အပ္ေၾကာင္းထပ္ပံုျပင္မ်ားၾကားမွ သက္ရွိေလးတစ္ေကာင္၏ ပံုျပင္

အပ္ေၾကာင္းထပ္ပံုျပင္မ်ားၾကားမွ သက္ရွိေလးတစ္ေကာင္၏ ပံုျပင္

ျမင္ကြင္း(၁)                                                                   

အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းထေနတဲ့ သူ႕လက္ေတြဟာ ဒီသက္ရွိေလးကို ေပြ႕ခ်ီထားရျခင္းအတြက္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွိေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြဟာ တစ္စံုတစ္ခုကို ျမြတ္ဟေတာ့မလိုလိုနဲ႕ ခဏခဏဖြင့္ဟ၊ ဒါေပမဲ့ ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။ သူ ျပံဳးတယ္။ ခဏခဏ ျပံဳးတယ္။ ၾကည္ႏူးမႈဆိုတဲ့ အျပံဳးေတြ လို႕ ဘယ္သူမွ မသတ္မွတ္ပါနဲ႕ သူ႕အျပံဳးက သူ႕ကိုယ္သူ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။

(-)

အမိႈက္ပံုက သက္ရွိေလးဟာ အႏွီးစေလးၾကားမွာ လူးလူးလြန္႕လြန္႕နဲ႕ သူူအသက္ရွိေသးေၾကာင္း တဝါးဝါးငိုျပ။ သူ႕လက္ကို ဆြဲထူေပးဖို႕၊ သူ႕ကို တယုတယနဲ႕ ပိုက္ေထြးေပးဖို႕ ဘယ္သူမွ သတၱိမရွိၾကတဲ့အခါ ရပ္ကြက္ရံုးဖြင့္သည္ထိ ေစာင့္ၾကတာေပါ့လို႕ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာၾကရင္း သက္ရွိေလးဟာ စားပြဲခံုေလးတစ္ခုေပၚ ေရႊ႕ေျပာင္းခံလိုက္ရ။ သူ႕ေဘးနားကေန ခ်စ္စရာေလးေနာ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာေနၾကသူေတြဟာ သူ႕လက္ကို တကယ္ေထြးေပြ႕ဖို႕ သတၱိမရွိၾကရွာဘူး။

သူ သက္ရွိတစ္ေကာင္ပါလို႕ သက္ရွိေလးက ထပ္မံ အသိေပးလိုက္တဲ့ အေနနဲ႕ ရယ္ျပျပံဳးျပ။ ခ်စ္ၾကည္ ကလူခ်င္သူေတြ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာတယ္။ ရပ္ကြက္ရံုးၾကီးက မဖြင့္ေသးဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သက္ရွိေလးနားမွာ အလုပ္လက္မဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့၊ က်န္သူေတြကေတာ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုယ့္စီနဲ႕ အလုပ္ကိုယ္စီကို ခရီးဆက္။ သူတို႕ျပန္လာခ်ိန္မွာ သက္ရွိေလးဟာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲေရာက္ေလာက္ျပီ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ပဲ ျမဴးျမဴးထူးထူး အလုပ္သြားၾကေလတယ္။

သက္ရွိေလးရဲ႕ ခပ္နက္နက္ဆံပင္ေတြဟာ DNA စစ္ျပီး အေဖဘယ္သူ အေမဘယ္ဝါ ရွာလို႕ရႏိုင္ေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံရွိလူကုန္ရဲ႕ DNA ေတာင္ စုစည္းျပီးသား မရွိေလာက္ေသးတဲ့အခါ၊ ကြန္ျပဴတာေတြနဲ႕ စမ္းသပ္စစ္ေဆးတဲ့ ဌာနမဟုတ္တဲ့ သာမန္ခပ္ခ်ာခ်ာ ရပ္ကြက္ရံုးဟာ ညရွစ္နာရီ ထိုးတာနဲ႕ တံခါးၾကီးကို လာဖြင့္လို႕ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ မွတ္တမ္းစာအုပ္ၾကီးကိုလွန္ရင္း ေဘာပင္အသစ္ေလးနဲ႕ ျဖည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ျမိဳ႕နယ္ဘယ္ဝါ၊ ရပ္ကြက္အမွတ္ဘယ္ေလာက္၊ အမိႈက္ပံုၾကီးေပၚရွိ စြန္႕ပစ္သက္ရွိေလးတစ္ဦး။ သက္ရွိေလးႏွင့္အတူပါဝင္လာသည္က အႏွီးတစ္စံု။

ျမင္ကြင္း(၂)

အေဖအေမမေပၚေသးခင္မွာ ဒီကေလးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရပါမယ္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာက သက္ၾကီးရြယ္အို ကၽြန္ေတာ့္အေဖရွိေနတဲ့ အတြက္ ညည ကေလးေအာ္သံေၾကာင့္ အေဖလန္႕ႏိုးမွာ စိုးပါတယ္ ေတြ႕ရွိသူတစ္ေယာက္ တာဝန္ယူေပးပါ ဆုိတဲ့ စကားမွာ ေတြ႕ရွိသူေတြဟာ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေပ်ာက္ဆံုးပုန္းကြယ္ဖို႕ၾကိဳးစားၾကရွာတယ္။ သက္ရွိေလးတစ္ေကာင္ကို ယာယီသိမ္းဆည္းဖို႕ေနရာ သူတို႕မွာ မရွိရွာဘူးတဲ့ေလ။ သက္ရွိေလးကေတာ့ ဟိုလူဒီလူ ကလူျမဴေနတဲ့ ၾကားမွာ ျပံဳးျပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႕ တဝါးဝါးငိုသံေတာင္ မရွိရွာဘူး။ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္ျပေနေလရဲ႕။

ေတြ႕ရွိသူက သမီးတို႕ပါ ဒါေပမဲ့သမီးတို႕က နယ္ကလာျပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ အေဆာင္သူေတြဆိုေတာ့ ကေလးေခၚလို႕မရဘူး ဆိုတဲ့ စကားနဲ႕ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ တရားခံအျဖစ္ လူလံုးထြက္ျပရရွာ။ ၾကည့္သူျမင္သူ လူစုစုရုန္းရုန္းမွာ သူတို႕မ်က္ႏွာနီနီရဲရဲေလးေတြဟာ သက္ရွိေလးအတြက္ စိတ္မေကာင္းတာလား၊ သူတို႕အျဖစ္အတြက္ ရွက္ေနရရွာသလား။

ရပ္ကြက္လူၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာမာမာဟာ ဆက္မာေနတုန္း။ ေမးခြန္းေတြတရစပ္နဲ႕ ဒီသက္ရွိေလးကို ယာယီထိန္းသိမ္းဖို႕ ေတာင္းဆိုေနတုန္း။ ဘယ္သူဘယ္ဝါ အေဖမေပၚ အေမမေပၚတဲ့ သက္ရွိေလးအေပၚလည္း မလိုတမာအၾကည့္နဲ႕ ခဏခဏၾကည့္တတ္ေသးတယ္။

ျမင္ကြင္း(၃)

ရုတ္တရက္ လြင့္လာတဲ့ မ်က္ရည္စရဲ႕ ရနံ႕ေတြနဲ႕အတူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ေသြးရူးေသြးတန္းလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ သူ႕လက္ေတြဟာ ရႊံေပသဲေပ ညစ္ေပရာ ဗလပြနဲ႕၊ သူ႕ ေျခေထာက္ဟာ ဖိနပ္စီးဖို႕ အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့။ သူ႕ ဆံပင္ဟာ အေျပေျပအေလ်ာ့ေလ်ာ့၊ သူ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ နီရဲေရာင္ကိုင္း၊ သူ ငုိေနခဲ့တယ္။ သူ ငိုရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တင္းလာတဲ့သူ႕ရင္အံုဟာ အျဖဴေရာင္ေသြးစေတြထြက္ထြက္က်တယ္။ သူ ငိုတယ္။ ပိုပိုျပီး ငိုတယ္။ သားေရ၊ သမီးေရ လို႕ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနတဲ့ သူ႕အသံေတြဟာ အက္ကြဲရွတ၊ သူ႕လက္အစံုဟာ တဲအိုဇရပ္ပ်က္ကို ေျမလွန္ပစ္ဖို႕လည္း ဝန္မေလးဘူး။ သူစိတ္ဝင္စားေနတာ အူဝဲ လို႕ ထြက္လာမယ့္ အသံပိုင္ရွင္။

ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုလိုပဲ။ အမည္းေရာင္ဇိမ္ခံကားၾကီးတစ္စင္းထိုးရပ္၊ ဗီလိန္ႏွစ္ေယာက္ဟာ မင္းသမီးအရူးမေလးကို ကားထဲ ဆြဲေခၚသလိုမ်ိဳးပဲ၊စိန္နားကပ္တဝင္းဝင္းနဲ႕ အသက္ၾကီးၾကီးမိန္းမၾကီးဟာ မိန္းကေလးကို ကားထဲထည့္ဖို႕ ညႊန္ၾကားေနတယ္။ ထူးဆန္းတာက သူ႕မ်က္လံုးမွာလည္း မ်က္ရည္စေတြနဲ႕။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးစိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ဝင္းဝင္းလက္ေနေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာဟာ အညိဳေရာင္သမ္းေနတယ္။ သူ႕ဆံပင္ေတြဟာလည္း မျဖီးမသင္ရေသးပဲ စုစည္းဆြဲခ်ည္လာတဲ့ပံုေပါက္ေနတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ငိုေနတဲ့အေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္ေမ့ေနဟန္နဲ႕ အသက္ၾကီးၾကီးမိန္းမၾကီးဟာ လက္ညိဳးတထိုးထိုးခိုင္းေစလို႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိန္းကေလးဟာ ကားထဲေရာက္သြားသလို သူကိုယ္တိုင္လည္း ကားထဲ ေရာက္သြားခဲ့ေပါ့။

-

အႏွီးတစ္စံုဟာ ဘယ္ကေနေမြးဖြားလာတယ္ဆိုတာကို သူ႕ကိုယ္သူျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးက ေမြးဖြားလာတာမွန္းသူ႕ကိုယ္သူ အမွတ္ရသြားတယ္။ သူ႕ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြနဲ႕ စုစုစည္းစည္းရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖတ္ခ်လိုက္တဲ့ ကပ္ေၾကးကိုင္ထားတဲ့ လက္မွာ စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ေတြတဝင္းဝင္းလက္ေနတာ သူမွတ္မိလိုက္တယ္။ ခု သူေပြ႕ဖက္ထားရတဲ့ သက္ရွိေလးဟာ အဲဒီစိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ အမ်ိဳး။ သူသိခဲ့တာ မွားမ်ားသြားသလားလို႕ သူ႕အသိကုိ အႏွီးတစ္စံုက ျပန္ဆန္းစစ္လိုက္တယ္။ မမွားပါဘူး။ ဒီသက္ရွိေလးကို ေပြ႕ဖက္ဖို႕ သူ႕ကို အဲဒီစိန္ေရာင္ေရႊေရာင္လက္ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ ခိုင္းေစခဲ့တာမဟုတ္လား။ ခုေတာ့ သူေကာ သက္ရွိေလးပါ စားပြဲခံုတစ္ခုေပၚ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ရပ္ေနရတယ္။

သက္ရွိေလးရဲ႕ လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္ အျပဳအမႈမွာ သူပါေရာေယာင္လႈပ္ရွားရတာကလြဲလို႕ အရာရာဟာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနေလရဲ႕။

ျမင္ကြင္း(၄)

ကၽြန္မ ထိန္းသိမ္းပါရေစ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႕ လူအုပ္ေရွ႔ထြက္လာတာက အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းနဲ႕ပိန္လွီေနတဲ့ ကတ္သရင္း။

ကတ္သရင္းဟာတခ်ိန္ကေတာ့ လွခဲ့တယ္။ အခုလည္း တခ်ိဳ႕ေသာ သူေတြအတြက္ေတာ့ လွေနဆဲပါပဲ။ ကတ္သရင္းဟာ မခ်မ္းသာဘူး။ ကတ္သရင္းဟာ အိမ္ေထာင္မရွိဘူး။ ကတ္သရင္းဟာ ကေလးမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကတ္သရင္းမွာ ေယာက်ၤားရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကတ္သရင္းရဲ႕ ေယာက်ၤားဟာ ဘယ္သူမဆိုျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ကတ္သရင္းရဲ႕ လက္ကို တစ္စံုတစ္ခုေပးအပ္လိုက္တာနဲ႕ အဲဒီလူဟာ တစ္ခုေသာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာထိ ကတ္သရင္းရဲ႕ ေယာက်ၤားျဖစ္ခြင့္ရွိတယ္။

ရုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားျပီးေနာက္ ဆူညံဆူညံအသံေတြထြက္ေပၚလာေလရဲ႕။

မေပးခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာအမူအယာေတြဟာ လူတိုင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဒီဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ထဲမွာ ကတ္သရင္းရဲ႕ အေၾကာင္းအရာဟာ ဟိုးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္။ ရပ္ရြာနာတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ ရပ္ကြက္က ႏွင္ထုတ္ဖို႕ေတာင္ တိုင္ပင္ၾကျပီးသာ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ သက္ရွိေလးတစ္ေကာင္ေပၚေပါက္လာျခင္းျဖစ္တယ္။

သက္ရွိေလးဟာ မူလတန္ဖိုးထက္ေတာ့ အနည္းငယ္တန္ဖိုးျမင့္လာျပီလို႕ ဆိုႏိုင္လာျပီ ျဖစ္တယ္။ သူ႕ကို ယာယီထိန္းသိမ္းခ်င္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ ထြက္ေပၚလာျပီမဟုတ္လား။ အဲ့ဒီလိုပဲ သူ႕ကို မေပးခ်င္ဘူးလို႕ တားျမစ္ခ်င္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ထြက္ေပၚလာၾကျပီ။

ျမင္ကြင္း(၅)

ကတ္သရင္းရဲ႕ လက္ဟာ သက္ရွိေလးကို ေထြးေပြ႕လိုက္တယ္။ ရပ္ကြက္လူၾကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာမာဟာ ေလ်ာ့သြားတယ္။ နင္က ညဘက္အလုပ္လုပ္တာကို သူ႕ကို ဘယ္လိုလုပ္ေခၚထားႏိုင္မွာလဲ လို႕လဲ ေမးလိုက္ေသးရဲ႕။ ဒီည အလုပ္ မလုပ္မလုပ္ဘူးလို႕ ေျဖလိုက္တဲ့ ကတ္သရင္းရဲ႕ အသံမွာ ရပ္ကြက္လူၾကီးရဲ မ်က္ႏွာဟာ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ မည္းေမွာင္သြားတယ္။

            ဒီလိုနဲ႕ ရပ္ကြက္ရံုးၾကီးဟာ သူ႕အလုပ္သူ ဆက္လုပ္ဖို႕ျပင္တယ္။ ကတ္သရင္းဟာ သက္ရွိေလးကို ခ်ီျပီး ယာယီထိန္းသိမ္းသူ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ လက္မွတ္ထိုးဖို႕ ျပင္လိုက္တယ္။

            ရုန္းစုရုန္းစုနဲ႕ လူအုပ္ၾကီးဟာ တားျမစ္ေနခ်င္ၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ မတားျမစ္ႏိုင္ၾကဘူး။

            ဒီလိုနဲ႕ပဲ သက္ရွိေလးဟာ ကတ္သရင္းရဲ႕အိမ္ကို ပါသြားေတာ့မယ္။ ကတ္သရင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚကၾကည္ႏူးမႈကို ၾကည့္ျပီး လူအုပ္ၾကီးဟာ အိမ္မျပန္ႏိုင္ၾကေသးဘူး။ ကတ္သရင္းလက္ထဲက သက္ရွိေလးကို စားပြဲေပၚ တင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ မနက္ကတည္းက သိထားၾကေပမယ့္လူအမ်ားေရွ႕မွာဘာ အမ်ိဳးအစားလဲဆိုတာ ခြဲဖို႕ အႏွီးကို ဖြင့္လိုက္ၾကတယ္။ အံ႕ၾသစရာပါပဲ။ တခ်ိန္လံုး ရယ္ေနတဲ့ သက္ရွိေလးဟာ ရုတ္တရက္ တဝါးဝါးငိုသြားတယ္။ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရစီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ ကေလးတန္မဲ့မ်ားလိုက္တာ။

            အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရပ္ကြက္ရံုးေရွ႕ကေန ကားမည္းၾကီးတစ္စီးျဖတ္သြာတာ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိလိုက္ၾကဘူး။

            သက္ရွိေလးဟာ တြန္းတြန္းထိုးထိုးငိုရင္းအႏွီးကို ေျခနဲ႕ ကန္ေက်ာက္ပစ္ေနတယ္။ ကားမည္းၾကီးကေတာ့ေဝးသထက္ေဝးသြား…….။ ထူးထူးဆန္းဆန္း မ်က္ရည္ရနံ႕ေတြေတာ့ က်န္ခဲ့သလိုလို..။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)