အထီးက်န္ ည

“အထီးက်န္ည”

ည။ ရွင္းလင္းေနသည္။ အေတြးေတြရွင္းလင္းေနသည္။ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ရွင္းလင္းေနသည္။ တစ္ခုခုကို စိတ္ပါလက္ပါ ေတြးေတာခ်င္စိတ္မရွိသလို စာဖတ္ဝါသနာပါသူျဖစ္ျပီးစာဖတ္ခ်င္စိတ္မရွိသည္မွာလည္း ထူးဆန္းေနပါသည္။ညသည္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို လိုအပ္သူအတြက္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းတို႕ေပးေနေသာ္ျငား အိပ္စက္ခ်င္သူအတြက္ အိပ္ခ်င္စိတ္တို႕ သယ္ေဆာင္မလာပါ။ စိတ္ ရွင္းလင္းျခင္းဟူသည့္ ခံစားခ်က္တစ္ခုသာေပးေနသည္။

ဟာသည္။ ရင္ထဲမွာ ဟာေနသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို လက္လႊတ္လိုက္ရသည့္ခံစားခ်က္မ်ိဳး ခံစားေနရသည္။ ကိုယ္ ဘာကိုမွ် ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ျခင္းမရွိပါပဲ တစ္စံုတစ္ခုသည္ ကိုယ့္ဆီမွ လြတ္ဟာေနသည့္ခံစားခ်က္ကိုရေနသည္။ ကိုယ္ ေၾကာက္ေနသည့္ခံစားခ်က္အေငြ႕အသက္ကို ဖမ္းဆုပ္ၾကည့္သည္။ မရ။ သို႕ေသာ္ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းအေငြ႕အသက္က ကိုယ့္မ်က္ဝန္းအိမ္သို႕ လာေရာက္သည္။ ကိုယ္ ဘာကို လက္လႊတ္လိုက္ရပါသလဲ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မသိေသးပါ။

ဖမ္းသည္။ အတိတ္ကိုဖမ္းၾကည့္သည္။ မလာ။ အတိတ္သည္ ကိုယ့္ဆီကို မလာခဲ့။ ေမွ်ာ္သည္။ အနာဂတ္ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္မိိသည္။ မရွိ။ ကိုယ့္အေတြးအိမ္တြင္ အနာဂတ္သည္ ဗလာျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္အတြက္ ပန္းတိုင္ဆိုသည္ကို ကိုယ္ေငးၾကည့္မိေတာ့ ပန္းတိုင္ဟာ ပန္းတိုင္မဟုတ္ေတာ့။ ကိုယ္ ယာယီေသဆံုးသူဘဝမ်ား ေရာက္ေနေလသလား။ ကိုယ့္တြင္ ေသြးသားရွိသည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရလွ်င္ နာတတ္သည္မွန္၏။ ထို႕အတူ ကိုယ့္တြင္ ႏွလံုးသားႏွင့္ ဦးေႏွာက္ရွိသည္။ ထို႕အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ႏွင့္ ခံစားခ်က္ ရွိကိုရွိမွ ျဖစ္မည္။ ယခု ကိုယ္ ပန္းတိုင္ေပ်ာက္ေနသည္။

ၾကည့္သည္။ ကိုယ္ၾကည့္သည္။ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ၾကည့္သည္။ ဘာမွျပန္မလာ။ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္တြင္ ကိုယ့္အတြက္ပစၥဳပၸန္သည္သာ အေတြးထဲရွိေန၏။ အတိတ္မွ ေပ်ာ္ရႊင္စရာတို႕ကို ကိုယ္ျပန္လည္တူးေဖၚလိုပါသည္။ အနာဂတ္အတြက္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားရျခင္းကို ကိုယ္ၾကိဳေတြးလိုပါ၏။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ ပစၥဳပၸန္တြင္ေ သဆံုးေနသည္။ ပစၥဳပၸန္တြင္ ကိုယ္သည္ ညတစ္ခု၌ ပိတ္မိေနေသာ အက်ဥ္းသားသာ ျဖစ္သည္။ ညသည္ ကိုယ္လိုအပ္ေသာ အသက္ရွင္ျခင္းဆိုသည့္ စိတ္ကို မေပး။ အထီးက်န္ျခင္းဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ကိုသာ တြင္တြင္ေပးေနသည္။ ျပံဳးသည္။ ကိုယ္ျပံဳးၾကည့္သည္။ အျပံဳးသည္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏိုင္လြန္းလွသည္။ ရယ္သည္။ ကိုယ္ရယ္ၾကည့္သည္။ အရယ္သည္ ေအးစက္စက္ႏိုင္လြန္းလွသည္။ ကိုယ့္လက္ကို ကိုက္ဆြဲမိသည္။ နာက်င္ျခင္းေဝဒနာ ဝင္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ မ်က္ရည္မက်။ မ်က္လံုးအစံုကို ဖ်တ္ခနဲ မွိတ္ရင္းအသက္ဝဝရႈၾကည့္မိသည္။ လတ္ဆတ္ေသာ ေလသည္ ကိုယ့္အဆုတ္တြင္းသို႕ဝင္ေရာက္လာေသာ္လည္း ကိုယ္ ရွင္သန္လွ်က္ရွိဆဲဆိုသည့္ အသိတစ္ခုမွလြဲ၍ မည္သည့္ခံစားမႈမွ်မရ။

-----------++++++++++---------------

ခံစားခ်က္ သည္ မည္သည့္ေနရာသို႕ ခရီးလြန္ေနပါသလဲ။ ရွင္သန္သူတစ္ေယာက္အတြက္ ခံစားခ်က္မရွိသည့္ဘဝသည္ လူမပီသ ဟုေတြးမိေနသည္ဆိုလွ်င္ လြန္ပါမည္လား။ ခံစားခ်က္မဲ့ ဘဝျဖင့္ မနက္ျဖန္တိုင္းသည္ ကိုယ့္ကိုရွင္သန္ခြင့္ေပးေနမည္ဆိုလွ်င္ တရားသည္ေခၚႏိုင္ပါ့မလား။

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မတရားပါ။ ထို႕အတူ ေလာကၾကီးသည္ တျခားသူမ်ားအေပၚတြင္လည္း မတရားပါ။ ရွင္သန္လိုစိတ္သဲၾကီးမဲၾကီးျဖင့္ အသက္လုေနရသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိသလို ကိုယ့္လိုမ်ိဳး ရွင္သန္ျခင္းကို ရွင္သန္ေနသည္ဟု တရားမွတ္သလိုမွတ္ေနရသူမ်ား မည္မွ် မ်ားလိုက္မည္လဲ။ ကိုယ္၏ ရွင္သန္ခြင့္ကို ခြဲေဝေပးခြင့္ရမည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္ ခြဲေဝလိုပါသည္။

ကိုယ္ ခြဲေဝလိုပါသည္။

ရွင္သန္ျခင္းသည္ ခရီးသြားလက္မွတ္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္ဟု ကိုယ္ၾကားဖူးသည္။ လက္မွတ္သက္တမ္းကုန္ဆံုးမည့္ရက္ကို ေမွ်ာ္ေနသူ ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္ ေမွ်ာ္မေနခဲ့ပါ။ ကိုယ္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္က ကိုယ့္အတြက္ရွင္သန္ျခင္းဟူသည့္ ခံစားခ်က္ေလးကို ပိုမိုထင္ရွားလာေစမည့္အရာျဖစ္သည္။

--------+++++++++++++------------

ညသည္ယခုတိုင္ ရွင္းလင္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ တေျဖာက္ေျဖာက္ေၾကြက်ေနေသာ မိုးစက္သံမ်ားၾကားရလွ်င္ ကိုယ္အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္သက္သာႏိုင္ပါသည္။ ယခုေတာ့ရံဖန္ရံခါ ၾကားရေသာ အိမ္ေျမွာင္စုတ္ထိုးသံကိုသာ ေက်းဇူးတင္ေနရသည္။ ကိုယ္ႏွင့္အတူ ရွင္သန္ေဖၚရွင္သန္ဖက္ရွိေသးသည္ဆိုသည့္ အေတြးကို ေပးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အနည္းငယ္ေျခာက္ေသြ႕လာျပီျဖစ္ေသာ ရင္ထဲသို႕ ေရေသာက္၍ မျဖည့္လိုေသးပါ။ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနေသာဘဝတြင္ ေျခာက္ကပ္ေနသည္ဆိုသည့္ ခံစားခ်က္ေလးကို ကိုယ္ဖက္တြယ္ထားလိုပါသည္။

---------+++++++++++++++----------------------

ေမြးဖြားရာမွ ေသဆံုးသည့္ အခ်ိန္ထိ ၾကားကာလကို ဘဝဟု ေခၚသတဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ဘဝကို အခန္းတစ္ခုဟုသာ သတ္မွတ္္လိုပါသည္။ ရိုးရိုးအခန္းမဟုတ္ပါပဲ ဝကၤပါ အခန္းတစ္ခု။ ထိုအခန္းတြင္ ကိုယ္တို႕သည္ ေမြးဖြားျခင္းဆိုသည့္ အစျဖင့္ အဆံုးသတ္ေသဆံုးျခင္းဆိုသည့္ အခန္းျပင္ကို ထြက္ဖို႕ၾကိဳးစားကာ ေနာက္အခန္းတစ္ခုအတြင္းဝင္ရသည္  ဆိုပါစို႕။ ရွင္သန္ျခင္းသည္ အခန္းတြင္းေနထိုင္ရန္ ကန္႕သတ္ထားေသာ အခ်ိန္တစ္ခုဟု ဆိုလိုက္ပါစို႕။

တည္းခိုသည္။ ယာယီတညး္ခိုသည့္ေနရာကို တည္းခိုခန္းဟု ေခၚသည္။ ယခုကိုယ္သည္လည္း တည္းခိုခန္းတစ္ခုအတြင္း ေရာက္ရွိေနျပီဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္သြားဖို႕ၾကိဳးစားသည္ျဖစ္ေစ၊မၾကိဳးစားသည္ျဖစ္ေစ၊ ဒီအခန္းကိုတစ္ေန႕ေတာ့ ျပန္အပ္ရမည္သာ ျဖစ္၏။ မအပ္ခင္အခ်ိန္အတြင္း ကိုယ္ဘာလုပ္ႏုိင္လဲ၊၊ လုပ္ႏိုင္တာမွန္သမွ် အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားသင့္၏။ သုိ႕ေသာ္ ကိုယ့္တြင္ ၾကိဳးစားလိုစိတ္္ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္မို႕ ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ ဟာတာတာႏိုင္လွသည္။

အထီးက်န္ျခင္းသည္ အႏၱရာယ္ရွိပါသလား။ မသိ။ ကိုယ္မသိပါ။ သို႕ေသာ္ ကုိယ္ အရံႈးမေပးႏိုင္ပါ။ ဤအခန္းတြင္းေနထိုင္ရျခင္းတြင္ အေကာင္းဆံုးရသမွာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ဖမ္းဆုပ္ရယူျခင္းပင္ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ က်ရံႈးခဲ့ဖူးသည္။ ကိုယ္ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။ ငိုခဲ့ဖူးသည္။ ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႕ကို ရင္မွာပိုက္၍ ေအာင္ျမင္လိုခဲ့ဖူးသည္။ ယခု ကိုယ့္ထံတြင္ အထီးက်န္ျခင္းအျပင္ ထပ္မံက်န္ရွိေသာအရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနရျခင္းသည္ အသက္ဆက္ေဆးျဖစ္သည္ဟု ဆိုလွ်င္ ယံုႏိုင္ၾကပါမည္လား။ မမွန္းသင့္သည့္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳးမွန္းမိလွ်င္ အႏူလက္ႏွင့္ေရႊခြက္ မႏိႈက္နဲ႕ ဟု တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္သည္ အႏႈလက္ႏွင့္ပင္ ေရႊခြက္ကို ခဏခဏႏိႈက္ခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုကိုယ့္တြင္ ေရႊခြက္တည္ေနရာ ေပ်ာက္ဆံုးေနေလသည္လား။

ကိုယ္ တစ္စံုတစ္ခုကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်င္ပါသည္။ ေရႊခြက္၏တည္ေနရာကို သိလိုပါသည္။ ကိုယ္ ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္၍ မရေသးပါ။ ကိုယ့္စိတ္တို႕သည္ ေရေသအိုင္ကဲ့သို႕ တည္ျငိမ္လြန္းလွသည္။ ေဟာ ေနာက္ထပ္ ရွင္သန္လွ်က္ရွိေသာ သက္ရွိသတၱဝါတစ္ေကာင္ ေအာ္ျမည္လိုက္ျပန္ပါျပီ.။ ေအာက္အီးအီးအြက္ ဆိုေသာ ၾကက္တစ္ေကာင္၏ ေအာ္သံတြင္ ကိုယ့္အတြက္ ထူးျခားဆန္းၾကယ္မႈမ်ားပါမလာေသးပါ။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္အိပ္သင့္ျပီဟူသည့္ အသိတစ္ခုေတာ့ ရ၏။ ကိုယ့္ထံတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုေတာ့ရွိလာျပီျဖစ္ပါသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ရမည္ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။

နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ မနက္၃နာရီ၃၆မိနစ္။ အကယ္၍ မအိပ္ျဖစ္ေသးဘူးဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အတြက္ ရွင္သန္ခ်ိန္သည္ အႏုတ္လကၡဏာတိုးလာႏုိင္ပါသည္။ က်န္းမာေရးထိခိုက္လာႏုိင္သည္။ နားထဲမွေလေတြ တဝူးဝူးထြက္ေနသည္ျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးတို႕သည္ အနည္းငယ္စပ္လာျပီျဖစ္၏။ အိပ္ခ်င္စိတ္ကေတာ့ ခုထိ ျပိဳဆင္းမလာေသး။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ရင္ဘက္ေပၚသို႕တင္လိုက္ျပီျဖစ္၏။ တခါတရံမွာ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ကိုေစာင့္ေနမည့္အစား ျဖစ္သင့္သည္ကို ခိုင္းသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ္ “အိပ္ေတာ့ အိပ္ေတာ့ ”ဟု ေရရြတ္ရင္းျဖင့္……ကိုယ့္စိတ္ကို ထိန္းေက်ာင္းၾကည့္ေနပါသည္။

----------+++++++++++++++-------------------------

ညကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနျမဲ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းျမဲရွင္းလင္းေနဆဲျဖစ္သည္။ ေျခာက္ကပ္ျမဲ ေျခာက္ကပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ အထီးက်န္သူတစ္ေယာက္၏ ညတာသည္ရွည္လ်ား လြန္း လွ၏။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)