(၁)
နားထဲအူေနတဲ့ အသံေတြကို
နားမေထာင္ခ်င္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ နင့္ေနတဲ့အရာေတြကို ဖြင့္ထုတ္ပစ္ခ်င္တယ္။
ေညာင္းကိုက္ေနတဲ့ မ်က္ရိုးေတြကို အခါခါ ဖိႏွိပ္မိေတာ့လြန္ခဲ့ေသာ ဆိုတဲ့
စာတန္းတစ္ခုနဲ႕ ငယ္ဘဝကို ေျပးျမင္မိတယ္။
အေရာင္ေဖ်ာ့ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေရပံုးေလးကို
ကိုင္ထားတဲ့ ကေလးငယ္ဟာလမ္းမကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေပမယ့္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို
ေရပက္ဖို႕ မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး။ ကေလးငယ္ရဲ႕ေဘးကေက်ာက္ေဂြေလးထဲမွာ ေရမရွိဘူး။
ေရမွာဖို႕ကလည္း ေရတစ္စည္ဖိုး ၅ က်ပ္မရွိလို႕ တစ္အိမ္သားလံုးေရမခ်ိဳးပဲ
ရွိေနရတဲ့ဘဝ။ ေျပာမယ္ဆို အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက
တစ္ျမိဳ႕လံုးေရရွားခဲ့ၾကတာပါ။ေရခ်ိဳးခ်င္ျပီဆိုရင္ ဟိုးေတာင္ေတြေနာက္က
စမ္းေခ်ာင္းေလးဆီ သြားၾကရတာ။ သူေဌးေတြပဲ ေရသံုးၾကတဲ့မွတ္မွတ္ရရ သၾကၤန္ေပါ့။
အဲ့ဒီတုန္းက ကေလးငယ္ေဘးမွာ လက္ကေလးတစ္ဖက္ဟာ ကေလးငယ္ရဲ႕
လက္ကေလးတစ္ဖက္ကိုကိုင္ရငး္အားေပးခဲ့တယ္။
ဟုတ္တယ္။ အဲဒီလက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ကေလးငယ္
ေမ့ေနခဲ့တယ္။
အမွတ္မရေသးတဲ့ အရာေတြကို ဆက္တူးဆြဖို႕
ႏွလံုးသားကို အလုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ျမင္ကြင္းေတြဟာ ပိုထင္ရွားလာတယ္။ အေပါင္ဆိုင္ကို
အခါခါေရာက္ခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြ၊ အေမ့ဆူဆဲသံေတြ၊ အေဖ့ ဆူဆဲသံေတြဟာ မေန႕တစ္ေန႕ကလို
အေတြးထဲေပၚလာတယ္။ ေနာက္ လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးရဲ႕အေၾကာင္းကိုမွတ္မွတ္ရရ
စဥ္းစားမိသြားတယ္။ ကေလးငယ္မွာ လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးရွိခဲ့တယ္။
(၂)
သာမန္လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးပါပဲ။ ျခဴေတြ မဆြဲဘူး။
အလွဆင္ထားတဲ့က်စ္ဆံျမီးအေမႊးေလးေတြ မပါဘူး။ သာမန္ ေျဗာင္လြယ္အိတ္တစ္လံုး။ အေရာင္က
အနီေရာင္။
အဲဒီလြယ္အိတ္ေလးက ကေလးငယ္နဲ႕
လက္ကေလးတစ္ဖက္ၾကားမွာ တံတားတစ္စင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ကေလးငယ္နဲ႕ အဲဒီလက္ကေလးပိုင္ရွင္ဟာ
လြယ္အိတ္တစ္လံုးကို ႏွစ္ေယာက္အတူ လြယ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ကေလးငယ္ ဒီေန႕ လြယ္အိတ္ေလးကို
သံုးရင္ လက္ကေလးပိုင္ရွင္ဟာ စာအုပ္ေလးေတြကို
လက္ကေနကိုင္သြားရတယ္။လြယ္အိတ္အသစ္တစ္လံုးဝယ္ေပးဖို႕ အေမ့အတြက္အဆင္မေျပခ်ိန္မွာ
ကေလးငယ္နဲ႕ ဒီလက္ကေလးပိုင္ရွင္ဟာဒီလြယ္အိတ္ေလးကိုပဲ သံုးခဲ့ၾကရတာ။
“ဒီေန႕ ငါ့အလွည့္ေနာ္” ဆိုတဲ့ စကားကို
တစ္ေယာက္တစ္လွည့္သံုးရင္း လြယ္အိတ္အနီေလးကိုအသံုးျပဳခဲ့ၾကတာ ၇ လ တိတိ။
ကေလးငယ္ေမ့ေနခဲ့တဲ့ လြယ္အိတ္ေလး။
လြယ္အိတ္ေလးဟာ ကေလးငယ္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို
ၾကိဳဆိုသလို လက္ကေလးပိုင္ရွင္ရဲ႕စာအုပ္ေတြကိုလည္း ၾကိဳဆိုတယ္။ တကယ္ဆို
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက လက္ကေလးတစ္ဖက္ဟာ ကေလးငယ္အတြက္အရာရာအားကိုးရာျဖစ္ခဲ့တယ္။
လြယ္အိတ္နီေလးတစ္လံုးနဲ႕ လက္ကေလးတစ္ဖက္ဟာ
ဦးေႏွာက္ထဲမွာဝဲဝဲတက္လာလို႕ ႏွလံုးသားက ပိုပိုျပီးေအာင့္တယ္။
ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတဲ့
ေမးခြန္းေတြဟာလည္း တဝဲလည္လည္နဲ႕။
(၃)
“မီးပ်က္ေနတယ္ လမ္းေတြေမွာင္ေနမွာငါ
ေၾကာက္တယ္ ဒါေပမယ့္ က်န္ေက်ာင္းကားသြားၾကည့္ခ်င္တယ္ လိုက္ပို႕ေပးေနာ္”
ကေလးငယ္ ေျပာတဲ့စကားကို
လက္ကေလးပိုင္ရွင္က တသေဝမတိမ္း မွတ္ထားတတ္တယ္။ညကိုးနာရီ
နာမည္ၾကီးက်န္ေက်ာင္းဇာတ္လမ္းလာတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့
ကေလးငယ္ကိုႏိႈးျပီး ရုပ္ျမင္သံၾကားရွိတဲ့ အိမ္ကို လိုက္ပို႕တတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ
အေမနဲ႕အေဖကရန္ကုန္မွာ။
အေဒၚတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာေနခဲ့ရတဲ့
ကေလးငယ္နဲ႕ လက္ကေလးတစ္ဖက္ပိုင္ရွင္ဟာအရာရာထက္ အရင္းႏွီးဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။
အဲ့ဒါကို ကေလးငယ္ေမ့ထားခဲ့ပါတယ္။ ေမ့သြားခဲ့တယ္။
ကေလးငယ္နဲ႕ လက္ကေလးပိုင္ရွင္ဟာ
ေက်ာင္းအတူတူသြားဖက္ျဖစ္ခဲ့ျပီး ကေလးငယ္ရဲ႕ အေရွ႕မွာ မားမားမက္မက္ရပ္တည္ေပးခဲ့တာဟာလည္းဒီလက္ကေလးပိုင္ရွင္ပါပဲ။
“စာအုပ္ဖတ္ခ်င္လိုက္တာ”
ကေလးငယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းမွာ သူေရာ၊
ကေလးငယ္ပါ ျပိဳင္တူထလို႕ စာအုပ္တစ္အုပ္တစ္ခါဖတ္ ငါးမူးေပးရတဲ့ ေနရာကို
အေျပးသြားခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ဒီလို စိတ္တူကိုယ္တူလူႏွစ္ေယာက္ဟာတစ္ေန႕မွာ
စိတ္ဝမ္းကြဲၾကမယ္လို႕မ်ား ၾကိဳသိခြင့္ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္….။
ကေလးငယ္ေမ့ေနတဲ့ အရာေတြဟာ
စီစီရီရီေပၚလာခဲ့တယ္။ အတိတ္ေတြဟာရုပ္ျမင္သံၾကားထိုင္ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး အရာရာဟာ
ထင္ထင္ရွားရွားျပတ္ျပတ္သားသား…။
(၄)
“ေနာက္ကေန ေသခ်ာကိုင္ေပးထားေနာ္
လဲလိမ့္မယ္”
ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ေအာ္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ကို လက္ကေလးတစ္ဖက္ပိုင္ရွင္ကျပန္ေျပာတယ္။
“ေအးပါဟ လက္ကိုင္ကို
ေသခ်ာျငိမ္ေအာင္ကိုင္ထား ေသခ်ာေသခ်ာ”
အသံက ကေလးငယ္နဲ႕အတူ ပါလာေပမယ့္
လက္လႊတ္လိုက္တာကို ကေလးငယ္မသိလိုက္ဘူး။ ကိုယ့္အရွိန္နဲ႕ကိုယ္
ခပ္ျပင္းျပင္းနင္းထြက္လာခဲ့ျပီးမွ အသံေပ်ာက္လို႕အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ လက္ကေလးတစ္ဖက္ပိုင္ရွင္
က်န္ခဲ့ျပီ။ အဲဒါကိုအသိမွာပဲ နင္းလက္စစက္ဘီးေလးဟာဗုန္းခနဲလဲေတာ့တာပါပဲ။
အဲဒီေတာ့လည္း လက္ကေလးတစ္ဖက္ပိုင္ရွင္က
အေျပးလာလို႕ အျပစ္ေျပာတယ္။
“ကိုယ့္ဘာသာ ႏုိင္ေအာင္ထိန္းေလ
ေနာက္ကလူပါ မပါကို နင္ကဂရုစိုက္တာကိုး” တဲ့ေလ။
ကေလးငယ္ကေတာ့
ႏႈတ္ခမ္းစူပြပြနဲ႕ပဲ လက္ကေလးတစ္ဖက္ပိုင္ရွင္ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးေနမိေတာ့တယ္။
(၅)
ကန္စြန္းရြက္ေတြကို စည္းေနတဲ့ အေမ့နားမွာ
ကေလးငယ္နဲ႕ လက္တစ္ဖက္ပိုင္ရွင္ဟာေလွ်ာ္ေတြနဲ႕ သူတို႕ပါ လိုက္စည္းလို႕
ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အေမ့ျပန္အလာကို ႏွစ္ေယာက္သားေစာင့္ရင္း ဗိုက္ဆာတာကို
ၾကိတ္မွိတ္ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ခါစ ကေလးငယ္ကို
လမ္းမသိမွာစိုးလို႕ေက်ာင္းလိုက္ပို႕ေပးခဲ့တာကလည္း ဒီလက္တစ္ဖက္ပိုင္ရွင္ပါပဲ။
ကေလးငယ္ဟာ
ဒီခ်ိန္မွာနည္းနည္းေတာ့သိတတ္ေနျပီျဖစ္သလုိ
လက္တစ္ဖက္ပိုင္ရွင္ဟာလည္းကိုးတန္းေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ အဆင့္ကိုေရာက္ခဲ့ျပီ။
ကေလးငယ္ဟာ ကေလးငယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
မိန္းကေလးဆိုတဲ့ အရြယ္ကိုေရာက္လာခဲဲ့ျပီ။ဘဝေတြကေတာ့ထူးျခားမလာခဲ့ဘူး။
မိဘႏွစ္ပါးကလည္း ရုန္းရင္းကန္ရင္း၊ ကေလးငယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း
ေက်ာင္းဝတ္စံုမသစ္မလြင္နဲ႕ပဲေက်ာင္းကိုယ္စီတက္ခဲ့ၾကရတယ္။
ကေလးငယ္ ကန္စြန္းခင္းေလးကို ေမ့ခဲ့တယ္။
ဟုတ္တယ္။ ကန္စြန္းခင္းေလးကိုေမ့ေနခဲ့ပါတယ္။
(၆)
“နင္ ဒီေလာက္ထိ
ပိုက္ဆံမသံုးသင့္ဘူးေနာ္ေဆးလိပ္ကို လက္ကမခ်တမ္းေသာက္ေနရေအာင္ နင္က
သူေဌးသားမဟုတ္ဘူး”
“နင္က ဘာအဆင့္မို႕လို႕
ဘိလိယက္ခံုကိုမနားတမ္းသြားေနႏိုင္တာလဲ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္လည္း ေတြးၾကည့္စမ္းပါဦး”
“နင္ရန္ျဖစ္တိုင္း
ရွင္းေပးေနရေအာင္အေမနဲ႕အေဖက သူေဌးမဟုတ္ဘူးဟဲ့ နည္းနည္းေလး ငဲ့ၾကည့္ပါဦးလား”
ဘုရားေရ…။ဘယ္အရာေတြက ကေလးငယ္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ
ဒီလို စကားၾကမ္းၾကမ္းရိုင္းရိုင္းေတြ တြန္းပို႕ခဲ့ပါသလဲ။ကေလးငယ္နဲ႕
လက္ကေလးတစ္ဖက္အၾကား ဘယ္အရာေတြ က ပိုင္းျခားသြားတာလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္
ဒီေလာက္ထိစိမ္းကားသြားတာလဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သြားတာလဲ။
“ငါ့ဘာသာ ေဆးလိပ္ေသာက္တာ
နင္နဲ႕ဘာဆိုင္လို႕တုန္း နင္နဲ႕အေနသာၾကီးပါ”
“ငါ့အဆင့္အတန္းက နင့္အဆင့္နဲ႕မတူဘူးေလ
အဟင္း နင့္လို ဘြဲ႕ရနဲ႕ေတာ့ ဘယ္တူမလဲဟငါက ေက်ာင္းမွျပီးေအာင္မတက္ႏိုင္ခဲ့တာ
ငါက တစ္လံုးခ်ိဳင့္ပဲေလ”
“ငါ့အေဖငါ့အေမမို႕လို႕ ရွင္းေပးတာေပါ့နင္
ၾကားက ဝင္ေျပာစရာမလိုပါဘူး”
ဘုရားေရ..။လက္ကေလးတစ္ဖက္ဘက္ကလည္း
ဒီလိုစကားၾကမ္းေတြ ထြက္ခဲ့သတဲ့။ဘယ္အရာကမ်ား ကေလးငယ္နဲ႕ လက္ကေလးတစ္ဖက္ၾကား စည္းေတြ
ျခားပစ္ခဲ့ပါသလဲ။ နံရံထူထူေတြ ျခားခဲ့ပါသလဲ။ဒီ႕ထက္ပိုၾကမ္းတဲ့ စကားရိုင္းေတြ
ထြက္ခဲ့သလို မိသားစုအေပၚမွာ ကေလးငယ္ လက္မခံႏိုင္တဲ့အျပဳအမႈဆိုးေတြလည္း လုပ္ခဲ့တယ္။
ခုေတာ့ လက္ကေလးတစ္ဖက္ပိုင္ရွင္ဟာလည္း
ကေလးငယ္နဲ႕ ဟိုးအေဝးမွာ။ေနရာေဒသ ျခားနားတာမဟုတ္ပါပဲ စိတ္ခ်င္းေဝးကြာေနတာ။
သူ႕မိသားစုနဲ႕သူ တည္ျငိမ္ေနေလာက္ျပီထင္ေပမယ့္ခု ဒဏ္ရာရေနသတဲ့။ ကေလးငယ္ကို
ေတြ႕ခ်င္သတဲ့။ ေဆးရံုေပၚကေန အေဖနဲ႕အေမ့ကုိ ေျပာလိုက္သတဲ့။
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဘာလုပ္ရမလဲ။
မုန္းခဲ့တာကေတာ့
ျပန္ေတြ႕ဆံုခ်င္စိတ္မရွိေလာက္ေအာင္ကိုမုန္းခဲ့တာ။
“အေမတို႕သားကို ဒီအိမ္ကိုလာခိုင္းရင္
ကၽြန္မ အေဆာင္မွာသြားေနပစ္မယ္”
ဒီစကားနဲ႕ကို ျခိမ္းေျခာက္ခဲ့တာ။ ခုေတ့ာ
သူဒဏ္ရာရတယ္ဆိုရံုနဲ႕ကေလးငယ္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမႈေတြ လိႈက္တက္လာျပီ။
“သမီးကိုေတြ႕ခ်င္ေနတယ္ လာလိုက္ပါသမီးရယ္”
တဲ့ေလ။ အေဖကေတာ့ ေျပာျပီးျပီးခ်င္း ဖုန္းခ်သြားတာပါပဲ။ကေလးငယ္မွာသာ
အဲ့ဒီ႕စကားတစ္ခြန္းမွာ ေခါင္းေတြေနာက္က်ိျပီး က်န္ခဲ့ရတာ။ ကေလးငယ္နဲ့လက္ကေလးတစ္ဖက္ၾကား
ျခားနားထားခဲ့တဲ့ အမုန္းေတြနဲ႕ ကေလးငယ္စိတ္ေတြရႈပ္ခဲ့ရတာ။
(၇)
မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ကား
ငွားျပီး ေဆးရံုကိုလာခဲ့ေပမယ့္ ဝင္ေတြ႕ဖို႕ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး။ အျပင္ကေနပဲ
ေခ်ာင္းၾကည့္ျပီး ျပန္သြားဖို႕စဥ္းစားခဲ့တာ။အူအတက္ခြဲတယ္ဆိုတာ မေသႏိုင္ေလာက္ပါဘူး
ဆိုတဲ့အေတြးေလးေတြကလည္း ခပ္ပါးပါးေပါ့။
ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ပဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မထိန္းႏိုင္ပဲကေလးငယ္အေျပးသြားလိုက္မိတယ္။ အူအတက္ ခြဲထားတယ္ တဲ့။
ခြဲထားတဲ့ အူအတက္ၾကီးက အၾကီးၾကီး။ေနာက္ သူ။ ႏွာေခါင္းမွာ ပိုက္တန္းလန္းနဲ႕
မွိန္းေနတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးက ေခ်ာင္က်လို႕။
အစ္ကိုဆိုတဲ့ ေတာ္စပ္မႈကို
ေမ့ျပီးပစ္ထားခဲ့တာၾကာျပီ။ ဒါေပမယ့္ခုေတာ့..။
ကေလးငယ္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ေအာင့္တက္လာျပီ။
ဒီအူအတက္ခြဲတာေလာက္ကိုမစိုးရိမ္ရေလာက္ပါဘူးလို႕ ထင္ခဲ့မိတာ။ အခ်ိန္ေတြဟာ
အတၱေတြကိုပါ ၾကီးထြားလာေစခဲ့သလား။ အျမဲအားေပးေနက်လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ေမ့ခဲ့တယ္။ လြယ္အိတ္အနီေလးကို
ပါေအာင္ယူလာဖို႕ ေမ့ခဲ့တယ္။ အခု အကုန္ျပန္ယူလာခဲ့ပါျပီ။
“အစ္ကို”
မေခၚတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ဒီအသံဟာ မိွန္းေနတဲ့
သူ႕မ်က္လံုးေတြပြင့္လာမယ္လို႕ အာမခံရဲတယ္။ တကယ္ဆို ကေလးငယ္နဲ႕ လက္ကေလးပိုင္ရွင္ဟာ
အတြဲညီတဲ့ ကစားေဖၚကစားဖက္ျဖစ္သလိုရန္ျဖစ္ေဖၚရန္ျဖစ္ဖက္လည္းျဖစ္တယ္။
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြလည္းျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။
ဖ်တ္ခနဲ ပြင့္လာတဲ့ သူ႕မ်က္လံုးေတြဟာ
ဟိုးကေလးဘဝတုန္းကလိုပဲ။ကေလးငယ္ကိုခ်စ္ခင္မႈနဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္။
“ဒီတစ္ခါ သၾကၤန္မွာေတာ့ ေရမရွိမွာ
ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး” တဲ့။
အေမနဲ႕အေဖနားမလည္လိုက္တဲ့ ဒီစကား၊
သူ႕မိန္းမနားမလည္လိုက္တဲ့ဒီစကားကို ကေလးငယ္နားလည္လိုက္တယ္။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္