“ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ မနက္ျဖန္ကို ႏိုးထခ်င္တာလဲ”
ဟုတ္သည္။ လတ္တေလာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ေမးခြန္းတစ္ခု ျပင္းျပင္းျပျပဝင္ေရာက္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ကို ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ၾကိဳဆိုၾကမလဲ ဆိုသည့္ အေတြးသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တစ္ခုလံုး ကို ျဖန္႕က်က္ ၾကီးစိုးေန၏။
လူတိုင္းတြင္ မနက္ျဖန္ကို ႏိုးထဖို႕ဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ရွိၾကသည္ခ်ည္းသာျဖစ္မည္။ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းသြားဖို႕၊ မနက္ျဖန္စပါးရိတ္ဖို႕၊ မနက္ျဖန္တရားစီရင္ဖို႕…စသျဖင့္ အေၾကာင္းတရားမ်ားစြာျဖင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႕ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည့္အရာေလးကေတာ့ျဖင့္ ရွားပါးေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ စေနတနဂၤေႏြေက်ာင္းပိတ္ရံုးပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာပင္ အားလပ္ရက္မရွိေသာ လူၾကီးလူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကၽြန္တာ့္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္အျပည့္ျဖစ္သည္။
သြားလာလႈပ္ရွားေနေသာ ဘက္စ္ကား၊ လူအုပ္မ်ားၾကားတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ သြားလာလႈပ္ရွားေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘဝသည္ ရွင္သန္ရတာ ခက္ခဲပင္ပန္းေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏထင္ခဲ့ဖူးသည္။ တခါတစ္ရံေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တင္မက လူသားအားလံုးသည္ အရူးမ်ားဟု ထင္မိ၏။ တစ္ခ်ိန္မွာေသဆံုးမည္ကိုသိလွ်က္၊ ေသဆံုးျပီးလွ်င္ ပိုင္ဆိုင္သမွ်အရာအားလံုးကို ထားရစ္ခဲ့ရမည္ဆိုသည္ကိုလည္း သိလွ်က္ႏွင့္ ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေငြကို ကုန္းရွာေနၾကသည္မွာ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်သည္ထိမဟုတ္ပါလား။
လမ္းေဘးဝဲယာမွာ လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားစြာကိုၾကည့္ရင္း သူတို႕ဘဝေလးေတြသည္ ပင္ပန္းဖို႕ ေကာင္းစြဟု စဥ္းစားဖူးသည္။ မနက္ျဖန္လည္း ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရဦးမည့္အတူတူ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား မနက္ျဖန္ကို ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ မၾကိဳလင့္ခဲ့ရပါသလဲ ဟုလည္း မခ်ိတင္ကဲ ေတြးမိခဲ့ဖူးသည္။ သို႕မဟုတ္ ေသဆံုးျခင္းမဟုတ္ပါဘဲ ရွင္သန္ျခင္းတြင္ မြန္ျမတ္မႈတစ္ခုျဖင့္အစားထိုးမိေပလိမ့္မည္။
အညာတစ္ေလွ်ာက္ ခရီးထြက္တိုင္းလည္း ကိုင္းထဲယာထဲတြင္ ျမင္ေနရေသာ ေတာင္သူတို႕အား၊ လယ္သမားတို႕အား ကၽြန္ေတာ္ သနားသည္္။ သူတို႕၏ဘဝသည္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးကုန္ပါမွ တစ္ႏွစ္လံုးစာအတြက္ ခုႏွစ္သိနး္ရွစ္သိန္းခန္႕ေသာေငြကို ရမည္ဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးတစ္ခုျဖင့္သာ လည္ပတ္ေနသည့္ ယႏၱရားကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသည္။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ရြာလူၾကီးသည္ပင္ ကိုယ့္ရြာသူရြာသားတို႕ပိုင္ဆိုင္သင့္သည့္ ျပည္သူအခြင့္အေရးကို မေတာင္းဆိုတတ္သည့္္အခါ အညာရြာတို႕သည္ ေျခာက္ခန္းျမဲခန္းလွ်က္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေျခခ်ိဳးလက္ခ်ိဳး ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳး အလုပ္လုပ္ပါမွ ရသည့္ ေငြကိုသာ ေမွ်ာ္မွန္းလွ်က္။ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္၍ ဥတုရာသီေဖါက္ျပန္လွ်င္မူ ေၾကြးထူရျပန္ေသးသည္။ ကဲ ရွင္သန္ရတာပင္ပန္းလြန္းေပဘူးလား။
ျမန္မာ့က်က္သေရေဆာင္ ပုဂံသို႕ ဘုရားဖူးခရီးထြက္ေတာ့လည္း သစ္လြင္ျခင္းႏွင့္ ေဟာင္းႏြမ္းျခင္းတို႕ကို တြဲလွ်က္ျမင္ခဲ့ရျပန္သည္။ ျမင္ခဲ့ရေသာ ေရွးအႏုလက္ရာတို႕ကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ ဂုဏ္ယူဝံ႕ၾကြားစိတ္ျဖစ္မိသည္မွာ ခဏခဏ။ သို႕ေသာ္ လမ္းေဘးဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္မွ မခမ္းမနား ေဟာင္းႏြမ္းေသာေစတီအိုတို႕ကို ျမင္တိုင္းလည္း ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုသည့္ အသိၾကီးဝင္လာသည္မွာ ခဏခဏ။ မပ်က္စီးေသးေသာ္လည္း ေဟာင္းႏြမး္ေနေသာ ေစတီေတာ္မ်ားႏွင့္ မပ်က္စီးပါလွ်က္ အထပ္ထပ္ျပဳျပင္ေနေသာ ေစတီေတာ္မ်ား။ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ဘုရင္တို႕တည္ထားခဲ့ေသာ ေစတီဘုရားမွန္သမွ် ဝင္းလက္သေလာက္ မည္သူတည္ထားမွန္းမသိရေသာ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ေစတီအိုတို႕သည့္လည္း ေနရာအႏွံ႕အျပား။ ထိုအရာသည္ပင္ ပုဂံ၏အလွေလပဲလား။ နာမည္တစ္ခု၏ သက္ေရာက္မႈသည္ သက္မဲ့အရာဝတၳဳအေပၚမွာေတာင္ အျမင္တို႕ ကြာျခားမႈရွိေလသလား။ ထို႕ေၾကာင့္သာ လူသားတိုင္း နာမည္ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာမႈေနာက္သို႕ လိုက္ေနေလေရာ့သလား။
သို႕ေသာ္ ထိုနာမည္ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာမႈသည္ ကိုယ္ေသဆံုးျပီးေနာက္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာဆိုဘာမွမသိ၊မပိုင္၊ မရ ႏိုင္ေတာ့သည့္အေျခအေနမဟုတ္ပါလား။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုသည့္ စကားလံုးေလးသည္ ရွင္သန္မႈဆိုသည့္စကားလံုးႏွင့္ အေရအတြက္တူညီေသာ္ျငား ဖမ္းရခက္လြန္းလွသည္။ ရွင္သန္မႈဆိုသည့္စကားလံုးေလးသည္ တစ္သက္မွ တစ္ခါသာျဖစ္ထြန္းသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါျဖစ္ထြန္းသည္။ ထို႕အတူ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ ဝမ္းနည္းမႈသည္လည္း ဆတူျဖစ္ထြန္းျပန္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခုလာဖို႕ ဝမ္းနည္းမႈတစ္ခုကို မျဖစ္မေနၾကံဳရသလို ဝမ္းနည္းမႈတစ္ခုလာဖို႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခု ၾကိဳ၍လာသလိုျဖစ္ေခ်ျပီ။ တစ္ခုလာ တစ္ခုေခ် အေနအထားမ်ိဳးမွာ ရွင္သန္ေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘဝတြင္ ရွင္သန္ျခင္းသည္ မည္သည့္အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ေနပါသလဲ။
“မနက္ျဖန္မွာ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ” ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို ေမးလွ်င္ျဖင့္ လူတိုင္း ေျဖၾကမည္မွာ သူတို႕ဘဝႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ၊ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ၊ ထို႕ျပင္ ေငြတလံုးတခဲတည္းဝင္တတ္ေသာ ထီေပါက္ခ်င္သည္ ဆိုသည့္အေျဖမ်ိဳးသာရေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ တကယ္တမ္းဆိုရလွ်င္ ထိုအရာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဟုတ္။ စိတ္မွာျဖစ္ခ်င္ေနသည့္အရာတစ္ခုကို မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိသိႏွင့္ ထုတ္ေျပာလိုက္ျခင္းမွ်သာ ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံယူမိသည္။
ဆိုပါစို႕။ ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးလွ်င္ ထိုကေလး၏အေျဖသည္ သူ႕မိသားစု၊ သူ႕ေက်ာင္းႏွင့္ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွ သူလိုခ်င္ေသာအရာတစ္ခုကို ႏႈတ္မွဖြင့္ဟေျပာဆိုျခင္းသာ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ တကယ္တမ္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည္မွာ အရာအားလံုးထက္ေလးနက္ပါသည္။
စစ္ဘုရင္ နပိုလီယမ္ဘိုနာပတ္ က ဆိုသည္။ “မျဖစ္ႏိုင္တာမရွိဘူး၊ မျဖစ္ေသးတာပဲ ရွိတယ္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နပိုလီယံ သူ႕အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚသလိုမ်ိဳး စစ္ဘုရင္ျဖစ္ဖို႕ မၾကိဳးစားပါ။ သို႕ေသာ္ မနက္ျဖန္ကို မည္သည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ရွင္သန္ေနရသလဲ ဆိုသည့္အေျဖကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ စဥ္းစားရဆဲ ျဖစ္သည္။
မနက္ျဖန္တြင္ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးမ်ားမွာသာ ခိုေအာင္းေနေသာ လွ်ပ္စစ္မီးသည္ ပန္းတုန္း၊ ဝန္ရ၊ ေထာက္ရစ္ ကဲ့သို႕ေသာ မင္းတုန္းအနီးအပါးမွ ရြာမ်ားသို႕ ေရာက္ေလမလား ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရမည္လား။ ဒါက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဟုတ္။ ဒါက ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သည့္ အေၾကာင္းတရားျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းတရားတုိ႕ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ရန္တာဝန္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားသူမွာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ျပန္။ မ်က္မွန္၏အကူအညီပါမွ အရာဝတၳဳတို႕ကို ထင္ရွားစြာျမင္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မနက္ျဖန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးတို႕သည္ မ်က္မွန္၏ အကူအညီမပါဘဲ အရာရာကို သိသာထင္ရွားစြာျမင္ႏိုင္ေလမည္လား။ ဒါသည္ကား မေမွ်ာ္လင့္သင့္ေသာ အရာ။
လူတိုင္းတြင္ အသိတရားရွိသည္။ ဘယ္ဟာကေတာ့ ငါလုပ္ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္ဟာကေတာ့ ငါမလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုသည့္အသိကုိ ဦးေႏွာက္ၾကီးကတြက္ခ်က္ေပးသည္။ ထိုအသိတရားေၾကာင့္ပင္ လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္ ၾကိဳးစားလွ်င္ရႏိုင္လွ်က္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားစြာရွိသည္။ ထိုအသိတရားေၾကာင့္ပင္ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္အရာကိုမွ ၾကိတ္မွိတ္ၾကိဳးစားေနမႈေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးခဲ့ရသည္မ်ားစြာလည္းရွိသည္။ ထိုအသိတရားကို ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသားႏွင့္ပါ ပူးေပါင္းထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အေျဖမွန္ကို အခ်ိန္တိုျဖင့္တြက္ခ်က္ႏိုင္ေလမည္လား။
ရုပ္အာဟာရ၊ ခႏၶာအာဟာရကိုျဖည့္ရင္း ေမ့က်န္ခဲ့ေသာ စိတ္အာဟာရမ်ားစြာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ တစ္လတစ္ခါ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႕ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အနားမေပးဘဲေနထိုင္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္မွာေနပါလွ်က္၊ အညာသို႕လည္း ဘုရားဖူးထြက္ပါလွ်က္၊ အေဝးေရာက္ဘုရားဖူးမ်ားကဲ့သို႕ပင္ ေလးဆူဓါတ္ပံု ျမတ္ေရႊတိဂံုကို တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါသာ ေရာက္သည္။ ယခုမနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာကို တြက္ခ်က္ထားသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ရွင္သန္ခဲ့ဖူးျပီ။ လာမည့္မနက္ျဖန္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားျဖင့္ တြက္ခ်က္ထားသည့္ေန႕အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ၾကိဳလင့္ခ်င္ပါသည္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာၾကသည္။ က်န္းမာေရးလည္း ျပည့္စံု၊ လူလည္းကံုလံုသည့္ ဘဝမ်ိဳးေလးကို ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျပည့္စံုလိုက္ေလမလဲ တဲ့ေလ။ တစ္ခုေကာင္းမြန္ဖို႕ တစ္ခုသည္အဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရမည္သာျဖစ္သည္။ ကိုယ္တုိင္ သတိမမူမိေသးတာသာ ျဖစ္မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဒုတိယမၸိ ေျပာခ်င္ပါသည္။ မနက္ျဖန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားျဖင့္ တြက္ခ်က္ထားသည့္ စီရင္မႈအတိုင္းသာ ေနထိုင္လိုပါသည္။ ထိုအရာသည္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္ ေသခ်ာေနသည္က မနက္ျဖန္သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္၏ စီရင္မႈအတိုင္း လိုက္ပါခရီးသြားရမည့္ေန႕ျဖစ္သည္ဟုပင္္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ ေတာ္ရာမွာ မေနရ ဆိုသည့္ စကားပံုလိုပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ သင့္ေတာ္သည္ ဆိုသည့္စကားလံုးေလးႏွင့္အတူေနထိုင္၍ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ လုပ္ခ်င္စိတ္တို႕ကို ခ်ဳပ္ထိန္းထားရသည္မဟုတ္ပါလား။
ေသခ်ာပါသည္။ မနက္ျဖန္သည္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္၏ စီရင္ရာေန႕ျဖစ္၍ မနက္ျဖန္သည္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသား၏အလိုကို ျပင္းျပင္းျပျပရွာေဖြဦးမည့္ ဒုတိေျမာက္ေန႕စြဲ ျဖစ္ေပဦးေတာ့မည္။
“ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ မနက္ျဖန္ကို ႏိုးထခ်င္တာလဲ”
ဆိုသည့္ေမးခြန္းအတြက္အေျဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တစ္ခုသာ ရွိပါသည္။ ႏွလံုးသား၏အလိုကို လိုက္ႏိုင္မည့္ေန႕ေပၚလာႏိုးႏိုးျဖင့္ ရွင္သန္ရျခင္း ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သည္။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
ဟုတ္သည္။ လတ္တေလာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ေမးခြန္းတစ္ခု ျပင္းျပင္းျပျပဝင္ေရာက္ေနသည္။ မနက္ျဖန္ကို ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ၾကိဳဆိုၾကမလဲ ဆိုသည့္ အေတြးသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တစ္ခုလံုး ကို ျဖန္႕က်က္ ၾကီးစိုးေန၏။
လူတိုင္းတြင္ မနက္ျဖန္ကို ႏိုးထဖို႕ဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ရွိၾကသည္ခ်ည္းသာျဖစ္မည္။ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းသြားဖို႕၊ မနက္ျဖန္စပါးရိတ္ဖို႕၊ မနက္ျဖန္တရားစီရင္ဖို႕…စသျဖင့္ အေၾကာင္းတရားမ်ားစြာျဖင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႕ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည့္အရာေလးကေတာ့ျဖင့္ ရွားပါးေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ စေနတနဂၤေႏြေက်ာင္းပိတ္ရံုးပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာပင္ အားလပ္ရက္မရွိေသာ လူၾကီးလူငယ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကၽြန္တာ့္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္အျပည့္ျဖစ္သည္။
သြားလာလႈပ္ရွားေနေသာ ဘက္စ္ကား၊ လူအုပ္မ်ားၾကားတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ သြားလာလႈပ္ရွားေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘဝသည္ ရွင္သန္ရတာ ခက္ခဲပင္ပန္းေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ခဏခဏထင္ခဲ့ဖူးသည္။ တခါတစ္ရံေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တင္မက လူသားအားလံုးသည္ အရူးမ်ားဟု ထင္မိ၏။ တစ္ခ်ိန္မွာေသဆံုးမည္ကိုသိလွ်က္၊ ေသဆံုးျပီးလွ်င္ ပိုင္ဆိုင္သမွ်အရာအားလံုးကို ထားရစ္ခဲ့ရမည္ဆိုသည္ကိုလည္း သိလွ်က္ႏွင့္ ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေငြကို ကုန္းရွာေနၾကသည္မွာ နဖူးကေခၽြး ေျခမက်သည္ထိမဟုတ္ပါလား။
လမ္းေဘးဝဲယာမွာ လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားစြာကိုၾကည့္ရင္း သူတို႕ဘဝေလးေတြသည္ ပင္ပန္းဖို႕ ေကာင္းစြဟု စဥ္းစားဖူးသည္။ မနက္ျဖန္လည္း ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရဦးမည့္အတူတူ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား မနက္ျဖန္ကို ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ မၾကိဳလင့္ခဲ့ရပါသလဲ ဟုလည္း မခ်ိတင္ကဲ ေတြးမိခဲ့ဖူးသည္။ သို႕မဟုတ္ ေသဆံုးျခင္းမဟုတ္ပါဘဲ ရွင္သန္ျခင္းတြင္ မြန္ျမတ္မႈတစ္ခုျဖင့္အစားထိုးမိေပလိမ့္မည္။
အညာတစ္ေလွ်ာက္ ခရီးထြက္တိုင္းလည္း ကိုင္းထဲယာထဲတြင္ ျမင္ေနရေသာ ေတာင္သူတို႕အား၊ လယ္သမားတို႕အား ကၽြန္ေတာ္ သနားသည္္။ သူတို႕၏ဘဝသည္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးကုန္ပါမွ တစ္ႏွစ္လံုးစာအတြက္ ခုႏွစ္သိနး္ရွစ္သိန္းခန္႕ေသာေငြကို ရမည္ဆိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ၾကီးတစ္ခုျဖင့္သာ လည္ပတ္ေနသည့္ ယႏၱရားကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသည္။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ရြာလူၾကီးသည္ပင္ ကိုယ့္ရြာသူရြာသားတို႕ပိုင္ဆိုင္သင့္သည့္ ျပည္သူအခြင့္အေရးကို မေတာင္းဆိုတတ္သည့္္အခါ အညာရြာတို႕သည္ ေျခာက္ခန္းျမဲခန္းလွ်က္။ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး ေျခခ်ိဳးလက္ခ်ိဳး ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳး အလုပ္လုပ္ပါမွ ရသည့္ ေငြကိုသာ ေမွ်ာ္မွန္းလွ်က္။ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္၍ ဥတုရာသီေဖါက္ျပန္လွ်င္မူ ေၾကြးထူရျပန္ေသးသည္။ ကဲ ရွင္သန္ရတာပင္ပန္းလြန္းေပဘူးလား။
ျမန္မာ့က်က္သေရေဆာင္ ပုဂံသို႕ ဘုရားဖူးခရီးထြက္ေတာ့လည္း သစ္လြင္ျခင္းႏွင့္ ေဟာင္းႏြမ္းျခင္းတို႕ကို တြဲလွ်က္ျမင္ခဲ့ရျပန္သည္။ ျမင္ခဲ့ရေသာ ေရွးအႏုလက္ရာတို႕ကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္လူမ်ိဳးကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ ဂုဏ္ယူဝံ႕ၾကြားစိတ္ျဖစ္မိသည္မွာ ခဏခဏ။ သို႕ေသာ္ လမ္းေဘးဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္မွ မခမ္းမနား ေဟာင္းႏြမ္းေသာေစတီအိုတို႕ကို ျမင္တိုင္းလည္း ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုသည့္ အသိၾကီးဝင္လာသည္မွာ ခဏခဏ။ မပ်က္စီးေသးေသာ္လည္း ေဟာင္းႏြမး္ေနေသာ ေစတီေတာ္မ်ားႏွင့္ မပ်က္စီးပါလွ်က္ အထပ္ထပ္ျပဳျပင္ေနေသာ ေစတီေတာ္မ်ား။ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ ဘုရင္တို႕တည္ထားခဲ့ေသာ ေစတီဘုရားမွန္သမွ် ဝင္းလက္သေလာက္ မည္သူတည္ထားမွန္းမသိရေသာ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ေစတီအိုတို႕သည့္လည္း ေနရာအႏွံ႕အျပား။ ထိုအရာသည္ပင္ ပုဂံ၏အလွေလပဲလား။ နာမည္တစ္ခု၏ သက္ေရာက္မႈသည္ သက္မဲ့အရာဝတၳဳအေပၚမွာေတာင္ အျမင္တို႕ ကြာျခားမႈရွိေလသလား။ ထို႕ေၾကာင့္သာ လူသားတိုင္း နာမည္ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာမႈေနာက္သို႕ လိုက္ေနေလေရာ့သလား။
သို႕ေသာ္ ထိုနာမည္ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာမႈသည္ ကိုယ္ေသဆံုးျပီးေနာက္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာဆိုဘာမွမသိ၊မပိုင္၊ မရ ႏိုင္ေတာ့သည့္အေျခအေနမဟုတ္ပါလား။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုသည့္ စကားလံုးေလးသည္ ရွင္သန္မႈဆိုသည့္စကားလံုးႏွင့္ အေရအတြက္တူညီေသာ္ျငား ဖမ္းရခက္လြန္းလွသည္။ ရွင္သန္မႈဆိုသည့္စကားလံုးေလးသည္ တစ္သက္မွ တစ္ခါသာျဖစ္ထြန္းသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါျဖစ္ထြန္းသည္။ ထို႕အတူ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ ဆန္႕က်င္ဘက္ ဝမ္းနည္းမႈသည္လည္း ဆတူျဖစ္ထြန္းျပန္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခုလာဖို႕ ဝမ္းနည္းမႈတစ္ခုကို မျဖစ္မေနၾကံဳရသလို ဝမ္းနည္းမႈတစ္ခုလာဖို႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတစ္ခု ၾကိဳ၍လာသလိုျဖစ္ေခ်ျပီ။ တစ္ခုလာ တစ္ခုေခ် အေနအထားမ်ိဳးမွာ ရွင္သန္ေနရသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘဝတြင္ ရွင္သန္ျခင္းသည္ မည္သည့္အဓိပၸါယ္ သက္ေရာက္ေနပါသလဲ။
“မနက္ျဖန္မွာ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ” ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို ေမးလွ်င္ျဖင့္ လူတိုင္း ေျဖၾကမည္မွာ သူတို႕ဘဝႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ၊ သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ၊ ထို႕ျပင္ ေငြတလံုးတခဲတည္းဝင္တတ္ေသာ ထီေပါက္ခ်င္သည္ ဆိုသည့္အေျဖမ်ိဳးသာရေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ တကယ္တမ္းဆိုရလွ်င္ ထိုအရာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဟုတ္။ စိတ္မွာျဖစ္ခ်င္ေနသည့္အရာတစ္ခုကို မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိသိႏွင့္ ထုတ္ေျပာလိုက္ျခင္းမွ်သာ ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံယူမိသည္။
ဆိုပါစို႕။ ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးလွ်င္ ထိုကေလး၏အေျဖသည္ သူ႕မိသားစု၊ သူ႕ေက်ာင္းႏွင့္ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္မွ သူလိုခ်င္ေသာအရာတစ္ခုကို ႏႈတ္မွဖြင့္ဟေျပာဆိုျခင္းသာ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ တကယ္တမ္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည္မွာ အရာအားလံုးထက္ေလးနက္ပါသည္။
စစ္ဘုရင္ နပိုလီယမ္ဘိုနာပတ္ က ဆိုသည္။ “မျဖစ္ႏိုင္တာမရွိဘူး၊ မျဖစ္ေသးတာပဲ ရွိတယ္” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နပိုလီယံ သူ႕အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚသလိုမ်ိဳး စစ္ဘုရင္ျဖစ္ဖို႕ မၾကိဳးစားပါ။ သို႕ေသာ္ မနက္ျဖန္ကို မည္သည့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ရွင္သန္ေနရသလဲ ဆိုသည့္အေျဖကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ စဥ္းစားရဆဲ ျဖစ္သည္။
မနက္ျဖန္တြင္ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးမ်ားမွာသာ ခိုေအာင္းေနေသာ လွ်ပ္စစ္မီးသည္ ပန္းတုန္း၊ ဝန္ရ၊ ေထာက္ရစ္ ကဲ့သို႕ေသာ မင္းတုန္းအနီးအပါးမွ ရြာမ်ားသို႕ ေရာက္ေလမလား ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရမည္လား။ ဒါက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဟုတ္။ ဒါက ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္သည့္ အေၾကာင္းတရားျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းတရားတုိ႕ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ရန္တာဝန္ကို ကိုင္ေဆာင္ထားသူမွာ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ျပန္။ မ်က္မွန္၏အကူအညီပါမွ အရာဝတၳဳတို႕ကို ထင္ရွားစြာျမင္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မနက္ျဖန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးတို႕သည္ မ်က္မွန္၏ အကူအညီမပါဘဲ အရာရာကို သိသာထင္ရွားစြာျမင္ႏိုင္ေလမည္လား။ ဒါသည္ကား မေမွ်ာ္လင့္သင့္ေသာ အရာ။
လူတိုင္းတြင္ အသိတရားရွိသည္။ ဘယ္ဟာကေတာ့ ငါလုပ္ႏိုင္တယ္၊ ဘယ္ဟာကေတာ့ ငါမလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုသည့္အသိကုိ ဦးေႏွာက္ၾကီးကတြက္ခ်က္ေပးသည္။ ထိုအသိတရားေၾကာင့္ပင္ လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္ ၾကိဳးစားလွ်င္ရႏိုင္လွ်က္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ေသာ အခြင့္အလမ္းမ်ားစြာရွိသည္။ ထိုအသိတရားေၾကာင့္ပင္ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ မျဖစ္ႏိုင္သည့္အရာကိုမွ ၾကိတ္မွိတ္ၾကိဳးစားေနမႈေၾကာင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆံုးခဲ့ရသည္မ်ားစြာလည္းရွိသည္။ ထိုအသိတရားကို ဦးေႏွာက္ႏွင့္ ႏွလံုးသားႏွင့္ပါ ပူးေပါင္းထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အေျဖမွန္ကို အခ်ိန္တိုျဖင့္တြက္ခ်က္ႏိုင္ေလမည္လား။
ရုပ္အာဟာရ၊ ခႏၶာအာဟာရကိုျဖည့္ရင္း ေမ့က်န္ခဲ့ေသာ စိတ္အာဟာရမ်ားစြာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ တစ္လတစ္ခါ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႕ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အနားမေပးဘဲေနထိုင္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္မွာေနပါလွ်က္၊ အညာသို႕လည္း ဘုရားဖူးထြက္ပါလွ်က္၊ အေဝးေရာက္ဘုရားဖူးမ်ားကဲ့သို႕ပင္ ေလးဆူဓါတ္ပံု ျမတ္ေရႊတိဂံုကို တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါသာ ေရာက္သည္။ ယခုမနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာကို တြက္ခ်က္ထားသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ရွင္သန္ခဲ့ဖူးျပီ။ လာမည့္မနက္ျဖန္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားျဖင့္ တြက္ခ်က္ထားသည့္ေန႕အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္ၾကိဳလင့္ခ်င္ပါသည္။
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပာၾကသည္။ က်န္းမာေရးလည္း ျပည့္စံု၊ လူလည္းကံုလံုသည့္ ဘဝမ်ိဳးေလးကို ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျပည့္စံုလိုက္ေလမလဲ တဲ့ေလ။ တစ္ခုေကာင္းမြန္ဖို႕ တစ္ခုသည္အဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရမည္သာျဖစ္သည္။ ကိုယ္တုိင္ သတိမမူမိေသးတာသာ ျဖစ္မည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဒုတိယမၸိ ေျပာခ်င္ပါသည္။ မနက္ျဖန္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႏွလံုးသားျဖင့္ တြက္ခ်က္ထားသည့္ စီရင္မႈအတိုင္းသာ ေနထိုင္လိုပါသည္။ ထိုအရာသည္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္သည္။သို႕ေသာ္ ေသခ်ာေနသည္က မနက္ျဖန္သည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္၏ စီရင္မႈအတိုင္း လိုက္ပါခရီးသြားရမည့္ေန႕ျဖစ္သည္ဟုပင္္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ ေတာ္ရာမွာ မေနရ ဆိုသည့္ စကားပံုလိုပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ သင့္ေတာ္သည္ ဆိုသည့္စကားလံုးေလးႏွင့္အတူေနထိုင္၍ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ လုပ္ခ်င္စိတ္တို႕ကို ခ်ဳပ္ထိန္းထားရသည္မဟုတ္ပါလား။
ေသခ်ာပါသည္။ မနက္ျဖန္သည္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္၏ စီရင္ရာေန႕ျဖစ္၍ မနက္ျဖန္သည္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသား၏အလိုကို ျပင္းျပင္းျပျပရွာေဖြဦးမည့္ ဒုတိေျမာက္ေန႕စြဲ ျဖစ္ေပဦးေတာ့မည္။
“ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ မနက္ျဖန္ကို ႏိုးထခ်င္တာလဲ”
ဆိုသည့္ေမးခြန္းအတြက္အေျဖသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တစ္ခုသာ ရွိပါသည္။ ႏွလံုးသား၏အလိုကို လိုက္ႏိုင္မည့္ေန႕ေပၚလာႏိုးႏိုးျဖင့္ ရွင္သန္ရျခင္း ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သည္။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္