ကိုယ္ လူငယ္ေလးျဖစ္ပါသည္

“ငါ လုပ္ခိုင္းတဲ့ အတိုင္း လုပ္စမ္းပါ”

“ငါ သြားခိုင္းတဲ့ ေနရာသြား”

“ငါ့ကိုျပန္လွန္မေမးနဲ႕”

ေစတနာ ဟူသည့္ စကားေလးသံုးခြန္းျဖင့္ ကိုယ့္လိုအင္ကို တစ္ခုမွ မေမးပါပဲ ထိန္းခ်ဳပ္သြားၾကသည္။ ကိုယ့္တြင္ ေျခလက္ မရွိေတာ့။ ကိုယ့္တြင္ ဦးေႏွာက္မရွိေတာ့။ “လူၾကီးက ေကာင္းေစခ်င္လို႕ လမ္းညႊန္ေပးတာ အျမင့္တင္ေပးတာကို ခုန္ခုန္မဆင္းနဲ႕” စသည့္စကားတို႕ျဖင့္ ကိုယ္သည္ မေသြးတာၾကာေသာ ဓါးကဲ့သို႕ မေတြးေသာ ဦးေႏွာက္အတံုးၾကီးကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရေလျပီ။

ကုိယ္ လုပ္ခ်င္ေသာအရာသည္ ဘာျဖစ္ပါသလဲ။ တကူးတကစဥ္းစားၾကည့္ေသာ္လည္း ထြက္ရွိမလာေတာ့။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ေသာ အရာသည္ ဘာျဖစ္ပါသလဲ။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ၾကီး တံုးေလျပီ။ ကိုယ္ လက္ရွိလုပ္ေနေသာ အလုပ္သည္ လုပ္သင့္သည္ဟု လူၾကီးေတြ သတ္မွတ္ေပးေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္၍ ကိုယ္ပိုင္သမွ်ေသာ အရာတို႕သည္ ပိုင္ဆိုင္သင့္သည္ဟူသည့္ စြဲခ်က္ျဖင့္ ကိုယ့္လက္တြင္ ထားရွိထားသည့္အရာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။

ကိုယ္သည္ လူငယ္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္သည့္အရာကိုသာ လုပ္လွ်င္ လမ္းမွားႏိုင္သည္။ ထိုအဆိုကို လက္ခံပါသည္။ သို႕ေသာ္ လမ္းမွားမွာစိုးလွ်င ္လိုအပ္သည့္ အသိပညာတို႕ကို ျဖည့္ဆည္းေပး၍ မရႏိုင္ေလသေလာ။ ခုေတာ့ လူငယ္ပီပီ လမ္းမွားမည္စိုးသျဖင့္ လူၾကီးေပးသမွ် လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္လမ္းေနရသည္။ တကယ္ဆို  လမ္းမမွားဖို႕ ကိုယ့္တြင္သာ တာဝန္ရွိပါသည္။ အကယ္၍ မွားသြားခဲ့လွ်င္လည္း ေနာက္ထပ္မမွားေစရန္ ေရွာင္ဖယ္ႏိုင္သည့္ အရာ ေတြ႕ရွိျခင္းမဟုတ္ပါလား။

ခုေတာ့ ကိုယ္ လက္ႏွင့္ ေျခကို ျငိမ္ျငိမ္ေလးထား၍ ဦးေႏွာက္ၾကီးကို မေသြးပဲ ေနေနရပါသည္။

-----++++-----

ကိုယ္ မေန႕က အိပ္မက္ မက္သည္။ကိုယ္ ေလွငယ္တစ္စင္းကို ကိုယ့္လက္ႏွင့္ ေလွာ္ေနသည္။ ဘယ္ယိမ္းညာယိမ္း ဘယ္ဖက္ကို တိမ္းတိမ္း ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္သာျဖစ္သည္။ ကိုယ္ အိပ္မက္မွာ ေပ်ာ္ခဲ့ပါသည္။ ကိုယ္ေလွာ္ခတ္ေနခဲ့ေသာေလွငယ္သည္ ဟိုလူးဒီလြန္႕ႏွင့္ အသဲယားစဖြယ္ စိတ္တို႕ ပင္ပန္းေစေသာ္လည္း ကိုယ္အေတာ္ပင္ ေပ်ာ္ခဲ့ပါသည္။ ကိုယ့္ၾကိဳးစားမႈျဖင့္ ေလွငယ္ေလးသည္ တစ္ဘက္ကမ္းသို႕ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္မႈျဖင့္ ေလွငယ္ေလးသည္ ေဘးလြတ္ကင္းရာ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။

တစ္ဖက္ကမ္းသို႕ အေရာက္ဝယ္ ကိုယ္သည္စစ္ပြဲၾကီးကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့ေသာ စစ္သူၾကီးတစ္ေယာက္၏ ပီတိကို ခံစားရသည္။ ကိုယ္သည္ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျချဖင့္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီဟူေသာ ခံစားခ်က္သည္ ထိုကဲ့သို႕ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးပါ့လား ဟူသည့္ခံစားခ်က္ကိုျပင္ပဘဝတြင္ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့သည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္၏။ ကိုယ္ အိပ္မက္တြင္သာ မရွင္သန္လိုပါ။ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ့္လက္ျဖင့္၊ ကိုယ့္ႏွလံုးသားျဖင့္ လိုသလို ပံုသြင္းလိုပါသည္။

ကိုယ္သည္ ႏွလံုးသားတုထည့္သြင္းထားေသာ စက္ရုပ္မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္သည္ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ႏိုင္စြမ္းမရွိေသာ ဦးေႏွာက္ေသကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူမဟုတ္ပါ။ ထို႕အတြက္ ကိုယ္သည့္ ကိုယ္သြားမည့္လမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေဖါက္လိုပါသည္။ ကိုယ္ ရပ္တည္မည့္ ဘဝပံုရိပ္ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပံုေဖၚလိုပါသည္။

-----++++-----

ကိုယ္ လူၾကီး မျဖစ္ေသးပါ။ ေသခ်ာပါသည္။ ကိုယ့္တြင္ ရင့္က်က္ေသာ ႏွလံုးသားႏွင့္ အသိအျမင္မရွိေသးပါ။ သို႕ေသာ္ ကိုယ္ယံုၾကည္ပါသည္။ ကိုယ့္အေတြးအျမင္ႏွင့္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားႏွင့္ သာ ရွင္သန္ရပ္တည္ခြင့္ရလွ်င္ လူၾကီးဆန္သည့္ ရင့္က်က္ေသာ အေတြးအျမင္အသိသည္ ကိုယ့္ထံဝယ္ အလိုလိုကိန္းေအာင္းလာမည္ဟု။

ကေလးတစ္ေယာက္၏ လိုအင္ဆႏၵကို မေမးပါပဲ ကိုယ္ႏွစ္သက္ေသာ အရုပ္ကိုသာ ဝယ္ေပးလိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ကေလးအတြက္ မည္ကဲ့သို႕ေသာ ဆႏၵ ရရွိသြားမည္နည္း။ တစ္ခ်က္ ေတြးခ်င့္ၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။ ကေလးအတြက္မူ သူမလိုခ်င္ေသာ အရုပ္တစ္ခုကို ရ၍ ဝယ္ေပးလိုက္ရသူအတြက္မူ ေငြကုန္သည္သာ အဖက္တင္ေပလိမ့္မည္။ ယခု ကိုယ့္ထံတြင္ ထိုျပႆနာ ကိန္းေအာင္းေနပါသည္။

ကိုယ္ အသက္၂၇ ႏွစ္ေက်ာ္လြန္ျပီမို႕ လူလတ္ပိုင္းဟု ေျပာ၍ ရေသာ အသက္အရြယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္တြင္ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ အရာမ်ားမွာ ကိုယ့္မိဘ၊မိသားစုမွ ပိုင္ဆိုင္သင့္သည္ဟုသတ္မွတ္၍ ဇြတ္အတင္း ပိုင္ဆိုင္လာရေသာ အရာမ်ားျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အလုပ္ဆိုသည္မွာလည္း ကိုယ့္မိဘ၊ မိသားစုမွ လမ္းေၾကာင္းေပးေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ စိတ္တစ္ခုလံုး ထဲထဲဝင္ဝင္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မလုပ္ေဆာင္ခဲ့ဖူးသလို ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို မခံစားခဲ့ဖူးပါ။ ကိုယ္လုပ္သည့္အလုပ္ကို နားလည္ႏိုင္ေအာင္၊ တာဝန္ေက်ေအာင္ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစားျခင္း ေအာင္ျမင္သျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္သလို ဘဝင္ျမင့္သည့္ စိတ္တို႕ ရရွိဖူးေသာ္လည္း ရွင္းသန္႕စြာေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ကိုယ္ မရခဲ့ဖူး။

ကိုယ္ အတန္းပညာကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ သင္ၾကားခဲ့ရသည္။ ဗဟုသုတ၊ ရသ စာေပတုိ႕ ဖတ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ အမွားအမွန္ ခြဲျခားတတ္လာသည္။ ကိုယ္ ႏွလံုးသားႏွင့္ ရွင္သန္လိုစိတ္ ျပင္းျပလာသည္။ ကိုယ္ မေသြးဘဲထားတာၾကာျပီျဖစ္သည့္ ဦးေႏွာက္အတံုးၾကီးကို အသံုးျပဳခ်င္လာသည္။ ထိုအခါ ယခင္ကလို မိသားစု လမ္းေၾကာင္းေပးသည့္ အရာေနာက္ လိုက္ဖို႕ထက္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လိုအပ္ပါရဲ႕လား၊ ကိုယ္တကယ္လိုခ်င္သည့္ အရာဟုတ္ပါရဲ႕လား ဟု ေတြးတတ္လာျပီျဖစ္သည္။ ထို႕ျပင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ထားသည့္လမ္းေၾကာင္းကိုပါ မ်က္ကြယ္ျပဳရသည့္အခါ ကိုယ္သည္ မုန္ယိုေနေသာ ဆင္တစ္ေကာင္ကဲ့သုိ႕ မဲမဲျမင္ရာ တိုက္ခိုက္ခ်င္လာသည့္ စိတ္ရိုင္းတို႕ဝင္လာျပီျဖစ္၏။ ကိုယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေတြးဆဆင္ျခင္ႏိုင္ေသာ ဦးေႏွာက္ ပါရွိပါသည္။

----++++-----

တခါတရံတြင္ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႕ကို ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံ၍ အမွားမ်ား ကို ေဘးမွ ေထာက္ျပေပးႏိုင္မည့္ မိဘ၊မိသားစု မ်ား ျဖစ္္လိုက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲဟုေတြးခဲ့ဖူးသည္။ ခုေတာ့ ကိုယ္သည္ ေခါင္းညိတ္၊ ေခါင္းခါလုပ္တတ္ေသာ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္သာသာ ျဖစ္ေနပါသည္။

ေစတနာ ဟူသည္ အလြန္တန္ဖိုးရွိလွပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေပးသူႏွင့္ ယူသူ တန္ဖိုးခ်င္းမတူသည့္အခါေပးကားေပး၏၊ မရဟူသည့္စကားပံုအတိုင္းပင္ ေစတနာႏွင့္ ေပးသည့္အရာသည္ ယူသူအတြက္ မည္သည့္တန္ဖိုးမွ် ရွိမေနသည့္အခါ….။

လူၾကီးမ်ား၏ ေကာင္းမြန္ေသာ စိတ္ေစတနာကို နားလည္ေပးသည့္ လူငယ္တို႕အတြက ္ေခါင္းညိတ္ေနရေသာ္လည္း လက္ခံရသည့္သူတို႕စိတ္တြင္မူ အပိုသိမ္းရန္ ေနရာရွာေနရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ထံတြင္လည္း မလိုအပ္ပဲ ပံုေနေသာ ပစၥည္းမ်ားစြာရွိပါသည္။ လူၾကီးမ်ားက ပိုင္ဆိုင္သင့္သည္ ထင္သည့္ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕သာ ျဖစ္သည္။

ယခု လူၾကီးမ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္ကေတာ့လူငယ္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္သည္။ သူတို႕သည္လည္းယခု ကိုယ့္လို ခံစားခ်က္မ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္္ရမည္သာ။ ကိုယ့္ေသြးသားရင္းခ်ာ၊ကိုယ့္မိသားစုမွ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မယံုၾကည္သည့္ ခံစားခ်က္။ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ကို မယံုၾကည္သည့္ ခံစားခ်က္။ ၾကာလာေလေလ ကိုယ္သည္ ဦးေႏွာက္တံုးၾကီးျဖင့္သာႏွစ္ပါးသြားရဖို႕ ရွိေတာ့သည္။

တစ္ခု ေတာင္းဆိုခ်င္ပါသည္။ ကိုယ့္ကို ဂရုစိုက္ပါ။ ခ်စ္ပါ။ လမ္းေၾကာင္း ျပသပါ။ သို႕ေသာ္ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ကိုယ့္ကို ေပးပါ။

လူတိုင္းပင္ ကိုယ့္ဘဝ၏ ပဲ့ကိုင္ရွင္အျဖစ္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ထားရွိလိုၾကသည္။ ကိုယ္သည္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္။ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ အသက္အပိုင္းအျခားကို အျပစ္မဆိုလိုပါ။ သို႕ေသာ္ သားသမီးဟူသည္ ပုခတ္အတြင္း၌ အျမဲထားရွိေပးရန္ မလို အပ္ပါ။ သူသည္ သူ႕ဘဝကို ေလွ်ာက္ရန္ လမ္းေလွ်ာက္နည္း က်င့္ရသည္သာျဖစ္၏။ ပုခတ္အတြင္းမွ ထ၍ လမ္းေလွ်ာက္က်င့္သည့္ ကေလးကို လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ အားေပးသကဲ့သို႕ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ကို လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးကာ အားေပးမည့္ မိသားစု လိုအပ္ေနပါသည္။

ကိုယ္သည္ ပုခတ္တြင္း၌ မေနလိုေတာ့ပါ။လူၾကီးမ်ား နားလည္ေစခ်င္၏။ တစ္ခ်ိန္တြင္ ကိုယ္သည္လူၾကီးျဖစ္ဖို႕ရာ ကုိယ့္ဘဝ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႕ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ခ်မွတ္သည့္ အက်င့္ ရွိထားဖို႕ လိုအပ္ပါသည္။ တစ္ခ်ိန္တြင္ လူၾကီးျဖစ္ဖို႕ရာ လူမႈဆက္ဆံေရးကို နားလည္ႏိုင္ေစရန္ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္ သင္ယူလိုပါသည္။

လူၾကီးမ်ား တဆိတ္ လမ္းဖယ္ေပးေစခ်င္ပါသည္။ လူၾကီးႏွင့္ လူငယ္ အေတြးအေခၚမ်ား ဖလွယ္ရင္း လူၾကီးဟူသည့္ အာဏာမသံုးပဲ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ ေတြးဆဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းအားကိုသာ ေမးမည္ဆိုလွ်င္ ဒီေခတ္ဝယ္ လူငယ္တိုင္းသည္ သြက္လက္တက္ၾကြကာ ကိုယ့္ဝါသနာႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ အလုပ္ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမ်ားကို လူၾကီးဘဝထိ လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္မည္မွာအေသအခ်ာဟု ကိုယ္ ယံုၾကည္မိသည္။

ယခုေတာ့ ကိုယ္သည္လည္း ေလာင္းရိပ္မကင္းေသးသည့္ လူငယ္ေလးတစ္ဦးသာ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ္အေၾကာက္ဆံုးအရာမွာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ဝယ္ ကိုယ္သည္ ထိုအရာမ်ားကို တစ္ဦးတည္း ရင္ဆိုင္ရမည္ဆိုပါစို႕။ ကိုယ္တစ္ဦးတည္း ဆံုးျဖတ္ဆင္ျခင္ရမည့္ အေနအထားဝယ္ ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ေၾကာင့္ အမွားမ်ား ျဖစ္လာႏိုင္သည့္အခ်ိန္သည္ ယခုလို ကိုယ့္ကို ကာကြယ္မည့္ မိသားစု မရွိသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေနမွာ အေၾကာက္ဆံုးပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုယ္ ေလ့လာလိုပါသည္။ ကိုယ့္ကို ကာကြယ္ေပးမည့္၊ ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ရသည့္ မိသားစု ရွိတုန္းဝယ္ ကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို တစ္ဦးတည္း ခ်မွတ္ရင္း ဘဝကို ကိုယ္လိုအပ္သလို ကိုယ္လိုခ်င္သလို ပံုသြင္းလိုပါသည္။

ထပ္မံ၍ ေျပာလိုပါေသးသည္။ ကိုယ္ လူငယ္ေလးျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကိုယ့္တြင္ အသံုးျပဳႏိုင္ေသာ ဦးေႏွာက္ ပါ ရွိပါသည္။

ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)