“အနားတို႕မညီေသာ္လည္း စတုဂံဟုေခၚပါသည္”
“ေဂ်ာက္ ”
အိမ္ေရွ႕မွ တံခါးဖြင့္သံၾကားရ၏။
အိပ္ေနေသာ သားကိုယ္ခႏၶာေလး ဆက္ခနဲ တုန္သြားတာ သတိထားမိသည္။
မိေသာင္း ကိုယ္ေပၚမွ ေစာင္ကို ခြာ၍
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထရပ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ အိမ္ေရွ႕သို႕ ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့
ယိုင္ထိုးေနသည့္ အရိပ္ေၾကာင့္ ကိုတင္သန္းမွန္း ေသခ်ာသြားသည္။ တေထာင္းေထာင္းထေနသည့္
အနံ႕မ်ားၾကား ၾကိတ္မွိတ္အသက္ရွဴရင္း သြားတြဲလိုက္္သည္။ မတြဲခင္က
အနည္းငယ္မတ္ႏိုင္ေသာ ခႏၶာကိုယ္သည္ တြဲလိုက္သည့္အခါ ပို၍ ယိုင္ထိုးလာသလိုထင္ရ၏။
မိေသာင္းဘက္သို႕ ကိုတင္သန္းတစ္ကိုယ္လံုး ေစာင္းပါလာသည္။ မႏိုင္မနင္းတြဲရင္း
ဘုရားခန္းမွာ အသင့္ခင္းထားသည့္ အိပ္ယာေပၚသို႕ တင္လိုက္သည္။ ဒီေန႕က အိမ္ရဲ႕
တစ္ခုတည္းေသာ အိပ္ခန္းကို သားေလးအား အပိုင္စားေပးထားသည္မဟုတ္ပါလား။
ထို႕ေနာက္ ကိုတင္သန္းေဘးတြင္ ထိုင္ကာ
ကိုတင္သန္းအိပ္ယာမွ အႏုိးကို ေစာင့္ေနလိုက္မိသည္။ အကယ္၍မ်ား ကုိတင္သန္းကသာ
သူမေျပာသည့္ ကိစၥကို လက္မခံႏိုင္ဘူးဟုမ်ားေျပာခဲ့လွ်င္ျဖင့္ သူမ
ထြက္သြားမည္ဟူသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကလည္း ခိုင္ခိုင္မာမာျဖင့္……………။
(၁)
“ဟင့္အင္း ကၽြန္မ မယူခ်င္ဘူး
ေနာက္ေယာက်ၤားမယူခ်င္ဘူး အေမ”
ၾကက္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရိုက္ကာေမးေနေသာ
အေမ့လက္မွ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ေျပးရင္း ၾကံဳးေအာ္လိုက္သည္။
“နင္မယူခ်င္လို႕မရဘူး မိေသာင္း
ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ နင့္ဘဝကို ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္မလဲ ဟင္ ေျပာစမ္း”
“ကၽြန္မ သားကို ကၽြန္မလက္နဲ႕
ရွာေကၽြးႏိုင္ပါတယ္ အေမရယ္ ရွာေကၽြးႏိုင္ပါတယ္ ေယာက်ၤားေတာ့ မယူပါရေစနဲ႕
…………….အဟီးဟီး”
ငိုရင္း နာရီကို ေမာ့ၾကည့္မိျပန္သည္။
သားေလး ေက်ာင္းက ျပန္လာခ်ိန္နီးေလျပီလားဟု။ ေစာပါေသးသည္။ ခုမွ
သံုးနာရီပဲရွိဦးမည္။ တစ္နာရီေလာက္ရိုက္ျပီးလွ်င္ေတာ့ အေမ
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားမည္ဟု ေတြးမိရင္း……။
“ဗ်န္း”
ရုတ္တရက္ အေမ့ၾကိမ္လံုးစာမိသြားျပန္ျပီ။
“နင့္လို ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕မုဆိုးမကို
ကေလးေရာလူပါ လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႕ ေတာင္းယူလက္ထပ္တာရွားတယ္ဟဲ့ မေအက
ေကာင္းေစခ်င္လို႕ အျမင့္တင္ေပးတာ ေအာက္ခ်ည္း ခုန္ဆင္းခ်င္ေနတယ္ဟုတ္လား ဟမ္”
အေဖ ဘာလို႕ အေသေစာခဲ့ရတာလဲ။
အေဖသာရွိခဲ့ရင္ သူမကို ကာကြယ္ေပးမွာ။ တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာသည့္ မ်က္ရည္တို႕ကို သူမ
မသုတ္မိေတာ့။
(၂)
“ခင္စရာ …***….မင္စရာ….***….
ရူပါရံုေခ်ာသူ႕သက္လ်ာ ၾကင္နာစြာ ေမာင့္စိတ္ထဲမွာ …***….ခ်စ္မိတာ ၾကိဳက္မိတာ
အၾကင္နာ ေဝျဖာ”
မဂၤလာေဆာင္ႏွင့္လိုက္ဖက္ညီေအာင္ဖြင့္ထားသည့္
သီခ်င္းသံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္တို႕ၾကား သားေလးဘယ္နားေရာက္ေနေလမလည္း ဟု
မ်က္လံုးေဝ႕ကာရွာမိျပန္ေတာ့ သူ႕အဖြားလက္ကိုဆြဲကာ သူမ အားမမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနသည့္
သားအားေတြ႕ရေလသည္။ အို..သားေလးမ်က္လံုးတို႕က “အေမ့ ကိုမုန္းတယ္” လို႕မ်ား
ေျပာေနေလေရာ့သလား။ အေမလည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္ မျပဳခ်င္ပါဘူးသားရယ္။ သားကို
ဘယ္လိုမ်ားေျဖရွင္းျပရပါ့မလဲ ဟုေတြးရင္း စိတ္ေမာစြာ သက္ျပင္းခ်မိသည္။
သားေလးထံသြားရန္ ကိုတင္သန္းလက္မွ လက္ကိုအသာအယာရုတ္ဖို႕ျပင္စဥ္တြင္ ရုတ္တရက္
ကိုတင္သန္းဆြဲေခၚသြားရာပါသြားျပန္သည္။
“ေဟာ ကိုခင္ဦးတို႕ပါ့လား
က်ဳပ္မဂၤလာပြဲကို ခင္ဗ်ားလာမွလာပါ့မလားလို႕ဗ်ာ။
သားရယ္ အေမ့ကို နားလည္ေပးပါ သားရယ္ ဟုသာ
တိတ္တဆိတ္ေတာင္းဆိုေနမိရင္း ေဝ့တက္လာသည့္ မ်က္ရည္စတို႕အား မ်က္ေတာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ကာ
သိမ္းလိုက္မိသည္။ အေမကေတာ့ သူ႕သမီး လင္ေကာင္းသားေကာင္းရျပီ ဆိုသည့္အတြးႏွင့္
ေပ်ာ္ေနသလားမသိ။ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး သကာရည္အိုးေမွာက္က်ထားသလိုထင္ရ၏။
(၃)
“သား ေနမေကာင္းဘူးလား”
ေမးရင္း သားနဖူးကို
စမ္းဖို႕ျပင္လိုက္ေတာ့ သားေလး၏ ေခါင္း ေဘးသို႕ တိမ္းသြားသည္။ ေသမင္းႏွင့္
စစ္ခင္းေနခ်ိန္မွာေတာင္ သတိရတာက ဒီသားေလး။ ခုေတာ့ သားမ်က္ႏွာေလး ညိဳေနသလို ထင္ရ၏။
မိေသာင္းေဘးနားသို႕ မလာေသး။ မိေသာင္းကို မေက်နပ္တာ တစ္ခုခုမ်ားရွိေနေလလားဟု
ေတြးရင္း ေခ်ာ့ဖို႕ၾကိဳးစားေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ သား မျပံဳးေသး။
“အဲ့”
ေဘးနားမွ လႈတ္ခတ္သြားသည္ေၾကာင့္
ေမြးကင္းစသမီးငယ္၏ ခႏၶာကိုယ္ကို အသာအယာပုတ္သိပ္လိုက္ရင္း သားကို
ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သားမရွိေတာ့။ သား အိမ္ျပင္သို႕ ထြက္ကာ ကစားေလျပီထင့္။
ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ အသံေၾကာင့္
မိေသာင္း မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရင္ဝယ္ နင့္ခနဲ။ သမီးငယ္၏ ႏွာေခါင္းေလးကို
လက္ကေလးျဖင့္ အသာအယာတို႕ထိေနေသာ သားေလးမ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္။
“ဦးေလးက နင့္ရဲ႕အေဖတဲ့ ငါ့
အေဖေတာ့မဟုတ္ဘူး…”
“အဟမ္း အဟမ္း”
သားကို သနားလြန္းစြာျဖင့္ ေထြးေပြ႕ဖို႕
လက္ကို ျပင္သည့္အခိုက္တြင္ပင္ ကိုတင္သန္း၏ ေခ်ာင္းဟန္႕သံေၾကာင့္ သားေလး
အခန္းျပင္ေျပးထြက္သြားသည္မို႕ သူမ၏ လက္သည္ ေလကိုသာ ေထြးေပြ႕လိုက္မိသည္။ သားေလး
တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ကို သြားမွာပါလိမ့္ ဟုေတြးရင္း ထကာ အိပ္ခန္းတြင္းမွ
ထြက္၍လိုက္ရွာမိသည္။ သို႕ေသာ္ အိပ္ခန္းတံခါးဝတြင္ပင္ သူမ ေျခအစံုတို႕
ရပ္တန္႕သြားရ၏။ သားေလး တံခါးေဘးတြင္ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနသည္ေလ။ သားေလးေဘးမွာ သူမ
ထိုင္ခ်လိုက္မိေတာ့ အေမ့အခန္းတြင္းသို႕ သားေလးဝင္ေျပးသြားျပန္သည္။ သူမ
ဘာမွမေျပာျပႏိုင္ခဲ့။
(၄)
“အေမ ..အေမ
အတင္းေပးစားခဲ့တဲ့ ေယာက်ၤားေလ အခု ပိုက္ဆံအဆင္မေျပေတာ့ ကၽြန္မသားကို
ေက်ာင္းထုတ္ရေတာ့မယ္ အေမရဲ႕ သူ႕မို႕ လြယ္လြယ္နဲ႕ေျပာရက္တယ္ မင္းသားကို
ေက်ာင္းထုတ္ရမယ္တဲ့.. အေမေျပာေတာ့ အစစအရာရာအဆင္ေျပမယ္ဆို.. ခု. ဘယ္လိုလုပ္မလဲ
ကၽြန္မသားအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အေမရဲ႕”
သူမကသာ ေမးခြန္းေတြ တရစပ္ေမးေနေသာ္လည္း
ဓါတ္ပံုထဲက အေမကေတာ့ျဖင့္ သူမအား ျပံဳးျပံဳးၾကီးၾကည့္ေနဆဲ။ အေမသာ အသက္ရွင္ေသးလွ်င္
“အို.. အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႕ စားဝတ္ေနေရးေျပလည္ဖို႕ထက္ ဘယ္အရာက ပိုအေရးၾကီးမွာလဲ”
ဟုမ်ား ေျပာေလမလား။ ေဟာ..သားပင္ ေဘာလံုးကစားရာမွ ျပန္လာေခ်ျပီ။
ဘယ္လိုဖြင့္ေျပာရမလဲဆိုသည့္အေတြးက ရင္ကို ရုတ္တရက္ တင္းက်ပ္လာေစျပီျဖစ္၏။
အိမ္ငွားထားသည္က
သည္လဆိုလွ်င္ျပည့္ျပီျဖစ္သည္။ လကုန္သည္ႏွင့္ အိမ္ငွားဖို႕ရာ ေျခာက္လစာ
ေပးရေတာ့မည္။ လက္ထဲမွာက စုေဆာင္းေငြမရွိေသး။ ကိုတင္သန္းအလုပ္ကလည္း
နားေနရတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ အျပင္သို႕ေန႕စဥ္ထြက္ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံမအပ္ပဲ
ေဈးဖိုးသာထုတ္ေပးေနသည္မွာ သံုးလေလာက္ရွိေခ်ျပီ။ နက္ျဖန္ခါဆိုလွ်င္ပဲ သားကို
ေက်ာင္းအပ္ရေတာ့မည္။ ဒီတစ္ႏွစ္ေတာ့ ေက်ာင္းနားလိုက္ပါ သားရယ္ လို႕မ်ားေျပာလိုက္လွ်င္
သားမ်ား သူမကို မုန္းေလမလား။ ညီမေလးက်ေတာ့ ဘာလို႕မနားတာလဲလို႕မ်ား ေမးေလမလား။
ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဆိုတဲ့ စရိတ္ကလည္း နည္းတာမွမဟုတ္ပဲေလ။
ကနဦးေက်ာင္းဝင္ေၾကးေတြအျပင္ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စံု လိုဦးမည္။ အဓိက ကေတာ့
အျပင္က်ဴရွင္စရိတ္ပါပဲ။
“အေမ သား ဗိုက္ဆာလွျပီ.. ထမင္းေကၽြးပါဦး”
အိမ္ေရွ႔ေက်ာက္ေဂြတြင္
ေျခလက္သန္႕စင္ေနသည့္ သားကေတာ့ျဖင့္ သူမ၏ ရင္တြင္းေဝဒနာကို မသိရွာေခ်။ အို…သားအတြက္
ထမင္းပြဲေလးျပင္ေပးဦးမွပါ။ ငပိရည္က်ိဳနဲ႕ တို႕စရာအနည္းငယ္ရယ္၊
လက္ဖက္အသားေလးႏွပ္ထားတာရယ္ပဲရွိသည္။ ဟင္းေခ်းမမ်ားသည့္သားကေတာ့ ၾကိဳက္ပါလိမ့္မည္။
(၅)
“ကိုတင္သန္း က်ဳပ္သားကို
မေအာ္ပါနဲ႕ ဘာ့ေၾကာင့္ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးလည္းေမးပါဦးလား က်ဳပ္သားက
ဘယ္တုန္းကရန္ျဖစ္ဖူးလို႕လဲ သူ႕မွာလည္းသူ႕အေၾကာင္းနဲ႕သူရွိမွာေပါ့
နည္းနည္းေလးေခ်ာ့ေမးပါ့လားေတာ့”
အိုး…ဒီလိုေလသံမာမာနဲ႕ဝင္တားပစ္ခ်င္လိုက္တာ။
ခုေတာ့ သူမ ကိုယ္တိုင္က မွီခိုေနရသည့္ေယာက်္ားဆိုေတာ့လည္း
ရင္ထဲမွာမုန္တိုင္းထန္ေနသေလာက္ အျပင္မွာေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္ေနရျမဲ။
ခဏခဏထိပ္တိုက္ဆံုေနၾကသည့္ သားႏွင့္ ကိုတင္သန္း၏ မေက်မလည္ျဖစ္မႈမ်ားဝယ္ သားသည္ အျမဲ
ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ျမဲ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မေျပာခဲ့ပါေခ်။ သို႕ေသာ္ ကိုတင္သန္းကိုေတာ့
ယေန႕တိုင္ ဦးေလးဟု ေခၚတတ္သည္မွာ သား၏ ထူးျခားခ်က္ပင္။ အေဖ ေခၚပါဟု ေျပာလည္းမရေသာ
သားေလးအား ကိုတင္သန္း တမင္ပင္ အျငိဳးဖြဲ႕ေလသလား…။ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ေတြးရင္း
ေခါင္းခါယမ္းလိုက္မိသည္။ ဤဆယ္ႏွစ္တာအတြင္း ကိုတင္သန္းသည္ အျငိဳးၾကီးတတ္သူတစ္ေယာက္
မဟုတ္ဟူသည္ကိုျဖင့္ သူမ ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးကိုေျပာႏိုင္ပါသည္။
“လူဆိုတာ ပါတ္ဝန္းက်င္နဲ႕ေနတာကြ… ကိုယ္က
သူမ်ားတကာလို သူေဌးသားမဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း သတိရဦးမွေပါ့ သည္းညည္းခံသင့္တာ ခံေပါ့ကြာ
ကြမ္းတံေတြးေပတာ ဘာျဖစ္သြားမွာလဲ ခုေတာ့ …မကုန္သင့္တာကုန္ရျပီ”
သား လက္သီးေတြ ဆုပ္ေနပါျပီေကာ။
သည္းညည္းခံပါ သားရယ္ ဟု တိတ္တခိုးတားျမစ္မိရင္း…။
“ေအး.. ငါနဲ႕ အတူေနလို႕မွ ငါ့စကားကို
တေသြမတိမ္းနားမေထာင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ငါ့အိမ္မွာမေနနဲ႕ ထြက္သြားလိုက္ ႏိုင္ဦး”
“ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထြက္တယ္ဗ်ာ..
တစ္ခါလာလည္း ငါ့အိမ္မွာမေနနဲ႕ တစ္ခါလာလည္း ငါ့အိမ္မွာမေနနဲ႕ ဒီစကားခ်ည္းပဲ
အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနျပီ ရတယ္ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္သြားမယ္ အေမ ညီမေလး လာရင္ ေျပာေပးပါ
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႕ ျပန္လာခဲ့မယ္ လို႕”
“ခု အိမ္ျပင္ ေျခတစ္လွမ္းထြက္ရင္
ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္မလာနဲ့ ဟိတ္ေကာင္”
အို..သား။ သူမ တားခ်ိန္မရလိုက္ေတာ့။
အေနာက္မွ လိုက္ဖို႕ရာျပင္ေတာ့ သား၏ ေအးစက္မာေက်ာေသာ ေျခလွမ္းက်ယ္ၾကီးမ်ားက
အေဝးသို႕ေရာက္ေခ်ျပီ။
“စိတ္ပူမေနနဲ႕ မိေသာင္း အခ်ိန္တန္ရင္
အိမ္ျပန္လာလိမ့္မယ္”
ႏွစ္သိမ့္သလိုဟန္ႏွင့္
ပုခံုးေပၚလက္လာတင္ေသာ ကိတင္သန္းအား သူမ စူးစူးဝါးဝါးစိုက္ၾကည့္ပစ္မိသည္။ ထို႕ေနာက္
ကိုတင္သန္းလက္အား ပုတ္ထုတ္ပစ္လိုက္ရင္း
“ဒီေလ်ာ္လိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို ကၽြန္မ
အလုပ္ရွာျပီး ျပန္ဆပ္မယ္”
“မိေသာင္း…မင္းကြာ….မင္း”
ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ျပီး
အေပၚအိက်ၤီေကာက္စြပ္ကာ ထြက္သြားေသာ ကိုတင္သန္းကို သူမ မတားမိပါေခ်။
(၆)
“သား” ဟု ေအာ္ျမည္လိုက္သံက ရင္ဝယ္
ဟိန္းခနဲ။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနသည့္ သားေလးကေတာ့ အိမ္ထဲသို႕ဝင္ဖို႕ရာ
ခ်ီတံုခ်ံုျဖစ္ေနဟန္တူ၏။ သူမ အေျပးေလးသြားကာ ေခၚေတာ့ ေခါင္းတခ်က္သာ ဆက္ျပရင္း
ဘာစကားမွ်မဆိုပါပဲ အိမ္ထဲဝင္လာသည္။
ၾကီးေကာင္ဝင္လာသည့္ သား၏ မ်က္ႏွာတြင္
အရိပ္တခ်ိဳ႕ ကပ္ျငိလွ်က္ရွိသည္။ သားမ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ညိဳးေနသည္။ သား မ်က္ခံုးေတြ
ပိုမည္းလာသည္။ သားဆံပင္ေတြ ပါးလ်ားသြားျပီ။ ထမင္းစားျပီး အိပ္ေနသည့္ သား၏
မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဘာေတြဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့လဲ
ေမးခြင့္မရွိေသး။ သူမ ခူးခပ္ေကၽြးမွ ထမင္းစားသည့္ ကေလးက ခုေတာ့ သူ႕ဘာသူ
ခူးခပ္စားသြားသည္။ ဒီငါးႏွစ္အတြင္းမွာ သားေလး အဆင္ေျပခဲ့ရဲ႕လား ဟူသည့္ ေမးခြန္းေမးဖို႕ကိုလည္း
မိေသာင္းဘက္က မဝံ႕မရဲ။
ေက်ာင္းမွ ျပန္လာသည့္ သမီးငယ္က
သူ႕အစ္ကိုကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ေျပးဖက္ဖို႕ျပင္ေတာ့ သူမမွာ မနည္းတားလိုက္ရေသးသည္။
သူ႕အေဖျပန္လာရင္ သမီးငယ္ကလည္း ဝိုင္းေျပာမည္ဟု သူမတို႕သားအမိ တိုင္ပင္ထားၾကေသးသည္။
သူ႕အစ္ကိုေဘးတြင္ ယပ္ခပ္လွ်က္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ သမီးငယ္ကိုလည္း သူမ အိပ္ယာေဘးတြင္
သြားထားလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ သူမကေတာ့ သား၏ ေဘးနားတြင္ ထိုင္ေနရင္း သားကို
တစိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ေနရသည္ကိုက ပီတိတစ္ခု။
သူမ
ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ရွာခဲ့ေပမယ့္လည္း အပုန္းေကာင္းလြန္းေသာ သားအား သူမ ရွာမေတြ႕ခဲ့ပါ။
အခုေတာ့ သားေလးျပန္လာျပီဟူသည့္အသိက သူမရင္ဝယ္ တုန္လႈပ္လွ်က္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားက
မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ႏွင့္ အျပံဳးပန္းတို႕ေဝဆာေန၏။ ဒီငါးႏွစ္အတြင္း သားႏွင့္ သူမ
ပို၍မ်ားေဝးကြာသြားေလသလား။ သားဘက္က ဘယ္ေတာ့မွ ကာကြယ္မေပးသည့္ အေမ ဟုေတြးကာ သူမအား
မုန္းေနေလမလား။ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ.သားရယ္ ဒီေန႕ကစျပီး အေမ အဆံုးစြန္ထိ သားအေပၚ
ေကာင္းျပမယ္ ဆိုသည့္ရင္တြင္း စကားကိုျဖင့္ သားေလးမၾကားႏိုင္ပါေလ။
မိန္းမသားတစ္ေယာက္၏ ျဖစ္တည္မႈကို သူမ
မုန္းသည္။ သူမ ဘဝဝယ္ ကိုတင္သန္းကို အေမ့ေၾကာင့္သာ လက္ထပ္ခဲ့ေသာ္လည္း
မိခင္တစ္ေယာက္၏ျဖစ္တည္မႈကို သူမ ေမ့ေလ်ာ့ကာ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၏ ျဖစ္တည္မႈကိုသာ သူမ
ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ သူမသည္ သားအတြက္ အေမဟူသည့္ ရပ္တည္မႈကို
ေရြးခ်ယ္ခ်င္လွပါသည္။
ဒီေန႕မွပင္ ကိုတင္သန္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္
ေနာက္က်ေနသည္။ ေမွ်ာ္ရသူမို႕ ပို၍ ၾကာေညာင္းေလသည္လားမသိ။ ကိုတင္သန္းလာလွ်င္ သူမက
အရင္ဦးေအာင္ေျပာရန္ေတြးရင္း သားေဘးနားမွာထိုင္ကာ ယပ္ခပ္ေပးေနမိေတာ့သည္။
(၇)
` ေခ်ာက္ခနဲ မီးဖြင့္သံေၾကာင့္ မိေသာင္း
လန္႕ႏိုးသြားသည္။ အို ကိုတင္သန္းနဲ႕ စာရင္းရွင္းရဦးမွာပဲ ဟု ေတြးရင္း
ကိုတင္သန္းအိပ္ယာကို အေျပးအလႊားၾကည့္လိုက္မိသည္။ မရွိ။ ကိုတင္သန္းမရွိေတာ့။ အို
သားနဲ႕မ်ား ျပႆနာတက္ေနမလား ဟူသည့္အေတြးျဖင့္ အိမ္ေနာက္ေဖးသို႕
ကမန္းကတန္းသြားဖို႕ျပင္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ္လည္း
ဇြန္းသံပန္းကန္သံမ်ားထြက္ေပၚမႈေၾကာင့္ အိမ္ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္သို႔ အသာအယာ
ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ ျပံဳးမိသြား၏။ သားႏွင့္ ကိုတင္သန္း ထမင္းစားပြဲတြင္
ထမင္းလက္ဆံုစားေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ သားကလည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္၊ ကိုတင္သန္းကလည္း
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။
“ဦးေလး
ထမင္း ယူဦးမလား”
ၾကားလိုက္ရသည့္ သား၏
မဝံ႕မရဲအသံေၾကာင့္ သားေလးစိတ္မွာမ်ား အားငယ္စိတ္ဝင္ေနေလမလား ဟု လႊတ္ခနဲ
စိုးရိမ္သြားရသည္။ သို႕ေသာ္ ထပ္မံၾကားလိုက္ရသည့္ ျပတ္တိျပတ္ေတာင္းအသံေၾကာင့္
မိေသာင္း စိတ္ခ်မ္းသာသြားရျပီျဖစ္သည္။
“မယူေတာ့ဘူး ရတယ္ ”
တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစကားဆိုေနေသာ
သူတို႕ကိုၾကည့္ရင္း မိေသာင္း သိလိုက္ပါျပီ။ သားႏွင့္ ကိုတင္သန္း မိသားစု ဆိုသည့္
နားလည္မႈ ေရာက္သြားျပီဟု။ ဟုတ္သည္ေလ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္အေထြေထြေပမယ့္
ကိုယ္ေတြသည္ မိသားစုမဟုတ္ပါလား။ သို႕ေသာ္အခုမွ ျပန္ေတြ႕သည္မို႕ေကာ၊ ပေထြးႏွင့္
မယားပါသားျဖစ္သည္မို႕ေကာ အနည္းငယ္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ေနပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္
ကိစၥမရွိ။ မိသားစုဆိုသည့္ အိမ္ေလးကို ဆက္စပ္ေပးမည့္ မိေသာင္းရွိသည္။ ေနာက္
သမီးေလးရွိသည္မဟုတ္ပါလား။ မိေသာင္းေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္ရင္း
“ဟယ္ စားေကာင္းရဲ႕လား ေယာက်္ား သားေကာ
အေမ လက္ဖက္သုပ္ေပးမယ္ေလ” ဟူသည့္အသံျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႕ ဝင္ကာ အသိေပးေျပာ
ေျပာလိုက္ရင္း မိေသာင္းတစ္ေယာက္ လက္ဖက္သုပ္ရန္ပါ တဆက္တည္း ျပင္လိုက္မိေတာ့သည္ေလ။
-----------++++++++++++++++++++++---------------------------
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္