မီးခိုးျမိဳ႕ေတာ္

“မီးခိုးျမိဳ႕ေတာ္”

က်ဥး္က်ဳတ္ေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ အသက္ရႈသံေတြ။ အားလံုးရဲ႕ အာရံုသက္ဝင္ရာက တစ္ခုတည္း။ ကဗ်ာ။ ကဗ်ာဆိုတဲ့ေနရာ။ ကဗ်ာဆိုတဲ့ ကမၻာ။ ကဗ်ာဆိုတဲ့ ပြဲေတာ္။ ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာပီပီ ခန္႕ထည္လြန္းသလို ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာပီပီ စုတ္ျပတ္လြန္းတယ္။
ေၾကာင္ကုတ္တဲ့ အေရးအသားလည္း ခံစားတတ္ရင္ကဗ်ာျဖစ္သလို ေလးပင္လြန္းတဲ့ဝါက်တည္ေဆာက္မႈနဲ႕ကဗ်ာလည္း ခံစားတတ္မွ ကဗ်ာပီသတယ္။ ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာေရးသူထက္ ကဗ်ာဖတ္သူအတြက္ ပိုၾကီးျမတ္တယ္။ တီရွပ္ကိုယ္စီ၊ ဂ်င္းပင္ျပာကိုယ္စီ၊ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္အိတ္သို႕မဟုတ္ လြယ္အိတ္ လြယ္ထားသူ လူတစ္စု။ အလြယ္ေခၚလိုက္ရင္ ဂ်င္းပင္ျပာနဲ႕ ပ်ာယီးပ်ာယာအုပ္စု၊ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီ လြယ္အိတ္ကိုယ္စီလြယ္လို႕ ယံုၾကည္မႈအတြက္ ရြက္လႊင့္ေနၾကသူမ်ား။ ေဟ့ ငါ ကဗ်ာဆရာကြ။ မရွက္မေၾကာက္ ဝန္ခံေနလိုက္ပံုမ်ား။ စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ျပီးတစ္လိပ္ေတာက္ထုတ္၊ ကဗ်ာအသေရ ဖ်က္သူတိုင္းကို တရားစြဲမယ့္ ေရွ႕ေနကဗ်ာဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေရွ႕ေနမ်ား။ မီးခိုးျမိဳ႕ေတာ္ကို တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ တည္ေဆာက္ေနလိုက္ၾကတာ လြင့္ခနဲလြင့္ခနဲဝဲသြားတဲ့ သူတို႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက မီးခိုးေငြ႕ေလးေတြဟာ ရွင္သန္မႈအပိုင္းအစတခ်ိဳ႕အတြက္ ကဗ်ာပီပီသသ ျပံဳးးျပေနသလိုေတာင္ ခံစားရ...။

ဒါကို ငါေရးတယ္။ ဒီေနရာကို ငါေရာက္တယ္။ ဒါကို ဘာ့ေၾကာင့္ ေရးခဲ့သလဲ။ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ မသိေတာ့တဲ့အပိုင္းအစတခ်ိဳ႕နဲ႕ ကခုန္တယ္။ အေရးအသားအေၾကာင္းအရာဘာ့အတံက္နဲ႕မွ ျငင္းခုန္စရာမရွိဘူး။
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ျမင္ကြင္း သူကမ္းေပးတဲ့ မီးျခစ္ကို ကိုယ္က အပူလို႕ယူဆရင္ အပူျဖစ္ျပီး ကိုယ္က အလင္းလို႕ ယူဆရင္ အလင္းျဖစ္မွာပဲ။ အရာရာ ခံယူခ်က္နဲ႕ တိုင္းတာတဲ့အရာ၊ မီးခိုးျမိဳ႕ေတာ္ဟာ မိႈင္းအတိုက္ခံေနရသလား၊ အလင္းေတြပြင့္ထြက္ဖို႕အရွိန္ယူေနတာလား။ ဘယ္သူမွမသိတဲ့ အေၾကာင္းတရားမ်ားစြာနဲ႕ ရွင္သန္ထေျမာက္လာခဲ့ျပီ။
(-)
ေငးၾကည့္မိတဲ့ မ်က္ဝန္းအစံုမွာ ျမင္ေနရတာ သာမန္လူသားေတြမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈအတြက္ကိုယ္ လမ္းေဖါက္ေနသူမ်ား။ လမ္းေပါက္ဖို႕ၾကိဳးစားသူမ်ား။ ကိုယ့္အလင္းကိုယ္ ျဖန္႕က်က္ဖို႕ၾကိဳးစားေနသူမ်ား။
အျမင္အဆံုး အထိတ္တလန္႕ေတြးမိတဲ့အေတြး။ ငါ ဒီေနရာကို ဘာ့ေၾကာင့္ ေရာက္ေနခဲ့တာလဲ။ အေျဖရွိရွိနဲ႕ အေျဖမသိခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းမွာ ကိုယ္က နစ္ေျမာမေနဝံ႕။ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္လာတဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာ တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ႏိုင္လြန္းတယ္။ ကဗ်ာခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေန႕စြဲမ်ား၊ ကဗ်ာမေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပာေရာင္ေန႕စြဲမ်ား၊ ကဗ်ာႏွစ္သက္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အနီေရာင္ေန႕စြဲမ်ား။ စိတ္ကူးေတြဟာ ေျခအစံုကို ရပ္တန္႕ေစခဲ့၊ မီၚခိုးျမိဳ႕ေတာ္ကို ေငးၾကည့္ေနမိတုန္းပဲ။
ယံုၾကည္ရာရြက္လႊင့္တဲ့ ေလွငယ္ေလးေတြ၊ ကိုယ္စီကိုယ္စီမ်က္ႏွာေတြမွာ အသားက်ေနတဲ့ ၾကည္ႏူးျခင္းေတြေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ။ ဒါတို႕ကဗ်ာ ေအာင္ပြဲ၊ ဒီလိုေၾကြးေၾကာ္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ေတးသံေတြ။ နားစြင့္မထားလည္းဖြင့္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြကေနၾကားေနရတယ္။ နားစြင့္မထားလည္း ဖြင့္ထားတဲ့ ႏွလံုးသားကေနၾကားေနရတယ္။ ငါ့မွာလည္း ၾကည္ႏူးခြင့္ရွိေၾကာင္း အထိတ္တလန္႕သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္၊ ဘယ္ဖက္ရင္က ဆက္ခနဲထခုန္၊ ကဗ်ာခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာအတြက္ သီတဲ့ေတး၊ ဒီေတး မလွႏိုင္မွန္းသိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ၾကည္ႏူးခြင့္တစ္ခုအတြက္ ငါ ဟစ္ေၾကြးခဲ့တယ္။ ကဗ်ာေလာက အဓြန္႕ရွည္ပါေစ။
နားမလည္ပါဘူး။ ကဗ်ာဆိုတာ ကဝိရဲ႕ ပစၥည္း ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ ကဗ်ာနဲ႕ ပတ္သတ္ရင္ သိခဲ့တယ္။ ဖတ္ႏိုင္တဲ့ မ်က္လံုးရွိတယ္။ ေတြးေတာတတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္ရွိတယ္။ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားရွိတယ္။ ကဗ်ာဟာ ကဗ်ာျဖစ္ဖို႕ျခင္းမျဖစ္ျခင္းကို ျငင္းခုန္ဖို႕ အာသီသမရွိခဲ့၊ ကဗ်ာဆိုတဲ့ စကားလံုးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခြင့္ရပါရေစ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကလြဲလို႕ ဘယ္အရာမွ ေျပာစရာမရွိခဲ့။
လူငယ္တို႕ရဲ႕ ခံယူခ်က္တို႕ကခုန္ရာ ကမၻာကို ကဗ်ာရြာ လို႕ေခၚခ်င္ရင္ ျဖစ္မလား။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေလး လတ္ဆတ္ရာေနရာကို ကဗ်ာရြာလို႕ ေခၚရင္ျဖစ္မလား။
(-)
ပိုျပီးလိႈင္းထန္လာတဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြ…။
ဒါ အဆိပ္အေတာက္ပဲ။ ဒါ ေဆးပဲ။ သိသူအမ်ားအျပားထဲ ကိုယ္ေပ်ာ္ဝင္ရာ ေပ်ာ္ဝင္ခ်င္ေနၾကတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ရဲ႕ သားေကာင္ေတြ။ အမွန္တရားေတြထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပစ္ခ်ထားတဲ့ သားေကာင္၊ ဘယ္မုဆိုးလိုက္လိုက္ ဒီစက္ကြင္းကို မတိုက္ခိုက္ႏိုင္ဘူး။ သစၥာတရားဆိုတာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ တံတိုင္းပဲ။ သားေကာင္ေတာ့ သားေကာင္၊ မုဆိုးတိုင္း ဒူးေထာက္ရတဲ့ သားေကာင္။
မ်က္ဝန္းေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတဲ့ သားေကာင္ေတြကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတြးမိေတာ့ စိတ္က ေထာက္ခနဲ အားျပတ္လုလု။ ခိုင္မတ္တဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို သူတို႕လိုတည္ေဆာက္ဖို႕ ၾကိဳးစားရဦးမယ္ဆိုတဲ့ အသိတရား၊ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ရူးျပီး ဘဝထဲကို အေမွာင္သြင္းမလို႕လား ဆိုတဲ့ သတိစကား။ ေျခလွမ္းေတြဟာ ဘယ္ကိုမွ မေရြ႕ေသးဘူး။ ရပ္တယ္။ မီးခိုးေငြ႕ျမိဳ႕ေတာ္မွာ ကိုယ္ရပ္ေနတုန္းပဲ။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္က အသိေတြ လင္းလက္ေနတာလား၊ မိႈင္းမိထားတာလား။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေဝခြဲမရ။ မီးခိုးလံုးေတြ စိုက္လိုက္မက္တပ္ တက္လာေနတုန္းပဲ။ ကိုယ့္အဆုတ္ထိေရာက္ေအာင္ မရႈရိႈက္မိေသးဘူး။
ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္တို႕ ခိုင္မတ္ရာ တစ္ခုုခုေတာ့ ရွာမွျဖစ္မယ္ ဆိုတဲ့ သတိစကားမွာ ကိုယ္ဟာ ဘယ္ကို ေရြ႕ရမယ္မသိေသးဘူး။ ကိုယ္ေပ်ာ္တဲ့ ကမၻာဟာ ေငြေၾကးေပါမ်ားတဲ့ ကမၻာလား၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ဖန္တီးရွင္ကမၻာလား။ ကိုယ့္ေျခေတြက ေတြေဝေနတုန္း။ မီးခိုးေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ လိႈင္းလံုးေတြလို ရိုက္ခတ္ေနတုန္းပဲ။ ကိုယ္မ်က္လံုးေရွ႕က သားေကာင္ေတြကေတာ့ တေဟးေဟးေပ်ာ္လို႕။ မုဆိုးတိုင္း ဒူးေထာက္ရတဲ့ သားေကာင္ေတြ ဘဝကို သူတို႕ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ေရြးခ်ယ္တယ္။ ကိုယ္… ကိုယ္က ဘယ္လမ္းေရြ႕မွာလဲ။ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္တဲ့ ကမၻာမွာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေနေပ်ာ္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အသိက မေတြးရပါပဲ ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္ ခုထိ မီးခိုးလံုးေတြၾကားမွာ ေတြေဝေနတုန္း………….။။
ဒိြဟလမ္းဆံုမွာ ခုထိ ရပ္ေနတုန္းပဲ။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)