အပိုင္း(၁)
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ မသိပါေစနဲ႕ဘုရားဘုရား……မသိပါေစနဲ႕….သားငယ္ကို မမွတ္မိပါေစနဲ႕”
စိတ္တြင္းမွ တိုင္တည္ရင္း သားႏွင့္ ထိုသူရွိရာကို ခိုးၾကည့္မိျပန္သည္။ ထိုသူ ဒီေနရာကို ဘယ္လိုေရာက္လာလဲ သူမ မသိပါ။ ဒီခ်ိန္ဆို ထိုသူ ေထာင္ထဲမွာပဲ ရွိေနရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႕ ဒီေနရာကို ေရာက္လာပါလိမ့္။ ကိုယ္က အမွားလုပ္ထားသူဆိုေတာ့လည္း ထြက္မေတြ႕ရဲ။
ေသြးက စကားေျပာသည္ထင့္။ မေတြ႕တာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလးႏွစ္နီးပါးၾကာျမင့္ျပီျဖစ္သည့္ ထိုသူအား သားငယ္က မမွတ္မိေသာ္လည္း စကားေျပာရင္း ရယ္ေမာေနသည္မွာ မေၾကာက္မရြံံ႕သည့္ဟန္။ ခုမွေတြ႕သည့္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ဟု မထင္မွတ္ေလဟန္။
“သားနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲကြ”
ဘုရားေရ။ ထိုသူ႕ေမးခြန္းသံ ၾကားလိုက္စဥ္တြင္ ရင္ဝယ္ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ေသြးခုန္ႏႈန္းတို႕ ျမန္လာေခ်ျပီ။ သားရယ္ မေျပာပါနဲ႕လား။ အိမ္ထဲကို အျမန္ဝင္ခဲ့ပါ။ အျမန္လာခဲ့ပါသားရယ္။
“သားနာမည္ ျပည့္စံုေအာင္ပါ”
ဘုရား။ ထိုသူ သိသြားမလား သားအေၾကာင္းကို။ အို …နာမည္ေလးေလာက္နဲ႕ေတာ့ မသိႏိုင္ပါဘူး။ သူမေတြးရင္း စိတ္ေျဖလိုက္သည္။
“သားက ေက်ာင္းေကာ တက္ေနျပီလားကြ”
“ဟုတ္ သား သူငယ္တန္းတက္ေနတာပါ”
သားငယ္ ဘာ့ေၾကာင့္ ထိုသူ႕အနားဆက္ေနေနတာလဲ။ သူမ သားငယ္ကို ေအာ္ေခၚခ်င္လွသည္။ အိမ္ထဲဝင္ဖို႕။ သို႕ေသာ္ မေခၚရဲ။ သူမအသံကို ထိုသူ မွတ္မိသြားမွာစိုးေသာေၾကာင့္ မေခၚရဲ။
အို..သားငယ္ကို ခ်ီလိုက္ျပန္ျပီ။ သားငယ္ မရုန္း။ မရုန္းပါ့လား။ ေတာ္ရံုတန္ရံု ခင္မင္သူမ်ိဳးဆိုလွ်င္ အခ်ီမခံေသာ သားငယ္ ထိုသူ႕ လက္ေပၚမွာ ျပံဳးလို႔ေမာ္လို႕ပါ့လား။ ကိုေဝ ျပန္မလာခင္ အျမန္ထြက္သြားပါေစ။ ဒီခ်ိန္မွေတာ့ ဘုရားကို တိုင္တည္ရန္သာရွိေတာ့သည္။ ကိုေဝ ျပန္မလာခင္အျမန္ထြက္သြားပါေစဟုသာ။
“သားက သူငယ္တန္းတက္ေနျပီဆိုေတာ့ အသက္က ငါးႏွစ္ျပည့္ျပီးျပီေပါ့ကြ”
“ဟုတ္ သားအသက္က ငါးႏွစ္ျပည့္ျပီးျပီလို႕ ေမေမက ေျပာတာပဲ”
“ဟုတ္လား..အင္း ဦးဦးသားလည္း သားနဲ႕ ရြယ္တူပဲကြ”
“ဦးဦးနဲ႕ ပါမလာဘူးလားဟင္”
ထိုသူ အေဝးသို႕ ေငးရင္းေျပာလိုက္သည့္စကားက သူမ နားသို႕ ဗံုးတစ္လံုးေပါက္သည့္ႏွယ္။
သားကိုလာရွာတာတဲ့လား။ သား..သားကို လာရွာတာတဲ့။ ဘု၇ားဘုရား သူမ ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲ။ အို..ကိုေဝ ျပန္လာျပီ။ သားငယ္ ထိုသူ႕လက္ေပၚမွ ေျပးဆင္းကာ ကိုေဝ့ဆီ ေျပးထြက္သြားေခ်ျပီ။
သားငယ္အားေပြ႕ခ်ီရင္း ကိုေဝက ထိုသူ႕အားစူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။ မေမးပါနဲ႕ေတာ့လား။သူ သြားပါေစေတာ့။ ႏွင္လႊတ္လိုက္ပါ့လားကိုေဝရယ္။
“ဒီရပ္ကြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကိုမေတြ႕ဖူးဘူးေနာ္..ဧည့္သည္လား”
ကိုေဝရယ္ အထဲဝင္လာပါေတာ့။ ေမးမေနေတာ့ပဲနဲ႕ အထဲလာပါေတာ့။
“ဧည့္သည္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ရွာေနတဲ့သူ ဒီရပ္ကြက္မွာရွိတယ္ဆိုလို႕ လာရွာတာပါ”
”ေၾသာ္ ..ဘယ္သူ႕လာရွာတာလဲဗ်..ရပ္ကြက္ကေသးေတာ့ နာမည္ေျပာၾကည့္ပါ့လား ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သိမွာေပါ့”
မေျပာနဲ႕။ မေျပာနဲ႕ေနာ္။ ကၽြန္မနာမည္ကိုမေျပာပါနဲ႕။ သူမ ဆုေတာင္းမျပည့္လိုက္။ ထိုသူ က ေျပာဟန္ျပင္လိုက္စဥ္
“သူ႕နာမည္က…”
သူမ ျဖတ္ခနဲ ထထြက္မိသြားျပီ္။ ထိုေနရာဆီသို႕။
“ကိုေဝ ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္တာလဲ…အိမ္ထဲကို ဝင္လာေတာ့ေလ..”
သူမကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ထ ိုသူ႕အၾကည့္အား မသိက်ိဳးကၽြံျပဳကာ ကိုေဝ့အားေျပာလိုက္ရင္း သားကိုခ်ီလိုက္သည္။
“နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ ေျပာေလ..”
ကိုေဝ့အေမးအား ထိုသူက
“အင္း..ကရုပ္ပင္္..တဲ”့
အို…ဒါ သူမကို ထိုသူ တခ်ိန္တုန္းက ခ်စ္စႏိုးေခၚခဲ့ေသာနာမည္။ သူမ စိတ္ဆိုးေနျပီဆိုလွ်င္ ကရင္လူမ်ိဳးျဖစ္ေသာသူမကို ကရင္ပုပ္ ဟု စကားလိမ္ ေခၚေသာနာမည္။ ဘာလို႕လာရွာေနတာလဲ။ ကိုယ့္ဘဝနဲ႕ကိုယ္ ေနပါေတာ့လား။ သူမ စိတ္တြင္းမွ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း အျပင္သို႕ စကားတစ္ခြန္းမွ် ထြက္မလာပါေခ်။
“ေၾသာ္ တစ္မ်ိဳးပဲဗ် ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိဘူး..လာဗ်ာ အေအးေလးဘာေလးေသာက္ပါဦး..အေမာေျဖျပီးမွဆက္ရွာေပါ့”
ကိုေဝ့ကို သူမ စိတ္ညစ္ညဴးစြာၾကည့္မိေခ်ျပီ။ မလိုအပ္ပါပဲ သူ ျပဳမႈလိုက္ေသာအျပဳအမႈသည္ သူမအတြက္ ဒုကၡမ်ားစြာကိုသယ္ေဆာင္လာသူျဖစ္မွန္း ကိုေဝ သိမွသိပါေလစ။ ကိုေဝ၊ သူမႏွင့္ သားေလး သံုးဦးေပါင္းမိသားစုကို ျဖိဳခြဲမည့္သူမွန္း ကိုေဝ သိမွသိပါေလစ။
“ခင္ဗ်ား ဘာေသာက္မလဲဗ် လိေမၼာ္ေသာက္မလား သံပုရာေဖ်ာ္ရည္ေသာက္မလား”
“ရပါတယ္ ေရေအးေအးေလးတစ္ခြက္ရရင္ ေတာ္ပါျပီဗ်ာ”
“မိန္းမေရ ေရေအးေလးတစ္ခြက္ေလာက္ယူခဲ့ပါေဟ့”
“ဟုတ္ကဲ့”
ကိုေဝ့အား ေျဖလိုက္ရင္း စိတ္တို႕ မလံုလဲစြာ။
ထိုသူႏွင့္တုန္းက သူမ တစ္ခါမွ် ဟုတ္ကဲ့ ဟုမေျပာခဲ့ဖူး။ ထိုသူ႕ဘက္က ဘယ္ေလာက္ပင္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးေပး သူမ ထိုသူ႕အားအေကာင္းမျမင္ခဲ့ဖူးေပ။
ဘုရား..ငါဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ။ စဥ္းစားစမ္း။ ဒီလူ အျမန္ျပန္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ။
သူမ ေပးေသာ ေရခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္ရင္း ထိုလူသည္ ကိုေဝ့အား ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
“ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘက္ေရာက္ဦးမယ္ဗ်..ဝင္ခဲ့ပါရေစဗ်ာ”
“ေၾသာ္ ..ဟုတ္..ဝင္ခဲ့ပါဗ်ာ ဝင္ခဲ့ပါ.ကၽြန္ေတာ္ရွိေနမွာပါ..အဲ့ဒီေန႕က စေနေန႕ဆိုေတာ့ ရံုးပိတ္တယ္ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့..ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါဦးခင္ဗ်ာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ..ဟုတ္ကဲ့”
“ထိုလူ သြားေတာ့မွ သူမ ကိုေဝ့အားေမးမိေေလသည္။
“ကိုေဝ သူနဲ႕ ဘာေတြ ေျပာျဖစ္တုန္း”
“ေထြေထြထူးထူးရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..သူ႕မွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတဲ့အေၾကာင္းရယ္..ကိုယ့္သားနဲ႕အရြယ္တူပဲဆိုတာရယ္ေလာက္ပါပဲ”
“ကိုေဝေနာ္..ကိုေဝ..သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းမသိပဲ အိမ္ထဲ ဖိတ္တဲ့အက်င့္ကိုျပင္ဦး..ၾကားလား..လူေကာင္းမွန္းမသိ လူဆိုးမွန္းမသိ”
“လူေကာင္းပါ မိန္းမရယ္..လူေကာင္းပါ”
“အို သူဇာေတာ့ မထင္ပါဘူး..လူေကာင္းလို႕”
“ကဲ.ကိုယ္ဗိုက္ဆာလွျပီ…ထမင္းေကၽြးေတာ့ ရံုးနားက ဆိုင္မွာေတာင္ ဝယ္မစားခဲ့ဘူး..မိန္းမလက္ရာကို ေျခဖ်ားေလာက္ေတာင္မမွီၾကလို႕”
“ေတာ္ပါ..အပိုေတြ”
ကိုေဝ့ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ကာ ခၽြဲခဲၽြႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေျပာမိရင္း သတိရမိသည္က သူမ ထမင္းမခ်က္ေကၽြးလည္း ထိုသူသည္ ဘယ္ေသာအခါမွ် မျငဴစူ။ မိန္းမ ဘယ္ဆိုင္မွာ သြားစားၾကမလဲ..ဟုသာ။ အို…ခု သူမ ထိုသူ႕ဆီ ျပန္မလိုက္လိုပါ။ သားေလးအားလည္း မေပးလိုပါ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၂)
ဘုရား ကိုေဝ့ကို ထိုသူ သတ္ဖို႕ ၾကံရြယ္ေနပါ့လား အိုး..ဓါးနဲ႕ထိုးေတာ့မယ္ မသတ္နဲ႕..မသတ္နဲ႕။
ရုက္တရက္ သူမ ကိုေဝႏွင့္ ထိုသူ႕အၾကား ျဖတ္ဝင္္လိုက္စဥ္ ဓါးက သူမ ခႏၶာကိုယ္အားေဖာက္ထြင္းသြားျပီ။ သားငယ္ကလည္း သူမအားၾကည့္ရင္း စူးရွစြာ ေအာ္ငိုေနသည္။ ရင္ဝမွ ဓါးဒဏ္ရာအား မယံုၾကည္ႏိုင္စြာ ငံု႕ၾကည့္ရင္း ..။
ေခၽြးေစးတို႕ျပန္ကာ ရုက္တရက္ လန္႕ႏိုးေတာ့မွ ဒါဟာ အိပ္မက္ဆိုတာ သတိရသည္။ ေန႕ခင္းဘက္ တေရးမအိပ္ပါပဲ ေခတၱေမွးတာေတာင္ သည္လိုေၾကာက္လန္႕စရာ အိပ္မက္ မက္ေလသည္လား။ ရင္ဝယ္ ထိတ္လန္႕မႈတို႕ကျဖင့္ မေျပေသး။ မျဖစ္ပါေစနဲ႕။ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ပါေစနဲ႕။ ဘုရား..ဘုရား။
……………………..
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ပန္းကန္ေဆးေနရသည့္အလုပ္မွ ထြက္ေျပးခ်င္ေသာ သူမ ဆိုကၠားဆရာ ကိုေအာင္ႏိုင္၏ ကမ္းလင့္မႈကို မျငင္းဆန္ႏိုင္ခဲ့။ သူမ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကလည္း ေျပာၾကသည္။ သူမ ကံေကာင္းသည္..တဲ့။ ကိုေအာင္ႏိုင္က မိန္းမ ကိုအလြန္ခ်စ္ေသာေၾကာင့္တဲ့။ ေအာ္ ရယ္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။
အလုပ္ၾကမ္းမလုပ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ သူမေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း ကိုေအာင္ႏိုင္သည္ သူမထက္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကီးသည္ပဲ။ ဆိုကၠားဆရာပီပီ အသားကညိဳသည္။ ကြမ္းမကင္း ေဆးလိပ္မကင္း အစဥ္နံေစာ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္။ ရုပ္ကလည္း ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳအဆင့္ေတာင္မရွိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေအာင္ႏိုင့္အရိပ္ေအာက္မွာ သူမ ေအးေအးလူလူ ေနရသည္သာ။
ညားခါစက ကိုေအာင္ႏိုင့္မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ အတူေနေသာ္လည္း ေယာင္းမ၏ မ်က္ႏွာေက်ာတင္းမႈေၾကာင့္ ကိုေအာင္ႏိုင္က သူမအား အိမ္ငွားေပးသည္ေလ။
ေယာင္းမက ဘြဲ႕ရပညာတတ္ဆိုေတာ့လည္း သူမ အားအထင္ေသးသည္။ အထင္ေသးရေအာင္ ကိုေအာင္ႏိုင္ေတာင္ဘြဲ႕ရတာမွမဟုတ္ပဲ။ ရွစ္တန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ထားသည္တဲ့။ ေနာက္ ကိုေအာင္ႏိုင့္ မိဘႏွစ္ပါးလံုးက ေယာင္းမျဖစ္သူအား ေျခေမႊးမီးမေလာင္၊ လက္ေမႊးမီးမေလာင္ထားသည္။ ထားမွာေပ့ါ။ သူတို႕သမီးက ဦးပိုင္ဆိုလားဘာဆိုလား။ အဲဒီက ဝန္ထမ္း ဆိုေတာ့ လစာက တစ္လ သံုးသိန္းနီးပါးထြက္သည္ေလ။ ကိုေအာင္ႏိုင့္ကိုက် အျမဲျငဴစူၾကသည္။ ဒါကိုျမင္ရသည့္ သူမ မေက်နပ္ႏိုင္ပါေခ်။
ထိုမိသားစုႏွင့္လည္း အတူမေနႏိုင္ေတာ့။ ကိုယ္က ေခၽြးမ ဆိုေတာ့လည္း အိမ္အလုပ္ေတြ ကိုယ္သာ လုပ္ရသည္ေလ။ ေယာင္းမက်ေတာ့ မနက္ခုနစ္နာရီမွ ထသည္။ သူမက်ေတာ့ ငါးခြဲတည္းက ထပါမွ အိမ္အလုပ္တို႕ျပီးျပတ္သည္။ သို႕မို႕ေၾကာင့္လည္း ကိုေအာင္ႏိုင္က သူမအား အိမ္ငွားေပးျခင္းပင္။
ထိုအခါတြင္မေတာ့ သူမ ထမင္းမခ်က္လည္းရသည္။ ကိုေအာင္ႏိုင္က ဆိုင္ေခၚေကၽြးသည္သာ။
….
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အိမ္လခေတြေဈးျမင့္လာခ်ိန္မွာေတာ့ “ရြာခဏျပန္ဦးမယ္” ဆိုသည့္စကားကို ကိုေအာင္ႏိုင္ မျငင္းဆန္ႏိုင္မွန္း သူမသိသည္။
သူႏွင့္ သူမတို႕ အိမ္ေထာင္သက္က ႏွစ္ႏွစ္ၾကာျမင့္ျပီ ျဖစ္သလို သူမကလည္း ရန္ကုန္တြင္ မေနခ်င္ပဲ ရြာသို႕ျပန္ေနခ်င္သည္မွာ ၾကာလွျပီ။ ခုေတာ့ ေကာင္းပါသည္။ သူ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ျပီးမွ အိမ္ဝယ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမည္တဲ့။ ဒီအေတာအတြင္းတစ္လတစ္ခါ အိမ္စရိတ္လာေပးမည္တဲ့။ သူမကေတာ့ မိဘအိမ္ျပန္ေနရျခင္းအား ႏွစ္ျခိဳက္စြာ။ သူကေတာ့ ရန္ကုန္ရွိ သူ႕မိဘအိမ္တြင္ ေနျပီး ေငြစုမည္တဲ့။
“သားေရ..ျပည့္စံုေရ..အေဖတို႕ ခဏေတာ့ ခြဲေနရဦးမယ္ကြာ..အေဖပိုက္ဆံေတြ အမ်ားၾကီး ရွာျပီးမွ သားတို႕ကို လာေခၚမယ္ေနာ္”
သားေလးအားႏႈတ္ဆက္ရင္းထြက္သြားေသာ ကိုေအာင္ႏိုင့္အားၾကည့္ကာ အေမက
“နင့္ေယာက်ၤားကလဲဟယ္…အသက္ၾကီးခ်က္”
ဟုတ္ပါသည္။ တစ္ရြာလံုးက သူမအားႏွေျမာသလို သူမလည္း သူမကိုယ္သူမ ႏွေျမာလွသည္။ သူမ၏ ၇ုပ္ရည္သည္ အေခ်ာအလွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္စာရင္းတြင္ပါသည္ေလ။ ခုေတာ့ ညားသြားေတာ့ ဒီဘာမဟုတ္သည့္သူႏွင့္။
“အေမရယ္..ဖူးစာပဲေပါ့”
အေမ့အားေျဖသိမ့္လိုက္ေသာ သူမ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တာ ေသခ်ာလွသည္။ သားေလးသာ မရွိလွ်င္ သူမ ကိုေအာင္ႏိုင့္အား ကြာျဖစ္မည္ထင္သည္။ တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးသည့္ သားေလးက သူမအား လွမ္းၾကည့္ကာ ျပံဳးျပေနသည္မွာ မေအျဖစ္သူ၏ အေတြးအား သိ၍ထင့္။
တစ္လမွတစ္ခါသာ ေပၚလာတတ္ေသာ ကိုေအာင္ႏိုင့္အား သူမ ေယာက်ၤားအျဖစ္ ရြာထဲဝယ္ အသိနည္းလွသည္။ မိသားစုႏွင့္ရင္းႏွီးသူေလာက္သာ။ ထို႕ေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္သိၾကတာက သူမသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ခုလပ္။ ေယာက်ၤားျဖစ္သူအားစိတ္ကုန္ေနေသာ သူမကလည္း ေမးလာလွ်င္ ရြဲ႕ကာေျဖသည္က
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မကြာရွင္းထားတယ္” ဟုသာ။ ေထြေထြထူးထူးရွင္းမျပျဖစ္သလို မိသားစုႏွင့္ရင္းႏွီးသူေတြကလည္း ရွင္းမျပၾကေသာအခါ သူမသည္ တစ္ခုလပ္အျဖစ္သာ ရြာလာလည္သူတို႕ သိၾကေတာ့၏။
သူမကေတာ့ မိဘအိမ္ လာေနရသည္ကိုက ေက်နပ္စရာ။ အေဖ ဖ်ာယက္သည္ကိုလည္း ကူစရာမလို။ အေမ့ ဝက္ျခံသာ ဝက္ေတြအား အစာ ေကၽြးေပးသည့္အခါပဲရွိသည္။ သားေလးသည္လည္း အိမ္နီးနားခ်င္းလက္ထဲမွာ။ သူမအတြက္ အိမ္လည္ရန္သာ အလုပ္ရွိေတာ့၏။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၃)
“ေအာင္ႏိုင္ မိန္းမနဲ႕ေယာက်ၤားဆိုတာမ်ိဳးက ဒီလိုေဝးေနရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေနာ္ မီးေဝးခ်ိတ္လိုျဖစ္သြားတတ္ၾကတယ္ သူ႕ဖက္က ေဖာက္ျပန္ႏိုင္သလို ကိုယ့္ဖက္ကလည္း ေဖာက္ျပန္ႏိုင္တယ္”
“အေဖရယ္ သူဇာက ေအးေဆးပါတယ္ အဲ့လိုေနမဲ့သူမ်ိဳးလည္းမဟုတ္ပါဘူး ေနာက္ သူ႕မိဘေတြကလည္း တားမွာပါ တစ္ခုခုဆိုရင္ေတာင္”
အေဖ့အတြက္ ထမင္းခူးလိုက္ရင္း သူ အေဖ့အားျပန္ေျပာမိသည္။ သူ လည္းစိုးရိမ္မိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဘာတက္ႏိုင္မည္လဲ။ သူလည္း အိမ္ဝယ္ရန္ ၾကိဳးစားေနသည္သာ။ သို႕ေသာ္ တစ္လတစ္ခါ သူဇာ့ဆီ ေငြေျခာက္ေသာင္းသြားပို႕ဖို႕ေတာင္ မနည္း ၾကိဳးစားေနရသည္ေလ။
သြားစရိတ္လာစရိတ္ကပင္ အနည္းဆံုး ခုႏွစ္ေထာင္ကုန္သည္။ သူဇာတို႕ေနသည္က သရက္ပင္ေခ်ာင္ရြာ။ မအူပင္ျမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္းမွာ။ သူဇာကေတာ့ မိဘအိမ္ေနရသည္ကိုပင္ ေပ်ာ္ေနဟန္ထင့္။ ဘာလိုလိုႏွင့္ သားေလးေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ျပီ။ ဒါဆို သူတို႕ခြဲေနရတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ျပီေပါ့။ လြမ္းလိုက္တာ သားရယ္။ သြားေတာ့လည္း ညမွေရာက္သျဖင့္ သားကို ဝေအာင္မခ်ီရ။ အၾကာၾကီးေနလွ်င္လည္း ကိုယ့္ေခၚေနက်ေဖာက္သည္ေတြ လူေျပာင္းမွာစိုးသျဖင့္မေနရဲ။ အျမန္ ျပန္လာရျပန္သည္ေလ။ ညေရာက္ေန႕ခင္းျပန္ႏွင့္ သားေလးႏွင့္ေတြ႕ရသည္မွာ တစ္မနက္ခင္းသာရွိသည္ပဲ။
“မင္း အိမ္ငွားဖို႕ ငါ ေငြထုတ္ေပးမယ္ မင္းမိန္းမကိုသာ ေခၚလာခဲ့ကြာ..ေတာ္ၾကာ ကေလးက ရြာမွာဆိုရင္ အေနရိုင္းကုန္မယ္ ျမိဳ႕မွာ ထားဖို႕ပဲစဥ္းစား ၾကားလား”
“ဟုတ္ အေဖ တကယ္ ငွားေပးမွာလား”
သူဝမ္းသာအားရေမးမိေတာ့ အေဖေခါင္းျငိတ္ျပသည္။ အေမကလည္း သူ႕အားျပံဳးၾကည့္လို႕
“ဟုတ္..ဒါဆို နက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္သြားေခၚလိုက္မယ္ေနာ္”
“အမေလးကြာ အိမ္အရင္ရွာျပီးမွသြားေခၚပါ ျဖစ္ပ်က္ေနလိုက္တာ မိန္းမကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္လြမ္းေနလဲမသိဘူး”
“ကၽြန္ေတာ့္သားေလးကိုလြမ္းတာပါ အေဖရာ“
အေဖ့အားေျဖရွင္းရင္း ရင္ထဲမေတာ့ ကုလားမီးနင္းသလို ဗံုသံ တညံညံႏွင့္ ပြဲေတာ္လွည့္ေနျပီထင့္။
…………………..
သြားျပီ။ သူ ကလည္း မသိသားဆိုးရြားစြာ ေျပာလိုက္မိသည္။ သားက သူ႕အား အနည္းငယ္စိမ္းေသာေၾကာင့္
“မင္း ငါ့သားမွ ဟုတ္ရဲလားကြာ” ဟု။ ထိုစကားကို စိတ္ဆိုးကာ သူဇာအၾကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ ေပါက္ကြဲရင္းႏွင့္ပင္ စကားတို႕က လြန္လာသည္။
“နင္ စစ္ေျပး နင္နဲ႕ငါမေပါင္းဘူး နင့္ကို ငါတိုင္ပစ္လိုက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ..”
သူဇာ့ႏႈတ္ခမ္းမွ ထြက္ရွိလာေသာ စကားတို႕က ရင့္သီးလြန္းစြာ။ သူစစ္ေျပးဆိုတာ ဒီရပ္ကြက္ထဲရွိ အကုန္နီးပါးသိၾကသည္ပင္။ မည္သူမွ် ထုတ္ေျပာကာ မတိုင္ၾက။ ခုေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူ၏ ပါးစပ္ ဆတ္ေဆာ့မႈေၾကာင့္ တိုင္သူေပၚေလမည္လား။ သူပါတ္ဝန္းက်င္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္မိေတာ့ ပါတ္ဝန္းက်င္က မသိက်ိဳးကၽြံျပဳေနသည္။ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕သာ ရပ္ၾကည့္လ်က္။
“ငါျပန္မယ္..”
စကားကို မျငင္းဆန္ႏိုင္စြာ
“ေအးေအး လိုက္ပို႕ေပးမယ္” ကိုယ္က ခ်စ္ရသူဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ပဲရံႈးသည္သာ။
…………
“မင္းကြာ ကိုယ့္မိန္းမေတာင္ မႏိုင္ဘူးလား…မင္းကိုစစ္ေျပးလို႕ေအာ္သြားတယ္ဆို တိုင္မယ္လို႕လည္း ေျပာသြားတယ္ဆို”
“တကယ္မတိုင္ပါဘူးအေဖရယ္ စိတ္ဆိုးတုန္းခဏေျပာျဖစ္သြားတာပါ”
သူ ျပန္လည္ေခ်ပရင္း ေတြးမိသည္က တကယ္လည္း ထိုသို႕ျဖစ္မည္ဟု။
သူ ဒီမွာ ေနလာသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုပင္ေက်ာ္ေခ်ျပီ။ မည္သူမွ် တကူးတက ထူး၍လည္းမတိုင္။ သူ႕အား အားလံုးက ခ်စ္ခင္ၾကသည္သာ။ သူဇာ့ကို ယံုၾကည္ဆဲစိတ္တုို႕က စိတ္ေျပသြားလွ်င္ျပန္ေခၚမည္ ဟုသာ ေတးထားသည္။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၄)
“သူဇာ့ကို ကိုယ္လက္ထပ္ခ်င္တယ္”
အို ရင္ထဲဝယ္ ဒိန္းခနဲ။ ေခါင္းခါဖို႕ေမ့လို႕ အံ့အားတသင့္ျဖစ္ေနပံုမ်ား။ ကိုေအာင္ႏိုင္သာ သိလွ်င္ သူမကို သတ္လိမ့္မည္ထင္သည္။
“ကၽြန္မ ကၽြန္မ စဥ္းစားပါရေစဦးရွင္”
အို မရည္ရြယ္ပါပဲ ထြက္သြားေသာစကားသံ။ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္ ျဖတ္ရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မ မွာ ေယာက်ၤားရွိတယ္လို႕ ေျပာလိုက္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။
“စဥ္းစားပါ သူဇာ..ကိုယ္က တစ္ေကာင္ၾကြက္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕မွ တိုင္ပင္စရာမလိုပါဘူး သူဇာသာလက္ခံရင္ ကိုယ္ သူဇာ့ကို တစ္ခါတည္းလက္ထပ္သြားမွာပါ ကိုယ္ ခုရန္ကုန္ကို ျပန္ရဦးမယ္….ႏွစ္လေလာက္”
အို ရန္ကုန္ကိုျပန္ေတာ့မယ္ဆိုပါ့လား။ သူမအားေတြ႕ေတြ႕ျခင္းစိတ္ဝင္စားပါသည္ ဆိုခဲ့သူ ကိုေဝ။ မုဆိုးဖိုဆိုေသာ္ျငားသန္႕ျပန္႕ေသာ ရုပ္ရည္ႏွင့္ အသားလတ္လတ္ရွိသည့္ ကိုေဝ။ အလုပ္အကိုင္ကလည္း ရံုးတစ္ခု၏ ဦးစီးမႈးတဲ့။ ရြာက မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားကေတာ့ သူမလို တစ္ခုလပ္ကိုမွ စိတ္ဝင္စားသည့္အတြက္ ကိုေဝ့အား တီးတိုးေျပာဆိုၾကေသာ္ျငား ကိုေဝသည္ သူမ တစ္ေယာက္သာ ရည္ရြယ္သည္ တဲ့။ သားေလး ျပည့္စံုကိုလည္းခ်စ္သည္တဲ့။
“.ဟုတ္”
“ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ေသခ်ာသိခ်င္ရင္ သူဇာတို႕ရြာထိပ္ကုန္စံုဆိုင္က လေရာင္ကိုေသခ်ာေမးၾကည့္ပါ..သူ ဒီရြာသူနဲ႕ မညားခင္က ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းၾကီးေလ..ခုကိုယ္လည္း သူႈ႕လမ္းစဥ္လိုက္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတယ္”
ျပံဳးရယ္ေျပာေနေသာ ကိုေဝ့မ်က္ႏွာအားၾကည့္ကာ သူမ ဝမ္းနည္းလာမိသည္။ သူမ.. သူမက တစ္ခုလပ္မွ မဟုတ္ပဲ။ တစ္လတခါပံုမွန္လာတတ္ေသာ ကိုေအာင္ႏိုင္ မလာတာ ႏွစ္လေက်ာ္ေခ်ျပီ။ ကိုေအာင္ႏိုင္မလာသည့္ေတာအတြင္းဝယ္ ကိုလေရာင္ဆီလာလည္ေသာ ကိုေဝက သူမအား မ်က္စိက်သြားျခင္းသာ။ သူမ အတန္းပညာမျပည့္စံုလည္း သူလက္ထပ္ခ်င္သည္တဲ့။ ရင္တြင္းဝမ္းနည္းစိတ္တို႕ လွ်ံတက္လာသည္။
အို သူမ အေတြးတိမ္တိမ္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့မိတာ မွားျပီထင္ပါရဲ႕။ ခုေတာ့ ….ခုေတာ့ သူမ ကိုယ္တိုင္လည္း ခ်စ္ေနမိပါေသာ ကိုေဝ့ကို ဘယ္လိုျငင္းရမလဲ။
………………..
“မိန္းမေရ မိန္းမ”
ေဟာ..ကိုေအာင္ႏိုင့္အသံ။ ေတာ္ပါေသးသည္။ ညခင္းခ်ိန္ခါဆိုျပီး တိုးတိုးအုပ္အုပ္သာေခၚ၍။
“မိန္းမ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္ အိမ္ငွားထားတယ္ လိုက္ခဲ့ေတာ့..ကိုယ္တို႕ မိသားစု အတူေနရျပီေပါ့ကြာ”
ျပံဳးရင္းေျပာေနေသာ ကိုေအာင္ႏိုင့္မ်က္ႏွာ။ သားေလးအားေပြ႕ခ်ီရင္း ေျပာေနသည့္ ကုိေအာင္ႏိုင့္မ်က္ႏွာအားၾကည့္ရင္း ကိုေဝႏွင့္ယွဥ္မိျပန္ေတာ့ အို ဆီႏွင့္ေရလို ကြာျခားလြန္းလွသည္ပဲ။ အေတြးတို႕ကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ သည္ ကိုေအာင္ႏိုင္၏ မိန္းမ အျဖစ္ရွိေနသည္မလား။ ဒီခ်ိန္ သူမ ထြက္သြားလွ်င္ ကိုေဝ့အတြက္ စိတ္သက္သာရာ ရမည္ထင္ပါရဲ႕။
သူမ မျငင္းမဆန္ပဲလိုက္ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္မႈျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သူမ ကိုယ္ သူမ သိေသာေၾကာင့္။ ကိုေဝ့အားမခံစားေစခ်င္ေသာေၾကာင့္။
သို႕ေသာ္………
………………………………………………………………………..
စိတ္တို႕က ဇေဝဇဝါျဖစ္ဆဲ။ သူမ တကယ္တိုင္ျဖစ္ခဲ့တာလား။ ဟုတ္သည္ပဲ။ သူမ ရပ္ကြက္ရံုးမွာ အခ်ိန္ေစာင့္ျပီးကိုတိုင္ပစ္မိသည္။ သူ႕မိဘအိမ္တြင္မိလွ်င္ မိဘပါ အမႈပတ္သည္ဟုၾကား၍ ထိုအခ်ိန္ေစာင့္ဖမ္းေပးပါ ဟု။
သို႕ေသာ္ သူတို႕ ကံေကာင္းသြားသည္က လမ္းေပၚတြင္မိသည္တဲ့။ သူေျပးခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးရွိျပီဆိုေတာ့ အနည္းဆံုး ရွစ္ႏွစ္ေတာ့ က်မွာပဲ ဟု သူမ ေတြးထားသည္ေလ။ ေၾကာက္စိတ္တဝက္ ေပ်ာ္ျမဴးစိတ္တဝက္ႏွင့္ သူမ ျပံဳးမိျပန္သည္။ အေမႏွင့္အေဖကလည္း အားေပးသည္ပဲ။
“ရန္ကုန္က ဖုန္းလာတယ္..ေဟ့ သူဇာေရ နင္နဲ႕ေတြ႕ခ်င္လို႕ တဲ့”
ဒီခ်ိန္ဆက္သည္ဆိုကတည္းက ေသခ်ာသည္မွာ တစ္ခုတည္း ကိုေအာင္ႏိုင္ အဖမ္းခံရေၾကာင္းေျပာဖို႕သာ။
“ေျပာင္းသြားျပီလို႕ ေျပာလိုက္ မေအး”
ဒီရြာထိ လာၾကည့္မည္ မဟုတ္မွန္းသိသည္ေလ။ ဒီေတာ့လည္း ေအးေဆးစြာ ေနႏိုင္ပါသည္။
ဆန္မရွိ အစားၾကီးသည့္ထဲ ကိုေအာင္ႏိုင့္ညီမ ပါဝင္ေပသည္။ဒီလိုရြာသိမ္ရြာမႊားကို မသြားခ်င္ဘူးဟု ျငင္းမည္သာ။ ေယာကၡမႏွင့္ ေယာကၡထီးကလည္း သူတို႕သမီးငယ္ကို တစ္ေယာက္တည္းထား၍ ခရီးထြက္မည္မထင္။ ရြာရွိလူကုန္ကေတာ့ မည္သူဖုန္းဆက္ဆက္ ႏႈတ္ပိတ္ထားမည္သာ။ သူမက ေျပာင္းျပန္ေျပာခဲ့သည္ကိုး။
“ကိုေအာင္ႏိုင္ သူမအားရိုက္၍ ကြာရွင္းျပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းလာသည္ ”ဟု။
…………………………………..
သူမ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္မိသည္။ ကိုေအာင္ႏိုင္ သူမကိုခြင့္လႊတ္ႏိုင္မည္မထင္။ အေရးၾကီးသည္က ရွစ္ႏွစ္ဟု သူမ ထင္မွတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္မထိုးခဲ့ရ။ ေလးႏွစ္ဆိုလွ်င္ အက်ံဳးဝင္္ေသးသည္လား။ သူမလည္းမသိ။ အို သူမ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ေတာ္ၾကာ ကိုေဝ့ကိုပါ မယားခိုး ဟု စြပ္စြဲျပီး တိုင္တန္းလွ်င္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၅)
“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး အေမရယ္ ဘယ္လိုျဖစ္ႏုိင္မွာလဲ..သူဇာ..သူဇာ အဲလိုမလုပ္ပါဘူးဗ်ာ…
သူဇာ မတိုင္ပါဘူးဗ်ာ”
ေျပာရင္း သူဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္မိပါျပီ။ မယံုႏိုင္။ ၾကားရသည့္စကားအား မယံုႏိုင္ပါ။
ညီမေလးကေတာ့ သူမ ေျပာသည့္စကားမွန္သည္ဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့ထားျပန္၏။
စစ္ေျပး ဆိုျပီးရပ္ကြက္ရံုးမွာတိုင္ခဲ့တာ သူဇာတဲ့လား။မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သူဇာ သူ႕ကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာမႈနည္းေကာင္းနည္းလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ဒီလိုအျပဳအမႈမ်ိဳးလုပ္မည္ဟုေတာ့ မယံုၾကည္ႏိုင္ပါ။
“သား၇ယ္”
တီးတိုးေရရြတ္ရင္း ငိုေနေသာ အေမ့အားသူၾကည့္ကာ စိတ္ထိန္းလုိက္မိျပီ။ ေနပါေစေတာ့။ ဒီဟကားကိုေျပာသူသည္ သူ႕အားတစ္ခါမွ် မလိမ္ညာဖူးေသာ ညီမေလး ျဖစ္ေနသည္က ဆိုးလွသည္။ အေမတို႕ေျပာသည္ဆိုလွ်င္ သူဇာ့အေပၚမေကာင္းျမင္၍ဟုေတြးရင္း သူ မယံုပဲေနႏိုင္လိမ့္ဦးမည္။ ခုေတာ့..ခုေတာ့….။
အသက္တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္က မိဘကိုႏႈတ္လွန္ထိုးရင္း စိတ္ထင္ရာလုပ္ခဲ့မိေသာအရာသည္ ခုေတာ့ မိသားစုႏွင့္ခြဲခြာဖို႕ ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ျဖစ္ခဲ့ေခ်ျပီ။
မိဘအိမ္ဝယ္ အၾကမ္းပတမ္းအလုပ္မလုပ္ခဲ့ဖူးသူ သူ႕အတြက္ စစ္တပ္၏ ေလ့က်င့္မႈ ျပင္းထန္ျခင္းအား ခံႏိုင္ရည္မရွိခဲ့ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ စစ္တပ္မွ ထြက္ေျပးခဲ့ျခင္းသည္သာ လြတ္ေျမာက္ရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သူ စစ္သားအျဖစ္ကို ေျခာက္လပင္မခံပဲ ထြက္ေျပးခဲ့သည္ပဲ။ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ မိုင္းရယ္မွ မိခင္တပ္ရင္းႏွင့္ ရန္ကုန္တို႕ ေဝးကြာလြန္း၍ သူလြတ္ေနခဲ့သည္။ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္တြင္လည္း သူ႕အားခ်စ္ခင္သူသာေပါမ်ား၍ တိုင္ၾကားသူမရွိခဲ့။
ခုေတာ့..ခုေတာ့..အရင္းႏွီးဆံုးရန္သူ၊ အခ်စ္ရဆံုး မိန္းမက တိုင္သတဲ့။ တိုင္သတဲ့လား။ သူေတြးရင္းဝမ္းနည္းလာျပန္ပါသည္ေလ။
သားေလးေရ..ေဖေဖ လြမ္းလိုက္တာကြာ။ သားေမေမ မိန္းမရိုင္းၾကီးက ေဖေဖ့ကို တိုင္သတဲ့..ေဖေဖ့ကို တိုင္သတဲ့..သားရယ္။
“သား သားရဲ႕မိခင္တပ္ရင္း မိုင္းရယ္က အေၾကာင္းၾကားစာေရာက္လာျပီ တဲ့”
အေမ့ေျပာစကားသံေၾကာင့္ သူေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အေမက
“ဒါဆို စီရင္ခ်က္ခ်ဖို႕ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး ဒီအေတာအတြင္း သံဗုေဒၶ မွန္မွန္ရြတ္ေနာ္ ဘုရားတရားသံဃာ ရတနာသံုးပါးမေမ့နဲ႕
ညတိုင္း ဘုရားရွိခိုး ငါးပါးသီလ ညတိုင္းယူ ၾကားလား”
ေလးပင္စြာ ေခါင္းျငိတ္ျပမိရင္း…။ သူထြက္ေျပးလာသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္။ ဒါဆို အနည္းဆံုးေတာ့ ရွစ္ႏွစ္လား။ ဘုရား။ သား ႏွင့္ အဲေလာက္အၾကာၾကီး မခြဲခ်င္ပါ။ သူဇာရယ္ ရက္စက္လိုက္တာကြာ..ရင္ထဲမွာ နင့္နင့္သည္းသည္းေရရြတ္မိရင္း……က်ဆင္းခဲ့သည့္မ်က္ရည္တို႕ကိုသုတ္ေတာ့ လက္ထိပ္ခတ္ထားသည့္လက္တို႕ကိုၾကည့္ကာ အေမငိုျပန္သည္။ အေမငိုျပန္ပါသည္ေလ။
ဒီေၾကြးကို မဆပ္ရင္ သူ လူမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ သူဇာရယ္။ ငါလြတ္လာတဲ့တေန႕ ငါ့သားကိုျပန္ေခၚမယ္။
ငါ့သားကိုျပန္ေခၚမယ္ကြ။ မင္းဘယ္ေနရာမွာပုန္းပုန္း မရရေအာင္ရွာျပီး ငါ့သားကို ငါ့လက္နဲ႕ ပ်ိဳးေထာင္မယ္။
မင္းလို မိန္းမရီုင္းလက္ထဲ ငါ့သား အဆိပ္သင့္နစ္မြန္းျပီး မၾကီးျပင္းေစရဘူးကြ။
ရင္ထဲဝယ္ ၾကိမ္းဝါးရင္း သူထရပ္လိုက္ျပီ။ ဧည့္ေတြ႕ခ်ိန္ကုန္ျပီဆိုေတာ့ အခ်ဳပ္သားတို႕ ထားရာအေဆာင္သို႕ သူျပန္ရေတာ့မည္။ ငိုေနေသာ အေမ့ကိုလည္း ေက်ာခိုင္းမိေခ်ျပီ။ စိတ္ဓါတ္မာေသာ ညီမေလးႏွင့္ အေဖတို႕ကေတာ့ မ်က္ရည္မက်ေခ်။ နီရဲေသာ မ်က္ဝန္းအစံုျဖင့္သာ သူ႕ကိုႏႈတ္ဆက္လ်က္….။
သူလွမ္းရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သံေျခက်င္းတို႕ တခၽြမ္ခၽြမ္ျမည္လ်က္..။ သူ႕ရင္တဲမွ သူဇာ့အား နာၾကည္းျခင္းတို႕သည္လည္း ျမည္သံႏွင့္အတူ ဆပြားတိုးေလျပီထင့္။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၆)
ဘဝကို ေရစုန္ေမ်ာခဲ့မိသည္။ ေမ်ာခဲ့မိသည္ပဲ။
နန္းႏွင့္သားေလး သူ႕ဘဝထဲမွထြက္သြားတည္းက သူသည္အရာအားလံုးအား ဥပကၡာ ျပဳခဲ့သည္။ အရားအားလံုးအား ေမ့ပစ္ခဲ့သည္ေလ။
ေတြးၾကည့္္ပါေလ။ ရင္နာစရာေကာင္းလိုက္ပံုက။ ေမြးကင္းစသားငယ္ကို တစ္နာရီေတာင္ ျပည့္ေအာင္မခ်ီႏိုင္ပဲ သူ႕ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ထားခဲ့သည့္ ဇနီးသည္ နန္း။ အသက္တမွ်ခ်စ္ရပါေသာ နန္း။
တစ္ေကာင္ၾကြက္တစ္မ်က္ႏွာခ်င္းအတူတူ ဘဝကိုအတူျဖတ္ဖို႕နန္းႏွင့္သူ စိတ္တူကိုယ္တူ လက္တြဲခဲ့ၾကသည္။ ခုေတာ့ နန္းကအရင္ထြက္ခြါျပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာခ်စ္မဝေသးသည့္ သားငယ္အား ေခၚသြားျပန္သည္ေလ။
ဘဝကို ေရစုန္ေမ်ာခဲ့သည့္ သူ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ စိတ္အားျဖည့္ဖို႕ လေရာင္ထံအလာ သူ႕ဘဝအတြက္ အေရးအၾကီးရဆံုံုး၊တန္ဖိုးအထားရဆံုး ရတနာေလးႏွင့္ ဆံုခဲ့သည္ပဲ။
လေရာင္ အတန္တန္တားသည့္ၾကားမွ သူဇာ့ကို လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းသည္ သားေလးအား ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မင္းကြာ..ဟု မခ်ိတင္ကဲေရရြတ္ရင္း သူ႕အားအျပစ္တင္ခဲ့သည္ ့လေရာင္သည္ တကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔အေပၚ ေကာင္းေစခ်င္သည့္စိတ္ႏွင့္ပင္။
“မုဆိုးဖိုျဖစ္ေတာင္ကြာ တခုလပ္ေတာ့ ယူစရာမလိုပါဘူး…ကေလးတစ္ေယာက္လည္းပါေသးတယ္ ရံုးအရာရွိတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တခုလပ္ကို ယူကိုမယူသင့္ဘူးကြာ”
ဒါကလေရာင္ ေျပာစကား။
ထိုကေလးေၾကာင့္ သူဇာ့အေပၚ သူ ခ်စ္သည္ ဆိုသည့္ စကားႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့မွန္း လေရာင္မွ မသိပါပဲ။ တကယ္တမ္း နန္း၏ ေနရာ သူ႕ခ်စ္ဦးသူေနရာကို သူဇာ့အား မေပးႏိုင္ပါေခ်။ သူ႕ဘဝ ေသတပန္သက္တဆံုး ခ်စ္သြားမည္မွာ နန္းတစ္ေယာက္သာ။
လေရာင္တို႕ ရြာေလးေရာက္စက ထိုင္းမိႈင္းေနသမွ်စိတ္တို႕သည္ ျပည့္စံုဆိုသည့္ သားငယ္ေလး၏ ေဖာ္ေရြသည့္အျပံဳးေအာက္ က်ဆံုးခဲ့သည္ပဲ။ ငါ့သားေလးသာရွိေသးရင္ ဒီအရြယ္ေလာက္ပဲ..ဆိုသည့္အေတြးသာၾကီးစိုးရင္း ျပည့္စံုေလးနားက သူမခြါႏိုင္ခဲ့။ မခြါႏိုင္ခဲ့ေပ။
သူဇာ့ကိုခ်စ္တယ္ ဆိုသည့္စကားေျပာျပီး ထြက္လာခဲ့သည့္ႏွစ္လ နန္းအုတ္ဂူသို႕ တစ္ေန႕တစ္ေခါက္မွန္မွန္သြားရင္း ေတာင္းပန္ခဲ့ရသည္။ ရင္တြင္းဠ္မူ မခ်ိတင္ကဲ။
ယေန႕ခ်ိန္ထိ သူဇာ့အားခ်စ္မရခဲ့သည့္တိုင္ သံေယာဇဥ္တစ္ခုႏွင့္ သူ႕အိမ္ေထာင္အား မယိုင္မလဲေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သားငယ္ေလးေၾကာင့္ အရာရာ ျပည့္စံုုခဲ့သည္ပဲ။ တကယ္ကို နာမည္ေလးႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ျပည့္စံုေစသည့္ ျပည့္စံုေအာင္ေလး။
………
သူဇာ့အား အရင္လူ အေၾကာင္းေမးလိုက္တိုင္း စကားလႊဲသြားသည္ခ်ည္းသာ။ ရပါသည္။ သူကလည္း သားေလးအား မစြန္႕လႊတ္ခ်င္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူႏွင့္သူဇာ့ၾကား သားေလး၏ အေဖရင္းက႑ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့သည္ေလ။
အသက္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ကေတြ႕ခဲ့သည့္ သားေလးသည္လည္း သူ႕အား အေဖရင္း တစ္ေယာက္ပင္ ထင္မွတ္ရွာသည္။ သူဇာႏွင့္လက္ထပ္ျပီးတည္းက ရြာကလူေတြ လိုက္မလာႏိုင္ေစရန္ သူအိမ္ေျပာင္းခဲ့သည္။ သားေလးအား သူအေဖရင္းမဟုတ္ဟု ေျပာၾကမည္စိုးသျဖင့္။ သူဇာ့မိဘေတြထံလည္း ရံုးလိပ္စာႏွင့္သာ သူဆက္သြယ္ခဲ့သည္။
သားေလးအတြက္ သူ အဆံုးစြန္ထိ လုပ္ခဲ့သည္။ သူဇာမသိေအာင္ သားေၾကာျဖတ္သည္ထိ။ ေနာက္ထပ္ကေလးမရခ်င္ပါေလ။ ျပည့္စံုေလးႏွင့္တင္ သူ႕ဘဝသည္အရာအားလံုးျပည့္စံုေနေခ်ျပီ။
……..
“ေဖေဖ သား ျမင္းစီးဦးမယ္”
“ေအးေအး..လာလာ သား ေက်ာ္ေပၚတက္”
သားငယ္အားေျပာရင္း သူေလးဖက္ေထာက္ေတာ့ သူဇာက
“ဟဲ့..သား ေဖေဖက တစ္ပတ္မွာမွ ဒီႏွစ္ရက္ေလးပဲနားရတာ…နားပါေစလားကြယ္ မစီးပါနဲ႕ ”
သားငယ္ေလး မ်က္ႏွာညိႈးေခ်ျပီ။ သူက ေက်ာေပၚတက္ရန္ အမူအယာျပေတာ့လည္း ျပံဳးရႊင္စြာ တက္ေခ်ျပီတည္း။ ပါးစပ္ကလည္းေအာ္ဟစ္ရင္း..
“ဟဲ့ ျမင္း..ဟဲ့ ျမင္းး” တဲ့။
သူ႕ကို ဒီလို ေလးဖက္ေထာက္ပံုစံျမင္လွ်င္ျဖင့္ ငါတို႕ ဌာနမႈးၾကီး ေကာင္းစားေနပါေရာ..ဟုေတြးရင္း ရံုးကရံုးးသူရံုးသားေတြ ျပံဳးမည္ထင္သည္ေလ။
ေဟာ…ေျပာရင္းဆိုရင္း ဧည့္သည္လာျပန္ျပီ။
ဘယ္သူပါလိမ့္..ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့…..
“ကိုေဝ အေအးေသာက္ဖို႕ သံပုရာရည္ေဖ်ာ္..”
“ခြမ္း”
“သူဇာ ..ေနေကာင္းရဲဲ႕လား”
သူဇာေခါင္းျငိတ္ျပေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကေတာ့ အနည္းငယ္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ႏိုင္လြန္းလွသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာလို႕ အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ပါဘူးေနာ္”
ေရာက္လာသူ ဧည့္သည္စကားေၾကာင့္..သူ သားအားေက်ာေပၚမွခ်ကာ ကပ်ာကသီ ရပ္လိုက္ရင္း
“အာ..မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ..မျဖစ္ပါဘူး.. ခင္ဗ်ားရွာတဲ့သူေတြ႕ျပီလားဗ်”
ထိုဧည့္သည္ေခါင္းခါျပရင္း လက္ထဲက အိတ္ကို သူ႕ အားေပးေတာ့
“ဘာေတြလဲဗ်”
“ကေလးအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြပါဗ်ာ.အရင္တေခါက္ကဲ ေရတစ္ခြက္တိုက္တဲ့ေက်းဇူးကို မေမ့ပါဘူးဗ်..အဲ့ဒါ ဒီဘက္လည္းလမ္းၾကံဳလို႕ ဝင္လာရင္းနဲ႕..”
“အို ကိုေဝကလည္း လက္မခံပါနဲ႕ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္”
သူဇာ့ေျပာစကားေၾကာင့္ သူစိတ္ဆိုးသြားမိရင္းတစ္ခ်က္ငဲ႕ၾကည့္ေတာ့ သူဇာ ေခါင္းငံု႕သြား၏။ ဧည့္သည္ေတြေရွ႕ဆို သူဇာ တစ္ခါမွ် စကားဝင္ေျပာခဲ့ဖူးျခင္း မရွိသည္ပဲ။
ထိုစဥ္ သားငယ္ကိုထိုဧည့္သည္ ခ်ီလိုက္ပံုက ပိုင္ႏိုင္လြန္းလွသည္။
သားငယ္ကလည္း မရုန္း။ ဘာ့ေၾကာင့္မရုန္းတာလဲ သူ မေတြးအား။ ရင္ထဲဝယ္ သားငယ္ ထိုဧည့္သည္အေပၚခင္တြယ္သြားမည္ကို မလိုလားစိတ္က ထက္သန္စြာ…ျဖစ္တည္လာသည္။
“သားငယ္..ေရ..လာပါဦး…ဦးဦးေပးတဲ့ကစားစရာေတြကို သား ကစားတဲ့အခန္းထဲသြားထားရေအာင္ေနာ္
ခဏေလာက္ထိုင္ေစာင့္ေပးပါဦးေနာ္ မိန္းမေရ ဧည့္သည္အတြက္ အေအးေဖ်ာ္ေပးလိုက္ပါဦးကြာ”
သားငယ္ကို ထိုဧည့္သည္ခ်ီသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပိုင္ႏိုင္ဟန္ျဖင့္ ေပြ႕ခ်ီကာသူ လွမ္းထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ သားငယ္ေလး၏ကစားစရာ မ်ားထည့္သည့္ အခန္းဆီသို႕….။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၇)
“ရွင္ ဘာလို႕လာေနေသးတာလဲ..မလာနဲ႕..ရွင္ခုခ်က္ခ်င္းျပန္ပါ”
သူဇာ့ ေျပာစကားေၾကာင့္ သူႏႈတ္ခမ္းတြန္႕ျပံဳးမိရင္း
“ေၾကာက္ေနတာလား သူဇာ မင္းေမ့ေနတာတစ္ခုရွိေသးတယ္ မင္းနဲ႕ငါ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္မထိုးရေသးဘူး”
“ရွင္…ဘာလုပ္မလို႕လဲ..ရွင္..”
“ဘာလဲ မင္းေယာက်ၤားကို ငါတရားစြဲမွာ ေၾကာက္ေနလား တရားမစြဲေစခ်င္ရင္ ငါ့သား ငါ့ကိုျပန္ေပးေလ”
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္ ကၽြန္မ ရွိခိုးပါတယ္…သားေလးကို ကိုေဝက သိပ္ခ်စ္တာ.. ရွင္ ရွင္မေက်နပ္ရင္ ကၽြန္မကိုသာ သတ္သြားပါ..ကိုေဝ့ကို ဘာမွ မလုပ္ပါနဲ႕ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႕”
အသံတို႕ လႈပ္ခတ္စြာ မညီမညာေျပာရင္း သူ႕ေရွ႕ ဦးညြတ္ရန္ျပင္သည့္ မိန္းမရိုင္းၾကီး သူဇာ။ သူ တံု႕ျပန္မည့္ လက္စားေခ်လိုစိတ္တို႕သည္ အရာရာ ကုန္ဆံုးေလျပီ။ သူဇာ့ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္။ သားေလးေၾကာင့္။ သားေလးျပည့္စံုေအာင္ေၾကာင့္။
အိမ္တစ္အိမ္လံုးျမင္သာသည့္ေနရာတိုင္းဝယ္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္က သားေလးႏွင့္ ကိုေဝ ဆိုသူ၏ ပံုရိပ္မ်ား။ သူဇာႏွင့္ တြဲရိုက္သည့္ ပံုဆို၍ ငါးပံုနီးပါးမွ်သာ။
ထိုသူ၏ သားငယ္အေပၚခ်စ္ျခင္းကိုျဖင့္ သူ ၾသခ်မိသည္ထိ။
သူ ဒီအိမ္ေလးအားေစာင့္ၾကည့္မိသည့္အခ်ိန္တိုင္းဝယ္ ကိုေဝဆိုသူ၏ ခ်စ္ျခင္းသည္ သားငယ္ထံသာ ပိုလ်က္ သူဇာဆိုသည့္ မိန္းမရိုင္းၾကီးအား သံေယာဇဥ္သီးသန္႕သာ ျဖစ္တည္ဟန္ အထင္းသားေပၚလြင္လ်က္ရွိသည္။ မိႈင္းမိေလသလား၊ က်ိန္စာပဲသင့္ေလသလား။ မိန္းမရိုင္းၾကီးကေတာ့ ကိုေဝဆိုသူအား အခ်စ္ပိုေနသည္မွာ အထင္းသား။ အရာရာ သားထက္ဦးစားေပးေၾကာင္း ေပၚလြင္ေနျပန္သည္ေလ။
သူမ အတြက္ ထိုသူ႕ႏွလံုးသားဝယ္ ေနရာမရွိေၾကာင္း မိန္းမရိုင္းၾကီး သိမွသိပါေလစ။ ထိုသူ တစ္လတစ္ခါသြားတတ္ေသာ အုတ္ဂူပိုင္ရွင္ေလးသည္ အေတာ္ပင္ စိတ္ထား ျဖဴသူျဖစ္မည္ထင့္။
…………
သူ လက္ဝယ္ ကိုင္ထားေသာ စာအိတ္အား မိန္းမရိုင္းၾကီးေခါင္းေမာ့မလာမွီ ခ်ထားခဲ့ရင္း ထိုအိမ္မွ ထြက္ခဲ့ေခ်ျပီ။ ေနရစ္ေတာ့ သားေရ။ ေျခလွမ္းတို႕က ခဲဆြဲမထားပါပဲႏွင့္ ေလးလံလြန္းလွသည္ပဲ။
တကယ္တမ္းစဥ္းစားေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ပဲ ေထာင္က်က် သူသည္ ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္မွာအမွန္။ ခိုးဆိုးလုယက္လို႕ က်သည္မဟုတ္ေပမဲ့လည္း သူသည္ ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ေလ။
သားေလးအား ဌာနမႈးတစ္ဦး၏ သားအျဖစ္ၾကီးျပင္းေစမည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္၏ သားအျဖစ္ၾကီးျပင္းေစမည္လား။
ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ေလွ်ာ့ရက္မ်ားေသာေၾကာင့္၎၊ လြတ္လပ္ေရးေန႕ဝယ္ အက်ဥ္းသားလႊတ္ေပးသည့္ စာရင္းဝယ္ ပါခဲ့ေသာေၾကာင့္၎ သူ သံုးႏွစ္သာ ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ေထာင္မွလြတ္ကတည္းက အရိုးေၾကေၾက အေရခမ္းခမ္း ရည္ရြယ္၍ သူဇာတို႕ သားအမိအားလိုက္ရွာခဲ့သူ သူ ဘာအလုပ္မွ် မရွိပါေခ်။ မရွိပါေလ။
ညီမေလး၏ အားေပးမႈႏွင့္အတူ သူဇာတို႕အား လိုက္ရွာရင္းအခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ သားေလးကို သူေခၚမည္ဆိုလွ်င္ သားေလး ကေလးတန္မဲ့ တရားခြင္ လိုက္ရေခ်ေတာ့မည္။ အလုပ္မရွိသူ သူ ၾကိဳးစားမည္ဆိုလွ်င္ေတာင္ ကိုေဝဆိုသူလို သားအားဖူးဖူးမႈတ္ထားႏိုင္မည္လား။
ေတာ္ပါျပီ။ ေတာ္ပါျပီေလ။ ကိုေဝ ဆိုသည့္သူ၏ ခ်စ္ျခင္းေအာက္ ဌာနမႈး၏သား ဆိုသည့္ ဂုဏ္ျဒပ္ႏွင့္အတူ သားေလး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနပါေစေတာ့။ သူ ပိုက္ဆံၾကိဳးစားရွာရင္း သားေလးအား အေဝးမွ ေငးၾကည့္ေနခြင့္ရွိသည္ပဲ။ သားေလးအတြက္ျဖည့္ဆည္းရန္ သူ ေငြၾကိဳးစားရွာေတာ့မည္ေလ။
ကိုေဝဆိုသူ၏ ခ်စ္ျခင္းေအာက္ သားေလးအား သူစိတ္ခ်ပါသည္ေလ။
“သားေရ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာမ်ား ေဖေဖ့အေၾကာင္းသိခဲ့ရင္ ေဖေဖ့ကို ေဖေဖ့ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါကြာ..သားေလးမ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးလို႕ပါ..သားေလးမ်က္ႏွာငယ္မွာစိုးလို႔ပါ သားေရ”
စိတ္တို႕မထိန္းႏိုင္စြာ လမ္းေဘးဝယ္ ထိုင္ခ်ရင္း ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုခ်မိပါျပီ။
သားေရ..သားေရ…ေဖေဖ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ သားေရ……ခြင့္လႊတ္ေပးပါ…..
ရင္တြင္းျမည္တမ္းသံတို႕က အျပင္သို႕ ေပါက္ကြဲခြင့္မရ၍ထင့္။ ရင္တြင္းဝယ္ ပို၍ ပူေလာင္လာသလိုလို။
ရင္တြင္းျမည္တမ္းသံတို႕က အျပင္သို႕ ေပါက္ကြဲခြင့္မရ၍ထင့္။ ရင္တြင္းဝယ္ ပို၍ ပူေလာင္လာသလိုလို။
Xxxxxxxxxxxxxxx
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ သူျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္းသည္ သားငယ္ေလးျဖစ္ေနသည္ပဲ။ တိမ္တိုက္ေလးမ်ားေပၚမွ သူ႕အား လာပါလာပါ ျပံဳးရယ္ ေခၚေနသည္မွာ သူ႕အားဆြဲထားေသာ တစံုုတရာကို သူလႊတ္ခ်မိသည္အထိ။ သူူ သြားလိုက္ျပီ။ သားငယ္ေလးဆီ သြားလိုက္မိျပီ။ ခ်စ္စရာ သားငယ္ေလး။ ထူးဆန္းသည္က သူျမင္ေနရသည့္သားငယ္ေလးသည္ အသက္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ျဖစ္ေနေခ်သည္။ သားငယ္ေးလကို သူလိုက္ဖမ္းေတာ့ ျပံဳးရယ္ကာ အဖမ္းမခံပါပဲ ေျပးလႊားေနျပန္သည္။
“ေဖေဖ သားကိုမိေအာင္လိုက္ဖမ္းေနာ္”
သားငယ္ေလး၏ မပီကလာေခၚသံေလး။ ရင္တြင္း ၾကည္ႏူးမႈတို႕က လိႈက္ခနဲ။
သူႏွင့္ သားငယ္ေလးႏွစ္ဦးတည္း ကမၻာ။
…………………………
“လူနာရွင္ေတြကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ့ မရေတာ့ဘူးလို႕”
“လူနာရွင္ မရွိဘူး လမ္းေဘးမွာလဲက်ေနလို႕ ပါတ္ဝန္းက်င္က လိုက္ပို႕ေပးတာ…တဲ့”
“ဟာ..သြားျပီကြာ..သတင္းစာမွာ လူေပ်ာက္ေၾကျငာ ရွာေတာ့ေဟ့.. ကိုယ္က ထည့္သင့္ရင္လည္း ထည့္ရမွာပဲ”
အစိုးရေဆးရံုၾကီးတစ္ခုမွ ညည္းညဴသံတခ်ိဳ႕။
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ က က်ခံေပးပါ့မယ္…အသုဘစရိတ္ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို”
ရပ္ကြက္လူၾကီးတစ္ဦး၏ ေျပာစကားအၾကား ျပံဳးေပ်ာ္သြားေသာ မ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
အပိုင္း(၈) ဇာတ္သိမ္း
ည ည အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ျဖစ္သည္မွာ ၾကာေခ်ျပီ။
တခ်ိန္ခ်ိန္မ်ား သားေလးသိခဲ့လွ်င္……သူမ ..ကိုမုန္းေလမည္လား။
……
ကိုေအာင္ႏိုင့္ ညီမ ေျပာသြားသည့္စကားသံအား ၾကားေယာင္မိျပန္သည္။
“..ငါ့အစ္ကို ဆံုးသြားျပီ……ေအး ဒါေပမဲ့ နင္လြတ္သြားျပီမထင္နဲ႕ ကေလးဟာ သူ႕အေမဟာ သူ႕အေဖကို ေထာင္ခ်ခဲ့သူပါ့လား..လို႕ သိေအာင္ တခ်ိန္မွာ ငါလာေျပာမယ္ ဆက္ဆက္လာေျပာမယ္နင္ၾကိဳက္တဲ့ေနရာ ေရွာင္စမ္း..မရ ရေအာင္္ လိုက္ရွာေျပာေပးမယ္ သားသမီးရဲ႕ အမုန္းကို နင္ခံကိုခံရမယ္ အဲ့ဒါ နင္ခံရမဲ့ ျပစ္ဒဏ္ပဲ”
သားအမိသားအဖသံုးဦး၏ အမုန္းမ်က္လံုးက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာပင္။ သူမ ခႏၵာကိုယ္ထဲသို႕ စူးနစ္ဝင္သြားသည့္အလား။
ေတာ္ေသးသည္က သားေလးလည္းမရွိ။ ကိုေဝလည္းမရွိ။
အကယ္၍မ်ား ကိုေဝသိသြားလွ်င္…
အကယ္၍မ်ား သားေလးသိသြားလွ်င္….
သူမ ကို မုန္းမည္လား။ မမုန္းႏုိင္ပါ။ ကိုေဝသည္ သူမအား အလြန္ခ်စ္သည္ပဲ။ သားေလးလည္း သူမအား တြယ္တာလြန္းသည္ပဲ။ မျဖစ္ႏိုင္။ မျဖစ္ႏိုင္ပါေခ်။
ကိုေအာင္ႏိုင့္ ညီမ ေျပာသြားသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ညစဥ္ညတိုင္း သူမ အိပ္မက္ဆိုးတို႕ႏွင့္ ႏိုးထခဲ့သည္မွာ ၾကာေခ်ျပီ။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ကိုေဝေကာသားေလးပါမရွိပါပဲ သူမတစ္ေယာက္တည္း လင္ႏွင့္ သားကို လိုက္ရွာေနရသည္တဲ့။ တခါတခါက်ျပန္ေတာ့ သားေလးအား မ်က္ဝန္းစိမ္းၾကီးမ်ားျဖင့္ သူမ ကိုၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ရေခ်သည္။
သူမလည္း တစ္တီတူးငွက္လိုပင္။ မိုးျပိဳမွာ ေၾကာက္သူျဖစ္ေနျပီထင့္။ မေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္တစ္ခုအား ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည္မွာ ၾကာေခ်ျပီပဲ။သက္ျပင္းခ်မိရင္း ကိုေအာင္ႏိုင္မဆံုးခင္ သူမ အား ေပးသြားသည့္ စာအိတ္ထဲမွ ကြာရွင္းစာခ်ဳပႏွစ္ေစာင္္အားထုတ္လိုက္သည္။ ဒီခ်ိန္မွာေတာ့ မလိုေတာ့ပါ။ သို႕ေသာ္..သူမ အတြက္ လိုအပ္ေနသည္က ထိုစာခ်ဳပ္တို႕ကို မီးရိႈ႕ဖို႕။
ထိုစာခ်ဳပ္တို႕ကိုျမင္တိုင္း ကိုေအာင္ႏိုင့္မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္ရင္း ကိုေဝႏွင့္ သားေလးသိမည္ကို ေၾကာက္မိသည္မွာ အတိုင္းအဆမဲ့ေလာက္ေအာင္ပင္။ အကယ္၍ မီးရိႈ႕လိုက္လွ်င္ေကာ သူမ ၏ ေၾကာက္စိတ္တို႕ ပ်က္ျပယ္ႏိုင္မည္ေလလား။ သူမ မသိပါ။ သို႕ေသာ္ သူမ ၏ လက္တို႕ကေတာ့ျဖင့္ စာခ်ဳပ္အား မီးစတင္ ရိႈ႕လိုက္ေခ်ျပီ။
စာခ်ဳပ္တို႕ကျဖင့္ တေျမ့ေျမ့ေလာင္ကၽြမ္းလ်က္…………။
…........
အခ်ိန္တစ္ခုကိုေစာင့္ဆိုင္းေနသူ မိသားစုတစ္စုႏွင့္ ထိုအခ်ိန္တစ္ခုကိုပင္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနသူ မိန္းမသားတစ္ဦး ။
ထိုအရာတို႕ကို မသိပါပဲ မဝံ့မရဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါေသာ လူသားတစ္ဦးး။ ကိုေဝ။
သူ႕သားေလးအား မည္သည့္အခါမွ်မဆံုးရံႈးႏိုင္ ဆိုသည့္ ယံုၾကည္စိတ္ကို ေမြးျမဴထားရပါေသာ ကိုေဝ။
ထို..ထို အရာမ်ားၾကားတြင္မေတာ့ ကေလးငယ္တစ္ဦး ေပ်ာ္ရႊင္စြာၾကီးျပင္းလာေနေပသည္။ ျပည့္စံုေအာင္ ဆိုသည့္ကေလးငယ္ေလး။
နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ပင္ သူ႕ဘဝ ဝယ္ ျပည့္စံုေသာ မိသားစုရွိသည္။ မိဘႏွစ္ပါးလံုးက သူ႕အားခ်စ္ကာ အလိုလိုက္သည္။ စိတ္ညစ္ဖြယ္ရာကို မၾကံဳေတြ႕ဖူးေသာ ကေလးငယ္ေလး..သူ႕အား အခ်ိန္တစ္ခုတြင္ တစံုတရာက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည္ကိုေတာ့…….ထိုကေလးငယ္ မသိေသး။
ထိုအခ်ိန္သည္ မိန္းမရိုင္းၾကီး ေဒၚသူဇာ၏ ေနဝင္ခ်ိန္ ျဖစ္ေလမည္လား…………..။
သို႕မဟုတ္ မိန္းမရိုင္းၾကီး ေဒၚသူဇာ့ကို သူမ ၏ သားငယ္က ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္ေလမည္လား။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ရည္ေဝ
ေအာက္တိုဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၁
2 comments:
ထပ္ဖတ္သြားတယ္... ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ႔လက္.. နာဆုိ မေရးႏုိင္ဘူး - :D
တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လားပဲေနာ္
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္