ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျမိဳ႕ငယ္ေလး
ေမြးရပ္ေျမတဲ့။ ေမြးဖြားရွင္သန္ခဲ့ရာ ဇာတိတဲ့။ ကမၻာအႏွံ႕ေက်ာ္ၾကားသူတို႕ထံတြင္လည္း ေမြးရပ္ဇာတိရွိ၏။ ဘဝကို
သာမန္ျဖင့္ေနထိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္လို လူမ်ိဳးတြင္လည္း ေမြးရပ္ဇာတိရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ မည္သူမဆို ကိုယ့္ေမြးရပ္ဇာတိကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကမည္ဟု။ ေမြးရပ္ဇာတိဝယ္ ေနထိုင္ေနသူျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕၏ စိတ္တြင္ကား ေမြးရပ္ဇာတိသည္ မည္သည့္အခါမွ် မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ေသာ အတိတ္ပံုရိပ္ပင္။ အတိတ္ပံုရိပ္ဟုဆိုေသာ္ျငား ထိုပံုရိပ္သည္ ဘဝတစ္သက္တာလံုး ပါဝင္သြားမည့္ အရိပ္ဟု ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ဇာတိေျမေလးကို
ႏွလံုးသားထဲ၀ယ္ အစဥ္ျမဳပ္ႏွံထားခဲ့သည္သာ။
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိေျမျမိဳ႕ငယ္ေလးသည္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပညာႏို႕ရည္ ေသာက္သံုးခဲ့ရာျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ျဖစ္သလို အထင္ကရစာေရးဆရာမၾကီးျဖစ္ေသာ ေဒါက္တာမတင္ဝင္း ပညာသင္ယူခဲ့ရာျမိဳ႕လည္းျဖစ္သည္။
ဂ်ဴးဆိုသည့္ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာမတစ္ဦး ေမြးဖြားခဲ့ရာျမိဳ႕လည္းျဖစ္သည္။ ဒါတင္မကေသး။ ပရဟိတအလုပ္တို႕ကို စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္လွ်က္ရွိေသာ ဆရာေတာ္ ရွင္ဆႏၵာဓိက ေမြးဖြားရာျမိဳ႕လည္း ျဖစ္၏။ ၁၉၃၈ခုႏွစ္ဝယ္ ပထမဆံုးေမေဒးေန႕ကို စတင္က်င္းပခဲ့ရာ ျမိဳ႕လည္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းေဒသရွိ မေကြးတိုင္းအတြင္းတည္ရွိေသာ မေကြးျမိဳ႕ႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ ျမိဳ႕ငယ္ေလး။ ေရနံေခ်ာင္းဟုေခၚတြင္ေသာျမိဳ႕ေလး။ အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္အထိသာ ေနထိုင္ခဲ့ရေသာ ထိုျမိဳ႕ငယ္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အခုထိစြဲျမဲေနဆဲပင္။ ဒီျမဳိ႕ေလးဝယ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရဟုမထင္မွတ္ခဲ့ေသာ သတိတရမ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ မခြဲခ်င္ဘဲ ခြဲခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ က်န္ခဲ့၏။ လက္ရွိေနထိုင္ေနေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ ကားလိုင္းမ်ားဦးတည္ရာကို အေသအခ်ာမမွတ္တတ္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ေလး၏ ပထဝီမ်က္ႏွာျပင္ကို မွတ္မိေနဆဲ။ ဘယ္ေနရာဝယ္ ဘာရွိသည္…ဟူ၍လည္း အေသအခ်ာမွတ္မိေနဆဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမြးရပ္ေျမေလးသည္ ေတာင္ကုန္းေလးေတြ ေနရာတိုင္းတည္ရွိသည္မွာ ေတာင္ကုန္းျမိဳ႕ေတာ္ဟု
တင္စားေခၚခ်င္မိသည္အထိပင္။ ေတာင္ကုန္းေပါေသာမေပါေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ အိမ္ေလးပင္လွ်င္ ကုန္းကမူေပၚမွာ ေဆာက္ထားျခင္း။ ျမိဳ႕ေလး၏ သံုးခ်ိဳးႏွစ္ခ်ိဳးသည္ ေတာင္ကုန္းေပၚ အိမ္ေဆာက္ထားၾကသည္ခ်ည္းသာ။ အိမ္ေလးရဲ႕ အေနာက္ျခံစည္းရိုးကေနထြက္လိုက္လွ်င္ေတာ့ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေလး။ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေလးကိုဆင္း ေနာက္ထပ္ ေတာင္ငါးလံုးေလာက္ကို
ေက်ာ္ခြျပီးရင္ေတာ့ ေမာခဲ့သမွ်တို႕ ေျပစရာ စမ္းေခ်ာင္းေလး။ လူျပဳလုပ္ထားျခင္းမရွိပါပဲ သူ႕အလိုလို ေရထြက္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလး။
ထိုစမ္းေခ်ာင္းေလးနံေဘး လက္ယက္တြင္းေလးမ်ားပလူပ်ံလို႕။ ထိုစမ္းေခ်ာင္းေလးသည္ ဒီျမိဳ႕ငယ္ေလးဝယ္ ေနထိုင္သူတို႕
အားထားရာေနရာတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ ေရရွားပါးသည့္ ဒီျမိဳ႕ငယ္ေလးအတြက္ေတာ့ ေသာက္သံုးေရ အျဖစ္ မသံုးေတာင္ ဝဝလင္လင္ ေရခ်ိဳးခြင့္ရသည္။ ထိုစမ္းေခ်ာင္းေလးဝယ္ တကူးတက ေရသြားကူးၾကရင္း စမ္းေခ်ာင္းနံေဘးက သဲဆပ္ျပာၾကမ္းၾကမ္းတို႕ကို ကိုယ့္အိမ္သို႕ သယ္ေဆာင္သူေတြလည္း တပံုတပင္။ ေရၾကည္ၾကည္ဝယ္ မကူးတတ္သူတခ်ိဳ႕က ေရစပ္မွာ ထိုင္ခ်ိဳးၾကသည္။ ကူးတတ္သူမ်ားကေတာ့ ငါးေလာင္းဖားေလာင္းမ်ားသဖြယ္ကူးရင္း ေရစပ္ကလူေတြကို ေလွာင္ေျပာင္လို႕။ ခြဲခြာခဲ့တာၾကာျပီျဖစ္သည့္
ထိုေနရာေလးကို အျမဲလိုလို အမွတ္ရေနမိသည္က ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ထိုေနရာေလးဝယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရကူးသင္ေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိေျမ ျမိဳ႕ငယ္ေလး၏ အလယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ပညာႏို႕ရည္ေသာက္သံုးခဲ့ရာ အထက(၁)ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရွိ၏။
ထိုေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရွိပန္းျခံေတြေလာက္ ေလာက္ေလာက္ငါးငါး မက်ယ္ဝန္းေသာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံရိွသည္။ ထိုပန္းျခံေလးထဲဝယ္ ကစားစရာဆို၍ ေလွ်ာစီးျခင္းႏွင့္ ဒန္းေလးသာရွိ၏။ ရန္ကုန္မွာလို ကာရာအိုေကမပါ။
တိုက္ကားမပါ။ အဲဒီအရိုးဆံုးေလးကိုပဲ စိတ္ထဲဝယ္ စြဲျမဲေနဆဲ။ ထိုေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို အနည္းငယ္ေက်ာ္လာလွ်င္ေတာ့
ေခ်ာင္းတိမ္ဆိုေသာေနရာေလး။ ထိုေနရာေလးသည္ ေရနံေခ်ာင္းမွ အျခားျမိဳ႕ရြာမ်ားသို႕ သယ္ေဆာင္သြားရာ ေအာင္မဂၤလာ
ကားၾကီးမ်ားဂိတ္ထိုးရာေနရာျဖစ္သည္။ သူ႕အနားဝယ္ ရွိေသးသည္က ရန္ကုန္မွာ ေတြ႕ရခဲေသာ ျမင္းလွည္းဂိတ္။ ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ ထိုေနရာေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တို႕ ျငိမ္းခ်မ္းေစရာေနရာေလးျဖစ္ခဲ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုေနရာေလးဝယ္ မိုးစက္ပန္း ဆိုေသာ စာအုပ္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရွိသည္။ စာဖတ္ဝါသနာပါေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစာအုပ္ဆိုင္ေလးဝယ္ ေန႕တစ္ဝက္က်ိဳးသည္ထိ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ဖူးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ႕ေလးရွိ ရြာနာမည္၊ ရပ္ကြက္နာမည္မ်ားကေတာ့ အနည္းငယ္ထူးဆန္းလွသည္။ သူေဌးကုန္းရြာ တဲ့။ ေရႊဘံုသာရပ္ကြက္တဲ့။
အိုးဘိုရပ္ကြက္တဲ့။ေနာက္ သစ္တေပြရပ္ကြက္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာရပ္ကြက္ေလးကိုေတာ့ ေရႊဘံုသာ ေခၚေသာ္ျငား ေနာက္တစ္နည္း ေခၚေသးသည္က မိုကၠရိုေဝ့ဖ္။ တယ္လီဖုန္းအိပ္ခ်ိန္းရံုးရွိ၍ေခၚသည္ထင့္။ ထိုအိပ္ခ်ိန္းရံုးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္မေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းလုပ္မည္ဟု ေကာလာဟာလထြက္ေနေသာ တရုတ္သခ်ိၤဳင္းေလး။ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာေနရာေလးကို ေနာက္တစ္နည္း ေခၚၾကေသးသည္က ရန္ကုန္ရွိစာေပသမားမ်ားစုစည္းရာေနရာမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ ေလထန္ကုန္း။ ဒီေနရာေလးဝယ္ ေလျပင္းလြန္း၍ ရံဖန္ရံခါ အိမ္ျပိဳက်တတ္သည့္အျဖစ္မ်ား ရွိခဲ့ဖူးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမဝယ္ ရန္ကုန္တြင္ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ရႏိုင္ေသာလွပေသာ အပင္ေလးမ်ားေျမာက္မ်ားစြာ ရွိသည္။ ရွားေစးပင္၊ ထေနာင္းပင္စသျဖင့္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အႏွစ္သက္ဆံုးကႏၱာရဆူးပင္။ သူ႕တြင္ရွိေသာ ဆူးမ်ားက လူၾကီးလက္သန္းနီးပါးရွည္ျပီး အရြက္မ်ားက စိန္ပန္းပင္အရြက္လိုပင္ က်စ္ဆံျမီးက်စ္ကာ ေဆာ့၍ရသည္။ သူ႔ပန္းပြင့္မ်ားကေတာ့ မိန္းကေလးမ်ားပန္၍မရႏိုင္ပါေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေယာက္်ားေလးေတြအႏွစ္သက္ဆံုးကေတာ့ သူ႕ဆူးေခ်ာင္းမ်ားပင္။ ေနာက္ အလြန္စား၍ေကာင္းေသာတန္ေဆာင္းဖူးပင္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရိပ္အေယာင္ေလးေတာင္မျမင္ဖူးေပ။
ဘြဲ႕ရ၍ လုပ္ငန္းခြင္ပင္ဝင္ေနေခ်ျပီ။ တစ္ခါမွ်မျပန္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ထိုျမိဳ႕ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဝယ္ အျမစ္တြယ္ေနဆဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား သတိတရရွိေနခဲ့တာလဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အမွတ္ရေနေသးတာလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးလိုက္တိုင္း မတိက်မေသခ်ာသည့္ အေျဖမ်ားစြာ။ မဆံုးျဖတ္တတ္သည့္အရြယ္မွာ ခြဲခြာခဲ့ရ၍ ဆံုးျဖတ္ရခက္ခဲေနသည္လား။ သို႕ေသာ္ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းသားဆိုသည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူမိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ပညာသင္ၾကားရာျမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့၍လည္းျဖစ္သည္။ အထင္ကရ အႏုပညာရွင္မ်ား ေပၚထြန္းခဲ့ရာေဒသမို႕လည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ေလးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး၍ ျဖစ္သည္။
မည္သူမဆို ကိုယ္တြယ္တာရာေျမ၊ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရာေျမအတြက္ တစံုတစ္ခုမ်ားအသံုးဝင္ေပးႏိုင္မလားရယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕ ရွိၾကသည္ခ်ည္းသာ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးေလးေတြ လုပ္ေပးခ်င္သူခ်ည္းသာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးရပ္ဇာတိေလးအတြက္ တိတ္တခိုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္စိတ္ကူးေလးသည္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္ေနပါလိမ့္မည္။ သို႕မဟုတ္ အနည္းငယ္ေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းေနေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးေလးက ျပတိုက္ေလးတစ္ခုထားလိုျခင္း။ ဒီျမိဳ႕ငယ္ေလးမွ ေပၚထြန္းေသာ အဆိုေတာ္ကိုတင္လိႈင္ကဲ့သို႕ေသာ အႏုပညာရွင္မ်ားစြာရွိသည္။ မၾကာခင္အခ်ိန္ကမွက်င္းပသြားေသာ ဆိုကေရးတီးျပိဳင္ပြဲဝယ္ အမွတ္ေပးဒိုင္ျဖစ္သူ စႏၵယားဦးသန္းေအာင္မွာလည္း ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕သားတစ္ဦးပင္။ စာေရးဆရာမဂ်ဴးကဲ့သို႕ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕သူျမိဳ႕သား အႏုပညာရွင္မ်ားစြာလည္း ရွိၾကဦးမည္။ ထိုထိုေသာ အႏုပညာရွင္မ်ားစြာ၏ လက္ရာမ်ား၊ ဘဝအတၳဳပတၱိမ်ားကို ထိုျပတိုက္ေလးဝယ္ တစုတစည္းတည္းတင္ျပလိုျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္မရင္းႏွီးေသာ ပန္းခ်ီဘက္တြင္လည္း ေရနံေခ်ာင္းသားေရနံေခ်ာင္းသူတစ္ဦးဦးေတာ့ ရွိမည္မွာ အေသအခ်ာ။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီးအေၾကာင္းလည္း ကေလးငယ္တို႕ လြယ္လင့္တကူ ၾကည့္ရႈႏိုင္ေအာင္၊သိရွိႏိုင္ေအာင္ တစုတစည္းတည္းေဖာ္ျပေပးထားခ်င္သည္ေလ။ သမိုင္းကစလို႕ အတၳဳပတၱိအဆံုး။
ဒီဘက္ေခတ္ကေလးငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မသိၾကျခင္းအတြက္။ ထိုျပတိုက္ေလးဝယ္ တင္ထားခ်င္သည့္ စာတမ္းေလးလည္းရွိေသးသည္။ “ေျမမ်ိဳ၍ လူမ်ိဳးမျပဳတ္၊ လူမ်ိဳမွ လူမ်ိဳးျပဳတ္မည္” ဟု။
ေနာက္ထပ္စိတ္ကူးေလးကေတာ့ ပိုက္ဆံသာရွိမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ေဖာင္ေဒးရွင္းေလးတစ္ခု ဖြဲ႕ေပးခ်င္သည္သာ။ ထိုေဖာင္ေဒးရွင္းေလးေၾကာင့္ ပိုက္ဆံမရွိ၍ အမွတ္ေကာင္းေသာ္လည္း ေဆးတကၠသိုလ္မတက္ႏိုင္ဟူေသာအျဖစ္မ်ား
ပေပ်ာက္ေစမည္။ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္မတက္ႏိုင္ဆိုေသာအျဖစ္ေတြ ေလ်ာ့နည္းေစမည္။ ဒီစိတ္ကူးေလးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ကျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဆိုသည့္ မပီဝိုးတဝါးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲဝယ္
တလက္လက္ထြန္းေတာက္ေနသည္။
ေနာက္ထပ္အျဖစ္ခ်င္ဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာျမိဳ႕ငယ္ေလး၏ တစ္ခုတည္းေသာ ေဘာလံုးကြင္းမွ မေကြးအက္ဖ္စီကိုေက်ာ္လြန္၍ ႏိုင္ငံျခားမွပင္ ေခၚယူအသံုးျပဳခ်င္ေသာ ေဘာလံုးသမားေကာင္းမ်ားစြာေပၚထြန္းေစခ်င္သည္။ ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ဘက္ယိမ္းယိုင္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေနပါေသးသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္
လူကသာ ရန္ကုန္တြင္ရွိေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို႕ကို ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ဆိုသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ဇာတိေလးအတြက္
ေသတပန္သက္တဆံုးအပ္ႏွံထားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို႕အပ္ႏွံထားရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕လင္းလက္ေတာက္ပေနရာျမိဳ႕ငယ္ေလးသို႕ အေဝးေျပးကားၾကီးလည္းဝင္ေခ်ျပီ။ မျပန္ျဖစ္ေသာ ဤရွစ္ႏွစ္အတြင္း သူ အေတာ္ပင္ေမွးမွိန္သြားသည္ကိုေတြ႕ရသည္မွာ
စိတ္မေကာင္းစရာ။ ကားေပၚကဆင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုမမွတ္မိေသာ ကၽြန္ေတာ္ကမွတ္မိေနေသာတခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားကို ျပံဳးျပျဖစ္ရင္း မွတ္မွတ္ရရ မိုးစက္ပန္းစာအုပ္ဆိုင္ေလးဘက္ၾကည့္မိေတာ့ တံခါးပိတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း။ သူကေတာ့ ယခင္အတိုင္းပင္ မေျပာင္းမလဲ စာအံသံတို႕ႏွင့္ ညံေနဆဲ။
“ေမြးေျမရပ္ကို ေလာ္ကယ္ရထားဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္ ရထားေပၚကအဆင္းႏွင္းၾကားမွာ
ၾကိဳသူမရွိတစ္ဦးတည္းရပ္ေနရင္း ေငးေမာရင္းနဲ႕
အားငယ္လာ..စြန္႕ခြာခဲ့တာၾကာျပီမို႕ ငါ့အတြက္ေတာ့ အသစ္လိုပါပဲ
တစိမ္းတစ္ေယာက္လို”
ခင္ေမာင္တ္ိုး၏ ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ခြင့္ျပဳပါသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလာသည္္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဆြမ်ိဳး ဉာတကာ မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ဒီေနရာေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးဖြားရာဇာတိျဖစ္သည္။ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ဒီျမိဳ႕ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အတိတ္ပံုရိပ္မဟုတ္ေတာ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ျပည့္ေနေသာျမိဳ႕ငယ္ေလး။
အထက္တန္းျပဆရာအျဖစ္ေျပာင္းလာေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕ ျပည့္ႏိုင္ခ်င္မွျပည့္လိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္
ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ျပန္လည္ေနထိုင္ရင္း ဒီျမိဳ႕ေလး၏ လိုအပ္ခ်က္တို႕ကို တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္က ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္ေတာ့မည္မွာ
ၾကည္ႏူးစရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ဇာတိေလးအတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက ပါဝင္အားျဖည့္ေပးဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕ တလက္လက္ေတာက္ပေနရာျမဳိ႕ငယ္ေလး၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျမိဳ႕ငယ္ေလးကေတာ့ ရွစ္ႏွစ္ၾကာ ျပန္မလာခဲ့ျခင္းအတြက္ စိတ္ေကာက္ေနဟန္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္လို႕။ ေန႕ခင္းေနပူက်ဲတဲေအာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သူကင္းလို႕။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကိဳဆိုေနသည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ စာအံသံတစ္ခုသာ။
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ေမြးရပ္ေျမတဲ့။ ေမြးဖြားရွင္သန္ခဲ့ရာ ဇာတိတဲ့။ ကမၻာအႏွံ႕ေက်ာ္ၾကားသူတို႕ထံတြင္လည္း ေမြးရပ္ဇာတိရွိ၏။ ဘဝကို
သာမန္ျဖင့္ေနထိုင္ေသာ ကၽြန္ေတာ္လို လူမ်ိဳးတြင္လည္း ေမြးရပ္ဇာတိရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ မည္သူမဆို ကိုယ့္ေမြးရပ္ဇာတိကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကမည္ဟု။ ေမြးရပ္ဇာတိဝယ္ ေနထိုင္ေနသူျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မည္။ သို႕ေသာ္ သူတို႕၏ စိတ္တြင္ကား ေမြးရပ္ဇာတိသည္ မည္သည့္အခါမွ် မေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ေသာ အတိတ္ပံုရိပ္ပင္။ အတိတ္ပံုရိပ္ဟုဆိုေသာ္ျငား ထိုပံုရိပ္သည္ ဘဝတစ္သက္တာလံုး ပါဝင္သြားမည့္ အရိပ္ဟု ဆိုလွ်င္ ပိုမွန္ေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ဇာတိေျမေလးကို
ႏွလံုးသားထဲ၀ယ္ အစဥ္ျမဳပ္ႏွံထားခဲ့သည္သာ။
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိေျမျမိဳ႕ငယ္ေလးသည္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပညာႏို႕ရည္ ေသာက္သံုးခဲ့ရာျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ျဖစ္သလို အထင္ကရစာေရးဆရာမၾကီးျဖစ္ေသာ ေဒါက္တာမတင္ဝင္း ပညာသင္ယူခဲ့ရာျမိဳ႕လည္းျဖစ္သည္။
ဂ်ဴးဆိုသည့္ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာမတစ္ဦး ေမြးဖြားခဲ့ရာျမိဳ႕လည္းျဖစ္သည္။ ဒါတင္မကေသး။ ပရဟိတအလုပ္တို႕ကို စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္လွ်က္ရွိေသာ ဆရာေတာ္ ရွင္ဆႏၵာဓိက ေမြးဖြားရာျမိဳ႕လည္း ျဖစ္၏။ ၁၉၃၈ခုႏွစ္ဝယ္ ပထမဆံုးေမေဒးေန႕ကို စတင္က်င္းပခဲ့ရာ ျမိဳ႕လည္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းေဒသရွိ မေကြးတိုင္းအတြင္းတည္ရွိေသာ မေကြးျမိဳ႕ႏွင့္ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ ျမိဳ႕ငယ္ေလး။ ေရနံေခ်ာင္းဟုေခၚတြင္ေသာျမိဳ႕ေလး။ အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္အထိသာ ေနထိုင္ခဲ့ရေသာ ထိုျမိဳ႕ငယ္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ အခုထိစြဲျမဲေနဆဲပင္။ ဒီျမဳိ႕ေလးဝယ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္တရဟုမထင္မွတ္ခဲ့ေသာ သတိတရမ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ မခြဲခ်င္ဘဲ ခြဲခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ က်န္ခဲ့၏။ လက္ရွိေနထိုင္ေနေသာ ရန္ကုန္ျမိဳ႔ ကားလိုင္းမ်ားဦးတည္ရာကို အေသအခ်ာမမွတ္တတ္ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ေလး၏ ပထဝီမ်က္ႏွာျပင္ကို မွတ္မိေနဆဲ။ ဘယ္ေနရာဝယ္ ဘာရွိသည္…ဟူ၍လည္း အေသအခ်ာမွတ္မိေနဆဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမြးရပ္ေျမေလးသည္ ေတာင္ကုန္းေလးေတြ ေနရာတိုင္းတည္ရွိသည္မွာ ေတာင္ကုန္းျမိဳ႕ေတာ္ဟု
တင္စားေခၚခ်င္မိသည္အထိပင္။ ေတာင္ကုန္းေပါေသာမေပါေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာ အိမ္ေလးပင္လွ်င္ ကုန္းကမူေပၚမွာ ေဆာက္ထားျခင္း။ ျမိဳ႕ေလး၏ သံုးခ်ိဳးႏွစ္ခ်ိဳးသည္ ေတာင္ကုန္းေပၚ အိမ္ေဆာက္ထားၾကသည္ခ်ည္းသာ။ အိမ္ေလးရဲ႕ အေနာက္ျခံစည္းရိုးကေနထြက္လိုက္လွ်င္ေတာ့ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေလး။ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေလးကိုဆင္း ေနာက္ထပ္ ေတာင္ငါးလံုးေလာက္ကို
ေက်ာ္ခြျပီးရင္ေတာ့ ေမာခဲ့သမွ်တို႕ ေျပစရာ စမ္းေခ်ာင္းေလး။ လူျပဳလုပ္ထားျခင္းမရွိပါပဲ သူ႕အလိုလို ေရထြက္ေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလး။
ထိုစမ္းေခ်ာင္းေလးနံေဘး လက္ယက္တြင္းေလးမ်ားပလူပ်ံလို႕။ ထိုစမ္းေခ်ာင္းေလးသည္ ဒီျမိဳ႕ငယ္ေလးဝယ္ ေနထိုင္သူတို႕
အားထားရာေနရာတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။ ေရရွားပါးသည့္ ဒီျမိဳ႕ငယ္ေလးအတြက္ေတာ့ ေသာက္သံုးေရ အျဖစ္ မသံုးေတာင္ ဝဝလင္လင္ ေရခ်ိဳးခြင့္ရသည္။ ထိုစမ္းေခ်ာင္းေလးဝယ္ တကူးတက ေရသြားကူးၾကရင္း စမ္းေခ်ာင္းနံေဘးက သဲဆပ္ျပာၾကမ္းၾကမ္းတို႕ကို ကိုယ့္အိမ္သို႕ သယ္ေဆာင္သူေတြလည္း တပံုတပင္။ ေရၾကည္ၾကည္ဝယ္ မကူးတတ္သူတခ်ိဳ႕က ေရစပ္မွာ ထိုင္ခ်ိဳးၾကသည္။ ကူးတတ္သူမ်ားကေတာ့ ငါးေလာင္းဖားေလာင္းမ်ားသဖြယ္ကူးရင္း ေရစပ္ကလူေတြကို ေလွာင္ေျပာင္လို႕။ ခြဲခြာခဲ့တာၾကာျပီျဖစ္သည့္
ထိုေနရာေလးကို အျမဲလိုလို အမွတ္ရေနမိသည္က ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက ထိုေနရာေလးဝယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရကူးသင္ေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိေျမ ျမိဳ႕ငယ္ေလး၏ အလယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ပညာႏို႕ရည္ေသာက္သံုးခဲ့ရာ အထက(၁)ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရွိ၏။
ထိုေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရွိပန္းျခံေတြေလာက္ ေလာက္ေလာက္ငါးငါး မက်ယ္ဝန္းေသာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံရိွသည္။ ထိုပန္းျခံေလးထဲဝယ္ ကစားစရာဆို၍ ေလွ်ာစီးျခင္းႏွင့္ ဒန္းေလးသာရွိ၏။ ရန္ကုန္မွာလို ကာရာအိုေကမပါ။
တိုက္ကားမပါ။ အဲဒီအရိုးဆံုးေလးကိုပဲ စိတ္ထဲဝယ္ စြဲျမဲေနဆဲ။ ထိုေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကို အနည္းငယ္ေက်ာ္လာလွ်င္ေတာ့
ေခ်ာင္းတိမ္ဆိုေသာေနရာေလး။ ထိုေနရာေလးသည္ ေရနံေခ်ာင္းမွ အျခားျမိဳ႕ရြာမ်ားသို႕ သယ္ေဆာင္သြားရာ ေအာင္မဂၤလာ
ကားၾကီးမ်ားဂိတ္ထိုးရာေနရာျဖစ္သည္။ သူ႕အနားဝယ္ ရွိေသးသည္က ရန္ကုန္မွာ ေတြ႕ရခဲေသာ ျမင္းလွည္းဂိတ္။ ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ ထိုေနရာေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္တို႕ ျငိမ္းခ်မ္းေစရာေနရာေလးျဖစ္ခဲ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုေနရာေလးဝယ္ မိုးစက္ပန္း ဆိုေသာ စာအုပ္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရွိသည္။ စာဖတ္ဝါသနာပါေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစာအုပ္ဆိုင္ေလးဝယ္ ေန႕တစ္ဝက္က်ိဳးသည္ထိ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ဖူးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ႕ေလးရွိ ရြာနာမည္၊ ရပ္ကြက္နာမည္မ်ားကေတာ့ အနည္းငယ္ထူးဆန္းလွသည္။ သူေဌးကုန္းရြာ တဲ့။ ေရႊဘံုသာရပ္ကြက္တဲ့။
အိုးဘိုရပ္ကြက္တဲ့။ေနာက္ သစ္တေပြရပ္ကြက္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာရပ္ကြက္ေလးကိုေတာ့ ေရႊဘံုသာ ေခၚေသာ္ျငား ေနာက္တစ္နည္း ေခၚေသးသည္က မိုကၠရိုေဝ့ဖ္။ တယ္လီဖုန္းအိပ္ခ်ိန္းရံုးရွိ၍ေခၚသည္ထင့္။ ထိုအိပ္ခ်ိန္းရံုးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္မေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းလုပ္မည္ဟု ေကာလာဟာလထြက္ေနေသာ တရုတ္သခ်ိၤဳင္းေလး။ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ရာေနရာေလးကို ေနာက္တစ္နည္း ေခၚၾကေသးသည္က ရန္ကုန္ရွိစာေပသမားမ်ားစုစည္းရာေနရာမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ ေလထန္ကုန္း။ ဒီေနရာေလးဝယ္ ေလျပင္းလြန္း၍ ရံဖန္ရံခါ အိမ္ျပိဳက်တတ္သည့္အျဖစ္မ်ား ရွိခဲ့ဖူးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမဝယ္ ရန္ကုန္တြင္ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ရႏိုင္ေသာလွပေသာ အပင္ေလးမ်ားေျမာက္မ်ားစြာ ရွိသည္။ ရွားေစးပင္၊ ထေနာင္းပင္စသျဖင့္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အႏွစ္သက္ဆံုးကႏၱာရဆူးပင္။ သူ႕တြင္ရွိေသာ ဆူးမ်ားက လူၾကီးလက္သန္းနီးပါးရွည္ျပီး အရြက္မ်ားက စိန္ပန္းပင္အရြက္လိုပင္ က်စ္ဆံျမီးက်စ္ကာ ေဆာ့၍ရသည္။ သူ႔ပန္းပြင့္မ်ားကေတာ့ မိန္းကေလးမ်ားပန္၍မရႏိုင္ပါေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေယာက္်ားေလးေတြအႏွစ္သက္ဆံုးကေတာ့ သူ႕ဆူးေခ်ာင္းမ်ားပင္။ ေနာက္ အလြန္စား၍ေကာင္းေသာတန္ေဆာင္းဖူးပင္။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရိပ္အေယာင္ေလးေတာင္မျမင္ဖူးေပ။
ဘြဲ႕ရ၍ လုပ္ငန္းခြင္ပင္ဝင္ေနေခ်ျပီ။ တစ္ခါမွ်မျပန္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ထိုျမိဳ႕ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဝယ္ အျမစ္တြယ္ေနဆဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား သတိတရရွိေနခဲ့တာလဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အမွတ္ရေနေသးတာလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးလိုက္တိုင္း မတိက်မေသခ်ာသည့္ အေျဖမ်ားစြာ။ မဆံုးျဖတ္တတ္သည့္အရြယ္မွာ ခြဲခြာခဲ့ရ၍ ဆံုးျဖတ္ရခက္ခဲေနသည္လား။ သို႕ေသာ္ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းသားဆိုသည့္အျဖစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူမိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ပညာသင္ၾကားရာျမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့၍လည္းျဖစ္သည္။ အထင္ကရ အႏုပညာရွင္မ်ား ေပၚထြန္းခဲ့ရာေဒသမို႕လည္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ေလးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး၍ ျဖစ္သည္။
မည္သူမဆို ကိုယ္တြယ္တာရာေျမ၊ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရာေျမအတြက္ တစံုတစ္ခုမ်ားအသံုးဝင္ေပးႏိုင္မလားရယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕ ရွိၾကသည္ခ်ည္းသာ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းက်ိဳးေလးေတြ လုပ္ေပးခ်င္သူခ်ည္းသာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးရပ္ဇာတိေလးအတြက္ တိတ္တခိုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္စိတ္ကူးေလးသည္ အနည္းငယ္ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္ေနပါလိမ့္မည္။ သို႕မဟုတ္ အနည္းငယ္ေတာ့ ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းေနေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကူးေလးက ျပတိုက္ေလးတစ္ခုထားလိုျခင္း။ ဒီျမိဳ႕ငယ္ေလးမွ ေပၚထြန္းေသာ အဆိုေတာ္ကိုတင္လိႈင္ကဲ့သို႕ေသာ အႏုပညာရွင္မ်ားစြာရွိသည္။ မၾကာခင္အခ်ိန္ကမွက်င္းပသြားေသာ ဆိုကေရးတီးျပိဳင္ပြဲဝယ္ အမွတ္ေပးဒိုင္ျဖစ္သူ စႏၵယားဦးသန္းေအာင္မွာလည္း ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕သားတစ္ဦးပင္။ စာေရးဆရာမဂ်ဴးကဲ့သို႕ ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕သူျမိဳ႕သား အႏုပညာရွင္မ်ားစြာလည္း ရွိၾကဦးမည္။ ထိုထိုေသာ အႏုပညာရွင္မ်ားစြာ၏ လက္ရာမ်ား၊ ဘဝအတၳဳပတၱိမ်ားကို ထိုျပတိုက္ေလးဝယ္ တစုတစည္းတည္းတင္ျပလိုျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ္မရင္းႏွီးေသာ ပန္းခ်ီဘက္တြင္လည္း ေရနံေခ်ာင္းသားေရနံေခ်ာင္းသူတစ္ဦးဦးေတာ့ ရွိမည္မွာ အေသအခ်ာ။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီးအေၾကာင္းလည္း ကေလးငယ္တို႕ လြယ္လင့္တကူ ၾကည့္ရႈႏိုင္ေအာင္၊သိရွိႏိုင္ေအာင္ တစုတစည္းတည္းေဖာ္ျပေပးထားခ်င္သည္ေလ။ သမိုင္းကစလို႕ အတၳဳပတၱိအဆံုး။
ဒီဘက္ေခတ္ကေလးငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မသိၾကျခင္းအတြက္။ ထိုျပတိုက္ေလးဝယ္ တင္ထားခ်င္သည့္ စာတမ္းေလးလည္းရွိေသးသည္။ “ေျမမ်ိဳ၍ လူမ်ိဳးမျပဳတ္၊ လူမ်ိဳမွ လူမ်ိဳးျပဳတ္မည္” ဟု။
ေနာက္ထပ္စိတ္ကူးေလးကေတာ့ ပိုက္ဆံသာရွိမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ေဖာင္ေဒးရွင္းေလးတစ္ခု ဖြဲ႕ေပးခ်င္သည္သာ။ ထိုေဖာင္ေဒးရွင္းေလးေၾကာင့္ ပိုက္ဆံမရွိ၍ အမွတ္ေကာင္းေသာ္လည္း ေဆးတကၠသိုလ္မတက္ႏိုင္ဟူေသာအျဖစ္မ်ား
ပေပ်ာက္ေစမည္။ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္မတက္ႏိုင္ဆိုေသာအျဖစ္ေတြ ေလ်ာ့နည္းေစမည္။ ဒီစိတ္ကူးေလးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ကျဖင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဆိုသည့္ မပီဝိုးတဝါးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲဝယ္
တလက္လက္ထြန္းေတာက္ေနသည္။
ေနာက္ထပ္အျဖစ္ခ်င္ဆံုးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာျမိဳ႕ငယ္ေလး၏ တစ္ခုတည္းေသာ ေဘာလံုးကြင္းမွ မေကြးအက္ဖ္စီကိုေက်ာ္လြန္၍ ႏိုင္ငံျခားမွပင္ ေခၚယူအသံုးျပဳခ်င္ေသာ ေဘာလံုးသမားေကာင္းမ်ားစြာေပၚထြန္းေစခ်င္သည္။ ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးကေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ဘက္ယိမ္းယိုင္ေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ေနပါေသးသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္
လူကသာ ရန္ကုန္တြင္ရွိေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို႕ကို ေရနံေခ်ာင္းျမိဳ႕ဆိုသည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ဇာတိေလးအတြက္
ေသတပန္သက္တဆံုးအပ္ႏွံထားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တို႕အပ္ႏွံထားရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕လင္းလက္ေတာက္ပေနရာျမိဳ႕ငယ္ေလးသို႕ အေဝးေျပးကားၾကီးလည္းဝင္ေခ်ျပီ။ မျပန္ျဖစ္ေသာ ဤရွစ္ႏွစ္အတြင္း သူ အေတာ္ပင္ေမွးမွိန္သြားသည္ကိုေတြ႕ရသည္မွာ
စိတ္မေကာင္းစရာ။ ကားေပၚကဆင္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုမမွတ္မိေသာ ကၽြန္ေတာ္ကမွတ္မိေနေသာတခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ားကို ျပံဳးျပျဖစ္ရင္း မွတ္မွတ္ရရ မိုးစက္ပန္းစာအုပ္ဆိုင္ေလးဘက္ၾကည့္မိေတာ့ တံခါးပိတ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း။ သူကေတာ့ ယခင္အတိုင္းပင္ မေျပာင္းမလဲ စာအံသံတို႕ႏွင့္ ညံေနဆဲ။
“ေမြးေျမရပ္ကို ေလာ္ကယ္ရထားဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္ ရထားေပၚကအဆင္းႏွင္းၾကားမွာ
ၾကိဳသူမရွိတစ္ဦးတည္းရပ္ေနရင္း ေငးေမာရင္းနဲ႕
အားငယ္လာ..စြန္႕ခြာခဲ့တာၾကာျပီမို႕ ငါ့အတြက္ေတာ့ အသစ္လိုပါပဲ
တစိမ္းတစ္ေယာက္လို”
ခင္ေမာင္တ္ိုး၏ ေၾကြးေဟာင္းဆပ္ခြင့္ျပဳပါသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလာသည္္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒီျမိဳ႕ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဆြမ်ိဳး ဉာတကာ မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ဒီေနရာေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးဖြားရာဇာတိျဖစ္သည္။ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ဒီျမိဳ႕ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အတိတ္ပံုရိပ္မဟုတ္ေတာ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ျပည့္ေနေသာျမိဳ႕ငယ္ေလး။
အထက္တန္းျပဆရာအျဖစ္ေျပာင္းလာေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕ ျပည့္ႏိုင္ခ်င္မွျပည့္လိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္
ကၽြန္ေတာ့္ျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ျပန္လည္ေနထိုင္ရင္း ဒီျမိဳ႕ေလး၏ လိုအပ္ခ်က္တို႕ကို တတ္ႏိုင္သည့္ဘက္က ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္ေတာ့မည္မွာ
ၾကည္ႏူးစရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးရပ္ဇာတိေလးအတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာက ပါဝင္အားျဖည့္ေပးဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕ တလက္လက္ေတာက္ပေနရာျမဳိ႕ငယ္ေလး၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျမိဳ႕ငယ္ေလးကေတာ့ ရွစ္ႏွစ္ၾကာ ျပန္မလာခဲ့ျခင္းအတြက္ စိတ္ေကာက္ေနဟန္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္လို႕။ ေန႕ခင္းေနပူက်ဲတဲေအာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သူကင္းလို႕။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကိဳဆိုေနသည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီး၏ စာအံသံတစ္ခုသာ။
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္