“ဝက္ကေလး ေပ်ာ္ပါေစ”

ဝက္ကေလးကို ခ်စ္မိတာ ဘယ္က စခဲ့လဲ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္မိတာကေတာ့ ေသခ်ာေနပါျပီ။ ဝက္ကေလးက နားရြက္ဖါးဖါးေလးရွိတယ္။ ေနာက္ အရပ္ျမင့္တယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထက္ သံုးဆေလာက္ဝေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ပါပဲ။ ဟုတ္တယ္။ ဝက္ကေလးဆိုတာ ကိုယ္ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့ နာမည္ေလး။ သူက ကုိယ့္လို လူသားေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။


ခေရပင္ေအာက္မွာ ကစားတဲ့ အရြယ္ေတြ ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ျပီ။ အိုးပုတ္လည္းမကစားေတာ့ဘူး။ သူလူဆိုးလုပ္၊ ကိုယ္စစ္သားလုပ္တဲ့ အခန္းက႑ေတြလည္း ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ျပီ။ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္တြဲထားၾကတာဟာ ခုမွ ဘာ့ေၾကာင့္ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းေနတာလဲမသိဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဝက္ကေလးနဲ႕ကိုယ္ဟာ ငယ္ကတည္းက လက္တြဲျပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ခု ေက်ာင္းျပီးလို႕ အလုပ္ခြင္ေတာင္ ကိုယ္စီဝင္ေနၾကျပီ။ ဒီခ်ိန္ထိ ဝက္ကေလးနဲ႕ ကိုယ္ဟာ တစ္ေနရာရာသြားရင္ လက္တြဲတတ္တုန္း။

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဝက္ကေလးမွာ ထူးျခားတဲ့အခ်က္ မရွိပါဘူး။ သူမ်ားတကာေတြေျပာၾကတာကေတာ့ ဝက္ကေလးက လူေတာ္ေလး၊ ဥာဏ္ထက္သတဲ့။ သိမ္ေမြ႕သတဲ့။ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ဝက္ကေလးဟာ ဝက္ကေလးပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ဝက္ကေလး။

“ဟဲ့ ဘာလုပ္ေနတာလဲ”

ေယာက်္ားေလးတန္မဲ့ ဟဲ့ ေခၚတတ္တဲ့ အက်င့္ျပင္ပါဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပင္မရတာ ဝက္ကေလးရဲ႕ အက်င့္ပဲ။ ေက်နပ္စရာေကာင္းတာက ဝက္ကေလးရဲ႕ ဟဲ့ ဆိုတဲ့ ေခၚသံဟာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
“ကန္းေနလား စာရင္းလုပ္ေနတာ မေတြ႕ဘူးလား”

ကဲ ႏုႈတ္ဆက္ပံုက တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အဲသလို သင္းတာပါဆို။ သူ႕အေၾကာင္းေတြးေနတယ္ဆိုတာကို ေျပာစရာလား။ ေတြးရင္း ေရးလက္စ စာရင္းကို ဆက္ေရးေနလိုက္တယ္။ ဝက္ကေလးကေတာ့ အနားမွာရွိေနတုန္းပဲ။ ခါတိုင္းလို အန္တီေရ လို႕ ေမေမ့ကို လွမ္းမေခၚတာ ထူးျခားေနသလိုပဲ။ ခါတိုင္းဆို အန္တီေရ လို႕ လွမ္းေခၚမယ္။ ေမေမ ထြက္လာရင္ ေပါက္ကရရွစ္ဆယ္ေျပာျပီး ေမေမ့ကို လက္ဖက္သုပ္ေကၽြးခိုင္းမယ္။ ျပီးရင္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရက္ ကိုယ့္နားမွာ မေနပဲ ေမေမ့အနား ထိုင္ျပီး အရည္မရအဖက္မရ တတြတ္တြတ္ စကားေတြ ေျပာေနတတ္တာ ဝက္ကေလးရဲ႕ အက်င့္။

“ငါ ေျပာစရာရွိလို႕ လာတာဟ”
ေျပာစရာရွိလို႕ ဆိုပဲ။ ဝက္ကေလးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူ႕မ်က္လံုးေတြ တလက္လက္လင္းေနသလိုပဲ။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္။ ေရးလက္စ စာရင္းစာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕လက္ကို ဆြဲျပီး ခံုမွာထိုင္ခိုင္းလိုက္သလို ကိုယ္ပါထိုင္လိုက္ေတာ့

“အေအးသြားေသာက္ရေအာင္ဟာ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာခ်င္လို႕”

ၾကည့္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္လိုက္ပံုက။ အေအးေရာင္းသူကို အေအးသြားေသာက္ရေအာင္တဲ့။
“လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မယ္ေျပာစမ္းပါ ဝက္ရယ္ နင္ကလည္း ငါက ဘာကိစၥအေအးသြားေသာက္ရမွာတုန္း အေအးတစ္ပုလင္းကို အျမက္ ဘယ္ေလာက္ယူတယ္သိေနတဲ့သူက စိတ္သန္႕သန္႕နဲ႕ ေသာက္ႏိုင္မယ္ ထင္လို႕လား”
“တြက္တာခ်က္တာေတြ ခဏထားပါဦး ဘူဇြာရယ္ ဒီေန႕ ငါတိုက္ပါ့မယ္ တကယ္ေျပာစရာရွိေနလို႕ပါ”
“ေအးေအး ခဏေစာင့္ ေမေမ့ကို မွာလိုက္ဦးမယ္”

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္းအျပင္ဘက္ ထြက္လာတဲ့ ေမေမက
“မိဆုေရ အျပင္သြားျဖစ္ရင္ စၾကာမင္းလူးေဆးတစ္ဗူးေလာက္ ဝယ္ခဲ့ေပး သမီး ကုန္ေတာ့မယ္ ေနာက္ျပီးေတာ့ သန္ခ်ေဆးတစ္လံုးေလာက္လည္းဝယ္ခဲ့ ညည္းအေဖက မေန႕ကတည္းက ေျပာထားတာ ခု သူရံုးကေတာင္ျပန္လာေတာ့မယ္ ေမေမ မဝယ္ရေသးဘူး”

“ဟုတ္ ေမေမ အေတာ္ပဲ သမီး ေဆးသြားဝယ္လိုက္မယ္ေလ ဒီမွာ ဝက္နဲ႕လည္း မေတြ႕တာၾကာေတာ့ စကားေတြေျပာရင္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ သူ႕ကို ညွင္းလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ခဏေတာ့ ၾကာမယ္ေနာ္ ေမေမ”

“ေအးေအး သြားသြား ”
“အန္တီ႕ သမီးက ကပ္ေစးႏွဲ သူက ဆိုင္ရွင္ သားက သူမ်ားဝန္ထမ္းကို ဝန္ထမ္းဆီက ပဲ လုစားတယ္”
ဝက္ကေလးေျပာတဲ့ စကားၾကားေတာ့ ေမေမက ရယ္ျပီး
“ေအးေလ သမီးရယ္ ဝယ္ေကၽြးလိုက္ျပီးေရာ ေရတစ္ခြက္ ထမင္းတစ္ေစ့ေလာက္ ဒါမွ သူ ဝိတ္ခ်လို႕ရမွာ”
“အာ အန္တီကလည္း အလိုတူအလိုပါပဲ ဘူဇြာ့အတိုင္းပဲ”
ဝက္ကေလး စကားအဆံုး ရယ္သံေတြ စီစီညံသြားေပမယ့္ ဝက္ကေလးေျပာတဲ့ ေျပာစရာရွိလို႕ ဆိုတဲ့ စကားကို စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဘာအေၾကာင္းအရာမ်ားပါလိမ့္လို႕။

(၂)
ဝက္ကေလး ျပန္သြားျပီ။ ဝက္ကေလး ျပန္သြားေပမယ့္ သူေျပာသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက ကိုယ့္စိတ္မွာက်န္ခဲ့တယ္။ သူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိေနတယ္ တဲ့။ အဲဒီေကာင္မေလးက အရမ္းလွျပီး ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ပိန္သြယ္သြယ္ေလးတဲ့။ သူက ဝေနေတာ့ ခ်စ္ေရးဆိုဖို႕ ခက္ေနတယ္ တဲ့။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာက အဲဒီေကာင္မေလးနဲ႕ ခင္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ့လား တဲ့ေလ။ သူ႕ဆီမွာ ရည္းစားရွိမရွိ စံုစမ္းေပးပါ တဲ့ေလ။

ကိုယ့္ စိတ္ေတြ မရႊင္ဘူး။ ေမေမကေတာင္ ေမးေသး။ ဝက္က ႏွိပ္စက္တာလား၊ ညည္းက ႏွိပ္စက္တာလား တဲ့ေလ။ ျပန္လာကတည္းက မလန္းလို႕ တဲ့။
ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေျပာေနတဲ့ ဝက္ကေလးရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတြ ခ်ိဳလဲ့ေနတာပဲ။ အခ်စ္ေၾကာင့္ မနာလို ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒီလိုခံစားခ်က္ပါ့လားလို႕ အလန္႕တၾကား သိလိုက္ရတယ္။ သိပ္ပူေလာင္တာပဲ။

“ဟဲ့ ငါက ကူမယ္ ေျပာေနလို႕လား နင္ၾကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးဆိုေတာ့ နင္နဲ႕ ငါ သူငယ္ခ်င္းမို႕လို႕ စပ္စုခခ်င္လို႕ ေမးၾကည့္ရံုတင္ ကူမယ္ မေျပာမိပါဘူး ဘယ့္ႏွယ္ ဇြတ္အတင္း အကူအညီေတြ လာေတာင္းေနရတာလဲ ေတာင္းတာကလဲ အထက္စီးနဲ႕”

စကားေတြ ေရွ႕ေနာက္ညီမညီ မသိဘူး။ သိတာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက မ်က္ရည္ေတြ ေအာက္က်မလာဖို႕ အလိုအပ္ဆံုးဆိုတာပဲ သိလိုက္တယ္။ ဇြတ္တရြတ္ျငင္းပစ္ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန ထထြက္လာလိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွန္းေတာင္ မေမးခဲ့ရဘူး မဟုတ္လား။ ကိုယ္ အရမ္းမ်ား ရုပ္ပ်က္သြားသလားလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္မိေနတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ရုပ္ပ်က္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ အေျဖပဲ ရေနတာက ခက္တယ္။

“သူငယ္ခ်င္းလို႕ ေျပာေပမယ့္ ခိုးခ်စ္ရသူေလး ရွိဖူးတယ္ရင္ထဲ သိမ္းဆည္းကာရယ္ ရိုးသားခဲ့သေယာင္လည္း ေဆာင္ဖူးတယ္…”
ဖုန္းက ျမည္လာတဲ့ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ စိတ္မွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီသီခ်င္းသံနဲ႕လာတဲ့ဖုနး္ဆိုရင္ သူ႕ဆီကဖုန္း၊ ဝက္ကေလး ဆီကဖုန္းေပါ့။ ပစ္ထားမလို႕ စိတ္ကူးနဲ႕ မကိုင္ဘဲ ေနဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္္တားမရဘူး။ လက္ကသူ႕အလိုလို ဖြင့္လိုက္မိတယ္။
“ဟယ္လို”

ကိုယ့္အသံက မာဆတ္ေနႏိုင္မွန္းသိတယ္။ စိတ္ကမွ မညြတ္ႏူးတာ မျပင္ႏိုင္ဘူး။ တျခားသူလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဝက္ကေလးဆိုေတာ့ ဝက္ကေလးကိုေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႕ပဲ စကားေျပာခ်င္တယ္ေလ။ ကိုယ္စိတ္ညစ္ေနတယ္ဆိုလည္း စိတ္ညစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ကိုယ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္ဆိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေပါ့။ ကိုယ့္စိတ္ကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားစရာလိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ သူက ကိုယ့္အတြက္ မိသားစုျပီးတာနဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုးလူသားတစ္ေယာက္မဟုတ္လား။
“ဟဲ့ ညေနက ဘာလို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ထြက္ေျပးသြားတာလည္း”
ေျဖစရာအေျဖစကားမရွိဘူး။ တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ အေျခအေနကို အလန္႕တၾကား ဖံုးကြယ္ခ်င္ေဇာနဲ႕ ေျဖလိုက္မိတယ္။

“မိန္းကေလးေရာဂါ ထလာလို႕ေဟ့ ထပ္မေမးနဲ႕ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေတာ့”
သူ႕ဘက္က တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။
“ဘာလို႕ ဖုန္းဆက္တာတုန္း ေျပာစရာရွိတာ ျမန္ျမန္ေျပာဟ ဝက္ရ ငါ့ စာရင္းေတြ လုပ္ရဦးမယ္”
“ကူမွာလား မကူဘူးလား ဆိုတဲ့ အေျဖသိခ်င္လို႕ လွမ္းဆက္တာ”

ေစာေစာက အေမးသြက္သေလာက္ ခုတစ္ခါအေမးက်ေတာ့ အားေလ်ာ့ေနလိုက္တဲ့ေလသံ။ ကိုယ့္စိတ္မွာ သနားစိတ္ပ်ပ်ဝင္သြားတာကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရလိုက္ႏုိင္ဘူး။
“ေအးပါ ေအးပါ ငါနဲ႕ သိကၽြမ္းႏိုင္တဲ့ သိကၽြမ္းထားတဲ့ မိန္းကေလးထဲကဆို ငါကူညီပါ့မယ္ ဟုတ္ပလား”
“နင္ သိပါတယ္ နင္ နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရင္းႏွီးပါတယ္”

ဒီငဝက္ ရူးမ်ားရူးေနျပီလားမသိဘူး။ ကိုယ့္မွာက သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းတာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတာ သိရဲ႕သားနဲ႕။ က်န္တဲ့မိန္းကေလးေတြ သိတယ္ဆိုလည္း သိတဲ့အဆင့္ပဲရွိမွာ။ ရင္းႏွီးတဲ့ အဆင့္ေတာ့ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ထားပါေတာ့။ အခ်စ္ဆိပ္မႊန္ေနေတာ့လည္းဘယ္ေတြးႏိုင္စြမ္း ရွိမလဲေလ။ ကိုယ္ေတာင္ ညေနက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေန ထထြက္ေျပးတဲ့အထိ မႊန္ခဲ့မိတာ မဟုတ္လား။
“ဘယ္သူတုန္းဟ နာမည္ေျပာ ဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာသာေျပာ”
“နင္တို႕ရပ္ကြက္မွာေနတယ္”
“ဝက္စုက္ လာေနာက္မေနနဲ႕ ငါ့ရပ္ကြက္ဆိုရေအာင္ ငါက ရပ္ကြက္လူၾကီးေတာင္ မ်က္မွန္းတန္းမိတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ဆိုင္အလုပ္နဲ႕ကိုယ္ ရႈပ္ေနတာ”
“ေအးပါ ဘူဇြာရယ္ ေအးပါ နင္ စီးပြားေရးေသာင္းၾကမ္းမွန္း သိျပီးသားပါ သိပ္ၾကြားအေနစမ္းပါနဲ႕ နက္ျဖန္ ငါ ဓါတ္ပံုတစ္ပံုလာေပးမယ္ အဲဒါဆို  ဘယ္သူမွန္းနင္သိမွာပဲ ဟုတ္ျပီလား”
“ေအးေလ ရတယ္ နက္ျဖန္ေတာ့ လာမေပးနဲ႕ ေမေမ့ကို ေပးလို႕ရတယ္ဆိုရင္ ေပးခဲ့ ေမေမ့ကို ေပးလို႕မရဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီတစ္ပတ္အတြင္း ငါ က အလုပ္ရႈပ္ေနမွာဆိုေတာ့ ေနာက္ တနဂၤေနြ မွ လာေပးေတာ့ ဟုတ္ျပီလားနင္အလုပ္အားတဲ့ရက္ပဲေလ”
သူ႕ဘက္က တိတ္ဆိတ္သြားတာကို သိလိုက္ေပမယ့္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားရဲ႕ တိတ္ဆိတ္မႈကို ပိုျပီး ဆိုးရြားတယ္လို႕ ခံစားေနမိေတာ့ တကူးတက ေမးမေနမိေတာ့ဘူး။

“ငါ ဖုန္းခ်လိုက္ျပီေနာ္ ထမင္းစားေတာ့မလို႕”

သူ႕ဆီက အေျဖကိုေတာင္ မေစာင့္ပဲ ဖုန္းကို ခ်လိုက္မိတယ္။ ကိုယ့္စိတ္က ဒီဖုန္းကို ဆက္ကိုင္ထားဖို႕ ခြန္အားမရွိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား။
ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူမို႕ ကိုယ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ျမင္ဖူးသမွ် ေယာက်္ားေလးေတြထဲမွာေတာ့ ဝက္ကေလးက အေတာ္ဆံုးပဲ။ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ရွိတယ္။ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာတယ္။ စိတ္အားမေလ်ာ့တတ္ဘူး။ တစ္ခုခုေၾကာင့္  စိတ္ဓါတ္က်တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခဏပဲ။ မွတ္မိေသးတယ္။ တစ္ခါက အလုပ္မွာ ရာထူးတိုးအင္တာဗ်ဴးေျဖတာ။ က်သြားလို႕ သူ စိတ္ဓါတ္က်ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႕လည္း ေတြ႕ေရာ သူ႕မွာ ဘာစိတ္ဓါတ္က်မႈမွမရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ၾကိဳးစားမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးပဲရွိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ဝက္ကေလးမွာ ကိုယ္အၾကိဳက္ဆံုးအက်င့္က ကြမ္းမစားေဆးလိပ္မေသာက္တဲ့ အက်င့္ေလး။ အရက္ေတာင္ အလုပ္နဲ႕ပတ္သတ္လို႕ပဲ သူေသာက္တာ။ ဒါေတာင္ အာစြတ္ရံုရယ္။

တစ္ေခါက္သၾကၤန္တြင္းၾကီးေပ့ါ။ ကိုယ္ရယ္ဝက္ကေလးရယ္ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတုန္း ေက်ာင္းကေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းေတြက ေတြ႕သြားျပီး ေရလာေလာင္းၾကတယ္။ ေရနဲ႕အတူဘီယာေတြပါ ေရာထားလို႕ ဝက္ကေလးရယ္ေလ စိတ္ဆိုးသြားလိုက္တာ မ်က္ႏွာၾကီးကို နီရဲလို႕။ ကိုယ့္ကို ေရလာေလာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို ဝက္ကေလးရဲ႕ လက္သီးစာမိဖို႕ သီသီေလးပဲ လိုေတာ့တာ။ ကိုယ္က ဇြတ္အတင္း လက္ဆြဲျပီး ေမေမ့ကို လွမ္းေခၚလိုက္လို႕သာေပါ့။
ခုေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဝက္ကေလးမွာ ခ်စ္တဲ့ သူ ရွိေနျပီ တဲ့။ ကိုယ့္စိတ္မွာ ဟာတာတာၾကီး ျဖစ္ေနတာပဲ သိတယ္။ ဌာနဆိုင္ရာဝန္ထမ္းၾကီးကေတာ့ သိပါ့မလား။ ေအာ္ အစိုးရအရာရွိၾကီးကေတာ့ သိပါ့မလားေလ။ ဘူဇြာ တစ္ေယာက္လည္း ခံစားတတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း။

(၃)
သူေပးလာတဲ့ ဓါတ္ပံုကို အိပ္ကပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။
“ဟဲ့ ပံုကိုၾကည့္ဦးေလ”
“အိမ္ေရာက္မွ ၾကည့္ေတာ့မယ္ဟာ ဒါပဲ မဟုတ္လား ငါ သြားေတာ့မယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ မက္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။
“မိဆုု”
သြားျပီ။ ေခၚေနက် ဘူဇြာ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို မေခၚပဲ မိဆုဇံ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေခၚလိုက္ျပီဆိုတာနဲက သူ ဘယ္ေလာက္ထိအေရးၾကီးေနမွန္း သတိထားမိလိုက္တာ ကိုယ့္အမွားပဲ။ ကိုယ္ ျပန္ထိုင္လိုက္မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ဝက္ကေလးရဲ႕ မ်က္လံုးတည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အိုး ဝက္ကေလးရဲ႕ မ်က္လံုးေလးေတါ အရည္လဲ့ေနလိုက္တာ။ ငိုခ်င္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြလား။ မငိုပါနဲ႕။ ဒီဓါတ္ပံုကို ခုပဲၾကည့္ပါ့မယ္။
အိပ္ကပ္ထဲက ဓါတ္ပံုကို ထုတ္ျပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့……။
“ငါ ေတာင္းပန္တယ္ မိဆုရယ္ ငယ္ကတည္းက အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလို႕လည္း ဖြင့္မေျပာရက္ခဲ့ဘူး၊ ငါ့ပံုစံက ဘုတ္ထိုင္းၾကီး နင့္ပံုစံက ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ေလးဆိုေတာ့..”

သူ႕ကို ကိုယ္ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ ေငးၾကည့္ေပးလိုက္မိေတာ့တယ္။

“ေနာက္ျပီး ငါက အစိုးရဝန္ထမ္းေလ ဘယ္ေလာက္မွ ပိုက္ဆံရွာႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး နင္ကက် ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလည္း လုပ္ႏုိင္ျပီဆိုေတာ့…”
အဆံုးမသတ္တဲ့ သူ႕စကားေတြ နားေထာင္ျပီး ကိုယ္ျပံဳးလိုက္မိတယ္။ ကိုယ္နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး သူ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္ေနခဲ့တာကိုး လို႕။
“ငါ ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္”
ကဲ ၾကည့္ ဒီစကားေလးနားေထာင္ဖို႕ စိတ္ပင္ပန္းလိုက္ရတာ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဝက္ကေလးပဲ။
“ဟဲ့ ငဝက္”
သူ ေမာ့ၾကည့္လာတယ္။
“င့ါ ခ်စ္သူျဖစ္ရမယ့္သူမွာ ဘာအရည္အခ်င္းမွ ရွိစရာမလိုဘူး တစ္ခုပဲ လိုတယ္”
“ဘာတုန္းဟင္ အဲဒီတစ္ခုက”

အသံကိုက ေညာင္နာနာနဲ႕။ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးျပီး ေျပာေပးလိုက္ပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ စားမဝင္အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္သြားရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ ဝက္ကေလး ပိန္သြားမွာ စိုးရတယ္မဟုတ္လား။ ကိုယ္နဲ႕ ထပ္တူ ဝက္ကေလး ေပ်ာ္ပါေစေလ။

“ငါ့ ခ်စ္သူျဖစ္ဖို႕ ငါ ခ်စ္ႏိုင္တဲ့ ငါ ခ်စ္မိတဲ့ အရည္အခ်င္းပဲ လိုပါတယ္ ဝက္ရယ္ နင္က အဲဒီအရည္အခ်င္းနဲ႕ ျပည့္စံုျပီးသားပါ”

သူ႕အျပံဳးေတြကို ကိုယ္ ေငးၾကည့္မေနႏိုင္ပါဘူး။ ကိုယ္လည္း ခု ျပံဳးေနတယ္။ အခ်စ္နဲ႕ ပတ္သတ္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးမ်ားလား။ ရင္ထဲမွာ ရွိန္းတိန္းဖိန္းတိန္းနဲ႕ ေႏြးေနလိုက္တာမ်ား။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)