ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္အတြက္...၄ (ဝါ) ဆံုစည္းခြင့္ရွိလိမ့္မည္

ကၽြန္ေတာ့္ငွက္ငယ္အတြက္ သစ္ပင္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ဖို႕ရာ ၾကိဳးစား၏။ မည္မွ်ပင္ရုန္းပေစ။ ေျမၾကီးထဲ နစ္ဝင္ေနေသာ အျမစ္တို႕ကို ဆြဲထုတ္ဖို႕ရာမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ သို႕ေသာ္လက္မေလွ်ာ့ႏုိင္ေသး။ ငွက္ငယ္ေလးအတြက္၊ ငွက္ငယ္ဆီအေရာက္သြားဖို႕အတြက္ ေကာင္းကင္သို႕ ပ်ံတက္ရန္ အားအင္တို႕ ျဖည့္ဆည္းဖို႕ရာ ၾကိဳးစားေနပါသည္။
ဟိုးအေဝးတစ္ေနရာဆီဝယ္ ငွက္ငယ္ေလးရွိေနပါသည္။ သူအားငယ္ေနပါသလား။ သို႕မဟုတ္ သူဝမ္းသာေနပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ သို႕ေသာ္ သူ႕အပါးသို႕ သြားခြင့္မရွိေတာင္ အေဝးတစ္ေနရာမွ ေငးကာၾကည့္ေနခ်င္ေသးသည္။
(၁)

သူ ဒီခ်ိန္ဆို ဘယ္ေနရာသို႕ ေရာက္ရွိေနေလမလဲ။ ငွက္ျဖစ္ကာ ေကာင္းကင္သို႕ အရွိန္အဟုန္ႏွင့္ ထိုးတက္လိုက္ခ်င္စိတ္တို႕သည္ စိတ္၌ တဖြါးဖြါးျဖစ္ေပၚေနသည္။ ငွက္ငယ္သည္ ဒီခ်ိန္ဆို သူ႕ငွက္ငယ္ေလးနားတြင္ရွိေနေလမလား အသိက ရင္ကို ပူေလာင္ေစသည္။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ မျမင္ရေသာ အဆိပ္ခြက္ ျဖစ္ေလသလားမသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ်ံတို႕သည္ အဝါေရာင္သို႕သမ္းလာေခ်ျပီ။ ရြက္ဝါတို႕သည္လည္း စိတ္မွ ခြင့္မျပဳပါပဲ ႏွလံုသားမွ အလိုဆႏၵေၾကာင့္ကဗ်ာတို႕ ပိုက္ကာ တိမ္ေပၚသို႕ တစ္ရါက္ျပီးတစ္ရြက္ တက္သြားေခ်ျပီ။
“ခဏေနပါဦး။ငါ ၾကိဳးစားပါရေစဦး။ အျမစ္ေတြကို ဆြဲႏႈတ္ျပီး ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံၾကည့္ပါရေစဦး။”
ကၽြန္ေတာ္ဆိုေနသည့္ စကားတို႕ကို သူတို႕အေလးမထား။ ေကာင္းကင္ဆီသို႕ဦးတည္၍ ပ်ံသန္းသြားၾကသည္။
ငွက္ငယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆိပ္ခြက္ကို သယ္ေဆာင္လာသူ ျဖစ္ေလသလား။ သို႕ေသာ္ မမုန္းပါ။ အခ်စ္သည္ အဆိပ္ဟု ဆိုဦးေတာ့။ ႏူးညံ႕ခ်ိဳျမျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ ေသဆံုးရျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ပါသည္။
ငွက္ငယ္ေလးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေနရာရာတြင္ ဆံုစည္းႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ေသဆံုး၍ သစ္ေျခာက္ပင္ျဖစ္ေနျပီျဖစ္ေသာကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚဝယ္ ငွက္ငယ္ေလး မ်က္စိလည္လမ္းမွားကာ လာေရာက္နားႏိုင္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရာဘဝမွေန၍ ငွက္ငယ္ေလးကို လာၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ခုေတာ့ ငွက္ငယ္သည္ဘယ္ဆီဘယ္မွာမသိ။ လြမ္းသည့္စိတ္တို႕က အခံရခက္လွသည္။ အခ်စ္သည္အဆိပ္ဟု ဆိုလွ်င္ အလြမ္းသည္ အခါးအရသာကို ပိုမိုခါးေအာင္ကူမေပးထားေသာေထာက္ပံ႕ ပစၥည္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအခါးအရသာကပင္လွ်င္ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ငွက္ငယ္ေလးအား လြမ္းေနရျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္လွပါသည္။
အလြမ္းေၾကာင့္ ေသဆံုးသူရွိသည္ ဟုဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္ ကၽြန္ေတာ္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
(၂)
ငွက္ငယ္ေလးသည္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးအား အပိုင္သိမ္းကာ ဟိုဒီဝဲပ်ံပစ္ဖို႕ စိတ္ကူးရွိသူျဖစ္သည္။ ငွက္ငယ္ေလး၏ တြဲဘက္ကား ငွက္ငယ္ေလးကဲ့သို႕ပင္ ငွက္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနသည္မွာ အံ႕ၾသစရာမရွိပါ။သို႕ေသာ္ကၽြန္ေတာ္ မုန္းလြန္းလွသည္။ မယံုမရွိပါႏွင့္။ သစ္ပင္တစ္ပင္တြင္လည္း မနာလိုစိတ္ရွိ၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ငွက္ငယ္ေလး၏ တြဲဘက္ျဖစ္ခ်င္လွပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပန္းခ်ီကားတြင္ျဖစ္ေစ၊ ဓါတ္ပံုတြင္ျဖစ္ေစ ငွက္သည္ ေကာင္းကင္ႏွင့္သာ လိုက္ဖက္၍ သစ္ပင္တြင္နားေနေသာငွက္ကိုမူ ရိုက္ဖို႕စိတ္မပါၾက။ ထို႕အတူ ကၽြန္ေတာ္ သစ္ပင္သည္လည္း ငွက္ငယ္ေလး၏ တြဲဘက္ေကာင္းမဟုတ္ေတာ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ငွက္ငယ္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ်ံတြင္နားရန္ ေမ့ေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ငွက္ငယ္ကို ခ်စ္ေသာ သစ္ပင္ျဖစ္၏။
(၃)
ငွက္ငယ္ေလးသည္ ရံဖန္ရံခါ စကားလာဆိုတတ္ေသာ္လည္း သူဆိုသမွ် စကားတိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းမျမင္ႏိုင္ပါ။ သူစကားဆိုခ်ိန္တိုင္းဝယ္ သူႏွင့္ သူ႕ငွက္ကေလးတို႕ ေကာင္းကင္ဝယ္ပ်ံသန္းခဲ့သမွ်ကို ၾကည့္ခဲ့ျပီးစအခ်ိန္သာျဖစ္ေနတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ဝနိ္းမွ မ်က္ရည္တို႕ က်ဆင္းေနဆဲအခ်ိန္ျဖစ္သည္။
အခ်စ္က ေသေစႏုိင္ေသာ အဆိပ္ ဟူသည့္ အဆိုထက္ သဝန္တိုမႈက ပို၍ ပူေလာင္ျပင္းျပေသာ အဆိပ္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တိုင္းဝယ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုတ္ခ်ည္းလဲက်၍ ေသဆံုးခ်င္ပါသည္။ ငွက္ငယ္ေလးႏွင့္ သူ႕ငွက္ကေလးတို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ပံုမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္လိုပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားသည္ ႏုလြန္းပါသည္။ ခ်စ္လြန္း၍မ်ား ပို၍ႏုနယ္သြားေလသလား။
ေက်းဇဴးျပဳ၍ ငွက္ငယ္ေလး ေတးဆိုပါ။
ေကာင္းကင္မွ သဲ့သဲ့ၾကားရေသာ အသံတို႕ကို ငွက္ငယ္၏ ေတးဆိုသံအျဖစ္ႏွင့္ နားဆင္ၾကည့္မိေတာ့ အလြမ္းတို႕ေပ်ာက္ကာ ၾကည္ႏူးမိသြား၏။ သို႕ေသာ္ စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူးသာျဖစ္၍ လက္ေတြ႕ဝယ္ ငွက္ငွယ္၏ ေတးဆိုသံကို ကၽြန္ေတာ္မၾကားရေသး။
လြမ္းသည္ ငွက္ငယ္။ လြမ္းလြန္းလွသည္။
ႏွလံုးသားမွ ထုဆစ္ေသာ ကဗ်ာတို႕အား သယ္ေဆာင္သြားေသာ ေရာ္ရြက္ဝါေလးတို႕ကေတာ့ ျဖင့္ တိမ္တို႕ဆီ အေရာက္သြားႏိုင္ပါရဲ႕လား။ ငွက္ငယ္ေလး ျမင္သြားပါရဲ႕လား။
(၄)
ငွက္ငယ္သည္ ဒီခ်ိန္ဆို လိုအပ္ေသာ အစာအာဟာရကို ျဖည့္တင္းေနေလမည္လား။ ေန႕ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေနျပီျဖစ္သည္။ သို႕မဟုတ္ ေကာင္းကင္တြင္သာ ပ်ံသန္းရင္း အစာအာဟာရ ျဖည့္ဆည္းဖို႕ ေမ့ေနေလမည္လား။ ကၽြန္ေတာ္သတိေပးခ်င္လွသည္။ ငွက္ငယ္ ေက်းဇဴးျပဳ၍ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ပါ။
ငွက္ငယ္သည္ ကၽြႏ္ေတာ့္စိတ္ကူးတို႕ကို တစ္သက္လံုးအတြက္ အပိုင္သိမ္းထားသူျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အခက္အလက္တို႕ကို ေကာင္းကင္သို႕ထိုးထြက္ရန္ၾကိဳးစားမႈသည္ ငွက္ငယ္ေလးအား ထင္ထင္ရွားွရားျမင္လိုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း မမွားပါ။
ငွက္ငယ္ေလး သိမည္မထင္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕အား ငွက္ငယ္ေလးဆီသို႕ ကဗ်ာတို႕ပါးရင္းေျပာၾကည့္သည္။ ငွက္ငယ္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာရြက္ဝါတို႕ကို မျမင္။ သူသည္ အစဥ္ေက်ာ္သြား၏။ရံဖန္ရံခါ ၾကည့္ေသာကဗ်ာရြက္ဝါတို႕ကိုလည္း သူအေလးမထား။
ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္တြင္ေတာ့ လက္ဖ်ံတို႕ ဝါ၍ ရြက္စိမ္းတို႕ တုန္းလုျပီျဖစ္၏။
(၅)
ငွက္ငယ္ေလးသည္ ေတးဆိုတတ္သည္ ဟူသည့္ စကားကုိသာ  ထပ္ခါထပ္ခါဆိုခ်င္သည္။ မည္သို႕ ေတးဆိုတတ္သနည္းဆိုေသာ္ ငွက္ငယ္ေလးအား မုနး္သူမရွိေလာက္ေအာင္ပင္ ေတးဆိုေကာင္းလွသည္။ လူ႔ေဘာင္စကားသံုးရလွ်င္ ပီယဝါစာ ခ်စ္ဖြယ္စကားဆိုတတ္သူဟု သံုးရမည္ထင့္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္တြင္မူ ငွက္ငယ္သည္ တခါတရံဂ်စ္ကန္ကန္ႏိုင္လြန္းလွသည္။
ငွက္ငယ္ေလးသည္ သူမေက်နပ္သည့္အရာေတြ႕လွ်င္ သူကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ပါပဲ ႏႈတ္ခမ္းစူသြားတတ္၏။ သူ႕စကားသံတို႕သည္ တိတ္ဆိတ္သြားတတ္၏။ သူ႕အျပံဳးတို႕သည္ ေျခာက္ကပ္သြားတတ္၏။  တခါတရံက်ေတာ့ သူ႕ကိုယ္သူ မသိလိုက္ပါပဲ ၾကီးျမတ္ေသာ ႏွလံုးသားရွိေၾကာင္းျပသတတ္၏။ သို႕ေသာ္သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ ျပဳလုပ္လိုက္ေသာအျပဳအမႈဟုသာ ဆိုတတ္သူျဖစ္၏။
ငွက္ငယ္သည္ ထိုသို႕ ရိုးရွင္းၾကီးျမတ္သူ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ငွက္ငယ္အား စစ္မွန္ေသာ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ခ်စ္မိသြားသည္မဟုတ္ပါလား။
(၆)
ငွက္ငယ္ကို ခ်စ္မိျခင္းတြင္ လိုအင္ဆႏၵမပါဘူးလားဟု ေမးေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ရဲရဲတင္းတင္း ျပန္ေျဖပါမည္။ ပါသည္။ ငွက္ငယ္ကို ခ်စ္မိျခင္းတြင္ လိုအင္ဆႏၵမပါခဲ့ေသာ္လည္း ခ်စ္ျပီးတြင္ေတာ့ ငွက္ငယ္ထံမွ ခ်စ္ျခင္းကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ လိုအပ္ေနပါသည္။
ငွက္တစ္ေကာင္သည္ သစ္ပင္တစ္ပင္၏ႏွလံုးသားကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိေလသလား။ ထိုပုစၧာကို တစ္ေန႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေျဖရွာၾကည့္ပါဦးမည္။
ငွက္တစ္ေကာင္ကို စြဲလန္းမိသည့္သစ္ပင္တြင္ အျပစ္ရွိသည္ဟု အမိန္႕ခ်မွတ္ေပးပါရန္ ေတာေစာင့္နတ္အား သစ္ပင္အေပါင္းတို႕က ဝိုင္းဝန္းေျပာဆိုၾကသည္။ အျပစ္ေပးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါမည္။ ခ်စ္မိေသာ ႏွလံုးသားရွိ၍ အျပစ္ရွိသည္ဟု ဆိုလွ်င္ေတာ့ လက္မခံႏိုင္ပါ။
ခ်စ္ျခင္းမွန္သမွ်သည္ အျပစ္ကင္းပါ၏။ သို႕ေသာ္ ရိုးသားဖို႕ေတာ့ လိုလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ငွက္ငယ္ကို ရိုးသားစြာခ်စ္မိပါသည္။ ထို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အျပစ္မရွိပါ။
(၇)
ယခု ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားေနပါသည္။အျမစ္တို႕ကို ေျမမွ ထုတ္၍ ေကာင္းကင္ဆီသို႕ ငွက္ငယ္ႏွင့္ တူတူပ်ံသန္းရန္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနပါသည္။ သို႕ေသာ္ ငွက္ငယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းကို မသိေသး။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ေျမျပင္မွ အျမစ္တို႕ကို ဆြဲမထုတ္ႏုိင္ေသး။ ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာရြက္ဝါတို႕ကေတာ့ျဖင့္ ငွက္ငယ္ထံသို႕ အသိပေးရန္ ေလလႊင့္ေလျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ်ံဝါဝါတို႕သည္လည္း ဆက္လက္ၾကိဳးစားရန္ တိုက္တြန္းေနေခ်ျပီ။
တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ငွက္ငယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုစည္းႏုိင္ပါသည္။
ဆံုစည္းခြင့္ ရွိပါလိမ့္မည္။
တစ္ခုေတာ့ ကမၻာေလာကကို ေတာင္းဆိုခ်င္သည္။ ထိုသို႕ဆံုစည္းခ်ိန္ဝယ္ ကၽြန္ေတာ္၏ အသိစိတ္အား ေခတၱလႊတ္ေပးရန္ပင္ ျဖစ္၏။ သို႕မွသာ ငွက္ငယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆံုစည္းခြင့္ကို ျမင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား။

ရည္ေဝ