ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္အတြက္-၁၂

“ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္အတြက္-၁၂”

အိပ္မက္သီခြင့္မရတဲ့ေန႕ေတြကို ကိုယ္ ေငးၾကည့္ေနရံုပဲ တတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ မယံုခ်င္လည္းယံုလိုက္ရ။ ငွက္ကေလးမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ ရွိေနတယ္ တဲ့။

ကမၻာက တျဖည္းျဖည္းအညိဳေရာင္သမ္းလာတယ္။ ငွက္ကေလးက ကိုယ္နဲ႕ ေဝးသထက္ေဝးသြား။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္အတြက္ခ်န္ခဲ့တာက အလြမ္းနဲ႕ ေၾကကြဲျခင္းေတြ။ ဆူးစူးဖူးတဲ့ ယုန္သူငယ္လိုပဲ။ ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ ျမင္တိုင္း ေငးၾကည့္ရမွာ ေၾကာက္တတ္လာခဲ့ျပီ။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ႏြံကို ဆက္ကၽြံမိမွာစိုးလို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ငွက္ကေလးဟာ ကိုယ့္အတြက္ ငွက္မ်ားစြာထဲက ငွက္တစ္ေကာင္အျဖစ္ထက္ ထူးျခားခဲ့တယ္။

မနက္မနက္ဆို ငွက္ကေလးေတြစာကေလးေတြ သိပ္ဆူတာပဲ။ ျမင့္မိုရ္ပိတ္ကေနဝင္လာတဲ့ သူတို႕က အိမ္ထဲကို သူတို႕ဘာသာဝင္လာျပီး သူတို႕ဘာသာ ျပန္ထြက္သြားၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကေတာ့ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ဆီ အေျပးသြားမိရဲ႕။ အိုး ေန႕ခင္းဟာ ငွက္ေမြးအိမ္ က်ေနတာပီ။ က်လိက်လိနဲ႕ ဆူညံေနလိုက္တာ။ ကိုယ္ေမာင္းမထုတ္ရက္ခဲ့ဘူး ငွက္ကေလးေရ။ သူတို႕ကိုၾကည့္ရင္း သူ႕ကို လြမ္းမိတဲ့အလြမ္းကိုေျဖသိမ့္ေနရ၊ ကိုယ္တရားမွ်တပါရဲ႕လား။

ညညဆိုကိုယ့္ဆီကေန ေပ်ာက္သြားတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ကိုယ္လိုက္ရွာမိတယ္။ တခါတခါက်ေတာ့ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္ဟာ ငွက္ကေလးအတြက္ အမိႈက္ထုပ္ေလလား။ ဒါဆိုလည္း မင္းရဲ႕ စိတ္အရႈပ္အရွင္းေတြကို ကိုယ့္ဆီလႊင့္ပစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ္ မင္းဆီက ေဝးရာကို ေျပးေပးဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားသူပါလို႕ ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ ဒီရက္ပိုင္းအိပ္မက္ေတြ သိပ္ခါးတာပဲ။ ငွက္ကေလး စိမ္းကားမႈကို သူက အေဆာင္အျဖစ္ထားတယ္။ ကိုယ္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ သူ႕စကားသံေလးဟာ ကိုယ့္အတြက္ တစ္စက္ကေလးေတာင္ ထြက္က်မလာခဲ့ဘူး။  ကိုယ္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ဂီတသံေလးဟာ ကိုယ့္အတြက္ဆို အလိုလိုတိတ္ဆိတ္ဆြံ႕အေနတတ္ခဲ့သတဲ့။ ကိုယ္ တကယ္ၾကီး ကံေဝးခဲ့ပါတယ္။ ခ်စ္သူ ခင္သူေပါတဲ့ ကံနဲ႕ ေဝးခဲ့တယ္။

ေအာက္တိုဘာက ကိုယ့္ဆီ စာပါးလာတယ္။ ငွက္ကေလးက ကိုယ္နဲ႕ မထိုက္တန္ဘူးတဲ့ေလ။ ေျပာရက္လိုက္တာ ေအာက္တိုဘာရယ္။ အခ်စ္ဟာ ထိုက္တန္ျခင္းမထိုက္တန္ျခင္းရွိသလား ေအာက္တိုဘာလို႕ ေမးခြင့္ရရင္ ေမးလိုက္ခ်င္ရဲ႕။ ကိုယ္က ငွက္ကေလးရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။ ေနာက္ ငွက္ကေလးရဲ႕ မ်က္ခံုးေလးေတြကို ခ်စ္တယ္။ ေနာက္ ငွက္ကေလးကို ခ်စ္တယ္။ ေအာက္တိုဘာဟာ ေန႕အစမွာတင္ ကိုယ့္ဆီက ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္းေတြကို တူးဆြလိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္သိမ္ငယ္မႈရွိေနတဲ့ ကိုယ့္ကို ငွက္ကေလးနဲ႕ မထိုက္တန္ဘူးလို႕ ထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ လဲျပိဳဖို႕ အေမ့ေမ့အေလ်ာ့ေလ်ာ့ပါပဲ။ ခ်စ္ေနမိတယ္ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႕တင္ ေက်နပ္၊ ငွက္ကေလးကို ေငးၾကည့္ျဖည့္ဆည္းခြင့္ေလးကို တိတ္တိတ္ေလး ခိုးၾကည့္ခဲ့ရသူမို႕ ခုလည္း ဆက္ခ်စ္ေနမိတာပါပဲ။

လြဲတယ္။ အလြဲၾကီးလြဲတယ္ ေအာက္တိုဘာ။ ကိုယ္က မနက္ခင္းတိုင္းကို ငွက္ကေလးလို႕ ေရရြတ္ျမည္တမ္းျပီးႏိုးထလာတာမဟုတ္သလို အိပ္စက္မယ့္အခ်ိန္တိုင္းကိုလည္း ငွက္ကေလးလို႕ တစာစာေအာ္ျမည္ေနခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ငွက္ကေလးနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ ဂုဏ္အဂၤါရပ္ေတြမွာ ကိုယ္ အျမတ္ႏိုးဆံုးက တစ္ခုတည္း။ ငွက္ကေလးရဲ႕ စိတ္ေနသေဘာထား။ ဒါပါပဲ။ လမ္းၾကံဳတိုင္း လြမ္းတယ္။ မနက္ညအဆံုးအစေတြမွာ မလြမ္းေပမယ့္ ငွက္ကေလးကို ကိုယ္က လမ္းၾကံဳတိုင္းလြမ္းတယ္ ေအာက္တိုဘာ လို႕ပဲ တီးတိုးေရရြတ္မိရဲ႕။

ေန႕ရက္ေတြဟာ ေရတြက္မေနပါပဲ တတိတိ ကုန္ဆံုးေနတယ္။ ငွက္ကေလးနဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕ ေတြ႕ဆံုမႈေတာင္ ဘာလိုလိုနဲ႕ မွတ္တိုင္တစ္ခု ထူေထာင္ႏုိင္ေတာ့မယ္။ ငွက္ကေလးကေတာ့ ကိုယ့္ကို ေမ့ေနတုန္းပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ဟိုးတစ္ေန႕ကေတြ႕ခဲ့တယ္။ ငွက္ကေလး သူ ျပံဳးေနခဲ့တယ္။ သူ႕အျပံဳးေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးမွာ ကိုယ္ နစ္ေျမာေနခ်င္လိုက္တာ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ရူးမိရဲ႕။ ေအာက္တိုဘာက ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ လွည့္စားဦးမလဲ၊ဘယ္ေလာက္ထိ အျပစ္တင္ဦးမလဲ ကိုယ္မသိဘူး။ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ အုပစ္တင္မိေနတာ ခက္တယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္ျခင္းဟာ ငွက္ကေလးအတြက္ အားအင္တစ္ခု ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အသိကုိ ရလိုက္တဲ့ ခဏ ကိုယ္ ရင္အက္တယ္။

 သစ္ပင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ရင္အက္သံဟာ ျဖိဳးျဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ခ်ိဳးခ်ိဳးေခ်ာက္ေခ်ာက္ ျမည္သံပဲ ထြက္လိမ့္မေပါ့။ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ငွက္ကေလး ဘယ္ၾကားမလဲ ကိုယ္ နားလည္တယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္ရင္အက္သံကို ျပန္နားဆင္ေနရတဲ့ အခိုက္အတန္႕ကိုပဲ ယစ္ယစ္မူးမူး ဆိုရင္ ငွက္ကေလး ယံုပါ့မလား။

ေဟာ မိုးစေလးေတာင္ ျဖန္းျဖန္းပက္ပက္။ ကိုယ္ မုန္းတဲ့ မိုးရာသီ လာျပီ။ ဟင့္အင္း။ ကိုယ္ အရင္က မိုးစက္ေလးေတြကို ခ်စ္တာေပါ့။ ကိုယ့္ကို ျငိမ္းခ်မ္းမႈေပးတဲ့ မိုးစက္ေလးေတြဆိုျပီး ခ်စ္ခဲ့တယ္။ ခု ကိုယ့္ငွက္ကေလးကို အေတာင္စိုေအာင္လုပ္တဲ့ မိုးဆိုျပီး ကိုယ္မုန္းတယ္။

အဲဒီလို ကိုယ္မုန္းတဲ့ မိုးေန႕မွာပါပဲ။ မ်က္ဝန္းညိဳေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ အျဖဴေရာင္မ်က္သားေလးကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိျခင္းမွာ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ ခုန္တတ္လာခဲ့တယ္။ ေက်းဇူးျပဳျပီး ငါ့ကို္မၾကည့္ပါနဲ႕လား နင့္မ်က္ဝန္းေလးေတြ ငါ ေငးၾကည့္ခြင့္ရခ်င္ေသးလို႕ပါ။ ပန္းေရာင္ထေနတဲ့ သူ႕လက္သည္းေလးမွာ ႏွလံုးသားဟာ တဒိတ္ဒိတ္ျဖစ္လာ ငွက္ကေလး သူ႕လက္သည္းေလးေတြ တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အနည္းငယ္ရွတတ္တဲ့သူ႕အသံဟာ ဒီေန႕ဝါးတယ္။ ေနမေကာင္းဘူး ထင္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ကိုယ့္စိတ္တစ္ခုလံုး ဖ်ားတယ္။ ေဟာ ရူးျပန္ျပီ။ လမ္းၾကံဳတိုင္းလြမ္းတဲ့ သစ္ပင္တစ္ေယာက္ ရူးမိျပန္ျပီ ငွက္ကေလးေရ။

စက္တင္ဘာရဲ႕ သတိေပးစကားသံကို ကိုယ္ျပန္ၾကားေယာင္လာ။ ငွက္ကေလးက မင္းကို မခ်စ္ခဲ့ပါဘူးကြာ တဲ့။ ၾသဂတ္စ္ရဲ႕ အသိေပးသံက ႏွလံုးသားမွာ ထင္က်န္တုန္း။ နင္ ဘာေတြ အရူးထထ၊ ငွက္ကေလးက ငွက္ကေလးကိုပဲ ခ်စ္မွာဟ တဲ့ေလ။ ဇူလိုင္၊ ဇြန္ အို အားလ့ုးအားလံုး သူတို႕ တသမတ္တည္းေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ငွက္ကေလး ကိုယ့္ကို မခ်စ္ဘူးတဲ့။

ဘာျဖစ္လဲကြယ္။ ေနၾကီးက ျမင့္ေနျပီ။ကိုယ္ဟာလည္း ျပန္ျပင္ဖို႕ခက္တဲ့ သံေယာဇဥ္ရထားၾကီးေပၚမွာ။ ကိုယ့္အိပ္မက္ေတြ ငွက္ကေလးကို ေျပာခြင့္မရွိေတာ့ဘူး။ သိတယ္။ ငွက္ကေလးရဲ႕ အိပ္မက္ကို ေတာ့ နဂိုကတည္းက ေမးခြင့္မရွိခဲ့သူပါ။ ဒါကိုလည္းသိတယ္။ ေဟာ ငွက္ကေလးရဲ႕ အေတာင္ပံခတ္သံၾကားရျပီ။ ကိုယ္ မျမင္ရရင္ေတာင္မွ ငွက္ကေလးရွိမယ္အထင္နဲ႕ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ျပီး အလြမ္းေျဖလိုက္ဦးမယ္။ ထပ္ေျပာပါရေစ။ ကိုယ္က လမ္းၾကံဳမွ လြမ္းတတ္တဲ့ ေကာင္ပါ။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)