ဒီေန႕သည္
သူႏွင့္ကၽြန္မ တရားဝင္ လမ္းခဲြေသာေန႕ျဖစ္သည္။ တရားဝင္လမ္းခြဲရန္အတြက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္
ဆံုေတြ႔ရန္ စတင္ကမ္းလွမ္းခဲ့သူမွာ သူျဖစ္ေပမယ့္ ကၽြန္မကလည္း မျငင္းခဲ့ပါ။ အမွန္တကယ္ဆို
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကိုက သူ႕ကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ လြမ္းဆြတ္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
အတိတ္တခ်ိဳ႕တြင္
သူက ကၽြန္မကို “မ” ဟုေခၚ၍ ကၽြန္မက သူ႕ကို “ေမာင္” ဟု ေခၚခဲ့ပါသည္။ အတိတ္တခ်ိဳ႕တြင္မူ
သူက ကၽြန္မကို “ခိုင္ႏြယ္ဦး” ဟု ေလသံမာျဖင့္ေခၚတတ္၍ ကၽြန္မကလည္း သူ႕ကို “ဘုန္းထက္ေခါင္”
ဟု ေလသံမာျဖင့္ ျပန္ေအာ္တတ္ပါသည္။ သူ႕ထံတြင္ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးမ်ားမရွိသလို
ကၽြန္မထံတြင္လည္း သူသေဘာက်သည့္ ဆံႏြယ္ရွည္မ်ားမရွိခဲ့။ သူ႕ထံတြင္ ကၽြန္မလိုအပ္ေသာ ေငြေၾကးဓနဥစၥာမရွိသလို
ကၽြန္မထံတြင္လည္း သူလိုအပ္ေသာ ေငြေၾကးဓနဥစၥာမရွိခဲ့။ သူႏွင့္ ကၽြန္မသည္ ကံၾကမၼာမွားဆံုလာခဲ့ေသာ
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္လား။ အငယ္တန္းစာေရးကၽြန္မႏွင့္ တြင္ခံုလုပ္သားတစ္ဦး၏ ခ်စ္သူဘဝသည္
ပ်င္းရိဖို႕ မေကာင္းခဲ့။ ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းဆိုသည့္ ဝတ္ရံုကို သူႏွင့္ေတြ႕လိုက္သည့္အခ်ိန္တိုင္းတြင္
ခၽြတ္မိျမဲ။ သူႏွင့္ေတြ႕စဥ္တိုင္းဝယ္ ကၽြန္မသည္ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သြားသည္။ သို႕မဟုတ္
ကၽြန္မသည္ သာမန္ မိန္းမေလးတစ္ဦးအျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားသည္။ သို႕ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္းမီးမႈတ္ဖို႕ေတာ့
သူေကာ ကၽြန္မပါ ေၾကာက္ခဲ့သည္မွာအမွန္ပင္။
ဟိုးယခင္ မိုးစက္ေတြထဲ အမုိးအကာမပါပဲ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့စဥ္က
သူႏွင့္ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္ မတြဲထားခဲ့ပါ။ ခ်စ္သူမျဖစ္ခင္ကေကာ၊ ခ်စ္သူျဖစ္ျပီးေနာက္ပိုင္းေကာ
မိုးစက္မ်ားၾကား အမိုးမပါပဲ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ႏွစ္သက္ေသာ သူႏွင့္ ကၽြန္မသည္ အတူတူလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း
တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္တြဲဖို႕ကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ၾကျမဲ။ သူသည္ အခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံလိုျခင္းကင္းသည္တဲ့။
တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္မကို ဖြင့္ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္မဘက္က ခဏေတာ့ စိတ္ေကာက္ျပခဲ့ဖူးသည္ထင္၏။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ႏွစ္သက္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း အေႏွာင္အတြယ္ကင္းခ်င္ပါသည္။
သူႏွင့္ကၽြန္မၾကားဝယ္ ေႏွာင္တြယ္သံခ်ိဳခ်ိဳေလးမ်ားႏွင့္
ဖုန္းသံမ်ားရွိသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္မၾကားဝယ္ ေႏွာင္တြယ္လိုဟန္ ျပံဳးခ်ိဳေနၾကေသာ ဓါတ္ပံုလွလွေလးမ်ား
အယ္လ္ဘမ္ႏွစ္ခုစာအျပည့္ရွိသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္မၾကားဝယ္ စိမ္းသက္ေသာ ျခားနားမႈမ်ားရွိသည္။
ယခု သူႏွင့္ ကၽြန္မ မိုးစက္မ်ားၾကား လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့ပါသည္။ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္
တြဲထားခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ရင္တြင္းကိုေတာ့မသိ။ကၽြန္မ ရင္တြင္းမွာေတာ့ ပူေလာင္ဆူပြက္ေနသည္မွာ
အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ကၽြန္မ လြတ္တဲ့ ငါး ၾကီးခ်င္ေနပါသည္။ သူ႕ကုိ ကၽြန္မ ပိုင္ဆိုင္ေနခ်င္ေသးသည္။
အတိတ္(၁)
“ေမာင္….”
“ဘာတုန္း မ ရဲ႕”
“ထီးမေဆာင္းခ်င္ဘူး မိုးစက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ေလ
ေမာင္ လည္း ထီးမေဆာင္းနဲ႕”
“အိုေခ ေမာင္က ဒီစကားကို အေစာကတည္းက ေျပာခ်င္ေနတာ
မ ဖ်ားမွာစိုးလို႕သာ ျငိမ္ေနရတာ”
ထီးကို ေျဖာင္းခနဲပိတ္လိုက္ေသာ ေမာင့္ကို
ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္မိကာ တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးစက္ေလးမ်ား၏ ဆြဲေဆာင္မႈေနာက္သို႕
လိုက္ပါစီးေျမာလိုက္ေတာ့ အမိုးအကာမဲ့မ်က္ႏွာသို႕ ထိမွန္လာေသာ မိုးစက္ေလးမ်ားေၾကာင့္
ေအးစိမ့္ေသာ အထိအေတြ႕ႏွင့္အတူ စိတ္က လန္းဆန္းတက္ၾကြသြားရသည္။ ေမာင့္ကိုၾကည့္ေတာ့ ေမာင္လည္းသေဘာက်ေနဟန္တူ၏
မ်က္ႏွာက ခပ္ျပံဳးျပံဳးႏွင့္။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလႊဲေနေသာ ေမာင့္လက္ကိုၾကည့္ကာ
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း လြတ္လပ္ေသာလက္အစံုကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခ်င္စိတ္ကင္းခဲ့သည္။ ကၽြန္မ၏
လက္အစံုကိုလည္း လြတ္လပ္ေသာ လက္မ်ားအျဖစ္သာ ျမင္လိုသည္မဟုတ္ပါလား။ လြတ္လပ္ေသာ လက္အစံုသည္
ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အိပ္ကပ္ထဲ လက္ထည့္ေလွ်ာက္လိုက္ရံုမွ်ႏွင့္ပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စတိုင္က်ေသာ
လမ္းေလွ်ာက္ပံုဟု ထင္မိျခင္းက ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ရူးေပါက္မႈတစ္ခုသာျဖစ္မည္။
ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မ ဘဝဝယ္ မိုးစက္မ်ားထဲ
လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကဲ့သို႕ ရူးႏွမ္းႏွမ္းအလုပ္မ်ားစြာကို အတူတကြလုပ္ေဆာင္ဖူးသည္။ ငါးထပ္တိုက္ေခါင္းေလာင္းကို
သြားဆြဲရင္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္ခဲ့ျခင္းမ်ိဳး၊ လူေခၚေခါင္းေလာင္းကိုႏွိပ္၍ ပုန္းေနတာမ်ိဳးတို႕ပင္ျဖစ္သည္။
ရံဖန္ရံခါလည္း ခရုတစ္ေကာင္ကို ႏွစ္ေယာက္အတူခြဲ၍ ငါးအတူမွ်ားခဲ့ဖူးသည္။ ေမာင္တစ္ေယာက္ထဲ
ခရုကို ခြဲလွ်င္ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း ငရဲက်မွာစိုး၍ ျဖစ္သည္။ တခါတခါက်ေတာ့လည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပါပဲ
လမ္းေဘးတြင္ရွိေသာ ကုလားမန္က်ည္းသီးပင္မွ အသီးမ်ားခူး၍ ႏွစ္ေယာက္အတူ စားခဲ့ဖူးသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မတြင္ တူညီသည့္ ဝါသနာတစ္ခုက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျခင္းပင္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဝယ္ က်ဆိမ့္တစ္ခြက္မွာကာ စာအုပ္ထိုင္ဖတ္ရျခင္းမ်ိဳးကို ေမာင္လည္း ႏွစ္သက္၍
ကၽြန္မလည္း ႏွစ္သက္သည္။ သို႕ေသာ္ ေမာင္ႏွင့္မေတြ႕ခင္ကတည္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဝယ္တစ္ေယာက္တည္းထိုင္တတ္ေသာ
ကၽြန္မကို ေမာင္ မပါပဲ မထိုင္ရ ဟု ေမာင္က စတင္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာသည့္အခါ ကၽြန္မ စိတ္ညစ္ဖူးခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ ေမာင့္အၾကိဳက္ကို ကၽြန္မ လိုက္ေလ်ာခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မ ဘာလုပ္လုပ္ ေမာင့္ကို အသိေပးခဲ့သလို
ေမာင္ဘာလုပ္လုပ္ ကၽြန္မကို တစ္ေန႕တာ အသိေပးျခင္း ျပဳလုပ္ဖို႕ ကတိထားခဲ့ၾကသည္။
အတိတ္(၂)
“ေဒၚခိုင္ႏြယ္ဦး ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ေျပာတဲ့စကားကို
အေလးမထားတဲ့သေဘာလားဗ်”
ကၽြန္မထက္ အသက္ႏွစ္ႏွစ္မွ်သာငယ္၍ ေတာ္ေတာ့သည္။
ေျခာက္ႏွစ္ငါးႏွစ္မ်ားငယ္လွ်င္ျဖင့္ ကၽြန္မကခ်ည္းေခ်ာ့ေနရမည္လားဟု ေတြးရင္း စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္
ကုန္းေအာ္ပစ္လိုက္မိသည္။
“ဒီမွာ ဘုန္းထက္ေခါင္ရဲ႕ မင္းေျပာတဲ့စကားကို
အေလးထားတာမထားတာထက္ ျဖစ္လာတဲ့အေျခအေနေပၚမွာ ျဖစ္သင့္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုေျပာင္းလိုက္ရံုပဲ
ဒါမွ မေက်နပ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ”
တိတ္ဆိတ္သြားသည့္အေျခအေနတစ္ရပ္တြင္ ေမာင္က
စကားမဆိုခ်င္ေတာ့ဟန္ႏွင့္ လမ္းမဘက္သို႕ ေငးေနသည္။ ကၽြန္မကလည္း စကားျပန္မဆိုခ်င္ေတာ့။
က်သင့္ေငြကို ရွင္းျပီး အေအးဆိုင္မွ ထြက္ေတာ့ ေမာင္က သူ႕အေအးခြက္ဖိုး ကမ္းေပးလာသည္။
စိတ္ဆိုးျပီ၊ ေဒါသထြက္ျပီဆိုလွ်င္ ေမာင္က သူ႕အက်င့္အတိုင္း သူေသာက္သည့္၊ သူစားသည့္
က်သင့္ေငြကို မရမကလိုက္ေပးတတ္သည္မွာ ကေလးဆိုးၾကီးႏွယ္ပင္။
ေမာင္ေျပာသလိုပဲ အလုပ္ဆင္းတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေမာင့္ကို ေစာင့္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကားနဲ႕ အိမ္ကို လိုက္ပို႕ေပးမယ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ရျခင္းသည္
ကၽြန္မအမွားမွမဟုတ္ပဲ။ ေမာင္႕ကို နာရီဝက္ၾကာထိေစာင့္ခဲ့ပါသည္။ ေမာင္မလာသည့္ေနာက္ဆံုးမွ
သူငယ္ခ်င္းကားႏွင့္ အိမ္ျပန္လိုက္ျခင္းသည္ အမွားဟု ကၽြန္မေတာ့မထင္။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတြင္
ဘက္စ္ကားတိုးစီးရမည့္ အခ်ိန္ သက္သာသြားသည္။ အိမ္သို႕ေစာေစာျပန္ေရာက္၍ ေစာေစာနားရသည္မဟုတ္ပါလား။
တီေလးကေတာင္ ေျပာေသးသည္။ “ငါ့တူမ ဒီေန႕တယ္ေစာပါ့လား ” တဲ့။ “ေနာက္ေန႕လည္း ျဖစ္ႏို္င္ရင
္ေစာေစာျပန္လာပါ ခိုင္ရယ္ တီေလးတစ္ေယာက္ထဲ အိမ္မွာပ်င္းရန္ေကာ” တဲ့ေလ။
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ တီေလးႏွင့္ ကၽြန္မသည္
ကၽြန္းကိုင္းမွီ၊ ကိုင္းကၽြန္းမွီ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မွီခိုေနရေသာဘဝမ်ားပင္။ ေလာကတြင္
ေသြးရင္းသားရင္းဟူ၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လက္ညိဳးထိုးျပစရာ ဒီႏွစ္ေယာက္သာရွိသည့္ဘဝမဟုတ္လား။
ဒီၾကားထဲ ငါးထပ္ဆိုသည့္ တိုက္ခန္းက်ယ္ၾကီးဝယ္ စကားေျပာေဖၚလည္း မရွိဆိုေတာ့ တီေလးတစ္ေယာက္
ကၽြန္မကို ေမွ်ာ္ရွာမည္ေပါ့။
ခုေတာ့ ေမာင္က သူ႕ကို မေစာင့္၍ ဟု အျပစ္တင္သည္။
တကယ္ဆို ေစာင့္ရျခင္းကို မႏွစ္သက္ေသာ ကၽြန္မ၏ အက်င့္စရိုက္ကို သူ သတိထားမိသင့္သည္။
ခုေတာ့..။
အတိတ္(၃)
“ေမာင္”
“ေျပာေလ မ”
“မတို႕ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္ရွိျပီေနာ္”
“ဟုတ္တာပဲ ဒီေန႕မဟုတ္လား”
ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ ေမးလာေသာ
သူ႕ကို မ်က္ေစာင္းရြယ္မိရင္း
“မဟုတ္ပါဘူး ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္ႏွစ္ျပည့္ျပီးတာ
၁၀ ရက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ျပီ ခုက သတိေပးတာ ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္း ေမာင္ဘာေတြမ်ား ေျပာင္းလဲခဲ့လဲ
လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆန္းစစ္ဖို႕ သတိေပးတာ မ ေတာင္ အၾကီးတန္းစာေရးအျဖစ္ရာထူးတိုးျပီမဟုတ္လား”
“အဟက္ လက္စသတ္ေတာ့ မ က ဘူဇြာပဲ အခ်စ္ကို
ေငြေၾကးနဲ႕တြက္ၾကည့္ဖို႕ၾကိဳးစားေနတာမဟုတ္လား”
“မဟုတ္ဘးူ ေမာင့္အတြက္ေစတနာနဲ႕ေျပာတာ ေစတနာကို
မေစာ္ကားနဲ႕ ေမာင္”
“အဟက္ ေစတနာကလည္း ေျပာပံုလိုေနတယ္”
“မ က စကားေျပာရင္ သိုင္းဝိုင္းမေျပာတတ္တာ
ေမာင္လည္း သိေနတာပဲ ခုမွ စကားအထလာမေကာက္ပါနဲ႕”
“အိုေခ စကားအထမေကာက္ဘူး ေမာင္နဲ႕ လက္ထပ္မလား
ေျပာ”
“ဘာရယ္”
“လက္ထပ္မလား လို႕”
“လက္ထပ္ျပီးရင္ ဘယ္မွာေနမွာလဲ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့
ဘယ္ခန္းမမွာေဆာင္မွာလဲ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္မွာလဲ ေမာင့္မိဘေတြကေကာ
အစ္ကိုၾကီးအဖအရာဆိုတဲ့ စကားနဲ႕အညီ ေမာင့္ညီႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ကို မထမ္းခိုင္းေတာ့ဘူးလား
ေမာင္က ကိုယ္လြတ္ရုန္းေျပးျပီး ေမာင့္မိဘက အိုၾကီးအိုမနဲ႕ ဆက္လုပ္ေကၽြးေနရဦးမွာလား”
“ေတာ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ေျပာလိုက္ရင္ ဒါေတြခ်ည္းပဲ
က်ဳပ္က ကိုယ္လြတ္ရုန္းမလားဗ် ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕လည္း အတူေနျပီးေတာ့ ကိုယ့္ညီနဲ႕ မိသားစုကိုလည္း
ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မွာေပါ့ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အထင္ေသးလွခ်ည္လား”
“မဟုတ္ဘူးေလ ေမာင့္ လစာနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာ
ျပန္လည္းတြက္ၾကည့္ပါဦး မ က မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အဲဒါေတြ အလိုလို ထည့္တြက္မိတာေပါ့”
မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ေနေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို
ကၽြန္မ ျပံဳးၾကည့္ေနမိသည္။ သြားစြယ္ေလးႏွစ္ခုကို ဖံုးကြယ္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို
စိတ္ဆိုးမိေသာ္ျငား ေမာင္က အခုလို ရုပ္တည္ေလးျဖင့္ေနေတာ့လည္း ၾကည့္ေကာင္းေနျပန္ပါသည္။
ထိုစဥ္ကတည္းကကၽြန္မအသိတြင္ ရွိေနသည္က ေမာင္သည္ကၽြန္မ လက္ထပ္ရန္မသင့္ေသာ ေယာက်ၤားဟူ၍ပင္။
သူ႕မိသားစုဝန္ကို ထမ္းဖို႕ပင္ မႏိုင္ေသးေသာ ခ်စ္သူကို ကၽြန္မရဲ႕ဝန္ကို ေပးဖို႕ လြယ္ပါ့မလား
ဆိုသည့္ သံသယေလးႏွင့္ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ လက္မထပ္ဝံ႕ခဲ့။
ထိုေန႕ကေမာင္စကားနည္းခဲ့သည္။
အတိတ္(၄)
ထို႕ေနာက္ပိုင္း ေမာင္ လူအလာက်ဲသြားသည္။ဖုန္းသံေလးေတြ
အနည္းငယ္ မ်ားလာသည္။ သို႕ေသာ္ လူခ်င္းမေတြ႕ရေတာ့ အလြမ္းကမေျပ။ အရင္ ေတြ႕ဆံုတုန္းက ရိုက္ခဲ့ေသာ
ဓါတ္ပံုေလးမ်ားျဖင့္ အလြြမ္းေျဖရသည္။ ကၽြန္မနဲ႕ေမာင့္ရဲ႕ တစ္ေန႕တာ ကတိေလးေတြကိုေမာင္ေမ့ေနေလျပီလား။
ရပ္ကြက္ခ်င္းတူေပမယ့္ အရင္လို ညေနတိုင္းတြင္ ေမာင့္ကို မေတြ႕ရေတာ့။ ေမာင္ ဂစ္တာထိုင္တီးေနက်
အုတ္ခံုေလးဝယ္ သူစိမ္းလူငယ္ေလးေတြေရာက္ေနေခ်ျပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ အလုပ္သြားအလုပ္ျပန္သည္ ၾကိဳပို႕လုပ္သည့္
ေမာင္မရွိေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕သည့္နံနက္ခင္းႏွင့္ ပူေလာင္သည့္ ညေနခင္းတို႕ျဖစ္လာသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးႏွင့္
ဂ်စ္ကန္ကန္ေနဆဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေမာင္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသလားဟူသည့္ အေတြးႏွင့္ ေဘးဘီဝဲယာသို႕
လွည့္ပတ္ရွာေဖြမိသည္မွာ ခဏခဏ။ သို႕ေသာ္ ေမာင္ေနစိမ့္သည္။ ေနႏုိင္ရက္သည္။
ေခါင္းကို ဆက္ခနဲ ခါယမ္းပစ္မိရင္း အတိတ္ဆီမွ
ရုန္းထြက္ပစ္လိုက္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ေမာင့္ဆီမွ
“ေမာင္ မေလးကိုသြားအလုပ္လုပ္ေတာ့မယ္”
“ေကာင္းသားပဲ သြားေပါ့”
ဆက္ခနဲၾကည့္လာေသာ ေမာင့္အၾကည့္တို႕ကို
မျမင္သေယာင္ျပဳရင္း မိုးစက္ကေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္ လိုက္ဖမ္းေနမိသည္။ ဘာအဓိပၸါယ္ႏွင့္ေျပာေျပာ
ဒီေန႕သည္ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မအတြက္ လမ္းခြဲေန႕ျဖစ္သည္ကိုေတာ့ မျငင္းသာ။ သူ ႏွင့္ ကၽြန္မ
တရားဝင္လမ္းခြဲဖို႕ရာ ေတြ႕ဆံုၾကမည္ဟု ေမာင္ကပဲ စတင္ေျပာလာသည္မဟုတ္ပါလား။ ထို႕ေနာက္
အေတာ္ၾကာေအာင္ သူ႕ဘက္မွ တိတ္ဆိတ္ေနျပန္သည္။
“ဒီမွာလမ္းခြဲစာခ်ဳပ္ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ေနလို႕မွ
ေမာင္ျပန္မလာရင္ မ ၾကိဳက္တဲ့သူနဲ႕ လက္ထပ္ခြင့္ရွိတယ္”
ထိုစကားေၾကာင့္ ေမာင့္မ်က္ႏွာမွ အရိပ္တို႕ကို
အေမာတေကာလိုက္ရွာမိသည္။ မည္သည့္ အဓိပၸါယ္ကို ေဆာင္ပါသလဲ ဟုပင္။
“မ နဲ႕ နီးဖို႕ေမာင္ မျဖစ္မေနၾကိဳးစားမယ္
ဒီႏွစ္ႏွစ္အတြင္းေပါ့။ အိမ္ကိုလည္း ေထာက္ပံ႕ႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစားမယ္။ အခုလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္က
တစ္လမွ တစ္သိန္းခြဲပဲ ရတာဆိုေတာ့ မနဲ႕ေမာင့္အတြက္ စုဖို႕ သိပ္မကာမိဘူး ကုမၸဏီက မေလးသြားမယ့္
စာရင္းေတာင္းေတာ့ ေမာင္စာရင္းေပးလိုက္တာ သိပ္ေတာ့ထူးထူးေထြေထြမလုပ္ရပါဘူး ဒီမွာလိုပဲ
တြင္ခံုသမားသတ္သတ္ပါပဲ မေလးနဲ႕ ေမာင္တို႕ ကုမၸဏီနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္ျပီး အလုပ္ရွာေဖြေပးတဲ့
သေဘာမ်ိဳးေပါ့”
ေမာင့္စကားသံမွာ ကၽြန္မ အသက္ရႈရပ္မတက္
အံ႕ၾသလြန္းစြာ ျပန္ေျပာဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့ေနသည္။
“ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ မွ မ နဲ႕အတူေနဖို႕
မၾကိဳးစားႏိုင္ဘူးဆိုရင္ မၾကိဳက္သလို အျပစ္ေပးပါ ခုေတာ့ ဒီလမ္းခြဲစာခ်ဳပ္ေလးမွာ လက္မွတ္ထိုးေပးေနာ္”
သူကမ္းေပးလာသည့္ လမး္ခြဲစာခ်ဳပ္ေလးကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့့
“ကၽြန္ေတာ္ေမာင္ဘုန္းထက္ေခါင္သည္ ခိုင္ႏြယ္ဦး
ဆိုသည့္ခ်စ္သူ ႏွင့္နီးစပ္ရန္ ဤႏွစ္ႏွစ္အတြင္း မျဖစ္မေနအျပင္းအထန္ၾကိဳးစားပါမည္။ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္၍
လက္ထပ္ျခင္း မျပဳႏိုင္ပါက ခ်စ္သူအျဖစ္မွ စြန္႕လႊတ္ခြဲခြာေပးပါမည္။” တဲ့ေလ။
ကြယ္ ေမာင္က ဒီလို ကေလးဆန္ဆန္ေလးလည္းလုပ္တတ္ေသးသလား။
ႏွလံုးသားမွ ရယ္ျမဴးခ်င္စိတ္သည္ ထိန္းမရႏိုင္ေတာ့။တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနေသာ ကၽြန္မကို ျပံဳးၾကည့္ေနသည့္
ေမာင့္မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးၾကြယ္စြာ ပန္းႏုေရာင္သမ္းေနျပန္သည္။ ၾကည့္ ဒီလိုခ်စ္သူေလးကို
ႏွစ္ႏွစ္ၾကီးေတာင္ အေဝးကို ပို႕ထားရမယ္ေပါ့ ဆိုသည့္အေတြးေလးႏွင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေဆြးသြားေသာ္ျငား
ေမာင္ေပ်ာ္ေအာင္ ကၽြန္မလည္း ေပ်ာ္ျပေနပါသည္။ ေမာင့္အျပဳအမႈေလးကို ၾကည္ႏူးစိတ္ႏွင့္အတူ
သံႏၷိဌာန္ခ်လို္က္မိသည္က ကၽြန္မလည္း ပိုက္ဆံစုေတာ့မည္ဟု။ လက္ထပ္ဖို႕ကို ေမာင့္တစ္ေယာက္တည္း
တာဝန္ေပးထားလို႕မရဘူး မဟုတ္လား။ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမႈတ္ဖို႕ ကၽြန္မ မေၾကာက္ေတာ့။
ေမာင့္ပုခံုးေပၚသို႕ မွီႏြဲ႕ရင္း ေမာင့္လက္ကို ပို၍ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။
“တီေလးကိုလည္း ေမာင္ကိုယ္တုိင္ လာႏႈတ္ဆက္ပါဦးမယ္
မသြားခင္တစ္ရက္ေလာက္ေပါ့ ဒီတစ္ခါေတာ့မ ခ်စ္သူပါလို႕ မိတ္ဆက္ေပးမယ္မဟုတ္လား မ”
ေမာင့္လက္ကို ပိုျပီးတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဆုပ္ထားမိတာ
ကၽြန္မ မမွားပါဘူးေနာ္။ ေမာင္က ကၽြန္မအရမ္းခ်စ္ရတဲ့၊ ကၽြန္မကိုလည္း ခ်စ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕
ခ်စ္သူ။ ဟုလည္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုအားေပးရင္း …..။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္