“ရုပ္ေသးရုပ္ပြဲေတာ္”
တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္ေနေသာ
လမ္းက်ဥ္းေလးဝယ္ ထိုင္ေနသူအမ်ားအျပားရွိပါသည္။ သူတို႕သည္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းၾကီးစြာျဖင့္
ေကာင္းကင္ဆီသို႕ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုတိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္ေနေသာ လမ္းေလးမွာပင္ လႈပ္ရြေနၾကသူမ်ားလည္းရွိပါသည္။
“ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ”
“ဘယ္ေတာ့လာမွာလဲ”
တိုးသဲ့သဲ့ေမးသံမ်ားသည္
တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ရံဖန္ရံခါ ေဖါက္ထြက္လာၾက၏။ သို႕ေသာ္ ထိုေမးခြန္းသည္ ေမးခြန္းသာျဖစ္လွ်က္
အေျဖမရွိ။ အေျဖမရွိခဲ့။
လမ္းက်ဥ္းေလးဝယ္
အလင္းတခ်ိဳ႕ စိုက္ခနဲ စိုက္ခနဲ က်လာသည္။ ထိုအလင္းတို႕အား လိုက္ဖမ္းေနၾက၏။ ကိုယ့္ေဘးနားသို႕
အလင္းက်လာပါလွ်က္ မျမင္ၾကသူေတြကလည္း အမ်ားအျပား။
“မလာေသးဘူးလား”
“ခုထိ
မလာေသးဘူးလား”
“ေမွ်ာ္ရတာ
ပင္ပမ္းလွျပီ”
လူတခ်ိဳ႕၏
တီးတိုးရြတ္ဆိုသံသည္ သိပ္မက်ယ္ေလာင္ေတာ့။ အလင္းဖမ္းသူအမ်ားအျပား၏ လႈပ္ရြသံသည္သာ ဖံုးလႊမ္းသြား၏။
“ေဟာ
ဟိုနားမွာ ေဟ့”
“ဒီမွာဟ
ဒီမွာ”
……………………………..။
“အလင္းရွင္သည္ အေမွာင္ကို ခြင္းဖို႕ၾကိဳးစားေသာ္ျငား
လူသားတို႕၏ စာနာမႈမရွိျခင္းကို ေတြ႕ျမင္ရေသာေၾကာင့္ အေမွာင္ကိုမခြင္းပဲ ေကာင္းကင္ထက္သို႕
ျပန္သြားလတံ႕”
ရုတ္တရက္
ၾကားလိုက္ရေသာ စကားသံေၾကာင့္ အလင္းဖမ္းသူမ်ားေကာ၊ အလင္းကို မျမင္ရ၍ တိတ္ဆိတ္ေနၾကသူမ်ားပါ
ရုတ္တရက္ လန္႕ဖ်ပ္သြားၾကသည္။ ဒီအေမွာင္ကို မခြင္းႏုိင္ေတာ့ဘူးလား ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ားစြာတဝဲလည္လည္ျဖင့္
အသံရွင္ကို လိုက္ရွာေနၾက၏။ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ အသံရွင္ကို အေမွာင္ပ်ပ်တြင္ ေတြ႕လိုက္ရ၏။
ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းကို
ေက်ာတြင္စိုက္လွ်က္ လက္တြင္ေတာ့ ဓါတုေဆးမ်ားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားသည့္ မီးလင္းလက္ေကာက္မ်ား
ဝတ္ဆင္ထားသည့္ လူတစ္ေယာက္။ ထိုသူ႕သ႑ာန္ကို ၾကည့္ရံုမွ်ျဖင့္ စိတ္မႏွံ႕ဟု သိသာေနသည္။
သို႕ေသာ္ လူအားလံုး မလႈပ္ရဲဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္စြာ ေတြးေတာေနၾကသည္။
သဘင္သည္စကား၊
အရူးစကား၊ ကေလးစကားတို႕ကို မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္မလုပ္သင့္ဟူသည့္ ေရွးက ခ်န္ထားခဲ့သည့္ စာသားကို
ေတြးးေတာေနၾကသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဒီအရူး၏ စကားကို ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္သည္ ဟု ေတြးသူ
အမ်ားအျပားရွိသလို တခ်ိဳ႕ကလည္း စိုက္ခနဲစိုက္ခနဲက်လာေသာ အလင္းမ်ားအား ေကာက္ယူဖို႕ ေခ်ာင္းေျမာင္းေနၾကျပန္၏။
ထို႕ေနာက္
ထိုစိတ္မႏွံ႕သူက လမ္းက်ဥ္းေလးတြင္ပင္ ရပ္လွ်က္ အလင္းစမ်ားအား ေကာက္ခါငင္ကာျဖင့္ လိုက္ေကာက္ေနျပန္သည္။
ထို႕ေနာက္ အလင္းရွာမေတြ႕သူတခ်ိဳ႕အား အလင္းစေပးလိုက္ ေကာက္လိုက္လုပ္ေနသျဖင့္ က်န္သူတို႕မွာ
မေတြးအားေတာ့။ သူတို႕ပါ အေလာတၾကီးလိုက္ေကာက္ၾကျပန္၏။ စိတ္မႏွံ႕သူေပးေသာ အလင္းေၾကာင့္
လူတခ်ိဳ႕သည္လည္းအလင္းကို ရွာေဖြႏိုင္စြမ္းရွိလာျပန္သည္။
“အလင္းေတြဝယ္ခ်င္ပါတယ္ အလင္းတစ္စအတြက္ အမိုးတစ္စိတ္
နဲ႕ လဲပါ့မယ္။”
ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ
အသံမ်ားေၾကာင့္ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ လူအေပါင္းသည္ အသံလာရာသို႕လွည့္ာကည့္လိုက္ၾက၏။ လူၾကီးလူေကာင္းပံုဝတ္ဆင္ထားေသာ
အမည္းေရာင္ ကမၺလာမ်ားထံမွ အသံထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အမိုးမရွိ၊ အကာမရွိ၊ အိမ္မရွိ၊ ယာမရွိ
ဆိုသည့္နာမည္ျဖင့္ လမ္းက်ဥ္းေလးတြင္ ေနလာတာၾကာျပီျဖစ္ေသာ သူတို႕အတြက္ေတာ့ အမိုးတစ္စိတ္ဟူသည္
ၾကီးမားသည့္ ဆြဲေဆာင္မႈၾကီးျဖစ္သည္။
စိတ္မႏွံ႕သည့္အရူးမွလြဲ၍
က်န္သူမ်ား၏ မ်က္ႏွာတြင္ အနီေရာင္သမ္းလာသည္။ ထို႕ေနာက္ အလင္းေကာက္ဟန္မွာ ကနဦးကလို
ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေျပးခြေက်ာ္လႊားကာ ေကာက္ေနၾကသည္။ အလင္းမျမင္သူတခ်ိဳ႕ကလည္း
ကိုယ့္ေဘးနားမွာရွိလိုရွိျငား လက္ျဖင့္ မွန္းသမ္းရမ္းကာ ေကာက္ၾက၏။ ကံေကာင္းသူတခ်ိဳ႕ရွိသလို
ကံဆိုးျမဲဆိုးေနသူလည္း ရွိသည္။
အရူးသည္
ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းေလးေလး ခါလိုက္ရင္း အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားဆီသို႕ တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားေလ၏။
“ဘာ့ေၾကာင့္
အလင္းကို ဝယ္ခ်င္ရတာတုန္း”
“အရူးက
အရူးလို ေနစမ္းပါ”
“ဘာ့ေၾကာင့္
အလင္းကို ဝယ္ခ်င္ရတာတုန္း”
အရူး၏
ထပ္ေမးသံၾကားေတာ့ အမည္းေရာင္ ကမၺလာတစ္ခုက ေျဖသည္။
“သူတို႕ဆီမွာ
အလင္းေတြမ်ားရင္ က်ဳပ္တို႕ အေမွာင္ေတြ အတြက္ ေနရခက္မွာေပါ့ဗ် အားလံုးစုစုစည္းစည္းနဲ႕
အလင္းကို တူတူေကာက္လိုက္ၾကရင္ အလင္းထုၾကီးက က်ဳပ္တို႕ကို ဖယ္ထုတ္မွာေလ ခုလိုက်ေတာ့
အမိုးတစ္စိတ္ဆိုျပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက ္အလင္းေကာက္ရင္း သူတို႕စိတ္ေတြ မသန္႕ရွင္းေတာ့ဘူး
ေတြ႕လား အဲဒီအခ်ိန္က် အလင္းရွင္လည္း သူႈလူေတြရဲ႕ စိတ္ညစ္ေထးမႈကိုၾကည့္ျပီး အလင္းကို
ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္မွာပဲ အဲဒီအခါ ဒီကမၻာက က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ ကမၻာ ျဖစ္ျမဲျဖစ္ေနမွာေပါ့”
အရူးက
ေခါင္းခါလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ဆန္စြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။
“ၾကားၾကလား”
မည္သူမွ်
သူ႕ကို လွည့္မၾကည့္
“ၾကားၾကလား”
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္
ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေကာင္းေနၾကဆဲ။
“ၾကား
ၾက လား”
ထို႕ေနာက္ေတာ့
ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားသံမ်ားမွလြဲ၍ မည္သည့္အရာမွ် မၾကားရေတာ့။ အသံမထြက္ပဲ ေအာ္ဟစ္ေနသည့္
အရူးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေနသည့္ လူစုၾကီးသာ က်န္ခဲ့ေတာ့၏။ အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားကေတာ့
ေက်နပ္စြာ လက္ပိုက္ေငးၾကည့္ေနၾကဆဲ။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္
အရူး၏ မ်က္ဝန္းမ်ား ရုတ္တရက္ျပံဳးသြား၏။ ထို႕ေနာက္ေတာ့ ေက်နပ္စြာ ေခါင္းတျငိတ္ျငိတ္လုပ္ေနျပန္သည္။
ထို႕ေနာက္ အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားကို လက္ညိဳးထိုးကာ ဟားတိုက္ရယ္ေမာျပန္၏။ သို႕ေသာ္ အသံမထြက္။
အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားကေတာ့ အရူးကို ေၾကာင္အစြာ ျပန္ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။
“ဒီအရူးေတာ့
စိတ္မႏွံ႕ေတာ့ဘူးထင္တယ္”
“ၾကည့္ရတာ
ပိုပုိဆိုးလာတယ္ထင္ပ”
ထို႕ေနာက္
သူတို႕၏ မ်က္လံုးမ်ားကို အျပိဳင္အဆိုင္ အလငး္ေကာက္ေနၾကေသာ လူစုၾကီးထံသို႕ လႊဲလိုက္ျပန္သည္။
အရူးကေတာ့
သူတို႕ကို ဟားတိုက္ရယ္ေမာရင္း
“အဖန္တီးခံအခ်င္းခ်င္း
ဘာ့ေၾကာင့္ တိုက္ခိုက္ေနၾကပါသလဲ” ဟု ရြတ္ဆိုကာ လမ္းက်ဥ္းေလးထဲမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့၏။
လူစုၾကီးကေတာ့
အျပိဳင္အဆိုင္ အလင္းေကာက္ဆဲ။ အမည္းေရာင္ကမၺလာမ်ားသည္လည္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနၾကဆဲ။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္