အိပ္မက္ကၾကိဳး

“အိပ္မက္ကၾကိဳး-ဝါ-

ေျပေလ်ာ့သြားေသာ ဆက္ထံုးတစ္ခု”

ဟာလာဟင္းလင္းေျမေနရာကို တိုင္စိုက္ထူျပီး အမိုးေလးတပ္ရံုမွ်ႏွင့္ငါေတာ့ မိုးစုိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဟူသည့္ အေတြးသည္ အနည္းငယ္မ်ားရူးေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ေလမလား။ အမိုးေလးတပ္ျပီးျပီးခ်င္း ေဘးမွအုတ္စီလိုက္ရံုႏွင့္ ေခ်ာပင္မေခ်ာရပါေသးေသာ အၾကမ္းထည္ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္လံုျခံဳမႈအနည္းငယ္တိုးလာသည္ဟုဆိုလွ်င္ ရူးေနသည္ဟု ေျပာၾကမလား။ ထိုအၾကမ္းထည္ကိုပင္ အေရွ႕တံခါးေပါက္ႏွင့္ ေနာက္ေဖးေပါက္တပ္ဆင္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လူေန၍မျဖစ္ေသးေသာ၊ ပစၥည္းမ်ားရွင္းလင္းမျပီးေသးေသာ၊ အုတ္နံရံမ်ားကိုအေခ်ာပင္မသတ္ရေသးေသာ အေျခအေနမွာပင္ ငါ ဒီအိမ္မွာေနလို႕ရျပီဆိုသည့္အေတြးကို လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ၾကီးေတြးလိုက္မိျပီျဖစ္သည္။

            ထိုအေတြးႏွင့္အတူ တစစရုပ္လံုးေပၚလာေသာ အိမ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း       တစစခြဲခြာခဲ့ရေသာ အိမ္ေလးတစ္လံုးကို အမွတ္ရသြားသည္။ ကၽြန္မ တြင္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ဟူသည့္ အိပ္မက္တစ္ခုရွိခဲ့သည္။ လက္ရွိလည္း ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ထိုအိပ္မက္ကို အိမ္မက္ဟုလည္း ေခၚႏိုင္ပါသည္။ ဟုတ္၏။ ကၽြန္မတြင္ အိမ္မက္ဟူသည့္အိပ္မက္တစ္လံုးရွိပါသည္။ ထိုအိပ္မက္တြင္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုသည့္ နာမ္စားေလးသံုးႏိုင္ေသာ အိမ္ေလးတစ္လံုးသာပါသည္ဆိုလွ်င္ ရိုးစင္းလြန္းအားၾကီးေနေလမည္လား။ သို႕ေသာ္အမွန္တကယ္ပင္ ရိုးစင္းသန္႕စင္စြာ မက္ခဲ့ေသာ အိပ္မက္မွာ အိမ္ေလးတစ္လံုးသာျဖစ္သည္။

            ထိုအိမ္ေလးသည္ လတိုင္းအိမ္ငွားခအတြက္ မပူရေသာ အိမ္ေလးတစ္လံုးျဖစ္ရမည္။ ေရစက္ကိုယ္ပိုင္ရွိရမည္။ သို႕မွသာ ေရဝယ္ရေသာဒုကၡမွ ကင္းလြတ္ေပလိမ့္မည္။ အေမ၊ အေဖ၊ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္မ မိသားစုဝင္ငါးဦးလြတ္လပ္စြာေနထိုင္ႏိုင္သည့္ အက်ယ္အဝန္းရွိရမည္။ထို႕ျပင္ ထိုအိမ္တြင္ ကၽြန္မအတြက္ မိန္းကေလးခန္းသီးသန္႕ပါရမည္။ ေရခ်ိဳးခန္းသီးသန္႕လည္းပါေစခ်င္သည္။ အိမ္ေရွ႔ဝယ္ ဧည့္သည္လာလွ်င္ ဧည့္ခံႏိုင္ေစရန္ က်ယ္ဝန္းစြာရွိရမည္။ ျခံစည္းရိုးမ်ားကိုေတာ့ လံုျခံဳစြာကာရံထားေစခ်င္သည္။ အိမ္ေဘးပတ္လည္ဝယ္ ပန္းပင္တို႕စိုက္ရန္ေျမေနရာလြတ္ေလး ရွိေစခ်င္သည္။သို႕မွသာသစ္ပင္ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။

            ကၽြန္မ ၏အိပ္မက္ျဖစ္ေသာ အိမ္ေလးသည္ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားစရာမလိုပါ။ ကၽြန္မလိုအပ္သည့္ အခ်က္အလက္ေသးေသးေလးမ်ားႏွင့္သာ ကိုက္ညီရန္လိုအပ္ပါသည္။ ထို႕အတြက္ အိမ္မက္ဟူသည့္အိပ္မက္က ရိုးစင္းသလို အိမ္ေလးကလည္း ရိုးစင္းလွပါသည္။ ထိုကဲ့သို႕ ရိုးစင္းေသာ အိပ္မက္တစ္ခုကို ကၽြန္မ ဘဝႏွင့္ခ်ီ မက္ခဲ့ရသည္။ ဘဝႏွင့္ခ်ီ မက္ခဲ့ေသာ္လည္း အိပ္မက္ ျဖစ္တည္လာပံုက မဆန္းျပားခဲ့။

            ကၽြန္မ၏ငယ္ဘဝမွ စတင္ျဖစ္တည္ခဲ့သည္။

+++++++++++++-------------------------------++++++++++++++++++

            အေနာက္တြင္ စံပယ္ပင္မ်ားစိုက္ပ်ိဳးထား၍ ျခံစည္းရိုးတစ္ဝိုက္ ဝါပင္မ်ားစိုက္ထားေသာအိမ္ေလးတစ္လံုး ကၽြန္မတြင္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။ အိမ္ေလး၏ ယာဘက္တြင္ ဇီးပင္မ်ားစိုက္ပ်ိဳးထားျပီး ဝဲဘက္တြင္မူ သနပ္ခါးပင္မ်ားက ေနရာယူထားသည္။ စံပယ္ခင္းတစ္ေလွ်ာက္သြားေသာလမ္းေလးသည္ ဝဲဘက္မွသြားလွ်င္ သနပ္ခါးပင္တို႕မွရနံ႕မ်ားေၾကာင့္ တိမ္းမူးဖြယ္ရာ သာယာလြန္းလွသည္။ ထို႕အတူညာဘက္မွသြားလွ်င္လည္း ဇီးပင္တို႕မွ ရနံ႕တို႕ေၾကာင့္ သာယာၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းျပန္ပါသည္။

            ထိုအိမ္ေလးကို ခြဲခြါခဲ့ရစဥ္က မွတ္မွတ္ရရသမဝါယမလုပ္သားမ်ား ေအာက္ဆိုဒ္ရမွ ေနရထိုင္ရသက္သာေသာ၊ေခ်ာင္ခ်ိေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ အေမေကာအေဖပါသမဝန္ထမ္းမ်ားျဖစ္ေနသည့္အခါ၊ အေဖေကာအေမပါ တစ္လမ္းေမာင္းစနစ္သာ ကၽြမ္းက်င္ၾကသည့္အခါ ေနာက္ဆံုးတြင္ က်ဴးတဲအျဖစ္မွ ကိုယ္ပိုင္အိမ္အျဖစ္ပါမစ္အျပည့္အစံုရျပီျဖစ္ေသာ ေျမကို ေရာင္းခ်ခဲ့ရေတာ့သည္။

            ထိုအိမ္တည္ရွိရာေျမကြက္ကိုေရာက္စဥ္က ကၽြန္မသည္ ဘာကုိမွ သိနားလည္ျခင္းမရွိေသာ အရြယ္ျဖစ္သည္။ ကားၾကီးတစ္စီးႏွင့္ ပစၥည္းေတြတင္လာသည္။ ထို႕ေနာက္ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုကိုျပ၍ ဒီေနရာမွာ ငါတို႕ေနရမွာ ဟုအေမ့ကိုေျပာေနသည့္ အေဖ့အသံကိုၾကားရသည္။ ပစၥည္းေတြခ်အျပီးမွာေတာ့ ကားၾကီးက လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြားသလို ကၽြန္မတို႕မိသားစုလည္း ထိုေတာင္ကုန္းေလးတြင္က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ပထမဆံုးေရာက္စေန႕မွာေတာ့ အေဖျပဳလုပ္သည္က အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ လူေနသာရံုတဲေလးေဆာက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ ညပိုင္းတြင္ အေအးကဲလြန္းသျဖင့္ အေမႏွင့္အေဖ့ၾကားဝယ္ ေခြေနေအာင္ေကြးရင္း ဘယ္သရဲမ်ား လက္ကိုလာဆြဲမလဲဟု ေစာင္ျခံဳေအာက္မွ ေၾကာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုကဲ့သို႕ေၾကာက္ရင္းႏွင့္ပင္ ထိုတဲေလးဝယ္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေနခဲ့ရဖူးသည္။

            လက္သမားဆရာကို ေခၚကာ အေဖက အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အိမ္တစ္လံုးေဆာက္လုပ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါငါတို႕အိမ္ၾကီး ဆိုသည့္အသိထက္ လံုျခံဳစြာ အိပ္ခြင့္ရျပီဟူသည့္အသိျဖင့္ ေပ်ာ္ခဲ့ရဖူးသည္။ သို႕ေသာ္ ထုိအိမ္ေလးကို ကၽြန္မအသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္တြင္စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရသည္။

            သိနားလည္ႏိုင္ေသာ အသက္အရြယ္ဟု ေခၚဆိုႏိုင္ေသာ၊ သို႕မဟုတ္ မသိနားမလည္ျခင္းမ်ားလည္း ျပည့္ႏွက္ေနေသးေသာ အသက္၁၂ႏွစ္အရြယ္မွာပင္ ကၽြန္မ ထိုအိမ္ေလးကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအိမ္ေလးကိုဆံုးရံႈးရစဥ္က မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ ငိုခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္၏။ ရိႈက္ၾကီးတငင္မငိုမိေသာ္ျငား အေမႏွင့္အေဖမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလးမ်က္ရည္က်ခဲ့ရသည္။ အေမႏွင့္အေဖ့မ်က္ဝန္းတို႕သည္လည္း နီရဲေနသည္ကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့ျပန္သည္။

            ---------------++++++++++++++------------------+++++++++++++++-------

            ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးကို ေယာင္လည္လည္ေရာက္လာေသာ မိသားစုတစ္စု။ ေနေတာ့ ဌာနကအေဆာင္ေလးမွာ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားမ်ားၾကား ရန္ကုန္ပါးမဝေသးေတာ့ အထင္ေသးအျမင္ေသးခံရသည့္အျပင္ ရႈတ္ခ်ခံရသည္။ ဌာနမွဴး ရွိသည့္အခ်ိန္ဆို ဌာနတြင္ကပ္ရပ္ေနထိုင္ေသာ မိသားစုုမွ ကေလးငယ္မ်ား အျပင္လံုးဝမထြက္ရ။ မီးသံုး-သံုးျပန္သည္။ ေရတင္-တင္ျပန္သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ေရအိမ္သံုးခ်င္လွ်င္ပင္ ရံုးဆင္းသည့္အခ်ိန္ထိ ေအာင့္အည္းသည္းခံရသည္။ မ်က္ႏွာငယ္လြန္းလွေသာ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္အခ်ိန္မ်ားကိုလည္း မေမ့ေသး။ ေက်ာင္းအျဖဴအစိမ္းဝတ္သူကို မျမင္ဖူးၾကသူမ်ားကဲ့သို႕ အိမ္ခန္းထဲမွထြက္သည္ႏွင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားက ေငးစိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္မွာ ရံုးဝန္းအျပင္ေရာက္သည္ထိပင္။ သက္ျပင္းကိုပင္ ရံုးဝန္းအျပင္ေရာက္မွ ရဲရဲခ်ရဲခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္မ အိမ္မက္သည့္ အိပ္မက္ကိုမ်ား မက္ခဲ့ေလသလား။

            ဘဝဆိုသည္မွာ တေျဖာင့္တည္းမသြားတတ္ေၾကာင္း သင္ၾကားခဲ့ရသည္။ ဌာနတြင္ ဝန္ထမ္းမိသားစုမ်ား ေနထိုင္သည္ကုိလက္မခံပါ ဆိုသည့္တိုင္စာျဖင့္အေမႏွင့္အေဖသည္ အိမ္ငွားႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရျပန္သည္။             ဘဝအခ်ိဳးအေကြ႕ေလးေတြက လက္ေဆာင္ေပးေသာ ခဲလံုးေလးမ်ားသည္ ကၽြန္မစိတ္ထဲဝယ္ ခုထိ စြဲက်န္ေနဆျဲဖစ္သည္။ အိမ္ငွားခ ေျခာက္လစာကို ၃လစာသာ ၾကိဳတင္ေပးရဖို႕ အေမႏွင့္အေဖ့တို႕ ေအာက္က်ိဳ႕ေတာင္းပန္ခဲ့ရပံုကို  မ်က္လံုးထဲကမထြက္ေသး။ အိမ္ငွားခအနည္းဆံုးကို ရွာဖို႕ အေမႏွင့္ကၽြန္မ ေျခတိုေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ မေမ့ေသး။ မီတာခေဆာင္ရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ သူ႕မီတာစာရြက္ပါ ေရာေယာင္ထည့္ေပးတတ္ေသာ အိမ္ရွင္မ်ားကိုလည္း မေမ့ေသး။ ကၽြန္မ အိမ္မက္သည့္ အိပ္မက္ကို ငယ္ဘဝကတည္းက တည္ေဆာက္မိခဲ့သည္။

            ယခု ကၽြန္မ၏ငယ္ဘဝအိပ္မက္မ်ားထဲမွ အိပ္မက္တစ္ခုသည္ ကကြက္အစံုအလင္ျဖင့္ ကၽြန္မႏွလံုးသားအတြင္းသို႕ ၾကည္ႏူးပီတိမ်ား ဝင္ေရာက္လာေစျပီျဖစ္သည္။ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ လူလြတ္ကၽြန္မသာ က်န္ေတာ့ေသာ မိသားစုအတြက္ ေနထုိင္ရာအိမ္ေလးတည္ေဆာက္ႏိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

            ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ရလာေသာ အက်ိဳးခံစားခြင့္ဟု မဆိုခ်င္ပါ။ ဒီအိပ္မက္အတြက္ ေန႕ရွိသေရြ႔ ၾကိဳးစားခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ဒီအိပ္မက္အတြက္ပဲ ညရွိသေရြ႕ၾကိဳးစားခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ ဒီအိပ္မက္အတြက္ပဲ ကၽြန္မ အသက္ရွင္ေနခဲ့သည္ဟုေတာ့ မဆိုလိုခ်င္ပါ။ သုိ႕ေသာ္ ဒီအိပ္မက္ေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္မ ဘဝကို ရင္ဆိုင္ဖို႕ အားအင္ရခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

            လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္။ ကုမၸဏီမ်ားမွ မလိုခ်င္ေသာ သာမန္ဘြဲ႕တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သည္။ အလုပ္ေလွ်ာက္ဖို႕ရာလည္း သာမန္အစိုးရဝန္ထမ္းအျဖစ္ကိုပဲေျပးလုလုပ္ရေတာ့မလိုလို၊ တစ္လ ေျခာက္ေသာင္းသာရေသာ စာေရးမေနရာ ေျပးလုရေတာ့မလိုလို ျဖင့္ ကၽြန္မဆိုသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ အေဖ့ပင္စင္မွ ေငြေျခာက္သိန္းတိတိရသည့္အခါ အေဖ့ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္မ ကိုယ္ပုိင္ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေန႕မအားညမအား ဆိုသည့္စကားကုိ မသံုးလိုပါ။ ေန႕မအိပ္ညမအိပ္ ဆိုသည့္ စကားကို မသံုးလိုပါ။ သို႕ေသာ္ အစြမ္းရွိသေလာက္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္ဟု ကိုယ့္ၾကိဳးစားမႈကို မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပလိုက္ခ်င္သည္။

            ယခုကၽြန္မ၏ အိမ္ေလးသည္ မၾကီးက်ယ္မခမ္းနားေသာ ေနရာေလးတြင္ တည္ရွိပါသည္။ ငယ္ဘဝႏွင့္ျခားနားသည္ကေတာ့ ငယ္စဥ္က ရႈရိႈက္ခဲ့ရေသာ စံပယ္ရနံ႕မ်ား၊ သနပ္ခါးရနံ႕မ်ား၊ ဇီးသီးပင္တို႕၏ ရနံ႕မ်ားျဖင့္ ကၽြန္မ၏ ျခံဝန္းကို အလွမဆင္ႏိုင္ေတာ့။ ၁၀ေပသာ က်ယ္ေသာ အိမ္ေလးဝယ္ ကၽြန္မႏွင့္ မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ေတာ့ အိပ္စရာေနရာအစံုအလင္ရျပီျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ဆိုေသာ အထူးျပဳပုဒ္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရျပီျဖစ္သည္။ ေရကေတာ့ ဆက္လက္ဝယ္သံုးရဦးမွာပင္ျဖစ္၍ တစ္ခုေကာင္းတာကေတာ့ ေရအိမ္တက္လွ်င္ သူမ်ားမ်က္ႏွာကို ၾကည့္စရာမလိုေတာ့တာျဖစ္သည္။

            ကၽြန္မအတြက္လည္း ကိုယ္ပိုင္အိပ္ခန္းေလးတစ္ခုရရွိျပီျဖစ္၏။ နံရံတို႕အေခ်ာမသတ္ရေသးေသာ အိပ္ခန္းေလးအားၾကည့္ရင္း ကၽြန္မမ်က္ဝန္းကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္လိုက္မိသည္။ ေဘးမွ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ အေမႏွင့္ အေဖ့မ်က္ဝန္းတို႕သည္လည္း နီရဲေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဟု ကၽြန္မ မေမးမိေတာ့။ ကၽြန္မဘဝဝယ္ ဒီအိမ္ေလး ျပီးသည့္ေန႕မွာပင္ ေသလိုက ေသႏိုင္ျပီဟု ဆိုလွ်င္ အပိုမဟုတ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘဝတစ္ခုလံုးရင္းျပီးမက္ခဲ့ရသည့္ အိပ္မက္ေလး၊ အိမ္မက္ေလး နားလည္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

            သိပ္မၾကာခင္ ကၽြန္မတို႕မိသားစု ေနထိုင္ရေတာ့မည့္ အိမ္ေလးကေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္မတို႕ မိသားစုသံုးေယာက္ကို ျပံဳးျပေနသလိုလို။ စိတ္ထဲမွ ၾကိဳးထံုးေလးတစ္ခုသည္လည္း ေျပေလ်ာ့သြားသလိုလို။ ကကြက္အစံုအလင္ျဖင့္ လက္ဝယ္ပိုင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္ အိပ္မက္ေလးအတြက္ အထပ္ထပ္ၾကိဳးစားျခင္းတို႕ ျဖည့္ဆည္းရဦးမည္ျဖစ္သလို ေနာက္အိပ္မက္မ်ားစြာအတြက္လည္း မေျပေသးသည့္ ဆက္ထံုးမ်ားစြာကို ေျဖေလ်ာ့ဖို႕ရာ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားရပါဦးမည္။ ငယ္ဘဝအိပ္မက္မ်ားစြာမွ မျဖစ္ထြန္းႏုိ္င္ေတာ့သည့္ အိပ္မက္တို႕ကို လႊတ္ပစ္ရင္း ျဖစ္ထြန္းႏုိင္လာမည့္ အိပ္မက္မ်ားစြာအတြက္ ၾကိဳးစားျခင္းႏွင့္ ရုန္းကန္ျခင္းအစာကို ေကၽြးေမြးျပဳစုရပါဦးမည္။ 

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)