စာတစ္ေၾကာင္းေနာက္ ဥယ်ာဥ္မႈးတို႕သို႕ အလြမ္းေကာက္ေၾကာင္းငယ္

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနသည္။ (ဝါ) လဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနသည္။
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္- ျပဳလုပ္သူ
လဖက္ရည္ဆိုင္- ျပဳလုပ္ျခင္းခံရသူ
ထိုင္ေနသည္။-ၾကိယာ
ဒီသံုးခုပဲေပါင္းျပီး ဝါက်ေလးတစ္ခု ဖြဲ႕ၾကျခင္းသာ။ ဒါကိုပင္ လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္- ဟု ဖြဲ႕လို႕ရျပန္ပါသည္။
အမွန္က မဂၢဇင္းစာအုပ္ဖတ္မလို႕ပါ။ လက္ကလွန္လိုက္မိသည့္ စာမ်က္ႏွာ၏ အစက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနသည္ ဟု အစခ်ီထားသည္ကို ေတြ႕ျပီး အေတြးပြားေနျခင္းသာ။
…………..
ကၽြန္မ ေရနံေခ်ာင္း ဆိုတဲ့ အညာျမိဳ႕ေလးကေန ရန္ကုန္ကိုေရာက္လာေတာ့ ဒီမွာ ေက်ာင္းတတ္ရတာ ခုႏွစ္တန္းကေနစတက္ရသည္။ အသက္ကေတာ့ တစ္ဆယ့္သံုးႏွစ္ေပါ့။ အဲဒီမွာစေတြ႕ေတာ့တာပဲ။ အညာမွာ ကိုယ့္ဆရာ၊ဆရာမေတြႏွင့္သင္ခဲ့ရတဲ့ အရိုးစြဲၾကီးက
Is,am.are,was.were,be,been,being ထံုးစံအတိုင္း အလြတ္က်က္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထိုစဥ္တုန္းက verb to be ဟုကို အလြယ္မက်က္တတ္ေသး။ ကၽြန္မက နည္းနည္းေတာ့ ရိုးအပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ရိုးအလဲဆို ရန္ကုန္ေရာက္ျပီးစက ျမိဳ႕ထဲသြားတာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္။ ေဘးနားက လူၾကီးက အစ္မနားအရမ္းတိုးသည္ ဟုထင္ကာ အပ္ခ်ိတ္ႏွင့္တြယ္ခ်ခဲ့ဖူးသည္။ တစ္ဖက္ကလူၾကီးမွာ မေအာ္ရဲမဟစ္ရဲ။ ကားေတြက်ပ္ပိတ္သိပ္သည္ရယ္လို႕ မေတြးမိခဲ့။

အဲ..ေခ်ာ္သြားျပီ။ ဒီမွာစေျပာင္းေတာ့ am, is, are, was, were, be, been, being ဟုသင္ျပန္သည္။ အညာမွာသင္သလို is ကစဆိုလွ်င္ ဆရာမက မၾကိဳက္။ ဒီလိုႏွင့္ ဝါက်တစ္ခုတည္ေဆာက္ပံုေတြ သင္ရျပန္ပါေရာ။ ရိုးရိုးေလး။ SVO ေပါ့။ ခက္တာက ဆရာမက ေဖာက္ေမးသည္။
သူ႕မွာ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းရွိတယ္။ ဆုမ သူဆိုတာ ဘာလဲေျပာစမ္း။
အဲ…Subject ပါ ဆရာမ…အတန္းသားအားလံုးဝိုင္းရယ္ေတာ့မွ ကၽြန္မသတိထားမိသည္။ ျမန္မာစာအခ်ိန္ေပပဲ။
ေမးတာက အညာနဲ႕မတူေတာ့ ကၽြန္မအျမဲမွားေျဖမိသည္မွာ အဂၤလိပ္သဒၵါမွာ ျမန္မာလိုမွားေျဖတတ္ျပီး ျမန္မာသဒၵါသင္ခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ အဂၤလိပ္လိုမွားေျဖမိျပန္သည္။ အခ်ိန္မတူတဲ့ တစ္ျခားႏိုင္ငံမွ ျပန္လာသူ ႏိုင္ငံျခားျပန္ အခ်ိန္မွားသလိုကၽြန္ူမမွာလည္း အခ်ိန္မွားခဲ့ဖူးသည္။ ျမန္မာသဒၵါႏွင့္ အဂၤလိပ္သဒၵါမွားတာ ေျပာပါတယ္။ ထိုျမန္မာစာေကာ၊အဂၤလိပ္ ဆရာမေကာ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ကၽြန္မခ်စ္ပါသည္။ အတၱကင္းတဲ့ မာနကင္းတဲ့ ထိုဆရာမႏွစ္ေယာက္လံုးသည္ နားမလည္သည့္အရာကို မည္သည့္အခ်ိန္ေမးေမးေျပာျပတတ္သလို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို အျပစ္ျမင္မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ မၾကည့္တတ္သူေတြလည္းျဖစ္ပါသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ျမန္မာစာဆရာမနာမည္က ဆရာမေဒၚခင္ေဆြဝင္း။ အဂၤလိပ္ဆရာမနာမည္က ဆရာမ ေဒၚေဌးေဌးျမင့္။
……
ရိုးရိုးအအ အညာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မအတြက္ ေနာက္ထပ္ အခက္အခဲျဖစ္ေစတာက သခ်ၤာတူး ။ ရႈပ္ယွက္ခက္ေနေသာ သခ်ၤာ တူး၊ ပိုက္သာဂိုးရပ္(စ္)နဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ သခ်ၤာတူး ကို ကၽြန္မ အလြန္ေၾ႕ကာက္ပါသည္။ မိဘႏွစ္ပါးကလည္း အစိုးရ ဝန္ထမ္းေတြ။ ေရာက္ကာစ ဆိုေတာ့ ဒီရန္ကုန္ႏွင့္ အသားက်ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနရတာႏွင့္ပင္ က်ဴရွင္ဆိုတာကို ယူဖို႕ စိတ္မကူးႏိုင္ပါ။ သို႕ေသာ္…အဲဒီမွာ စေတြ႕ပါေတာ့သည္။ သခ်ၤာဝမ္းကိုပိုင္ေသာေၾကာင့္ (ကၽြန္မက တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ဥာဏ္အလြန္ေကာင္းျပန္ေရာ) သခ်ၤာဝမ္းဆရာမက ကၽြန္မကိုခ်စ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ သခ်ၤာတူးဆရာမ ေျပာသည္ကို နားမလည္လွ်င္ သခ်ၤာဝမ္းဆရာမဆီ သြားေမးျဖစ္၏။ ကၽြန္မ ၾကားထားသည္က သခ်ၤာတူးဆရာမသည္ သူ႕က်ဴရွင္မွ ကေလးမ်ားကိုသာ ျပန္ရွင္းျပသည္…တဲ့ေလ။ ထိုတစ္လ လပါတ္စာေမးပြဲ ကၽြန္မ က်ပါေတာ့သည္။ ဒီလိုႏွင့္ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုျပီး အေမ့ကို ပူဆာရပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္မ လပါတ္စာေမးပြဲ မွန္မွန္ေအာင္ပါေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ သခ်ၤာတူးဆရာမ ရွင္းျပတာကိုနားမလည္တိုင္း သခ်ၤာဝမ္းဆရာမဆီ အျမဲသြားေမးျဖစ္၏။ သခ်ၤာတူးဆရာမ မသိေအာင္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက သခ်ၤာဝမ္းဆရာမနာမည္က ေဒၚခင္ေအာင္။ သခ်ၤာတူးကေတာ့.ေကာင္းေကာင္း.မမွတ္မိခ်င္ေတာ့။ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္မဘယ္ေလာက္ထိညံ့လဲဆိုလွ်င္ ၾတိဂံ၏ ေထာင့္သံုးေထာင့္ေပါင္းျခင္း….၁၈၀ ဆိုသည္ကိုပင္ မနည္းက်က္ရ၏။ မွတ္ဖို႕ေတာ့ေမ့ေနခဲ့သည္။
ဒီေရာက္ျပီး ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မေၾကာက္တဲ့ ဘာသာတစ္ခု။ ပထဝီ။ ပံုေတြ၊ ပံုေတြ။ မ်ားခ်က္။ ဒီေတာ့ ပံုအဓိကပါရမဲ့ ဘာသာတစ္ခုမွာ ကၽြန္မက ဘယ္လိုလုပ္လဲဆိုေတာ့ စာေတြက်က္ပါေတာ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား ရေအာင္က်က္သည္။ အရိုးစြဲေနတဲ့ အက်င့္တစ္ခုကေတာ့ ျပင္ဖို႕ခက္သည္ေလ။ ထိုကဲ့သို႕ က်က္ခဲ့သည့္စာေတြ ဒီခ်ိန္မွာ မွတ္မိလားေမးလွ်င္ ကၽြန္မကေတာ့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ကိုျပန္ေျဖလိုက္မည္။ မမွတ္မိပါ..လို႕။
…………
ခုႏွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖသည့္ ေနာက္ဆံုးေန႕ဝယ္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ဆုမ ေရ…ရွစ္တန္းဘီမွာ မက်ေအာင္ေစာေစာ လာအပ္တဲ့။ အင္ ရွစ္တန္း ဘီက ဘာျဖစ္လို႕လဲ …ဆိုေတာ့ အဲဒီအတန္းပိုင္က အေျပာၾကမ္းအရိုက္ၾကမ္း..တယ္တဲ့။ မိန္းခေလးဆိုပိုဆိုးသတဲ့။ ေၾသာ္..လို႕။
ခက္တာက ဘက္ဂ်က္အေျခအေနအရ ကၽြန္မလည္း ေနာက္က်မွသာ ေက်ာင္းအပ္ျဖစ္ေတာ့ အေျပာၾကမ္းအရိုက္ၾကမ္းတဲ့ ဆရာေက်ာ္ဆိုတဲ့ အတန္းပိုင္ဆီမွာ ေရာက္ေလေရာေပါ့။ အၾကားႏွင့္ေၾကာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ ဆရာေက်ာ့္စာသင္ပံုကိုျမင္လွ်င္ျမင္ျခင္း ဆရာေက်ာ့္ကို ခ်စ္သြားပါေတာ့သည္။ တစ္ကယ္ကို အသင္အျပေကာင္းတဲ့ဆရာပါ။ အဂၤလိပ္စာကို နားလည္ေအာင္သင္ေပးသြားတာမ်ား။ ဆရာ့ဆီကသင္ခဲ့တဲ့ သဒၵါေတြကို ဒီေန႕ထိ ေမ့မရႏိုင္ပါ။ ဆရာမေဒၚခင္ေအာင္ႏွင့္ ကၽြန္မႏွင့္ ဆက္ေရစက္ဆံုတာကေတာ့ ဆရာမက ရွစ္တန္းသခ်ၤာသင္ေပးသည္ေလ။ ထိုရွစ္တန္းမွာ ေနာကန္ထပ္သိရတာက ဆရာေက်ာ္ႏွင့္ ဆရာမေဒၚခင္ေအာင္တို ႕ ေမာင္ႏွမ ဝမ္းကြဲေတာ္သည္…တဲ့။ ေနာက္ ဆရာမက ရွစ္တန္းေအရဲ႕ အတန္းပိုင္တဲ့။ နည္းနည္းေတာ့ ႏွေျမာသြားပါသည္။ ဆရာမအတန္းမွာတတ္ခ်င္စိတ္ေလးေၾကာင့္။
ရွစ္တန္းအေရာက္မွာ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္တိုးသည့္ပညာက အတန္းကြဲသြားလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္မႈေလ်ာ့နည္းသြားသည္…တဲ့။ သူလည္းအေပါင္းအေဖာ္အသစ္ႏွင့္ ကိုယ္လည္း အေပါင္းအေဖာ္သစ္ႏွင့္ ေနသားက်သြားသည္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ရင္းႏွီးမႈေလ်ာ့သြားသလို သူ႕စိတ္ထဲလည္း ေလ်ာ့သြားသည္သာ။ သို႕ေသာ္ ျပံဳးျပတတ္ၾကသည္ခ်ည္း လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေလ။
ကၽြန္မ ရန္ကုန္ေရာက္မွ အထူးအဆန္းသိရသည္မွာ ေျခာက္တန္းအရြယ္ေလးႏွင့္ ရည္းစားထားသူေတြ၊ ခုႏွစ္တန္းႏွင့္ ရည္းစားထားသူေတြ မ်ားသား။ ကၽြန္မလို သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ေဆာ့မယ္၊ သင္တဲ့စာကို က်က္ခ်င္သေလာက္က်က္မယ္ ဆိုသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ဘာျဖစ္လဲ စိတ္မဝင္စားသူအတြက္ ဒီလို အေၾကာင္းအရာကို လြယ္လြယ္ႏွင့္မသိႏိုင္ပါ။ သိရသည့္အေၾကာင္းရင္းက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ခိုးရာလိုက္ေျပးသြား၍ပင္။ ထိုေန႕မနက္ခင္းက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး၏ လက္ေထာက္ ရာထူးပါပူးတြဲတာဝန္ယူထားေသာ ဆရာေက်ာ္က အတန္းၾကီးေတြကို မက္တပ္ရပ္ခိုင္းထားသည္မွာ အၾကာၾကီး။ မနက္ခင္း ရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို အေလးျပဳခ်ိန္၊ အေဆာင္ေရွ႕က ကြင္းျပင္မွာေပါ့။ ေနေတြကလည္းပူခ်က္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္။ အတန္းငယ္ေလးေတြက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ႏွင့္။ ရွက္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။
…………
ဆရာေက်ာ္။ ဆရာေက်ာ္ဆိုသည္မွာ သမီးရည္းစားကိစၥ ၾကားသိတာႏွင့္ ထိုသူေတြကို အဲဒီ ႏိုင္ငံေတာ္အလံအေလးျပဳျပီးခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ေခၚထုတ္ကာ ရိုက္ေလသည္။ ထိုသူေတြမွာ ရွက္တာကတစ္ဖက္ အရိုက္ခံလို႕နာတာကတစ္ဖက္ႏွင့္။ ထို႕ျပင္ ဆရာေက်ာ္က စကားၾကမ္းၾကမ္းတို႕ျဖင့္လည္း ဆိုဆံုးမတတ္ေသးသည္။ မိန္းခေလးႏွစ္ခ်က္အရိုက္ခံရလွ်င္ ေယာက်ၤားေလးကေတာ့ ငါးခ်က္ႏွင့္အထက္။ ဆရာ့ေက်ာ့္လက္ဆက တမင္တကာ ခ်ိန္ယူစရာကိုမလို။ ျပင္းသည္ေလ။ ထို႕ေၾကာင့္သာ အေျပာၾကမ္း၊ အရိုက္ၾကမ္းသည္ဟု နာမည္ၾကီးျခင္းပင္။ ကံေကာင္းသည္က ကၽြန္မက အစ္ကိုငါးေယာက္ၾကားတြင္ၾကီးျပင္းသူ။ သို႕မို႕ေၾကာင့္ အလွလည္းမျပင္တတ္သလို လံုခ်ည္ကိုလည္း ေကာင္းမြန္စြာမဝတ္တတ္။ ၾကည့္လိုက္ရံုႏွင့္ ထင္ျမင္ေစသည္က ေယာက်ၤားလွ်ာ။ ဒီေတာ့ ဆရာေက်ာ့္ၾကိမ္ဒဏ္က လြတ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဆရာေက်ာ့္ မ်က္လံုးေအာက္ကေတာ့မလြတ္။ ဆရာေက်ာ္ဆိုသည္မွာ ကိုယ့္အတန္းကသူဟုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုက္သည္ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတိုင္း အမွားက်ဴးလြန္မွာကို တးျမစ္လိုေသာဆႏၵျဖင့္ အျမဲတေစ မ်က္လံုးဖြင့္ထားသူတစ္ေယာက္သာ။ က်န္ဆရာဆရာမေတြလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္သာ။ သို႕ေသာ္ ဆရာေက်ာ့္ေလာက္ အမုန္းခံရတဲ့သူေတာ့ မရွိ။
ကိုးတန္းေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အနည္းငယ္ လူရည္လည္လာတဲ့ကၽြန္မမွာ အျမဲတမ္းတြဲတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိလာေခ်ျပီ။ သို႕ေသာ္ ေယာက်ၤားလွ်ာပံုစံကမေျပာင္း။ ဒါ့အျပင္ တစ္ခုပိုသြားတာက ေႏြမွာအိပ္ခဲ့သမွ် ဒီကိုးတန္းမွာ စေတြ႕ေတာ့သည္။ အခါတိုင္းတတ္ခဲ့ရသည္က ေန႕ခင္း ၁၂ နာရီမွ ညေန ေလးနာရီခြဲ။ ခုက်ေတာ့ မနက္ ခုႏွစ္နာရီအေရာက္။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ တန္းဆင္း။
မနက္တိုင္းမထျဖစ္လို႕ ေက်ာင္းေနာက္က်တာ သံုးရက္ေတာင္။ ဒီလိုႏွင့္ပင္ သနပ္ခါးလိမ္းဖို႕ပင္ အခ်ိန္မရွိေသာသူမ အျမဲလိုလို မ်က္ႏွာေျပာင္ႏွင့္သာ ေက်ာင္းတတ္ျဖစ္သည္။ ကိုးတန္းတတ္ျဖစ္ေတာ့ သိပၸံ၊ ဝိပၸံႏွင့္ ဝိဇၨာ ဘာယူမလဲ။ ေထြေထြထူးထူး ေတြးေနစရာမလိုပါ။ အေတြးက ရိုးရိုးေလး။ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစု သိပၸံကို ယူၾကသည္။ ကၽြန္မလည္း သိပၸံေပါ့။
အဲဒီတုန္းက မေတြးေတာပဲ သိပၸံေရြးခဲ့ေသာကၽြန္မ အရည္အခ်င္းစစ္စာေမးပြဲ ေရာက္ေတာ့ ေၾကာက္ေနသည္။ ေတာ္ၾကာ ကိုယ္မေအာင္ရင္ ရွက္စရာၾကီး။ေတာ္ပါေသးသည္။ ကၽြန္မေအာင္ခဲ့သည္။ ကိုးတန္းမွာ ကၽြန္မ၏ အဂၤလိပ္ဆရာမႏွင့္ျပန္ေတြ႕၍ ဝမ္းသာလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ကၽြန္မတို႕အတန္းပိုင္ကလည္း စိတ္သေဘာထားႏူးညံ့လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ဆရာမ ေဒၚခင္ႏု။ ဆရာမေဒၚခင္ႏုဆီ က်ဴရွင္တတ္ခ်င္သည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား မ်ားျပားလွသလို ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အဆြယ္ေကာင္းမႈျဖင့္ေကာ၊ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စိတ္ပါဝင္စားမႈႏွင့္ေကာ ဆရာမဆီ က်ဴရွင္တတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
……………..
ဒီကိုးတန္းမွာ ကၽြန္မအတြက္ အသစ္အဆန္းတစ္ခုရွိလာျပန္ပါသည္။ အရင္ဆရာဆရာမေတြတုန္းက အသက္ၾကီးလို႕မို႕ပဲ သိပ္သတိမထားမိသလား မသိ။ ဒီကိုးတန္းမွာ အသံ ေအးေအးခ်ိဳခ်ိဳေလးႏွင့္ ဟန္နီထြန္းလိုလွေသာ အသက္ ၂၈ႏွစ္ေလာက္သာထင္ရေသာ ဓါတုေဗဒသင္သည့္ဆရာမေလး။ ထိုဆရာမေလးကို ကၽြန္မ ခ်စ္ပါသည္။ ဆရာမ ေဒၚခင္ဥမၼာျမင့္။
ထိုဆရာမေလးက အထက္တန္းျပအျဖစ္ ကၽြန္မတို႕ကိုးတန္းတတ္ခ်ိန္တြင္ပင္ ေျပာင္းလာရျခင္းျဖစ္ျပီး ကၽြန္မတို႕သည္ပင္ ဆရာမ၏ ပထမဆံုး အထက္တန္းေက်ာင္းသူေက်ာင္းပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ကၽြန္မအျပင္ အတန္းသူအတန္ူသားေတြကလည္းခ်စ္ၾကသည္။ ဆရာမေလးက လွသည္ကိုး။ REPITA ဟုေခၚေသာ အတန္းက်အသက္ၾကီးမ်ားက ဆရာမေလးကို ခ်ိတ္တိတ္ခ်ိတ္တိတ္သီခ်င္းဆိုတိုင္း မ်က္ႏွာရဲရဲေလးျဖင့္မာန္မဲတတ္ေသာ ဆရာမေလး။ ကၽြန္မႏွင့္ ရွစ္တန္းးေလာက္ကတည္းက အတူတက္လာေသာ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ ဆရာမေလး၏ ဆံပင္ကို ကိုင္လိုကိုင္၊ ဆရာမေလးကို ေပါက္တတ္ကရေျပာလိုေျပာ ႏွင့္။ ဥပမာ…ဆရာမမွာ ရည္းစားမရွိဘူးလား..ဆိုေသာေမးခြန္းမ်ိဳးကို သူတို႕ ေမးရဲပါသည္။ ကၽြန္မ မေမးရဲပါ။ ကၽြန္မလည္း ဆရာမေလးကို ခ်စ္ေသာ္ျငား ဆရာမေလး၏ ေခါင္းကိုေတာ့ မထိရဲပါ။ ကၽြန္မတို႔အညာမွာေနကတည္းက ဆရာ၊ဆရာမကို ႏွိပ္ေပးရဲပါသည္။ ဆရာမကိုင္ေသာ ျခင္းေတာင္းကို ဆြဲေပးရဲပါသည္။ သို႕ေသာ္…ခြင့္ေတာင္းျပီးမွ။ ယပ္ခပ္ေပးတာေတာင္…ခြင့္ေတာင္းျပီးမွပါ။ ဒီမွာက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳးပါ့လားရယ္လို႕…အသိဥာဏ္တိုးရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ဆရာမေလး၏ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနပံုရေသာ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ မၾကည့္ခ်င္ပါ။ မၾကည့္ရက္ပါ။
ဆရာမေလးကို အခ်စ္တိုးရသည့္တစ္ခ်က္က စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို တပည့္ေတြ နားမလည္ဘူးထင္လွ်င္ ေျပာရင္းသင္ရင္းႏွင့္ အသံေတြနာလာေအာင္ သင္ေပးသည့္အခ်က္ေၾကာင့္ပင္။ တစ္ခါတစ္ရံ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ တပည့္ေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနျပီမွန္းသိလွ်င္ စာကို အျပီးသတ္တတ္ျပီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ အားလပ္ခ်ိန္က်မွ ဝင္သင္တတ္ေသာဆရာမေလး။ လြမ္းပါသည္ေလ။ ဆရာဆရာမအားလံုးကို။
……………………….
ဒီကိုးတန္းတြင္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာေတြ ျပည့္ႏွက္လို႕။ ဇီဝေဗဒ ဘာသာရပ္ကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သူကၽြန္မ ႏွစ္သက္အသြားဆံုးကေတာ့ ျမန္မာလို စာျဖင့္တစ္ဖြဲ႕တစ္ႏြဲ႕ ေရးေနရမည့္ စာအရွည္ၾကီးကို အဂၤလိပ္လိုေရးရတာက ပိုတိုသြားျပီး ဆႏၵရွိလွ်င္ သီခ်င္းလုပ္ဆို၍ပါရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ မွတ္စုတိုေလးေတြျဖင့္ ကၽြန္မ မွတ္တတ္ေပျပီ။
ရူပေဗဒကလည္း စိတ္ဝင္စားဖို႕ေကာင္းခ်က္။ ဒီအခ်ိန္ထိ ရေနဆဲစာသားေလးတစ္ခုကေတာ့…
Atoms of the same element with different masses are called Isotopes. တဲ့။
ကိုးတန္းကတည္းက ရူပေဗဒမွာေကာ၊ ဓါတုေဗဒမွာေကာသင္ရသည့္ ထိုစာသားေလးဟာျဖင့္ တကၠသိုလ္ေရာက္သည္ထိေအာင္ပါလာသည္။ ကၽြန္မက ရူပေဗဒ အထူးျပဳယူခဲ့တာကိုး။
ေနာက္ထပ္မေမ့ႏိုင္ေသးေသာ equation ေလးဟာျဖင့္
E=mc2 ရယ္လို႕။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ရႈပ္ေနတာကေတာ့ ဓါတုေဗဒ၏ SHELL ေတြ။
……………………………….
ဆယ္တန္းမွာ ကၽြန္မ ပထမဆံုးအၾကိမ္ စိတ္လႈပ္ရွားတတ္ျပီ။ သူငယ္ခ်င္းေလးကို စိတ္ဝင္စားမိေသာ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ကဗ်ာေလးမ်ား ကၽြန္မထံတြင္ ပလူပ်ံလို႕။ မဆြဲတတ္ဆြဲတတ္ျဖင့္ ဆြဲထားတဲ့ ပံုတူပန္းခ်ီငယ္ေတြလည္း ကၽြန္မဆီမွာ အမ်ားအျပား။ သစ္ရြက္လႈပ္တာေတာင္ရယ္တတ္တဲ့အရြယ္ဆိုေတာ့လည္း ခက္သားလားေနာ္။ အဲ..စိတ္ဝင္စားတဲ့သူရွိလို႕လားဆိုေတာ့လည္း မဟုက္ျပန္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက အတြဲေလးေတြ ကိုယ္စီဆိုေတာ့ နဂိုကမွ ကဗ်ာေရးစာေရးဝါသနာပါသူ ကၽြန္မထံဝယ္ ကဗ်ာပိုးေလးေတြ ရြတရြတ ျဖစ္ခဲ့ျခင္းသာ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႕ လူငယ္ေတြထဲနာမည္ၾကီးေနတာက သီခ်င္းထက္ စာသားက ပိုနာမည္ၾကီးေနသည္။ စာေရးဆရာ တာရာမင္းေဝ၏ သတိရျခင္းကို ငါပိုင္တယ္….ဆိုတဲ့စာစုေလး။
ထိုစာသားေလးတစ္ပုဒ္ျဖင့္ပင္ ကၽြန္မဆီမွာ ကဗ်ာပုဒ္ေရမ်ားစြာ။ ထိုစာသားေလးကိုခံစားေရးျခင္းပင္။
ဒီလိုႏွင့္ေပ။ါ့ ကၽြန္မသည္ အတန္းထဲတြင္ နာမည္ၾကီးသည္က ကဗ်ာေရးစာေရးေကာင္းသူ..တဲ့။ သို႕ေသာ္လည္း စာၾကိဳးစားပံုကေတာ့ စာစီစာကံုးေရးဖို႕ဆို အျမဲ B+ သာ။
……
ဘာပဲေျပာေျပာ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးတစ္ခုမွ မပါပဲႏွင့္ ေအာင္ခဲ့သူကၽြန္မ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း စိတ္ဝင္စားရာ ရူပေဗဒဘာသာကို အေဝးသင္ျဖင့္တက္ေရာက္ကာ တစ္ႏွစ္တစ္တန္းမွန္မွန္ေအာင္ခဲ့သည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝက အနည္းငယ္ေတာ့ ပ်င္းစရာေကာင္းလွသည္။ အေဝးသင္တက္တက္ျခင္း ပထမဆံုးေန႕မွစ၍ သံုးပတ္ေလာက္ထိ လက္ခ်ာခ်ိန္တက္ဖို႕ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။ ဆရာမလာတာႏွင့္၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားနည္းတာႏွင့္ မသင္ျဖစ္တာမ်ားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ခ်ိန္သာတက္ျဖစ္၍ က်န္အခ်ိန္တြင္မေတာ့ canteen မွာ ထိုင္ကာ ဖတ္စရာ ဝတၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္ရယ္၊ နားၾကပ္ကက္ဆက္ေလးတစ္လံုးရယ္၊ ပလိန္းတစ္ခြက္ရယ္ႏွင့္။
ေနာက္ထပ္ စိတ္ပ်က္စရာတစ္ခုကေတာ့ ဖယ္ရီကား။ တစ္ႏွစ္လံုး ဒီတစ္ကားပဲ ခ်ေပးရင္အေကာင္းးသား။ ခုေတာ့ ေန႕တိုင္း ကိုယ္ဘာကားႏွင့္လာရတယ္ ဆိုတာကို မွတ္ထားရတာကိုက အလုပ္တစ္ခု။ ဒုတိယႏွစ္က်ေတာ့ ရထားသာစီးျဖစ္ေတာ့သည္။ ေကာင္းလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ရထားစီးခရီးသည္နည္းပါးေသာ္လည္း တစ္တြဲလွ်င္ လူ ဆယ္ေယာက္ႏွင့္အထက္ကေတာ့ ပါသည္သာ။ ရထားျပတင္းကေန သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ေငးရသည့္အရသာ ဘာႏွင့္မွ်ကိုမတူ။
………………………………….
အခုေတာ့လည္း ျပန္လိုခ်င္မိပါသည္ေလ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘဝလည္း ျပန္လိုခ်င္မိသလို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဘဝကိုလည္း ျပန္တမ္္းတမိသည္။ ဒီလိုကိုယ္ပိုင္အလုပ္ေလးလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတြင္ ေက်ာင္းသူဘဝက ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳး မရေတာ့တာ အေတာ္ၾကာျပီ။
ဒီအခ်ိန္ အထက္တန္းတတ္တုန္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြသာ ကၽြန္မကိုေတြ႕လွ်င္ မည္သည့္မွက္ခ်က္မ်ိဳးခ်မည္လဲ။ သိခ်င္မိပါသည္။ ေက်ာင္းတုန္းက အလြန္အင္မတန္ သူမ်ားတစ္ကာကို ကူညီတတ္ေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ဒီအခ်ိန္မွာ လူေတြကို သံသယ၅၀% ထားကာၾကည့္ေနတတ္ျပီဆိုလွ်င္ ယံုေလမည္လား။ ေက်ာင္းတုန္းက အင္မတန္ ရိုးေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ဒီအခ်ိန္မွာ အျမတ္ရဖို႕ ၇၀% ထားစဥ္းစားသည္ဆိုလွ်င္ ယံုႏိုင္မည္လား။ က်န္သည့္ ၃၀% ကေတာ့ ေစတနာထားၾကည့္ဖို႕ ၾကိဳးစားျခင္းသာ။
….
အဟင္း။။။။
တစ္ခ်က္ ျပံဳးမိရင္း မဂၢဇင္းစာအုပ္ကိုသာ ေကာက္ကိုင္လိုက္မိသည္။ အလုပ္ေလးပါးတုန္းပါးခိုက္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ေလးဖတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားမိသူကၽြန္မ အေတြးတို႕ျဖင့္ ေက်ာင္းသားဘဝ ခတၱခဏ ေရာက္ရွိသြားသည္ပဲ။ ေဟာ စာဖတ္မလို႕ ရွိေသး။ အေရွ႕မွာ ဝယ္သူလာျပီ။
မၾကီးေရ…ဆန္တစ္ျပည္ေပးပါ…၁၅၀၀ ထဲက။။
ေအးေအး….ဟုသာ။ ဒီအေျခာက္အျခမ္းဆိုင္ေလးကို ရပ္ကြက္တြင္းေလးဖြင့္ထားသည္မွာ တစ္ကယ္ပင္ အလုပ္ျဖစ္လွသည္။ အယ္..စာဖတ္လို႕မျဖစ္ေသးဘူး။ သိပ္မၾကာခင္ အိမ္ဦးနတ္ၾကီး ရံုးအရာရွိေလး ျပန္လာေတာ့မည္။ ထမင္းက မခ်က္ရေသး။ ေတာ္ၾကာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထမင္းခူးမေပးႏိုင္လွ်င္ စိတ္ေကာက္လိမ့္မည္။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ဦးနတ္က ကၽြန္မထက္ အသက္ သံုးႏွစ္ငယ္ေတာ့ စိတ္ကေလးကလည္း ေကာက္တတ္ေသးသည္။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဆန္ေလးေဆးျပီး ေပါင္းအိုးနဲ႕ တည္ျပီးမွပဲ စာဖတ္ေတာ့မည္။ ဟင္းကေတာ့ ကိစၥမရွိ။ မနက္ကတည္းက ခ်က္ထားေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းေလးကို စားကာနီးမွ ေႏႊးေပးလိုက္မည္။ ငရုတ္သီးေထာင္းႏွင့္ လဖက္သုပ္ႏွင့္။ အိမ္ဦးနတ္ေလး ေမာင္ ၾကိဳက္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္ေလ။
အဲ…နက္ျဖန္ခါ စေန ဆိုေတာ့ အေမတို႕ဆီ သြားဖို႕ ေမာင့္ကို ေျပာရဦးမည္။ စိတ္အေကာက္ခံလို႕ မျဖစ္ေသး။ ကဲကဲ..ဆန္ေလးေဆးဦးမွ။။။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဘာကိုမွမသိခ်င္သူ
၃၀ ဇူလိုင္ ၂၀၁၁