ရွင္သန္သူ ၁၃

ငံက်ိေနတဲ့ကမၻာ။ ေခ်ာ္ရည္ပူေတြ မရွိဘူး။ တေငြ႕ေငြ႔ေလာင္ျမိဳက္ေနတဲ့ ေျမသားေတြရွိတယ္။ သူ႕ေလထုဟာ ဆားဓါတ္မ်ားလြန္းတယ္။ သူ႕ရင္ခြင္မွာ ခိုလ႕ံႈေနတာက အသိုက္မဲ့ဘဝမ်ား။

(-)

အသိုက္မဲ့ဘဝေတြ။ သူမ်ားေၾကာင့္ ကိုယ့္အသိုက္ပ်က္တယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ ကိုယ့္အသိုက္ပ်က္တယ္။ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ပ်က္ပ်က္ အသိုက္ေတြကေတာ့မဲ့ခဲ့ျပီ။ က်ိဳးပ်က္ေနတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြမွာ သူတို႕ ေနၾကရရွာ။ ရႈရိႈက္ေနရတဲ့ ေလထုမွာ သူတို႕အတြက္ အဆိပ္ေတြအံုလိုက္က်င္းလိုက္ပါဝင္ခဲ့။ ေျပးတယ္။ သိသူေတြေျပးတယ္။ မသိသူေတြ ေျပးတယ္။ ေျပးျခင္းဟာ သူတို႕အတြက္ ဘဝပဲ။ ဘဝရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဟာ ေရွ႕ဆံုးေရာက္ေအာင္ ေျပးလႊားျခင္းလို႕ပဲ သူတို႕ နားလည္ခဲ့ၾကတယ္။

ရွင္သန္သူ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄။ အမည္နာမေတြဟာေခၚေဝၚစရာတစ္ခုသာသာပဲရွိခဲ့။ ကိုယ့္နာမကို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႕ရာ သင္ၾကားသူေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တယ္။ ကိုယ့္နာမမွာ ကိုးစားမႈထားဖို႕လိုအပ္ေၾကာင္း သင္ၾကားတဲ့ေန႕က စာသင္ခန္းမွာ ဆရာမလာဘူးတဲ့ေလ။

ေျပးတယ္။ ကေလးလည္း ေျပးတယ္။ လူၾကီးလည္း ေျပးတယ္။ အဆိပ္ေတြ ၾကားမွာေျပးေနတယ္။ အဆိပ္ေတြၾကားမွာ ေျပးေနခဲ့ၾကတယ္။

(-)

ကိုယ့္အမည္နာမဟာ ရွင္သန္သူ၁၃။ လာျခင္းသိပ္မေကာင္းခဲ့ဘူး ဆိုရမယ္။

ကိုယ့္ကို ေမြးတဲ့ေန႕က မိုးဖြဲဖြဲေလးရြာတယ္။ ေလနည္းနည္းတိုက္တယ္။ ကိုယ့္ေမြးဖြားလာခ်ိန္ကစလို႕ ကိုယ့္မိဘေတြ စီးပြားက်သြားခဲ့သတဲ့။ ကိုယ္က မရဏဖြားအျဖစ္နဲ႕ လူမုန္းမ်ားခံရ။ မိသားစုမွာ ကိုယ့္ကို လိုအပ္ခဲ့တာ တစ္ေယာက္ပဲရွိခဲ့တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္က လိုအပ္ခဲ့တာ။ ကိုယ္က လိုအပ္ခဲ့တာပါ။ သူက ကိုယ့္အေပၚကို နားလည္မႈအေပးႏိုင္ဆံုး အစ္မ။ ကိုယ့္အေပၚကို မိသားစု ပီသခဲ့ေသာ အစ္မ။ ကိုယ့္ေလးစားမႈေတြကို သူက စုစည္းစရာမလိုပါပဲ ရရွိထားသူ။ ကိုယ့္ခ်စ္ခင္ေလးျမတ္မႈေတြကို သူက မေတာင္းဆိုပါပဲ လက္ခံထားရသူ။

ဘဝအတြက္ ဒုတိယ အေမပဲ။

 (-)

အေမရင္းနဲ႕ ဒုတိယအေမၾကား ကိုယ္ဟာ ေျမစာပင္လား။ မဟုတ္ဘူး။ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ရုန္းတယ္။ ရုန္းထြက္တယ္။ အစ္မရဲ႕ ေပးဆပ္မႈေတြကေန မိသားစုကိုဆြဲထုတ္တယ္။ အစ္မရဲ႕ ေဖးမမႈကေန ကိုယ့္မိသားစုကို ကိုယ္ဆြဲထုတ္တယ္။ အစ္မပုခံုးေပၚက ဝန္ကို ကိုယ့္ပုခံုးေပၚ ေျပာင္းထမ္းတယ္။

နားလည္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ မသိခဲ့တဲ့နာက်င္မႈမ်ား။ နားလည္မႈမဲ့တဲ့မိသားစုဆိုတာကို ႏွလံုးသားမွာလက္ခံလိုက္ရတဲ့ေန႕က ကိုယ္အစ္မကို ဖက္ျပီး ငိုမိခဲ့တယ္။ အစ္မက ကိုယ့္ကို ဖက္ျပီး တရားခ်တယ္။

“နင္ ကံေကာင္းမွာပါငယ္ေလးရယ္ ကိုယ့္မိဘကို ျပဳစုခြင့္ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကီးမားတဲ့ ကုသုိလ္ကံလဲ”တဲ့။ ကိုယ္ ငိုတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ခမ္းေလာက္ေအာင္ ငိုခဲ့တယ္။

(-)

ေျခလြတ္လက္လြတ္စိတ္ကို လႊင့္တင္ပစ္လိုက္တယ္။ထားခဲ့မယ္။ ခဏထားခဲ့မယ္။ ကိုယ္တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့အရာကို မိသားစုလက္ထဲ ခိုင္ခိုင္မတ္မတ္ထည့္၊ ကိုယ္ေျခလြတ္လက္လြတ္ စိတ္ကို လႊင့္တင္ပစ္တယ္။

အသိတစ္ခ်က္အဝင္မွာ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦးဟာ ျပိဳလဲေနခဲ့ျပီ။ ကိုယ္ဟာ လူဆိုးပါ။ ကိုယ္ဟာ အေျခအေနေတြ ေတြးတတ္ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့တဲ့ လူဆိုး။ ကိုယ့္ဝါသနာကို ပ်ိဳးဖို႕ပဲ သိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်နပ္တယ္။

ေက်နပ္တယ္။ ကိုယ္လႊင့္တင္မိတဲ့ စိတ္ေလးဟာ အေျခခိုင္ခိုင္ရပ္တည္ရာေနရာေလးရခဲ့တယ္။ကိုယ္ ေက်နပ္တယ္။ ကိုယ္ျမင္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပုခံုးေပၚတာဝန္ေျပာင္းယူသင့္ျပီမွန္းသတိထားမိေတာ့ ကိုယ္ ရဲဝံ႕ပစ္လိုက္တယ္။ ဘဝေပးတာဝန္ဆိုတာ ဘယ္သူေရွာင္လႊဲခြင့္ရွိသလဲေလ။

ရဲရဲဝံ႕ဝံ႕ယူလိုက္တဲ့တာဝန္ေတြမွာ ဘဝေပးနာက်င္မႈေတြ ပါလာတယ္။ ကိုယ္ေအာ္မိ၊ေအာ္ငိုမိတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခါ ခံစားရခံစားရ ဒီအရသာမွာ ကိုယ္ေနသားမက်ေသးဘူး။ နားလည္ေပးပါ၊ နားလည္ေပးပါလို႕။

(-)

မိသားစု တဲ့။ ရဲရဲဝံ႕ဝံ႕ပဲ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ပစ္လိုက္တယ္။ နာက်င္မႈမ်ား လို႕။

တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနတဲ့ သံသယေတြကို ေခ်ဖ်က္ဖို႕ မၾကိဳးစားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အိပ္မက္၊ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ၾကီးမွာ ကိုယ္ေနမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီတာဝန္ဟာ ကိုယ့္တာဝန္မွန္းသိေနရ၊ တာဝန္သိစိတ္ၾကီးဟာ သြားေလရာ တေကာက္ေကာက္ပါတယ္။ ကိုယ္ တကယ္ကို ေနမေပ်ာ္ေတာ့ျပီမွန္း ကိုယ့္ႏွလံုးသားက ခဏခဏသတိေပးတယ္။ က်ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္ဖို႕ ကိုယ္မၾကိဳးစားဘူး။ က်ရဲရင္က်ၾကည့္စမ္းဆိုတဲ့မာနနဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။

ကိုယ္ ရွင္သန္သူ ၁၃ပါ။

(-)

ရွင္သန္သူ၁၃ ဆိုတဲ့ အမည္နာမဟာ ေခၚဆိုျခင္းအတြက္ သီးသန္႕မျဖစ္ေစရ။ တာဝန္သည္တာဝန္ျဖစ္၍ ကတိသည္ကတိျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္သူျဖစ္ရမည္။ တာဝန္ကို ေက်ပြန္ျခင္းထက္ ျမင့္ျမင့္မားမားေဆာင္ရြက္တတ္သူျဖစ္၍ ကတိပ်က္ျခင္းမရွိသူ ျဖစ္ရမည္။

ဒီေဆာင္ပုဒ္မွာ ကိုယ့္အမည္နာမကို ထြင္းထုႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားထားတယ္။ ကိုယ့္အမည္နာမဟာ တာဝန္၊ သစၥာ၊ ကတိ အရာအားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳေစရမယ္။ အမည္နာမတစ္ခုရဲ႕ တန္ဖိုးကို ကိုယ္ ျမွင့္တင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနပါတယ္။

(-)

မသိဘူး။ မသိၾကဘူး။ အခ်ိန္ရဲ႕ အေရးၾကီးမႈကို သူတို႕မသိၾကဘူး။ ဝင္ေငြထြက္ေငြ စီးဆင္းမႈသေဘာတရားကို ၁၄ တန္းေအာင္ထားပါရက္ သူတို႕နားမလည္ၾကဘူး။ ဝင္ေငြမရွိတ့ဲ အိမ္မၾကီးဟာ ထြက္ေငြေတြ တသြင္သြင္စီးဆင္းရင္း ေပ်ာက္ရွသြားခဲ့တာကို သူတို႕ေမ့ေနခဲ့ၾကတယ္။

မေမ့ဘူး။ ကိုယ္မေမ့ဘူး။ တစ္ဘဝလံုးမက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္၊ ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုးဆိုတဲ့အိပ္မက္။ ဒီအိပ္မက္ကို ကိုယ့္မိဘအတြက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေရးဆြဲရင္းမက္ခဲ့တယ္။ ဒီအိပ္မက္မွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ၾကိဳးစားလႈပ္ရွားခဲ့တယ္။

နင့္အိမ္လိုက္ေနလို႕ ငါတို႕ကို ႏွင္ခ်ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတဲ့ စကားမွာ ကိုယ္ဟာ အသဲတဆတ္ဆတ္နာ၊ အေမ့သမီးဟာ ဗုဒၶဘာသာကို သက္ဝင္ယံုၾကည္ကိူးကြယ္သူပါလို႕ ျပန္ေျပာမိျခင္းမွာကိုယ့္အမွား မပါဘူးထင္ရဲ႕။ ေဟာ့ဒီလက္ေတြ နာတယ္။ အသားမာတက္ေနတဲ့ လက္ေတြမွာ ကိုယ္ဟာ ၾကိဳးစားျခင္းေတြ ပံုေအာထားတာဟာ ဒီမိသားစုတစ္ခုအတြက္ပဲ။

ကိုယ္ အသိုက္ေပ်ာက္ေနတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အသိုက္မွားခဲ့တယ္။  ဒါမွမဟုတ္ အသိုက္ပ်က္ခဲ့ေလသလား။

(-)

ၾကည့္ေလရာ ငံက်ိေနတဲ့ ကမၻာပဲ။ ႏႈတ္ခမ္းကေန ျဖတ္ဆင္းလာတဲ့ ငံက်ိက်ိအရည္ေတြ၊ အသက္ရႈလို္က္တိုင္း အဆုတ္ကုိ ျဖတ္ဝင္သြားတဲ့ ငံက်ိက်ိေလထူုေတြ။ ရပ္ေနတဲ့ ေျခအစံုေအာက္က ေျမသားထုရဲ႕ ပူေလာင္မႈမ်ား။

အားလံုးကို ဒီခ်ိန္မွာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ ရင္ ကိုယ္ အဆင္ေျပမလား။ အဆင္ေျပပါ့မလား။ အဆင္ေျပႏုိင္ပါ့မလား။

တေငြ႕ေငြ႕ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ နားမလည္ျခင္းအပုိင္းအစေတြဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးအိမ္ကို ပူေလာင္ေနေစမွန္း သိထားေစခ်င္ေပမယ့္ ေျပာမထြက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ပင္ပန္းမႈအစိုင္အခဲေတြဟာ သိမ္းဆည္းရာေနရာမရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ဟာ အသိုက္ပ်က္ေနတဲ့ ရွင္သန္သူ၁၃။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)