ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရဲ႕ အဆံုးသတ္

တခ်ိဳ႕အရာေတြကို စစ္ထုတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနခဲ့မိတယ္
မေအာင္ျမင္ခဲ့။
ကမၻာဟာ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အေမွာင္ေရာင္သမ္းေနခဲ့သလဲ
စိတ္တစ္ခုလံုး နာနာၾကည္းၾကည္း။
စိတ္လိုလက္ရ ေရးမိတဲ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ဟာ
ပံုျပင္ေရးသူကိုပါ သူ႕ကမၻာဆီ ဆြဲေခၚခဲ့ေလေတာ့…………………။

ေဟး……………………။


ကိုယ့္က်ရံႈးခန္းကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျဖည့္စြတ္ရတဲ့ စစ္ဘုရင္လိုပဲ
ကိုယ္ တိတ္တိတ္ေလးးးးးးး
က်ဆံုးခဲ့တယ္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ဆီမွာ။
(ပစၥဳပၸန္)

ဒီခ်ိန္ဆို ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကေတာ့ ကိုင္းဖ်ားတစ္ခုခုမွာ နားလို႕ေနလိမ့္မယ္။
ေမာဟႏြံထဲနစ္ေနရတဲ့ သစ္ပင္တစ္ေကာင္ကေတာ့ စိတ္ၾကီးကို ျပန္ျပန္မတင္တိုင္း ျပန္ျပန္ျပဳတ္က်သြားလို႕ စိတ္ညစ္ေနရ။
ကြယ္ ငွက္ကေလးက သူ႕ဘာသူ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံလိမ့္မယ္။
ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ဆက္ရပ္ေနရံုေပါ့။
ဒီတစ္ေန႕လည္း ဒီလိုပဲေပါ့။
ရင္တနင့္နင့္ေန႕စြဲမ်ား ခ်စ္သူကို
ခ်စ္တယ္ေျပာခြင့္မရတာေလာက္ ေၾကကြဲဖို႕ေကာင္းတာမရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္းေလ ဒီလိုပဲေပါ့။
ကိုယ္က သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ တည္ေနရာမွာ ရွိေနခဲ့တယ္။
(၁)
ေလႏွင္ရာလြင့္တဲ့အလြမ္းမ်ား ခပ္ပါးပါးေလး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကည့္ေလရာေနရာတိုင္းမွာ သူ ရွိေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႕က၊ တျမန္မေန႕က ဆိုတဲ့ အတိတ္ေတြမွာ ကိုယ္ သူ႕ကို တိတ္တိတ္ေလးဝွက္ထားခဲ့မိတာ ခုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အဆိပ္ ျဖစ္လာခဲ့ျပီ။ ထိခတ္သြားတဲ့ အတိတ္ေန႕ေတြမွာ သူ႕ပါးျပင္ထက္က ေမႊးညွင္းႏုေလးျဖစ္ခ်င္စိတ္က ခုထိ မေပ်ာက္ပ်က္ေသးဘူး။ ကိုယ့္ဘယ္ဖက္အိပ္ကပ္ထဲမွာ မေပးရေသးတဲ့ စာလႊာေတြ တပံုၾကီးပဲ။ ကိုယ္ ထူးမျခားနားေန႕စြဲေတြထဲ ရွင္သန္ဖို႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈမွာအမွားပါခဲ့မယ္ဆိုေတာင္မွ ကိုယ့္သိကၡာတရားအတြက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျပံဳးျပခဲ့မိတယ္။
(၂)
ကိုယ့္ဘယ္ဖက္လက္သန္းေလးမွာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ ထိခတ္မႈမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ လက္ဖဝါးေလးနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္၊ ကိုယ့္ဘယ္ဖက္လက္သန္းေလးမွာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး။
ကိုယ့္ညာဖက္လက္ေမာင္းေလးမွာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ မထင္မွတ္ထိခတ္မႈမွာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အေတာင္ပံနဲ႕ ခ်ိတ္ဆက္၊ ကိုယ့္ညာဖက္လ္ေမာင္းေလးမွာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး။
ကိုယ့္ႏႈႈတ္ခမ္းမွာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ျမိဳသိပ္ခဲ့ေသာ စကားမ်ားစြာဟာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္အျဖစ္လြန္႕လူး၊ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးကခုန္ေနၾကတယ္။ အခုထိ။
(၃)
ခ်စ္၊ လြမ္း ဘာစကားမွ သံုးစရာမလိုခဲ့ဘူး။ကိုယ့္ရင္ထဲက ၁၅၀၀ ဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အတၱနဲ႕ စစ္ခင္းေနခဲ့ရေတာ့ ကိုယ္ သူနဲ႕ဆံုရင္ဘာစကားမွ ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္သိကၡာ၊ ကိုယ့္မာန၊ လက္သီးတစ္ခ်က္ဆုပ္လိုက္တိုင္းမွာ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ပိုတိုးပြားလာပါလွ်က္ ကိုယ့္သိကၡာမီးေတာင္ၾကီးက ပိုၾကီးမားလာတယ္။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္တယ္ေျပာခြင့္မရတာေလာက္ ေၾကကြဲဖို႕ေကာင္းတာမရွိေပမယ့္ ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္ ကိုးကြယ္ခဲ့သူအဖို႕ေတာ့ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
(၄)
ငွက္ကေလးေရ……။
ငွက္ကေလး ေရ………………။
ငွက္ကေလးေရ……………………………။
တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚေနမိတဲ့ အသံေတြဟာ ေလလိႈင္းမွာ တုန္ခါႏႈန္းအျဖစ္နဲ႕ ေရးေရးေလးေတာင္ မျမင္ရဘူး။ ဆြံ႕အတိတ္ဆိတ္၊ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ေခၚေနတဲ့ အသံမွာ သူၾကားမၾကား မသိေပမယ့္ ကိုယ္ ရင္အက္ခဲ့ပါတယ္။
လက္သည္းအရွည္ထားမယ္၊ ဆံပင္ေျဖာင့္မယ္၊ မိပ္ကပ္လူးမယ္၊ လက္သည္းနီဆိုးမယ္၊ အလွျပင္မယ္။ အေတြးမွာ ေပၚလာတယ္။ လက္ေတြ႕မွာ ကိုယ္တကယ္လိုအပ္တာကလြဲလို႕ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ခဲ့။ အခ်စ္ဟာ သူ႔အရွိတရားကို ျမတ္ႏိုးတာပဲ မဟုတ္လားလို႕ ခံယူထားတဲ့ ကိုယ့္အတြြက္ ကိုယ့္အရွိတရားကို လက္မခံႏိုင္တဲ့ သူ႕ကို တိတ္တိတ္ေလးပဲ စြန္႕လႊတ္ခဲ့ပါတယ္။
ငွက္ကေလးေရ…………။
ငွက္ကေလး ေရ…………….။
ငွက္ကေလးေရ…………………..။
အတိတ္
ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္၊ သစ္ပင္တစ္ပင္၊ ေကာင္းကင္တစ္ခု။ အရာအားလံုးျပည့္စံုတဲ့ ကမၻာ။ ဒီပံုျပင္ေလးမွာ သစ္ပင္ေလးဟာ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကို တိတ္တိတ္ေလး ၾကည့္ရင္း ခ်စ္ခဲ့ရတာတဲ့။ ရက္စက္လိုက္တဲ့ ပံုျပင္ဆရာ။ ဘယ္လိုအေတြးနဲ႕မ်ား တစ္ဖက္သတ္ဆိုတဲ့ေတာထဲ သစ္ပင္ကို ပို႕ရက္ခဲ့ပါသလဲ။
သစ္ပင္နဲ႕ ငွက္ကေလးရဲ႕ ေတြ႕ဆုံျခင္းအစ၊ ဆန္းဆန္းျပားျပားမရွိခဲ့။ ငွက္ကေလးရဲ႕ ခရီးသြားဟန္လြဲေတြ႕ဆံုမႈမွာ အေရာင္တဖ်က္ဖ်က္လက္ေနတဲ့ အေတာင္ပံအစံုရဲ႕ ျဖားေယာင္းမႈေအာက္ ေရာက္သြားခဲ့သတဲ့။သစ္ပင္ေလးရဲ႕ ႏွလံုးသားေဝဒနာအေျဖရွာမရမွန္းသိတဲ့ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြ ဝိုင္းတားခဲ့ၾကတယ္။ သစ္ပင္ေလးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ငွက္ကေလးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က ေသြဖယ္မသြားဘူး။ ထာဝရအတြက္ တဲ့၊ သစ္ပင္ေလး ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တယ္။
တစ္ဖက္တည္းတီးတဲ့ လက္ခုပ္၊ ဘယ္ေခတ္ဘယ္ကာလမွာ အသံျမည္ခဲ့လို႕တုန္း။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သစ္ပင္ေလးသာ က်န္ရစ္ျဖစ္၊ မင္းက်န္စစ္မဟုတ္ေပမယ့္ မင္းက်န္စစ္လိုပဲ ခ်စ္သူနဲ႕ေကြကြင္းျခင္းေဝဒနာကို ခံစားခဲ့ရသတဲ့။
“ေဟးးးးးးးးးးးးးးး”
သစ္ပင္ရဲ႕ နာနာက်င္က်င္ေအာ္သံကို မ်က္ကြယ္ျပဳမိတဲ့ ပံုျပင္ဆရာ ျပန္ဒဏ္ခတ္ခံတဲ့ ကမၻာ။ မ်က္လံုးတစ္လံုးကို မ်က္လံုးတစ္လံုးခ်င္း၊ လက္တစ္ဖက္ကို လက္တစ္ဖက္ခ်င္း၊ သစ္ပင္ေလးဟာ ကိုဓဥပေဒနဲ႕ ကိုယ့္ကို ဒဏ္ခတ္လိုက္သလား။ ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားေနရေပါ့။
အနာဂတ္
ေခ်ာ္ရည္ပူေတြကို ေငးၾကည့္ေနရမွာလား။။
ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ကမၻာကိုၾကည့္ျပီး ျပံဳးေနရမွာလား။
အေမွာင္ေရာင္သမ္းေနတဲ့ ရာသီေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခုလည္ေနတာကို ေငးၾကည့္ေနရမွာလား။
ပစၥဳပၸန္မွာ ကိုယ္ အေျဖတစ္ခုထုတ္ဖို႕ အတင္းအက်ပ္လိုအပ္ေနခဲ့ျပီ။
ဒါေပမယ့္လည္းေလ ကိုယ္ရပ္ေနခဲ့ရတာကိုကေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းမွာ။ ကိုယ္တည္ရွိေနရတာကိုက သစ္ပင္တစ္ပင္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဟာ ကိုယ့္လက္ထဲမွာမရွိခဲ့။ ငွက္ကေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ တဲ့။
ေတာင္းပန္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို သစ္ပင္္ေလးဆီ အေရာက္ပို႕ေဆာင္ဖို႕ ကိုယ္ ပံုျပင္ေလးဆီ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ ကြယ္ သနားလိုက္တာ။ ရင္အက္သံဆိုတဲ့ စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ကိုယ္ နားလည္တတ္ခဲ့ျပီ။ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အေတာင္ပံခတ္သံၾကားတိုင္းမွာ ရင္နင့္မတက္ ေပ်ာ္ရတဲက ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ကိုယ္ နားလည္တတ္ခဲ့့ျပီ။ ငွက္ကေလးေရလို႕ တစ္ခြန္းေခၚလိုက္တိုင္းမွာ ေဟာဒီဝဲဖက္ရင္က ေအာင့္သက္ေနတဲ့ ေဝဒနာ ကိုယ္ခံစားတတ္ခဲ့ျပီ၊
ငွက္ကေလးဆီပါးခဲ့တဲ့ သစ္ပင္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြကို ရြက္ဝါေတြမွာ တစ္ခါျမင္ရတိုင္း ကိုယ့္စိတ္ေတြ တစ္ခါေၾကာက္ရြံ႔မိ။ ကိုယ္ သစ္ပင္ေလးလိုပဲ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကို ဆက္လက္ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရေတာ့မွာလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႕ အတိုင္းအဆမရွိေၾကာက္မိခဲ့။
သစ္ပင္ေလးေရ………..
သစ္ပင္ေလးေရ…………..
သစ္ပင္ေလးေရ…………… ကိုယ္ေတာင္းပန္တယ္။
ကိုယ့္က်ရံႈးခန္းကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ျမင္ေနရတဲ့ ကမၻာ၊ အေမွာင္ေရာင္သမ္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ္ ဒီကမၻာကို ခ်စ္တယ္။ ဒီပံုျပင္ေလးကို ခ်စ္တယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာ ကိုယ္မေရြးခ်ယ္ပဲ ရလာမယ့္ အေျဖတစ္ခုအတြက္ ကိုယ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့ပါတယ္။ လြမ္းရမလား၊ ေပ်ာ္ရမလား ဆိုတဲ့ အေျဖဟာ ငွက္ကေလးလက္ထဲမွာ။ ကိုယ့္အနာဂတ္ဟာ ငွက္ကေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)