ေမာင္ႏွမ

မိုးစက္တို႕ ခပ္ဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ လမ္းမထက္ဝယ္ ကေလးသံုးေယာက္ ေျပးလႊားလို႕….။
မိုးစက္စိုမွာေၾကာက္၍လား။ မျဖစ္ႏိုင္။ ကေလးတစ္ေယာက္က လက္က အေပါစားနာရီေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အရပ္အပုဆံုးေလးကို အလယ္မွာထား၍ ေဘးကေန တစ္ေယာက္တစ္ဖက္စီ လက္ကိုဆြဲကာ အရွိန္ျမွင့္ ေျပးၾကေလေတာ့သည္။ တေစာင္းလြယ္ထားၾကသည့္ လြယ္အိတ္ကေလးသံုးခုကလည္း ေျပးသည့္အရွိန္ျဖင့္ တစ္လြင့္လြင့္။ စာအုပ္ေတြ ပါမလာဟန္ပင္…ထင္ရေလသည္။
ေဟာ…ေရာက္ပါျပီ။ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး။ တံခါးက ပိတ္လုပိတ္ခင္။ သူတို႕ဝင္သြားေတာ့ တံခါးေစာင့္တာဝန္က်ဆရာျဖစ္ဟန္တူသူက ေခါင္းေလးေတြ တစ္ခ်က္စီလိုက္ပုတ္လို႕။ ထို႕ေနာက္ ထိုသံုးေယာက္ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အခန္းေတြဆီ ဝင္သြားၾက၏။
“ေဒါင္..ေဒါင္…ေဒါင္”
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးသံအျပီး။ တစ္ေက်ာင္းလံုးကေလးလူၾကီး မက်န္ မတ္တပ္ရပ္၍ ကမၻာမေက်သီခ်င္းကို ညီညီညာညာ ဆိုၾကေလ၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ သီခ်င္းကို ေကာင္းေကာင္းမရေသးသူေတြကေတာ့ သီခ်င္းရသူေတြ ပါးစပ္ကိုၾကည့္ကာ ေယာင္ဝါးဝါး။ ကိစၥမရွိပါ။ သိပ္မၾကာခင္ပင္ သူတို႕ရသြားမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
………………………..
ခန္းမက်ယ္ၾကီးတစ္ခု။ ခံုတန္းေလးေတြႏွင့္ ကေလးေတြ ထိုင္ေနၾကသည္။ ၾကည့္ရတာ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြျဖစ္မည္။ အေရွ႔ဆံုးက ဘလက္ဘုတ္ မွာေတာ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ ၾကိမ္လံုးတစ္ဖက္၊ ေျမျဖဴတစ္ဖက္ႏွင့္ စာေရးေနသည္။
ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကေသာ ကေလးတို႕မွာ တစ္စံုတစ္ရာကို ေမွ်ာ္ေနသလိုလို။

“ေဒါင္………ေဒါင္….ေဒါင္”
သူတို႕ေစာင့္ေနေသာအရာေရာက္လာျပီထင့္။ ကေလးတို႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ အေပ်ာ္ေတြ ဝင္းလက္သြားၾကသည္။ ထို႕ေနာက္ မတ္တပ္ရပ္၍ လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီကာ “မဂၤလာပါ ဆရာမ” မညီမညာရြတ္ဆိုလိုက္ၾကသည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ကား ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရေသာ ႏြားသိုးအုပ္ေလးသဖြယ္ လြယ္အိတ္ေလးေတြထဲသို႕ ေက်ာက္သင္ပုန္းႏွင့္ ေက်ာက္တံကို အလွ်င္အျမန္ထည့္ၾကကာ ေက်ာင္းတံခါးဆီ ေျပးၾကေလျပီ။ ေက်ာင္းတံခါးဝတြင္ေတာ့ မိဘေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလွ်က္။ ေဟာ…ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္။ ေယာက်ၤားေလးဟု သိသာေနေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္။ သူတို႕သည္လည္း ေက်ာင္းသားမွန္းသိသာေနတာက အျဖဴအစိမ္းဝတ္စံုေလးႏွင့္။ ေက်ာင္းဝန္းထဲက တစ္စံုတစ္ေယာက္ထြက္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဟန္။
“သားတို႔ ညီမေလးထြက္မလာေသးဘူးလား…”
ဆရာမတစ္ေယာက္က ေမးေတာ့..လက္ကေလးေတြ ကိုယ္စီပိုက္ကာျဖင့္..
“ဟုက္…ထြက္မလာေသးဘူး ေဟာ ဟိုမွာလာျပီ ဆရာမ”
“ေအာ္..ေအး ေအး..ညီမေလးကို ေသခ်ာလက္တြဲေခၚသြားၾကေနာ္…အိမ္ကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ၾကေနာ္”
“ဟုက္…”
ေရာက္ရွိလာေသာ အရပ္ပုပုကေလးငယ္၏ လက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီဆြဲကာ အိမ္ျပန္ၾကေလသည္ထင့္။
….
“နာ ေျခေထာက္ေတြ ေညာင္းလာ ျပီ….မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး..”
“ဟာ ငယ္မ နင္ကလည္းဟာ….မရဘူး ထေလွ်ာက္ဦး”
“မရဘူး” ဆိုကာ…..ကေလးပုေလးက ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
နည္းနည္းအသက္ၾကီးဟန္တူသူ ကေလးက…က်န္တစ္ေယာက္အား.
“မင္းတစ္လွည့္ ငါတစ္လွည့္ ကုန္းပိုးတာေပါ့ကြာ”…ဟုဆိုရင္းထိုင္ခ်လိုက္ကာ..ကေလးပုေလးအား
“လာ ငယ္မ ကိုၾကီးေက်ာေပၚတက္…”
ကေလးပုမေလးကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေက်ာေပၚတက္လိုက္ရင္း က်န္တစ္ေယာက္အား လွ်ာထုတ္ျပေလ၏။
သိပ္မၾကာခင္တြင္ပင္ ထိုေကာင္ေလးထံသို႕ေျပာင္းရေတာ့၏။ ထိုေကာင္ေလးက ကုန္းမပိုးခ်င္၍ တြန္းဖယ္ေနေလသည္။ ကေလးပုေလးက လက္ညိဳးေလးထိုးကာ
“နင္ ငါ့ကို ကုန္းမပိုးဘူးေနာ္..ရတယ္…အိမ္ေရာက္ရင္ အေမနဲ႕ တိုင္ေျပာမယ္ ကိုျဖိဳးက သမီးကို ကုန္းမပိုးဘူးလို႕…”
ကိုျဖိဳးဆိုတဲ့ကေလးငယ္ ရုတ္တရက္ ေတြသြားသည္။ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္။ ေနာက္ေတာ့လည္း မထူးပါဆိုေသာဟန္ႏွင့္ ကေလးပုေလးေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်ေပးလိုက္သည္။ ကေလးပုေလးကေတာ့ ညစ္က်ယ္က်ယ္အျပံဳးေလးႏွင့္…။
…….
သူ႕ပုခံုးေပၚက်လာေသာ ပူေႏြးေႏြးအရည္တစ္ခ်ိဳ႕။ သူသိလိုက္ျပီ။ ငယ္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားေခ်ျပီ။ အအိပ္လြန္ျပီး သြားရည္က်လာျခင္းသာ။ ကိုေဇာ္က သူကုန္းပိုးရမလားရယ္ေတာ့ ေမးပါေသးသည္။ ေတာ္ၾကာလက္ေျပာင္းလိုက္လွ်င္ ငယ္မႏိုးမွာစိုးေသာေၾကာင့္ သူ ေခါင္းသာခါျပလိုက္သည္။ သူတို႕ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၏ ညီမေလးသည္ အနည္းငယ္ေတာ့ ညစ္က်ယ္က်ယ္ႏိုင္ကာ ဆိုးတတ္လွပါသည္။ ဟိုတစ္ေန႕ကလည္း သူကကုန္းမပိုးတာႏွင့္ အေမ့ကိုုတိုင္လိုက္တာ သူ ေျဗာတီးခံရေလသည္။ ကိုေဇာ္ကေတာ့ သူ႕ညီမ အလိုက် လိုက္တတ္ေတာ့ သိပ္အတိုင္မခံရ။ ခ်စ္လည္းခ်စ္ပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း သူ ဂ်စ္တိုက္ခ်င္ပါသည္။
………….
အိမ္ကေန ထြက္လာကတည္းက ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ စကားမ်ားလာၾကသည္။ အသက္ခ်င္းသိပ္မကြာၾကေတာ့လည္း နင္..ငါ ဟုသာႏႈတ္က်ိဳးစြာေခၚတတ္ေသာ သူမတို႕ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္။ အခုေတာ့ အၾကီးဆံုး ကိုေဇာ္က အေရွ႕ကေန ဘုဆက္ဆက္ ေလွ်ာက္လို႕။ အလယ္မွာ သူမ ကိုထားကာ အေနာက္ကေနေတာ့ ကိုျဖိဳး။ ဘယ္ေလာက္ၾကီးပဲ ရန္ျဖစ္ေနၾကပါေစ။ သူမကို ဂရုစိုတ္မည္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူမက ရိပ္မိပါသည္။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ အေမမွာ ေနက်က “ငယ္မကို ဂရုစိုက္ၾကေနာ္..သားတို႕”။ ဒီေတာ့ သူမ က လမ္းေလွ်ာက္ရတာေညာင္းလွ်င္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ကုန္းပိုးခိုင္းသည္။ အဲ ကုန္းမပိုးလို႕ကေတာ့ မိန္းခေလးပီပီ လွ်ာေလးက လိပ္ျပီးသား။ အိမ္ေရာက္ရင္ အေမ့ကို စံုစီနဖာ ေလွ်ာက္တိုင္ျပီသာမွတ္။ ဟုက္တာေရာ မဟုက္တာေရာ။ ဒီေတာ့ကာ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လံုး သူမလိုခ်င္တာျဖည္ဆည္းေပးရသည္သာ။။
သူမတို႕ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ အိမ္ကေနရန္ျဖစ္ျပီး ထြက္လာၾကတာ ေက်ာင္းသြားလမ္းပင္ တစ္ဝက္က်ိဳးျပီ။ ျပန္မေခၚျဖစ္ၾကေသး။ အေရွ႕မွာ သူမတို႕ႏွင့္ မတည့္ေသာ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္။ သူမတို႕ ေဘးအိမ္ကပင္။ ၾကည့္ရတာ သူမတို႕ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ထြက္လာၾကဟန္တူပါရဲ႕။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အေရွ႕က ကိုေဇာ့္ကို ထိုညီအစ္ကို သံုးေယာက္ထဲမွ အၾကီးဆံုးက ေျခထိုးခံလိုက္သည္။ ကိုေဇာ့္ခမ်ာ လဲက်သြားတာ ဘိုင္းခနဲ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သူမနဲ႕ ကိုျဖိဳးပါ ဝင္တြယ္လိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုး ေရကုန္ေရခန္း ေမာဟိုက္ပါမွ နားေနၾကရင္း နာရီၾကည့္ေတာ့ ကိုးနာရီထိုးဖို႕ ဆယ့္ငါးမိနစ္။ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ေပါင္း နာရီတစ္လံုးပိုင္ဆိုင္ေလသည္။ ထိုနာရီကို တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီပတ္ၾကသည္။ သူတို႕သံုးေယာက္လံုး ဖုက္ဖက္ခါ ထၾကရင္း ကိုျဖိဳး႕နဲ႕ကိုေဇာ္က ထိုသံုးေယာက္ကို လက္ညိဳးတထိုးထိုးႏွင့္ …
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါတို႕ မင္းတို႕ကို ေၾကာက္လို႕ ထြက္သြားတာမဟုက္ဖူးေနာ္…ေက်ာင္းခ်ိန္နီးေနလို႕”
ထိုသံုးေယာက္ကေတာ့ သူမတို႕ႏွင့္လည္း ရန္ျပန္မျဖစ္ႏိုင္။ ေမာေမာပန္းပန္းထိုင္ေနဆဲ။
သူမကလည္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ခဲလိုက္ေသးသည္။ ထို႕ေနာက္ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္လံုးလြယ္အိတ္ကို တစ္ေစာင္းျပင္လြယ္လိုက္သည္။ ကိုျဖိဳးနဲ႕ကိုေဇာ္က ပုဆိုးကို တိုတို ျပန္ျပင္ဝတ္လိုက္သည္။ သူမကေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးျဖင့္။
“ရယ္ဒီ ဝမ္း တူး သရီး”……………..ေျပးထြက္လာလိုက္ၾကတာ ………….ေက်ာင္းအေရာက္။
ေၾသာ္ ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းလိုက္ခ်က္။ ကိုေဇာ္က သံုးတန္း၊ ကိုျဖိဳးက ႏွစ္တန္း၊ သူမက သူငယ္တန္းေလး။
………………..
အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးသြားသည္မွာ ျမန္လြန္းလွသည္။ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္လံုး ရွစ္တန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ျဖစ္ၾကသည္မွာ တိုတ္ဆိုင္မႈတစ္ခုေတာ့ မဟုက္ခဲ့ၾက။ မိဘႏွစ္ပါး၏ ဝန္ထမ္းလစာႏွင့္ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႕ရာ အခက္အခဲျဖစ္လာသျဖင့္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ၾကရသည္။ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လံုးအိမ္ယာထူေထာင္သြားသည္မွာလည္း မၾကာေသး။ အသက္အေနျဖင့္ သင့္ေတာ္ေသာ အရြယ္ဟုေျပာ၍ရေသာ္လည္း ဘက္ဂ်က္အေနႏွင့္မူ သင့္ေတာ္သည့္အခ်ိန္အခါမဟုက္ေသး။ အေဖ့ ပင္စင္လစာႏွင့္ အေမ့ ဝန္ထမ္းလစာေလး။ မေသရံုတမယ္ စားေလာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဒီလိုၾကီးေတာ့ျဖင့္ မေနႏိုင္ပါ။
သူမကို အေမ ျဖည့္ဆည္းေပးသည္က ရံုးကေန ေငြစုေငြေခ်းမွ ေခ်းေပးကာ အပ္ခ်ဳပ္သင္တန္းေလးတက္ေစသည္ေလ။
ဇာတာေကာင္းရန္ လမ္းစေပၚျပီထင့္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆရာမက သူမ၏ ၾကိဳးစားမႈကိုသေဘာက်ကာ သင္တန္းျပီးျပီးခ်င္းပင္ အလုပ္ခန္႕ေလေတာ့၏။
………………………………………………………………..
ယခုေတာ့ ပင္စင္စား မိဘႏွစ္ပါးစလံုးကို အိမ္ဦးခန္းထက္ အျမိန္႕သား ထိုင္ခိုင္းထားႏိုင္ေခ်ျပီ။ ရသမွ်လစာကိုစုကာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေလးတစ္လံုးဝယ္ရင္းႏွီး ရာမွ အဝတ္အစားေရာင္းဝယ္သည့္အေျခအေနေရာက္ေအာင္ တိုးတက္လာျခင္းသည္ သူမ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ၾကိဳးစားမႈ ျဖစ္သည္ဟုဆိုခ်င္ပါသည္။ အေမ့၏ သူမအေပၚ အလိုလိုက္မႈကို ေမ့လိုျခင္းမဟုက္။ သူမမွာ တိုးတတ္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ အစြမ္းအစရွိသည္ကို ေျပာခ်င္ရံုသာ။
သူမ၏ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္။ အလြန္စိတ္ပ်က္ရေသာ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္။ မေန႕က….
“အေမ သားကို ေငြေလးႏွစ္ေသာင္းေလာက္ထုတ္ေပးပါဗ်ာ အလုပ္လုပ္ခ်င္လို႕ပါ”…ကိုျဖိဳးေျပာသံၾကားေတာ့ သူမ မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္ျပံဳးမိလိုက္သည္။ သူမအိပ္ေနသည္ထင္ျပီး အေမ့နားကပ္ကာ ပိုက္ဆံေခ်းေနသည္မွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္။ မဟုက္။ ပိုက္ဆံေခ်းေနတာမဟုက္။ ပိုက္ဆံေတာင္းေနျခင္းသာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆပ္တတ္ေသာေၾကာင့္။ အေမက သူမအိပ္ေနသည္ထင္ျပီး ပိုက္ဆံထုတ္ေပးျပီးခ်ိန္မေတာ ့ ကိုေဇာ္ေရာက္လာကာ ထပ္ေတာင္းျပန္သည္။ အေမကလည္း ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ျပီး ဟုက္တာလည္းမဟုက္။ ထိုပိုက္ဆံေတြကို ကိုက္စားလိုက္သည့္ႏွယ္။ ဘယ္လိုကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားဦးမည္။ မိန္းမယူျပီး အေဝးထြက္သြားၾကကတည္းက ဒီ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမ ေဝးကြာသြားေလသည္ေလ။ ေယာင္းမ ဆိုတာမ်ိဳးကိုလည္း ေမႊတတ္တဲ့အမ်ိဳးဟုသာ သတ္မွတ္တတ္ေအာင္ သူမ၏ ေယာင္းမေတြကပင္ သင္ေပးခဲ့ျခင္း။ အငယ္မက မိန္းခေလးပီပီသသမေနတတ္ဘူး… ထမင္းလည္းမခ်က္တတ္ဟင္းလည္းမခ်က္တတ္..ဘာညာကြိကြႏွင့္ စကားလည္း အေတာ္မ်ားၾကေလသည္။ သူတို႕ေျပာသမွ်စကားမွန္သမွ် သူမနားထဲ အကုန္ျပန္ေရာက္တတ္သည္ကလည္း အတင္းေျပာတတ္သည္ဆိုသည့္ ထြန္းကားလာသည့္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုေၾကာင့္။ မခ်က္တတ္လို႕ မဟုက္ဘူးေဟ့..ညည္းတို႕လို ေယာက်ၤားကို အိမ္ဆီလက္ျဖန္႕ေတာင္းခိုင္းစရာမလိုေအာင္ ၾကိဳးစားေနရလို႕ေဟ့…လို႕သာ ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။
အေမႏွင့္ အေဖကေတာ့ ဘယ္သူ႕ကို ပိုခ်စ္တယ္ရယ္လို႕ မရွိသလိုေပမဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးသည္မွာ အေတာ္မ်ားေခ်ျပီ။့္။ သူတို႕သားေလးေတြကို သူမမသိေအာင္ ေပး၏။ ေကၽြး၏။ သို႕ေသာ္ ေပးကားေပး၏ မရ။ ေကၽြးကားေကၽြး၏ မဝ ဆိုသလိုျဖစ္ေနေခ်ျပီ။
ဒီၾကားထဲ အရက္ေလးကလည္း ေသာက္တတ္ေသး၊ ဖဲေလးကလည္း ရိုက္တတ္ေသးသည္။ ၾကက္ဝိုင္းဆိုလွ်င္လည္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သြားတတ္ၾကေသးသည္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ေပါင္းျဖစ္တဲ့ ရန္ပြဲေတြလည္း မနည္းမေနာ။ အေမႏွင့္ အေဖ လိုက္ရတာလည္းမနည္းမေနာ။ သူမစိတ္ပ်က္မိသည္မွာ သူမအလြန္မဟုက္ဘူး ထင္ပါသည္။ အစ္ကိုေတြက ညီမကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႕ ကာကြယ္ေပးဖို႕ထက္ ညီမဆီက လက္ျဖန္႕ေနေသာအေျခအေနကို စိတ္ပ်က္မိေလျခင္းလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာေတာ့ သူမကို ကိုေဇာ္ႏွင့္ ကိုျဖိဳးတို႕၏ ညီမငယ္အျဖစ္၊ လူမိုက္ႏွစ္ေယာက္၏ ညီမငယ္အျဖစ္သိၾကသည္ေလ။
……………………….
လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး။ တစ္စံုတစ္ခု၊ တစ္စံုတစ္ရာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ စိတ္ဝင္တစားႏွင့္။ အေသအခ်ာဆိုရပါေသာ္ ျမင္ကြင္းတစ္ခု။
..
“သားေလး ဒီဘက္ကိုေလွ်ာက္..ဒီဘက္ကိုေလွ်ာက္လာခဲ့” ပါးစပ္ကလည္းေျပာရင္း ကေလးလာခ်င္ေအာင္ မ်က္ႏွာကို အမိ်ဳးမ်ိဳးရုပ္ေျပာင္လုပ္ျပရင္း လက္ခုပ္ေလးလည္းတီးရင္းျဖင့္။
ကေလးကလည္းၾကိဳးစားေလွ်ာက္ေနပါသည္။ အသက္ကေတာ့ တစ္ႏွစ္ခြဲသာသာပဲရွိဦးမည္ ထင္ပါရဲ႕။ မေအျဖစ္သူက ကေလးကို လမ္းမမွားေအာင္ ေဘးမွ ထိန္းလွ်က္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေျခေခ်ာ္ကာ ဘယ္ဆီ ဦးတည္သည္ရယ္မသိ။ ေခါင္းေလးတစ္ျခားဖက္ လွည့္လွည့္သြားသည္ကို မေအျဖစ္သူက ျပန္ျပန္ ျပင္ေပးေနေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မေတာ့ ကေလးငယ္ ဖခင္ျဖစ္သူထံ ေရာက္ရွိသြားေလျပီ။ ေနာက္တစ္ခါ မေအျဖစ္သူထံ သြားခိုင္းျပန္ေလသည္။ ဖေအျဖစ္သူက ေဘးမွထိန္းလို႕။
…
အမ်ိဳးသမီး ေတြးလိုက္မိသည္က သူမ၏အစ္ကိုေတြ လမ္းမမွားေအာင္ သူမ ထိန္းေပးခဲ့ပါသည္လား။ မထိန္းေပးခဲ့ပါ။ သူမ၏ အစ္ကိုေတြသည္ ေယာက်ၤားေလးပီပီ အထိန္းအကြပ္မရွိသလို သူတို႕၏ မိန္းမေတြကလည္း မထိန္းတတ္ၾကပါ။ သူမ ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ယမ္းလိုက္မိသည္။
“မၾကီး ဘယ္သြားမလို႕လဲ ဆိုင္မဖြင့္ဘူးလား ဒီေန႕”
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမတို႕အိမ္ေဘးနားက ငယ္စဥ္က သူမတို႕ေမာင္ႏွမေတြႏွင့္မတည့္သည့္ ေကာင္ေလးသံုးေယာက္၏ ညီမေလး။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တည့္သည္မတည့္သည္ ဆိုတာေတြလည္း မရွိေတာ့ျပီ။ သူတို႕သည္ သူမအတြက္ေတာ့ ေဖာက္သည္ေတြသာ။ သူတို႕ တစ္အိမ္လံုးသည္ သူမထံဝယ္ အထည္ဝယ္ၾကသည္။ စက္ခ်ဳပ္အပ္ၾကသည္ေလ။
“ဖြင့္မွာ ညီမေရ..” ျပံဳးကာေျဖလိုက္ရင္း။
ခဏ သူမ ေမာင္ႏွမရယ္လို႕ ေတြးမိလိုက္သလား။ ေမာင္ႏွမ။ ဒီေမာင္ႏွမ ဆိုတာကို ေမ့ထားခဲ့မိသလား။ ဘာရယ္မဟုက္ ေျခလွမ္းတို႕က ငယ္စဥ္က တက္ခဲ့ရာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးဆီသို႕ ဦးတည္လိုက္မိျပန္ပါသည္။
………………..
ဒီေနရာေလးက ဟိုညီအစ္ကို သံုးေယာက္ႏွင့္ ခဏခဏ ရန္ျဖစ္ဖူးရာေနရာ။ ဒီေနရာက သူမအျမဲ ေျခေထာက္ေညာင္းေလ့ရွိေသာေနရာ။ ဒီေနရာေရာက္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မဆို သူမလမ္းမေလွ်ာက္ေတာ့။ ေက်ာပိုးခိုင္းသည္ခ်ည္းသာ။ ဒီေနရာေလးက
………………..။
အေရးအၾကီးဆံုးေမးခြန္းတစ္ခုကေတာ့ သူမ၏အစ္ကိုေတြ လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ သူမ တြန္းပို႕ၾကည့္ျပီးျပီလား ဟုပင္။ မပို႕ရေသးပါ။ ပို႕ဖို႕ထက္ ငါ ဘာလုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုေသာ အတၱေတြႏွင့္ သူမ ပူေလာင္ေနခဲ့သည္ပင္။ ေနာက္အေသခ်ာဆံုးအရာတစ္ခုကေတာ့ ဒီအခ်ိန္၊ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္သည္ သူမ၏ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို သူမက ျပန္လည္ေက်ာပိုးရမည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္မည္။ ျဖစ္သည္။ လမ္းမွန္ကိုတြန္းဖို႕ သူမ ခဏတာေတာ့ အမုန္းခံခ်င္လည္း ခံရႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ၏ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ သူမကို နားလည္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေမာင္ႏွမဆိုေသာ စကားလံုးကို ရင္းႏွီးခံုမင္စြာ ျပန္လည္ အသံုးျပဳလာၾကမည္သာ။
ဒီေန႕ေတာ့ ဆိုင္ဖြင့္ဖို႕ထက္ ဒီညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးသင့္သည္ဆိုတာကို တိုင္ပင္ရန္ ေျခလွမ္းတို႕ကို အိမ္အျပန္လမ္းသို႕ ဦးတည္လိုက္သည္။ မိဘႏွစ္ပါး၏ အၾကံဥာဏ္သည္ သူမလို စိတ္ဆက္ေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္ထံမွ ထြက္ေသာအၾကံဥာဏ္ထက္ပိုေကာင္းပါလိမ့္မည္ေလ။
လမ္းမွန္တြန္းပို႕ဖို႕ထက္ လက္ညိဳးထိုးကာ မေကာင္းေျပာဖို႕သာ အားသန္ခဲ့ေသာ ကိုယ့္စိတ္တို႕ကို ရွက္ရင္း….။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မရရေအာင္ ၾကိဳးစားမည္ရယ္လို႕ ဆံုးျဖက္ခ်က္ ခ်ထားလိုက္သည္။ ဆံုးျဖက္ခ်က္ခ်ထားလိုက္ျပီ။။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဘာကိုမွမသိခ်င္သူ
၂ ၾသဂတ္(စ္) ၂၀၁၁