ရင္ဆိုင္ျခင္းဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ တိုက္ပြဲေခၚသံပဲ

ယိုင္နဲ႕ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ဝန္းေတြကိုယ္ ျပန္မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ သိတယ္။ ကိုယ္သိတယ္။ ဒီခ်ိန္မွာ အားေလ်ာ့တာနဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ အေဝးၾကီးကို ေျပးလို႕ေပ်ာက္ကြယ္မယ္။ သိတယ္။ ကိုယ္သိတယ္။ကိုယ့္လက္ႏွစ္ဖက္က ေသြးေၾကာေတြဟာအနီေရာင္ေပ်ာက္လုျပီ။ မတတ္ႏို္င္ဘူး။ ကိုယ့္လိုအင္အတြက္ ကိုယ္ၾကိဳးစားရမွာပဲ။

အျမင္ေတြကို ခဏေမ့ထားဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခိုင္းေစထားတယ္။ ဘဝေတြကို ခဏေမ့ထားဖို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ခိုင္းေစထားတယ္။ အခ်စ္ကို ခဏေမ့ထားဖို႕ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ခိုင္းေစထားတယ္။ လက္ရွိကိုယ့္အတြက္အေရးအၾကီးဆံုးအရာ….ပန္းတိုင္။

ကိုယ့္စိတ္ေတြ အင္အားေလ်ာ့လုလု။ ဒီခ်ိန္မွာကိုယ္ဟာ တပ္ပ်က္လုလု သရဲနီပဲ။ ဟင့္အင္း။ သရဲနီဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ထိ တပ္ပ်က္ေနပါေစ၊ ျပိဳင္ပြဲအဆံုးထိ ေရကုန္ေရခမ္းကစားတယ္။ အႏုတ္လကၡဏာျပေနတဲ့ ျပိဳင္ပြဲရလဒ္ထက္ ပရိသတ္အတြက္ အစြမ္းကုန္ ကစားျပႏိုင္ဖို႕ အဓိကထားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ပန္းတိုင္ကို ကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ ဒါ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ခြန္အားပဲ။

ေျပးေဆာ့ေနတဲ့ စိတ္ေတြဟာ ဖမ္းမႏိုင္ဘူး။ ေျပးတယ္။ အတိတ္ကိုလည္း ေျပးတယ္။ အနာဂတ္ကိုလည္း ေျပးတယ္။ ပစၥဳပၸန္ၾကီးကိုေတာ့ ပုန္းေနခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႕ ေခ်ာင္ကပ္ေနတယ္။ မရဘူး။ ဘဝ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ျပည့္စံုလွပေစတာ ရင္ဆုိင္ျခင္းပဲ။ ေၾကာက္ရြံ႔ျခင္းေတြ ဖယ္ထုတ္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးတယ္။ တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ေျခလွမ္းေတြဟာ အျပင္ကမၻာကို ေရာက္သင့္သေလာက္ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ ရပ္ေနတဲ့ ဘဝဟာ ရပ္ျမဲရပ္ေနလွ်က္ပဲ။

မေျပာနဲ႕။ မေျပာပါနဲ႕။ တန္ဖိုးထားမႈမတူညီတဲ့အခါ ညီမွ်ျခင္းခ်မႈေတြ ေရွာင္သင့္တယ္။ ခေရပန္းတစ္ပြင့္ကို ရနံ႕အတြက္ တန္ဖိုးထားသူရွိခ်င္ရွိမယ္။ မိတ္ေပ်ာက္ယားယံဖို႕အတြက္ တန္ဖိုးထားသူရွိခ်င္ရွိမယ္။ တန္ဖိုးခ်င္းႏိႈင္းယွဥ္ဖို႕ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကိဳးစားနဲ႕။ ဒီပန္းတိုင္အေပၚ ကိုယ့္တန္ဖိုးထားျခင္းေတြ အဆံုးစြန္ထိ ပံုအပ္ထားတယ္။ တပါးသူအျမင္မွာ သုညျဖစ္ေနႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ပန္းတိုင္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တစ္ဘဝလံုးရင္းဖို႕ ထိုက္တန္တယ္။

မ်က္လံုးေတြ၊ မ်က္လံုးေတြကို ေၾကာက္တယ္။ ကဲ့ရဲ႕တဲ့ မ်က္လံုး၊ ေလးစားတဲ့ မ်က္လံုး၊ ထိုးႏွက္တဲ့ မ်က္လံုး၊ အထင္ၾကီးတဲ့ မ်က္လံုး၊ အၾကည့္ေတြအကုန္လံုးကို ပွ်မ္းမွ်တြက္စစ္ၾကည့္ေတာ့ ကဲ့ရဲ႕ထိုးႏွက္မႈမွာ အေလးသာေနၾကတယ္။ ဝင္းဝင္းလက္လက္မ်က္လံုးေတြၾကား ကိုယ့္မ်က္လံုးဟာ အေရွာင္မွိန္ယိုင္နဲ႕လာတာ ကိုယ္သိတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ဘဝလံုးစာ ရင္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ဆက္ျပီး ေလာင္းေၾကးထပ္ရံုေပ့ါ။

ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ အဆင္ေျပျခင္းမဲ့တဲ့ ေန႕ရက္မ်ား။ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ခ်ိဳးကိုယ္ေဝထားတဲ့ ခါးတစ္ပိုင္းျပတ္ဖဲထုပ္၊ အရံႈးအႏိုင္တြက္မဟုတ္ေတာင္ အဆံုးသတ္ ေဒါင္းတယ္ ဆိုတဲ့ ခရီးစဥ္ဆီ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခရီးဆက္ရမွာပဲ။ ကိုယ့္ေနာက္ပါးမွာ အားေပးသူမရွိသလို မွီခိုသူမရွိဘူး။ ဂ်ိဳကာဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ မပါလည္းျဖစ္၊ပါလည္းျဖစ္တယ္။ တစ္ေန႕ေန႕ဆိုတဲ့ ခရီးဆီ ကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။

တစ္ဆယ္ႏွစ္ဆယ္ ဆိုတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြကို လြယ္လြယ္ေလးရြတ္လာခဲ့တဲ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္၊ တစ္ေထာင္ႏွစ္ေထာင္ဆိုတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေလးေတြမွာ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္တတ္လာျပီ။  ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္က ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေလွ်ာက္လမ္းမွာေ ျပးတုန္း။

သမုဒယ၊ သံေယာဇဥ္၊ ေစတနာ။ အဟက္ ခုအခ်ိန္မွာ အရာအားလံုးဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ေမ့ျခင္းေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာရွိတယ္။ တင္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္အခြံထဲ ကိုယ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ခုန္မဆင္းဘူး။ ေရႊ႕မယ္။ ေရြ႕ေရြ႕ မေရြ႕ေရြ႕ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႕ကိုယ္ ေရႊ႕မယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့ အကၡရာဟာ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ တစ္ခ်ိန္မွာ အလွဆံုးပန္းျဖစ္လာေစရမယ္။ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ အကၡရာေတြနဲ႕ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူ ျဖစ္လာေစရမယ္။ ေလွာင္စမ္း။ ေလွာင္ပစ္လိုက္စမ္း။ ရယ္ႏုိင္တယ္။ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္ကို အေရာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႕ ဆိုရင္ ဘယ္သူယံုယံု မယံုယံု ကိုယ္ယံုတယ္။ ကိုယ္ဟာ ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္ကို တက္ဖို႕ၾကိဳးစားေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္။

ညေတြဟာ အထီးက်န္ျခင္းနဲ႕အတူ ကိုယ့္ကိုၾကိဳၾကိဳဆိုဆို။ အိုး ကိုယ့္အိပ္မက္ကိုယ္ ပ်ိဳးရင္း ရွင္သန္ေနရတဲ့ ဘဝ၊  တခါတခါ သံေယာဇဥ္ေတြ တမ္းတမိတာကလြဲလို႕ ကိုယ့္ဘဝကို ေနာင္တေတြ ထမ္းပိုးမထားဘူး။ ရင္ဆိုင္ျခင္းဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ တိုက္ပြဲေခၚသံပဲ။ အရံႈးအႏိုင္တြက္စရာမလိုဘူး။ ဘဝရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုက “ရင္ဆိုင္မယ္”။

ကိုယ့္လက္ေတြဟာ ျဖဴေလ်ာ့ေနျပီ။ သိတယ္။ကိုယ္သိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ေတြ အားေလ်ာ့ေနျပီ။ သိတယ္။ ကိုယ္သိတယ္။ အာဟာရမျပည့္ဝတဲ့ ေန႕တာေတြ မ်ားလာခဲ့ျပီ။ ဒါလည္း ကိုယ္သိတယ္။

ျပည့္စံုျခင္းကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကည့္မိတယ္။ တစ္ခါက ကိုယ့္အေတြးမွာ စားစရာပံုမွန္ရွိရံုနဲ႕ ေနစရာရွိျခင္းဟာ ျပည့္စံုမႈပဲ လို႕ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ ကိုယ္ ေမးျပီ။ ကုိယ့္ရဲ႕ အာဟာရမျပည့္ဝတဲ့ ေန႕တာေတြမွာ ဘာကို လိုအပ္ေနခဲ့ပါသလဲ…လို႕။

ဆႏၵ၊ သိမ္ငယ္စိတ္၊ စိုးရြံ႕မႈ၊ ေၾကာက္လန္႕မႈ အိုး ဒီအရာေတြနဲ႕ ျပည့္ေနတဲ့ စိတ္ၾကီးဟာ ဟာတာတာႏိုင္လြန္းတယ္။ ကိုယ္ဟာတစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အယုယခံ ရုပ္ေသးရုပ္၊ ကိုယ္ဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမတ္ႏိုးခံ ရုပ္ေသးရုပ္။ ျပည့္စံုမႈဟာ စိတ္ အလိုမပါရင္ အလကားပဲ။ ဘာကို ျပည့္စံုတယ္ ထင္ခဲ့သလဲ။

ငယ္ဘဝ၊ အသားတုေျခာက္နဲ႕ တင္းတိမ္ခဲ့တဲ့ ေန႕လယ္ညစာေပါင္းမ်ား၊ ေမ့ျပီ။ ကိုယ္ေမ့ျပီ။ အေပါင္ဆိုင္ပို႕ခဲ့ရတဲ့ အညိဳေရာင္လံုခ်ည္ေလး၊ ေမ့ျပီ။ ကိုယ္ယ္ေမ့ျပီ။ အိမ္လခ ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း၊ သူ႕ကိုလည္း ကိုယ္ေမ့ပါျပီ။ လက္ရွိကိုယ့္ရဲ႕ အၾကီးဆံုးျျပႆနာ၊ စိတ္အလိုလိုက္ျခင္း။ စိတ္အာဟာရမျပည့္စံုတဲ့ေန႕ေတြ ကို ေနာက္တစ္ခါ မျဖတ္သန္းဘူး။ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္တည္ေဆာက္ဖို႕ ပန္းရန္ပစၥည္းအစံုအလင္မပါေပမယ့္ ကိုယ္ ဆက္တည္ေဆာက္ဝံ႕ပါတယ္။ 

ေအာင့္တက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြိကု ခဏေလာက္မွိတ္ထားၾကည့္ေတာ့ အေမွာင္ေတြပဲ ျမင္ရတယ္။ ကိုယ္ ေက်နပ္တယ္။ ဘဝမွာ အေမွာင္ဆိုတာ ခဏေလးပါပဲ။ ဗံုလံုတစ္လွည့္ ငါးပ်ံတစ္လွည့္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေတာင္ရွိေသးမဟုတ္လား။ ေန႕နဲ႕ညေတာင္ တစ္လွည့္စီလည္ေနရ၊ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ သိမ္ငယ္မႈဆိုတာလည္း ေခတၱခဏပါပဲ။

ယိုင္နဲ႕႕နဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြကို ကိုယ္ ဆီျဖည့္လိုက္ေတာ့ ဝင္းလက္လာတာအမွန္ပဲ။ ဒီတစ္ေန႕တာဟာ ကိုယ္ အနားယူဖို႕ လံုေလာက္တဲ့ ဆင္ေျခေတြရွိသလို သံေယာဇဥ္နဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကတိကဝတ္ေတြရွိတယ္။ ဘာကို အေရးထားမလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေမးၾကည့္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ၾကီးဘက္ ခ်ိန္ခြင္ေစာင္းတယ္။

ကိုယ့္လက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဖဲ၁၃ ခ်ပ္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေဝထားတာပဲ။ ရံႈးသည္ျဖစ္ေစႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ ေက်နပ္မႈရွိရမယ္။ ဒါကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးခ်က္။ ဟုတ္တယ္။ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားထားတဲ့ ကစားပြဲ၊ ရလဒ္ထက္ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္အရံႈးအျမတ္ကို ၾကည့္ရမယ္။ ခု ကိုယ္ ဂ်ိဳကာကို မေမွ်ာ္သလို စပိတ္၁ကို မေမွ်ာ္ဘူး။ ဘလက္ဂ်က္ ကစားတာမဟုတ္ေတာ့လည္း ကီးနဲ႕ကြင္းဟာ ပစ္ဖဲေတြပဲျဖစ္သြားရ၊ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ အိမ္ေထာင္ျခံဳထဲ ပစ္မထားခ်င္ေသးဘူး။ ခဏေတာ့ သမုဒယကို ေမ့ထားတယ္။ ဘဝဆိုတာ ႏွစ္ဘီးေပါင္းမွ လိမ့္လို႕ရတဲ့လမ္းမွ မဟုတ္ပဲ။ တစ္ဘီးတညး္လည္း လိမ့္ပါတယ္။

တဆစ္ဆစ္ထိုးကိုက္ေနတဲ့ ေခါင္းကို မေမာ္ႏိုင္ေသးေပမယ့္လည္း ဒီတစ္ေန႕တာကို ကိုယ္ေက်နပ္တယ္။ ကတိကဝတ္တစ္ခုကို ကိုယ္တာဝန္ေက်ပြန္စြာ ထမ္းရြက္ႏုိင္ခဲ့ျပီ။

ဂိမ္းအိုဗာ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရဖို႕ အဆက္မျပတ္ လက္ေျခလႈပ္ေနရတဲ့ ဘဝမွာ၊ ကိုယ့္စိတ္ခံစားမႈတစ္ခုအတြက္ ရူးသြပ္တဲ့လူလို႕ ေျပာလည္း ကိုယ္ ေက်နပ္ေနေၾကာင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္သိေအာင္ ကိုယ္ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ပန္းတိုင္ဟာ သူ႕အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ မတူညီတဲ့ တန္ဖိုးေတြကို ညီမွ်ျခင္းမခ်ဖို႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။

ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕ အာဟာရကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျဖည့္ဆည္းဖို႕ ကမၻာေလာကထဲ ကိုယ္ တိုးဝင္လာခဲ့တယ္လို႕ ေျပာရင္ ….ကဲ ဘယ္သူျငင္းမလဲေလ။ ဘယ္သူျငင္းျငင္း ကိုယ္ျပန္မျငင္းဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕ အာဟာရကိုပဲ ဆက္ျဖည့္ဆည္းရင္း စိတ္အလိုမက်ျဖစ္ေနတဲ့ လူေပါင္းမ်ားစြာကို ကိုယ္ ဆက္ေလ့လာသြားမယ္။ ဒါ ကိုယ့္ပန္းတိုင္အတြက္ ကုန္ၾကမ္းေတြ။

ဘဝဆိုတဲ့လမ္း တစ္ဘီးတည္းလည္း လိမ့္ပါတယ္။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)