ေလာင္စာ

ေလာင္စာ

ရွဲခနဲ ေအာ္ျမည္ကာ အားျပင္းျပင္းႏွင့္ ရွည္ထြက္လာေသာ မီးညြန္႕ကို ၾကည့္ကာ သူ ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေဂါက္ကို ကၽြမ္းက်င္စြာကိုင္၍ သစ္သားလက္ကိုင္ရွည္တပ္ထားေသာ ဇြန္းခြက္ထဲရွိ ခဲတံုးတို႕အား အရည္ေဖ်ာ္ဖို႕ရာျပင္လိုက္သည္။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကလည္း ဖါးဖိုကို ခပ္မွန္မွန္ နင္းလွ်က္ရွိသည္။ သည္ခဲစတို႕ကို အရည္ေဖ်ာ္ကာ ခဲတိုင္ရွည္အျဖစ္ပံုသြင္းရမည္။ သူေဌးက တစ္ေပခန္႕ရွည္ေသာ ခဲေခ်ာင္း ဆယ္ေခ်ာင္း ပံုသြင္းရမည္ဟု မွာထားသည္။ ခဲေခ်ာင္းကို ပံုသြင္းျပီးမွ ပင္ ထမင္းစားပါေတာ့မည္ ဟု ေတြးရင္း တက်ဳတ္က်ဳတ္ႏွင့္ ဆာေလာင္ေနေသာ ဝမ္းဗိုက္၏ အခ်က္ျပေနမႈကို မသိက်ိဳးကၽြံ ျပဳထားလိုက္မိသည္။

ေဂါက္ဝမွ ထြက္လာေသာ မီးညြန္႕သည္ ဖါးဖိုကို မွန္မွန္နင္းေပးေသာ္လည္း  ခဲေခ်ာင္းသံုးေခ်ာင္းခန္႕ေလာင္းအျပီးမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေသး၍သြားသည္။ မီးအားလည္း မျပင္းေတာ့။ ေနာက္ဆံုး မီးညြန္႕ပါေသသြားေတာ့သည္။ မီးျခစ္ႏွင့္ မီးျပန္ညွိေသာ္လည္း မီးညြန္႕က ေသးျမဲေသးလွ်က္။ ဒီတိုင္းဆိုလွ်င္ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဟု ေတြးလိုက္ရင္း ဂက္စ္အိုးထဲ ေလာင္စာထည့္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ ဓါတ္ဆီအနည္းငယ္ ျဖည့္၍ ေဂါက္၊ ဖါးဖို၊ ဂတ္စ္အိုး ျပန္အတြဲအျပီးဝယ္ ဖါးဖိုကိုနင္းရင္း မီးျခစ္ကို ျခစ္ကာ မီးညွိလိုက္ေတာ့ မီးညြန္႕က ဝုန္းခနဲ အေရွ႕သို႕ေျပးလာသည္။ ဇြန္းေပၚသို႕ မီးစကို တင္လိုက္ေတာ့ ခဲသားတို႕သည္ တရိရိ ေၾကြသြားၾကေတာ့သည္။ ခဲေၾကြသည့္ ေညွာ္နံ႕ကလည္း ႏွာေခါင္းစည္း ကိုေက်ာ္လြန္လွ်က္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဝယ္ အဆုတ္ထဲသို႕ ေရာက္လာခ်င္သည္။

ေလာင္စာ၏ အင္အားေၾကာင့္ အရွိန္တညီးညီးႏွင့္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးညြန္႕ကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္ေနသလို ေတြးထင္မိေတာ့ ဖါးဖိုနင္းလက္စေျခေထာက္သည္ တုန္႕ခနဲရပ္ခ်င္၏။ သူလည္း ဘာမ်ားထူးသလဲေလ။ ငယ္ႏုတုန္းမွာ ဘဝကို အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားႏိုင္ေပမယ့္ တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ ၾကီးရင့္လာခဲ့သည့္ အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈသည္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ လက္က်န္မီးစေတာင္မရွိေအာင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားမွာ မဟုတ္လား။ အသက္ၾကီးရင့္ဖို႕ မဆိုထားႏွင့္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာပင္ ေန႕စဥ္ရႈရိႈက္ေနရသည့္ ခဲေငြ႕ေတြေၾကာင့္ ခဲဆိပ္ေျဖေဆး ထိုးဖို႕ရာ ဆရာဝန္က တိုက္တြန္းထားသည္။ အနည္းငယ္မွ် ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္လိုက္သည္ႏွင့္ အသက္ရႈက က်ပ္ခ်င္၏။ အေမာက မခံႏိုင္ေတာ့။ မိန္းမအတြက္၊ သားအတြက္ ဆိုသည့္ အေတြးျဖင့္ စိတ္ကိုတင္းထားခ်ိန္မွာ အလုပ္ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္သည္ ဝုန္းခနဲ ေတာက္ေလာင္လာသလိုမ်ိဳး တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိေနတတ္ေပမယ့္ လံုးဝကို မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ထိ အားျပတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မီးညြန္႕ေလးေသးသြားသလိုမ်ိဳး အင္အားတို႕ယိုင္နဲ႕ရသည္။ သူေဌးဆီက ခြင့္လည္းမေတာင္းရဲျပန္။ တစ္ေန႕တာ ဝင္ေငြ ၄၀၀၀ ဆိုသည္မွာ ဘြဲ႔ရပညာတက္မဟုတ္ေသာ သူ႕အတြက္ ကံထူးဆုပင္။ ရံဖန္ရံခါ ေဘာက္ဆူးပါေပးလွ်င္ တေန႕တာဝင္ေငြ ၆၀၀၀ ထိရွိသည္။ အခု ဘကၳရီပညာတက္ေနသည္ဆိုတာကလည္း သူေဌးသင္ေပး၍ပင္။  မိေအးကိုေတာ့ ေဈးဖိုးထဲကေန ရသေလာက္ စု ပါဟု ေျပာရဦးမည္။ ငါးတန္းေက်ာင္းသားမို႕လို႕ သားအတြက္ ကုန္က်ေငြနည္းေသာ္လည္း ေနာင္အရွည္ ဒီအတိုင္းသာ သြားလွ်င္ သူ အလုပ္ဆက္လုပ္ႏုိင္ဖို႕ရာ မေသခ်ာေတာ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေလး ဖြြင့္ဖို႕ရာ ၾကိဳးစားရမည္။ ဆင့္အထြာ မတက္ႏိုင္ေပမယ့္ ပရြက္ဆိတ္လည္း ပရြက္ဆိတ္အထြာ ဆိုသလိုမ်ိဳး အသီးအရြက္တုတ္ထိုးေရာင္းတာေလးမ်ိဳးႏွင့္ လည္း စ၍ရသည္မလား။ ခဲေညွာ္နံ႕က ပို၍ ျပင္းလာသည္ထင့္။ ေခါင္းပင္ မူးေဝခ်င္လာသည္။ ခဲေခ်ာင္းတို႕ကို ေရတြက္ၾကည့္ေတာ့ ေျခာက္ေခ်ာင္းသာ ရွိေသးသည္။ ဗိုက္ကလည္း ဂြီဂြီဂြမ္ဂြမ္ေအာ္ျမည္လွ်က္ ရွိဆဲ။ မီးညြန္႕ ေသးသြားျပီမွန္း ယခုမွ သတိထားမိသည္။ ဒီမီးညြန္႕ႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ခဲေခ်ာင္းေလးေခ်ာင္းေဖ်ာ္ရန္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္မွ် ၾကာျမင့္ေပလိမ့္မည္။ မီးအားျပင္းလွ်င္ေတာ့ ခုႏွစ္မိနစ္ခန္႕မွ်သာ ၾကာလိမ့္မည္။ ေဂါက္မွ ခလုတ္ကိုႏွိပ္ကာ မီးစကို သိမ္းလိုက္ရင္း ေလာင္စာထည့္ရန္ ဂတ္စ္အိုးႏွင့္ သြယ္ထားေသာ ပိုက္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခု ျဖဳတ္ရံုမွ်ႏွင့္လည္းမျပီး။ ဖါးဖိုႏွင့္ ဂတ္စ္အိုးတြဲထားေသာ ပိုက္ကိုလည္း ျဖဳတ္ရဦးမည္။ မျဖဳတ္လွ်င္ ေလာင္စာက ဂတ္စ္အိုးထဲသို႕ ေလွ်ာေလွ်ာရႈရႈမဝင္ႏိုင္။ ပိုက္မွ ေပေနသည့္ ဓါတ္ဆီတို႕ကို မသုတ္မိလွ်င္လည္း မီးညွိသည့္အခါ အခန္႕မသင့္လွ်င္ မီးကူးကာ မီးေလာင္ႏိုင္ျပန္သည္။

ကိုယ္ႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္အလုပ္ဝယ္ အႏၱရယ္ျဖစ္မွာစိုး၍ သတိထားၾကေသာ္လည္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ လူမႈေရးမီးကူးတတ္သည္ကို သတိမျပဳၾက။ မီးေလာင္မွသာ ဟိုလူက စကားသယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးလုပ္သည္၊ ဒီလူက ဘာျဖစ္သည္ဟု ျပစ္တင္ေျပာဆိုတတ္ၾကရံုသာ။ တကယ္တမ္း ကိုယ္သာ မေျပာခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ သယ္ယူပို႕ေဆာင္ေရးသည္ ကိုယ့္အား အႏၱရာယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္လား။ တခ်ိဳ႕ ကူးသည့္မီးမ်ားက် မေရွာင္ႏိုင္ျပန္။ ဟိုတေလာကပင္ မိန္းမ၏ အေမက ေငြငါးေသာင္းလာေခ်းေသးသည္။ ဝင္မစြတ္ဖက္ခ်င္၍ မ်က္ႏွာလြဲထားေသာ္ျငား ရွိစုမဲ့စုႏွင့္ ဝယ္ထားေသာ မိန္းမနားကပ္ေလး မရွိေတာ့တာကို ျမင္ေနရသည္။ ဒါမ်ိဳးက် ေရွာင္မရသည့္မီး ဟု သတ္မွတ္ခ်င္မိသည္။

သူ႕တြင္ တစ္ခုေတာ္ေသးသည္က မိဘႏွစ္ပါးက ခ်န္ထားေပးေသာ အေမြျဖစ္သည့္ ဆယ္ေပအိမ္ေလးေၾကာင့္သာ အသက္ရႈေခ်ာင္ေနရျခင္းပင္။ ႏို႕မို႕ ညားခါစကလိုသာ အိမ္ငွားရမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ သားအတြက္ စုလို႕ရမွာကို မဟုတ္ေတာ့။ ေဟာ… ခဲေခ်ာင္း အကုန္ေလာင္းျပီးသြားေခ်ျပီ။ ႏွာေခါင္းစည္းကို ျဖဳတ္ရင္း လက္တို႕ေဆးေတာ့ တခ်ိဳ႕ ခဲမႈန္စမ်ားက တြယ္ကပ္ေနဆဲ။ အိမ္ေရာက္မွ အေသအခ်ာေဆးေတာ့မည္။ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ဆာေနျပီ။ ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ မိန္းမ၏ အေကာင္းဆံုးလက္ရာ ဟင္းႏုနယ္ရြက္ေၾကာ္ႏွင့္ ငရုတ္သီးေထာင္းကို ျမင္ရသည္။ ၾကက္ဥေၾကာ္ေလးကေတာ့ ထမင္းေပၚတြင္ တင္လွ်က္။

ဒီေန႕မွပင္ အိမ္အျပန္လမ္းသည္ အခါတိုင္းထက္ ရွည္လ်ားေနသည္။ ေလးလံေသာ ေျခေထာက္တို႕က ပစ္လွဲခ်စရာ ေနရာ လိုအပ္ေနသည္ဟု သတိေပးေနသည့္ဟန္။ ဒီေန႕က ေတာ္တာ္အလုပ္မ်ားသလို ေဘာက္ဆူးကလည္း သံုးေထာင္ေတာင္ရသည္မို႕ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါသည္။ ေဟာ…. တဲသာသာစုထားသည့္ အိမ္ေလးေတြကို ျမင္၇ေတာ့ ေျခလွမ္းတို႕သြက္လာျပီ။ ထိုတဲအိမ္စုေလးဝယ္ သူ၏ ဆယ္ေပအိမ္စုတ္ေလးရွိသည္ေလ။ မိဘႏွစ္ပါးထားသြားတုန္းကေတာ့ တကယ့္ အိမ္ေကာင္းေလးပင္၊ သူ႕လက္ထက္က်ေတာ့ မျပင္ႏိုင္ေတာ့။ ေပါက္ေနသည့္ ထရံတို႕ကို ျပင္ဖို႕ရာ အခ်ိန္လည္းမေပးႏိုင္ေတာ့။ သို႕ေသာ္ စုထားသည့္ပိုက္ဆံက သံုးသိန္းေတာ့ရေလာက္ျပီမို႔ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္လုပ္လိုက္လွ်င္ျဖင့္ ဘကၳရီဆိုင္ဖြင့္ဖို႕ရာ အရင္းအႏွီးရလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္သာ အလုပ္ လုပ္ဖို႕ရာ ခြန္အားေတြ ျပည့္ေနျခင္းပင္။ မိဘအေမြအႏွစ္အိမ္ေလးေရာင္း၍ အရင္းအႏွီးလုပ္ဖို႕ရာလြယ္ေသာ္လည္း သည္လိုေနရာမ်ိဳးဝယ္ ကိုယ္တိုင္ျပန္ဝယ္ႏိုင္ဖို႕ရာ ခဲယဥ္းလွသည္။ ေရာင္း၍ရသည့္ေငြေလးသည္ အခုမွ အကြက္ေဖၚကာစ ေျမကြက္မ်ိဳးေလာက္သာ ဝယ္၍ရမည္။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႕ေျမကြက္ေတြက သူလက္ရွိေနသည့္ အိမ္ထက္ပင္ ေဈးၾကီးေသး၏။ ျမက္ရိုင္းေတြ ျပိဳင္းျပိဳင္းရိုင္းရိုင္းေပါက္ေနေသာ ေျမကြက္ကို သိန္း ၇၀၀ ေက်ာ္တတ္တာလည္းရွိ၏ ဝယ္သူကလည္းဝယ္၏။ သူ႕မွာေတာ့ ျမင္ရသမွ် ပါးစပ္အေဟာင္းသားၾကည့္ေနရရံုသာ။ ကိုယ့္အိမ္ေလးေရာင္းပါမွ ရသည့္ေငြက သိန္းေလးငါးဆယ္သာ။ ဒီေလာက္ေငြႏွင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့  .. အေတြးကို အဆံုးမသတ္ပဲ ျပံဳးမိျပန္သည္။

“အစ္ကို ျပန္လာျပီလား စားပြဲေပၚမွာ ထမင္းခူးျပီးသားရွိတယ္ အစ္ကို သားကေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္က ေက်ာက္ဒိုးနဲ႕ သြားေဆာ့မယ္ဆိုျပီး ထြက္သြားတယ္” ဟုဆိုလာသည့္ မိန္းမ၏ အသံႏြမ္းယဲ့ယဲ့ေၾကာင့္ အခန္းထဲသို႕ဝင္ေတာ့မည့္ ေျခလွမ္းတို႕တံု႕သြားရသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကလည္းႏြမ္းေနသည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရခက္ေနေသာ အေရာင္တို႕သမ္းေနျပန္သည္။

 “လြယ္အိတ္အရင္ခ်ိတ္ျပီး ထမင္းအရင္စားလိုက္ပါဦး ျပီးမွ ညီမ ရွင္းျပမယ္” ဟု သူမေမးရေသးခင္ပင္ ေျပာလိုက္ေသာ မိန္းမ စကားေၾကာင့္ အခန္းထဲဝင္ကာ လြယ္အိတ္ခ်ိတ္လိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္ဝယ္ စိုးထင့္ေနျပန္သည္။ ဘာအေၾကာင္းကိစၥမ်ားရွိေလသလဲ ဟု။

နားၾကားမ်ား မွားသလား ဟု ေတြးရင္း နားရြက္ကို လက္ျဖင့္ ဆြဲခါလိုက္မိသည္။ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီတဲ့လား။ ထပ္မံရလာမည့္ ရင္ေသြးေလးကို ေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ႏွလံုးသားဝယ္ ၾကည္ႏူးပီတိတို႕ တစိမ့္စိမ့္ ေဝျဖာလာသလိုလို။ ဒါဆို မိန္းမက ဘာ့ေၾကာင့္ စိုးထိတ္ေနတာလဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္မေပ်ာ္ရႊင္တာလဲဟုေတြးရင္း မိန္းမမ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ႏြမ္းယဲ့ယဲ့ျဖစ္ေနဆဲ။

“သားက ေနာက္ႏွစ္ဆိုု ေျခာက္တန္းေရာက္ျပီေနာ္ ေမြးမယ့္စရိတ္စကနဲ႕ ကုန္မွာက်မွာေတြနဲ႕ ဒီၾကားထဲ တေန႕ဝင္ေငြ ၄၀၀၀ ေတာင္ ဟိုကုန္ဒီကုန္နဲ႕ ညီမတို႕ သံုးသိန္းတည္းစုမိေသးတာ ကေလးထပ္ယူရင္….” ဟုသာဆိုရင္း ထပ္မံမဆက္ေတာ့ေသာ မိန္းမ၏စကားကို အဆံုးထိေတြးရင္း နားလည္လိုက္မိ၏။ ဟုတ္သည္။ မိသားစုေလး သံုးေယာက္တည္းေတာင္ ဒီေလာက္လံုးပန္းေနရလွ်င္………………။လက္ရွိသူေဌးဆီ အလုပ္ လုပ္သည့္ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလတြင္မွ သူ ပိုက္ဆံစုႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ သားေလး အလိုက် ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္တစ္လံုးကို လေပးဝယ္ယူႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဒီသူေဌးဆီ အလုပ္မရခင္က အိမ္ပင္ ေပါင္ရလုနီးပါးရုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ သူ႕အသက္ကလည္း ေလးဆယ္ျပည့္လုနီးပါး။ သို႕ေသာ္ သားလား၊ သမီးလား မေသခ်ာေသးသည့္ ရင္ေသြးေလးက ႏွလံုးအိမ္ဝယ္ တဝဲလည္လည္ႏွင့္။ ႏွစ္လသာ သက္တမ္းရွိေသးသည့္ သေႏၶသားေလးအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္လိုခ်ရမလဲ ဟူသည့္အေတြးႏွင့္ မိန္းမကို စကားမဆိုမိပါပဲ  အိပ္ဖို႕ရာျပင္လိုက္မိသည္။ သူ ဘာမွမေျပာေသးလွ်င္ေတာ့ မိန္းမက ဘာမွလုပ္မည္မဟုတ္ ဟု စိတ္ခ်ထားလိုက္ပါသည္။

နားထဲသို႕ တိုးဝင္လာသည့္ သီခ်င္းသံေၾကာင့္ အလူးအလဲ ထလိုက္မိသည္။ ဒီသီခ်င္းသံက သူ႕အိမ္ႏွင့္ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္ရွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ ဖြင့္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလိုအသံက်ယ္က်ယ္ဖြင့္ျပီဆိုလွ်င္ ရွစ္နာရီထိုးျပီျဖစ္သည္။ နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ ရွစ္နာရီကို ဆယ္မိနစ္စြန္းစျပဳေခ်ျပီ။ အလုပ္သို႕ ပံုမွန္ေရာက္ခ်ိန္က ရွစ္နာရီျဖစ္သည္မို႕ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား မႏိႈးရသလဲ ဟု မိန္းမကို စိတ္တိုခ်င္မိ၏။ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ထမင္းစားပြဲေပၚရွိ အုပ္ေဆာင္းကို လွပ္မိေတာ့ ထမင္းဟင္းတို႕ႏွင့္အတူ စာေလးတစ္ေစာင္က ဆီးၾကိဳေနျပန္သည္။ “အစ္ကို တစ္ခါမွ ေနျမင့္ေအာင္မအိပ္ဖူးဘူး မေန႕ကလည္း အိမ္ျပန္ေနာက္က်တယ္ဆိုေတာ့ ပင္ပန္းေနမလားလို႕ မႏိႈးခဲ့တာ” ဟူသည့္ စာေလးက သူလည္း ေစတနာေလးႏွင့္ မႏိႈးခဲ့တာ ဟူသည့္အေတြးႏွင့္ ေဒါသတို႕ကို ေျပေစ၏။

ေတာ္ေသးသည္။ အလာမွာပင္ အခါတိုင္းၾကာတတ္ေသာ ဘက္စ္ကားက ဒီေန႕ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတြ႕၍ စီးလာနိုင္လိုက္သည္မို႕ ရွစ္နာရီႏွစ္ဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ပင္ အလုပ္သို႕ေရာက္လာ၏။ သူ၏ အားနာျပံဳးျဖင့္ ေတာင္းပန္စကားကို သူေဌးက အေရးမလုပ္သည့္အလား။ တစ္ျခား ဂရုစိုက္စရာကိစၥမ်ားရွိေနလို႕လား ဟု ပင္ ေတြးမိေသး၏။

ထမင္းစားဖို႕ရာ ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ဖြင့္စဥ္မွာပင္ သူေဌးေရာက္လာ၍ ဘာမ်ားခိုင္းမလဲဟုေတြးရင္း လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ “ငါ….. ငါ ကေလးမရႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ကြာ.. ” ဟု အစခ်ီကာ သူ႕ေရွ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနေသာ သူေဌးကိုၾကည့္ရင္း သူ႕မွာ တအံ႕တၾသ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူေဌးေကာ၊ သူေဌးကေတာ္ေကာပါ အသက္ငယ္ၾကေသးသည္မလား။ သို႕ေသာ္ အေၾကာင္းရင္းကို သိရျပန္ေတာ့ စိတ္ဝယ္ သူေဌးကို သနားမိရျပန္၏။ သူေဌးကေတာ္က သူမအေမထံမွ အေမြရသည့္အေနျဖင့္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္မွာပင္ ေသြးဆံုးသည္ တဲ့။ “ငါတို႕အတြက္ အိမ့္ဆည္းလည္းကို ငါတို႕ေသြးသား မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ… ငါရွာသမွ်ကလည္း ဘယ္သူ႕ကို အေမြေပးရမွာလဲ” ဟု ေျပာရင္း မ်က္ႏွာႏြမ္းေနေသာ သူေဌးကို သူ႕မွာ ႏွစ္သိမ့္စရာ စကားရွာမရျဖစ္ေနရသည္။ ထို႕အတူ ရင္တြင္းဝယ္ ငါ့ရင္ေသြး၊ ငါ့ေသြးသား ဟူသည့္ အသိက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဆူပြက္လာ၏။

သားသမီးရတနာ တဲ့။ ထိုက္၍ရလာသည့္ ရင္ေသြးေလးကို လႊင့္ပစ္ရမည္လား။ ရုတ္တရက္ ေခါင္းခါယမ္းလိုက္မိသည္။ ဘဝၾကီးက ၾကမ္းတမ္းေနပါသည္ဟု ဆိုရလွ်င္ေတာင္ သည္ရင္ေသြးေလးကို ေႏြးေထြးႏိုင္ပါေသးသည္။ ကုန္ဆုံးရန္က်န္ေနေသးသည့္ ရက္မ်ားကို ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစား ရွင္သန္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ေဟာ့ဒီ ရင္ေသြးဆိုသည္ေလးႏွင့္ ရွင္သန္လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ေလာကမွာ ျမဲေသာအရာ ဘယ္မွာရွိလို႕လဲ ဟု ေတြးရင္း သူျပံဳးမိျပန္သည္။ မိဘႏွစ္ပါးရွိစဥ္က လူေပၚေၾကာ့ျဖစ္သည့္ သူသည္ ယခုအခါ လူအမ်ား၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားထက္ဝယ္ မိသားစုကိုခ်စ္တတ္သူ၊ အလုပ္ကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္တတ္သူ ဟု အမည္တြင္ေနျပီျဖစ္သည္။

ယခု သူ႕ေသြးသားအျဖစ္ ထိုက္တန္၍ ေ၇ာက္လာေသာ ရင္ေသြးေလးကို သူ မပစ္ပယ္လိုေတာ့ပါ။ ဘဝဆိုသည္မွာ ေန႕စဥ္လိုပင္ မျမဲေသာ အရာမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ရင္ေသြးလိုခ်င္လွေသာ သူေဌးလင္မယား၏ စိတ္ထိခိုက္မႈက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပို၍ ခိုင္မာေစသည္။ သခါၤရတရားကို ေန႔စဥ္မ်ိဳခ်ေနရသည့္ ဘဝၾကီးဝယ္ ေဟာ့ဒီရင္ေသြးေလး ပါလာရံုမွ်ႏွင့္ သူတို႕မိသားစု၏ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာမႈကလြဲလို႕ ဘယ္အရာကမ်ား ထူးျပီးေျပာင္းလဲႏိုင္မွာလဲ။ မိန္းမကိုသာ ေျပးေျပာလိုက္ခ်င္သည့္ စိတ္တို႕က ရင္ဝယ္ ျဖစ္ထြန္းလာရသည္။ ညေနေတာ့ မိန္းမႏွင့္ သားေလးအတြက္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ပါဝယ္လိုက္ရင္း သတင္းေကာင္းေလး ေျပာရမည္ဟု စိတ္ထဲ ေတးမွတ္ထားလိုက္မိကာ ဖြင့္လက္စထမင္းခ်ိဳင့္ဆီသို႕ မ်က္ႏွာလွည့္လိုက္သည္။ ထမင္းစားရဦးမည္ ေလ။ ဘဝကို အရွိန္တညီးညီးႏွင့္ ေတာက္ေလာင္ဖို႕ရာအတြက္ အားအင္ေပးသည့္ ေလာင္စာေလး ဟု ရင္ေသြးေလးကို တိုးဖြဖြ အျပစ္တင္မိရင္း ႏႈတ္ခမ္းထက္က အျပံဳးတို႕ကေတာ့ ဝင့္ၾကြားလွ်က္.........။

…………………..

ရည္ေဝ(ေရနံ႕သာသူ)