“အတၱလက္က်န္”
ေမာင့္ရဲ႕ ဆံႏြယ္ေခြေခြေလးေတြကို သူမခ်စ္သည္။ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို သူမခ်စ္သည္။ ေနာက္ ေမာင့္လက္သည္းျဖဴျဖဴေလးကို သူမ ခ်စ္သည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာက ေယာက်ၤားပီသသည့္ မ်က္ႏွာက်မ်ိဳး။ ေလးေထာင့္ဆန္၍ အသားအနည္းငယ္ညိဳေသာ ေမာင့္အသြင္သည္ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ား၏ ႏွလံုးသားကို ဖမ္းစားႏုိင္သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ေမာင္နဲ႕ သူမရဲ႕ ဆံုစည္းမႈက ထူးဆန္းသည္ဟုေတာ့ မဆိုသာခဲ့။
ကြန္ျပဴတာသင္တန္းဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ သင္တန္းသူတစ္ေယာက္၏ ရိုးစင္းလြန္းေသာ ဆံုစည္းမႈတစ္ခုသာျဖစ္သည္။
သင္တန္းဆရာက ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ေယာက်ၤားသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္အခါ ေခတ္၏ သမီးပ်ိဳသင္တန္းသူေလးက စြဲလမ္းသြားသည္မွာ သာမန္ရုပ္ရွင္၊ ဗီြဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြထဲကအတိုင္းျဖစ္ခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။
“ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မိတ္ဆက္ခြင့္ျပဳပါ ျပီးရင္ေတာ့ သင္တန္းသူသင္တန္းသားမ်ား တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကပါ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ခင္ေမာင္ဦးပါ ဒီအတန္းကို သီးသန္႕သင္တဲ့ ဆရာဆိုပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက ၁ လတိတိ ဆံုေတြ႕ၾကရမယ့္သူေတြ ေပါ့”
အတန္းထဲဝင္လာျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္ပိုင္ႏုိင္ဟန္ႏွင့္ စကားဆိုေနသည့္ သူ႕ကို သူမ အလိုလို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိလွ်က္သား။ ၾကည့္ပါဦး။ စတိုင္ပင္နဲ႕ ရွပ္နဲ႕ လိုက္ဖက္ေနလိုက္ပံုမ်ား။ အရပ္ကလည္း မိန္းကေလးမ်ား ေရြးခ်ယ္ေနက် စံျဖစ္သည့္ ေျခာက္ေပေလာက္ေတာ့ ရွိမည္။ ခုခ်ိန္မွာ သူ႕ကိုလက္ညိဳးထိုးျပျပီး ႏိုင္ငံျခားမင္းသားတြမ္ခရုစ္ႏွင့္သူဘယ္သူေခ်ာလဲ ေမးလာလွ်င္ေတာင္ သူမကေတာ့ သူ႕ကိုသာ ေရြးလိုက္မိမွာအမွန္ပင္။ ဒီၾကားထဲ ဆံပင္က နဖူးေပၚသို႕လွန္တင္ထားသည့္ ခပ္တံုးတံုးဆံပင္ပံုမဟုတ္ပါပဲ နဖူးျပင္ထက္သို႕ ေခြေခြလိပ္လပ္ေလးမ်ားဝဲက်ေနသည့္အခါ သူသည္ ဆြဲဲေဆာင္မႈပိုရွိသြားျပန္သည္။ သင္တန္းခန္းမအတြင္းမွ တျခားေသာ မိန္းကေလးမ်ားသို႕လည္း လွမ္းကာ စူးစမ္းမိေတာ့ သူတို႕သည္လည္း သင္တန္းဆရာ သဴ႕ကို စိတ္ဝင္စားေနၾကဟန္တူသည္။
သင္တန္းသား ၆ ေယာက္သာရွိေသာ ဒီအတန္းတြင္ မိန္းကေလးဆို၍ သူမအပါအဝင္ သံုးေယာက္သာရွိသည္မို႕ ေက်နပ္စြာ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ကြန္ျပဴတာဟာဒ့္္ဝဲျပင္ဆင္မႈအပိုင္းဆိုေတာ့လည္း သင္တန္းတက္သည့္မိန္းကေလးရွားတာမဆန္း။ သင္တန္းသားေတာင္ ဆက္ရွင္တစ္ခုကို ေျခာက္ေယာက္ပဲသင္တာမဟုတ္လား။ က်န္မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေစ့ေစ့ငင ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ သာမန္မိန္းကေလးမ်ိဳးမွ်သာ။ ထို႕ျပင္ သူတို႕ဟန္က အိမ္ထဲကေန ခုမွ အျပင္ထြက္ဖူးသည့္ ပံုမ်ိဳးမို႕ စိတ္ေအးသြားရသည္။ ခက္ႏြယ္ဆိုသည္က ေခတ္ေရွ႕မလြန္ေတာင္ေခတ္ကိုေတာ့ အမီလိုက္ေနသည့္မိန္းကေလးမို႕ လက္ရွိတြင္ေတာ့ သူမကို မီသည့္မိန္းကေလးမ်ိဳး သင္တန္းတြင္ မရွိဟု ဆိုႏိုင္သည္။။
ထိုေန႕မွစ၍ သူ႕အေၾကာင္း သိေအာင္စံုစမ္းရသည္မွာ သူမအတြက္ အလုပ္တစ္ခု။ သူ႕မိသားစု၊ သူ႕အသက္၊ သူ႕ေနရပ္လိပ္စာ အိုစံုလို႕ပါပဲေလ။ ထိုကဲ့သို႕စံုစမ္းရသည္ကိုပင္ သူမ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ သူသည္ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္၍ မရွိမရွားအသိုင္းအဝိုင္းကဆိုတာကိုသိရေတာ့ ေပ်ာ္သြားမိခဲ့သည္မွာအမွန္ပင္။ ကိုယ္တိုင္လည္း မရွိမရွားအသိုင္းအဝိုင္းမို႕ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ႏွင့္ တန္းတူညွိယူႏိုင္ေသာ အသိုင္းအဝိုင္းကိုသာ အလိုရွိပါသည္။
“ဆရာေမာင္”
ကိုယ့္ေခၚသံေလးၾကားလိုက္တိုင္း သူခါးေလး မတ္မတ္သြားတာေတြ႕ရသည္။ ကိုယ့္ကိုျပန္ၾကည့္လာသည့္ သူ႕မ်က္ဝန္းထဲဝယ္ အေနရခက္သည့္ သံေယာဇဥ္တစ္စြန္းတစတို႕ကအျမဲရွိေနတတ္ေသးသည္။ အေနရမခက္ေစခ်င္ေပမယ့္ သူအေနရခက္ခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ တျခားသင္တန္းသားမ်ားၾကားဝယ္ သူမေခၚသံကို သူမေနတတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူဂရုစိုက္မိေၾကာင္း သတိထားမိသည့္ေန႕ကစ၍ သူမ ရယ္ခ်င္လာမိသည္။
သူကိုင္ေနသည့္ ကြန္ျပဴတာSystem ပံုးၾကီးကို လက္ညိဳးထိုးရင္း ကြန္ျပဴတာအတြင္းပိုင္းပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ရသည့္ ေကဘယ္တို႕ကို ရွင္းျပသည္အခါတြင္ က်န္သူေတြ တစ္ေခါက္တည္းႏွင့္ ဘယ္လိုရရ၊ သူမကေတာ့ အနည္းဆံုး ၃ ေခါက္ရွင္းျပခိုင္းမိသည္။ သို႕မွသာ က်န္သူေတြထက္ သူ႕အနားတြင္ ၾကာၾကာရွိမွာမဟုတ္ပါလား။ သင္တန္းခ်ိန္တြင္း ခဏေပးနားခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ႕အတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးျခင္းမ်ိဳး လုပ္ေပးမိသည္။ က်န္မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က သူမကို အၾကည့္တမ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္မွန္းသိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ဆိုသည့္အေတြးသာထားရင္း သူမကေတာ့ေမာင့္အတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးမိျမဲ။ သူတို႕ ဆရာဟုေခၚေသာ နာမ္စားကို ဆရာေမာင္ဟု ကြန္႕ေခၚမိျမဲ။
သူစိုက္ျပသည့္ မန္မိုရီကဒ္ေနရာေလးေတြကို အလြဲလြဲအမွားမွားစိုက္ျပရင္း သူ႕အျပံဳးတို႕ကို ခဏခဏေငးၾကည့္ရသည္မွာလည္း အေမာပင္။ တခါတေလဆို သူေျပာသည့္ ဝင္းဒိုးတင္ျခင္းသင္ခန္းစာကို အလြတ္ရပါလွ်က္ မရခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အနားေခၚေမးမိတတ္ျပန္ေသးသည္။ ဒါကိုေတာ့ လူအေလး သူ မရိပ္မိရွာ။
ကိုယ့္အလွကိုယ္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ျခင္းဆိုသည့္ ဘဝင္ေလးကလည္း သူမထံမွာ ရွိေနေသးရာ ေမာင္ သူမကို စိတ္မဝင္စားပဲ မေနႏိုင္ဟူသည့္ အသိကို သိေနျပန္ပါေသးသည္။ သူမအထင္ မွန္ခဲ့၏။ သင္တန္းျပီးဆံုး၍ သင္တန္းလက္မွတ္ေပးသည့္ေန႕တြင္ပင္ သူမထံသို႕ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ေလးပါလာခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ညအေတာ္နက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ တိုးရွေသာ ေမာင့္အသံေလးသည္ သူမဖုန္းတြင္းသို႕ ေရာက္လာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
“ဆရာနဲ႕ တပည့္ဆိုတဲ့ ပတ္သတ္မႈေလးျပီးဆံုးဖို႕ကို ေမွ်ာ္ေနရတာ ၾကာျပီ” ဆိုသည့္သူ႕တိုးရွရွအသံေလးအဆံုးမွာ သူမကေတာ့ ေက်နပ္စြာ ျပံဳးေနမိခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ တာဝန္ႏွင့္လူမႈေရးခြဲထားဖို႕ လူလိမၼာေလးက ေလ့က်င့္ေနခဲ့သတဲ့ေလ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ တစ္လလံုးလံုး ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို သူျမင္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္စိတ္နဲ႕ ရူးေနခဲ့ရတာ ဟု ေတြးမိေတာ့ သူမစိတ္ေလး ေကာက္ခ်င္မိျပန္သည္။
ထို႕ေနာက္ပိုင္း ညစဥ္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဖုန္းဆက္သည့္အေခါက္တိုင္းမွာ သူမဘက္က စတင္ဖုန္းေခၚျဖစ္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေမာင့္ဘက္က ဖုန္းေခၚလွ်င္ ေမာင္ပိုက္ဆံကုန္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆိုလွ်င္ ေမာင့္ကို ဖုန္းမေခၚေစခ်င္ခဲ့တာလည္း ေမာင့္အတြက္ စိုးရိမ္မႈတမ်ိဳးပါပဲ။
ႏွစ္လဆိုေသာ အခ်ိန္ကို တတိတိတိုက္စားေက်ာ္လြန္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္ႏွင့္ သူမ ခ်စ္သူအျဖစ္သို႕ေရာက္ရွိခဲ့၏။ ေမာင့္လက္သည္းေလးမ်ားကို အမည္းေရာင္လက္သည္းနီဆိုးေပးတတ္သည့္ သူမ၊ ေမာင့္လက္သည္းေတြရွည္လာတိုင္း တခုတ္တရ ညွပ္ေပးတတ္မိသည့္သူမ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ဆုိင္ေရာက္တိုင္း ဝန္ထမ္းမေလးမ်ားကိုမေလွ်ာ္ခိုင္းပဲ ေမာင့္ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာ္ေပးမိသည့္ သူမ၊ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးထက္မွ သီခ်င္းေလးမ်ားကို နားဆင္ရတာႏွစ္သက္ေသာ သူမ။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ သူမ၏ ရင္တြင္းသို႕ အတၱဆူးတို႕ကို ထည့္သြင္းေပးခဲ့သူမွာ ေမာင္ကိုယ္တုိင္ျဖစ္ေနမည္ဟု သူမ ေတြးမထားခဲ့ပါ။
-------------------------------------(-)-------------------------------------------------------------------------------
ကၽြန္မက ေမာင့္ကို အခ်စ္ၾကီးခ်စ္ေနတယ္ထင္တာမဟုတ္လား။ ဆက္ထင္လိုက္ေမာင္။ ခက္ႏြယ္ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ေမာင့္ကို အသည္းနင့္မတက္ခ်စ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ ေမာင္ရွင္သန္လိုက္ပါ။ ေမာင့္ဘဝၾကီးသက္ဆံုးတိုင္ မွတ္သားသြားေပါ့။ ခက္ႏြယ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုကိုေလ။
ေမာင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ဘာ့ေၾကာင့္စြန္႕လႊတ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေမာင္သိခ်င္ရဲ႕လား။ ေမာင္သိခ်င္ပါ့မလား ဟင္။ ေမာင္ မသိတဲ့ အေၾကာင္းအရာက ခက္ႏြယ္ ဘယ္ေလာက္ထိ မာနၾကီးတယ္ဆုိတာကုိပဲ။ ေမာင္ သိေအာင္မေျပာခ်င္ခဲ့သလို အဲဒီမာနကို ခက္ႏြယ္ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ေၾကာင္း ေမာင္သိေအာင္ မေနျပေတာ့ပါဘူး။ ေမာင့္အျမင္မွာ ခက္ႏြယ္က ေမာင့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႕ လမ္းခြဲတယ္ လို႕ပဲ ဆက္ျမင္လိုက္ေတာ့။ ဆက္ျမင္လိုက္ေတာ့ေမာင္။
မာနကုိ ထိပါးလြန္းတဲ့ အျပဳအမႈေတြကို ဆက္ျပီးသည္းခံႏိုင္စြမ္းမရွိလို႕ လမ္းခြဲတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မသိနဲ႕။ မသိနဲ႕။
---------------------------------(-)----------------------------------------------------------------------------------------------------
သူမ အလုပ္သည္ သာမန္မိတၱဴဆိုင္ေလးတစ္ခုသာ။ အကူအျဖစ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သာရွိ၍ မိတၱဴႏွင့္ ဆက္စပ္လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ေသာ ဖိတ္စာကိစၥမ်ားကိုေတာ့ အသိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္သာ လုပ္ကိုင္ေပးသည္မို႕ လူအားႏွင့္ ဝန္အားမွ်ပါသည္။ အိမ္ႏွင့္ အလုပ္က အနည္းငယ္ေဝးေပရာ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖက အိမ္မွာသာ အျမဲေန၍ သူမကေတာ့ မနက္ခင္း ၇ နာရီခြဲဆိုဆိုင္ဖြင့္ျပီး ညကိုးနာရီတြင္မွ ဆိုင္သိမ္းကာ ျပန္တတ္သူျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ဘကၳရီဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္ ဆိုေတာ့လည္း ေမေမေကာ ေဖေဖကပါ စိတ္ခ်လက္ခ် ေပးသြားသည္။ ထို႕ျပင္ အကူေကာင္မေလးကလည္း အိမ္ေဘးမွ ေကာင္မေလးျဖစ္ေပရာ ညစဥ္အသြားအျပန္သည္ အေဖၚရွိသည္မဟုတ္လား။
သို႕ေသာ္ သူမဆိုင္ေနရာကို ေမာင္လာလည္သည္က အစျပဳသည္ ဆိုရမလား။ အေနအထိုင္မတတ္သည့္ ေကာင္မေလး၏ အျပစ္ဟု ဆိုရေလမလား။
“ေမာင္ရယ္ အလုပ္ေတြရႈပ္တာ ခုထိ ထမင္းမစားရေသးဘူး တစ္ခုခုဝယ္ေကၽြး”
“ေမာင့္လက္ရာ ၾကက္ဥေပါင္မုန္႕ေၾကာ္စားမလား”
“ဘာရယ္” ဟု ေရရြတ္မိရင္းဆံႏြယ္ေခြႏွင့္ ေခါင္းေလးကို လက္ျဖင့္လွမ္းဖြမိသည္။ ေႏြးလွမ္းၾကည့္ေနမွန္းသိရက္ႏွင့္ ေမာင့္ကိုခ်စ္စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းဖို႕ သူမ စိတ္မကူးမိခဲ့။ ကိုယ့္ထက္အသက္ၾကီးမွနး္သိပါလွ်က္ ေမာင္ ဟု ေခၚမိသည္ကိုက ေမာင့္ကို ကေလးတစ္ေယာက္လို ျမင္ကာ ခ်စ္လြန္း၍ပင္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ကလည္း ခ်စ္သူျဖစ္ကတည္းက သူမ၏ စိတ္သေဘာမွန္သမွ်ကို မဆန္႕က်င္ခဲ့ပါ။ သူမသြားလိုရာသြား၍ သူမ ေျပာသမွ် နာခံတတ္သည္ကေတာ့ ထူးျခားခ်က္ပင္။ ေမာင္ႏွင့္ သူမ၏ ခ်စ္သူသက္တမ္းႏွစ္လအတြင္း သူမကသာ ေမာင့္ကို ကန္႕လန္႕တိုက္ခဲ့သည္ရွိ၍ ေမာင္ကေတာ့ သူမအလိုကို လိုက္ေလ်ာခဲ့သည္က မ်ားပါသည္။
“တကယ္ ေကၽြးမွာလား”
“ႏြယ္ စားခ်င္ရင္ ေကၽြးမွာေပါ့ ဟိုလွ်ပ္စစ္ဒယ္အိုးေသးေလးရွိရင္ ျဖစ္တယ္ ၾကက္ဥနဲ႕ေပါင္မုန္႕နဲ႕ သၾကားနဲ႕ ဝယ္ေပး ေမာင္ေၾကာ္ေကၽြးမယ္”
ၾကည့္ ဗိုက္ဆာေနတဲ့သူဟာ ေပါင္မုန္႕ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႕ တင္းတိမ္ပါ့မလား ဆိုတာကို သူမေတြး။ သူေကၽြးခ်င္တာသာ ဇြတ္ဝယ္ခိုင္းေတာ့သည္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ေမာင့္လက္ရာကို စားခ်င္သူမို႕ ေႏြး ကိုဝယ္ခိုင္းလိုက္၏။ ေႏြးျပန္လာေတာ့ သူ႕ဘာသူ ဆီထည့္ၾကက္ဥေခါက္ႏွင့္ ရႈပ္ေနသလို သူမကိုယ္တိုင္လည္း စာစီစရာကိစၥတို႕ႏွင့္ ရႈပ္ေနသျဖင့္ေမာင့္ကို ေခတၱေမ့သြားသည္ကိုေတာ့ ဝန္ခံရေပမည္။ စာစီအျပီး၊ သတ္ပံုစစ္အျပီး ေမာင္ရွိရာဆီ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့သူမ မ်က္လံုးတို႕ ျပာေဝမတက္ ျဖစ္သြားရသည္။ ေမာင္က ေႏြးကို ေပါင္မုန္႕ေၾကာ္တစ္ခ်ပ္ကို ခြံ႕ေကၽြးေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ စုစုေပါင္း သူမဆိုင္ကို လာသည့္အေခါက္ေရ ၅ ေခါက္အတြင္းေႏြးနဲ႕ ေမာင္ ဒီေလာက္ေတာင္ရင္းႏွီးသြားသလား ဟုလည္းေတြးရင္း ေမာင္တို႕အနားသြားမိေတာ့ ေႏြး၏ မ်က္ႏွာက မေနတတ္မထိုင္တတ္ဟန္ႏွင့္ ရဲေနျပီး ေမာင့္မ်က္ႏွာကေတာ့ သာမန္ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္တစ္ခုကဲ့သို႕ပင္ရွိသည္။ ေနာက္တစ္ခ်ပ္ကို ယူ၍ သူမကို ခြံ႕ေကၽြးဖို႕လာေသာ ေမာင့္လက္တို႕ကို ျငင္းပယ္ရင္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သာယူလိုက္မိေတာ့သည္။ ထိုေန႕သည္ ေမာင္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ စိတ္ထဲဝယ္ဆစ္ခနဲ ခံစားလိုက္ရေသာ ပထမဆံုးေန႕ပင္။
“ေမာင္တို႕ ေက်ာင္းတုန္းက အျဖစ္ေတြေျပာျပ”
“ေျပာျပရမလား”
ေမာင့္ပုခံုးကို ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာေလးမွီႏြဲ႕ရင္း သူမ ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ေမာင္က
“အင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ အရမ္းဆိုးတဲ့ထဲ မပါပါဘူး ေမာင္တို႕သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕က သာမန္ေက်ာင္းသားအုပ္စုမ်ိဳးပါပဲ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေယာက်ၤားေလး ေလးေယာက္အုပ္စုေပါ့ စာမညံ႕ဘူး ေတာ္တဲ့ စာရင္းထဲလည္း မဝင္ဘူး လံုးဝသာမန္”
“ခ်စ္သူဘာညာမထားခဲ့ဘူးေပါ့”
“ထားေတာ့ထားခဲ့တာေပါ့ ႏြယ္ရဲ႕ ဒါေပမယ့္ အမွတ္မရေတာ့ဘူး အမွတ္ရတာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပဲ အမွတ္ရေတာ့တယ္”
“အင္း ခဏ ေမာင္ တိြဳင္းလက္သြားလိုက္ဦးမယ္”
ေမာင့္ကို ခဏထားခဲ့ရင္း ေရအိမ္သုိ႕ ဝင္ကာ မ်က္ႏွာတြင္ ဘာျဖည့္စရာလိုလဲဟု လိုက္ဆန္းစစ္ရင္း တို႕ပတ္ႏွင့္ တဖတ္ဖတ္ရိုက္ေနမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာရက္က ေႏြးကို ေပါင္မုန္႕ၾကက္ဥေၾကာ္ခြံ႕ေကၽြးေနေသာ ပံုရိပ္ကလည္း ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ အသိထဲသို႕ဝင္ေရာက္လာသည္မွာ စိတ္ညစ္စရာပင္။
အိုး ဘယ္လိုၾကီးလဲ ဟု အထိတ္တလန္႕ေတြးရင္း ေမာင္ရွိရာဆီသို႕ ဆက္မသြားမိေတာ့။ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေရအိမ္မွ အျပင္ျပန္ထြက္လာစဥ္မွာပင္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ၾကီးကို ေတြ႕ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေခတ္ဆန္လွပလြန္းေသာေကာင္မေလးသည္ ေမာင့္လက္ကိုဆြဲ၍ စကားတို႕ဆိုေနခဲ့သည္။ ထိုလက္ကို ေမာင္ က ဖယ္မထုတ္ပစ္ခဲ့။ သူတို႕ စကားေတြဆိုေနသည္။ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ကိုစကားေတြဆိုေနၾကသည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ရင္ဝယ္ ဆစ္ခနဲ။ ေမာင္ရွိရာေနရာေလးသို႕သြားရင္း
“ေမာင္ မိတ္ဆက္ေပးဦးေလ”
“မိတ္ဆက္ေပးေလ နင့္အခ်စ္ဦး လို႕”
ထိုစကားကိုဆိုရင္း ကိုယ္ေလးတသိမ့္သိမ့္ လႈပ္ခါကာ ရယ္ေမာေနေသာ မိန္းကေလးကုိေမာင္ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဟုတ္သည္။ ရီရီေဝေဝကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“ကိုယ္နဲ႕ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ေတြ႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရတီလိႈင္တဲ့”
ထိုစကားကို ဆိုေနသူေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြဘာ့ေၾကာင့္မ်ားႏူးညံ႕ေနရတာလဲ။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ယစ္မူးဖို႕ေကာင္းလြန္းလွသည့္ႏူးညံ႕ခ်ိဳရီမႈေတြရွိသည္။ ခက္တာက ထိုအရာသည္ သူမ အတြက္မဟုတ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။ သူမႏွင့္ဆံုတုန္းကလည္း ထိုအရိပ္မ်ားရွိခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ယခုတစ္ၾကိမ္ကေတာ့ပို၍အင္အားျပင္းေလသည္လား။
“ဒီက ညီမေလးက ေမာင့္ရဲ႕ ခ်စ္သူထင္ပါရဲ႕ ေမာင္ ဆိုလို႕ တမ်ိဳးမထင္နဲ႕ေနာ္ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက ဒို႕က သူ႕နာမည္ကို အလယ္ကေဖါက္ျပီး ေမာင္ လို႕ေခၚတာ”
ေမာင္။ ေမာင္ဆိုသည့္ အေခၚကို သူမ မေခၚခင္ ထိုမိန္းကေလးက ေခၚခဲ့တာလား။
ေမာင္ကိုယ္ စိတ္ညစ္လာျပီကြယ္။ ကိုယ္ဟာ ၾကိဳးရႈပ္လြန္းရင္ အရုပ္ေလး ဘယ္ေလာက္လွလွ လိုခ်င္တတ္ခဲ့တဲ့ကေလး မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မနာမည္ ခက္ႏြယ္ ပါ”
ထိုေန႕သည္ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ရင္ဝယ္ ဆစ္ခနဲ နာက်င္ခဲ့ရေသာေန႕ျဖစ္သည္။ ရတီလိႈင္ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားအရ ေမာင္သည္ ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးမိျပီဆိုလွ်င္ အေနအထိုင္မဆင္ျခင္တတ္မွန္းသိလာရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးခါးကိုတို႕ကာ စတတ္သည္ဆိုသည့္ အျပဳအမႈတစ္ခုတည္းႏွင့္တင္ ထိုေကာက္ခ်က္ကို ဆြဲျခင္းမဟုတ္ခဲ့။ သူမဆိုင္မွ ေႏြးကိုလည္း ထိုသို႕ရင္းႏွီးစြာပင္ ခြံ႕ေကၽြးခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ တကယ္ဆိုထိုအျပဳအမႈသည္ ခ်စ္သူတစ္ဦးတည္းမူပိုင္ျဖစ္သင့္သည္ကို ေမာင္ သိသင့္ပါသည္။ ရတီလိႈင္ႏွင့္ ေျပာၾကေသာ အေျပာအဆိုမ်ားတြင္လည္း စကားမထိန္းမႈက ပို၍ပင္ ေပၚလာခဲ့ျပန္သည္။ စိတ္အညစ္ဆံုးကေတာ့ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ ရတီလိႈင့္ကို ေခၚေသာ“ဟဲ့”ဆိုေသာ စကားလံုးပင္။
ေဆးလိပ္မုန္းေသာ သူမက ေမာင္ စီးကရက္မီးညွိပံုကို စတိုင္က်လွပသည္ဟုထင္ရင္း တားျမစ္ဖို႕ မၾကိဳးစားခဲ့။ ကြမ္းမဝါးတတ္တာကိုပဲ ၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္ေနခဲ့သည္။ အဓိကကေတာ့ ေမာင့္ကို မခ်ဳပ္ကိုင္လိုခ်င္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ျပင္ အရက္ေသာက္တတ္လိမ့္မည္ဟုလည္း ေတြးမထားမိခဲ့။ ဘီယာေလာက္သာ အေပ်ာ္တမ္း ေသာက္ျဖစ္သည္ဟုသာေတြးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေန႕ကေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ကို ေမာင္က ကၽြန္မဆီသို႕ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းပစ္သြင္းေပးခဲ့တာျဖစ္သည္။
“ရတီလည္း ရွိတယ္ ကိုယ္တို႕ သိမ္ေခ်ာင္းလမ္းဆံုက Rock မွာ”
ဘီယာဆိုင္မွာ ရတီလိႈင္နဲ႕အတူထိုင္ေနတယ္ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ ေမာင္ရွိရာသို႕ သူမ အေျပးအလႊားသြားမိလိုက္သည္။ ဖုန္းဆက္ေခၚတာပဲ ေမာင့္ကို ေက်းဇဴးတင္ရေလမည္လား ဟု ခပ္မဲ့မဲ့လည္းေတြးျဖစ္မိေသး၏။ ဘီယာဆိုင္၏ မ်က္ႏွာစာတြင္ မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ေမာင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႕ရာျပင္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကန္႕လန္႕ကာတို႕ အနည္းငယ္ဟသြားေသာ အခန္းတြင္းမွ ရတီ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္သည္မို႕ ထိုအခန္းသို႕ သြားဖို႕ျပင္လိုက္ရသည္။
“ေဟ့ေကာင္ၾကီး ဘယ္လုိလဲ ရတီနဲ႕ ျပန္မဆက္ခ်င္ဘူးလား”
“ငါ့မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ကြ ျပန္ဆက္ခ်င္လည္း ဆက္လို႕မရေတာ့ဘူး ခု ေခၚထားတယ္ လာလိမ့္မယ္”
“ေအးပါ ေအးပါမင္းလို ငအမ်ိဳးကို ရတီက လြဲျပီးသည္းညည္းခံႏိုင္မယ့္သူမရွိဘူးထင္ထားတာ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႕ရတာေပါ့ ဟားဟား”
ရယ္ေမာသံေတြညံညံစည္ေနသည့္ အခန္းထဲ သူမ လွမ္းဝင္ဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေနခဲ့သည္။ ေမာင္ စိုက္လိုက္သည့္ ဒီတတိယဆူးကို သူမဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ မဖယ္ထုတ္ႏိုင္တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ ခ်စ္သူမိန္းကေလးကို ဘီယာဆိုင္တြင္ ခ်ိန္းသည့္အတြက္ေကာ၊ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးကို ဘီယာဆုိင္တြင္ေတြ႕သည့္အတြက္ေကာေမာင့္ကို ဆူဖို႕ စကားမ်ားစြာ ျပင္ဆင္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ယခုေတာ့ ေမာင့္အတြက္ စကားတို႕ ဆြံ႕အ ခဲ့ျပီျဖစ္၏။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနေသာ ေျခလွမ္းတို႕ကို မတားမိေတာ့။ ျပန္။ နားခိုရာအေရာက္ ျပန္ေတာ့ဟု လႊတ္ေပးလိုက္မိရင္း။
------------------------------------------------(-)-------------------------------------------------------------------
“လမ္းခြဲစရာ အေၾကာင္းမွ မရွိပဲ ႏြယ္ရယ္”
တိုးသဲ့လြန္းေသာ ေမာင့္အသံသည္ သူမအတြက္ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးစရာမဟုတ္ေတာ့။
“ရတီ နဲ႕ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းက ျပီးခဲ့ပါျပီ ကိုယ့္အတြက္ အခုလက္ရွိမွာ ႏြယ္သာ ကိုယ့္ခ်စ္သူပဲ ႏြယ္ပဲ ကိုယ္လက္တြဲသြားမွာ”
ဟက္ခနဲ ရယ္လိုက္မိျခင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္မရခဲ့။ ရတီလိႈင္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းဆီကေန ျပႆနာတို႕ဆြဲထုတ္ခဲ့တာမဟုတ္။ အေၾကာင္းအျခင္းရာမ်ားစြာမွ ျဖစ္တည္လာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္သည္ေလ။
“ေမာင္”
ဆက္ကနဲ သူလွည့္ၾကည့္လာသည္။
“ေမာင့္ကို ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေမာင္အသိဆံုးပါေနာ္ ခု ရတီနဲ႕လည္း ခ်ိန္းထားတယ္ ရတီ႕ေရွ႕မွာပဲ ေမာင္နဲ႕ကိုယ္ တရားဝင္ လမ္းခြဲလိုက္တာေပါ့ ကိုယ့္ မွာအေၾကာင္းျပခ်က္ရွိလို႕ လမ္းခြဲတယ္လို႕ပဲ မွတ္ေပးပါ”
အိုး တိတ္ဆိတ္သြားလိုက္တာ။ သိတယ္ ေမာင္။ လမ္းခြဲဖို႕ ဇြတ္အတင္းျငင္းေနမယ့္ ေမာင္ဟာ ရတီဆိုတဲ့မိန္းကေလးအေၾကာင္းပါလာရင္ ဒီလိုတိတ္ဆိတ္သြားမယ္မွန္းသိခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ညံ႕လိုက္တာ ေမာင္ရယ္။ တြက္ခ်က္တတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပါသလဲ။ အေတြးတို႕ႏွင့္အတူ က်ဆင္းလုလု မ်က္ရည္တို႕ကို မရမက ထိန္းခ်ဳပ္ေနမိသည္။
ရတီ႕မ်က္ဝန္းကိုလည္း ၾကည့္ကာ အေျဖမရွာခ်င္ေတာ့။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းနဲ႕လည္း အေျဖတိုက္မစစ္ခ်င္ေတာ့။ ခက္ႏြယ္ဆိုသည့္ သူမသည္ အတၱၾကီးသူ တစ္ေယာက္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္သာ လက္ခံလိုက္ရင္း ေနာက္သို႕ျပန္လွည့္လိုက္ျပီျဖစ္သည္။ အခ်စ္တစ္ခုျပည့္စံုမယ္မွမၾကံေသး၊ ညွိႏိႈင္းဖို႕ထက္ ေမာင္ေပးတဲ့ ဆူးေတြကိုပဲ သူမက သိမ္းထားခဲ့မိ၏။ သူမက စင္းလံုးေခ်ာအခ်စ္ကို လိုခ်င္ခဲ့ျပီး ေမာင္ကေတာ့ သူမအေပၚ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ခ်စ္ျပခဲ့ပါသည္။ ခက္တာက သူ႕ခ်စ္ျခင္းတို႕ကို ရတီ႕အေပၚ ပံုေပးထားသည္ကိုေတာ့ သူကိုယ္တုိင္မသိေလေရာ့သလား။
အျပည့္အဝမရလွ်င္ ေနပါေစ၊ အစိတ္အပိုင္းေသးေသးေလးတစ္ခုေလာက္ႏွင့္ေတာ့ ဒီမုန္႕ၾကီးသည္ သူမမုန္႕ဟု သူမ မေၾကြးေၾကာ္ခ်င္ပါ။ ေမာင့္အျမင္ေမာင့္အသိမွာ ခက္ႏြယ္ဟာ ေမာင့္ကို ခ်စ္လွ်က္ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့သည္ဟုပဲ သိပါေစေတာ့။ အတၱတို႕စြန္းေနေသာ ႏွလံုးသားေၾကာင့္ လမ္းခြဲသည္ဆိုသည့္ အျဖစ္ကို မသိရွိပါေစနဲ႕။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့က်ဆင္းလာသည့္မ်က္ရည္တို႕ကို သူမ မသုတ္မိေတာ့။
အေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့သည္ ေမာင္ႏွင့္ ရတီလိႈင္တို႕ကေတာ့ သူမကို ေငးေနဦးမည္လား။ သို႕မဟုတ္ စကားေတြသာ ေဖါင္ဖြဲ႕ေနၾကေလမလား။ မေတြးခ်င္။မေတြးခ်င္ပါေတာ့။ ၾကိဳးရႈပ္လြန္းတဲ့ သည္ယမင္းေလး သြားလိုရာသြားပါေစေတာ့ေလ။ ကိုယ္က ယမင္းရုပ္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္သာသိ၍ ၾကိဳးတို႕ရွင္းဖို႕ ပ်င္းခဲ့သူမဟုတ္လား။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
ေမာင့္ရဲ႕ ဆံႏြယ္ေခြေခြေလးေတြကို သူမခ်စ္သည္။ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို သူမခ်စ္သည္။ ေနာက္ ေမာင့္လက္သည္းျဖဴျဖဴေလးကို သူမ ခ်စ္သည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာက ေယာက်ၤားပီသသည့္ မ်က္ႏွာက်မ်ိဳး။ ေလးေထာင့္ဆန္၍ အသားအနည္းငယ္ညိဳေသာ ေမာင့္အသြင္သည္ မိန္းကေလးေတာ္ေတာ္မ်ား၏ ႏွလံုးသားကို ဖမ္းစားႏုိင္သည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။ ေမာင္နဲ႕ သူမရဲ႕ ဆံုစည္းမႈက ထူးဆန္းသည္ဟုေတာ့ မဆိုသာခဲ့။
ကြန္ျပဴတာသင္တန္းဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ သင္တန္းသူတစ္ေယာက္၏ ရိုးစင္းလြန္းေသာ ဆံုစည္းမႈတစ္ခုသာျဖစ္သည္။
သင္တန္းဆရာက ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ေယာက်ၤားသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္အခါ ေခတ္၏ သမီးပ်ိဳသင္တန္းသူေလးက စြဲလမ္းသြားသည္မွာ သာမန္ရုပ္ရွင္၊ ဗီြဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြထဲကအတိုင္းျဖစ္ခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။
“ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ မိတ္ဆက္ခြင့္ျပဳပါ ျပီးရင္ေတာ့ သင္တန္းသူသင္တန္းသားမ်ား တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ၾကပါ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ခင္ေမာင္ဦးပါ ဒီအတန္းကို သီးသန္႕သင္တဲ့ ဆရာဆိုပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြက ၁ လတိတိ ဆံုေတြ႕ၾကရမယ့္သူေတြ ေပါ့”
အတန္းထဲဝင္လာျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္ပိုင္ႏုိင္ဟန္ႏွင့္ စကားဆိုေနသည့္ သူ႕ကို သူမ အလိုလို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိလွ်က္သား။ ၾကည့္ပါဦး။ စတိုင္ပင္နဲ႕ ရွပ္နဲ႕ လိုက္ဖက္ေနလိုက္ပံုမ်ား။ အရပ္ကလည္း မိန္းကေလးမ်ား ေရြးခ်ယ္ေနက် စံျဖစ္သည့္ ေျခာက္ေပေလာက္ေတာ့ ရွိမည္။ ခုခ်ိန္မွာ သူ႕ကိုလက္ညိဳးထိုးျပျပီး ႏိုင္ငံျခားမင္းသားတြမ္ခရုစ္ႏွင့္သူဘယ္သူေခ်ာလဲ ေမးလာလွ်င္ေတာင္ သူမကေတာ့ သူ႕ကိုသာ ေရြးလိုက္မိမွာအမွန္ပင္။ ဒီၾကားထဲ ဆံပင္က နဖူးေပၚသို႕လွန္တင္ထားသည့္ ခပ္တံုးတံုးဆံပင္ပံုမဟုတ္ပါပဲ နဖူးျပင္ထက္သို႕ ေခြေခြလိပ္လပ္ေလးမ်ားဝဲက်ေနသည့္အခါ သူသည္ ဆြဲဲေဆာင္မႈပိုရွိသြားျပန္သည္။ သင္တန္းခန္းမအတြင္းမွ တျခားေသာ မိန္းကေလးမ်ားသို႕လည္း လွမ္းကာ စူးစမ္းမိေတာ့ သူတို႕သည္လည္း သင္တန္းဆရာ သဴ႕ကို စိတ္ဝင္စားေနၾကဟန္တူသည္။
သင္တန္းသား ၆ ေယာက္သာရွိေသာ ဒီအတန္းတြင္ မိန္းကေလးဆို၍ သူမအပါအဝင္ သံုးေယာက္သာရွိသည္မို႕ ေက်နပ္စြာ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ ကြန္ျပဴတာဟာဒ့္္ဝဲျပင္ဆင္မႈအပိုင္းဆိုေတာ့လည္း သင္တန္းတက္သည့္မိန္းကေလးရွားတာမဆန္း။ သင္တန္းသားေတာင္ ဆက္ရွင္တစ္ခုကို ေျခာက္ေယာက္ပဲသင္တာမဟုတ္လား။ က်န္မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေစ့ေစ့ငင ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ သာမန္မိန္းကေလးမ်ိဳးမွ်သာ။ ထို႕ျပင္ သူတို႕ဟန္က အိမ္ထဲကေန ခုမွ အျပင္ထြက္ဖူးသည့္ ပံုမ်ိဳးမို႕ စိတ္ေအးသြားရသည္။ ခက္ႏြယ္ဆိုသည္က ေခတ္ေရွ႕မလြန္ေတာင္ေခတ္ကိုေတာ့ အမီလိုက္ေနသည့္မိန္းကေလးမို႕ လက္ရွိတြင္ေတာ့ သူမကို မီသည့္မိန္းကေလးမ်ိဳး သင္တန္းတြင္ မရွိဟု ဆိုႏိုင္သည္။။
ထိုေန႕မွစ၍ သူ႕အေၾကာင္း သိေအာင္စံုစမ္းရသည္မွာ သူမအတြက္ အလုပ္တစ္ခု။ သူ႕မိသားစု၊ သူ႕အသက္၊ သူ႕ေနရပ္လိပ္စာ အိုစံုလို႕ပါပဲေလ။ ထိုကဲ့သို႕စံုစမ္းရသည္ကိုပင္ သူမ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ သူသည္ တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္၍ မရွိမရွားအသိုင္းအဝိုင္းကဆိုတာကိုသိရေတာ့ ေပ်ာ္သြားမိခဲ့သည္မွာအမွန္ပင္။ ကိုယ္တိုင္လည္း မရွိမရွားအသိုင္းအဝိုင္းမို႕ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ႏွင့္ တန္းတူညွိယူႏိုင္ေသာ အသိုင္းအဝိုင္းကိုသာ အလိုရွိပါသည္။
“ဆရာေမာင္”
ကိုယ့္ေခၚသံေလးၾကားလိုက္တိုင္း သူခါးေလး မတ္မတ္သြားတာေတြ႕ရသည္။ ကိုယ့္ကိုျပန္ၾကည့္လာသည့္ သူ႕မ်က္ဝန္းထဲဝယ္ အေနရခက္သည့္ သံေယာဇဥ္တစ္စြန္းတစတို႕ကအျမဲရွိေနတတ္ေသးသည္။ အေနရမခက္ေစခ်င္ေပမယ့္ သူအေနရခက္ခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ တျခားသင္တန္းသားမ်ားၾကားဝယ္ သူမေခၚသံကို သူမေနတတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူဂရုစိုက္မိေၾကာင္း သတိထားမိသည့္ေန႕ကစ၍ သူမ ရယ္ခ်င္လာမိသည္။
သူကိုင္ေနသည့္ ကြန္ျပဴတာSystem ပံုးၾကီးကို လက္ညိဳးထိုးရင္း ကြန္ျပဴတာအတြင္းပိုင္းပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ရသည့္ ေကဘယ္တို႕ကို ရွင္းျပသည္အခါတြင္ က်န္သူေတြ တစ္ေခါက္တည္းႏွင့္ ဘယ္လိုရရ၊ သူမကေတာ့ အနည္းဆံုး ၃ ေခါက္ရွင္းျပခိုင္းမိသည္။ သို႕မွသာ က်န္သူေတြထက္ သူ႕အနားတြင္ ၾကာၾကာရွိမွာမဟုတ္ပါလား။ သင္တန္းခ်ိန္တြင္း ခဏေပးနားခ်ိန္မ်ားတြင္ သူ႕အတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးျခင္းမ်ိဳး လုပ္ေပးမိသည္။ က်န္မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က သူမကို အၾကည့္တမ်ိဳးႏွင့္ ၾကည့္မွန္းသိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ဆိုသည့္အေတြးသာထားရင္း သူမကေတာ့ေမာင့္အတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးမိျမဲ။ သူတို႕ ဆရာဟုေခၚေသာ နာမ္စားကို ဆရာေမာင္ဟု ကြန္႕ေခၚမိျမဲ။
သူစိုက္ျပသည့္ မန္မိုရီကဒ္ေနရာေလးေတြကို အလြဲလြဲအမွားမွားစိုက္ျပရင္း သူ႕အျပံဳးတို႕ကို ခဏခဏေငးၾကည့္ရသည္မွာလည္း အေမာပင္။ တခါတေလဆို သူေျပာသည့္ ဝင္းဒိုးတင္ျခင္းသင္ခန္းစာကို အလြတ္ရပါလွ်က္ မရခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အနားေခၚေမးမိတတ္ျပန္ေသးသည္။ ဒါကိုေတာ့ လူအေလး သူ မရိပ္မိရွာ။
ကိုယ့္အလွကိုယ္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ျခင္းဆိုသည့္ ဘဝင္ေလးကလည္း သူမထံမွာ ရွိေနေသးရာ ေမာင္ သူမကို စိတ္မဝင္စားပဲ မေနႏိုင္ဟူသည့္ အသိကို သိေနျပန္ပါေသးသည္။ သူမအထင္ မွန္ခဲ့၏။ သင္တန္းျပီးဆံုး၍ သင္တန္းလက္မွတ္ေပးသည့္ေန႕တြင္ပင္ သူမထံသို႕ သူ႕ဖုန္းနံပါတ္ေလးပါလာခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ ညအေတာ္နက္သည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ တိုးရွေသာ ေမာင့္အသံေလးသည္ သူမဖုန္းတြင္းသို႕ ေရာက္လာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
“ဆရာနဲ႕ တပည့္ဆိုတဲ့ ပတ္သတ္မႈေလးျပီးဆံုးဖို႕ကို ေမွ်ာ္ေနရတာ ၾကာျပီ” ဆိုသည့္သူ႕တိုးရွရွအသံေလးအဆံုးမွာ သူမကေတာ့ ေက်နပ္စြာ ျပံဳးေနမိခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ တာဝန္ႏွင့္လူမႈေရးခြဲထားဖို႕ လူလိမၼာေလးက ေလ့က်င့္ေနခဲ့သတဲ့ေလ။ ကိုယ့္မွာေတာ့ တစ္လလံုးလံုး ကိုယ့္ခံစားခ်က္ေတြကို သူျမင္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္စိတ္နဲ႕ ရူးေနခဲ့ရတာ ဟု ေတြးမိေတာ့ သူမစိတ္ေလး ေကာက္ခ်င္မိျပန္သည္။
ထို႕ေနာက္ပိုင္း ညစဥ္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဖုန္းဆက္သည့္အေခါက္တိုင္းမွာ သူမဘက္က စတင္ဖုန္းေခၚျဖစ္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ေမာင့္ဘက္က ဖုန္းေခၚလွ်င္ ေမာင္ပိုက္ဆံကုန္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆိုလွ်င္ ေမာင့္ကို ဖုန္းမေခၚေစခ်င္ခဲ့တာလည္း ေမာင့္အတြက္ စိုးရိမ္မႈတမ်ိဳးပါပဲ။
ႏွစ္လဆိုေသာ အခ်ိန္ကို တတိတိတိုက္စားေက်ာ္လြန္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေမာင္ႏွင့္ သူမ ခ်စ္သူအျဖစ္သို႕ေရာက္ရွိခဲ့၏။ ေမာင့္လက္သည္းေလးမ်ားကို အမည္းေရာင္လက္သည္းနီဆိုးေပးတတ္သည့္ သူမ၊ ေမာင့္လက္သည္းေတြရွည္လာတိုင္း တခုတ္တရ ညွပ္ေပးတတ္မိသည့္သူမ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ဆုိင္ေရာက္တိုင္း ဝန္ထမ္းမေလးမ်ားကိုမေလွ်ာ္ခိုင္းပဲ ေမာင့္ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ေလွ်ာ္ေပးမိသည့္ သူမ၊ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးထက္မွ သီခ်င္းေလးမ်ားကို နားဆင္ရတာႏွစ္သက္ေသာ သူမ။ ထိုကဲ့သို႕ေသာ သူမ၏ ရင္တြင္းသို႕ အတၱဆူးတို႕ကို ထည့္သြင္းေပးခဲ့သူမွာ ေမာင္ကိုယ္တုိင္ျဖစ္ေနမည္ဟု သူမ ေတြးမထားခဲ့ပါ။
-------------------------------------(-)-------------------------------------------------------------------------------
ကၽြန္မက ေမာင့္ကို အခ်စ္ၾကီးခ်စ္ေနတယ္ထင္တာမဟုတ္လား။ ဆက္ထင္လိုက္ေမာင္။ ခက္ႏြယ္ ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ေမာင့္ကို အသည္းနင့္မတက္ခ်စ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အသိနဲ႕ ေမာင္ရွင္သန္လိုက္ပါ။ ေမာင့္ဘဝၾကီးသက္ဆံုးတိုင္ မွတ္သားသြားေပါ့။ ခက္ႏြယ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္ခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုကိုေလ။
ေမာင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ဘာ့ေၾကာင့္စြန္႕လႊတ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေမာင္သိခ်င္ရဲ႕လား။ ေမာင္သိခ်င္ပါ့မလား ဟင္။ ေမာင္ မသိတဲ့ အေၾကာင္းအရာက ခက္ႏြယ္ ဘယ္ေလာက္ထိ မာနၾကီးတယ္ဆုိတာကုိပဲ။ ေမာင္ သိေအာင္မေျပာခ်င္ခဲ့သလို အဲဒီမာနကို ခက္ႏြယ္ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ေၾကာင္း ေမာင္သိေအာင္ မေနျပေတာ့ပါဘူး။ ေမာင့္အျမင္မွာ ခက္ႏြယ္က ေမာင့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႕ လမ္းခြဲတယ္ လို႕ပဲ ဆက္ျမင္လိုက္ေတာ့။ ဆက္ျမင္လိုက္ေတာ့ေမာင္။
မာနကုိ ထိပါးလြန္းတဲ့ အျပဳအမႈေတြကို ဆက္ျပီးသည္းခံႏိုင္စြမ္းမရွိလို႕ လမ္းခြဲတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မသိနဲ႕။ မသိနဲ႕။
---------------------------------(-)----------------------------------------------------------------------------------------------------
သူမ အလုပ္သည္ သာမန္မိတၱဴဆိုင္ေလးတစ္ခုသာ။ အကူအျဖစ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သာရွိ၍ မိတၱဴႏွင့္ ဆက္စပ္လုပ္ငန္းမ်ားျဖစ္ေသာ ဖိတ္စာကိစၥမ်ားကိုေတာ့ အသိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္၍ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္သာ လုပ္ကိုင္ေပးသည္မို႕ လူအားႏွင့္ ဝန္အားမွ်ပါသည္။ အိမ္ႏွင့္ အလုပ္က အနည္းငယ္ေဝးေပရာ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖက အိမ္မွာသာ အျမဲေန၍ သူမကေတာ့ မနက္ခင္း ၇ နာရီခြဲဆိုဆိုင္ဖြင့္ျပီး ညကိုးနာရီတြင္မွ ဆိုင္သိမ္းကာ ျပန္တတ္သူျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္ဘကၳရီဆိုင္ကယ္ေလးႏွင့္ ဆိုေတာ့လည္း ေမေမေကာ ေဖေဖကပါ စိတ္ခ်လက္ခ် ေပးသြားသည္။ ထို႕ျပင္ အကူေကာင္မေလးကလည္း အိမ္ေဘးမွ ေကာင္မေလးျဖစ္ေပရာ ညစဥ္အသြားအျပန္သည္ အေဖၚရွိသည္မဟုတ္လား။
သို႕ေသာ္ သူမဆိုင္ေနရာကို ေမာင္လာလည္သည္က အစျပဳသည္ ဆိုရမလား။ အေနအထိုင္မတတ္သည့္ ေကာင္မေလး၏ အျပစ္ဟု ဆိုရေလမလား။
“ေမာင္ရယ္ အလုပ္ေတြရႈပ္တာ ခုထိ ထမင္းမစားရေသးဘူး တစ္ခုခုဝယ္ေကၽြး”
“ေမာင့္လက္ရာ ၾကက္ဥေပါင္မုန္႕ေၾကာ္စားမလား”
“ဘာရယ္” ဟု ေရရြတ္မိရင္းဆံႏြယ္ေခြႏွင့္ ေခါင္းေလးကို လက္ျဖင့္လွမ္းဖြမိသည္။ ေႏြးလွမ္းၾကည့္ေနမွန္းသိရက္ႏွင့္ ေမာင့္ကိုခ်စ္စိတ္ကို ထိန္းသိမ္းဖို႕ သူမ စိတ္မကူးမိခဲ့။ ကိုယ့္ထက္အသက္ၾကီးမွနး္သိပါလွ်က္ ေမာင္ ဟု ေခၚမိသည္ကိုက ေမာင့္ကို ကေလးတစ္ေယာက္လို ျမင္ကာ ခ်စ္လြန္း၍ပင္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ကလည္း ခ်စ္သူျဖစ္ကတည္းက သူမ၏ စိတ္သေဘာမွန္သမွ်ကို မဆန္႕က်င္ခဲ့ပါ။ သူမသြားလိုရာသြား၍ သူမ ေျပာသမွ် နာခံတတ္သည္ကေတာ့ ထူးျခားခ်က္ပင္။ ေမာင္ႏွင့္ သူမ၏ ခ်စ္သူသက္တမ္းႏွစ္လအတြင္း သူမကသာ ေမာင့္ကို ကန္႕လန္႕တိုက္ခဲ့သည္ရွိ၍ ေမာင္ကေတာ့ သူမအလိုကို လိုက္ေလ်ာခဲ့သည္က မ်ားပါသည္။
“တကယ္ ေကၽြးမွာလား”
“ႏြယ္ စားခ်င္ရင္ ေကၽြးမွာေပါ့ ဟိုလွ်ပ္စစ္ဒယ္အိုးေသးေလးရွိရင္ ျဖစ္တယ္ ၾကက္ဥနဲ႕ေပါင္မုန္႕နဲ႕ သၾကားနဲ႕ ဝယ္ေပး ေမာင္ေၾကာ္ေကၽြးမယ္”
ၾကည့္ ဗိုက္ဆာေနတဲ့သူဟာ ေပါင္မုန္႕ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႕ တင္းတိမ္ပါ့မလား ဆိုတာကို သူမေတြး။ သူေကၽြးခ်င္တာသာ ဇြတ္ဝယ္ခိုင္းေတာ့သည္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ေမာင့္လက္ရာကို စားခ်င္သူမို႕ ေႏြး ကိုဝယ္ခိုင္းလိုက္၏။ ေႏြးျပန္လာေတာ့ သူ႕ဘာသူ ဆီထည့္ၾကက္ဥေခါက္ႏွင့္ ရႈပ္ေနသလို သူမကိုယ္တိုင္လည္း စာစီစရာကိစၥတို႕ႏွင့္ ရႈပ္ေနသျဖင့္ေမာင့္ကို ေခတၱေမ့သြားသည္ကိုေတာ့ ဝန္ခံရေပမည္။ စာစီအျပီး၊ သတ္ပံုစစ္အျပီး ေမာင္ရွိရာဆီ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့သူမ မ်က္လံုးတို႕ ျပာေဝမတက္ ျဖစ္သြားရသည္။ ေမာင္က ေႏြးကို ေပါင္မုန္႕ေၾကာ္တစ္ခ်ပ္ကို ခြံ႕ေကၽြးေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ စုစုေပါင္း သူမဆိုင္ကို လာသည့္အေခါက္ေရ ၅ ေခါက္အတြင္းေႏြးနဲ႕ ေမာင္ ဒီေလာက္ေတာင္ရင္းႏွီးသြားသလား ဟုလည္းေတြးရင္း ေမာင္တို႕အနားသြားမိေတာ့ ေႏြး၏ မ်က္ႏွာက မေနတတ္မထိုင္တတ္ဟန္ႏွင့္ ရဲေနျပီး ေမာင့္မ်က္ႏွာကေတာ့ သာမန္ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္တစ္ခုကဲ့သို႕ပင္ရွိသည္။ ေနာက္တစ္ခ်ပ္ကို ယူ၍ သူမကို ခြံ႕ေကၽြးဖို႕လာေသာ ေမာင့္လက္တို႕ကို ျငင္းပယ္ရင္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သာယူလိုက္မိေတာ့သည္။ ထိုေန႕သည္ ေမာင္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ စိတ္ထဲဝယ္ဆစ္ခနဲ ခံစားလိုက္ရေသာ ပထမဆံုးေန႕ပင္။
“ေမာင္တို႕ ေက်ာင္းတုန္းက အျဖစ္ေတြေျပာျပ”
“ေျပာျပရမလား”
ေမာင့္ပုခံုးကို ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာေလးမွီႏြဲ႕ရင္း သူမ ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ ေမာင္က
“အင္း ဘယ္လိုေျပာရမလဲ အရမ္းဆိုးတဲ့ထဲ မပါပါဘူး ေမာင္တို႕သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕က သာမန္ေက်ာင္းသားအုပ္စုမ်ိဳးပါပဲ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေယာက်ၤားေလး ေလးေယာက္အုပ္စုေပါ့ စာမညံ႕ဘူး ေတာ္တဲ့ စာရင္းထဲလည္း မဝင္ဘူး လံုးဝသာမန္”
“ခ်စ္သူဘာညာမထားခဲ့ဘူးေပါ့”
“ထားေတာ့ထားခဲ့တာေပါ့ ႏြယ္ရဲ႕ ဒါေပမယ့္ အမွတ္မရေတာ့ဘူး အမွတ္ရတာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပဲ အမွတ္ရေတာ့တယ္”
“အင္း ခဏ ေမာင္ တိြဳင္းလက္သြားလိုက္ဦးမယ္”
ေမာင့္ကို ခဏထားခဲ့ရင္း ေရအိမ္သုိ႕ ဝင္ကာ မ်က္ႏွာတြင္ ဘာျဖည့္စရာလိုလဲဟု လိုက္ဆန္းစစ္ရင္း တို႕ပတ္ႏွင့္ တဖတ္ဖတ္ရိုက္ေနမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာရက္က ေႏြးကို ေပါင္မုန္႕ၾကက္ဥေၾကာ္ခြံ႕ေကၽြးေနေသာ ပံုရိပ္ကလည္း ဖ်တ္ခနဲဖ်တ္ခနဲ အသိထဲသို႕ဝင္ေရာက္လာသည္မွာ စိတ္ညစ္စရာပင္။
အိုး ဘယ္လိုၾကီးလဲ ဟု အထိတ္တလန္႕ေတြးရင္း ေမာင္ရွိရာဆီသို႕ ဆက္မသြားမိေတာ့။ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေရအိမ္မွ အျပင္ျပန္ထြက္လာစဥ္မွာပင္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ၾကီးကို ေတြ႕ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေခတ္ဆန္လွပလြန္းေသာေကာင္မေလးသည္ ေမာင့္လက္ကိုဆြဲ၍ စကားတို႕ဆိုေနခဲ့သည္။ ထိုလက္ကို ေမာင္ က ဖယ္မထုတ္ပစ္ခဲ့။ သူတို႕ စကားေတြဆိုေနသည္။ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ကိုစကားေတြဆိုေနၾကသည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ရင္ဝယ္ ဆစ္ခနဲ။ ေမာင္ရွိရာေနရာေလးသို႕သြားရင္း
“ေမာင္ မိတ္ဆက္ေပးဦးေလ”
“မိတ္ဆက္ေပးေလ နင့္အခ်စ္ဦး လို႕”
ထိုစကားကိုဆိုရင္း ကိုယ္ေလးတသိမ့္သိမ့္ လႈပ္ခါကာ ရယ္ေမာေနေသာ မိန္းကေလးကုိေမာင္ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဟုတ္သည္။ ရီရီေဝေဝကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“ကိုယ္နဲ႕ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ေတြ႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရတီလိႈင္တဲ့”
ထိုစကားကို ဆိုေနသူေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြဘာ့ေၾကာင့္မ်ားႏူးညံ႕ေနရတာလဲ။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ယစ္မူးဖို႕ေကာင္းလြန္းလွသည့္ႏူးညံ႕ခ်ိဳရီမႈေတြရွိသည္။ ခက္တာက ထိုအရာသည္ သူမ အတြက္မဟုတ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။ သူမႏွင့္ဆံုတုန္းကလည္း ထိုအရိပ္မ်ားရွိခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ယခုတစ္ၾကိမ္ကေတာ့ပို၍အင္အားျပင္းေလသည္လား။
“ဒီက ညီမေလးက ေမာင့္ရဲ႕ ခ်စ္သူထင္ပါရဲ႕ ေမာင္ ဆိုလို႕ တမ်ိဳးမထင္နဲ႕ေနာ္ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက ဒို႕က သူ႕နာမည္ကို အလယ္ကေဖါက္ျပီး ေမာင္ လို႕ေခၚတာ”
ေမာင္။ ေမာင္ဆိုသည့္ အေခၚကို သူမ မေခၚခင္ ထိုမိန္းကေလးက ေခၚခဲ့တာလား။
ေမာင္ကိုယ္ စိတ္ညစ္လာျပီကြယ္။ ကိုယ္ဟာ ၾကိဳးရႈပ္လြန္းရင္ အရုပ္ေလး ဘယ္ေလာက္လွလွ လိုခ်င္တတ္ခဲ့တဲ့ကေလး မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မနာမည္ ခက္ႏြယ္ ပါ”
ထိုေန႕သည္ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ရင္ဝယ္ ဆစ္ခနဲ နာက်င္ခဲ့ရေသာေန႕ျဖစ္သည္။ ရတီလိႈင္ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားအရ ေမာင္သည္ ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးမိျပီဆိုလွ်င္ အေနအထိုင္မဆင္ျခင္တတ္မွန္းသိလာရသည္။ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးခါးကိုတို႕ကာ စတတ္သည္ဆိုသည့္ အျပဳအမႈတစ္ခုတည္းႏွင့္တင္ ထိုေကာက္ခ်က္ကို ဆြဲျခင္းမဟုတ္ခဲ့။ သူမဆိုင္မွ ေႏြးကိုလည္း ထိုသို႕ရင္းႏွီးစြာပင္ ခြံ႕ေကၽြးခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ တကယ္ဆိုထိုအျပဳအမႈသည္ ခ်စ္သူတစ္ဦးတည္းမူပိုင္ျဖစ္သင့္သည္ကို ေမာင္ သိသင့္ပါသည္။ ရတီလိႈင္ႏွင့္ ေျပာၾကေသာ အေျပာအဆိုမ်ားတြင္လည္း စကားမထိန္းမႈက ပို၍ပင္ ေပၚလာခဲ့ျပန္သည္။ စိတ္အညစ္ဆံုးကေတာ့ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ ရတီလိႈင့္ကို ေခၚေသာ“ဟဲ့”ဆိုေသာ စကားလံုးပင္။
ေဆးလိပ္မုန္းေသာ သူမက ေမာင္ စီးကရက္မီးညွိပံုကို စတိုင္က်လွပသည္ဟုထင္ရင္း တားျမစ္ဖို႕ မၾကိဳးစားခဲ့။ ကြမ္းမဝါးတတ္တာကိုပဲ ၾကံဖန္ေက်းဇူးတင္ေနခဲ့သည္။ အဓိကကေတာ့ ေမာင့္ကို မခ်ဳပ္ကိုင္လိုခ်င္ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ျပင္ အရက္ေသာက္တတ္လိမ့္မည္ဟုလည္း ေတြးမထားမိခဲ့။ ဘီယာေလာက္သာ အေပ်ာ္တမ္း ေသာက္ျဖစ္သည္ဟုသာေတြးျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုေန႕ကေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ကို ေမာင္က ကၽြန္မဆီသို႕ ဆူးတစ္ေခ်ာင္းပစ္သြင္းေပးခဲ့တာျဖစ္သည္။
“ရတီလည္း ရွိတယ္ ကိုယ္တို႕ သိမ္ေခ်ာင္းလမ္းဆံုက Rock မွာ”
ဘီယာဆိုင္မွာ ရတီလိႈင္နဲ႕အတူထိုင္ေနတယ္ဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ ေမာင္ရွိရာသို႕ သူမ အေျပးအလႊားသြားမိလိုက္သည္။ ဖုန္းဆက္ေခၚတာပဲ ေမာင့္ကို ေက်းဇဴးတင္ရေလမည္လား ဟု ခပ္မဲ့မဲ့လည္းေတြးျဖစ္မိေသး၏။ ဘီယာဆိုင္၏ မ်က္ႏွာစာတြင္ မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ေမာင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႕ရာျပင္လိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကန္႕လန္႕ကာတို႕ အနည္းငယ္ဟသြားေသာ အခန္းတြင္းမွ ရတီ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္သည္မို႕ ထိုအခန္းသို႕ သြားဖို႕ျပင္လိုက္ရသည္။
“ေဟ့ေကာင္ၾကီး ဘယ္လုိလဲ ရတီနဲ႕ ျပန္မဆက္ခ်င္ဘူးလား”
“ငါ့မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ကြ ျပန္ဆက္ခ်င္လည္း ဆက္လို႕မရေတာ့ဘူး ခု ေခၚထားတယ္ လာလိမ့္မယ္”
“ေအးပါ ေအးပါမင္းလို ငအမ်ိဳးကို ရတီက လြဲျပီးသည္းညည္းခံႏိုင္မယ့္သူမရွိဘူးထင္ထားတာ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ေတြ႕ရတာေပါ့ ဟားဟား”
ရယ္ေမာသံေတြညံညံစည္ေနသည့္ အခန္းထဲ သူမ လွမ္းဝင္ဖို႕ တြန္႕ဆုတ္ေနခဲ့သည္။ ေမာင္ စိုက္လိုက္သည့္ ဒီတတိယဆူးကို သူမဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ မဖယ္ထုတ္ႏိုင္တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ ခ်စ္သူမိန္းကေလးကို ဘီယာဆိုင္တြင္ ခ်ိန္းသည့္အတြက္ေကာ၊ သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးကို ဘီယာဆုိင္တြင္ေတြ႕သည့္အတြက္ေကာေမာင့္ကို ဆူဖို႕ စကားမ်ားစြာ ျပင္ဆင္လာခဲ့တာျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ယခုေတာ့ ေမာင့္အတြက္ စကားတို႕ ဆြံ႕အ ခဲ့ျပီျဖစ္၏။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ဖို႕ၾကိဳးစားေနေသာ ေျခလွမ္းတို႕ကို မတားမိေတာ့။ ျပန္။ နားခိုရာအေရာက္ ျပန္ေတာ့ဟု လႊတ္ေပးလိုက္မိရင္း။
------------------------------------------------(-)-------------------------------------------------------------------
“လမ္းခြဲစရာ အေၾကာင္းမွ မရွိပဲ ႏြယ္ရယ္”
တိုးသဲ့လြန္းေသာ ေမာင့္အသံသည္ သူမအတြက္ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးစရာမဟုတ္ေတာ့။
“ရတီ နဲ႕ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းက ျပီးခဲ့ပါျပီ ကိုယ့္အတြက္ အခုလက္ရွိမွာ ႏြယ္သာ ကိုယ့္ခ်စ္သူပဲ ႏြယ္ပဲ ကိုယ္လက္တြဲသြားမွာ”
ဟက္ခနဲ ရယ္လိုက္မိျခင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္မရခဲ့။ ရတီလိႈင္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းဆီကေန ျပႆနာတို႕ဆြဲထုတ္ခဲ့တာမဟုတ္။ အေၾကာင္းအျခင္းရာမ်ားစြာမွ ျဖစ္တည္လာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္သည္ေလ။
“ေမာင္”
ဆက္ကနဲ သူလွည့္ၾကည့္လာသည္။
“ေမာင့္ကို ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ထိ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ေမာင္အသိဆံုးပါေနာ္ ခု ရတီနဲ႕လည္း ခ်ိန္းထားတယ္ ရတီ႕ေရွ႕မွာပဲ ေမာင္နဲ႕ကိုယ္ တရားဝင္ လမ္းခြဲလိုက္တာေပါ့ ကိုယ့္ မွာအေၾကာင္းျပခ်က္ရွိလို႕ လမ္းခြဲတယ္လို႕ပဲ မွတ္ေပးပါ”
အိုး တိတ္ဆိတ္သြားလိုက္တာ။ သိတယ္ ေမာင္။ လမ္းခြဲဖို႕ ဇြတ္အတင္းျငင္းေနမယ့္ ေမာင္ဟာ ရတီဆိုတဲ့မိန္းကေလးအေၾကာင္းပါလာရင္ ဒီလိုတိတ္ဆိတ္သြားမယ္မွန္းသိခဲ့တယ္။ ကိုယ္ ညံ႕လိုက္တာ ေမာင္ရယ္။ တြက္ခ်က္တတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္ကို ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ပါသလဲ။ အေတြးတို႕ႏွင့္အတူ က်ဆင္းလုလု မ်က္ရည္တို႕ကို မရမက ထိန္းခ်ဳပ္ေနမိသည္။
ရတီ႕မ်က္ဝန္းကိုလည္း ၾကည့္ကာ အေျဖမရွာခ်င္ေတာ့။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းနဲ႕လည္း အေျဖတိုက္မစစ္ခ်င္ေတာ့။ ခက္ႏြယ္ဆိုသည့္ သူမသည္ အတၱၾကီးသူ တစ္ေယာက္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္သာ လက္ခံလိုက္ရင္း ေနာက္သို႕ျပန္လွည့္လိုက္ျပီျဖစ္သည္။ အခ်စ္တစ္ခုျပည့္စံုမယ္မွမၾကံေသး၊ ညွိႏိႈင္းဖို႕ထက္ ေမာင္ေပးတဲ့ ဆူးေတြကိုပဲ သူမက သိမ္းထားခဲ့မိ၏။ သူမက စင္းလံုးေခ်ာအခ်စ္ကို လိုခ်င္ခဲ့ျပီး ေမာင္ကေတာ့ သူမအေပၚ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ခ်စ္ျပခဲ့ပါသည္။ ခက္တာက သူ႕ခ်စ္ျခင္းတို႕ကို ရတီ႕အေပၚ ပံုေပးထားသည္ကိုေတာ့ သူကိုယ္တုိင္မသိေလေရာ့သလား။
အျပည့္အဝမရလွ်င္ ေနပါေစ၊ အစိတ္အပိုင္းေသးေသးေလးတစ္ခုေလာက္ႏွင့္ေတာ့ ဒီမုန္႕ၾကီးသည္ သူမမုန္႕ဟု သူမ မေၾကြးေၾကာ္ခ်င္ပါ။ ေမာင့္အျမင္ေမာင့္အသိမွာ ခက္ႏြယ္ဟာ ေမာင့္ကို ခ်စ္လွ်က္ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့သည္ဟုပဲ သိပါေစေတာ့။ အတၱတို႕စြန္းေနေသာ ႏွလံုးသားေၾကာင့္ လမ္းခြဲသည္ဆိုသည့္ အျဖစ္ကို မသိရွိပါေစနဲ႕။ ဒီတစ္ၾကိမ္မွာေတာ့က်ဆင္းလာသည့္မ်က္ရည္တို႕ကို သူမ မသုတ္မိေတာ့။
အေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့သည္ ေမာင္ႏွင့္ ရတီလိႈင္တို႕ကေတာ့ သူမကို ေငးေနဦးမည္လား။ သို႕မဟုတ္ စကားေတြသာ ေဖါင္ဖြဲ႕ေနၾကေလမလား။ မေတြးခ်င္။မေတြးခ်င္ပါေတာ့။ ၾကိဳးရႈပ္လြန္းတဲ့ သည္ယမင္းေလး သြားလိုရာသြားပါေစေတာ့ေလ။ ကိုယ္က ယမင္းရုပ္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္သာသိ၍ ၾကိဳးတို႕ရွင္းဖို႕ ပ်င္းခဲ့သူမဟုတ္လား။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္