စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္ေနတယ္

စိတ္ေတြမြန္းက်ပ္ေနတယ္။ ထြက္ေပါက္မရွိဘူး။ ထြက္ေပါက္က ဘယ္ေနရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ထြက္စရာ တံခါးေပါက္မရွိတာလား။ မထြက္ခ်င္တဲ့ တံခါးေပါက္ေတြ ျပည့္ေနတာလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မြန္းက်ပ္ေနတယ္။
ေသာက္လိုက္မိတဲ့ အယ္လ္ပိုင္းေရသန္႕ရဲ႕အရသာဟာ တကယ္ကို ႏွစ္ျခိဳက္ဖို႕ေကာင္းလြန္းလွတယ္။ ေရသားသန္႕သလို ေရအရသာကလည္း ခ်ိဳတယ္။ တကယ္ဆို ဒီအယ္လ္ပိုင္းေရသန္႕အတိုင္းပဲ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းကို ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလးစားျမတ္ႏိုးခဲ့မိတာ။ ေရသန္႕နာမည္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္တာဟာ အယ္လ္ပိုင္းေရသန္႕တမ်ိဳးတည္းရွိတယ္။ ဘာအေၾကာင္းနဲ႕ပဲ ေသာက္ေသာက္ လံုးဝ အယ္လ္ပိုင္းမရႏိုင္တဲ့ ေနရာက်မွ တျခားတံဆိပ္ေျပာင္းေသာက္တယ္။ သူ ကကၽြန္ေတာ့္ေလးစားျမတ္ႏိုးမႈကို မယံုခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လိုေကာင္ရဲ႕ေလးစားျမတ္ႏိုးမႈကို မခံယူခ်င္ခဲ့ဘူး။

သြားခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းေတြမ်ားတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ္ရည္ရြယ္ရာကိုေရာက္ဖို႕ လမ္းမွားကို ေလွ်ာက္ဖို႕မလိုပါပဲနဲ႕ ေလွ်ာက္ခဲ့မိဖူးတယ္။ ဒီလိုပါပဲေလ။ သူ႕ဆီေရာက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တျခားေသာ “သူ” မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစစ္အမွန္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈဟာ သူနဲ႕က်မွ ခိုင္မာတတ္လာခဲ့တယ္။
ထားပါေလ။ တံဆိပ္ကပ္တယ္ဆိုတာ လက္ခံရယူသူရဲ႕ အပိုင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အပိုင္းကေတာ့ တစ္ေန႕ေန႕မွာ သူ နားလည္လာဖို႕ပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္ေနတယ္။
ထြက္ေပါက္တစ္ေပါက္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္။ ထြက္ေပါက္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ ထြက္စရာ တံခါးေပါက္လို႕ပဲ ေပၚလိမ့္မယ္။ ခု ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထြက္စရာတံခါးေပါက္ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေဝးကြာသြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူဟာ စကားေျပာလိုက္မိတိုင္း ဟန္ေဆာင္ေနသလို ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝဟာ ခုခ်ိန္မွာ အမွားဆံုးလား။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ဖို႕ လမ္းဆံုတစ္ခုလား။ ေတြေဝျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေပါက္ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ လမ္းေပ်ာက္ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္ေနပါတယ္။
(၁)
ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးေလးတစ္ခ်ပ္ေတြ႕တယ္။ အဲ့ဒီ႕တံခါးကေန ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႕လြန္းတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ၾကည္လင္လာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူး။
အတိတ္ေတြ ကိုယ္စီမွာ အမွားကိုယ္စီရွိမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ယံုတယ္။ အမွားတိုင္းဟာလည္းျပင္ဆင္လို႕ မရဘူးဆိုေတာင္မွ ေနာက္မမွားေအာင္ တားျမစ္ခြင့္ရွိတယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွတ္ထားခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အတိတ္တစ္ခုအတြက္ လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ မမွားေအာင္ တားေနေပမယ့္လည္း ျပဳျပင္မရတဲ့ အမွားတစ္ခုဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ အရိပ္မည္းတစ္ခု။
အရိပ္ဟာ ညအေမွာင္က်ရင္ ေပ်ာက္ျပီလို႕ ထင္ျမင္ယူဆၾကည့္တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ သူဟာ သူ႕ထက္ အင္အားၾကီးတဲ့ အေမွာင္ထုထဲမွာ ပုန္းေနတာ။ ဟုတ္တယ္။ သူပုန္းေနတာ။ အလင္းက်ျပီဆိုတာနဲ႕ အျပင္မထြက္လိုက္နဲ႕။ ထြက္တာနဲ႕ သူဟာ ကိုယ္ထင္ျပေတာ့တာပဲ။  အရိပ္ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ အမည္းေရာင္ပဲရွိေနတတ္တာလဲ။ ေကာင္းတဲ့ ကိစၥဆိုရင္ေတာ့ ခုႏွစ္ရက္ျပည့္ေအာင္ အခ်ီးမြမ္းမခံရဘူး။ မေကာင္းတဲ့ ကိစၥဆိုရင္ေတာ့ အမာရြတ္ျမင္တိုင္း မေဟာ္သဓါကိုသတိရတဲ့ ေကဝဋ္ပုဏၰားလိုပဲ။ အခ်ိန္မေရြးသတိရေနတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူဟာလည္း ဝင္းမွည့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ သစ္သီးတစ္လံုးပါပဲ။
ခု ကၽြန္ေတာ္အလင္းထုထဲမွာ ေခ်ာင္ပိတ္ရိုက္ခံေနရတယ္။ သူ႕ဟာသူ ေရာက္လာတဲ့ အေမွာင္ထုထက္ အလင္းထုထဲမွာ ထြက္ေပါက္ေပ်ာက္ေနတာ ဆိုးတယ္။ ဖြင့္ထားတဲ့ တံခါးခ်ပ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထြက္ေပါက္မဟုတ္တာ ဆိုးတယ္။ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ရႈခင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ေလွာင္ေနသလိုလို။
ခု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္ေနပါတယ္။
(၂)
ဖြင့္ထားတဲ့တံခါးခ်ပ္ကေန ျဖတ္လာတဲ့ အလင္းဟာ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားက ေရသန္႕ဘူးကို တိုးျဖတ္လာတယ္။ အလင္းေတြ မွိန္သြားတာလား။ ကြဲထြက္သြားတာလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလင္းတန္းဟာ နဂိုကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ အေရာင္ေျပာင္းသြားျပီ။ သူ တစုတစည္းတည္းမရွိေတာ့ဘူး။
အမွားေတြကို ျဖတ္သန္းျပီးတဲ့ ဘဝတစ္ခုဟာ ရိုးသားမႈကို သယ္ေဆာင္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူးလား။ ထင္မွတ္မထားပဲ ကြယ္ဝွက္မိခဲ့တာပါလို႕ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ယံုမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ျဖဴစင္မႈဟာ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲထြက္သြားျပီထင္တယ္။
ခု ကၽြန္ေတာ့္သိကၡာကို ကၽြန္ေတာ္ က်ိန္ဆိုျပဝံ႕ရင္ေတာင္ မဟာပထဝီေျမၾကီးကလြဲလို႕ ယံုမယ့္သူမရွိေတာ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕အေပၚအတတ္ႏိုင္ဆံုး ရိုးသားေပးခဲ့တယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ သူေတြအားလံုးအေပၚ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ရိုးသားခဲ့တယ္။
တစ္စီးျပီးတစ္စီး ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြကို လမ္းမၾကီးဟာ မျငိဳမျငင္နဲ႕ ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ျငိဳျငင္ေနသလား။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထင္ေတာ့ သူ ျငိဳျငင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ ထမ္းေဆာင္ေနတယ္လို႕ပဲ သူမွတ္ယူမယ္ထင္မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္တာဝန္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကြယ္ဝွက္ခဲ့ရတာပါ။ ကြယ္ဝွက္မႈမွာ တာဝန္အရဆိုတာကို ယံုၾကည္ေပးမယ့္သူ မရွိၾကဘူး။ ကမၻာၾကီးျပားတယ္လို႕ ေျပာဖို႕ ဘယ္သူမွာမွ တာဝန္မရွိပါဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ဘယ္သူ႔မွာမွ တာဝန္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္တာ့္မွာ တစ္စံုတစ္ရာကို တာဝန္ယူဖို႕ တာဝန္ရွိခဲ့တယ္။ ဘဝသမိုင္းေပးတာဝန္လို႕ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဘဝရဲ႕ အမည္းစက္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တာဝန္သိစြာနဲ႕ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ဘဝေပးတာဝန္ေတြ ရွိၾကသလို ေရွာင္လြဲခြင့္ဟာလည္း ရွိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သမိုင္းေပးတာဝန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဆိုင္ခဲ့တယ္။ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။

“သူခိုး ေတြနဲ႕ စကားေျပာရတာကို ငါ ရြံတယ္” တဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူ ေျပာတဲ့စကားကို ျပန္ၾကားရတာဟာ ရင္ခြဲဓါးပါပဲ။ သူ၊ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလးတစ္ခုမွာ ဆံုခဲ့တယ္။ သူစိမ္းေတြလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က စျပီး မေခၚရက္သလို သူကလည္း မေခၚခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ မ်က္လံုးခ်င္း ခလုတ္တိုက္၊ လူခ်င္း လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကေန တိုက္ဆိုင္သြား၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရတယ္။
အဲ့ဒီ႕ေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ငိုမိတယ္။
အဲ့ဒီ႕ေန႕က ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အမြန္းက်ပ္ဆံုးပဲ။ ထြက္ေပါက္ကို အေရးတၾကီးလိုက္ရွာေနခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ႕ေန႕က ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အမည္းစက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဖ်က္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ မရခဲ့ဘူး။
အ့ဲဒီ႕ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္မြန္းက်ပ္မႈျပ လက္တံဟာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္ရွိေနခဲ့တယ္။
(၃)
သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားသံတခ်ိဳ႕က ေလထဲ လြင့္ပ်ံလာတတ္တယ္။ ေႏြဦးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ သူ႕အျပံဳးက ေႏြဦးနဲ႕ တူေလာက္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေႏြဦးဟာ သူ႕အျပံဳးေလာက္ လွႏိုင္ပါ့မလား။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႕သိကၡာရနံ႕ဟာ ပိေတာက္ဝါေတြလိုပဲ သင္းပ်ံ႕ႏုိင္လြန္းတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းတခ်ိဳ႕က ေမွးမွိန္ေနခဲ့တယ္။ မွားခဲ့တဲ့ အမွားတခ်ိဳ႕ကေတာ့ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ထင္းထင္းၾကီးေပၚလြင္လို႕။ တူးဆြခ်င္သူေတြက မ်ားျပားလြန္းသလို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဖံုးကြယ္ဖို႕ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ဖံုးကြယ္လိုစိတ္လည္း မရွိေတာ့။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ သူ႕ေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာလူလိမ္အျဖစ္(ခိုးမႈက်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ငယ္စဥ္ဘဝကို ထိန္ခ်န္တဲ့ ျပစ္မႈဟာ) ထင္းထင္းၾကီး ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။
ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ရယ္တတ္တဲ့မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ခြါျပဲခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရွာင္သလို တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရွာင္ပစ္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သူကေတာ့ လက္ရွိ ကၽြန္ေတ ာ့္ကို  ယံုၾကည္ႏိုင္မယ္ ထင္ခဲ့မိတာ။ တကယ္ေတာ့လည္း သူဟာ ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ ကေဝပ်ိဳပါပဲ။
 စိတ္ေတြမြန္းက်ပ္ေနတယ္။ ထြက္ေပါက္မရွိဘူး။ ထြက္ေပါက္က ဘယ္ေနရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ထြက္စရာ တံခါးေပါက္မရွိတာလား။ မထြက္ခ်င္တဲ့ တံခါးေပါက္ေတြ ျပည့္ေနတာလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မြန္းက်ပ္ေနတယ္။
ခု ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူေပးသြားတဲ့ နာက်င္မႈေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ကို လႊတ္မေပးမိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ မိသားစုရွိတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို တစ္သက္လံုးလိုက္မယ့္ အမည္းေရာင္ အရိပ္တစ္ခုရွိပါတယ္။
ကေလးတစ္ေယာက္ သူ႕မိသားစုအတြက္ ခိုးဝွက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ အလစ္သုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ စာရိတၱမေကာင္းတာလား၊ ဘဝေပးတာဝန္လား ဆိုတာကို ဆန္းစစ္ဖို႕ေတာ့ ဘယ္သူမွ မဆန္းစစ္ၾကဘူး။ အဲ့ဒီ႕ကေလး၊ ခုကၽြန္ေတာ္ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းသမၼာအာဇီဝနဲ႕ အလုပ္လုပ္တယ္။ ေခြးျမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္ မွာပဲ ဆိုတဲ့ စကားေတြကို နားလွ်ံေနေအာင္ၾကားျပလိုက္ရတယ္။
ခု ကၽြန္ေတာ္ အမည္းေရာင္အရိပ္ကို အလိုမတူလည္း သယ္ေဆာင္သြားရမယ္။ အလိုတူလည္း သယ္ေဆာင္သြားရေတာ့မယ္။ လမ္းမၾကီးေရ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါ။ ခင္ဗ်ားကို မညွာမတာ နင္းျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြကို စိတ္မနာဘူးမဟုတ္လား။ လမ္းမၾကီးေရ ေျဖပါဦး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝဟာ ခုခ်ိန္မွာ အမွားဆံုးလား။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ဖို႕ လမ္းဆံုတစ္ခုလား။ ေတြေဝျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေပါက္ေပ်ာက္ေနပါတယ္။ လမ္းေပ်ာက္ေနပါတယ္။
လမ္းမွားေပၚေရာက္ျပီးလည္း လမ္းမွန္ေပၚေလွ်ာက္ေနဆဲ လူေကာင္းတစ္ေယာက္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ခုကၽြန္ေတာ္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုလိုအပ္တယ္။ ထြက္ေပါက္တစ္ခု လိုအပ္ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္ေနပါတယ္။

ရည္ေဝ