“အေမွာင္ျခမ္းမွ ပန္းတစ္ပြင့္ ေၾကြလြင့္ျခင္း”
ေဟာ့ဒီ ဝဲဘက္ရင္အံုက ဘာ့ေၾကာင့္ ခဏခဏေအာင့္ေအာင့္ေနတာလဲ။ တကယ္ဆို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ မလုပ္ခဲ့မိပါပဲကြယ္။ ယံုၾကည္မႈကို စြန္႕ပစ္ဖို႕ အခ်ိန္က်လာျပီထင္ပါရဲ႕။ ရိုးသားမႈကို မႏွစ္သက္ဖို႕ အခ်ိန္က်လာျပီထင္ပါရဲ႕။ ေသခ်ာပါတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္ထိ ေဟာ့ဒီဝဲဘက္ရင္အံုက နာက်င္ေနရဦးမယ္။ သူ႕ခမ်ာ သစၥာေဖါက္မႈေတြကို တသီတသန္းၾကီး ထမ္းပိုးထားခဲ့ရရွာတာ။ သူ႕ခမ်ာယံုၾကည္မႈေတြကို နားလည္မႈေတြနဲ႕ အလဲအထပ္လုပ္ရင္း ေၾကကြဲမႈေတြ ထမ္းပိုးခဲ့ရရွာတာ။
တကယ္ေတာ့ ကို႕ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေလ့လာရင္းနဲ႕မွ သူ႕ဆီကရတဲ့ စကားသံေတြမွာ၊ သူ႕ဆီကရတဲ့ အေတြးအေခၚေတြမွာ က်ရံႈးခဲ့ရတာ။ မွားျခင္းမွားရင္ အလြယ္တကူယံုၾကည္တတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ စရိုက္က မွားတာေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရိုးသားမႈက ကၽြန္မကို ျပန္သတ္သြားတာ။ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ရိုးသားလြန္းမႈက သတ္သြားတာ။
ကၽြန္မ အေမွ်ာ္လင့္ရဆံုး၊ အယံုၾကည္ရဆံုးအလင္းတန္းေလးက ကၽြန္မအတြက္ ထာဝရလင္းလက္ေနေပးမယ္ ထင္ထားခဲ့မိတာ။ ယံုၾကည္ထားခဲ့မိတာ………….။ ခုေတာ့…………….. အဲ့ဒီ႕ယံုၾကည္မႈက ကၽြန္မႏွလံုးသားကိုသတ္သြားတာ။
(၁)
ကိုနဲ႕ ကၽြန္မ စေတြ႕တာက ထူးမျခားနား ဇာတ္လမ္းတစ္ခုပါပဲေလ။ ျဗဴတီဆလြန္းမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မနဲ႕ ေခါင္းလာေလွ်ာ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ရိုးရိုးေလးေအာက္မွာေပါ့။ မ်က္ႏွာက ၾကည္ရွင္းသန္႕လြန္းတဲ့ ကို႕ကို ကၽြန္မက သန္႕စင္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ ျမင္ျပီး ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ပဲ အာရံုထားခဲ့မိတာပါ။ ေခါင္းေလွ်ာ္၊ မ်က္ႏွာသစ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ကိုပဲ အာရံုထားခဲ့မိတာ။ ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွ ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားေနမွန္း သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကလည္း ေတာ္ေတာ္ရိုးအခဲ့တာကိုး။ ရိုးအတာကလည္း ကၽြန္မ အဆိုးမဟုတ္ဘူးေလ။ ေတာက တက္လာတဲ့သူဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမေပါ့။ ေတာကတက္လာတာေတာ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္မွ မသြားျဖစ္မလာျဖစ္နဲ႕ ဆိုင္ထဲက ဆိုင္ျပင္ကို မထြက္ျဖစ္ဘူး။ အေမကလည္း ဆိုင္ရွင္ကို ေသခ်ာေျပာျပထားေတာ့ ဆိုင္၇ွင္ကလည္း ေနရာေတြအေဝးေတြဘာေတြ မလႊတ္ဘူးေလ။ ဒီဆိုင္မွာပဲ ေက်ာက္ခ်ေနရတာေပါ့။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကို လစာမရပဲ ပညာသင္အေနနဲ႕ လုပ္ခဲ့တာ ခုေတာ့ ကၽြန္မကကၽြမ္းက်င္ အဆင့္မွာပါေနခဲ့ျပီ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ မ်က္ႏွာသစ္စရာကို မလိုေတာ့ဘူး။ ဆံပင္ညွပ္ေပးဖို႕နဲ႕ နည္းနည္းလက္ဝင္တဲ့ အေကာက္၊ အေျဖာင့္ေတြပဲ ကိုင္ရေတာ့တာ။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြကို ၾကီးၾကပ္ခိုင္းထားတဲ့ အဆင့္ေပါ့ေလ။
ကို႕ကို ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးျဖစ္တာက ဒီလိုဒီလို။ အဲ့ဒီ႕ေန႕က်မွပဲ ေကာင္မေလး ေလးေယာက္က ခြင့္တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ယူတယ္။ သြားစရာရွိလို႕ပါတဲ့။ သူတို႕ေလးေတြ ေပ်ာ္ပါေစေလ ဆိုျပီး ဆိုင္၇ွင္မမကို ကၽြန္မက ခြင့္တိုင္ေပးလိုက္မိခဲ့တာ။ အဲ့ဒီ႕လိုေန႕မ်ိဳးကလည္း လူပါးတယ္ေေလ။ ဒီေတာ့ ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ကၽြန္မနဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့ေလ။ ေနာက္ ဆိုင္ရွင္ မမရဲ႕ အဘြားရယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီေန႕မွာပဲကိုနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဟာ ဆိုင္မွာ ေခါင္းေလွ်ာ္ဖို႕ေရာက္လာခဲ့တာ။ မျဖစ္မေန ကၽြန္မအလုပ္ျဖစ္လာတာနဲ႕ ေလွ်ာ္ေပးခဲ့မိတာေပါ့။ ေတြ႕စကတည္းက လိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုခ်ိန္မွာ လႊဲသြားတတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို သိသလိုလိုရွိခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မ မသိခဲ့မိဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လို႕လည္း မေတြးခဲ့မိဘူး။ အသက္၂၅ႏွစ္ အရြယ္ထိ သမီးရည္းစား၊ ခ်စ္သူဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕ မရင္းႏွီးတဲ့ကၽြန္မ အဲ့ဒီ႕မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ႏွစ္လေလာက္ၾကာမွ ေဖၚတတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ့အခါတိုင္းကၽြန္မကိုသာ ေရြးတတ္တာဟာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲလို႕ မေတြးတတ္ခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။ တကယ္ေတာ့ ကို က ကၽြန္မေရွ႔မွာခဏခဏလာေၾကြျပတဲ့အခါမွာ ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြက ရွင္းျပမွ နားလည္ခဲ့တာပါ။ ေၾသာ္..ကၽြန္မက အဲ့ဒီ႕ေလာက္ထိ တံုးအခဲ့တာပါေလ။
အျပံဳးခ်ိုဳခ်ိဳဳနဲ႕ ၾကည္ၾကည္စင္စင္မ်က္ႏွာနဲ႕ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားေနတယ္ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕တင္ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမိခဲ့တာေပါ့။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာျပီဆိုေတာ့လည္း ကို႕ကို ရင္းႏွီးေနခဲ့ျပီေလ။ ကို႕အလုပ္အေၾကာင္းညည္း ျပတတ္တာေတြ ၾကားတတ္ခဲ့ျပီ။ ဝင္ေငြ မဆိုးတဲ့ အလုပ္တစ္ခုရယ္လို႕လည္း အမွတ္ေပးျပီးသား။ အလုပ္ကိုတက္တက္ၾကြၾကြနဲ႕ ေလးစားစြာလုပ္တတ္သူ လို႕လည္း အမွတ္ေပးျပီးသား။ တကယ္ေတာ့ ကို႕ကို အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ဦးဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ကေလး ခ်မိရံုက လြဲလို႕ တျခားအပို မေတြးမိခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကို ကိုက ခ်စ္တတ္လာေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာပါ။
ေလးစားဖို႕ ေကာင္းတဲ့ အေတြး၊ မွတ္သားစရာ စကားသံေတြ ၾကားမွာ က်ရံႈးခဲ့ရတယ္ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူးေလ။ ခပ္ေလးေလးေျပာတတ္တဲ့ သူ႕စကားသံေတြဟာ ယံုၾကည္ဖြယ္ရာ အရိပ္တို႕ စြန္းထင္းေနခဲ့တာလည္း ပါတာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ “မမ ရယ္ ျပန္ခ်စ္လိုက္ပါ သနားပါတယ္” လို႕ တိုက္တြန္းတတ္တဲ့ ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြစကားမွာ ေမ်ာျပီး ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လက္ခံခဲ့မိတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေလးစားမႈနဲ႕အတူ ခ်စ္ခဲ့မိတာပါ။ ဝန္ခံရဲပါတယ္။ ကၽြန္မ ကို႕ကို ေလးစားမႈ၊ ယံုၾကည္မႈ ေတြနဲ႕ ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။
(၂)
ခ်စ္ခဲ့မိပါတယ္ ကို။
ကၽြန္မ လက္ထဲမွာ တြန္႕ေၾကႏြမ္းဖတ္ေနတဲ့ စာေလး တစ္ေစာင္ရွိတယ္။ ေနာက္ မေန႕ကမွ ေရာက္လာတဲ့ ေမေမ့ဆီက စာေလးတစ္ေစာင္ရွိတယ္။
တြန္႕ေၾကႏြမ္းဖတ္ေနရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ခဏခဏဖတ္ျပီး ခဏခဏကို လံုးေခ်ပစ္မိလို႕ေလ။ ကို႕ ဆီက စာေလးေပါ့။ ဘာတဲ့ ခ်စ္ခြင့္ရပါရေစေတာ့ တဲ့ေလ။ အဟက္.. အဲ့ဒီ႕စာကို ခဏခဏဖတ္ျပီး ရင္နာနာနဲ႕ ရယ္ေနမိတာပါ။ ဒီစာကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မရယ္ေနတာကို ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြက ကၽြန္မ ေမ့ႏိုင္ျပီ ထင္ၾကတယ္။ ဘယ္ေမ့ႏုိင္ပါ့မလဲ။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူေလ။ အခ်စ္ဆိုတာကို ကစားတတ္တဲ့သူေတြၾကားမွာ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားတတ္သူက အရူးလုပ္ခံလိုက္ရတဲ့ပြဲေပါ့။ ကိုနဲ႕ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းက တစ္လမျပည့္ခင္မွာပဲ ရပ္တန္းက ရပ္သြားေလရဲ႕။
ထပ္ေခါက္ထပ္ေခါက္ဖတ္ျပီးလည္း ရယ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။ ထြက္လာမယ့္မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ မတားေတာ့ပါဘူး။ ဒီေနရာက ကၽြန္မရဲ႕ အိပ္ခန္းေလးပဲေလ။ ဘယ္သူမွ မွ မဝင္လာႏိုင္ေသးဘူး။ တစ္ေန႕ခင္းလံုးပင္ပန္းသမွ် အတိုးခ်အိပ္မယ့္သူေတြပဲ ရွိလိမ့္မယ္။ ဒီလိုေမွာင္မိုက္တဲ့ညမ်ိဳးမွာမွ ကၽြန္မက ပူေဆြးမႈကို ေဖၚထုတ္ဝံ႕သူေပါ့ ။ ကို႕အတြက္နဲ႕ ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူး။
အိုး..နက္ျဖန္ စေနေန႕ပဲ။ ဒီအေတြးနဲ႕ ကၽြန္မခါးခါးသီးသီး ျပံဳးမိလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲ့ဒီလို စေနေန႕မ်ိဳးပဲေပါ့။ ကို႕ရဲ႕ သတၱိမရွိမႈကို ျမင္လိုက္ရတာ။ တခ်ိန္လံုး ကၽြန္မေရွ႕မွာ ရဲရင့္ခဲ့တဲ့ ကိုဟာ အဲ့ဒီ႕ေန႕မွာလက္ကေလးပိုက္လို႕၊ ေခါင္းေလးငု႕ံေနရံုကလြဲလို႕ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ ဝင္မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူးမဟုတ္လား။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီ႕ေန႕မွာပဲ ကိုက ကၽြန္မကို အျပင္အတူလည္ဖို႕ ခြင့္ေတာင္းထားတဲဲ့ေန႕ေပါ့။ အဲ့ဒီ႕ေန႕ကေလ…….။
အဲ့ဒီ႕ေန႕က မွတ္မွတ္ရရ လက္ဝါးတစ္ခ်က္ ပါးေပၚတင္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ႕ေန႕က မွတ္မွတ္ရရ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ဗီလိန္လို႕ေျပာၾကတဲ့ ဇာတ္ရုပ္ကို ေတြႈဖူးခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ႕ေန႕က ေငြမက္သူ လို႕ အစြပ္စြဲခံခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ႕ေန႕က မွတ္မွတ္ရရ ကိုနဲ႕ေစ့စပ္ထားတဲ့ ဆရာဝန္မေလးကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ႕ေန႕ကေလ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ ..။ ကၽြန္မ ကို႕ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈကို လိုက္ေလ်ာခဲ့မိတယ္။ ခ်စ္သူဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ပါ။ ကံအေကာင္းဆံုးကေတာ့အဲ့ဒီခြင့္ျပဳခ်က္မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခင္မွာပဲကို႔အေမ ေပၚလာခဲ့တာပါပဲ။ တကယ္ပါ။ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းလြန္းခဲ့တယ္။
ခ်စ္ခြင့္ရျခင္းအတြက္ ကံေကာင္းခဲ့သလို ေနာက္ဆံုးကံေကာင္းျခင္းဟာလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္ကို မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခင္မွာပဲ…………။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းလြန္းခဲ့တယ္။
“ကိုက ႏြယ့္အတြက္ အလင္းေတြ သယ္ေဆာင္ေပးလာသူပါ ႏြယ္” တဲ့လား။ ကိုခဏခဏေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ေသးဘူး ကို။ ခုေတာ့လည္း ႏြယ့္ရဲ႕ အလင္းတန္းေလးဟာ မဲျပာပုဆိုးအစဥ္အလာေတြၾကားမွာ ႏြယ့္ကို ထားခဲ့ျပီေပါ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ကို။ ဒီေန႕ဆို ဆိုကို႕မဂၤလာပြဲၾကီးဟာ ကၽြန္မ နာမည္မွန္ေအာင္မေခၚတတ္တဲ့ ဟိုတယ္လ္ၾကီးတစ္ခုမွာ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲသဲ က်င္းပခဲ့ျပီးျပီမဟုတ္လား။
(၃)
ကိုက အလင္းတန္းဆိုရင္ ကၽြန္မက အလင္းတန္းေလးေမ့ေနတဲ့ အေမွာင္ျခမ္းက ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဓနမရွိတဲ့ မ်က္ႏွာမြဲအေမွာင္ျခမ္းေလးဘက္ကို ခဏတာ နယ္ကၽြံလာဖူးတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတာ့ ကိုေတြးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။တိုက္ဆိုင္မႈေတြၾကံဳလာတိုင္းေပါ့။
ကို႕ရဲ႕ သတၱိမရွိမႈက ကၽြန္မႏွလံုးသားကိုသတ္တယ္။ ခုကၽြန္မက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မတစ္ဘဝလံုးသတ္ဖို႕ၾကိဳးစားမယ္။
အေမ့စာမွာတိုက္တြန္းထားတဲ့အတိုင္း ရြာက ရိုးသားတယ္၊ သစၥာရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေအးေမာင္ကို လက္ထပ္ဖို႕ နက္ျဖန္ခါဆို ရြာကိုျပန္ေတာ့မယ္။ ေအးေမာင္က ရုပ္မေခ်ာေပမယ့္ ကၽြန္မကိုခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အလင္းတန္းေလး ကို႕ထက္ေတာ့ သာမွာပါ။ ကၽြန္မကို မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူမဟုတ္လားု။
သဘက္ခါဆို ကၽြန္မလည္း ရြာကိုျပန္ေရာက္လို႕ ဘဝသတ္ပြဲၾကီးအတြက္ အားပါးတရ ျပံဳးျပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္။ ကိုသိမွာမဟုတ္ေပမယ့္ “ကိုေရ..ထာဝရအတြက္ ႏႈတ္ဆက္တယ္” လို႕ေျပာေနမိတဲ့ ကၽြန္မရင္ေတြ နာလိုက္တာ။
“ကိုေရ ကိုေမ့ေနတဲ့ အေမွာင္ျခမ္းေလးကသူ႕ဘဝသူ ထာဝရအေမွာင္ခ်ပစ္ေတာ့မယ္ ကို” လို႕လည္းေယာင္ရမ္းတိုင္တည္လိုက္မိေသးးရဲ႕။
ေၾသာ္ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးပါရက္နဲ႕ ေဟာ့ဒီ ဝဲဘက္ရင္အံုက ဘာ့ေၾကာင့္ ခဏခဏေအာင့္ေနေသးတာလဲ။ အသိစိတ္ယိုင္ယိုင္ေလးမွာ သတိထားမိလိုက္တာကအေမွာင္ထုၾကီးတစ္ခုက ကၽြန္မကို ဖိႏွိပ္ဖံုးအုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
“ေရ..ေရဆာလိုက္တာ… ေမာလည္း ေမာတယ္……… သတိရတယ္ ကို”
ဗလံုးဗေထြးေရရြတ္မိေနတဲ့အသံေတြနဲ႕အတူ ကၽြန္မ အေမွာင္ထုရဲ႕ဖံုးလႊမ္းမႈေအာက္မွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
။။။။။။။။။။။။။
ရည္ေဝ
ေဟာ့ဒီ ဝဲဘက္ရင္အံုက ဘာ့ေၾကာင့္ ခဏခဏေအာင့္ေအာင့္ေနတာလဲ။ တကယ္ဆို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ မလုပ္ခဲ့မိပါပဲကြယ္။ ယံုၾကည္မႈကို စြန္႕ပစ္ဖို႕ အခ်ိန္က်လာျပီထင္ပါရဲ႕။ ရိုးသားမႈကို မႏွစ္သက္ဖို႕ အခ်ိန္က်လာျပီထင္ပါရဲ႕။ ေသခ်ာပါတယ္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္ထိ ေဟာ့ဒီဝဲဘက္ရင္အံုက နာက်င္ေနရဦးမယ္။ သူ႕ခမ်ာ သစၥာေဖါက္မႈေတြကို တသီတသန္းၾကီး ထမ္းပိုးထားခဲ့ရရွာတာ။ သူ႕ခမ်ာယံုၾကည္မႈေတြကို နားလည္မႈေတြနဲ႕ အလဲအထပ္လုပ္ရင္း ေၾကကြဲမႈေတြ ထမ္းပိုးခဲ့ရရွာတာ။
တကယ္ေတာ့ ကို႕ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေလ့လာရင္းနဲ႕မွ သူ႕ဆီကရတဲ့ စကားသံေတြမွာ၊ သူ႕ဆီကရတဲ့ အေတြးအေခၚေတြမွာ က်ရံႈးခဲ့ရတာ။ မွားျခင္းမွားရင္ အလြယ္တကူယံုၾကည္တတ္တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ စရိုက္က မွားတာေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရိုးသားမႈက ကၽြန္မကို ျပန္သတ္သြားတာ။ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ရိုးသားလြန္းမႈက သတ္သြားတာ။
ကၽြန္မ အေမွ်ာ္လင့္ရဆံုး၊ အယံုၾကည္ရဆံုးအလင္းတန္းေလးက ကၽြန္မအတြက္ ထာဝရလင္းလက္ေနေပးမယ္ ထင္ထားခဲ့မိတာ။ ယံုၾကည္ထားခဲ့မိတာ………….။ ခုေတာ့…………….. အဲ့ဒီ႕ယံုၾကည္မႈက ကၽြန္မႏွလံုးသားကိုသတ္သြားတာ။
(၁)
ကိုနဲ႕ ကၽြန္မ စေတြ႕တာက ထူးမျခားနား ဇာတ္လမ္းတစ္ခုပါပဲေလ။ ျဗဴတီဆလြန္းမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္မနဲ႕ ေခါင္းလာေလွ်ာ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႕ဆံုျခင္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ရိုးရိုးေလးေအာက္မွာေပါ့။ မ်က္ႏွာက ၾကည္ရွင္းသန္႕လြန္းတဲ့ ကို႕ကို ကၽြန္မက သန္႕စင္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ပဲ ျမင္ျပီး ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ပဲ အာရံုထားခဲ့မိတာပါ။ ေခါင္းေလွ်ာ္၊ မ်က္ႏွာသစ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ကိုပဲ အာရံုထားခဲ့မိတာ။ ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွ ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားေနမွန္း သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မကလည္း ေတာ္ေတာ္ရိုးအခဲ့တာကိုး။ ရိုးအတာကလည္း ကၽြန္မ အဆိုးမဟုတ္ဘူးေလ။ ေတာက တက္လာတဲ့သူဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမေပါ့။ ေတာကတက္လာတာေတာ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘယ္မွ မသြားျဖစ္မလာျဖစ္နဲ႕ ဆိုင္ထဲက ဆိုင္ျပင္ကို မထြက္ျဖစ္ဘူး။ အေမကလည္း ဆိုင္ရွင္ကို ေသခ်ာေျပာျပထားေတာ့ ဆိုင္၇ွင္ကလည္း ေနရာေတြအေဝးေတြဘာေတြ မလႊတ္ဘူးေလ။ ဒီဆိုင္မွာပဲ ေက်ာက္ခ်ေနရတာေပါ့။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကို လစာမရပဲ ပညာသင္အေနနဲ႕ လုပ္ခဲ့တာ ခုေတာ့ ကၽြန္မကကၽြမ္းက်င္ အဆင့္မွာပါေနခဲ့ျပီ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ မ်က္ႏွာသစ္စရာကို မလိုေတာ့ဘူး။ ဆံပင္ညွပ္ေပးဖို႕နဲ႕ နည္းနည္းလက္ဝင္တဲ့ အေကာက္၊ အေျဖာင့္ေတြပဲ ကိုင္ရေတာ့တာ။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြကို ၾကီးၾကပ္ခိုင္းထားတဲ့ အဆင့္ေပါ့ေလ။
ကို႕ကို ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးျဖစ္တာက ဒီလိုဒီလို။ အဲ့ဒီ႕ေန႕က်မွပဲ ေကာင္မေလး ေလးေယာက္က ခြင့္တစ္ျပိဳင္နက္တည္း ယူတယ္။ သြားစရာရွိလို႕ပါတဲ့။ သူတို႕ေလးေတြ ေပ်ာ္ပါေစေလ ဆိုျပီး ဆိုင္၇ွင္မမကို ကၽြန္မက ခြင့္တိုင္ေပးလိုက္မိခဲ့တာ။ အဲ့ဒီ႕လိုေန႕မ်ိဳးကလည္း လူပါးတယ္ေေလ။ ဒီေတာ့ ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ ကၽြန္မနဲ႕ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့ေလ။ ေနာက္ ဆိုင္ရွင္ မမရဲ႕ အဘြားရယ္ေပါ့။ အဲ့ဒီေန႕မွာပဲကိုနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဟာ ဆိုင္မွာ ေခါင္းေလွ်ာ္ဖို႕ေရာက္လာခဲ့တာ။ မျဖစ္မေန ကၽြန္မအလုပ္ျဖစ္လာတာနဲ႕ ေလွ်ာ္ေပးခဲ့မိတာေပါ့။ ေတြ႕စကတည္းက လိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုခ်ိန္မွာ လႊဲသြားတတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို သိသလိုလိုရွိခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မ မသိခဲ့မိဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လို႕လည္း မေတြးခဲ့မိဘူး။ အသက္၂၅ႏွစ္ အရြယ္ထိ သမီးရည္းစား၊ ခ်စ္သူဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕ မရင္းႏွီးတဲ့ကၽြန္မ အဲ့ဒီ႕မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ႏွစ္လေလာက္ၾကာမွ ေဖၚတတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္တဲ့အခါတိုင္းကၽြန္မကိုသာ ေရြးတတ္တာဟာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲလို႕ မေတြးတတ္ခဲ့မိတာ အမွန္ပါ။ တကယ္ေတာ့ ကို က ကၽြန္မေရွ႔မွာခဏခဏလာေၾကြျပတဲ့အခါမွာ ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြက ရွင္းျပမွ နားလည္ခဲ့တာပါ။ ေၾသာ္..ကၽြန္မက အဲ့ဒီ႕ေလာက္ထိ တံုးအခဲ့တာပါေလ။
အျပံဳးခ်ိုဳခ်ိဳဳနဲ႕ ၾကည္ၾကည္စင္စင္မ်က္ႏွာနဲ႕ ေကာင္ေလးက ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားေနတယ္ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕တင္ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမိခဲ့တာေပါ့။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာျပီဆိုေတာ့လည္း ကို႕ကို ရင္းႏွီးေနခဲ့ျပီေလ။ ကို႕အလုပ္အေၾကာင္းညည္း ျပတတ္တာေတြ ၾကားတတ္ခဲ့ျပီ။ ဝင္ေငြ မဆိုးတဲ့ အလုပ္တစ္ခုရယ္လို႕လည္း အမွတ္ေပးျပီးသား။ အလုပ္ကိုတက္တက္ၾကြၾကြနဲ႕ ေလးစားစြာလုပ္တတ္သူ လို႕လည္း အမွတ္ေပးျပီးသား။ တကယ္ေတာ့ ကို႕ကို အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ဦးဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ကေလး ခ်မိရံုက လြဲလို႕ တျခားအပို မေတြးမိခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကို ကိုက ခ်စ္တတ္လာေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာပါ။
ေလးစားဖို႕ ေကာင္းတဲ့ အေတြး၊ မွတ္သားစရာ စကားသံေတြ ၾကားမွာ က်ရံႈးခဲ့ရတယ္ဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူးေလ။ ခပ္ေလးေလးေျပာတတ္တဲ့ သူ႕စကားသံေတြဟာ ယံုၾကည္ဖြယ္ရာ အရိပ္တို႕ စြန္းထင္းေနခဲ့တာလည္း ပါတာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ “မမ ရယ္ ျပန္ခ်စ္လိုက္ပါ သနားပါတယ္” လို႕ တိုက္တြန္းတတ္တဲ့ ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြစကားမွာ ေမ်ာျပီး ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လက္ခံခဲ့မိတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း ေလးစားမႈနဲ႕အတူ ခ်စ္ခဲ့မိတာပါ။ ဝန္ခံရဲပါတယ္။ ကၽြန္မ ကို႕ကို ေလးစားမႈ၊ ယံုၾကည္မႈ ေတြနဲ႕ ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။
(၂)
ခ်စ္ခဲ့မိပါတယ္ ကို။
ကၽြန္မ လက္ထဲမွာ တြန္႕ေၾကႏြမ္းဖတ္ေနတဲ့ စာေလး တစ္ေစာင္ရွိတယ္။ ေနာက္ မေန႕ကမွ ေရာက္လာတဲ့ ေမေမ့ဆီက စာေလးတစ္ေစာင္ရွိတယ္။
တြန္႕ေၾကႏြမ္းဖတ္ေနရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ခဏခဏဖတ္ျပီး ခဏခဏကို လံုးေခ်ပစ္မိလို႕ေလ။ ကို႕ ဆီက စာေလးေပါ့။ ဘာတဲ့ ခ်စ္ခြင့္ရပါရေစေတာ့ တဲ့ေလ။ အဟက္.. အဲ့ဒီ႕စာကို ခဏခဏဖတ္ျပီး ရင္နာနာနဲ႕ ရယ္ေနမိတာပါ။ ဒီစာကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မရယ္ေနတာကို ဆိုင္က ေကာင္မေလးေတြက ကၽြန္မ ေမ့ႏိုင္ျပီ ထင္ၾကတယ္။ ဘယ္ေမ့ႏုိင္ပါ့မလဲ။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါသာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူေလ။ အခ်စ္ဆိုတာကို ကစားတတ္တဲ့သူေတြၾကားမွာ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထားတတ္သူက အရူးလုပ္ခံလိုက္ရတဲ့ပြဲေပါ့။ ကိုနဲ႕ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းက တစ္လမျပည့္ခင္မွာပဲ ရပ္တန္းက ရပ္သြားေလရဲ႕။
ထပ္ေခါက္ထပ္ေခါက္ဖတ္ျပီးလည္း ရယ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။ ထြက္လာမယ့္မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္မ မတားေတာ့ပါဘူး။ ဒီေနရာက ကၽြန္မရဲ႕ အိပ္ခန္းေလးပဲေလ။ ဘယ္သူမွ မွ မဝင္လာႏိုင္ေသးဘူး။ တစ္ေန႕ခင္းလံုးပင္ပန္းသမွ် အတိုးခ်အိပ္မယ့္သူေတြပဲ ရွိလိမ့္မယ္။ ဒီလိုေမွာင္မိုက္တဲ့ညမ်ိဳးမွာမွ ကၽြန္မက ပူေဆြးမႈကို ေဖၚထုတ္ဝံ႕သူေပါ့ ။ ကို႕အတြက္နဲ႕ ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်ေနရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မွန္ကို ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူး။
အိုး..နက္ျဖန္ စေနေန႕ပဲ။ ဒီအေတြးနဲ႕ ကၽြန္မခါးခါးသီးသီး ျပံဳးမိလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲ့ဒီလို စေနေန႕မ်ိဳးပဲေပါ့။ ကို႕ရဲ႕ သတၱိမရွိမႈကို ျမင္လိုက္ရတာ။ တခ်ိန္လံုး ကၽြန္မေရွ႕မွာ ရဲရင့္ခဲ့တဲ့ ကိုဟာ အဲ့ဒီ႕ေန႕မွာလက္ကေလးပိုက္လို႕၊ ေခါင္းေလးငု႕ံေနရံုကလြဲလို႕ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ ဝင္မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူးမဟုတ္လား။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီ႕ေန႕မွာပဲ ကိုက ကၽြန္မကို အျပင္အတူလည္ဖို႕ ခြင့္ေတာင္းထားတဲဲ့ေန႕ေပါ့။ အဲ့ဒီ႕ေန႕ကေလ…….။
အဲ့ဒီ႕ေန႕က မွတ္မွတ္ရရ လက္ဝါးတစ္ခ်က္ ပါးေပၚတင္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ႕ေန႕က မွတ္မွတ္ရရ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ဗီလိန္လို႕ေျပာၾကတဲ့ ဇာတ္ရုပ္ကို ေတြႈဖူးခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ႕ေန႕က ေငြမက္သူ လို႕ အစြပ္စြဲခံခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ႕ေန႕က မွတ္မွတ္ရရ ကိုနဲ႕ေစ့စပ္ထားတဲ့ ဆရာဝန္မေလးကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အဲ့ဒီ႕ေန႕ကေလ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ ..။ ကၽြန္မ ကို႕ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈကို လိုက္ေလ်ာခဲ့မိတယ္။ ခ်စ္သူဆိုတဲ့ အသိနဲ႕ပါ။ ကံအေကာင္းဆံုးကေတာ့အဲ့ဒီခြင့္ျပဳခ်က္မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခင္မွာပဲကို႔အေမ ေပၚလာခဲ့တာပါပဲ။ တကယ္ပါ။ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းလြန္းခဲ့တယ္။
ခ်စ္ခြင့္ရျခင္းအတြက္ ကံေကာင္းခဲ့သလို ေနာက္ဆံုးကံေကာင္းျခင္းဟာလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္ကို မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခင္မွာပဲ…………။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းလြန္းခဲ့တယ္။
“ကိုက ႏြယ့္အတြက္ အလင္းေတြ သယ္ေဆာင္ေပးလာသူပါ ႏြယ္” တဲ့လား။ ကိုခဏခဏေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္မ မေမ့ႏိုင္ေသးဘူး ကို။ ခုေတာ့လည္း ႏြယ့္ရဲ႕ အလင္းတန္းေလးဟာ မဲျပာပုဆိုးအစဥ္အလာေတြၾကားမွာ ႏြယ့္ကို ထားခဲ့ျပီေပါ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ကို။ ဒီေန႕ဆို ဆိုကို႕မဂၤလာပြဲၾကီးဟာ ကၽြန္မ နာမည္မွန္ေအာင္မေခၚတတ္တဲ့ ဟိုတယ္လ္ၾကီးတစ္ခုမွာ ျခိမ့္ျခိမ့္သဲသဲ က်င္းပခဲ့ျပီးျပီမဟုတ္လား။
(၃)
ကိုက အလင္းတန္းဆိုရင္ ကၽြန္မက အလင္းတန္းေလးေမ့ေနတဲ့ အေမွာင္ျခမ္းက ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဓနမရွိတဲ့ မ်က္ႏွာမြဲအေမွာင္ျခမ္းေလးဘက္ကို ခဏတာ နယ္ကၽြံလာဖူးတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတာ့ ကိုေတြးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။တိုက္ဆိုင္မႈေတြၾကံဳလာတိုင္းေပါ့။
ကို႕ရဲ႕ သတၱိမရွိမႈက ကၽြန္မႏွလံုးသားကိုသတ္တယ္။ ခုကၽြန္မက ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မတစ္ဘဝလံုးသတ္ဖို႕ၾကိဳးစားမယ္။
အေမ့စာမွာတိုက္တြန္းထားတဲ့အတိုင္း ရြာက ရိုးသားတယ္၊ သစၥာရွိတယ္ဆိုတဲ့ ေအးေမာင္ကို လက္ထပ္ဖို႕ နက္ျဖန္ခါဆို ရြာကိုျပန္ေတာ့မယ္။ ေအးေမာင္က ရုပ္မေခ်ာေပမယ့္ ကၽြန္မကိုခ်စ္တဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္မရဲ႕ အလင္းတန္းေလး ကို႕ထက္ေတာ့ သာမွာပါ။ ကၽြန္မကို မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းလက္ထပ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူမဟုတ္လားု။
သဘက္ခါဆို ကၽြန္မလည္း ရြာကိုျပန္ေရာက္လို႕ ဘဝသတ္ပြဲၾကီးအတြက္ အားပါးတရ ျပံဳးျပံဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္။ ကိုသိမွာမဟုတ္ေပမယ့္ “ကိုေရ..ထာဝရအတြက္ ႏႈတ္ဆက္တယ္” လို႕ေျပာေနမိတဲ့ ကၽြန္မရင္ေတြ နာလိုက္တာ။
“ကိုေရ ကိုေမ့ေနတဲ့ အေမွာင္ျခမ္းေလးကသူ႕ဘဝသူ ထာဝရအေမွာင္ခ်ပစ္ေတာ့မယ္ ကို” လို႕လည္းေယာင္ရမ္းတိုင္တည္လိုက္မိေသးးရဲ႕။
ေၾသာ္ ဆံုးျဖတ္ထားျပီးပါရက္နဲ႕ ေဟာ့ဒီ ဝဲဘက္ရင္အံုက ဘာ့ေၾကာင့္ ခဏခဏေအာင့္ေနေသးတာလဲ။ အသိစိတ္ယိုင္ယိုင္ေလးမွာ သတိထားမိလိုက္တာကအေမွာင္ထုၾကီးတစ္ခုက ကၽြန္မကို ဖိႏွိပ္ဖံုးအုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
“ေရ..ေရဆာလိုက္တာ… ေမာလည္း ေမာတယ္……… သတိရတယ္ ကို”
ဗလံုးဗေထြးေရရြတ္မိေနတဲ့အသံေတြနဲ႕အတူ ကၽြန္မ အေမွာင္ထုရဲ႕ဖံုးလႊမ္းမႈေအာက္မွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
။။။။။။။။။။။။။
ရည္ေဝ
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္