သက္ရွိနာ

“သက္ရွိနာ”

            ကိုယ္ လူျဖစ္ျခင္း၏ အသီးအပြင့္ကို ခံစားေနရသည္။ ကိုယ္သည ္အသက္ရွိေသာ သတၱဝါအဆင့္မွ လူအဆင့္သို႕ အလိုမတူပဲ ရာထူးတိုးျမွင့္ျခင္းခံလိုက္ရေသာ သာမန္သက္ရွိတစ္ေကာင္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္တြင္ ဦးေႏွာက္ရွိပါသလား။ မသိ။ ကိုယ္မသိပါ။ ကိုယ့္တြင္ရွိေသာ ဦးေႏွာက္သည္ပုစြန္ဦးေႏွာက္လို ဗလာျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ သူမ်ားခိုင္းမွ လုပ္တတ္ေသာ ကြန္ျပဴတာဦးေႏွာက္ျဖစ္ေနႏုိင္သည္။ သို႕မဟုတ္ ဥာဏ္ပညာၾကီးရင့္လြန္းေသာ လူပီသသည့္ ဦးေႏွာက္ျဖစ္ေနႏိုင္သည္။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္တြင္ ဦးေႏွာက္ရွိမရွိ ကိုယ္ေသခ်ာေရရာစြာမသိေသး။

            ကိုယ္ရွင္သန္မႈသည္ အဆင့္မည္မွ်တြင္ရွိေနေၾကာင္း ကိုယ္မတြက္ခ်က္တတ္ေသးပါ။ ဆာလွ်င္စားမည္။ ငိုက္လွ်င္ အိပ္မည္။ စာက်က္ခ်ိန္ စာက်က္မည္ ဆိုသည့္အဆင့္မွ အလိုမတူပဲ ဗားရွင္းျမွင့္ခံလိုက္ရသည့္အခါ ကိုယ့္တြင္ တစ္ခါမွ် မေပၚလာဖူးေသာ အေတြးတို႕ဝင္လာေခ်ျပီ။ ကိုယ္ ေမွာ္ဆရာ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ေမွာ္ဆရာျဖစ္ခ်င္လာျပီ။ ေမွာ္ဆရာျဖစ္ခ်င္ေနျပီျဖစ္သည္။

            အပ္ခ်ေလာင္းဟု ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ၾကီးရင့္ေစႏိုင္ေသာ အစြမ္းတို႕ လိုခ်င္သည္။ အပ္ခ်ေလာင္းဟူ၍ ကိုယ္မေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္ေသာ အစိတ္အပိုင္းတို႕ကို ျဖတ္ေတာက္ခ်င္သည္။ အပ္ခ်ေလာင္းဟူ၍ ကိုယ့္အတြက္ မလိုအပ္ေသာ သက္ရွိလူသားတို႕ကို ကိုယ့္ဘဝအတြင္းမွ ပယ္ေဖ်ာက္ခ်င္သည္။ အပ္ခ်ေလာင္းဟူ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသက္မဲ့ေစခ်င္လွသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ လူျဖစ္ျခင္း၏ အသီးအပြင့္တို႕မွ ေရွာင္ဖယ္ႏိုင္မယ္ေလလား။

            ကမၻာၾကီးကထူးဆန္းသည္။ အသက္ရွိသူခ်င္း အတူတူေတာင္ လူဆိုသည့္ သတၱဝါကိုက်ေတာ့ ထူးဆန္းၾကီးျမတ္လွသည့္ဦးေႏွာက္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းေပးထားသည္။ ျငင္းခြင့္ရွိလွ်င္ျဖင့္ ကိုယ္ျငင္းခ်င္လွပါသည္။ ကိုယ္ လူမျဖစ္ခ်င္ေသးပါ။ ကမၻာၾကီးက လက္ေဆာင္ေပးေသာ သက္ရွိနာကို လက္ခံရန္ ကိုယ္အဆင့္သင့္မျဖစ္ေသးပါ။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္သည္ အလိုမတူပါပဲ  လူအျဖစ္သို႕ ဗားရွင္းအျမွင့္ ခံလိုက္ရျပီျဖစ္သည္။ ကိုယ္၏ ေနထိုင္မႈဇယားတြင္ သက္ရွိနာအတြက္ ေနရာတစ္ခုေပးလိုက္ရျပီျဖစ္၏။ သက္ရိွနာေရာက္ရွိလာျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ္၏ ေနထိုင္မႈပံုစံသည္လည္း ကိုယ္မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အဆင့္သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ရျပီျဖစ္၏။

            ရွင္သန္ျခင္းကို အနာဟု ကိုယ္ဆိုသည္။ ဟုတ္သည္။ ရွင္သန္ျခင္းေၾကာင့္ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာရသူမ်ားသည္ လူအျဖစ္သို႕ ဗားရွင္းမျမွင့္ရေသးသူမ်ားသာရွိ၍ လူျဖစ္ျပီးသည့္ ဗားရွင္းျမင့္သူမ်ားအဖို႕ ေကာင္းက်ိဳးမရွိ။ ေကာင္းက်ိဳးမရွိရွာ။ ေနသည္။ ေနဖို႕အတြက္ၾကိဳးစားရသည္။ ေသသည္။ ေသဖို႕အတြက္က်န္ရစ္သူက ၾကိဳးစားရသည္။ စားဝတ္ေနေရးဆိုသည့္ သက္ရွိနာၾကီးသည္ ကမၻာေပၚတြင္ လူမျဖစ္တစ္ျဖစ္ေကာ၊ လူျဖစ္ေနသူမ်ားပါ ခံသားေနၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕ လူအျဖစ္သို႕ ဗားရွင္းမျမွင့္ရေသးေသာ္လည္း  သက္ရွိနာကို ခံစားေနၾကရသည္။ ဦးေႏွာက္ၾကီးရင့္သူကိုသာမက ဦးေႏွာက္ႏုနယ္ေသးသူကိုပါ သက္ရွိနာဆိုသည့္ ဒဏ္ရာေပးေနသည္ကေတာ့ ကမၻာၾကီး တဆိတ္ တရားလြန္လာျပီထင္၏။

(-)

လူႏွစ္ေယာက္ေပါင္းစပ္ျခင္းကို အေျဖရွာၾကည့္တိုင္း ကိန္းေသမဟုတ္ခဲ့တာကိုက လူရဲ႕ ထူးျခားမႈ။ လူမွာ ဘာမ်ားရွိေနလဲ။ သက္ရွိသတၱဝါဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျခင္းရာေၾကာင့္လား။

            အသက္ရွိျခင္းကို ေသခ်ာဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ထူးဆန္းလြန္းသည့္ အနာတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ အသက္ရွိျခင္းက ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႕ ေပးသည္။ ဝမ္းနည္းမႈတို႕ ေပးသည္။ နာက်င္မႈတို႕ ေပးသည္။ ခံစားခ်က္ ဆိုသည့္ အရာကို ဖမ္းဆုပ္ခြင့္ရျခင္းသည္ သက္ရွိဆိုေသာ လူျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္သာ။ သက္ရွိေသာ လူကို တပ္ဆင္ေပးထားၾကတာက ႏွလံုးသား။ ဒီခံစားခ်က္ေတြကို ဖမ္းယူဖို႕ ႏွလံုးသား တပ္ဆင္ေပးထားၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ရွင္သန္ျခင္းသည္ အနာတစ္ခုအျဖစ္ အသက္ဝင္လာသည္။

            အသက္ရွိျခင္းသည္ပင္ အနာတစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ဆိုလွ်င္ ……………။

ရွင္သန္ျခင္းသာ အနာတရတို႕ ျဖစ္တည္ရာ အစပင္ျဖစ္သည္။ ထိုရွင္သန္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ကိုယ္တို႕ နာက်င္ရသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းအစာကို ေကၽြး၍ နာက်င္ျခင္းဒဏ္ရာကို ေပးသည္။ အစာေကၽြးသည့္အခ်ိန္တခဏ၌ ေပ်ာ္ရေသာ္လည္း ဒဏ္ရာရသည့္အခိုက္တြင္မူ ျပန္လည္နာလံမထူႏိုင္ဘူးဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ထိ နာက်င္ရသည္။

            သူေပးသည့္ အစာ၊သူေကၽြးသည့္အစာကို လက္ခံရာတြင္ သတိေလးကပ္၍ လက္ခံပါမွ ေတာ္ကာက်သည္။ သတိေလးကပ္၍ လက္ခံသူပင္လွ်င္ နာက်င္ျခင္းဒဏ္ရာကို ရခ်ိန္၌ ေသလုေျမာပါး ခံစားရသည္မဟုတ္ပါလား။

(-)

           သို႕ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ကမၻာၾကီးကေပးေသာလက္ေဆာင္ အသက္ရွိျခင္းသည္အဆိပ္တစ္ခုဟု ဆိုၾကည့္ပါစို႕။

ကိုယ္တို႕သည္ ထိုအဆိပ္ကိုပင္ တတိတိေသာက္သံုးရင္း ထိုအဆိပ္ကုန္သည့္အခ်ိန္ထိ ေနထိုင္ရမွာျဖစ္သည္။ တခါတရံကိုယ္တို႕သည္ ထိုအဆိပ္ကိုပင္ ေဈးၾကီးေပးကာ ဝယ္ယူမိၾကေသးသည္။ မက္မက္ေမာေမာ တပ္မက္ေနၾကရေသာ ထိုအဆိပ္သည္ သူ႕ကို ေသာက္သံုးလွ်က္ကပင္လွ်င္ သူ႕အတြက္၊ သူ႕ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနရေသးသည္။

ထိုအဆိပ္၏ အင္အားၾကီးမားမႈကို ဘယ္အရာႏွင့္မ်ား ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ေလမည္လဲ။ ထိုသက္ရွိနာကို ဘယ္ေဆးႏွင့္မ်ား ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ျပဳႏိုင္ေလမည္လဲ။

(-)

သက္ရွိနာ။

            စားဝတ္ေနေရးဟူသည့္ သက္ရွိနာ။ ဝမ္းနည္းျခင္းေၾကကြဲျခင္းေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ဟူသည့္ သက္ရွိနာ။ သက္ရွိနာသည္ အေပါင္းအေဖၚႏွင့္လာသည္။ သက္ရွိနာသည္ အေၾကာ္အေလွာ္ႏွင့္လာသည္။ သက္ရွိနာသည္ စားျမိန္ေအာင္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ထမင္းစားပြဲျဖစ္သည္။ သက္ရွိနာသည္ အေဝးကေငးၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ လံုေလာက္ေသာ စိတ္ခံစားမႈမရရွိသည့္ လွလြန္းသည့္ယမင္းရုပ္ေလးျဖစ္သည္။  သက္ရွိနာသည္ ေငးၾကည့္လိုက္ရံုႏွင့္ အားလံုးကို လက္ေျမွာက္အရံႈးေပးခ်င္ေလာက္ေအာင္ထိ စြမ္းအားျပင္းသည့္ လက္နက္ကိုင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

            မေန႕ကကိုယ့္တြင္ ေနစရာအိမ္ရွိသည္။ ယေန႕ကိုယ့္တြင္ ေနစရာအိမ္မရွိေတာ့။ မေန႕ကကိုယ့္တြင္ စားစရာ ေလာက္ေလာက္ငငရွိသည္။ယေန႕ကိုယ့္တြင္ တစ္နပ္စာပင္မေသခ်ာေတာ့။ မေန႕က ကိုယ့္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္။ ယေန႕ကိုယ့္တြင္ နာက်င္မႈမ်ားျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ကိုယ္ အားလံုးကို အရံႈးေပး၍ ထြက္သြားခ်င္ျပီ။

            ကိုယ္ အားလံုးကို အရံႈးေပးခ်င္ေနျပီျဖစ္သည္။

            သက္ရွိနာအတြက္ ေဆးကို ကိုယ္ရွာရေတာ့မည္။ သက္ရွိနာဆိုသည့္ ကုရာနတၱိေဆးမရွိေသာ အနာအတြက္ ကိုယ္ ရုန္းကန္ရေတာ့မည္။ သက္ရွိနာဟူသည့္အနာအတြက္ ကိုယ္ အစြမ္းရွိသေလာက္ ရုနး္ကန္ရေတာ့မည္။

            သက္ရွိနာတစ္ခုအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်ိန္၌  ေနာက္သက္ရွိနာအတြက္ ေမ့ထားရမည္။ မည္မွ်ပင္ နာက်င္ေနပါေစ ေမ့ထားရမည္။ ခုကိုယ့္တြင္ စြဲကပ္ေနေသာ သက္ရွိနာႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကိုျဖည့္ဆည္းျပီးမွ ေနာက္တစ္စံုတစ္ခုကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ ျဖည့္ဆည္းမည့္ သက္ရွိနာသည္လည္း ကမၻာေပၚတြင္ ဗားရွင္းျမွင့္ထားေသာ လူဟူသည့္ သတၱဝါတို၏ထံုးစံအတုိင္း စားဝတ္ေနေရးဟူသည့္ သက္ရွိနာသာျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ႏွလံုးသား မည္မွ်ထိနာက်င္ေနပါေစ၊ ကိုယ္လွည့္ၾကည့္ပိုင္ခြင့္မရွိေတာ့။ အခ်စ္အမုန္းအလြမ္း စေသာ သက္ရွိနာသည္ စားဝတ္ေနေရးဟူသည့္ သက္ရွိနာေလာက္ အေရးၾကီးမေနသည္ကေတာ့အမွန္။ လြမ္းလြန္း၍ မေသႏိုင္ေသာ္လည္း ထမင္းငတ္တာအခ်ိန္ၾကာလာလွ်င္ေတာ့ေသႏိုင္သည္။

            ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ၾကီး ၾကီးၾကီးရင့္ရင့္ရွိပါရဲ႕လား။ ကိုယ္မသိေသးပါ။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားမွ နားမလည္ႏိုင္ေသာ အတြက္အခ်က္တို႕ကို တြက္ခ်က္ျပထားေသာ ဦးေႏွာက္ၾကီးျဖင့္ မေတြးဆေသာ္ျငား ဆာေလာင္ေနေသာ အစာအိမ္မွအခ်က္ျပမႈျဖင့္ ထိုမွ်ေလာက္ေတာ့ ေတြးဆႏိုင္ပါသည္။

            ေလးေလးစားစားဦးညြတ္လိုက္ပါ၏။

            အိတ္တစ္လံုးကိုလြယ္၍ ေနရာမေရြး သြားကာ သက္ရွိနာကို အံတုေနသည့္ လူမျဖစ္ေသးသည့္ သက္ရွိေလးမ်ား။ ကိုယ္ သက္ရွိေလးအဆင့္မွ ဗားရွင္းျမင့္ခဲ့ေလျပီလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေသခ်ာေသးေသာ္္ျငား လူဟု သတ္မွတ္ခံလိုက္ရသည္ကေတာ့ ေသခ်ာေနျပီျဖစ္သည္။ ေသခ်ာသြားျပီျဖစ္သည္။ ကိုယ္သည္ သက္ရွိဘဝမွ ၾကီးရင့္သင့္ျပီျဖစ္ေသာ သတၱဝါတစ္ေကာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕မဟုတ္ သက္ရွိနာ၏ အဆိပ္ေၾကာင့္ ရူးသြပ္ခဲ့ေသာ သက္ရွိတစ္ေကာင္ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ရူးသြပ္မႈမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေလသည္လား။ သို႕မဟုတ္ သက္ရွိနာဆိုသည့္အဆိပ္ထၾကြလာမႈကို ယခုမွ ခံစားရသည္ေခၚေလသည္လား။ ထို႔အတြက္ ကိုယ့္သက္ရွိနာအတြက္ ျဖည့္ဆည္းရပါေတာ့မည္။ ကိုယ့္အတြက္ ပထမဆံုးလိုအပ္မႈ ေငြ ၁၀၀၀ တိတိ။ တစ္ေယာက္စာေတ့ာ ထမင္းဆိုင္တြင္ ဝယ္စားႏုိင္ပါမည္။ ထို႕ေနာက္ ဒုတိယလိုအပ္ခ်က္ ပံုမွန္ဝင္ေငြရႏိုင္မည့္ အလုပ္တစ္ခု။

            ကိုယ့္ေျခအစံုကို မားမားမတ္မတ္ရပ္ႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း သက္ရွိနာအတြက္ ရုန္းကန္ဖို႕ၾကိဳးစားေနပါသည္။ စားဝတ္ေနေရးဟူသည့္ သက္ရွိနာကို အေတာ္အတန္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ျပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ဦးေႏွာက္မပါေသာ ႏွလံုးသားမွေပးသည့္တာဝန္အတြက္၊ ဒုတိယသက္ရွိနာအတြက္ ကိုယ္ထပ္မံျဖည့္ဆည္းရပါဦးမည္။

            သက္ရွိနာတြင္ ကိုယ္ထပ္မံျဖည့္ဆည္းခ်င္သည္က ရုန္းကန္ျခင္းဟူသည့္ ေဆးထည့္မွသာ သက္ရွိနာသည္ အနည္းငယ္သက္သာႏိုင္မည္ဟု ပင္ျဖစ္သည္။ထို႕အတြက္ ကိုယ္ ရုန္းကန္ျခင္းဟူသည့္ ေဆးကို ျဖည့္ေပးပါေတာ့မည္။ အနာတြင္းသို႕ ထည့္ေပးပါေတာ့မည္။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)