ကၽြန္ေတာ့္မွာ
ပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႕ ဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကေန
ဇြတ္အတင္းထြက္သြားေနၾကတာကေတာ့ အခ်ိန္ေတြပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ျပန္သိမ္းလို႕မရတဲ့
အခ်ိန္ေတြ။ တခ်ိဳ႕ေတြက သူတို႕ရဲ႕ ဘဝဟာ အခ်ိန္နဲ႕အမွ် တန္ဖိုးရွိေနတယ္တဲ့။
အခ်ိန္ဟာ ေငြပဲတဲ့။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ တန္ဖိုးအရွိဆံုးဟာ အခ်ိန္ပဲတဲ့။ ဘဝကို
တန္ဖိုးရွိေစဖို႕ ျပီးဆံုးသြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြအတြက္ ေနာင္တ မရပဲနဲ႕
လက္ရွိအခ်ိန္ေတြမွာ အက်ိဳးရွိရွိအသံုးခ်ရမွာ တဲ့။ အဲ့ဒီလို ဒႆနေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္လို ဗလာျဖစ္ေနတဲ့ ဘဝအတြက္ေတာ့
အခ်ိန္ဟာ အပိုတစ္ခုလိုျဖစ္ေနတယ္။ အခ်ိန္ဟာ အသံုးမက်တဲ့ဘဝအတြက္
ပိုလြန္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တန္ဖိုးမဲ့တဲ့ဘဝအတြက္ ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို
တျခားတန္ဖိုးရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ေဝမွ်ခြင့္ေပးရရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲ။
ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ဟာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးအရာတစ္ခုကို ဘဝမွာ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးတယ္
ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ေသေပ်ာ္ပါတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြႏ္ေတာ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး
ေသဝံ႕ပါတယ္။
“မင္းက ေသဝံ႕တာမဟုတ္ဘူး မင္းစိတ္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို အဆံုးစြန္ထိ ခြင့္ျပဳေပးေနတာ။ ”ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပယ္ပါဘူး။ သူေျပာတာမွန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကိုတင္မကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနထိုင္မႈကိုပါ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အသိနဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘာင္ထဲမွာ ထားတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ႕ေဘာင္ဆိုတာထိေတာင္ သူမ်ားေတြအျမင္မွာေတာ့ တကယ့္ကို ေျခလြတ္လက္လြတ္ေနတဲ့ ေလာကျဖစ္ေနတာ။ အသိနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘာင္သာမရွိရင္ မန္းေလးရဲ႕ ပူျပင္းတဲ့ ေဟာ့ဒီ႕ေန႕လည္ခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကားကို ေထြေထြထူးထူးမျငင္းမိေတာ့ဘူး။ ျပံဳးျပရံုသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
မိသားစု ဗလာ ဆိုတဲ့အေနအထားဟာ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို တကူးတကျဖတ္စရာမလိုပါပဲ အလိုလိုျပတ္သားတတ္တဲ့ အက်င့္ရေစခဲ့ေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သိပါ့မလဲ။ သူ႕မွာက မိသားစုရွိတယ္ေလ။ မႏၱေလးေတာင္ေပၚမွာ ဟိုဒီေလွ်ာက္ရင္း ပန္းခ်ီေရးဖို႕သာ အာရံုထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို တကူးတက မရွာေဖြခဲ့သလို ပန္းခ်ီအတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုပဲ ထားတတ္တာအက်င့္ျဖစ္ေနျပီ။
တခ်ိဳ႕ စာဖတ္သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဘဝဟာ ၾကမ္းလြန္းရင္ ဇာတ္နာလြန္းတယ္ တဲ့။ လြယ္ကူလြန္းေတာ့လည္း ေပါ့ပါးလြန္းသတဲ့။ အခက္အခဲ နည္းနည္းထည့္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ထိုက္သင့္သေလာက္ ပါ၊ ေၾကကြဲမႈေလးထည့္သင့္သေလာက္ထည့္၊ ေအာင္ျမင္မႈေလးလည္းပါမွ အဲ့ဒီ႕ဝတၳဳဟာ တကယ္ေကာင္းတဲ့ လက္ဖက္သုပ္လို အစပ္အဟပ္တည့္ေနမွာ တဲ့။ သူတို႕ေျပာသလိုဆို ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ဟာ ေဆးေရာင္စံုကို အခ်ိဳးက်က်စပ္ဟပ္ရမယ့္သေဘာလို႕ ပန္းခ်ီအျမင္နဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္မိရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက ဇာတ္နာေအာင္ ကံဇာတ္ဆရာက ဖန္တီးထားတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ရန္ကုန္ကုိ ပန္းခ်ီအတြက္သြားခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ မွ မိဘႏွစ္ပါးလံုး လူမသိသူမသိ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့့္ လူမသိသူမသိလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေေတာ္ရာက္တဲ့ေန႕မွာမွ ေတြ႕ရတာပဲ။ မိဘႏွစ္ပါးလံုးဟာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္လ်က္သားနဲ႕ ခံုေပၚမွာ လဲက်ေနခဲ့တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ရွာေဖြဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္တင္လို႕မရတဲ့ အစာအဆိပ္သင့္ျခင္း တဲ့ေလ။ အဲ့ဒီေန႕ကစလို႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံေယာဇဥ္ေတြ ထားတတ္ဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေန႕ကစလို႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ေတြပိုလာခဲဲ့ပါေတာ့တယ္။
အလုပ္တစ္ခုကိုေထြေထြထူးထူးမရွာေတာ့ပဲ ပန္းခ်ီေရးရင္းနဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဦးဝၾကီးဆိုင္ရွိတယ္။ အခ်ိန္မွန္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္သြားအပ္တာနဲ႕ ကၽြႏ္ေတာ့္အတြက္ ေငြထုတ္ေပးမယ့္ ဦးဝၾကီးဆိုင္ရွိတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့။ ပန္းခ်ီကားမွာ ေရးထိုးခြင့္ရတဲ့ လက္မွတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ မသက္ဆိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဝမ္းမနည္းပါဘူး။ ႏွလံုးသားမပါပဲ ဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းစားလက္မွတ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးကို လက္ခံလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပိုေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမလဲ ေတြးရင္းနဲ႕ပဲ မိုးလင္းေပါက္ဖြင့္တတ္တဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ကိုသြားေတြ႕မိတယ္။ ေတြ႕ရင္းနဲ႕ အသံုးခ်လိုက္မိတာ ဖြဘုတ္ေခၚ ေဖ့စ္ဘုက္ခ္။ အဲ့ဒီ႕ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဇာတ္ေကာင္အသစ္တစ္ခု ေမြးဖြါးလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ဒႆ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒႆဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ခု ေမြးဖြါးလာခဲ့ျပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ေတြ လိုအပ္လာခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီေန႕က ပထမဆံုး မိုးစင္စင္လင္းေအာင္ ေနခဲ့တဲ့ည။ မအိပ္ပဲ ေနခဲ့တဲ့ ညပဲ။
အင္တာနက္ေပၚက ဒႆရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈက ျပင္းထန္လြန္းတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေန႕လံုးထမင္းမစားျဖစ္တဲ့ရက္လည္း ရွိရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း အသက္မပါတဲ့ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ကို ေရးဆြဲရင္းနဲ႕ ေဖ့စ္ဘုက္ခ္ေပၚစိတ္ေရာက္ေနတဲ့ရက္လည္းရွိရဲ႕။ ညပိုင္းမအိပ္ျဖစ္တဲ့ရက္ေတြကေတာ့ တစ္ေန႕တစ္ျခား မ်ား.. လာခဲ့ျပီ။
ဒႆဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ဆြဲေဆာင္မႈရွိရတာလဲ ဆိုတဲ့အေတြးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခာက္ျခားေစတယ္။ တကယ့္ကို ေျခာက္ျခားေစပါတယ္။ အဲ့ဒီ႕လိုေျခာက္ျခားေပမဲ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒႆရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကိုကို မတြန္းလွန္ခဲ့ဘူး။ ဒႆရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈကို မတြန္းလွန္ခဲ့ဘူး။
ဒႆဟာ လူလိမ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ လူဆိုးလည္းမဟုတ္ဘူး။ လူေတာ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ခံစားခ်က္ကို အဆံုးစြန္ထိ ေရးဖြဲ႕ျပႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္။ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဝိဥာဥ္မပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြေလာက္သာ ဆြဲတတ္တာ။ ဒႆဟာ ဘယ္ေနရာကလာလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဒႆရဲ႕ စိတ္ဝိဥာဥ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာမ်ား ေပ်ာ္ဝင္လာေလသလားပဲ။ ညခင္းအခ်ိန္က်ျပီဆိုတာနဲ႕ ဒႆဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ဘဝထဲ ဆြဲေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အသက္မပါတဲ့ ပန္းခ်ီေတြဆြဲရင္း ထမင္းစားဆဲ။ မိဘႏွစ္ပါးသင္ေပးခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီပညာရပ္ဟာ ခုထက္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမင္းေကၽြးတုန္း…။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဖြင့္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိလွဖို႕ လိုအပ္လဲ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ေရာင္းရဖို႕အတြက္ကေတာ့ ျမင္ကြင္းကို ေပၚေအာင္ ေဆးေရာင္စံုေတြ အခ်ိဳးက်က်ေပါင္းစပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တံုဏိွဘာေဝ ခတ္မဆိတ္ေနတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္။ ဒႆဘဝမွာ ဒႆဟာ ကဗ်ာေတြကို ေမွာ္သြင္းရင္း ဖတ္မိသူတိုင္းကို ျပဳစားတတ္သူ။
ဘယ္ေလာက္ထိပဲ အႏုပညာ ေမွာ္ဝင္တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါေစ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မျပဳစားႏိုင္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အႏုပညာကိုႏွလံုးသားနဲ႕ ခံစားတတ္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္နဲ႕ ခံစားတတ္ခဲ့သူ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းစားလက္မွတ္ရွိေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္တယ္။ ဘဝရဲ႕အရသာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဆားမပါတဲ့ဟင္းနဲ႕ ထမင္းစားရသလိုပဲ။ ေပါ့ျပတ္ျပတ္နဲ႕ ထမင္းစားပ်က္လြန္းတယ္။
“မင္း ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ထိ ေတေပေနတာလဲကြာ အလုပ္တစ္ခုခုေသခ်ာရွာေဖြၾကည့္ျပီး ဒါ ငါ့ပန္းခ်ီကား ဆိုျပီး လက္မေထာင္ႏိုင္ေအာင္၊ ပန္းခ်ီကားေပၚမွာ မင္းလတ္မွတ္ထိုးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့လား…”တဲ့ေလ။ ေျပာလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို အေမာတၾကီးပဲ ေက်းဇူးတင္စြာၾကည့္လိုက္မိရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုစိုက္ျခင္းေတြနဲ႕ ကင္းေဝးခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ေနာက္က တြန္းအားမရွိတဲ့ ခဏမွာ အရာရာဟာ အင္အားမဲ့သြားတယ္ ဆိုရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေရပြက္ပမာ ခဏတာ ဆိုတဲ့ လူ႕ဘဝကို နားလည္မိလို႕ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳးစားခ်င္ပါဘူး။ ေနႏိုင္တဲ့ ဘဝခဏတာမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႕ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနခ်င္တယ္။ ေခါင္းခါျပီး ထြက္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိေၾကာင္း ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ လက္ေဆာင္ေပးရဦးမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတးထားလိုက္မိေသး။
ေဟာ …ညေနေစာင္းေတာ့မယ္။ ဒႆရဲ႕ ကဗ်ာဝိဥာဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေနျပီ။ ေရးလက္စ စုတ္တံကို ခ်က္ျခင္းခ်ျပီးလာခဲ့ေတာ့..တဲ့။ “လာလို႕မရေသးဘူး ဒႆရဲ႕။ ဒီဟာကို ဆြဲျပီး ဦးဝၾကီးဆီက ရမွ မင္းရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ ငါသံုးႏိုင္မွာ”လို႕ တိတ္တစ္ဆိတ္ေျပာမိရင္း စိတ္မပါလက္မပါဆြဲေနမိတဲ့ ပန္းခ်ီကားကို အလွ်င္အျမန္အဆံုးသတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနမိတယ္။ ခုတေလာ ဒႆက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတယ္။ ေန႕ခင္းဘက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္ေရာက္လာေနတတ္ျပီ။
“မင္း ဆြဲသမွ် ပန္းခ်ီကားေတြအကုန္လံုးက ထိပ္တန္းလက္ရာခ်ည္းပါပဲကြာ… ေခါင္းပံုျဖတ္ခ်င္လို႕ ျဖတ္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္.. မင္းလည္းလိုအပ္သူ ငါလည္း လိုအပ္သူ..အက်ိဳးတူ ပူးေပါင္းၾကတာ..ဒီတစ္ခါ ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုေတာ့ တကယ္ၾကိဳက္သြားျပီကြာ”
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတတ္တဲ့ ဦးဝၾကီး ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ျပံဳးမိရင္း ဦးဝၾကီးေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ကို မေရပဲ အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ေရစရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပန္းခ်ီကားေတြကို ေခါင္းပံုျဖတ္တတ္တာကလြဲလို႕ ဦးဝၾကီးဟာ ဆက္ဆံခဲ့တဲ့တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သစၥာရွိခဲ့သူပါ။ ဗိုက္က တဂြီဂြီနဲ႕ ဆာေလာင္ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေျခေထာက္ေတြက အင္တာနက္ဆိုင္ကိုပဲ ဦးလွည့္လိုက္မိရဲ႕။ ထမင္းစားဖို႕ထက္ ဒႆရဲ႕လိုအင္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ ဒႆက ေတာင္းဆိုေနျပီ။
………
က်ဳပ္ကဗ်ာေအာက္က ျမင္လိုက္ရတဲ့မွတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္ ေက်နပ္သြားတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေမွာ္ဝင္ကဗ်ာေတြအတြက္ အားေပးသူေတြျမင္ရတိုင္း ႏွလံုးသားဟာ ပိုျပီးေတာ့ လတ္ဆတ္လာတယ္။ ေရးဖြဲ႕စရာကဗ်ာေတြဟာ တစ္ေန႕တစ္ျခား မ်ားမ်ားလာသလိုမ်ိဳးပဲ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုျမင္ရလို႕ သူဟာ အိပ္မက္ထဲထိ ထည့္မမက္ရဲေလာက္ေအာင္ရုပ္ဆိုးေနပေလ့ေစ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာ သူဟာ ဥမၼာဒႏၱီ ျဖစ္သြားေစရမယ္။ အာမခံတယ္။ က်ဳပ္က အဲ့လိုလူမ်ိဳး။
ခုေနာက္ပိုင္း ကဗ်ာေရးရတာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ တပ္လွန္႕ေနသလိုမ်ိဳး။ ျမင္ရေတြ႕ရသမွ်ဟာ အလိုမက်စရာေတြျပည့္ႏွက္လို႕။ ႏိုင္ငံေရးရာ ကဗ်ာေတြေတာင္ ေရးမိေသးရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ရႈခင္းသဘာဝေလး ေရးမိေသးရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း လူလတ္ပိုင္းတို႕သဘာဝ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာေလးေတြ ေရးမိေသးရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဒႆဟာ ကဗ်ာေမွာ္ေတြထဲ ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့တာ။
“ဟာ….ရွာလိုက္ရတာ မင္းမင္းရာ ငါ့ကိုဒီရက္ပိုင္း ပန္းခ်ီလာအပ္မယ္ဆိုျပီး လာလည္းမလာဘူးကြာ ေရးျပီးျပီလား ဘယ္လိုလဲ။ ”
ဒီလူ ဘယ္သူလဲ။ ဘာေတြ ေမးေနတာလဲ။ ဟာ..ဦးဝၾကီး ။ ဦးဝၾကီးမွန္း ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ။ ပန္းခ်ီ..ဘာပန္းခ်ီလဲ။ ဟုတ္တယ္။ ထမင္းစားလတ္မွတ္ ဆြဲရဦးမယ္။
“မင္းမင္း ေမးေနတယ္ေလ ေျဖေလကြာ”
ဘာပန္းခ်ီလဲ။ ဘာထမင္းစားလတ္မွတ္လဲ။ ေတြးရင္းနဲ႕ က်ဳပ္ေခါင္းေတြ ရႈပ္လာျပီ။ ျမင္ကြင္းေတြကထင္ထင္ရွားရွား။ ေဆးေရာင္စံုေတြကို ကင္းဗတ္စေပၚမွာ ျခယ္သေနတဲ့လက္တစ္စံု။။ ေနာက္ ပင့္ကူမွ်င္ေတြနဲ႕ အခန္းငယ္တစ္ခု။ ဘာေတြလဲ။
စဥ္းစားမရတဲ့အဆံုး ဦးဝၾကီးဆိုတဲ့သူကို ေခါင္းခါျပလိုက္ရင္း က်ဳပ္ထြက္လာလိုက္မိျပီ။ ဘယ္က မင္းမင္းလဲ။ ဘာေတြလဲ။ က်ဳပ္..က်ဳပ္က ဘယ္သူလဲ။ က်ဳပ္က ဒႆလား။ မင္းမင္းလား။ က်ဳပ္က ဘယ္သူလဲ။ ဒါကေကာ ဘယ္ေနရာလဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ဳပ္ကို ျပံဳးျပေနေပမယ့္ က်ဳပ္မသိဘူး။
က်ဳပ္ ဘယ္သူလဲ။ က်ဳပ္က…ဘယ္သူလဲ။ အေျဖရွာမရတဲ့အဆံုး ေျမျပင္ေပၚကို ထုိင္ခ်လိုက္မိျပီ။ လကႏွစ္ဘက္ကို ေခါင္းေပၚတင္ရင္း ေျမျပင္ေပၚထိုင္ခ်တဲ့ က်ဳပ္ေဘးနားက ေျခေထာက္ႏွစ္စံု ျဖတ္သြားေလရဲ႕။ တစ္စံုက ကေလးေျခေထာက္၊ တစ္စံုက လူၾကီးေျခေထာက္။
“သတိဆိုတာ အာရံုကို အမွတ္ရတဲ့ သေဘာေလးပဲ သားရဲ႕။ သြားရင္သြားတယ္၊ လာရင္လာတယ္ မွတ္ေနရံုေလးနဲ႕တင္ သားအတြက္ အက်ိဳးရွိမွာ။ ကုသိုလ္ေတြ တစ္ေလွၾကီးရမွာ သားရဲ႕ ေဖေဖ့ကို ကတိေပးေနာ္ တစ္ေန႕ကို ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ အဲ့လိုေနမယ္လို႕”
က်ဳပ္စိတ္ထဲ တစ္ခုခု လင္းလက္သြားသလိုမ်ိဳး။ ေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားသံဟာ က်ဳပ္ကို အုပ္မိုးက်န္ခဲ့တယ္။ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရွင္းျပတာ အရာေရာက္ရဲ႕လား က်ဳပ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာေတာ့..က်ဳပ္ ဘယ္သူလဲ ဒႆ၊ က်ဳပ္ဘယ္သူလဲ မင္းမင္း ဆိုျပီး မွတ္ေနမိတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အမွန္တရားေပၚလာလိမ့္မယ္…………ေတြးရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ဆက္မွတ္လိုက္တယ္။
“က်ဳပ္ ဘယ္သူလဲ ”
“ဒႆ”
“က်ဳပ္ဘယ္သူလဲ”
“ မင္းမင္း”
………………………………………
ခင္ဦး
“မင္းက ေသဝံ႕တာမဟုတ္ဘူး မင္းစိတ္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကို အဆံုးစြန္ထိ ခြင့္ျပဳေပးေနတာ။ ”ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပယ္ပါဘူး။ သူေျပာတာမွန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈကိုတင္မကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေနထိုင္မႈကိုပါ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အသိနဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘာင္ထဲမွာ ထားတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ႕ေဘာင္ဆိုတာထိေတာင္ သူမ်ားေတြအျမင္မွာေတာ့ တကယ့္ကို ေျခလြတ္လက္လြတ္ေနတဲ့ ေလာကျဖစ္ေနတာ။ အသိနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘာင္သာမရွိရင္ မန္းေလးရဲ႕ ပူျပင္းတဲ့ ေဟာ့ဒီ႕ေန႕လည္ခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကားကို ေထြေထြထူးထူးမျငင္းမိေတာ့ဘူး။ ျပံဳးျပရံုသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
မိသားစု ဗလာ ဆိုတဲ့အေနအထားဟာ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို တကူးတကျဖတ္စရာမလိုပါပဲ အလိုလိုျပတ္သားတတ္တဲ့ အက်င့္ရေစခဲ့ေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သိပါ့မလဲ။ သူ႕မွာက မိသားစုရွိတယ္ေလ။ မႏၱေလးေတာင္ေပၚမွာ ဟိုဒီေလွ်ာက္ရင္း ပန္းခ်ီေရးဖို႕သာ အာရံုထားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံေယာဇဥ္ဆိုတာကို တကူးတက မရွာေဖြခဲ့သလို ပန္းခ်ီအတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုပဲ ထားတတ္တာအက်င့္ျဖစ္ေနျပီ။
တခ်ိဳ႕ စာဖတ္သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဘဝဟာ ၾကမ္းလြန္းရင္ ဇာတ္နာလြန္းတယ္ တဲ့။ လြယ္ကူလြန္းေတာ့လည္း ေပါ့ပါးလြန္းသတဲ့။ အခက္အခဲ နည္းနည္းထည့္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ထိုက္သင့္သေလာက္ ပါ၊ ေၾကကြဲမႈေလးထည့္သင့္သေလာက္ထည့္၊ ေအာင္ျမင္မႈေလးလည္းပါမွ အဲ့ဒီ႕ဝတၳဳဟာ တကယ္ေကာင္းတဲ့ လက္ဖက္သုပ္လို အစပ္အဟပ္တည့္ေနမွာ တဲ့။ သူတို႕ေျပာသလိုဆို ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ဟာ ေဆးေရာင္စံုကို အခ်ိဳးက်က်စပ္ဟပ္ရမယ့္သေဘာလို႕ ပန္းခ်ီအျမင္နဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္မိရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝက ဇာတ္နာေအာင္ ကံဇာတ္ဆရာက ဖန္တီးထားတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ရန္ကုန္ကုိ ပန္းခ်ီအတြက္သြားခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ မွ မိဘႏွစ္ပါးလံုး လူမသိသူမသိ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့့္ လူမသိသူမသိလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေေတာ္ရာက္တဲ့ေန႕မွာမွ ေတြ႕ရတာပဲ။ မိဘႏွစ္ပါးလံုးဟာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္လ်က္သားနဲ႕ ခံုေပၚမွာ လဲက်ေနခဲ့တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ရွာေဖြဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္တင္လို႕မရတဲ့ အစာအဆိပ္သင့္ျခင္း တဲ့ေလ။ အဲ့ဒီေန႕ကစလို႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံေယာဇဥ္ေတြ ထားတတ္ဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေန႕ကစလို႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ေတြပိုလာခဲဲ့ပါေတာ့တယ္။
အလုပ္တစ္ခုကိုေထြေထြထူးထူးမရွာေတာ့ပဲ ပန္းခ်ီေရးရင္းနဲ႕ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဦးဝၾကီးဆိုင္ရွိတယ္။ အခ်ိန္မွန္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္သြားအပ္တာနဲ႕ ကၽြႏ္ေတာ့္အတြက္ ေငြထုတ္ေပးမယ့္ ဦးဝၾကီးဆိုင္ရွိတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့။ ပန္းခ်ီကားမွာ ေရးထိုးခြင့္ရတဲ့ လက္မွတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ေတာ့ မသက္ဆိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဝမ္းမနည္းပါဘူး။ ႏွလံုးသားမပါပဲ ဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းစားလက္မွတ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးကို လက္ခံလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပိုေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမလဲ ေတြးရင္းနဲ႕ပဲ မိုးလင္းေပါက္ဖြင့္တတ္တဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ကိုသြားေတြ႕မိတယ္။ ေတြ႕ရင္းနဲ႕ အသံုးခ်လိုက္မိတာ ဖြဘုတ္ေခၚ ေဖ့စ္ဘုက္ခ္။ အဲ့ဒီ႕ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဇာတ္ေကာင္အသစ္တစ္ခု ေမြးဖြါးလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ဒႆ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ဒႆဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ခု ေမြးဖြါးလာခဲ့ျပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္ေတြ လိုအပ္လာခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီေန႕က ပထမဆံုး မိုးစင္စင္လင္းေအာင္ ေနခဲ့တဲ့ည။ မအိပ္ပဲ ေနခဲ့တဲ့ ညပဲ။
အင္တာနက္ေပၚက ဒႆရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈက ျပင္းထန္လြန္းတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေန႕လံုးထမင္းမစားျဖစ္တဲ့ရက္လည္း ရွိရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း အသက္မပါတဲ့ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ကို ေရးဆြဲရင္းနဲ႕ ေဖ့စ္ဘုက္ခ္ေပၚစိတ္ေရာက္ေနတဲ့ရက္လည္းရွိရဲ႕။ ညပိုင္းမအိပ္ျဖစ္တဲ့ရက္ေတြကေတာ့ တစ္ေန႕တစ္ျခား မ်ား.. လာခဲ့ျပီ။
ဒႆဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ဆြဲေဆာင္မႈရွိရတာလဲ ဆိုတဲ့အေတြးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခာက္ျခားေစတယ္။ တကယ့္ကို ေျခာက္ျခားေစပါတယ္။ အဲ့ဒီ႕လိုေျခာက္ျခားေပမဲ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒႆရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကိုကို မတြန္းလွန္ခဲ့ဘူး။ ဒႆရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈကို မတြန္းလွန္ခဲ့ဘူး။
ဒႆဟာ လူလိမ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ လူဆိုးလည္းမဟုတ္ဘူး။ လူေတာ္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ခံစားခ်က္ကို အဆံုးစြန္ထိ ေရးဖြဲ႕ျပႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္။ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဝိဥာဥ္မပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြေလာက္သာ ဆြဲတတ္တာ။ ဒႆဟာ ဘယ္ေနရာကလာလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ ဒႆရဲ႕ စိတ္ဝိဥာဥ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာမ်ား ေပ်ာ္ဝင္လာေလသလားပဲ။ ညခင္းအခ်ိန္က်ျပီဆိုတာနဲ႕ ဒႆဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ဘဝထဲ ဆြဲေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အသက္မပါတဲ့ ပန္းခ်ီေတြဆြဲရင္း ထမင္းစားဆဲ။ မိဘႏွစ္ပါးသင္ေပးခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီပညာရပ္ဟာ ခုထက္ထိ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထမင္းေကၽြးတုန္း…။
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဖြင့္ဟာ ဘယ္ေလာက္ထိလွဖို႕ လိုအပ္လဲ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ေရာင္းရဖို႕အတြက္ကေတာ့ ျမင္ကြင္းကို ေပၚေအာင္ ေဆးေရာင္စံုေတြ အခ်ိဳးက်က်ေပါင္းစပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တံုဏိွဘာေဝ ခတ္မဆိတ္ေနတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္။ ဒႆဘဝမွာ ဒႆဟာ ကဗ်ာေတြကို ေမွာ္သြင္းရင္း ဖတ္မိသူတိုင္းကို ျပဳစားတတ္သူ။
ဘယ္ေလာက္ထိပဲ အႏုပညာ ေမွာ္ဝင္တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါေစ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မျပဳစားႏိုင္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အႏုပညာကိုႏွလံုးသားနဲ႕ ခံစားတတ္တဲ့သူမဟုတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္နဲ႕ ခံစားတတ္ခဲ့သူ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းစားလက္မွတ္ရွိေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္တယ္။ ဘဝရဲ႕အရသာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဆားမပါတဲ့ဟင္းနဲ႕ ထမင္းစားရသလိုပဲ။ ေပါ့ျပတ္ျပတ္နဲ႕ ထမင္းစားပ်က္လြန္းတယ္။
“မင္း ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေလာက္ထိ ေတေပေနတာလဲကြာ အလုပ္တစ္ခုခုေသခ်ာရွာေဖြၾကည့္ျပီး ဒါ ငါ့ပန္းခ်ီကား ဆိုျပီး လက္မေထာင္ႏိုင္ေအာင္၊ ပန္းခ်ီကားေပၚမွာ မင္းလတ္မွတ္ထိုးႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့လား…”တဲ့ေလ။ ေျပာလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို အေမာတၾကီးပဲ ေက်းဇူးတင္စြာၾကည့္လိုက္မိရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုစိုက္ျခင္းေတြနဲ႕ ကင္းေဝးခဲ့တာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ေနာက္က တြန္းအားမရွိတဲ့ ခဏမွာ အရာရာဟာ အင္အားမဲ့သြားတယ္ ဆိုရမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေရပြက္ပမာ ခဏတာ ဆိုတဲ့ လူ႕ဘဝကို နားလည္မိလို႕ပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳးစားခ်င္ပါဘူး။ ေနႏိုင္တဲ့ ဘဝခဏတာမွာ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႕ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေနခ်င္တယ္။ ေခါင္းခါျပီး ထြက္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ေက်းဇူး အထူးတင္ရွိေၾကာင္း ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ လက္ေဆာင္ေပးရဦးမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတးထားလိုက္မိေသး။
ေဟာ …ညေနေစာင္းေတာ့မယ္။ ဒႆရဲ႕ ကဗ်ာဝိဥာဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေနျပီ။ ေရးလက္စ စုတ္တံကို ခ်က္ျခင္းခ်ျပီးလာခဲ့ေတာ့..တဲ့။ “လာလို႕မရေသးဘူး ဒႆရဲ႕။ ဒီဟာကို ဆြဲျပီး ဦးဝၾကီးဆီက ရမွ မင္းရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ ငါသံုးႏိုင္မွာ”လို႕ တိတ္တစ္ဆိတ္ေျပာမိရင္း စိတ္မပါလက္မပါဆြဲေနမိတဲ့ ပန္းခ်ီကားကို အလွ်င္အျမန္အဆံုးသတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနမိတယ္။ ခုတေလာ ဒႆက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတယ္။ ေန႕ခင္းဘက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္ေရာက္လာေနတတ္ျပီ။
“မင္း ဆြဲသမွ် ပန္းခ်ီကားေတြအကုန္လံုးက ထိပ္တန္းလက္ရာခ်ည္းပါပဲကြာ… ေခါင္းပံုျဖတ္ခ်င္လို႕ ျဖတ္ေနတာမဟုတ္ဘူးေနာ္.. မင္းလည္းလိုအပ္သူ ငါလည္း လိုအပ္သူ..အက်ိဳးတူ ပူးေပါင္းၾကတာ..ဒီတစ္ခါ ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုေတာ့ တကယ္ၾကိဳက္သြားျပီကြာ”
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတတ္တဲ့ ဦးဝၾကီး ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ျပံဳးမိရင္း ဦးဝၾကီးေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံတစ္ထပ္ကို မေရပဲ အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ေရစရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ပန္းခ်ီကားေတြကို ေခါင္းပံုျဖတ္တတ္တာကလြဲလို႕ ဦးဝၾကီးဟာ ဆက္ဆံခဲ့တဲ့တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ သစၥာရွိခဲ့သူပါ။ ဗိုက္က တဂြီဂြီနဲ႕ ဆာေလာင္ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ ေျခေထာက္ေတြက အင္တာနက္ဆိုင္ကိုပဲ ဦးလွည့္လိုက္မိရဲ႕။ ထမင္းစားဖို႕ထက္ ဒႆရဲ႕လိုအင္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ ဒႆက ေတာင္းဆိုေနျပီ။
………
က်ဳပ္ကဗ်ာေအာက္က ျမင္လိုက္ရတဲ့မွတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ က်ဳပ္ ေက်နပ္သြားတယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေမွာ္ဝင္ကဗ်ာေတြအတြက္ အားေပးသူေတြျမင္ရတိုင္း ႏွလံုးသားဟာ ပိုျပီးေတာ့ လတ္ဆတ္လာတယ္။ ေရးဖြဲ႕စရာကဗ်ာေတြဟာ တစ္ေန႕တစ္ျခား မ်ားမ်ားလာသလိုမ်ိဳးပဲ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုျမင္ရလို႕ သူဟာ အိပ္မက္ထဲထိ ထည့္မမက္ရဲေလာက္ေအာင္ရုပ္ဆိုးေနပေလ့ေစ။ က်ဳပ္ရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာ သူဟာ ဥမၼာဒႏၱီ ျဖစ္သြားေစရမယ္။ အာမခံတယ္။ က်ဳပ္က အဲ့လိုလူမ်ိဳး။
ခုေနာက္ပိုင္း ကဗ်ာေရးရတာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေတြ တပ္လွန္႕ေနသလိုမ်ိဳး။ ျမင္ရေတြ႕ရသမွ်ဟာ အလိုမက်စရာေတြျပည့္ႏွက္လို႕။ ႏိုင္ငံေရးရာ ကဗ်ာေတြေတာင္ ေရးမိေသးရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ရႈခင္းသဘာဝေလး ေရးမိေသးရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း လူလတ္ပိုင္းတို႕သဘာဝ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာေလးေတြ ေရးမိေသးရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဒႆဟာ ကဗ်ာေမွာ္ေတြထဲ ေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့တာ။
“ဟာ….ရွာလိုက္ရတာ မင္းမင္းရာ ငါ့ကိုဒီရက္ပိုင္း ပန္းခ်ီလာအပ္မယ္ဆိုျပီး လာလည္းမလာဘူးကြာ ေရးျပီးျပီလား ဘယ္လိုလဲ။ ”
ဒီလူ ဘယ္သူလဲ။ ဘာေတြ ေမးေနတာလဲ။ ဟာ..ဦးဝၾကီး ။ ဦးဝၾကီးမွန္း ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ။ ပန္းခ်ီ..ဘာပန္းခ်ီလဲ။ ဟုတ္တယ္။ ထမင္းစားလတ္မွတ္ ဆြဲရဦးမယ္။
“မင္းမင္း ေမးေနတယ္ေလ ေျဖေလကြာ”
ဘာပန္းခ်ီလဲ။ ဘာထမင္းစားလတ္မွတ္လဲ။ ေတြးရင္းနဲ႕ က်ဳပ္ေခါင္းေတြ ရႈပ္လာျပီ။ ျမင္ကြင္းေတြကထင္ထင္ရွားရွား။ ေဆးေရာင္စံုေတြကို ကင္းဗတ္စေပၚမွာ ျခယ္သေနတဲ့လက္တစ္စံု။။ ေနာက္ ပင့္ကူမွ်င္ေတြနဲ႕ အခန္းငယ္တစ္ခု။ ဘာေတြလဲ။
စဥ္းစားမရတဲ့အဆံုး ဦးဝၾကီးဆိုတဲ့သူကို ေခါင္းခါျပလိုက္ရင္း က်ဳပ္ထြက္လာလိုက္မိျပီ။ ဘယ္က မင္းမင္းလဲ။ ဘာေတြလဲ။ က်ဳပ္..က်ဳပ္က ဘယ္သူလဲ။ က်ဳပ္က ဒႆလား။ မင္းမင္းလား။ က်ဳပ္က ဘယ္သူလဲ။ ဒါကေကာ ဘယ္ေနရာလဲ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ဳပ္ကို ျပံဳးျပေနေပမယ့္ က်ဳပ္မသိဘူး။
က်ဳပ္ ဘယ္သူလဲ။ က်ဳပ္က…ဘယ္သူလဲ။ အေျဖရွာမရတဲ့အဆံုး ေျမျပင္ေပၚကို ထုိင္ခ်လိုက္မိျပီ။ လကႏွစ္ဘက္ကို ေခါင္းေပၚတင္ရင္း ေျမျပင္ေပၚထိုင္ခ်တဲ့ က်ဳပ္ေဘးနားက ေျခေထာက္ႏွစ္စံု ျဖတ္သြားေလရဲ႕။ တစ္စံုက ကေလးေျခေထာက္၊ တစ္စံုက လူၾကီးေျခေထာက္။
“သတိဆိုတာ အာရံုကို အမွတ္ရတဲ့ သေဘာေလးပဲ သားရဲ႕။ သြားရင္သြားတယ္၊ လာရင္လာတယ္ မွတ္ေနရံုေလးနဲ႕တင္ သားအတြက္ အက်ိဳးရွိမွာ။ ကုသိုလ္ေတြ တစ္ေလွၾကီးရမွာ သားရဲ႕ ေဖေဖ့ကို ကတိေပးေနာ္ တစ္ေန႕ကို ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ အဲ့လိုေနမယ္လို႕”
က်ဳပ္စိတ္ထဲ တစ္ခုခု လင္းလက္သြားသလိုမ်ိဳး။ ေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားသံဟာ က်ဳပ္ကို အုပ္မိုးက်န္ခဲ့တယ္။ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ရွင္းျပတာ အရာေရာက္ရဲ႕လား က်ဳပ္မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာေတာ့..က်ဳပ္ ဘယ္သူလဲ ဒႆ၊ က်ဳပ္ဘယ္သူလဲ မင္းမင္း ဆိုျပီး မွတ္ေနမိတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ အမွန္တရားေပၚလာလိမ့္မယ္…………ေတြးရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ဆက္မွတ္လိုက္တယ္။
“က်ဳပ္ ဘယ္သူလဲ ”
“ဒႆ”
“က်ဳပ္ဘယ္သူလဲ”
“ မင္းမင္း”
………………………………………
ခင္ဦး
2 comments:
သတိရေစတဲ႔ စကားေလး
(ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုင္ဆိုင္တာဆိုလို႕ ဘာမွမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကေန ဇြတ္အတင္းထြက္သြားေနၾကတာကေတာ့ အခ်ိန္ေတြပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ျပန္သိမ္းလို႕မရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ)
း)
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္