ထိုက္တန္တဲ့ အေမွာင္ညေတြ

သူ မသိတဲ့ အလြမ္းေတြနဲ႕ ညဟာ ေမွာင္မိုက္လြန္းေနတယ္။ မေန႕ကထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ တည္ေဆာက္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္ ထင္ခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္မွ သိရတာ အသိေနာက္က်လြန္းတယ္ ဆိုရမလား။ သူမရွိရင္ ကိုယ့္ကမၻာဟာ အေမွာင္ကမၻာပဲ။ ကိုယ့္ေဘးနားကေန တစ္ခုမက်န္ျဖည့္ဆည္းေပးေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဘာ့ေၾကာင့္ေပ်ာက္သြားခဲ့တာလဲ။ မေရမရာအေတြးေတြနဲ႕ပဲ ညဟာ ပိုျပီး ေမွာင္လာတယ္။ ဒီညဟာ အလြမ္းေတြနဲ႕ သိပ္သည္းေနခဲ့တာလား။ ဟင့္အင္း။ ကိုယ္မသိဘူး။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ရိုးလြန္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပံဳးေလးကို ကိုယ္ သတိရေနခဲ့တယ္။

အျပံဳးေလး။ ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အျပံဳးေလး၊ ကိုယ္ဘာလိုလို ျဖည့္ဆည္းမယ္ဆိုတဲ့ အျပံဳးေလး။

ကိုယ္နဲ႕ မထိုက္တန္ေၾကာင္း ျငင္းဖို႕ စကားေတြ တဆြံ႕တအနဲ႕ပဲ လက္ခံခဲ့တယ္။ ကိုယ္ဟာ ျဖည့္ဆည္းဖို႕ မထိုက္တန္သူပါ ကေလးေရ လို႕ ဖြင့္ေျပာဖို႕ ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႔႕ေနခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့တယ္။

----++++++++++++++++++++++-------------------------

ကိုယ္က ခံစားခ်က္ေနာက္ ပါးပါးေလးလိုက္ေနတတ္သူ။ ဟုတ္တယ္။ ဘယ္ေတ့ာမွ အျပည့္ မလိုက္ခဲ့ဘူး။ ပါးပါးေလးလိုက္ေနတတ္ခဲ့သူ။ အခ်စ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ဟက္ခနဲရယ္ရင္း ေလွာင္ရတာ ၾကိဳက္တဲ့သူ။ အခ်စ္မၾကိဳက္သူအတြက္ စစ္မွန္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားလည္း မလာခဲ့ပါဘူးေလ။ ေစာင့္ၾကည့္ဆဲအဆင့္မွာ ေျခေခ်ာ္သြားသူေတြ အမ်ားၾကီး။ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားဟာ သံုးလပဲ ခံပ့ါလားဆိုတဲ့ အသိကို ကိုယ္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဆီကေန သိခဲ့ရတာေပါ့။ ကိုယ္ဟာ မာနမင္းသမီး၊ သိကၡာကို ဂိတ္ဆံုးထိ ျမွင့္တင္ထားတတ္သူ။ ဒါပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပ်ံ႕ေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕အေၾကာင္း။ “အဲဒီေကာင္မေလးက စိတ္မထင္ရင္မထင္သလို စကားၾကမ္းၾကမ္းေျပာတတ္တယ္ အရမ္းရိုင္းတဲ့ ေကာင္မေလး” ဆိုတဲ့ ျပစ္တင္စကားဟာ ေငြမ်က္ႏွာ ၾကည့္တတ္သူေတြဆီက အျမဲၾကားရတတ္တာေပါ့။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ပါပဲ။ စိတ္နဲ႕ သေဘာမေတြ႕သူဆို မ်က္ခြံေလးမျပီးၾကည့္ရမွာေတာင္ ပင္ပန္းတယ္ ထင္တတ္တာ။

ပိုက္ဆံလား။ ဘယ္သူ႕မွ ေမာ့ၾကည့္စရာမလိုေအာင္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ လုပ္တဲ့သူဆိုေတာ့လည္း မာနက မိုးထိေနတာ ဆန္းမွမဆန္းပဲ။ ဘဝတူသူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ကိုယ္က အျမဲ နံပါတ္တစ္။ စာမၾကိဳးစားခဲ့တဲ့ကိုယ္ဟာ စီးပြားေရးတစ္ခုကို ဦးေဆာင္ရာမွာေတာ့ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္လြန္းေနတာ ေမြးရာပါအရည္အခ်င္းပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ေက်ာင္းတက္ကတည္းက က်က္စာထက္ တြက္စာကို ပိုႏွစ္သက္ခဲ့သူမဟုတ္လား။

ဘဝၾကီးက ေခ်ာေမြ႕ေနတာပဲ။ အေမရယ္၊ အေဖရယ္၊ ကိုယ္ရယ္ပဲ က်န္ရွိတဲ့ ဘဝမွာ ကိုယ္က ကိုယ္ပိုင္စတိုးဆိုင္တစ္ခုနဲ႕ မိဘကို ေထာက္ပံ႕ေနသူဆိုတဲ့ သတင္းေလးလည္း ေမႊးေသးတယ္။

ေတြ႕ဖူးတယ္။ အရမ္းအရမ္းခ်စ္ပါတယ္ ဆုိတဲ့ ေယာက်္ား ေစာင့္ၾကည့္ကာလ သံုးလ ဆိုတဲ့ အဆင့္မွာပဲ ေနာက္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ၾကိဳက္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုလူေတြ မ်ားမ်ားလာေတာ့လည္း ကိုယ္က အခ်စ္ကို မယံုတာ ကိုယ့္အျပစ္မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။

            ဒါေပမယ့္ကြယ္……………..။ ကေလးတစ္ေယာက္ ဘယ္အဆင့္မွာပါလဲ ကိုယ္ ေစာင့္မၾကည့္ခ်င္ပါဘူး။ ကိုယ္ ေစာင့္မၾကည့္ခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီတိုင္း ဒီတိုင္းေလး ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးကိုပဲ သိမ္းထားခဲ့ရံုတင္။

            ဟင့္အင္း။ မိုးေတြက ဒီညေနမွ ဘာလို႕ သဲသဲမဲမဲရြာတာလဲ ကိုယ္မသိဘူး။ ကေလးျပန္သြားတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ တံု႕ေႏွးေနတာလဲ ကိုယ္မသိဘူး။ မိုးထင္းေနတဲ့ ကေလးရဲ႕ ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ရတာ ကိုယ့္စိတ္ကတစ္စံုတစ္ရာ ေပ်ာက္ရွသြားသလိုပဲ။ ဟင့္အင္း။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ကိုယ္ မသိခ်င္ဘူး။

            “အစ္မ အရမ္းေတာ္တာပဲေနာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာမွ ဖြင့္ေျပာလို႕မရေအာင္ လမ္းေတြ ပိတ္ထားခဲ့တယ္”

            သူ ေျပာခဲ့တဲ့ တိုးလ်လ်စကားသံဟာ အခုခ်ိန္မွာမွ ဘာ့ေၾကာင့္ က်ယ္ေလာင္ေနရတာလဲ။ ညၾကီးက ပိုပို နက္လာတယ္။ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္လင္းေနတဲ့ အလွဆင္မီးပြင့္ေလးေတြကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းေလးတစ္ခု ေပၚလာသလိုပဲ။ သိမ္ငယ္ေႏြးေထြးလြန္းတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြ။

            “အစ္မ ထိုင္ ကၽြန္ေတာ္က ကိစၥမရွိဘူး”

ဘက္စ္ကားစီးေတာ့လည္း ကိုယ့္အေပၚညွာတာတဲ့ အျပဳအမႈ။ ဟင့္အင္း။ သူ ကိုယ့္ကို ဖမ္းစားဖို႕ ၾကိဳးစားတာမဟုတ္မွန္း သိတယ္။ သူရဲ႕ ေလးစားမႈကိုက ကိုယ့္အေပၚမွာရွိေနတာ။ အျပင္ထြက္တိုင္း ကိုယ့္ေဘးပါလာတတ္တဲ့ အေဖၚဟာ သူ ျဖစ္ေနတာ ခုေနာက္ပိုင္း ပိုစိပ္လာသလိုပဲ။ ကိုယ္ကပဲ စိတ္ထင္ေနလို႕လား။

            “အစ္မ စကားေျပာရင္ ဘာလို႕ ႏွာေခါင္း ရံႈ႕ျပီး ျပံဳးတတ္တာလဲဟင္”

            ကြန္ျပဴတာခံုေပၚေမးတင္ေမးလိုက္တဲ့ သူ႕စကားမွာ ကိုယ္ ဟားတိုက္ရယ္မိေတာ့ သူရွက္သြားတဲ့ အျပံဳးေလး သိပ္ လင္းလက္တာပဲ။ ကိုယ္နဲ႕ ကေလး အသက္က ရွစ္ႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ကြာတယ္ဆိုတာသိေတာ့ ကေလး ႏွာေခါင္းရံႈ႕မ်က္ႏွာမဲ့ဖူးတာ သတိရတယ္။

            ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာနဲ႕ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ရတဲ့အခါ အရာရာကို လက္ေလွ်ာ့အရံႈးေပးေတာ့မွာလား လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆံုးမရင္း စိတ္မာထားရတာ အရမ္းခက္တာပဲ။ ဟင့္အင္း။ ကိုယ္ မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။ သံေယာဇဥ္တစ္ခါမွ မထားဖူးလို႕ ကေလးအေပၚ သံေယာဇဥ္နည္းနည္းေလး ပိုတိုးမိရံုတင္။

            ကိုယ္နဲ႕ သူ စေတြ႕တုန္းက ကိုယ့္မ်က္ႏွာမာတင္းတင္းကိုၾကည့္လို႕ သူ႕ မ်က္ႏွာေလး ငယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ့္အက်င့္စရိုက္ကိုယ့္မာနကို သူဘယ္လို အရည္ေဖ်ာ္လိုက္လဲ ကိုယ္မသိဘူး။ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးဟာကိုယ့္အတြက္ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္း။

            ေတြ႕တယ္။ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ အရမ္း ငိုခ်င္တာပဲ။ သူ႕စာအုပ္မွာ ေရးထားတဲ့ စာသားေလး။ အျဖဴေရာင္စည္း တဲ့ေလ။ ကိုယ္ သိတာေပါ့။ ကိုယ္နဲ႕ ေတြ႕ေနျပီဆိုရင္ သူ သီခ်င္းေလးေတြ ညည္းတတ္တယ္။ ကိုယ့္မ်က္ေတာင္ဖ်ားေလးေတြကအစ သူ ေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ကိုယ့္ကို ခိုးခိုးၾကည့္တဲ့ သူ႕မ်က္လံုးေတြကို ကိုယ္ မဖမ္းရက္ဘူး။ ကိုယ္ သိေနတဲ့အေၾကာင္းမ်ား သူသိခဲ့ရင္ ကိုယ္ဟာ ရက္စက္လြန္းတဲ့ မာယာရွင္လို႕မ်ား သူ စြတ္စြဲေလမလား။

            ဟင့္အင္း။ ကိုယ္ဟာ အစြတ္စြဲခံရရင္ေတာင္ ျငင္းမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလး စိတ္သက္သာမယ္ဆို ကိုယ္ အစြတ္စြဲခံဝံ႕တယ္။

            သူနဲ႕ကိုယ္ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေကအမ္ဒီသင္တန္းေက်ာင္းဟာ ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အမွားတစ္ခုလား။ ဒီသံုးလဆိုတဲ့ အေတာအတြင္း ေဆာ့ဖ္ဝဲေရးနည္းကို ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ခဲ့သလို ကေလးတစ္ေယာက္ဆီက သံေယာဇဥ္ကိုလည္း ခ်ဴယူတတ္ခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။

            ေဆာ့ဖ္ဝဲေရးဖို႕ အခ်က္အလက္ေကာက္မယ္ဆို ကိုယ္လုပ္ရမယ့္တာဝန္တိုင္းဟာ ကေလးက ၾကိဳတင္ ျဖည့္ဆည္းေပးထားတာေတြပဲ။ သင္တန္းမွာ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ထိုင္ရတဲ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခင္မင္မႈဟာ ကိုယ့္လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာခဲ့ရတယ္ဆို ပိုမွန္ေလမလား။ သင္တန္းဆရာမ ေျပာသမွ်ကို တခ်ိဳ႕တဝက္ပဲၾကားတဲ့ ကိုယ္ဟာ ကေလးဆီက အနီးကပ္က်ဴရွင္ယူရေတာ့တယ္။ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူးေလ။ သံေယာဇဥ္ကို ခ်ဴယူဖို႕ အမွန္တကယ္ကို မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ကိုယ့္ကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခဲ့မိရံုတင္။

            ဘဝအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာ အေရးပါလာမွာမဟုတ္တဲ့ ဒီသင္တန္းကို ကိုယ္က ဝါသနာတစ္ခုတည္းနဲ႕ တက္ခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႕အေမ့ရ႕ဲ ဆိုင္ထိုင္ရတာ ပ်င္းလွျပီ ဆိုတဲ့ စကားကို မ်က္ကြယ္ျပဳျပီးကို တက္ခဲ့တာ။ ကိုယ့္စီးပြားေရးနဲ႕ ဘာမွ မသက္ဆိုင္တဲ့ ဒီသင္တန္းမွာ ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့တာဟာ သင္တန္းအျပင္ ကေလးေၾကာင့္လည္းပါတယ္လို႕ ေျပာရင္ ကေလးေပ်ာ္သြားႏိုင္မလားလို႕ ေတြးမိတယ္။ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြကို နားမေထာင္တတ္တဲ့ ကိုယ့္ကို Michael Learn ရဲ႕ “Take me to your heart” သီခ်င္းနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာ သူေပါ့။ ဒီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္တည္းကိုပဲ repeat လုပ္ျပီး အထပ္ထပ္ဖြင့္ျပခဲ့တာ။ ကိုယ္ သိရက္နဲ႕ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မႈမွာ မာယာမပါ ပါဘူး။ ရိုးရိုးေလးပဲ။ ကိုယ္ ကိုယ့္ဘဝကို လက္ထပ္ျခင္းဆိုတဲ့ ေထာင္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွ မပို႕ဘူး ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုတည္းရွိတယ္။

            Command Button ေလးေတြနဲ႕ ခိုင္းေစတဲ့ ဒီပညာကို ကိုယ္အရမ္းစိတ္ဝင္စားတာပဲ။ ပေရာ့ဂ်က္ၾကီးတစ္ခုလံုးမွာပါဝင္သူေတြဟာ ဘယ္သူမွ အေမ့ေလ်ာ့ခံမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အေရးပါေနၾကတယ္။ ကိုယ့္ဘဝမွာလည္း ကေလးဟာ ကြန္မန္းဘက္တမ္တစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ္ မေရးဆြဲပဲ အလိုအေလ်ာက္ရလာတဲ့ ဘက္တမ္ေပါ့။

            “အစ္မက လက္ထပ္ဖို႕ စိတ္မဝင္စားဘူး အစ္မငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ လက္ထပ္တာ တစ္ေယာက္မွ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္မရွိဘူး သူတို႕ေယာက်္ားေတြက ေဖါက္ျပန္ရတာနဲ႕ ေငြရေအာင္မရွာႏုိင္တာနဲ႕ အားကိုးရွာပါတယ္ဆိုတဲ့ သူတို႕မွာ က်ားေၾကာက္လို႕ ရွင္ၾကီးကိုး ရွင္ၾကီး က်ားထက္ဆိုး ျဖစ္ေနၾကတယ္ေလ”

            “ ရွိသားပဲအစ္မကို ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့သူေတြ ဘယ္ေတာ့မွ သံုးလထက္ ပိုမခံဘူး သူတို႕မွာ စိတ္ကစားတာနဲ႕ပဲ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားသံုးလိုက္တာပဲ ဒီလိုလူေတြကို ေလ့လာရင္းနဲ႕ပဲ ညည္းအစ္မ အပိ်ဳၾကီးဇာတာ ပါလာတယ္ထင္ပါရဲ႕ အဟား”

            “အစ္မသူငယ္ခ်င္းေယာက်္ားေလးေတြထဲမွာ အစ္မကို စိတ္ဝင္စားတဲ့ အရိပ္အေယာင္ျပလာတာနဲ႕ အစ္မကေတာ့ တန္းျဖတ္ခ်တာပဲ လံုးဝ ခင္မင္မႈအျဖဴေရာင္မဟုတ္ရင္ လက္မခံဘူးပဲ ကိုယ့္အတြက္ အမိႈက္ကိုကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မထုတ္လုပ္ခ်င္ဘူး”

            ကိုယ္ အဲဒီစကားေတြေျပာေနတုန္းက ေငးေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြကို သိသားပဲ။ တစ္ခါတည္း သတိေပးရင္း ကိုယ့္အက်င့္စရိုက္ကို ပါ ေဖၚျပေပးခဲ့တာ ကိုယ္ လူလည္ျဖစ္ခဲ့သလား။

            “အစ္မ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကို ခ်စ္ခ်င္တာတုန္း”

            စိတ္မရွည္လက္မရွည္ေမးတဲ့ သူ႕စကားကိုၾကားေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေၾကာင္အသြားတာပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ အဲဒီေမးခြန္းကို တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ ကိုယ္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကို ခ်စ္ခ်င္တာတုန္းလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အခါခါအထပ္ထပ္ေမးၾကည့္ေတာ့ အေျဖတစ္ခုပဲ ရလာတယ္။ အခ်စ္မွာ အေျဖရွိလာရင္ အဲဒါ အခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး တဲ့ေလ။

            “ဟင့္အင္း အခ်စ္ကို မေတြ႕ဖူးလို႕လားမသိဘူး အဲဒီေမးခြန္း ေျဖဖို႕ အစ္မ မွာ တကယ္အေျဖမရွိဘူး”

            ကိုယ့္အေျဖစကားမွာ ေငးငိုင္သြားတတ္တဲ့ သူ႕သ႑န္ကို ကိုယ္သိေပမယ့္ ႏွစ္သိမ့္ဖို႕ ခက္ခဲခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေရွ႕မတိုးေနာက္မဆုတ္ ဒီအေနအထားေလးကိုပဲ ႏွစ္သက္ခဲ့တာမဟုတ္လား။ သူဟာ သာမန္သတင္းေထာက္ေလးမို႕လို႕ေကာ၊ ကိုယ့္ထက္ အသက္အမ်ားၾကီးငယ္လို႕ေကာ ကိုယ္နဲ႕ေတြ႕ရင္ သူ႕မ်က္လံုးေလးေတြ သိပ္သိမ္ငယ္တာပဲ။ ကိုယ္ မတားရက္ပါဘူး။ မသိမ္ငယ္နဲ႕လို႕ေျပာရင္ သူပို သိမ္ငယ္သြားမွာစိုးရတယ္။

           

ကိုယ့္အိမ္ထိ ဘက္စ္နဲ႕ လိုက္ပို႕တတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ ေက်းဇဴးတင္တယ္။ ကိုယ္မၾကားတဲ့ စကားေတြ ျပန္ေျပာေပးတတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ ေက်းဇဴးတင္တယ္။ ကိုယ္သြားမယ့္လမ္းေတြမွာ ကိုယ့္ေဘးနားကေန ကာကြယ္ေပးတတ္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ ေက်းဇူးတင္တယ္။

            “သင္တန္းျပီးသြားလို႕လား မသိ ငါ့သမီး အရင္ကလို မသြက္လက္ေတာ့ပါ့လား ဘာလဲ အျပင္မထြက္ရေတာ့ဘူး ဆိုျပီး စိတ္ညစ္ေနတာလား”

            ညစာထမင္းဝိုင္းမွာ အေဖ့အေမးစကားကို ေျဖဖို႕ ကိုယ္ အေလာတၾကီး စဥ္းစားလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ …………..။

ညေနတုန္းက မိုးေတြ ရြာေနခဲ့တယ္။ ညေနတုန္းက ကိုယ့္ကို လိုက္မပို႕ဖို႕ တားေတာ့ ကေလးမ်က္ဝန္းေလးေတြ ညိဳ႕သြားတာမ်ား မိႈင္းမိႈင္းေဆြးေဆြး။ ကိုယ္ ဘက္စ္ေပၚကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္ကို လွည့္သြားေနတဲ့ ကေလးေျခလွမ္းေလးေတြ အရမ္းေႏွးတာပဲ။ ေခါင္းက ငိုက္စိုက္က်လို႕။

မနက္ကတည္းက ကိုယ့္ေဘးနားမွာ တစ္စံုတစ္ခုေျပာဖုိ႕ ၾကံရြယ္ေနတဲ့ ကေလးအေၾကာင္း ကိုယ္ ၾကိဳသိေနခဲ့လို႕ပဲ ကိုယ္ ၾကိဳတားႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္က မိန္းမသားျဖစ္ျပီး ကေလးထက္ ပိုျပီး စဥ္းစားတတ္ခဲ့သူမဟုတ္လား။

“အစ္မ ကၽြန္ေတာ္ ….ကၽြန္ေတာ္ ဖုနး္ဆက္မယ္ေနာ္” တဲ့။ သူ႕အသံကို ျပန္ၾကားမိေတာ့ ဖုန္းပိတ္ထားဖို႕ သတိရတယ္။ ဒီထက္ပိုဆိုးလာရင္ ကိုယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းႏိုင္ပါ့မလား။ ကိုယ္တကယ္မသိဘူး။ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးတဲ့ သံေယာဇဥ္ဆူး အစူးခံေနရျပီ။ ဘယ္လိုႏုတ္ရမလဲ ကိုယ္ တကယ္မသိဘူး။

အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ထိ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့ျပီးျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ လက္တြဲေဖၚဆိုတာ တကယ္မလိုအပ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားတင္းထားတယ္။  ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ေထာင္ဆိုတဲ့ ေထာင္ထဲ ခုန္မဆင္းဘူး။ ဟင့္အင္း။ ဘယ္ေတာ့မွ ခုန္မဆင္းဘူး။

ဖုနး္ကို ပိတ္လိုက္တာလား၊ ႏွလံုးသားကို ဓါးနဲ႕ ခြဲလိုက္တာလား။ သိပ္မသဲကြဲဘူး။ သိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဝဲဘက္ရင္ေအာက္က အရမ္းေအာင့္သက္ေနတာပဲ။ ပရုတ္ဆီလူးလည္း ေပ်ာက္မသြားဘူး။ ကိုယ္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိသလိုလို မသိသလိုလိုနဲ႕ ေနရ အရမ္းခက္တယ္။

-------------------+++++++++++++++++++++--------------------------

အျပံဳးေလး။ ကိုယ္ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ အျပံဳးေလး၊ ကိုယ္ဘာလိုလို ျဖည့္ဆည္းမယ္ဆိုတဲ့ အျပံဳးေလး။

ကိုယ္နဲ႕ မထိုက္တန္ေၾကာင္း ျငင္းဖို႕ စကားေတြ တဆြံ႕တအနဲ႕ပဲ လက္ခံခဲ့တယ္။ ကိုယ္ဟာ ျဖည့္ဆည္းဖို႕ မထိုက္တန္သူပါ ကေလးေရ လို႕ ဖြင့္ေျပာဖို႕ ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႔႕ေနခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့တယ္။

ပိတ္ထားတဲ့ ဖုနး္ေလးကို ဖြင့္ဖို႕လည္းကိုယ္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနဆဲပဲ။ ကိုယ့္ေဘးနားက တစ္ခုမက်န္ ျဖည့္ဆည္းတတ္တဲ့ အရိပ္ေလးကို ေပ်ာက္ခိုင္းလိုက္တာ ကိုယ္မွားလား။ ကိုယ္တကယ္မသိဘူး။ အိုး ေမွာင္လိုက္တာ။ ညအေမွာင္ေၾကာင့္မ်ား ကေလးကို ပိုသတိရေနမိသလား။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္တည္ေဆာက္ဖို႕ လြယ္ပါ့မလား။ ခုခ်ိန္မွာေတ့ာ ဒီအေျဖကို ကိုယ္မရွာရဲဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွ ကေလးကို ျပန္ဆက္သြယ္ဖို႕လည္း ကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္မရွိဘူး။ ကိုယ္ အသိေနာက္က်ခဲ့တယ္ဆိုေတာင္ ေက်နပ္တယ္။ ခ်စ္ျခင္းတရားရဲ႕ ရနံ႕ကို ကိုယ္ရိႈက္ခြင့္ရခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။

ကိုယ္ တစ္စံုတစ္ခုကိုလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ဝန္ခံဝံ႕လိုက္တယ္။ ကိုယ္ မွားခဲ့တယ္။ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႕ ေဝးရာေရွာင္ခဲ့သူတစ္ေယာက္အတြက ္အေမွာင္ညေတြဟာ ထိုက္တန္ပါတယ္။ ထိုက္တန္ပါတယ္….။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)