကို စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ အပတ္စဥ္လာၾကည့္တဲ့ သူေတြေတာင္ရွိေသး။
(၄)
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အေပါင္းအသင္းရွိပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကိစၥတစ္ခုတည္းနဲ႕ ရွင္သန္ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္လို ကဗ်ာေရးေဖၚသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တဲ့အခါမွာလည္း မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ သံုးခါခ်ိန္းမွ တစ္ခါလားပဲ ေတြ႕ခြင့္ရတာမ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလထန္ကုန္းမွာထုိုင္ျပီး တစ္ခါေလာက္ ဝင္ျပီးေတာ့ ျငင္းခ်င္တယ္။ ဟိုကဗ်ာက ဒီလိုျဖစ္ျပီး ဒီကဗ်ာက ဟိုလိုျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး။ ေနာက္နီယို၊ LP ဘာညာဆိုျပီး စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြကို ေျပာပစ္ခ်င္တယ္။ ကဗ်ာေရးေဖၚေတြနဲ႕အတူတူေလ။
ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း စိတ္ေလေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေပတိုက္ကိုသြားျပီး အျပန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေတြ႕မယ္ခ်ိန္းထားတယ္။ ေနာက္ စာအုပ္တိုက္ေတြကိုသြားျပီး အၾကိဳက္ဆံုးစာအုပ္ေတြကို စိမ္ေျပနေျပ ဖတ္ျပီး ရွာဝယ္ခ်င္တယ္။ ဒီအခ်က္ေလးေတြနဲ႕တင္ တစ္ေနကုန္ႏိုင္တယ္။ ဒီေန႕အျပင္ထြက္ဖို႕ မေန႕ညကတည္းက အေမ့ကို ေျပာထားတာ။ ခုထက္ထိ ၾကည္ၾကည္သာသာနဲ႕ သြား ဆိုတဲ့စကားထြက္မလာေသးဘူး။ “ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ တန္ဖိုးမထားရင္ သြားေပါ့” တဲ့ေလ။ အစ္မကလည္း မသြားနဲ႕တဲ့။ အရည္မရ အဖတ္မရေတြ တဲ့ေလ။ အလုပ္ေတြကလည္း တစ္ခုျပီးတစ္ခုလာေနတယ္။ ခုထက္ထိ ေရေတာင္ မခ်ိဳးႏုိင္ေသးဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ လက္ထဲက အက္ဆစ္ပိုက္ကို ကိုင္ရင္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ေတြးေနမိတာ။ ဘကၳရီအိုးထဲမွာ အက္ဆစ္ျပည့္သြားတာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဒီဘကၳရီအိုးကို အက္ဆစ္လဲေပးတာဟာေငြသံုးေထာင္ရမွာ ဆိုတဲ့အသိထက္ ျမိဳ႕ထဲကို ဘယ္လိုသြားရမလဲ လို႕သာ ထပ္ခါထပ္ခါ ေတြးေနမိတယ္။ ဘကၳရီဆိုင္ေလး ဖြင့္လိုက္မိတာ မွားသြားလား၊ ကၽြန္ေတာ့္ဝါသနာကပဲ မွားေနသလားဗ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လူလိမၼာေလး လုပ္ေနခဲ့မိတာ မွားတယ္ထင္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ အျပင္ထြက္ခြင့္ လိုအပ္ေနတယ္။
ရည္ေဝ
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အလိုအပ္ဆံုးအရာဟာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။
ခြင့္။
ဟုတ္တယ္။ ခြင့္လိုအပ္ေနတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္လိုအပ္ေနတယ္။ လူၾကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကသတ္မွတ္လိုက္တာနဲ႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ဆံုးရံႈးသြားရတာလဲ။ တာဝန္ကို တာဝန္လို႕ နားလည္မိလိုက္ရံုနဲ႕၊ လိုက္နာမိလိုက္ရံုနဲ႕ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ဆံုးရံႈးသြားေရာလား။
ခုလက္ရွိျဖစ္ေနတာက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မိသားစုၾကားအေတြးအျမင္ကြာဟျခင္းလို႕ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဟုတ္တယ္။ အေတြးအျမင္ေတြ ကြာဟေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေလးေတြ မေတာက္တေခါက္ေရးရတာဝါသနာပါတယ္။ ေနာက္ အဲ့ဒီ႕ဝါသနာကို ထပ္ခါထပ္ခါ မြမ္းမံခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္ကို အထိခိုက္မခံပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးမွာက တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္ေတာ္ ဒီခ်ိန္ထိ အသက္ရွင္လာခဲ့ျပီးျပီ။ သူမ်ားအတြက္ ရွင္သန္သလို မရွိခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္လည္း မရွင္သန္ခဲ့ဘူး။
ေက်ာင္းတက္စရာရွိလို႕ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ စာက်က္စရာရွိလို႕ စာက်က္ခဲ့တယ္ အသက္ရွင္ေနလို႕ အသက္ရႈေနရတယ္။ အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး ဝတ္ေက်တမ္းေက် အသက္ရွင္ေနခဲ့ရတာ။ အခု ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္ အသက္ရွင္ေနပါ့လား ဆိုတဲ့ အသိေလးေရာက္လာေစတ၊ဲ့ အသက္ရွင္ေနလို႕ ဒီလိုလုပ္ခြင့္ရတာပါလားဆိုတဲ့ အသိေလးဝင္လာေစတဲ့ အရာကေတာ့ ကဗ်ာေရးျခင္း အမႈေပါ့။
ဒါ့ေၾကာင့္ ကဗ်ာေရးျခင္းအမႈကိုေတာ့ လံုးဝမစြန္႕လႊတ္ဘူး ဆိုတာပဲ။
(၁)
ကၽြန္ေတာ္က မိသားစုမွာ အငယ္ဆံုး။ ေျပာမယ္ဆို အငယ္ဆံုးေပမယ့္ အိမ္ရဲ႕ တာဝန္ကို ခြဲေဝယူခဲ့ရတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အထက္မွာ အစ္ကိုတစ္ေယာက္နဲ႕ အစ္မတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ။ အငယ္ဆံုးလို႕ ေျပာမယ့္သာေျပာရ၊ ႏို႕ညွာေလာက္ေတာင ္အခ်စ္မခံရဘူးဆိုရင္ ၾကားတဲ့သူ ရယ္ေလမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါဟာ အမွန္ပဲ။ တကယ့္ကို အမွန္။ အစ္ကိုက မိသားစုမွာ အခ်စ္အခံရဆံုး။ အလိုလိုက္ခံရဆံုးေလ။
အေမနဲ႕အေဖက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အစ္မထက္ အစ္ကို႕ကို အခ်စ္ဆံုး။ အစ္မကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အစ္ကို႕ကို ခ်စ္တယ္။ တကယ္ဆို ဒီအိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ဘဲရုပ္ဆိုးျဖစ္ေနခဲ့သလားမသိပါဘူး။ ဘဲရုပ္ဆိုးမို႕လည္း ကိုယ္က အေရးပါအရာေရာက္ေအာင္မနည္းၾကိဳးစားခဲ့ရတာမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ႕ၾကိဳးစားမႈက အခု ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ရႈပ္ေအာင္လုပ္ေနၾကျပီ။
ဟုတ္တယ္။
ေက်ာင္းျပီးတာနဲ႕ အေဖေပးတဲ့ ေငြေလးဆယ္သိန္းနဲ႕ ဘကၳရီဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္လိုက္မိတယ္။ အိမ္စရိတ္ေပးလိုက္ႏိုင္တယ္။ ဒီ႕အတြက္ ေပးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ အိမ္အတြက္ လိုအပ္တာေလးေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္။ ၁၄ လက္မတီဗီြေလးကို ၂၁ လက္မေျပာင္းေပးျပီး အရင္တုန္းက ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတဲ့ 5movies ဆိုတာေလး တပ္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ အေမ့အတြက္၊ အေဖ့အတြက္ လက္ဝတ္လက္စားေလးေတြ ဆင္ေပးလာႏိုင္တယ္။ ေနာက္ အစံုေပါ့ေလ။ ဇိမ္ခံပစၥည္းေလးေတြ ဝယ္ေပးလာႏုိင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ဆိုတာ အေမ၊ အေဖနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိမ္ေလးပါ။ အစ္မကလည္း သူ႕မိသားစုနဲ႕သူ အဆင္ေျပတယ္။ တစ္ခုပဲ။ အစ္ကိုလုပ္တဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အညွဥ္းဆံုးလို႕ေတာင္ေျပာခ်င္စိတ္ျဖစ္လာျပီ။ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က အေမနဲ႕အေဖ့ကို ျဖည့္ဆည္းေပးတာမွန္သမွ် သူက အလုပ္ ကို လက္ေၾကာတင္းေအာင္မလုပ္ပဲ လာလာယူခ်င္ေနတာ။ အေဖကေတာ္ေသးတယ္။ အေမဆို ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ေပးတဲ့ လက္ဝတ္လက္စားေတြကို ေပါင္ေပးေနတာ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းေတာင္ ေရတြက္မရေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီ႕အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာမွေျပာခြင့္မရွိပါဘူး။
နည္းနည္းေလး အျပစ္မေျပာလိုက္နဲ႕။ အစ္ကို႕ကို အျပစ္ေျပာမိတဲ့ေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမနဲ႕အေဖက တစ္ခုျပီးတစ္ခု အျပစ္ရွာတဲ့ေန႕ပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ အိမ္စရိတ္ေပးတာဟာ ေပးသင့္လို႕ ေပးတယ္လို႕ သတ္မွတ္ခဲ့မိျပီး အစ္ကိုလုပ္တဲ့သူကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တာဟာ လႊဲသင့္တဲ့ အျပဳအမႈလို႕ ယူဆေနခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့။ အစ္မကလည္း အစ္ကို႕ကို ပထမေတာ့ ၾကည့္ေသးတယ္။ မုန္႕ဖိုးေတြဘာေတြေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္အစ္ကိုက အလုပ္မရွာပဲ အေမနဲ႕အေဖ့ဆီ ခဏခဏလက္ျဖန္႕ေနတာေတြ ေတြ႕ေတာ့ သူလည္း စိတ္ဆိုးသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ မ်က္ႏွာလႊဲထားတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။
ခုျပႆနာကတျခားဟာ မဟုတ္ဘူး။ ခြင့္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လြတ္လပ္ခြင့္။
(၂)
အစ္ကိုက လူပ်ိဳဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း အိမ္ကို လွည့္ၾကည့္ခဲ့တာမဟုတ္သလို မိန္းမရေတာ့လည္း အိမ္ကေနပဲ လက္ျဖန္႕တုန္းဆိုေတာ့ သူ႕အတြက္ ခြင့္က တကူးတကေတာင္းစရာမလိုဘူးထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္မခက္ရွာဘူး။ မိန္းမယူေတာ့လည္း ကေလးေမြးမွသာ အေမ့ ကၽြန္ေတာ္ကေလးရျပီလို႕ ဖြင့္ေျပာသူဆိုေတာ့မိန္းမယူဖို႕ တကူးတကခြင့္ေတာင္းစရာ မလိုဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ….။
“ပိုက္ဆံရတာလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႕ အဲ့ဒီ႕အရည္မရအဖတ္မရ အလုပ္ေတြပဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတယ္ ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ အေလးထားမွ ေဖါက္သည္ေတြကို ေလးစားရာေရာက္မွာေပါ့.. xx-…xxကိုယ့္ဘဝတိုးတက္ဖို႕အေရးထက္ အေရးမပါအရာမေရာက္တာေတြပဲ လိုက္လုပ္ေနတယ္.. ကဗ်ာေရးတဲ့သူ ခ်မ္းသာတာတစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး ”
တခ်ိန္လံုး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာေနတဲ့ အေမ့စကားသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္မၾကားခ်င္ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ မၾကားခ်င္ဘူး။ အေမ့အတြက္က အရည္မရအဖတ္မရ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ပထမဦးဆံုး စိတ္တစ္ခုလံုးျမဳပ္ႏွံျပီး လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့အရာပဲ။
ခုေတာ့ တစ္ပတ္မွာတစ္ရက္ေလာက္ အျပင္ထြက္ျပီး ကဗ်ာေလးကို စာေပတိုက္သြားပို႕ဖို႕ေျပာရံုနဲ႕ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႕ ေျပာတယ္။ သြားခြင့္လည္းမေပးဘူး။ အေမတစ္ေယာက္တည္းလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တဲ့ အစ္မကိုပါေခၚျပီး ေျပာတာ။ အစ္မက မသြားနဲ႕၊ အေမက မသြားနဲ႕ဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျခတစ္လွမ္းေတာင္ အျပင္မထြက္ရေတာ့ဘူး။ အလုပ္မွာသာ ကၽြန္ေတာ္က လူၾကီး၊ အိမ္မွာေတာ့ ကေလးပါပဲ။ ဘာဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္မွမရွိပါဘူးေလ။
လိမ္ညာထြက္လို႕ရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္အျမတ္ႏိုးဆံုးအလုပ္တစ္ခုကို လိမ္ညာျခင္းနဲ႕စရမွာကို မၾကိဳက္သလို အေမနဲ႕ အစ္မကိုလည္း မလိမ္ခ်င္ဘူး။ မညာခ်င္ဘူး။ ဘဝမွာ တစ္ခါဖူးမွ မလိမ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ လိမ္ရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေတာင္ အေဖမရွိေသးလို႕။ အေဖက ကုမၸဏီမွာ သြားအိပ္ေနရတာ ၾကာျပီ။ ဘ႑ာထိန္းဆိုေတာ့ ညပိုင္းပစၥည္းေတြ လာထားတဲ့အခါ ေပ်ာက္ရွမွာစိုးလို႕ဆိုလားပဲ။မသိပါဘူး။ အေဖ့အလုပ္ကလည္း အေထြေထြမန္ေနဂ်ာဆိုေတာ့ အားလံုးကို လိုက္ေစာင့္ေရွာက္ရတယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ခုထက္ထိ ကၽြန္ေတာ္ ေျခတစ္လွမ္းမွ မထြက္ေသးဘူး။ ကိုရီးယားကားေတြထဲကလို ထမင္းမစားပဲ ဆႏၵျပရင္လည္း မေကာင္းေတာ့ဘူး။ တစ္ခုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာခ်င္မိတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ လူငယ္ပါဗ်ာလို႕။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵရွိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရွိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လူမိုက္မဟုတ္ပါဘူး၊ အသံုးနဲ႕ အျဖဳန္းကို နားလည္ပါတယ္၊ ျဖစ္သင့္တာနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တာကို နားလည္ပါတယ္ လို႕။ ျဖစ္သင့္တာနဲ႕ ျဖစ္ခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္ ညွိၾကည့္ပါရေစလို႕။”
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ။ အဲ့သလိုသာ ၾကံဳးေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
(၃)
ေက်ာင္းတက္တုန္းက ဘဝကို သတိရလိုက္တာ။ ေက်ာင္းမွာဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕က အကဲဆံုး။ ပထမဆုမရေပမယ့္ စာညံ႕တဲ့ထဲလည္း မပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ဟိုေနရာေလးသြားလိုက္ပါဦး ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ပဲ။ ဒီေနရာေလး သြားလိုက္ပါဦးဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ပဲ။ ေျပာမယ္ဆို ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လက္သံုးေတာ္ ၾကိမ္လံုးေလးေတြေပါ့။ အတန္းထဲမွာဆို အတန္းေခါင္းေဆာင္နဲ႕ အဖြဲ႕လို႕ သိၾကတာ။
က်ဴရွင္တက္ေတာ့လည္း က်ဴရွင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕က မဆိုးမမိုက္ေပမယ့္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕။ ကူစရာရွိ ကူလို႕ ေလာင္စရာရွိ ေလာင္တဲ့ အဖြဲ႕။ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ ငွက္ငယ္ေလးမ်ား အဖြဲ႕ဆိုျပီးေတာ့ေတာင္ က်ဴရွင္ကေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုးက နာမည္ေပးထားၾကတာ။ ေက်ာင္းသားအားလံုးထဲမွာ အထင္ရွားဆံုးအခ်က္က ကဗ်ာေရးတတ္တဲ့ ငွက္ငယ္ေလးမ်ား ဆိုတာပဲေလ။ အဲ့ဒီ႕အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕က ေက်နပ္ခဲ့ၾကတယ္။
ခုေတာ့ အဲ့ဒီ႕ငွက္ငယ္ေလးထဲက ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ေျခခ်ဳပ္မိေနျပီ။ က်န္တဲ့ ငွက္ငယ္ေတြေကာ ဒီလိုပဲလားလို႕ ေတြးျပီးေတာင္ သတိရမိသြားေသးတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႕ေတြ ကၽြန္ေတာ္မပါပဲ ကဗ်ာရြတ္တဲ့ ရက္ေတြ မ်ားေနျပီလား။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက က်ဴရွင္သြားရင္းနဲ႕ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းေျပးျပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခဲ့ရတာေတြ သတိရတယ္။ ခုေတာ့ ရုပ္ရွင္မေျပာနဲ႕။ ရုပ္သံဇာတ္လမ္းေတာင္ ထိုင္ေငးၾကည့္မေနအားေတာ့ဘူး။
ေက်ာင္းတက္တုန္းက ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ေလာက္မထားမိတာ အနာဆံုးပဲ။ ႏို႕မို႕ ခ်စ္သူကို အေၾကာင္းျပျပီး အျပင္ထြက္လို႕ရတယ္။ အဟုတ္။ အဲ့ဒီလိုပဲ ေတြးမိေတာ့တယ္။
တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့ဒီငွက္ငယ္ေလးမ်ားအဖြဲ႕က ပိုတြဲမိသြားျပီး ကင္တင္းန္မွာ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္နဲ႕ ကဗ်ာထုိင္ရြတ္ၾကတာ။ ေျပာရင္းနဲ႕ေတာင္ လြမ္းလာျပီ။ ေျပာလို႕ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကဗ်ာရြတ္တာကို စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ အပတ္စဥ္လာၾကည့္တဲ့ သူေတြေတာင္ရွိေသး။
(၄)
ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အေပါင္းအသင္းရွိပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကိစၥတစ္ခုတည္းနဲ႕ ရွင္သန္ေနတာမွမဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္လို ကဗ်ာေရးေဖၚသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တဲ့အခါမွာလည္း မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ သံုးခါခ်ိန္းမွ တစ္ခါလားပဲ ေတြ႕ခြင့္ရတာမ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလထန္ကုန္းမွာထုိုင္ျပီး တစ္ခါေလာက္ ဝင္ျပီးေတာ့ ျငင္းခ်င္တယ္။ ဟိုကဗ်ာက ဒီလိုျဖစ္ျပီး ဒီကဗ်ာက ဟိုလိုျဖစ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး။ ေနာက္နီယို၊ LP ဘာညာဆိုျပီး စကားလံုးၾကီးၾကီးေတြကို ေျပာပစ္ခ်င္တယ္။ ကဗ်ာေရးေဖၚေတြနဲ႕အတူတူေလ။
ဒီေန႕ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း စိတ္ေလေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေပတိုက္ကိုသြားျပီး အျပန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေတြ႕မယ္ခ်ိန္းထားတယ္။ ေနာက္ စာအုပ္တိုက္ေတြကိုသြားျပီး အၾကိဳက္ဆံုးစာအုပ္ေတြကို စိမ္ေျပနေျပ ဖတ္ျပီး ရွာဝယ္ခ်င္တယ္။ ဒီအခ်က္ေလးေတြနဲ႕တင္ တစ္ေနကုန္ႏိုင္တယ္။ ဒီေန႕အျပင္ထြက္ဖို႕ မေန႕ညကတည္းက အေမ့ကို ေျပာထားတာ။ ခုထက္ထိ ၾကည္ၾကည္သာသာနဲ႕ သြား ဆိုတဲ့စကားထြက္မလာေသးဘူး။ “ကိုယ့္အလုပ္ကုိယ္ တန္ဖိုးမထားရင္ သြားေပါ့” တဲ့ေလ။ အစ္မကလည္း မသြားနဲ႕တဲ့။ အရည္မရ အဖတ္မရေတြ တဲ့ေလ။ အလုပ္ေတြကလည္း တစ္ခုျပီးတစ္ခုလာေနတယ္။ ခုထက္ထိ ေရေတာင္ မခ်ိဳးႏုိင္ေသးဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ လက္ထဲက အက္ဆစ္ပိုက္ကို ကိုင္ရင္း စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ေတြးေနမိတာ။ ဘကၳရီအိုးထဲမွာ အက္ဆစ္ျပည့္သြားတာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဒီဘကၳရီအိုးကို အက္ဆစ္လဲေပးတာဟာေငြသံုးေထာင္ရမွာ ဆိုတဲ့အသိထက္ ျမိဳ႕ထဲကို ဘယ္လိုသြားရမလဲ လို႕သာ ထပ္ခါထပ္ခါ ေတြးေနမိတယ္။ ဘကၳရီဆိုင္ေလး ဖြင့္လိုက္မိတာ မွားသြားလား၊ ကၽြန္ေတာ့္ဝါသနာကပဲ မွားေနသလားဗ်ာ။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လူလိမၼာေလး လုပ္ေနခဲ့မိတာ မွားတယ္ထင္တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႕ အျပင္ထြက္ခြင့္ လိုအပ္ေနတယ္။
ရည္ေဝ
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္