အမွားေပ်ာက္ေသာ တစ္ေန႕ေန႕

သူ ကၽြန္ေတာ္ ေဝးကြာခဲ့တာၾကာျပီျဖစ္သည္။
သူမွားသလား။ ကၽြန္ေတာ္မွားသလား။
အမွားတစ္ခုကို အစဆြဲထုတ္ၾကည့္ပါဦးမည္။

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အေၾကာင္း သူက အစအဆံုးသိသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္က သူရွင္းျပသေလာက္ကိုပဲ နာယူတတ္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္အေၾကာင္းကို သူက ေဝဖန္ပိုင္းျခားတတ္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာဖတ္သူသီးသန္႕အေနအထားသာရွိသည္။ သို႕ေသာ္ သူသည္ စာခ်စ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း စာခ်စ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္ကေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ သူက စာေရးဆရာမ်ားအေပၚ ရူးသြပ္သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ႏွင့္ အစပ္အဟပ္တည့္ေသာ စာမ်ားကိုသာ ရွာေဖြဖတ္ရင္း သူကဲ့သို႕ စာေရးဆရာမ်ားအေပၚ မရူးသြပ္မိခဲ့။ စိတ္ႏွင့္ အစပ္အဟပ္တည့္ေသာ စာေရးသားသူ ဆရာဆိုလွ်င္ နာမည္ေလာက္သာ မွတ္ထားျပီး ေနာက္ထပ္ဝယ္ေသာ စာအုပ္မ်ားတြင္ ထိုစာေရးဆရာမ်ားသာ တိုးလာတတ္ခဲ့သည္။
ဟုတ္၏။ သူသည္ ဗဟုသုတဟင္းေလးအိုးၾကီးဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က မဆလာတစ္ထုပ္သာျဖစ္သည္။ သူကဲ့သို႕ ဗဟုသုတ မၾကြယ္ဝပဲ ကိုယ္ေလ့လာလိုက္စားခ်င္ေသာ ပညာရပ္မွာသာလွ်င္ ကၽြမ္းက်င္မႈရွိပါသည္။ သူက စာေရးဆရာ ျဖစ္ဖို႕ ရည္မွန္းခ်က္ရွိသူဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က သူေရးသည့္စာမ်ားကို မနားတမ္းဖတ္ေပးမည္ဆိုသည့္ ကတိကို ေပးႏိုင္သည့္ အဆင့္တြင္သာ ရွိပါသည္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း အဆင့္တြင္ရွိလွ်က္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းအဆင့္တြင္ ရွိေနပါသည္။

သူ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကား မာနေလးမ်ား ခပ္ပါးပါးစည္းခ်ထားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္သည္။ ထိုမာနစည္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ရန္ သူကလည္း မရဲဝံ႔သလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မရဲဝဲ႕ခဲ့ပါ။
ရင္ဖြင့္ ေပါင္း၍ရေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ၾကား ျခားေနေသာ မာနကို တိုက္ဖ်က္ဖို႕ သူေကာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ၾကိဳးစားခဲ့သည္ကေတာ့ အေသအခ်ာ။ သို႕ေသာ္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ျခင္းကပင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အတြက ္ေဝးကြာျခင္းတို႕ ဖန္ဆင္းခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္ခ်င္းနီးစပ္ေနသည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ေနမိျပန္ေသးသည္။

သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကား ေနရာယူလာေသာ ေဝးကြာမႈတို႕တြင္ စိမ္းသက္မႈမ်ား မရွိခဲ့ျခင္းသည္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကံေကာင္းမႈတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ စိမ္းသက္မႈတို႕ မရွိျငား ႏွလံုးသားခ်င္းရင္းႏွီးမႈအတြက္ ေဝးကြာမႈတို႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ အေျဖရွာရပါမည္။

-+-
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခင္သူအေတာ္မ်ားမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဝဖန္ၾကသည္။ မာနၾကီးလြန္းသည္ တဲ့။ သူ႕အတြက္ဆို ကၽြန္ေတာ့္မာနတရားကို အဆင့္ႏွိမ့္ေပးခဲ့သည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေသခ်ာခဲ့ပါသည္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းျဖစ္မည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။
သူ အရင္ကလို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႕တိုင္း ျပံဳးမျပေတာ့။ သူ အရင္ကလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တိုင္းမေခၚေတာ့။ သူ အရင္ကလို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားတို႕ ေဖါင္မဖြဲ႕ေတာ့။
သူႏ်င့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကား ျခားထားေသာ မာနစည္းပါးပါးသည္ တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ေပါင္းစပ္ကာ အင္အားၾကီးမားသည့္ ထုထပ္ခိုင္ခံ႕ေသာ နံရံတစ္ခုျဖစ္သြားသည္ကေတာ့ ေသခ်ာေနပါသည္။ ထိုအရာကို ျဖိဳခြဲရန္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားေနပါသည္။ သူေကာ ၾကိဳးစားပါမည္လား။ သို႕မဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာမန္ကာ လွ်ံကာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေမ့သြားေလမည္လား။ ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနပါသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခ်ရန္ခက္ခဲလွေသာ ညီမွ်ျခင္းကို ခ်ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားေနခဲ့သည္ကို သူ သိေစခ်င္လွပါသည္။
သို႕ေသာ္ ခပ္ပါးပါးက်န္ရွိေနေသာ မာနတရားက ထုတ္ေဖၚဖို႕ တားဆီးေနျပန္သည္။

လြမ္းသည္။
ကၽြ္ေတာ့္အိပ္မက္ေတြကို သူ႕အား တခုတ္တရ ဖြင့္ေျပာျပခဲ့ေသာ ေန႕တို႕ကို လြမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအေမာေတြကို သူ႕ကိုေျပာရင္း ေျဖေလ်ာ့ခဲ့ေသာ ေန႕တို႕ကို လြမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႕တာကို သူ႕ကို ဖြင့္ေျပာျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဒိုင္ယာရီေလးအျဖစ္ ထားရွိခဲ့ေသာ ေန႕တို႕ကို လြမ္းသည္။
လြမ္းသည္။
သူ႕အိပ္မက္ေတြကို တခုတ္တရ ဖြင့္ေျပာခဲ့ေသာသူ႕ေလသံေလးကို လြမ္းသည္။ သူ႕ဘဝအေမာေတြကို သေရာ္သံစြတ္ျပီး ေျပာတတ္ေသာ သူ႕ေလသံေလးကို လြမ္းသည္။ သူ႕တစ္ေန႕တုကို ဖြင့္ေျပာျပရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ဒိုင္ယာရီေလးအျဖစ္ရွိေနေစခဲ့ေသာ ေန႕တို႕ကို လြမ္းသည္။

သူ႕စိတ္အနည္မထိုင္မႈတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္ရွိေသာ ေန႕တို႕ကို လြမ္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္အနည္မထိုင္မႈတို႕ကို သူသိခြင့္ရွိေသာ ေန႕တို႕ကို လြမ္းပါသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခ်စ္သူ မဟုတ္ခဲ့ပါ။ ခ်စ္သူထက္ပိုေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
သူ႕အတြက္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ညလံုးေပါက္ အိပ္ေရးပ်က္ကာ ေတြးပူဖူးသည္။ သူေကာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ပူဖူးသလားဟု ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့သူ႕ႏွလံုးသားကို ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ေနပါသည္။ သူသည္ သိခြင့္မၾကံဳေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအေရးတို႕အတြက္ စိတ္ပူေနပါလိမ့္မည္။

နီးစပ္ျခင္း ေဝးကြာျခင္းကို တိုင္းတာမိသမွ် သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ေဝးကြာျခင္းဆိုသည္မွာ စကားလက္ဆံုမက်ရံုႏွင့္ သူ႕အေၾကာင္း မသိရရံုေလာက္၊ ကိုယ့္အေၾကာင္း သူ႕မေျပာရေသးရံုေလာက္သာ ရွိပါေသးသည္။ တကယ္ဆို သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကား ေဝးကြာျခင္းတံတိုင္းပိုၾကီးမားလာျခင္းမွာ အခ်ိန္မလံုေလာာက္မႈေၾကာင့္သာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူသည္လည္း အလုပ္မ်ားေသာ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အလုပ္မ်ားေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕အတြက ္အရင္လို အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့သလို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း သူ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့တာသာ ျဖစ္သည္။

တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္၊ သူသည္လည္း မီလွ်ံနာသူေဌးတစ္ဦးျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း မီလွ်ံနာတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ဘဝတြင္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားလက္ဆံုျပန္က်ႏို္င္ပါလိမ့္မည္။

ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွလ့ုးသားခ်င္းနီး၍ အေနေဝးကြာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို လြမ္းဆြတ္ေနရံုမွ်သာ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။

-+-

သူ ကၽြန္ေတာ္ ေဝးကြာေနပါသည္။

ေဝးကြာျခင္းအေျဖကိုလည္း ရွာေတြ႕ျပီျဖစ္ပါသည္္။

သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရီးယားဇာတ္ကားေတြထဲကလို ဆိုဂ်ဴေသာက္ခ်ိန္မရပါ။ သူ႕အားခ်ိန္သည္ အိပ္ခ်ိန္ျဖစ္ေနသလို ကၽြန္ေတာ္အားခ်ိန္သည္လည္း အိပ္ခ်ိန္ျဖစ္ေနပါသည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားထဲကလို ဖုနး္ေန႕စဥ္မေျပာႏိုင္ပါ။ ဖုန္းခ ေဈးၾကီးလြန္းပါသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လြမ္းေနပါသည္။ သို႕ေသာ္ I miss you ဆိုသည္ မက္ေဆ့ဂ်္လည္း မပို႕ၾကပါ။ မက္ေဆ့ဂ်္တစ္ေစာင္၂၅က်ပ္ေကာက္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံျဖစ္ေနပါသည္။

သို႕ေသာ္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးေသာ သူငယ္ခ်င္းအစဥ္အလာကို လက္ဆင့္ကမ္းသယ္ေဆာင္လာၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ္ ေဝးကြာေနၾကေသာ္လည္း စိတ္ခ်င္းနီးစပ္ေနသည္မို႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ရပါေတာ့မည္။ ျမန္မာႏိုင္္ငံတြင္ လူတစ္ဦး၏ အေျခခံလစာျဖင့္ တစ္မိသားစုလံုးစားေသာက္ႏုိင္သည့္ အခ်ိန္၊ ဖုန္းေခၚဆိုခႏႈန္းထားမ်ား က်ဆင္းသြားသည့္အခ်ိန္၊ သို႕မဟုတ္ အင္တာနက္သံုးႏႈန္းခမ်ားသည္ ေန႕စဥ္ဝင္ေငြကို မထိခိုက္ႏိုင္ေလာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားလက္ဆံုက်ဖို႕ရာ အခြင့္အလမ္းမ်ားျပားလာမည္ဟု ထင္ပါသည္။

ထို တစ္ေန႕ေန႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနပါသည္။

အမွားစသည္ သူ႕ထံတြင္မရွိသလို ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္လည္း မရွိပါ။ အမွားစသည္…။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)