ဘဝအျမင္

ဘဝအျမင္

(၁)

ဘဝ ဆိုတာကို တကယ္တမ္းတြက္စစ္ၾကည့္ရင္ ဘကုန္းနဲ႕ဝလံုးဆိုတဲ့ စာလံုးေလးႏွစ္လံုးပဲရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာပါတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႕ ရသကေတာ့ က်ယ္ျပန္႕သားဗ်။ ဘဝကို ဘယ္လိုျမင္လဲလို႕ မ်က္လံုးမွိတ္ျပီးစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပံဳးမိသား။ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဘဝ ဆိုတာက ဘကုန္းဆိုတဲ့စာလံုးေလးနဲ႕ ဝလံုးဆိုတဲ့ စာလံုးေလးပဲ အေရးပါတာကလား။ ဘယ္ကိုသြားမလဲ၊ ဘာလုပ္မလဲ၊ ဘာနဲ႕သြားမလဲ စတဲ့ ဘကုန္းနဲ႕သံုးတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြေလ။ ေနာက္ လက္မေလးနဲ႕ လက္ညိဳးေလးဝိုင္းထားတဲ ့ဝလံုးေလး။ ေနာက္တစ္နည္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဒိုးျပားေလးေပါ့ဗ်ာ။ ညႊန္းရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လူတိုင္းရဲ႕အသဲစြဲ ေငြေပါ့။ ဘာတဲ့။ အဆိုေတာ္ ေဂ်ာက္ဂ်က္ဆိုသလိုမ်ိဳး ေငြကို ဒုတိယဘုရားသခင္ဆိုျပီး ကိုးကြယ္တာထိေတာ့ အစြန္းမေရာက္ေပမယ့္ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနတဲ့ဘဝရဲ႕ ကိုးဆယ္ရာခိုင္းထိ အေရးပါတယ္ထင္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေငြရွိရင္ သာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ နာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ လမ္းမွာ ေရဆာလို႕ေရေသာက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အခမဲ့ေရခ်မ္းစင္ေတြ ရွားပါးေနတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ ေရေလးတစ္ခြက္ေသာက္ရဖို႕အတြက္ကို ေငြက်ပ္ ငါးဆယ္တိတိလိုတယ္။

အဲ့ေလာက္ထိ ေငြကို တပ္မက္လို႕ဆိုျပီး က်ဳပ္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမာင္ေငြမက္လို႕ ရြဲ႕ေခၚၾကသဗ်။ ဘာ့ေၾကာင့္ပဲေခၚေခၚ၊ ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း သူတို႕က်ဳပ္ဆီက ေငြေခ်းၾကတာပါပဲ။ ဘာ့လို႕ဆို သူတို႕က က်ုပ္ထက္ အသံုးၾကမ္းတာကိုး။ က်ဳပ္လို ျခစ္ျခစ္ခ်ဳတ္ခ်ဳတ္စုၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ေပးခ်ိန္တန္ေနရဲ႕သားနဲ႕ အေၾကြးမဆပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေတာ့ က်ဳပ္ မွတ္ထားသဗ်။ သူတို႕ေခ်းသြားတဲ့ေငြနဲ႕ ကိုယ့္တန္ဖိုး ကိုယ္ျဖတ္တာပဲေလ ဆိုျပီး ေနာက္ပိုင္း လံုးဝမေခ်းေတာ့ဘူး။ ေပလ်ာယကံထားလိုက္တယ္။ အဲ့ေတာ့က်လည္း ေျပာၾကျပန္တယ္။ မင္း အဲ့ေလာက္ကပ္ေစးနည္းလို႕ အသက္ငယ္ငယ္နဲ႕ မ်က္မွန္တပ္ရတာတဲ့။ ဘာဆိုင္သလဲဗ်ာ။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကိုက ၾကိဳးစားလြန္းလို႕ပါ။ ကြန္ျပဴတာကို တအားကပ္ၾကည့္လြန္းေတာ့ မ်က္စိမႈန္ျပီေပါ့။ ကြန္ျပဴတာနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕က မဆက္ႏြယ္ေပမယ့္ ဆိုင္သိမ္းျ႔ီးရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္မိမွာစိုးလို႕ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းခ်ည္း ထုိင္ႏွိပ္တာကလား။ LAPTOP ဆိုေတာ့လည္း မီတာမစားဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ ကိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခုပဲ။ မ်က္မွန္ေလး တပ္ရရံုေလာက္သာ။

(၂)

ဘကုန္းနဲ႕ဝလံုး ဆိုတဲ့စကားေလးႏွစ္ခြန္းက က်ဳပ္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အေရးပါလိုက္သလဲဆို အိမ္ယာထူေထာင္ဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မိသားစုမဲ့ တစ္ေကာင္ၾကြက္ဘဝနဲ႕ပဲ ဒိုးျပားေတြ ကုန္းရုန္းရွာေနမိတယ္။ ဒီခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ေငြရွာတဲ့လမ္းစဥ္မွာပဲ ေပ်ာ္ျပီး အိမ္ယာထူေထာင္ဖို႕ မစဥ္းစားမိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္အသက္က သံုးဆယ္ေတာင္ရွိျပီကိုး။ အသက္ကေလးသံုးဆယ္နဲ႕ အေျပာ မေစာစမ္းပါနဲ႕ လို႕ သူမ်ားေတြက ေျပာၾကလည္း က်ဳပ္ကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးပဲ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သာသိ ကိုးဗ်။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတဲ့ အၾကိဳက္မေတြ႕ေသးလို႕ပါဆိုတဲ့စကားေတြကိုလည္း ေအး..ဟုတ္မယ္ လို႕ပဲ ေထာက္ခံခဲ့တာ။  တကယ့္ဘဝရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို အဆက္မျပတ္အလုပ္လုပ္ျပီး ေငြရွာတယ္လို႕ပဲ က်ဳပ္က မွတ္ယူတာ။ ၾကံဳလာတဲ့အခက္အခဲမွန္သမွ်ကို ရင္ဆိုင္ျပီး၊ ေျဖရွင္းျပီးတဲ့အခါ ရလာတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈပီတိကိုေတာ့ ဘဝရဲ႕ရသလို႕ ထင္မိပါရဲ႕။ တကယ္တကယ္။ ေတြးလက္စ ဘဝအေၾကာင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သေဘာက်ျပီး ျပံဳးလိုက္မိရင္း ေငြေနာက္လိုက္မ်ား ျဖစ္ေနသလားလို႕ေတာင္ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ ေတြးမိေသးတယ္။

(၃)

အိုး…ေမႊးလိုက္တာ။ အေရွ႕ႏွင္းဆီခင္းၾကီးကေန ပ်ံ႕လာတဲ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ႏွင္းဆီရနံ႕ကို အဆုတ္ထဲထိ ရႈသြင္းရင္း ႏွင္းဆီခင္းၾကီးကို ေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ လွလိုက္တာ။ ႏွင္းဆီခင္းၾကီးရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြနဲ႕ ပနံရလို႕။ တခ်ိဳ႕ေနရာက်ေတာ့ ေျမသားေလးေတြသီးသန္႕နဲ႕ တကယ္လွတဲ့ ရႈမျငီးတဲ့ ရႈခင္းပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို လွေနလိုက္တာမ်ား က်ဳပ္ေတာင္ ထရပ္လိုက္မိရဲ႕။

ေခါင္းကို မေမာ့ပဲ ႏွင္းဆီခင္းအထက္က ေကာင္းကင္ကို မ်က္လံုးေလးလွန္ျပီးၾကည့္မိေတာ့ ႏွင္းဆီခင္းကိုေတြ႕တဲ့ ၾကည္လင္တဲ့အျမင္မ်ိဳး မျမင္ရဘူး။ အရာရာဟာ မႈန္ဝါးဝါးျဖစ္ေနတယ္။  မ်က္မွန္ရဲ႕ ကန္႕သတ္ထားတဲ့ေဘာင္ကို ေက်ာ္သြားျပီဆိုေတာ့လည္း မႈန္ဝါးေနမွာေပါ့။ မ်က္လံုးရဲ႕ အမွားမဟုတ္မွန္း က်ဳပ္နားလည္ပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကိုက ၾကည့္ဖို႕ကန္႕သတ္ထားတဲ့ နယ္နမိတ္ကို ေက်ာ္သြားခဲ့တာကိုး။ ရုတ္တရက္ က်ဳပ္စိတ္ထဲ အလံုးအရင္းနဲ႕ တြန္းထိုးတိုက္ခိုက္လာတာ ကန္႕သတ္ထားတဲ့ နယ္နမိတ္ ဆိုတဲ့စကားလံုးေလး။ ေဘာင္နဲ႕ ကန္႕သတ္ထားတဲ့နယ္နမိတ္  ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါေရရြတ္မိေနတယ္။ ဘဝအေပၚ က်ဳပ္အျမင္ကေကာ ေဘာင္တစ္ခုခုနဲ႕ ကန္႕သတ္ထားသလား။ က်ဳပ္အေတြးကို အေျဖေပးႏိုင္ဖို႕အတြက္ အတိတ္က လုပ္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုအေျဖမ်ိဳး ထြက္လာမလဲ ဆိုတာကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ဝင္တစားရင္ခုန္ေနမိေလရဲ႕။

တစ္စံုတစ္ရာကို ေရြးခ်ယ္ဖို႕ရာေတြ႕တိုင္း ေရြးခ်ယ္စရာမလို ဆိုတဲ့့ အေတြးမ်ိဳး မေတြးဖူးခဲ့ဘူး။  မျဖစ္မေန တစ္ခုခုေတာ့ ေရြးခ်ယ္ရမယ္ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးပဲ ေတြးခဲ့မိတာ။  ေဈးဝယ္သူေတြနဲ႕ ဆက္ဆံျပီ၊ စကားေျပာျပီဆိုတိုင္း အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ ထားတတ္ျခင္းက လူ႕က်င့္ဝတ္လို႕ က်ဳပ္က ခံယူထားတာ။ တခ်ိဳ႕စကားေျပာရိုင္းစိုင္းတဲ့သူေတြကို ၾကံဳရတုိင္း ျပန္ေျပာခ်င္ေပမယ့္လည္း မ်ိဳသိပ္ခဲ့တာ။  ေဈးဝယ္သူသည္ အျမဲမွန္၏ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို ဦးေႏွာက္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲ ရိုက္သြင္းခဲ့မိတာ။ ဒါ မွန္ရဲ႕လား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက က်ဳပ္ဦးေႏွာက္ကို တစ္ရစ္ရစ္နဲ႕ ႏွိပ္စက္ေနျပီ။ ေခ်းတဲ့ပိုက္ဆံ ျပန္မေပးတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို ေဘာင္တစ္ခုသတ္မွတ္ျပီးၾကည့္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အတိုင္းအတာနဲ႕့ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းၾကားက စည္းလံုးမႈဆိုတာကို က်ဳပ္ေမ့ထားျပီး ကိုယ့္တန္ဖိုးကိုယ္ျဖတ္တယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ေဘာင္ခတ္ထားခဲ့မိတယ္မလား။

ေတြးလက္စအေတြးကိ မသတီလြန္းလို႕ ေခါင္းကို ဆတ္္ခနဲ တစ္ခ်က္ခါျပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္မိတယ္။ ကန္႕သတ္ထားတဲ့အရာအားလံုးကို ေတာ္လွန္ျပီး မကန္႕သတ္ပဲျမင္ၾကည့္ဖို႕ဘာ့ေၾကာင့္ ေတြေဝခဲ့တာလဲ လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မခ်ိတင္ကဲဝမ္းနည္းမိတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ပါ။ ညီရင္းအစ္ကိုလို ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ အရာရာကို ေဘာင္ခတ္ကန္႕သတ္ျပီး ၾကည့္ခဲ့မိတယ္ ဆိုတဲ့ အသိမွာ က်ဳပ္ရင္ထဲဝမ္းနည္းျခင္းေတြ တစ္လိႈက္လိႈက္ဆူတက္လာပါေပါ့လား။ တစ္ခုတစ္ေလေတာင္ ေဘာင္ဆိုတာကို ေက်ာ္လြန္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။

(၄)

ေတာ္ပါျပီေလ။ ဒီခ်ိန္ကစျပီး အရာအားလံုးကို ေဘာင္မခတ္ေတာ့ပဲ ကန္႕သတ္မဲ့ ဧရိယာအျဖစ္နဲ႕ပဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလည္း ေတြးလိုက္မိရဲ႕။ ေဟာ.. အေတြးေတြနဲ႕ လံုးပန္းေနတာ ညေနေစာင္းလို႕ ေစာင္းမွန္းေတာင္ သတိမထားမိ။ ဆိုင္သိမ္းဖို႕ ကျပာကယာထျပင္လိုက္မိရဲ႕။ ညေနေစာင္းျပီ ဆိုတာနဲ႕ ဆိုင္သိမ္းရမွာလား ဆိုတဲ့ အေတြးက ထပ္ႏွိပ္စက္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း မခ်ိျပံဳးေလးနဲ႕ လုပ္သင့္ကိစၥမို႕လို႕ ဆိုျပီး ေျဖေတြးလိုက္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႏွိပ္စက္တဲ့အေတြး။

က်ဳပ္ လက္ရွိ ရွင္သန္ေနတဲ့ဘဝက မေန႕က ေဈးေရာင္းခဲ့တယ္။ ဒီေန႕ေဈးရာင္းဦးမယ္။ နက္ျဖန္ ေဈးေရာင္းရမယ္ဆိုတာပဲ။ ဒါက ပံုေသကားခ်ပ္ၾကီးတစ္ခုကိုျဖစ္လို႕။ ခုေတာ့ က်ဳပ္ ႏွလံုးသားအလိုကို လိုက္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္စိတ္ဝိဥာဥ္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာကို လိုက္ေတာ့မယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို သြားၾကည့္မယ္ဗ်ာ။ ဘာေဈးဝယ္သူကိုမွ ေစာင့္ေနစရာမလိုဘူး။ Shopping ထြက္မယ္ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံကုန္မယ္ဆိုျပီး စိတ္ညစ္မခံေတာ့ဘူး။ ေအာင္မယ္ ဒီအေတြးေလးက အသံုးဝင္သားဗ်။ ပိုက္ဆံႏွေျမာတာေကာ၊ အခ်ိန္ကုန္တာေကာ ေပါင္းျပီး မထိုင္ပဲေနေတာ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို က်ဳပ္ ဒီညထုိင္ခဲ့တယ္။ စိမ္ေျပနေျပထိုင္ျပီးေတာ့ကို လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခဲ့တယ္။ ျပထားတဲ့ ျမန္မာဇာတ္လမ္း ျပီးတဲ့ထိေပါ့။ အဲ့ဒီညက ဘယ္ေလာက္ေခ်းေခ်းျပန္မေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက က်ဳပ္ဆီလာျပီးေငြေခ်းတယ္။ ဒီတစ္ခါ တကယ္ျပန္ေပးမွာပါတဲ့။ သူ႕သားေလး ေဆးခန္းျပခ်င္လို႕ပါတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းကို က်ဳပ္ ေငြတစ္ေသာင္း ပက္ခနဲ ေပးပစ္လိုက္တယ္။ ျပန္မေပးနဲ႕ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီ လာသာေတာင္းလွည့္ ဆိုတဲ့ ေလာကဝတ္စကားေလးကလည္း က်ဳပ္ႏႈတ္ဖ်ားကထြက္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ က်ဳပ္ကို စိတ္မွန္ေသးရဲ႕လား ဆိုျပီး ေတြးေနသလားမသိပါဘူး။ မ်က္လံုးၾကီးျပဴးျပီး ေငးလို႕။ အဲ့ဒီညက က်ဳပ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္။

(၅)

ေဟာ.. ငွက္ေလးေတြ စာစာ စာစာနဲ႕ ေအာ္ေနသံက နားဝင္ပီယံရွိလိုက္တာဗ်ာ။ မ်က္ႏွာသစ္ေရမိုးခ်ိဳးျပီးတာနဲ႕ ဆိုင္ဖြင့္ဖို႕ ျပင္လိုက္တယ္။ ဆိုင္လည္းဖြင့္ျပီးေရာ ထမင္းကို ေၾကာ္စားလိုက္တယ္။ ကိုယ့္လက္ရာမို႕လို႕ထင္ပ။ စားလို႕ေကာင္းလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ မိုးေလးက အံု႕တံု႕တံု႕နဲ႕ အိမ္ကိုျပန္ျပီး အိပ္ယာထဲမွာေကြးေနခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္။ တကယ္ဇိမ္ရွိမွာ။ ေနာက္ ေကာ္ဖီမစ္ေလးတစ္ခြက္ေသာက္ျပီး ဝတၳဳစာအုပ္ေလးဖတ္လိုက္ရရင္ ဒါ တကယ့္သိၾကားမင္းစည္းစိမ္ပဲလို႕ ေတြးရင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္လိုက္မိေသးရဲ႕။ ဒါမဲ့ျဖစ္ေသးပါဘူး။ က်ဳပ္ဆီ ေဈးလာဝယ္ေနက် ေဖါက္သည္ေတြအတြက္ က်ဳပ္ဆိုင္ပိတ္လို႕ မျဖစ္ဘူးေလ။ ေတာ္ၾကာ တစ္ျခားဆိုင္လည္း ေျပာင္းသြားႏိုင္ေသးတယ္။ က်ဳပ္ေရာင္းတာက ကားေတြမွာ သံုးတဲ့၊ အင္ဗာတာေတြမွာ သံုးတဲ့ ဘကၳရီအိုးကို ဆိုဒ္စံုေရာင္းတာကိုး။ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္တင္တာေပမယ့္ က်ဳပ္က ေငြအမ်ားၾကီးမတက္ႏိုင္ေေတာ့ နည္းနည္းေလးပဲ တင္တာ။ ဒီေတာ့ ေဈးအမ်ားၾကီး ေလွ်ာ့မေပးႏိုင္ဘူး။ ေငြအရင္းအႏွီးမ်ားတဲ့ဆိုင္က် ေကာ္မရွင္ခနဲ႕တင္ အဆင္ေျပေတာ့ ေဈးေလွ်ာ့ေရာင္းတယ္ေလ။ အဲ့ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳး ေတြ႕သြားၾကရင္မခက္လား။ ေနာက္ အိုးငွားေတြ လာရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ တကယ္ဗ်ာ။ အံု႕ေနတဲ့ မိုးတိမ္ေတြကိုပဲ မေက်မခ်မ္းနဲ႕ ေဒါသထြက္မိပါရဲ႕။

……………………………

ခဏ ေလး ။ တစ္ခုခု မွားေနသလိုပဲ။ က်ဳပ္အေတြးကို က်ဳပ္ျပန္စဥ္းစားလိုက္တယ္။ က်ဳပ္ ေဘာင္ထဲက မထြက္ဘူးလား။ က်ဳပ္ ေဘာင္ထဲမွာ ရွင္သန္ရတာ အက်င့္ပါေနျပီလား။ ဘယ္အရာကိုမဆို ေဘာင္ထဲကေန ထြက္ျပီးစဥ္းစားမယ္လို႕မေန႕ကပဲ စဥ္းစားခဲ့မိရဲ႕။ ကဲ..ခု ေဘာင္ထဲကထြက္ျပီး ကိုယ့္စိတ္ေအးခ်မ္းရာကို ရွာဖို႕ ဆိုင္ပိတ္လိုက္ေလလို႕ ဦးေႏွာက္က သတိေပးေေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္ပါေနတဲ့ လက္ေတြက ဆိုင္သိမ္းဖို႕ သတိမရဘူး။ တိုက္လက္စ ဘကၳရီအိုးကိုပဲ ပိုျပီးဝင္းလက္ေတာက္ပေအာင္ ဆက္တိုက္ေနမိတယ္။ က်ဳပ္ ေဘာင္ထဲကထြက္ျပီးမၾကည့္တတ္ေတာ့လား။ ေဘာင္ထဲမွာပဲ အသားက်ေနျပီလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ျပီး ဘဝကို ျပန္ျမင္ၾကည့္ေတာ့ ဘဝ ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးႏွစ္လံုးက ေလွာင္ေျပာင္ေနသလိုပံုစံနဲ႕ ေဘာင္ေလးထဲကေန ျပံဳးျပလိုက္၊ ေဘာင္အျပင္ဘက္ထြက္ျပလိုက္နဲ႕ လမ္းသလားေနတယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ျပီး ဘဝကို ျငိမ္ေအာင္ထားၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ သိပ္မျငိမ္ခ်င္ေသးဘူး။ လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္ျဖစ္တုန္း။ ခုေတာ့ က်ဳပ္ ဘဝကို “ဘဝ” လို႕ပဲျမင္ေတာ့တယ္။

ရည္ေဝ(ေရနံ႕သာသူ)