အဇၩတၱ၏သားေကာင္

အဇၩတၱ၏သားေကာင္

            တဆက္ဆတ္တုန္ေနသည့္ လက္မ်ားဆီမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ေတာင့္တေနေၾကာင္း အသိေပးေနသည္။ မျဖစ္ဖူးဟူသည့္ အသိႏွင့္ တားထားေသာ္ျငား လက္တို႕ကေတာ့ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနဆဲ။

----+++ - -

ညွီနံ႕နဲ႕ ခ်ိဳရွငံက်ိေနတဲ့ ဒီအရသာ ဆိုတာေသခ်ာပါသည္။ လွ်ာဖ်ားမွတဆင့္စီးဝင္လာမႈႏွင့္အတူ လူတစ္ကိုယ္လံုး ေလထဲေျမာက္တက္ေနသလိုထင္ရ၏။ တိမ္လႊာစီးေနသည့္အရသာဆိုသည္မွာ ဒါကိုေခၚေလသလား။

သူမ လိုခ်င္တပ္မက္ခဲ့ေသာအရာ။ ပိုျပီး ခက္နက္နက္ေလးတူးဆြလိုက္ေတာ့ လက္ဖ်ံမွ နာက်င္မႈက အသည္းထိစိမ့္သြားရသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ မရပ္ႏိုင္။ ဒီအရသာကေန ရုန္းမထြက္ႏိုင္။ လွ်ာဖ်ားမွအရသာသည္ တစ္ကိုယ္လံုးရွိ အေၾကာမ်ား စိမ့္သြားေလာက္ေအာင္ကို ဆြဲေဆာင္မႈ ျပင္းလြန္းလွသည္။ လံုေလာက္ေသာ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈတစ္ခုရသည္ထိ ဒီအရသာကို သူမ ဆက္လက္သံုးေဆာင္ရမည္။  ႏွလံုးမွ ေအာင့္တက္လာျခင္းေၾကာင့္ လက္ဖ်ံကို ႏႈတ္ခမ္းဝမွ ျဖဳတ္လိုက္မိသည္။ လက္ဖ်ံမွ နာက်င္မႈသည္ ႏွလံုးထိ စီးဆင္းသြားေလသလား။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕အတြက္ေတာ့ လက္ဖ်ံကို အနားေပးသင့္ေနျပီ။

            လက္ဖ်ံမွ နာက်င္မႈသည္ တစ္ကိုယ္လံုး လြင့္တက္လုေအာင္ထိ တက္ၾကြေနေသာ စိတ္တို႕ကို မထိန္းႏိုင္။

လက္ဖ်ံကို ပတ္တီးစည္းဖို႕ရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ဖ်ံတြင္ သြားကိုက္ရာမ်ားသည္ ေနရာအႏွံ႕အျပား၌ ရွိေနျပီျဖစ္သည္။ ဒီအက်င့္ကို သူမ ရပ္သင့္ျပီဟု သတိေပးရင္း ပတ္တီးစည္းေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ သူမ စိတ္ကို သူမႏိုင္ပါမည္လား ဆိုသည့္ အေတြးကို ေတြးမိေတာ့ လန္႕သြားရသည္။ မျဖစ္၊ မျဖစ္ေခ်ေတာ့။ သည္အက်င့္ၾကီး ေဖ်ာက္မွ ရေတာ့မည္။

ဒီအက်င့္ႏွင့္ သူမ ရင္းႏွီးမိသည္မွာ မၾကာေသးေပမယ့္ လက္ကေတာ့ သူ႕ဒဏ္ရာေတြကို ျပသရင္း နားသင့္ျပီဟု အၾကံေပးေခ်ျပီ။

မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ရင္း လွ်ာဖ်ားမွလက္က်န္ကို အရသာ ခံေနမိသည္။ ထို႕အတူ စိတ္တို႕ကလည္း…….။

 (၁)

“အာ့”

လက္ကို ၾကည့္ရင္း  စိတ္ညစ္သြားမိသည္။ ဒီလက္ကို ရွသြားေလာက္ေအာင္ထိ သူမ ရဲ႕အေတြးေတြ ဘယ္ေရာက္ေနပါသလဲဟုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို  စိတ္တိုရင္း လက္ကို ဖိဖို႕ရာ အနီးအနားသို႕ရွာၾကည့္ေတာ လက္ခုစုတ္ကလြဲ၍ ဘာမွ်မရွိ။ လက္ကို ေဘစင္တြင္ေဆး၍ ဖိလိုက္ေတာ့ ထြက္လာေသာ အနီရဲရဲမဟုတ္သည့္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေသြးစတို႕ကိုၾကည့္ရင္း သူမ ႏႈတ္ခမး္ျခင့္ ဖိကိုက္ခ်င္လာသည္။ လက္ကို ႏႈတ္ခမ္းသို႕ တင္မိရင္း ေသြးတို႕ကို စုပ္ထုတ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေျမျပင္ေပၚေထြးခ်လိုက္ေတာ့ ေျမျပင္ဝယ္ ျပန္႕က်ဲသြားသည္က ပန္းႏုေရာင္တံေတြးစမ်ား။

            အိုး ႏွေျမာလိုက္တာ။

            ကိုယ့္အေတြးကိုယ္ ထိတ္လန္႕သြားရရင္း ေျမျပင္မွ အၾကည့္လႊဲလိုက္ရသည္။ ဘာကို ႏွေျမာတာလဲဟု မေသခ်ာစြာျဖင့္ ခဲတံဆက္ခၽြန္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းထက္ရွိအရသာခံ လွ်ာေလးကေတာ့ ခၽြဲက်ိက်ိငံတံတံ အရသာေလးကို စြဲက်န္စြာျဖင့္ ထပ္မံကာ လိုခ်င္ေနေသးေၾကာင္း ေျပာျပေနသလိုလို။ သတိတရ ႏွင့္ လက္မွ ဓါးရွရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည္မွာ ရွိသမွ်ေသြးတို႕ အစုပ္ခံလိုက္ရသည့္ဟန္မ်ိဳး။

            “ေအာ္ ငါ့ညီမရယ္ ခဲတံခၽြန္ခ်င္တာမ်ား ကိုကိုၾကီးကို ခၽြန္ခိုင္းေပါ့ ခုေတာ့ လက္ထိသြားရျပီမလား သြားသြား ပလာစတာသြားကပ္ေခ် ခဲတံ ကိုကိုၾကီးခၽြန္ထားလိုက္မယ္”

            အနားကပ္ေျပာလိုက္သည့္ ကိုကိုၾကီးစကားသံေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႕ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိကာ ေဆးပစၥည္းမ်ားထားသဘ့္အခန္းသို႕ ေျပးသြားလိုက္မိသည္။ လက္မွ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ ရင္ထဲဝယ္ တစ္စံုတစ္ရာကို ပါ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနခဲ့သည္ကိုေတာ့ ကိုကုိၾကီးအား မေျပာျပျဖစ္ခဲ့။

--++----

            မဟုတ္ဖူး။ မေဆးနဲ႕ေလ။ ႏွေျမာဖို႕ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေသြးေတြ ေရနဲ႕အတူ ေမ်ာသြားၾကရရွာတယ္။

            ေဇာ္ေဇာ့္လက္မွ ေသြးမ်ားေဆးေနသည္ကို ၾကည့္ရင္း အေတြးေတြက သူမကို ႏွိပ္စက္လာသည္။ မခံႏိုင္လြန္းစြာႏွင့္ မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္လိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းထဲေပၚလာသည္က အနီေရာင္။ အနီရင့္ရင့္အေရာင္မ်ား ဟိုတစ္စဒီတစ္စ ျပန္႕က်ဲလွ်က္။ လက္မွ ဆစ္ခနဲနာက်င္သြားသလိုရွိ၏။ သတိဝင္၍ မ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ေန႕က ဓါးရွသည့္အနာကို ႏႈတ္ခမ္းဝတြင္ေတ့ကာ သြားျဖင့္ ကိုက္ျဖတ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနျခင္းပင္။ အလန္႕တၾကားႏွင့္ လက္ကို ရုတ္လုိက္မိရင္း ေဇာ္ေဇာ့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ႏွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကျဖင့္ ျခင္းလံုးျပန္ခတ္ေနျပီျဖစ္သည္။ ျခင္းလံုးခတ္၍ လဲရာမွ ေဇာ္ေဇာ့္လက္ဝယ္ ေက်ာက္ခဲနဲ႕ျခစ္မိကာ ဒဏ္ရာရသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းမွ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဝယ္ ေက်ာင္းကစားကြင္းအတြင္းမွ ေဇာ္ေဇာ့္ဒဏ္ရာကုိသာ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ အနီေရာင္။

            ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ့အခန္းဆီမွ လဲျပိဳသံမ်ားႏွင့္အတုူ ဆူညံလြန္းသည့္အသံမ်ားစြာ ထြက္ေပၚလာျခင္းေၾကာင့္ နားႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ဇြတ္အတင္းအုပ္ထားလိုက္မိသည္။ ကိုကိုၾကီး ထြက္သြားျပီျဖစ္သည္။ ကိုကုိၾကီးသည္ သူမတို႕ႏွင့္ မေန။ ပုသိမ္မွ အဖိုးအဖြားမ်ားႏွင့္သာ သြားေနမည္ဟုဆိုကာ ထြက္သြားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေမေမ မတားခဲ့။ ေဖေဖကလည္း မတားခဲ့။ ညစဥ္ရန္ျဖစ္ေနေသာ ေမေမႏွင့္ေဖေဖ့ကို တစ္ညတြင္ ကိုကုိၾကီးဝင္ဆြဲ၍ ကိုကိုၾကီးပါးတစ္ျခမ္း ေရာင္ကိုင္းေနခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေန႕မွစ၍ ကိုကုိၾကီး ပုသိမ္သို႕ ထြက္ခြာသြားခဲ့ျခင္းပင္။

            မ်က္ဝန္းအစံုကို မွိတ္ရင္း အိပ္စက္ဖို႕ၾကိဳးစားမိသည္။ သို႕ေသာ္ မွိတ္ထားသည့္ အျမင္လႊာတြင္ ေဇာ္ေဇာ့္လက္ဖ်ံက ေသြးမ်ားရဲလွ်က္ေပၚလာသည္။ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ခါပစ္မိရင္း မ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္လိုက္မွိတ္လိုက္လုပ္ကာ အာရံုေျပာင္းၾကည့္သည္။ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာသည္က အနီကြက္မ်ား။ တလက္လက္ေတာက္ပေနေသာအနီကြက္မ်ား။ လွ်ာဖ်ားမွ စိမ့္ဆင္းလာသည့္ ခ်ဥ္တင္တင္အရသာေၾကာင့္ ခံတြင္းခ်ဥ္တယ္ဆိုဒါမ်ိဳးမ်ားလားဟု ေတြးရင္း ေရထေသာက္လိုက္သည္။ သုိ႕ေသာ္ မေျပေသးသလိုလို။ ေယာက်ၤားေလးမ်ား ခံတြင္းခ်ဥ္လွ်င္ ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူး၏။သူမ ကေကာ ခံတြင္းခ်ဥ္ျခင္းေပ်ာက္ဖို႕ရာ ဘာလုပ္ရမည္လဲ။

            မ်က္ဝန္းအစံုက စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွ ခဲခၽြန္ဓါးေလးရွိရာသို႕ ေရာက္သြားသည္။

            မျဖစ္သင့္ဘူး ဟု အလန္႕တၾကားေခါင္းခါလိုက္မိရင္း ေစာင္ျခံဳထဲသို႕ တိုးဝင္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ မ်က္ဝန္းအစံုသို႕ လာေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ေနသည္က ခဲခၽြန္ဓါးတစ္ေခ်ာင္း။

----++++-----

                                                                (၂)

ေမေမႏွင့္ေဖေဖသည္လည္း ပုသိမ္ရွိ ကိုကိုၾကီးထံဝယ္ သြားေရာက္ေနထုိင္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သူမကေတာ့ ဘြဲ႕ရကတည္းက ရန္ကုန္တြင္ အေဆာင္ငွားေနရင္းျဖင့္သာ က်န္ရွိခဲ့၏။ ဒီအခ်ိန္မွေတာ့ ေမေမႏွင့္ေေဖေဖ့ၾကားဝယ္ ဆက္လက္ဝင္မပါလိုေတာ့။ အေၾကာင္းအရာမဲ့ ေခါင္းစဥ္မဲ့ ရန္ပြဲမ်ားကိုလည္း မၾကားခ်င္ေတာ့။ ထို႔အတြက္ပင္ ရန္ကုန္တြင္ က်န္ရွိခဲ့ျခင္းပင္။

ညစဥ္ အိပ္မက္မ်ားေျခာက္လွန္႕ေနသည့္ၾကားမွ အနီရင့္ရင့္အိပ္မက္ကို သူမ ေမ့ေလ်ာ့ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ့သည္။ မ်က္စိေရွ႕ဝယ္ အနီႏွင့္ပတ္သတ္သမွ် မည္သည့္အရာႏွင့္မွ် မထိေတြ႕မိေအာင္ၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ျပီျဖစ္၏။ သို႕ေသာ္ အနီေရာင္သည္ သူမေရွ႕သို႕ တေက်ာ့ျပန္ေရာက္ရွိလာေသာအခါ…………။

----+++---

 “သြယ္ ဒီေန႕ အလုပ္မနားဘူးလား နင္ မေန႕ညက ဖ်ားေနလို႕ နားမယ္ထင္လို႕ ငါက မေခၚပဲ ထြက္လာခဲ့တာ”

            “အစ္မသြယ္ ဒီေန႕ အလုပ္လာတာ ေနာက္က်တယ္ေနာ္”

            အိအိႏွင့္ သန္႕ရွင္းေရး အလုပ္သမားေလးမ်ား၏ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံကို ေခါင္းသာ ျငိတ္ျပႏိုင္ရင္း ျပန္ျပံဳးျပဖို႕ကိုေတာ့ စိတ္မပါခဲ့။ ကိုယ့္အလုပ္ရွိရာ ေကာင္တာဆီသို႕သာ ေျခတို႕ ဦးတည္ေနမိရင္း။

            ေဘာက္ခ်ာကို လက္မွ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေရးေနေသာ္လည္း စိတ္က အလုပ္တြင္မရွိျပီ။ ကြန္ျပဴတာမွ အလိုအေလ်ာက္တြက္ထုတ္ေပးေသာ ေဆာ့ဖ္ဝဲႏွင့္ ေငြေရစက္ ႏွစ္ခု ေၾကာင့္သာ အလုပ္တို႕ တိက်ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေရေနမိေသာ မွန္အခ်ပ္ေရ တို႕ကို ေဘာက္ခ်ာႏွင့္ ကိုက္ညီမညီ ျပန္စစ္ေဆးလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေဘာက္ခ်ာကို အိအိဆီလွမ္းေပးလိုက္ရင္း သူမ ေနာက္ထပ္ဝယ္ယူသူဆီသို႕ လွည့္လိုက္စဥ္ လက္ဖမိုးဆီမွ စူးခနဲ ခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ဖမိုးဝယ္ ေသြးစို႕ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ မွန္ခ်ပ္ႏွင့္ထိကာ ရွသြားျခင္းသာ။

            စို႕တက္ေနသည့္ ေသြးစေလးတို႕ကို ၾကည့္ရင္း လိႈက္ခနဲ ခုန္တက္လာေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႕ကို ထိန္းမရႏိုင္ခဲ့။ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ ခံစားခ်က္တို႕သည္ ရုတ္တရက္ စိမ္းလန္းစိုျပည္လာသလိုထင္ရ၏။ မွန္ဆိုင္မွာ သူမ အလုပ္ဝင္လာတာ ေလးလနီးပါးရွိေသာ္ျငား တစ္ခါမွ် မွန္မရွဖူး။ မရွျဖစ္ေအာင္ သတိထားခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ထိုကဲ့သို႕ေနခဲ့ျခင္းသည္ပင္ သူမ စိတ္၏ႏုပ်ိဳမႈတို႕ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းအစဟု စြဲမွတ္လိုက္၏။ စိတ္ထဲမွ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္အတူ လက္ဆက္သည့္ရနံ႕တို႕ကို ရႈရိႈက္လိုက္၏။

            “အစ္မသြယ္ ပလာစတာ”

            ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ေပးလာေသာ အနာကပ္ပလာစတာကိုယူရင္း ဝန္ထမ္းမ်ားနားေနခန္းဆီသို႕ ထြက္လာလိုက္သည္။ အေနာက္က က်န္ခဲ့သူတို႕ကေတာ ထင္လိမ့္မည္။ ပလာစတာ ကပ္ရန္ အနာကို သြားေဆးျခင္းဟု။ အနာကို သြားေဆးသည္ကေတာ့ဟုတ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ပလာစတာကပ္ရန္သီးသန္႕ေတာ့ မဟုတ္။

            “သြယ္ သူေဌးေခၚေနတယ္ နင့္ကို”

            အေနာက္မွ လွမ္းေခၚလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိအိ။ လာခဲ့မယ္ဟူသည့္ သေဘာႏွင့္ ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္ျပီး လုပ္လက္စအလုပ္ကို လက္စသတ္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ မွန္ရွရာေလးကို ကြက္ေနေသာ သြားရာေလးမ်ားကို မျမင္ရန္ ပလာစတာေနာက္တစ္ခု လိုအပ္ပါသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မေန႕ကတည္းက လိုအပ္ေနေသာ တစ္စံုတစ္ရာသည္ သူမ ကိုယ္ထဲသို႕ ခုန္ဆင္းကာ အားအင္တို႕ ျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္သလို ထင္ရ၏။ လွမ္းလိုက္သမွ် ေျခလွမ္းတိုင္းသည္ အားအင္တို႕ အျပည့္လြန္ေနေလမလားဟူသည့္ အေတြးျဖင့္ ေျခလွမ္းတို႕ကိို သိမ္ေမြ႕မႈရွိေအာင္ ေအးေအးသက္သာ လွမ္းလိုက္ရသည္။

            “သမီး သြယ္ေလး ေနေကာင္းရဲ႕လား ”

            “ေကာင္းပါတယ္ အန္တီ”

            ျပန္ေျဖလိုက္သည့္ သူမ၏ အသံမွာ အားအင္အျပည့္ပါေနသည္ဟု သူမ ယံုၾကည္သည္။

            “အစ္မသြယ္ေလးက တစ္ေန႕တစ္ျခားေၾကာက္ဖို႕ေကာင္းလာျပီ။ ပိန္ေညွာ္ျဖဴဆုပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ အလုပ္ကို ဘယ္လိုမ်ားလာပါလိမ့္ အစ္မအိအိကေကာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို နားဖို႕မေျပာဘူးလားမသိဘူး”

            “အစ္မသြယ္လည္း သနားပါတယ္ သူ႕အေဖနဲ႕အေမက ပုသိမ္သြားတဲ့ လမ္းမွာတင္ အက္ဆီးဒန္႕နဲ႕ ဆံုးသြားတာ မၾကာေသးဘူးတဲ့ ဒါေပမဲ့ သူကလိုက္မသြားပဲ ရန္ကုန္မွာပဲ က်န္ေနျပီး အလုပ္ခ်ည္းဖိလုပ္ေနတယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကျဖစ္ေနတယ္ထင္တယ္”

            ေနာက္နားဆီမွ ၾကားေနရေသာ စကားသံတို႕ကို သူမ သရုပ္မခြဲတတ္။ ဘာအေၾကာင္းအရာကို ေျပာေနတယ္ ဆိုတာကိုပင္ ေတာ္ေတာ္နားေထာင္ယူရ၏။ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကဆိုေသာ စကားေလာက္သာၾကားရသည္မို႕ ေခါင္းကို ဆက္ခနဲခါယမ္းပစ္ရင္း အလုပ္လုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာကို စဥ္းစားဖို႕ထက္ ဆက္ခနဲဆက္ခနဲ က်ဥ္တက္လာေသာ လက္မွ အနာက နာက်င္မႈကိုေျပေလ်ာ့ေစလိုျခင္းမဟုတ္ပါပဲ လွ်ာဖ်ားမွ ေတာင့္တမႈကို ပိုျပင္းထန္လာေနသည္မဟုတ္ပါလား။ ဒီေန႕သည္ သူမအတြက္အားအင္တို႕ ပိုျပည့္ျဖိဳးေနသလို ထင္ရ၏။ အေၾကာင္းအရာကို တကူးတက ရွာဖို႕ရာမလိုေတာ့။ပလာစတာကပ္ထားေသာ လက္ဖမိုးေလးေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု သူမ တစ္ထစ္ခ် ယံုၾကည္ပစ္လိုက္သည္။

                                                                                 (၃)

            ကုထင္ထက္အိပ္ေနသည့္ အိအိ၏ ကုပ္သားေဖြးေဖြးေလးေအာက္မွ ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ားက သူမကို ညွိဳ႕ယူေနသလိုလို။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိုက္ခက္လာသည့္ ပန္ကာမွေလေၾကာင့္ အိအိ၏ ဆံပင္တိုႏွံ႕ႏွံ႕ေလးမ်ားက ကုပ္သားေလးထက္မွ ဝဲပ်ံသြားတိုင္း ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ေသြးေၾကာစိမ္းေလးမ်ားမွ ပို၍ ခုန္လႈပ္ေနသလိုထင္ရ၏။ လက္ထဲမွ ဓါးျဖင့္ ထိုေသြးေၾကာေလးကို ထိုးခြဲဖို႕ျပင္လိုက္စဥ္ပင္….။

            “အားးးးးးးးးး”

            ဖ်တ္ခနဲ လန္႕ႏိုးသြားမိသည္။ ရင္တစ္ခုလံုး ေျခာက္ေသြ႕ေန၍ ေရတစ္ခြက္ကို အလွ်င္အျမန္ေသာက္လိုက္ရသည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိေသာ အိပ္ခန္းေလးကေတာ့ အိမ္ေျမာင္စုတ္ထိုးသံမွလြဲ၍ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနဆဲ။ သူမ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ေန႕ခင္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ျမင္မက္ေနရပါသလဲ။ ေန႕ခင္းက အိအိရဲ႕ အခန္းဆီသို႕သြားတုန္းက အိအိက အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ သူမကို ေျခာက္လန္႕ခဲ့သည္။သို႕ေသာ္ သူမကို ဆက္လက္ ေျခာက္လန္႕ေနခဲ့တာက အိအိ၏ လည္ပင္းေပၚမွ ေသြးေၾကာမွ်င္ေလးမ်ား။ ထိုေသြးေၾကာမွ်င္ေလးမ်ားကို လက္ျဖင့္ကိုင္ၾကည့္ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္စဥ္မွာပင္ အိအိက ဝါးခနဲေအာ္ကာ ေျခာက္လန္႕လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

            လွ်ာဖ်ားမွ ငံက်ိက်ိႏွင့္ခ်ိဳရွညွီျမေသာ အရသာကို ေတာင့္တေနသလိုထင္ရ၏။ သတိတရျဖင့္ လက္ကိုမၾကည့္လိုက္ေတာ့  ဓါးရွရာေလးက အနာကပ္ပလာစတာေလး ကပ္လွ်က္သား။ ထိုမွတစ္ဆင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ လက္ေကာက္ဝတ္မွ ေသြးေၾကာစိမ္းျမျမေလးက သူမ၏ စိတ္တို႕ကိုမရိုးမရြျဖစ္ေစျပန္သည္။ မျဖစ္ေသး။ တစ္ေန႕ကပင္ သြားျဖင့္ အေသအေက်ကိုက္ခဲ့ျပီးျပီ။ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္နားမွျဖစ္မည္။

            “ကလင္ ကလင္ ကလင္ ကလင္”

            နာရီအလမ္းေပးသံေၾကာင့္ နာရီကိုၾကည့္မ္ိေတာ့ မနက္ ခုႏွစ္နာရီခြဲျပီျဖစ္သည္။ အိပ္ယာမွ ထရင္း အလုပ္သြားရန္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ မ်က္ဝန္းတို႕က လက္မွ အနာဆီသို႕ မၾကခဏအၾကည့္ေရာက္သြားသည္ကိုေတာ့ သူမ တားမရႏိုင္။ သို႕ေသာ္ လက္ေကာက္ဝတ္မွ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးတို႕ကိုေတာ့ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ ေရခ်ိဳးခန္းမီးအရွိန္ျဖင့္ တားထားႏိုင္လိုက္ပါသည္။

                                                                                     (၄)

            ၾကည့္လက္စ ဇာတ္လမ္းမွ သရဲကားကို ၾကည့္ရင္း သူမ ကိုယ့္သြားကိုယ္ ျပန္စမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ သူမမွာေကာ အစြယ္မ်ားရွိလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ ဆိုသည့္အေတြးေလးကလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္။ စိုစြတ္ေနတဲ့ အေမွာင္ေတြမွာ ေလွ်ာက္သြားဖို႕ လင္းလက္တဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုရွိလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲေလ ..။

            “ဟိတ္”

            ေနာက္နားဆီမွ အသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိအိ။ အေဆာင္ေနသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သလို ေလာကတြင္ သူငယ္ခ်င္းဟူ၍ တစ္ဦးတည္းသာရွိသည့္ အိအိ။ အိက်ီ ၤလက္ျပတ္ေလးႏွင့္ အေဆာင္ေနရင္း ေဘာင္းဘီတိုေလး ဝတ္ထားသည္မွာ ခ်စ္စဖြယ္။

            “အမယ္ သူက သရဲကားၾကည့္ေနတာကို ဒီေခြ ဖြင့္ကြာ ကိုရီးယားကားၾကည့္ရေအာင္ ”

            ေပးလာသည့္ ေခြကို ဖြင့္လိုက္ရင္း အခန္းမီးကို မွိန္လိုက္သည္။ ဝင္းလက္ေနသည့္ ေသြးေၾကာမ်ားကို သူမမျမင္မေတြ႕လို။ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲကေလးေနာက္ သူမ ပါ လိုက္ပါမိသြားသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးဇာတ္လမ္္းေကာင္းေလးကို သူတို႕မို႕ရိုက္တတ္လြန္းသည္။

            “ဘုက္”

ရုတ္တရက္ ေပါင္ေပၚသို႕ ဘုတ္ခနဲက်လာေသာအရာေၾကာင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိအိ။ သူမ ေပါင္ေပၚသို႕ ေခါင္းေလးေဘးတစ္ေစာင္းတင္ထားသလိုရွိ၏။ အိအိကို အခန္းျပန္အိပ္ဟု ေျပာရန္ႏိႈးဖို႕ျပင္လိုက္စဥ္ တစံုတစ္ရာက သူမကို ညွိဳ႕ယူသြားသည္။ ဆံပင္ကုပ္ဝဲေလးေအာက္မွ ကုပ္သားေဖြးေဖြးေလးမ်ား။ ရုတ္တရက္ သြားတို႕မွ တစ္စံုတစ္ခုကို ဆာေလာင္လာသလိုရွိ၏။ သူမ ငတ္ေနသည္။ ဟုတ္သည္။ သူမ ငတ္ေနတာ ၾကာျပီျဖစ္သည္။

တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲလာသည့္ လက္ေကာက္ဝတ္ေၾကာင့္ သူမ လွ်ာဖ်ားမွ တစ္စံုတစ္ရာကို ပိုပိုေတာင့္တလာသလိုလိုရွိ၏။ သူမ ဘာလုပ္ခ်င္ေနတာလဲ။ မျဖစ္သင့္ဘူး ဟု ေတြးရင္းဇြတ္အတင္းႏိႈးရန္ျပင္လိုက္ေတာ့ လက္က အိအိကုပ္သားေလးမ်ားဆီဝယ္ လူးလြန္႕ေနျပန္သည္။ သြားမ်ားယားယံျခင္းေဝဒနာကို ဘယ္လိုကုစားရမလဲေလ။ အေနရခက္စြာ အိအိကုပ္သားမ်ားဆီမွ အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ျပန္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ကိုကိုၾကီး လက္တစ္ဖက္ကို သူမကိုက္ခဲ့သည္။ ကိုကိုၾကီးမငို၊ မငိုခဲ့။ ေမေမႏွင့္ေဖေဖရန္ျဖစ္သည့္ညက ကိုကိုၾကီး၏ လက္တစ္ဖက္ကို သူမ ကိုက္ခဲ့ဖူးသည္။ ဖ်က္ခနဲ ေသြးစက္တို႔ျပန္႕က်ဲေနေသာ လက္တစ္ဖက္ကို အျမင္တြင္ျမင္လိုက္ရေတာ့ လွ်ာဖ်ားက ပိုပိုယားယံလာသည္။  သို႕ေသာ္ မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ရင္း အိအိကို ႏိႈးဖို႕ၾကိဳးစားလိုက္သည္။ သူမ ေအာင္ျမင္ပါ့မလား ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုမရဲ။ အိအိကို ႏိႈးႏိုင္ပါ့မလား။ သူမကိုယ္သူမ က်ရံႈးေတာ့မည္ေလလား။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)