ဆိတ္ကြယ္ရာ

(၁)
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လက္က ခဲတံကိုကၽြမ္းက်င္စြာကိုင္၍ ခဲပန္းခ်ီေရးျခစ္ေနသည္မွာ တစ္ကယ့္ ပန္းခ်ီအေက်ာ္အေမာ္တစ္ဦးသဖြယ္။ ပန္းခ်ီအေက်ာ္အေမာ္ေတြ၏ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကို ထိုေကာင္ေလး မျမင္ဖူး၊ မသိဖူးပါ။ သို႕ေသာ္..ေကာင္ေလးက ေမြးကတည္းက ပံုစဆြဲတတ္ခဲ့သူမဟုက္ေပမဲ့ ေက်ာင္းစေနသည့္အရြယ္ကတည္းက ေဘးပတ္ပတ္လည္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တိုင္း စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ေပၚမွာ စာသားမပါေသာ ရုပ္ပံုေလးတို႕ျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္တတ္သူ။ ပန္းခ်ီဆိုသည္ကို ပညာရပ္တစ္ခုအျဖစ္ ေကာင္ေလးမသင္ဖူးခဲ့ပါ။ သင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း ဓနအင္အားမရွိပါ။ လက္ရွိက်င္လည္ေနသည့္ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူသည္ သာမန္ ကြမ္းယာေရာင္းသမားေလးတစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါသည္။
…………

သူ ေရွ႕က မိန္းခေလးငယ္၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ပီျပင္ေအာင္ ခဲသားေလးကို တစ္ခ်က္စႏွစ္ခ်က္စ ထိ၏သို႕၊ မထိ၏သို႕ ဆြဲလိုက္သည္။ ထိုအခါ သူ႕အေရွ႕မွ မိန္းခေလး၏ ရုပ္သြင္သည္ သူေရးျခယ္ေနေသာ A4စာရြက္ျဖဴေလးထဲ ခုန္ဝင္လာသလိုလို။ အျပီးသတ္သြားေခ်ျပီ။
ေက်းဇူးပဲ ကိုၾကီး…………….။ ကိုၾကီးက အရမ္းေတာ္တာပဲ။ ငယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ၾကြားရဦးမယ္ ငယ့္မွာ ပံုဆြဲအရမ္းေတာ္တဲ့ ကိုၾကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္..လို႕။
အေျပာရိုးရိုးေလးမွာ အၾကည့္အီအီေလးပါ ပါေသာ ထိုမိန္းခေလးငယ္ကို ေကာင္ေလး ျပံဳးျပရံုသာ။ ဒါသည္ မစားေကာင္းေသာ အသီး ျဖစ္သလို လက္တည့္မစမ္းသင့္ေသာ အရာျဖစ္သည္။ ၁၅ႏွစ္ဆိုေသာ အသက္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္စြာ မိန္းခေလးငယ္၏ မ်က္ႏွာက မာယာတစ္ခ်ိဳ႕ သုတ္လိမ္းထားျပန္ပါသည္။ သူမေလး၏ မိခင္ျဖစ္သူ မုဆိုးမေလး မမလတ္ကေတာ့ သူမေလးကို ရိုးသားလြန္းလို႕ လူေပါင္းမွားမွာ ေၾကာက္သည္တဲ့။ေကာင္ေလး အထင္ေတာ့ မိန္းခေလးငယ္၏ မာယာကိုျမင္ရံုႏွင့္ပင္ သူမသည္လည္း မေအတူသမီး ဆယ့္ႏွစ္ၾကိဳးကေဝတတ္သူပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မိန္းခေလးငယ္ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားေတာ့ သူ႕အာရံုက ပတ္ဝန္းက်င္ဆီ ျပန္လွည့္သြားေခ်ျပီ။
သူ႕အေရွ႕တည့္တည္႕က လဖက္ရည္ဆိုင္ကေတာ့ အဆိုေတာ္ မ်ိဳးၾကီး၏ တိုင္ပတ္တဲ့ကမၻာ သီခ်င္းကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ဖြင့္ေနဆဲ။ မ်ိဳးၾကီးလက္သစ္ေလးေတြကေတာ့ ခံုပုေလးေတြမွာထိုင္ စီးကရက္ လက္မွာ ကိုင္လို႕ ႏႈတ္ခမ္းကို မသိမသာ ေရာသိသိသာသာေရာ လႈပ္ကာ မ်ိဳးၾကီးသီခ်င္းကို ဆိုေနၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ေဘး အသုပ္ဆိုင္က ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ေခါေတာက်သည္ေခၚမလား၊ ငမ္းသည္ေခၚမလား။ အၾကည့္တို႕ ပန္းပြင့္ေနၾကသည္။
ဒီေန႕မွပဲ သူ႕ကြမ္းယာဆိုင္ေလးတည္ရွိရာ ဘက္(စ္)ကားဂိတ္ေလးကေတာ့ျဖင့္ သူ႕လိုပင္ အလုပ္ေတြ ပါးေနေလရဲ႕။  
အခါတိုင္းဆိုလွ်င္ျဖင့္ အလြန္အင္မတန္ အလုပ္မ်ားေသာမွတ္တိုင္ေလးျဖစ္သည္။ ေအာ္..ဒီေန႕ စေနေန႕ေပပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ မမလတ္သမီးေလး ကိုးတန္းေက်ာင္းသူမေလး သူ႕ဆီလာ၍ ပံုဆြဲခိုင္းဖို႕ အားျခင္းျဖစ္မည္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႕ပင္ မွတ္တိုင္ေလးလည္း သူ႕လိုပင္ အလုပ္ပါးေနျခင္းျဖစ္မည္။

………………………………………………………………………………………………………………………………….
(၂)
ဒီေန႕ညေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ အိပ္မေပ်ာ္သည္ရယ္မသိ။ အခါတိုင္း အေမွာင္မွာ အက်င့္ရစြာ အိပ္ေပ်ာ္တတ္သည့္ မ်က္လံုးက ဒီေန႕ေတာ့ျဖင့္ အက်င့္ပ်က္ေနေလသည္။ မီးကလည္း သေဘာေကာင္းေနသည္။ ကဲ…သမိုင္းမဝင္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ ခဲပန္းခ်ီစာအုပ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ပါဦးမည္ေလ….။ လက္တစ္ေလာ ဆြဲေနျဖစ္သည့္ ပံုဆြဲစာအုပ္ကို ထုတ္ျဖစ္လိုက္သည္။
ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာတြင္ ျမင္ရသည္က…. သူ႕ကြမ္းယာဆိုင္ေရွ႕ရွိ လဖက္ရည္ဆိုင္က ဦးဝၾကီး မိန္းမမရွိတုန္း ဆိုင္မွာ ခိုင္းရန္ေခၚထားသည့္ မအိအား ဇတ္ေၾကာဆြဲခိုင္းေနဟန္။ မအိမ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ စိတ္ရႈပ္ေနျခင္း၊ မဝံ့မရဲ ျဖစ္ျခင္းတို႕ကို ကိုယ္စားျပဳေသာ မ်က္ေမွာင္ကို မသိမသာေလး က်ံဳ႕ျပီး မ်က္ဝန္းထဲကိုေတာ့ ရဲဝံ့မႈတို႕ ေဖ်ာက္ထားလိုက္သည္။ ဦးဝၾကီးမ်က္ႏွာကိုေတာ့ ဇိမ္ခံေနဟန္ မ်က္လံုးေလးကိုမွိတ္လို႕။ ႏႈတ္ခမ္းက ျပံဳးေနသလိုလို။ ဦးဝၾကီးမိန္းမက မိန္းခေလးငယ္ေတြကို ခိုင္းတာမၾကိဳက္။ ဦးဝၾကီးကလည္း ဆိုင္တြင္ ေယာက်ၤားေလးသူငယ္မ်ား ရွိတဲ့ၾကားထဲက မအိကိုသာ ေခၚခိုင္းသည္။ အဟင္း အဲဒီအခ်ိန္သာ ဦးဝၾကီးမိန္းမ ျပန္ေရာက္လာလို႕ကေတာ့ သူ အေတြးထဲမွာပင္ ရယ္မိရင္း ….ေနာက္တစ္ရြက္ကိုလွန္လိုက္သည္။
ေဟာ..ေၾသာ္ ဒါက။ ဦးဝၾကီးတို႕သား လူပ်ိဳေလးက ေဘးက အသုပ္ဆိုင္က ခင္ေမႊးကို ဘာမ်ားေျပာလို႕ပါလိမ့္။ ခင္ေမႊးမ်က္ႏွာက ရွက္သလိုအရိပ္အေယာင္တို႕ ျဖတ္ေျပးလွ်က္။ သူဒီပံုေလးကိုၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုလိုေနတုန္းပင္။ မ်က္စိကိုမွိတ္ျပီး ထိုစဥ္အခါတုန္းက ပံုရိပ္ကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္သည္။ အာ..ဟုက္သည္။ သူက လူပ်ိဳေလး ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ မဝံ့မရဲ ပုံရိပ္ေပၚလြင္ေအာင္ ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာေပၚ ေရးျခယ္ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ တစ္ကယ္တမ္း ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာေပၚတြင္ရွိေနသည္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိ္တ္ခ်မႈမ်ား။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဟိုတစ္ေန႕က စားပြဲထိုးေလး လဖက္ရည္လာပို႕တုန္းကေတာင္ ေျပာသြားေသးသည္။ အစ္မၾကီးမခင္ေမႊးနဲ႕ အစ္ကိုေလးနဲ႕ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတာ ႏွစ္ခါရွိျပီ ဆိုလားပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေတာသူဆိုတာ တစ္ကယ့္ကို ရိုးတယ္…ဆိုေသာစကားကို သူ လက္မခံခ်င္ပါ။ မဆံုႏိုင္တဲ့ လမ္းႏွစ္ခုမွန္းသိပါလွ်က္ စိတ္ရဲ႕ အလိုကို လိုက္တတ္မိတာ အက်င့္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနျပီ ထင္ပါသည္။ ရိုးလြန္း၍ေတာ့ မဟုက္ႏိုင္ပါ။ တစ္ကယ္ျဖစ္လာႏိုင္မည္ ဆိုေသာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေလးလည္း စြန္းထင္းေနပါလိမ့္မည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။
ေနာက္တစ္ရြက္တြင္မေတာ့ သူတို႕ အိမ္ေလးေတြ၊ တိတိပပဆိုရေသာ္ တန္းလ်ားေလးေတြ။ သူအိမ္အျပန္ျမင္ရခိုက္ ဆြဲထားျခင္းသာ။  တစ္လ ရွစ္ေထာင္ႏွင့္ငွားထားေသာ ဒီ အိမ္ခန္းငယ္ေလးထဲမွာ သူရယ္ သူ႕မာတာမိခင္ရယ္ ေနေလာက္ပါသည္။ တန္းလ်ားေလးေတြအကုန္ပါေအာင္ ဆြဲထားေတာ့ တန္းလ်ားေလးေရွ႔က လူႏွစ္ေယာက္မွာ ေသးငယ္သြားသည္။ ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕ဖမ္းမိမွ သတိရသည္။ ဒါ မမလတ္က သူ႕သမီးကို ထြက္ၾကိဳေနျခင္းေပပဲ။ မမလတ္အိမ္ေလးက သူတို႕တန္းလ်ားေလးေဘးမွာတည္ရွိပါသည္။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ မမလတ္သည္ သူတို႕တန္းလ်ားေလး၏ ပိုင္ရွင္ပင္ျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ မမလတ္ၾကားတြင္ကား ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္မႈတစ္စံုတစ္ရာရွိေသးေပသည္။
……………………………
……………………….
………………………….
ညက ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းပင္ မသိ။ စာသားမဲ့ မွတ္တမ္းေလးကေတာ့ သူ႕ရင္ဘက္ေပၚ မွာ အုပ္မိုးလွ်က္သား။ ဘယ္ေနရာမွာ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါလိမ့္လို႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့……..ကေလးတစ္စု ဝိုင္းဖြဲ၍ လဖက္ရည္ေသာက္ေနဟန္။ လဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို ကေလးသံုးေယာက္ စုေသာက္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္က လွ်ာေလးျဖင့္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုသပ္၍ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ခြက္ကေလးကိုကိုင္ကာ ေမာ့ေနသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕အလွည့္က်ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဟန္။ ရန္လိုမႈ၊ ေလာဘရမၼက္ၾကီးမႈေတြ ကင္းမဲ့ေနေသာ္ျငား ေမွ်ာ္လင့္တၾကီးႏိုင္မႈ၊ အလိုမျပည့္ဝေသးမႈတို႕ေဖာ္ျပေနေသာ ကေလးတို႕၏ မ်က္ဝန္းမ်ားကို သူႏွစ္သက္စြာ လက္ကေလးႏွင့္ ပြတ္သပ္လိုက္မိသည္။ မျဖစ္ေသး။ သူအလုပ္လုပ္ရဦးမည္။ ေနာက္က်လွ်င္ ဒီေန႕ဝင္မည့္ ဝင္ေငြထဲက ေလ်ာ့နည္းႏိုင္သည္။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………..
(၃)
ဒီေန႕ကေတာ့ျဖင့္  မိုးေလဝသ မေကာင္းတာႏွင့္ စိုစြတ္ထိုင္းမိႈင္းေနသည္။ မိုးေလဝသမေကာင္းလို႕ပဲလား၊ ဆိုင္မဖြင့္ျဖစ္လို႕ပဲ သူ႕စိတ္တို႕ ထိုင္းမိႈင္းေနသည္ရယ္လား။
လမ္းမတန္းေတြ စစ္ေဆးေရးလာမည္ဆိုေတာ့လည္း သူတို႕လို လမ္းေဘးကြမ္းယာဆိုင္၊ အသုပ္ဆိုင္ေတြမွာ ပိတ္ေပးရသည္သာ။
စိတ္တို႕ ေျဖေလ်ာ့ရန္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ေလွ်ာက္လိမ့္ဦးမွ။။
….
ဟားဟား စီးပြားေရးသမားၾကီး ေအာင္ေအာင္ ဘယ္ေလတိုက္လို႕ ေရာက္လာတာလဲ။ မင္းသူငယ္ခ်င္းလည္း ေျပာပါဦးကြာ။ လိမၼာေအာင္။ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိဘူး။ ကက ရွာမေပးလို႕ တဲ့။ ကက ကရွာမရတာကြ။ စေပၚေငြေလး သံုးသိန္းနဲ႕ ရွာလို႕ ရတဲ့ ပါခ်ီပါခ်က္ ကားက်ေတာ့ စိတ္မဝင္စားခ်င္ဘူး။ မကိုင္ခ်င္ဘူး တဲ့ေလ။ ေအး ပြဲစားေတြကလည္း ေျပာသဗ်ာ။ တစ္ကယ္ေကာင္းတဲ့ ကားဆိုရင္ စေပၚ ဆယ္သိန္းေက်ာ္ထိ ေပးရတယ္တဲ့။ ပြဲစားခကလည္း ႏွစ္သိန္း၊ သံုးသိန္းထိရသတဲ့။ ပြဲစားခ ငါးေသာင္းနဲ႕ ရတဲ့ ဒီကားမွ မလိုခ်င္ရင္ တစ္ျခားကားမရွိဘူးတဲ့။
သူရယ္ေနရံုသာ။ ေဇာ္ေဇာ့္အစ္ကိုက သူႏွင့္ေတြ႕တိုင္း ေဇာ္ေဇာ့္ကို အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းပီပီ ထိန္းပါ ဟုေျပာေနက်။ ခုလည္း ခရီးေရာက္မဆိုတ္ပင္ ေဇာ္ေဇာ့္အေၾကာင္း တိုင္ေနျပန္သည္။
မင္းသူငယ္ခ်င္းက အလုပ္လည္းမလုပ္ခ်င္၊ တတ္တဲ့့ ကားေမာင္းပညာကိုလည္း ဟိုကားေရြးဒီကားေရြးဆိုေတာ့ နည္းနည္း ေျပာေပးစမ္းပါဦးကြာ။ ရတဲ့ ကားေလးပဲ ေမာင္းဖို႕။
သူေခါင္းျငိတ္ျပလိုက္ရင္း….ေဇာ္ေဇာ္ေကာ…ဟု ေမးလိုက္ေတာ့
ေရခ်ိဳးေနေလရဲ႕။ ထြက္လာလိမ့္မယ္။ အစ္ကိုကေတာ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္။ ဒီမွာ ခဏထိုင္ေစာင့္ေနဦး။ မင္းပ်င္းရင္ ဒီဓါတ္ပံုေတြၾကည့္ေနလိုက္ဦး။ အစ္ကို ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႕ လက္တည့္ စမ္းထားတာ။ ေျပာင္းခ်င္ရင္ ဒီခလုတ္ကေလးႏွိပ္။ ဟုက္လား။ ဒါကေနာက္တစ္ပံုေရႊ႕တာ။ ကဲ သြားျပီကြာ။ မင္းသူငယ္ခ်င္းကိုလည္း နည္းနည္း ေျပာေပးစမ္းပါဦးကြာ။ ငါ့မွာကလည္း စေပၚသံုးသိန္းနဲ႕ ပြဲစားစားခ ငါးေသာင္းေပးဖို႕ပဲရွိလို႕မို႕ပါ။
ေဇာ္ေဇာ္ေရ ေအာင္ေအာင္လာတယ္ေဟ့…အလွျပင္မေနနဲ႕ ….အျမန္ထြက္ခဲ့
လာျပီလာျပီ…ငါ့ေကာင္ၾကီးေရ ခဏေစာင့္ကြာ….
ရတယ္ရတယ္………..ျပန္ေအာ္ရင္း ေဇာ္ေဇာ့္အစ္ကိုကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျခံတံခါးဖြင့္လို႕ အျပင္ထြက္သြားေခ်ျပီ။
သူ ေရွ႕က ကြန္ျပဴတာေလးကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သူလည္း ဒီေလာက္ေတာ့မညံ့ပါ။ စာရိုက္တာေလးကို Keyboard ဟုေခၚေၾကာင္း၊ လက္ကကိုင္ျပီး ဟိုႏွိပ္ဒီႏွိပ္ ႏွိပ္တာေလးကို Mouse ဟုေခၚေၾကာင္း သူသင္ဖူးပါသည္ေလ။ ဆယ္တန္းတုန္းကေပါ့။ ေနာက္ ရွိပါေသးသည္..အမ်ားၾကီး။ CPU ဆိုလား၊ Motherboard ဆိုလား။ ေက်ာင္းကေနထြက္ျပီး ကြမ္းယာေရာင္းျဖစ္တာၾကာျပီဆိုေတာ့လည္း မွတ္မိႏိုင္ဖို႕ ခဲယဥ္းခ်က္။
ဂိမ္းဘယ္လိုေဆာ့ရလဲ သူမသိ။ ဒီေတာ့ကာ ေဇာ္ေဇာ့္အစ္ကို ေျပာျပသြားေသာ ျမႇားေလးေတြကို ဟိုဖက္ေရႊ႕၊ ဒီဖက္ေရႊ႔ ေပါ့။
..
ပံုေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါသည္။ မသိလွ်င္ တစ္ကယ့္ ဓါတ္ပုံရိုက္စားသူ ဟုထင္ရေလာက္ေအာင္ ပံုေလးေတြက ၾကည့္လို႕ လွလြန္းသည္။
ဒီပံု သူေက်ာ္ဖို႕ေမ့သြားသည္။ ပံုေလးကိုၾကည့္ရံုႏွင့္သိသာေနသည္က ဦးဇင္းတစ္ပါးကို ဝတၳဳစကၠဴ ေလာင္းကပ္ေနသည့္ဟန္ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္။ မနက္ခင္း၏ အဝါေရာင္မစြန္းထင္းေသးတဲ့ ျငိမ္သက္ေအးျမတဲ့ျမင္ကြင္း။ ဦးဇင္း၏ မ်က္ႏွာေပၚက ျငိမ္းေအးမႈကို အမိအရဖမ္းယူထားေလရဲ႕။ အေရာင္မျခယ္တဲ့ သူ႕မွတ္တမ္းေလးထဲ ဒီပံုေလးကို ေရးဆြဲခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။
ေနာက္ထပ္ပံုေတြကေတာ့ ထူးမျခားနား။ ပတ္ဝန္းက်င္သဘာဝအလွကို ရိုက္ျပလိုဟန္ျဖင့္။ လွေတာ့လွပါသည္။ ၾကည့္ရတာ ဒီအစ္ကိုၾကီး က်ဴရွင္ဆရာဘဝထက္ ဓါတ္ပံုဆရာ ဘဝကို မက္ေမာေနျပီထင့္။
….
သတ္လတ္ပိုင္းအရြယ္မိန္းမတစ္ေယာက္ သူ႕ေဘးနားက အမ်ိဳးသားကို ျပံဳးရင္းတစ္ခုခုေျပာေနဟန္။ ေကာင္ေလးကိုေတာ့ ျမင္ရသည္မွာ ေနာက္ေက်ာသာ။ အမွတ္တမဲ့ ရိုက္မိသြားသည္ ထင္ပါရဲ႕။ ပံုထဲမွာ အဓိကထားရိုက္ျပလိုသည္က လွည္းေလးတစ္လွည္း။ ရာသီေပၚ အသီးအႏွံေတြ ေရာင္းသည့္လွည္းမ်ိဳး။ ထူးဆန္းသည္မွာ ထိုလွည္းေလးကို အလွဆင္ထားသည္ေလ။ ျမင္ေနက် အနီေရာင္မ်ိဳးမဟုက္ပဲ ခဲေရာင္သုတ္ထားသည္။ ဓါတ္ပံုအေရာင္ထြက္ကလည္း စိုေျပေနေတာ့ လမ္းမၾကီး၏ ကတၱရာအေရာင္ႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
သူမ်က္ဝန္းတို႕က ျမက္ခင္းေပၚမွ ရယ္ေနၾကေသာ စံုတြဲထံသို႕ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားျပန္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ျမင္ဖူးေနသလိုလို။ စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါ။
ဘယ္လိုေနလဲ  ငါ့ေကာင္ၾကီး အလုပ္အကိုင္ေတြေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လား…
ေျပပါတယ္ကြာ .ေျဖသာေျဖေနသည္။ အၾကည့္တို႕က ပံုေလးထဲမွာ စူးနစ္ဆဲ…။
ဒီအမ်ိဳးသမီးပံုက မင္းတို႕ အိမ္ရွင္နဲ႕ ပံုစံဆင္တယ္ေနာ္………..။
ဟာ…သူ႕ဦးေဏွာတ္ထဲ လင္းလက္သြားေခ်ျပီ။ ဒါ သူႏွင့္ မမလတ္။ ရပ္ကြက္တြင္းလူေတြ မေတြ႕ႏိုင္သည့္တစ္ေနရာမွာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္မခံခ်င္ၾကသူႏွစ္ဦး စိတ္တူကိုယ္တူ ျဖင့္ ရမၼက္တို႕ ခ်ိဳးေခ်ဖြရန္ ေနရာတစ္ခုရွာေဖြေနဟန္။
မဟုက္ေလာက္ပါဘူးကြာ။
ဟုက္ပါတယ္ကြ။ ဒီေဘးကေတာ့ သိပ္ေသခ်ာမသဲကြဲဘူး။ နည္းနည္း ေမွာင္သြားလို႕..။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ရင္တြင္းက သက္ျပင္းခ်သံကို ေဇာ္ေဇာ္မၾကားပါေစႏွင့္ ဟုဆုေတာင္းရင္း။
လာကြာ လဖက္ရည္ဆိုင္သြားရေအာင္…ဟုဆိုလာေသာ ေဇာ္ေဇာ့္ကို ေက်းဇူးတင္စြာ။
……………………………………………………………………………………………………………………………………………..
(၄)
ေဇာ္ေဇာ္တို႕အိမ္ကို သြားလည္ျပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ ညည သူအိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ရာ ခက္ခဲလာသည္။ အေတြးတို႕ ႏွိပ္စက္မႈေအာက္မွာ သူ အိပ္ယာထ ေနာက္က်တတ္လာျပီ။ အေမ ကေတာင္ ေျပာေသးသည္။သားရယ္ တစ္ပတ္ေလာက္ ဆိုင္ကို ပိတ္ထားလိုက္ပါ့လား…..တဲ့။
သူ မပိတ္ခ်င္ပါ။ အလုပ္ေတြ အားေနလွ်င္ ပိုဆိုးေပမည္။ အေတြးေတြထဲက ရုန္းထြက္ဖို႕ အင္အား ေပ်ာက္ဆံုးသြားေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ ..သူတို႕သားအမိႏွစ္ဦးအတြက္ လည္ပတ္ေငြေလး ေလ်ာ့နည္းေပလိမ့္မည္။
ဆိတ္ကြယ္ရာဆိုတာ တစ္ကယ္ရွိပါသလား။
သူမသိ။
မရွိႏိုင္ပါ။ မည္သူသိသိ မသိသိ။ ကိုယ္သိသည္။ ကာယကံရွင္ ျပဳလုပ္သူ သိေပသည္။ မရွိႏိုင္၊ မရွိႏိုင္ပါ။
ဟိုတစ္ေလာက ပြဲစားေဒၚေရႊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မုဆိုးမ ေဒၚေအးက ငါးသိန္းႏွင့္ေရာင္းေသာ ေျမကြက္ကို ရွစ္သိန္းႏွင့္ ဝယ္လက္ဆီေရာင္းသည္။ ျပီး ေဒၚေအးဆီကိုပင္ ငိုျပ၍ ပြဲစားခ ငါးေသာင္း ေတာင္းသြားေသးသည္။ အကယ္၍မ်ား ေဒၚေအးသိသြားလွ်င္ …..။ သိသြားလွ်င္လည္း ကိစၥရွိမည္မထင္ပါ။ ေဒၚေအးသည္ ရန္မျဖစ္တတ္ေသာ ၊ သို႕မဟုက္ ရန္ျဖစ္ရမည္ကို ရွက္ရြံေသာ အစိုးရဝန္ထမ္းတစ္ဦးသာ။
ေဟာ…..သူမ်ားအၾကည့္မွားသလား။
မမွားႏိုင္။ ေအးေဆးျငိမ္သက္စြာေနတတ္ေသာ ေဒၚေအးကို ဦးဝၾကီး မေဟသီက လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုး၍ ျပစ္တင္ေျပာဆိုေနေလသည္။ ေဒၚေအးက ျငင္းေနဟန္။ ဦးဝၾကီးလည္း ျငင္းေနဟန္။ ေဒၚေအး၏ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ မ်က္လံုးေလးအျပဴးသား။ အၾကီးမေလးကေတာ့ ရွက္ရြံေနဟန္ထင့္၊ ေမာင္ငယ္ကို လက္ကဆြဲလို႕ မေအျဖစ္သူကို ေခၚေနသည္။
ေဒၚေအးတို႕ သားအမိတစ္ေတြ လဖက္ရည္လာေသာက္တာေလ…..ဦးဝၾကီးမိန္းမက ဓါတ္ပံုေတြျပျပီး ေတာ့ ေသာင္းၾကမ္းလိုက္စမ္းဆို။
ေအးေပါ့ ဦးဝၾကီးကလည္း ဒီမယားက ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေကၽြးေနတဲ့ဟာကို…သူ႕မွာ ေကာင္တာေလးပဲထိုင္ေနရတာ။ သူ႕မိန္းမကျဖင့္ အေဖ်ာ္လည္းရတယ္။ အေၾကာ္လည္းရတယ္။ အသုပ္ဆိုလည္း လူမတရားက်ေနရင္ သူဝင္သုပ္တာပဲ။ ေနာ္…လူေတြမ်ား ေကာင္းေကာင္းေနႏိုင္ရဲ႕သားနဲ႕…
ထိုေန႕တစ္ေန႕လံုး ဒီစကားသံခ်ည္းသာ။ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ဝယ္ရွိေနသူေတြဆီမွေပါ့။
……………..
ကြမ္းယာဆိုင္ေလးဝန္းက်င္တြင္ ျပန္လည္သာယာေခ်ျပီ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ဒီေနရာေလးတြင္ ရန္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုေသာ ပံုရိပ္ေလး တစ္စြန္းတစ္စပင္ မက်န္ေတာ့။
သိပ္မၾကာခင္ ေဒၚေအးတို႕သားအမိ သူတို႕ရပ္ကြက္ကေျပာင္းသြားေခ်ျပီ။ ဦးဝၾကီးလည္း ေျခေတြျငိမ္ကုပ္သြားတာမ်ား မအိကိုပင္ ဇတ္ေၾကာမဆြဲခိုင္းရဲေတာ့။
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
(၅)ဇာတ္သိမ္း
ျမိဳ႕စြန္ျမိဳ႕ဖ်ားေလးတစ္ေနရာက အေဆာင္ေလးတစ္ခုေရွ႔။ အသက္သံုးဆယ္ငါးႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္္၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါး မေက်ာ့္တေက်ာ္ ဟုထင္ရေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္တို႕ တံခါးဆီသို႕ ေျခလွမ္းျပင္ေနၾကသည္။ ျပန္လည္ထြက္ခြာဟန္ျဖင့္။
ထိုအခ်ိန္ဝယ္ ရုတ္တစ္ရက္ အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီးလက္ကိုဆြဲ၍ အကြယ္တစ္ခုဝယ္ ေျပးပုန္းလိုက္သည္။
..သိပ္မၾကာခင္ပင္ ေလးဆယ္အရြယ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ရြယ္တူအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္လက္ကို ကညဳကလ် တြဲ၍ ဝင္လာသည္ကိုေတြ႕ရ၏။ ၾကည့္ရတာ အသိျဖစ္၍ထင့္။
အမ်ိဳးသမီးေျပာေနေသာစကားဝယ္ထပ္ေနသည္က ..ေအးကေလ..ေအးကေလ…ႏွင့္။ တစ္ဖက္အမ်ိဳးသားကေတာ့ ျပံဳး၍နားေထာင္ေနသည္။ သူ႕အျပံဳးကေတာ့ သိပ္သည္းေနသည္။ လႈ်ဳိ႕ဝွက္ေနသည္။
အျပန္လမ္းမွာ အမ်ိဳးသမီးေကာ၊ အမ်ိဳးသားေကာ တိတ္ဆိတ္လို႕။
လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုရဲ႕ အဝင္ဝယ္ အမ်ိဳးသမီးကေမးလိုက္သည္။
ေသခ်ာလား။ ဒီတစ္ခါေနာက္ဆံုးပဲဆိုတာ။
အမ်ိဳးသားက ေခါင္းကို ျဖည္းေလးစြာ ျငိတ္ျပ၏။ အမ်ိဳးသမီးက ေတာတ္ တစ္ခ်က္ခတ္ကာ အေရွ႔မွ ထြက္သြားသည္။ အမ်ိဳးသားကေတာ့…ေနစရာ ရွာရမည္လား…ဟူေသာအေတြးျဖင့္ သက္ျပင္းကို မသိမသာခ်လိုက္သည္။ ျပီး သူလည္း အိမ္ျပန္လမ္းေပၚ ေရာက္ေနျပီ..ဟူေသာအသိျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ျပင္လိုက္သည္။ မေတာ္တဆ သူမိႈင္ေနတာကို သူ႕အေမေတြ႕သြားလွ်င္ ဘာျဖစ္သည္..ညာျဖစ္သည္ဆိုျပီး ေလွ်ာက္ေတြးေနမွာ စိုးရသည္ေလ။
……………………………….
မနက္ေစာေစာစီးစီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဗလာစာအုပ္ေတြ ေရွ႕မွာခ်လို႕။
က်တ္သြားျပီျဖစ္သည့္ ထမင္းအိုးကို စင္ေပၚတင္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဗလာစာအုပ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို တစ္အုပ္ခ်င္း။။။ ေလာင္ကၽြမ္းေစလွ်က္………….။
ဒီစာအုပ္ေလးေတြထဲ ဆိတ္ကြယ္ရာ မ်ားစြာပါႏိုင္သည္။ သူဆြဲထားသည္ ဘက္(စ္)ကားစီးခရီးသည္ ေတြထဲ ဒါမ်ိဳးေတြ မပါဘူးလို႕ ျငင္းႏိုင္မည္ေလလား။ သူသည္လည္း ဆိတ္ကြယ္ရာဆိုေသာအရာကို ရွာခဲ့ဖူးသူမို႕ သူ႕ေၾကာင့္ေတာ့ျဖင့္ ထိုဆိတ္ကြယ္ရာကို မေပၚေစလိုပါ။
သူအၾကိဳက္ဆံုးပံုေလးတစ္ပံုေတာ့ ခ်န္ထားျဖစ္သည္။ လဖက္ရည္တစ္ခြက္။ ကေလးသံုးေယာက္။ ပံုေလးကိုၾကည့္ရင္း ေကာင္ေလးႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ျပံဳးမိလိုက္သည္။
ထိုင္ေနလို႕ မျဖစ္ေသး။ သူ အခန္းရွာရဦးမည္။ ဒီတစ္လအတြင္းမရလွ်င္ သူတို႕သားအမိ ေနစရာေပ်ာက္လိမ့္မည္။
ေျခလွမ္းတို႕ကို လမ္းမထက္ ဦးတည္လိုက္သည္။ ပြဲစားေဒၚေရႊဆီသြားရန္။ သူ႕ဆီမွာ အိမ္ငွား၊ အခန္းငွားရန္ အပ္ထားသူေတြ ရွိတတ္သည္ေလ။ သူ႕ကိုေတာ့ ပြဲစားခ တစ္လခ ေပးရမည္ေပါ့။
အေမ့ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘုရားရွိခိုးတုန္း။။။

ဘာကိုမွမသိခ်င္သူ

၂၆ ဇူလိုင္ ၂၀၁၁