ယေန႕အတြက္သင္ခန္းစာ

“၈၀၀၀ လား အင္း ခဏေစာင့္”

ဖုန္းထဲက ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြကို နားေထာင္ျပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ရိႈက္မိသြားသလို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အရွက္ရမိသြား၏။ ၂၈ ႏွစ္ဆိုသည္ အသက္သည္ ရင့္က်က္ဖို႕ေတာ့ ေကာင္းပါျပီ။ ခုေတာ့ ညေနေက်ာ္ရံု ခုႏွစ္နာရီဆိုသည့္ အခ်ိန္ေလးမွာ အငွားကားတစ္စီးေပၚ တစ္ေယာက္တည္းေရာက္ေနရံုေလးနဲ႕ စိတ္အားမငယ္သင့္ဘူးမဟုတ္လား။ သူတပါးကို ဖုန္းဆက္အေႏွာင့္အယွက္မေပးသင့္ဘူးမဟုတ္လား။ သူေမးသည့္ ေမးခြန္းမ်ားကို ျပန္ေျဖရင္း အားနာလြန္းစြာ  ဖုန္းခ်ခ်င္ေနခဲ့သည္။ မျဖစ္သာလြန္းဟန္ႏွင့္ သူ႕ဘက္က ဖုန္းခ်ဖို႕ စကားစမွ ကၽြန္မလည္း ဖုန္းခ်လိုက္ရေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ ရင္မွာ စိုးထိတ္ေနမႈက မေလ်ာ့ပါးေသး။

ကၽြန္မ ညဥ္႕နက္ပိုင္းမ်ားတြင္ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္မထြက္ဖူးပါ။ မျဖစ္မေနထြက္ခဲ့သည္ရွိေသာ္ စိတ္ခ်လံုျခံဳရသည့္ ခရီးသြားေဖၚေတာ့ ပါသည္သာ။ အငွားကားဆိုလည္း စိတ္ခ်လံုျခံဳသည့္ အငွားကားသမားလိုမ်ိဳး ေခၚသြားတတ္သည္သာ။ အိမ္တြင္ အစစအျဖည့္ဆည္းခံလူျဖစ္၍ပဲလားမသိ၊ ကၽြန္မ ေၾကာက္တတ္ပါသည္။ အသဲငယ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ဆိုၾကပါေစ။ ကၽြန္မ ေၾကာက္တတ္ပါသည္။

ဟုတ္သည္။ ငယ္ကတည္းက လူထူထပ္သည့္ေနရာမ်ားဆို တစ္ေယာက္တည္းမသြားရဲခဲ့။ အေဖၚပါျပီဆုိလွ်င္လည္း ထိုအေဖၚ၏လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ ကၽြန္မက ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကို မွတ္သားႏိုင္စြမ္းလည္း ညံ႕သူျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ဘဝေက်ာင္းတက္စဥ္ကလည္း အလယ္တန္းတက္သည္ထိ အေမ သို႕မဟုတ္ အစ္မက အၾကိဳအပို႕ လုပ္ေပးခဲ့သည္။ အထက္တန္းၾကီးျပီးလို႕ တကၠသုိလ္တက္ေတာ့လည္းေဘးနားမွာ အစစကူညီမည့္ သူငယ္ခ်င္းရွိသည္။ ခုေတာ့ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ေၾကးဟု အားတင္းထားသည့္ ကၽြန္မအတြက္ အေသးအဖြဲေလးေတြကအစ စိုးထိတ္စရာျဖစ္လာျပီျဖစ္သည္။

တစ္ေနရာရာသို႕သြားလွ်င္လည္း ကိုယ္မသိသည့္သူေတြကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ္မ်ားလမ္းေပ်ာက္ျပီလား ေတြးတတ္သည္။ သြားေနက်ေနရာတစ္ခုကိုပင္ ထပ္သြားဖို႕ကို ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္လြမ္းမိုးသည့္ စိတၱဇက ကၽြန္မတြင္လ ႊမ္းမိုးေနသည္။ ငယ္စဥ္ကဆိုလွ်င္ ထိုေၾကာက္တတ္သည့္စိတ္ႏွင့္ ေသခ်ာတိက်စြာမမွတ္သားႏိုင္သည့္ ဦးေႏွာက္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ အလြဲမ်ားစြာ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ယခုထိတိုင္လည္း အလြဲတို႕က ရွိေနဆဲ။

၂၈ႏွစ္ဆိုသည့္အရြယ္သည္ ဘဝတစ္ဝက္က်ိဳးျပီဟု ေျပာ၍ရေနျပီျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ လူၾကီးရင့္မာၾကီးျဖစ္သည့္ ကၽြန္မသည္ ခုခ်ိန္ထိ ေၾကာက္ရြံ႕ဆဲ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ငယ္သည့္ ကေလးမငယ္မ်ား ျပင္ပေလာကတြင္ သြက္လက္ထက္ျမက္စြာ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ေသာ္လည္း ေလးစားအားက်ရံုထက္ ပိုမတတ္ႏိုင္ခဲ့။ ကၽြန္မ ညပိုင္းအျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္သည့္ စိတ္ရွိခ်င္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္ႏိုင္မည္ဟူသည့္ အသိမ်ိဳးရခ်င္သည္။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖါက္ႏိုင္သည့္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ခ်င္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း အတတ္ႏို္င္ဆံုးၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ၾကိဳးစားသေလာက္ အရာထင္ပါသည္။ လူအနည္းငယ္ထူထပ္ေသာ ေနရာတို႕သို႕ ကၽြန္မ သြားလာႏိုင္ခဲ့သည္။ စကားနည္းေသာ ကၽြန္မ တိတ္ဆိတ္ေသာေနရာကို ဆူညံပြက္ေလာထလာေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္လာျပီျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ညပိုင္းတြင္ အငွားကားစီးဖို႕ ေၾကာက္ရြံ႕ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အေမႏွင့္အေဖ ခရီးသြားသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းရွိဖို႕ ေၾကာက္ရြံ႕ေနဆဲ ျဖစ္သည္။

ထိုကဲ့သို႕ ေၾကာက္တတ္သည့္ ကၽြန္မသည္ ေၾကးမံု၊ ျမန္မာ့အလင္း စသည့္သတင္းစာတို႕မွ သတင္းမ်ားကိုၾကည့္မိတိုင္း ပိုမိုေၾကာက္ရြံ႕တတ္လာခဲ့သည္။ ခဏေနလုယက္မႈျဖစ္လိုက္၊ခဏေန ကာမလုယူမႈျဖစ္လိုက္၊ ခဏေန ကားတိုက္မႈျဖစ္လိုက္၊ ႏွင့္မႈခင္းသတင္းေတြက ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႕ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ပင္ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ မ်ားျပားလာေနခဲ့သည္။ ထို႕အတြက္ ပို၍ပို၍ ေၾကာက္လန္႕လာခဲ့သည္ ဟုဆိုလွ်င္ မွန္ေလမလား။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ထိုမွ်ေလာက္ထိ မေကာင္းမႈၾကီးစိုးသည့္ ႏိုင္ငံ ေလလားဟု ကိုယ္ေနသည့္ ႏိုင္ငံကို ကၽြန္မ သံသယဝင္လာမိျပီျဖစ္သည္။ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္သူတစ္ဦးမို႕ စိတ္ထားေကာင္းလွ်င္ ကံေကာင္းမည္ကို ယံုၾကည္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္ ဆိုသည့္အရာ၏ ဆန္းၾကယ္မႈကိုလည္း ယံုၾကည္ေနသည္က ခက္သည္။

အမွန္ဆိုရင္လွ်င္ အငွားကားဦးေလးၾကီး၏မ်က္ႏွာသည္ သကၤာမကင္းျဖစ္ဖြယ္ရာ ရုပ္သ႑န္မရွိပါ။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေပၚေနသည္က သူ႕ဘဝအေမာေတြ ျဖစ္သည္။ သူ႕ဘဝသူ အလိုမက်သည့္ သ႑န္ေပၚလြင္ေနသည္ကလြဲလို႕ စိတ္ထားမေကာင္းသည့္ သ႑န္မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မ ေၾကာက္ေနခဲ့သည္။ဘယ္အရာကိုလဲဟု တိတိပပမေျပာတတ္ေသာ ေၾကာက္လန္႕ျခင္းတစ္ခုက ကၽြန္မစိတ္ကို ႏွိပ္စက္ေနခဲ့သည္။

ယံုၾကည္မႈ ဆိုသည့္ စကားတစ္ခြန္းကို လူမႈဝန္းက်င္၌ က်င္လည္ေနတတ္သူတိုင္း ထည္လဲသံုးဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္မ တြင္ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္က ယံုၾကည္မႈျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈမရွိသူသည္ ဘဝတြင္ ေအာင္ျမင္ရန္ ရာႏႈန္း သုည ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္မ သိသည္။ ထို႕အတြက္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ မေအာင္ျမင္ေသး။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္တစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ထားသူအေနျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိသင့္ပါသည္။

ကၽြန္မ ဘဝတြင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားကို စဥ္းစားၾကည့္သည္။ထိုလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ခဲ့ရာတြင္ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္သည့္အျပင္ ကိုယ့္ကၽြမ္းက်င္မႈကိုယ္ ယံုၾကည္ခ်က္ပါရွိခဲ့သည္။ ထို႕အတြက္ အျပစ္ေျပာလာသည့္လူတိုင္းကိုလည္း ရင္ဆိုင္တံု႕ျပန္ႏိုင္စြမ္းရွိခဲ့သည္သာျဖစ္သည္။ ခုက ကၽြန္မတြင္ ဘာခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားရွိေန၍ ေၾကာက္စိတ္တို႕ ဝင္ေနရပါသလဲဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဆန္းစစ္သင့္ျပီျဖစ္၏။

ယံုၾကည္မႈ။ ဟုတ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈအျပင္ တပါးသူကို ယံုၾကည္မႈလည္း ထားတတ္ဖို႕ ေလ့က်င့္ရဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ခုက်ေတာ့ မ်က္ကန္းတေစၦေၾကာက္သလို ျဖစ္ေနျပီေကာ။

ကားသမားဦးေလးၾကီးကို ေၾကာက္ေလသည္လား။ ေၾကာက္စရာမလိုပါ။ သူ႕အတြက္ သူ႕အလုပ္ ေအာင္ျမင္ေရးသည္သာ အဓိက ျဖစ္သည္္။ သူ႕တစ္ေန႕တာ ဝင္ေငြ လံုေလာက္ေရးသည္သာ အဓိက ျဖစ္သည္။ ခရီးသည္ လိုရာကို ပို႕ေဆာင္ေပးဖို႕သာ အဓိက ျဖစ္သည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ သူ႕ကားေမာင္းမကၽြမ္းက်င္မႈကို ေၾကာက္ေနေလသည္လား။ ကားေမာင္းပံုကို ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ကားေမာင္းကၽြမ္းက်င္မည့္ သေဘာမွာရွိပါသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ အေမွာင္တို႕ၾကီးစိုးလာသည္ကုိ ေၾကာက္ေလသည္လား။ ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ ခုန္ေနသည့္ စိတ္မျငိမ္မႈကိုသိသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္၊ ဘာ့အတြက္ ဟု လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပႏိုင္။

ျမည္လာေသာ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ေကာက္ကိုင္လိုက္မိေတာ့ စိတ္ဝယ္ အနည္းငယ္ ျငိမ္သက္သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္မ၏ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈမ်ားတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ညပိုင္းအငွားကားစီးဖို႕ မပါဝင္ခဲ့။ မိန္းမသားဆိုသည့္ ေၾကာက္စိတ္ၾကီး ၾကီးစိုးေနဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း လက္ခံလိုက္ရသည္။ တစ္ဖက္ဖုန္းမွ အသံၾကည္ၾကည္ကို ေက်းဇူးတင္ရင္းကိုယ္သည္ စိတ္အားငယ္တတ္ေသးသည္ ဟုလက္ခံလိုက္ရေတာ့သည္္။

ဟင့္အင္း။ ကၽြန္မ စိတ္အားမငယ္ခ်င္ပါ။ မွီခိုသူ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ထို႕အတြက္ ၾကိဳးစားပါဦးမည္။ အားငယ္တတ္သည့္ စိတ္ကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႕ၾကိဳးစားရမည္ျဖစ္သလို တပါးသူကို ယံုၾကည္တတ္ဖို႕လည္း ၾကိဳးစားရဦးမည္ ျဖစ္သည္။ စိတ္မာေၾကာသူမျဖစ္ခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္ စိတ္ခြန္အား ျပည့္ဝသူ ျဖစ္ခ်င္လွပါသည္။

ယေန႕သည္ ကၽြန္မအတြက္ အလြန္အေရးပါလွသည္။ ဘဝတြင္ယံုၾကည္မႈဟူသည့္ စကားေလး ၏ တာသြားပံုကုိ သိသာခဲ့ေသာေန႕လည္း ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ယံုၾကည္သူ၏ အသံကို ၾကားရံုမွ်ႏွင့္ စိတ္တို႕ အားတက္လာသည္ ဆိုသည့္ စကား၏ အဓီပၸါယ္ကို သိခြင့္ရေသာေန႕လည္း ျဖစ္သည္။

အိမ္ေရွ႕သို႕ ရပ္ရန္ ကားဆရာဦးေလးၾကီးကို ညႊန္ျပရင္း သက္မေမာကို ယခုမွ ခ်ရေတာ့သည္။ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီျဖစ္၏။ ဦးေလးၾကီးကို ေက်းဇူးတင္မိသလို ဤယေန႕အတြက္ သင္ခန္းစာ ယံုၾကည္မႈဟုလည္း ဒိုင္ယာရီတြင္မွတ္ရန္ ေတးလိုက္မိေတာ့သည္။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)

၉ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၃၊ ည ၁၀း၃၄