“ဝလံုးေလး ဝိုင္းေအာင္ေရးမယ္”
ဋဍ
ဍဋ
႒၌
ပံုတူကူးမခ်ခဲ့ေပမယ့္
တစ္ေနရာရာမ်ာမ်ား ပံုတူရွိေလမလား စိတၱဇေတြနဲ႕
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္
ဝ လံုးေလးအျဖစ္ အသက္မသြင္းႏုိင္ခဲ့တာၾကာျပီ။
ငွက္ကေလးေရ ဆိုတဲ့ အမည္နာမမွာေတာင္ သက္ဆိုင္သူမ်ားလြန္းေနတာ သိရေတာ့ စိတ္မွာဆစ္ခနဲ။ ငါ ငွက္ကေလးကို ႏွလံုးသားနဲ႕ ရင္းခဲ့တာ လို႕ တီးတိုးရြတ္ဆိုမိေသးရဲ႕။ ေခး ေရလို႕ ေရးမိျပန္ေတာ့လညး္ ေခးဆိုတဲ့ နာမည္တစ္လံုးအတြက္ ရင္ဆိုင္ဝံ႕သူေတြ ဒုနဲ႕ေဒး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲေပါ့။ ငွက္ကေလးေရ ဆိုတဲ့နာမည္ေအာက္ခမွာပဲ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ ျပန္ျမဳပ္ႏွံမိတယ္။
ကိုယ့္လက္နဲ႕ေရးတဲ့စာ၊ ကိုယ့္ႏွလံုးသားနဲ႕ ရင္းခဲ့ရတာ လို႕ ျမည္တမ္းသံေတြ ၾကားေနရခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မအံ႕ၾသေတာ့ဘူး။
တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႕ အျခားတစ္စံုတစ္ေယာက္၊ တစ္စံုတစ္ခုနဲ႕ အျခားတစ္စံုတစ္ခု၊ တစ္စုတစ္ဖြဲ႕နဲ႕ အျခားတစ္စုတစ္ဖြဲ႕ တိုက္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ တစ္ ရာခိုင္ႏႈန္းအတြက္ နာမည္တူမရွားလူတူမရွားဆိုတဲ့ စကားပံုေတာင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ဘာ့အတြက္ဘာအျခင္းအရာနဲ႕မ်ား ယိုးမယ္ဖြဲ႕ခြင့္ရွိမလဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္တက္ဖို႕ၾကိဳးစားေနတဲ့ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ပါလို႕ ေျပာရင္ ရယ္ေလာက္ၾကမလား။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ့္ကမၻာနဲ႕ကိုယ္မွာဆို ကၽြန္ေတာ္က အေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကို ျပန္႕ကားေနေအာင္ ျဖန္႕၊ လက္လက္ထေနတဲ့ ေတာင္ပံခတ္သံေတြနဲ႕ ေျပးလႊားေနမိမွာအမွန္ပဲ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျခလွ်င္ေတာင္တက္အသင္းမွာ အဖြဲ႕ဝင္ႏိုင္ဖို႕၊ ေျခလွ်င္နဲ႕ပဲ ေတာင္တက္ဖို႕ၾကိဳးစားေနခဲ့မိတယ္။
ေျခလွ်င္ေတာင္တက္ဖို႕ ဘာေတြလိုလဲ။ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိတာက ေျခလွ်င္ေတာင္တက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေျခလွ်င္ေတာင္တက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ဝါသနာပါခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေန႕စဥ္ဘဝဟာ ေအးေအးျငိမ္းျငိမ္းေန႕ရက္ေတြရွိသလို ဆူညံပူညံေန႕ရက္ေတြလည္း ရွိတယ္။ ေန႕စဥ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ေန႕စဥ္ကို ရင္ဆုိင္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတံြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ ဒီလိုလူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္စဥ္ဘဝက အိပ္မက္ဟာ ေငြပံုၾကီးေပၚထိုင္ခ်င္ခဲ့တာ။ မွတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ မ်က္ႏွာမြဲ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကုိ သေဘာေပါက္ဖို႕ တကူးတက ေလ့လာေနစရာမလိုခဲ့ဘူး။ အထည္ၾကီးပ်က္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို နားလည္ဖို႕ တကူးတကသင္ယူစရာမလိုခဲ့ဘူး။ လူေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာထားကို ကၽြန္ေတာ့္မိဘရဲ႕ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈနဲ႕အတူ သင္ၾကားခဲ့ရတယ္။
မ်က္ႏွာမြဲ၊ အထည္ၾကီးပ်က္ ေရလဲၾကားေနရတဲ့ စကားေတြၾကားက ၾကီးျပင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေငြေၾကး ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ဦးေႏွာက္မွာ ေရးထိုးခဲ့မိတာ မဆန္းဘူး။ ဆန္းသြားတာက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသား။ ဘာအေၾကာင္းအရာနဲ႕မ်ား စာေပကို ခ်စ္တယ္လို႕ ကမၺည္းထိုးမထားပါပဲ၊ စာေပကို ျမတ္ႏိုးတယ္လို႕ ခံယူမထားပါပဲ စာေပဆိုတာ တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ သိကၡာလို႕ ျမင္လိုက္ခဲ့ရပါသလဲ။ ၾကားခဲ့ရပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားဟာ အထိန္းအကြပ္မဲ့တဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္လို ေျပးခ်င္ရာေျပး၊ သြားခ်င္ရာသြားနဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။
ေငြ။ ေငြဆိုတာ ရွင္သန္ရံု လံုေလာက္တဲ့ အတိုင္းအတာရရင္ ေက်နပ္သင့္ျပီ တဲ့။ ဘယ္တုန္းကေတြးမိတဲ့အေတြးလဲ ။ ဟင့္အင္း။ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ၂၈ ကို ေျခာက္လစြန္းေနတဲ့အသက္မွာ ေငြေၾကးေနာက္ ဆက္လိုက္ဖို႕ စိတ္မပါေတာ့တာ ဆန္းေနတယ္။ တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ သိကၡာ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ညြတ္ညြတ္ႏူးႏူးၾကည္ညိဳလိုက္မိတဲ့ စာေပေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ရမယ္ ဆိုတဲ့အေတြး ဘယ္သူရိုက္သြင္းေပးလိုက္တာလဲ။ ဟင့္အင္း။ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မသြားဖူးတဲ့ ခရီးေတြသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္တယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ညံ႕ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခု လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မ်က္ႏွာေလးႏွိမ့္ခ်ျပီး ျပံဳးေပ်ာ္တတ္ေနျပီ။ ဘယ္သူသင္ေပးလိုက္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိခ်င္ဘူး။ အေရးၾကီးတာက ဒီေတာင္တက္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္။
ခု ယိုးမယ္ဖြဲ႕ခံေနရတဲ့ ကမၻာကို ေရာက္ေနတယ္လို႕ ခံစားေနရတာလည္းမဆန္းဘူး။ ဟုတ္တယ္။ မဆန္းဘူး။
အိပ္မက္ေတြကူးလူးဆက္ဆံံေနတဲ့ ကမၻာ၊ တစ္ေနရာနဲ႕တစ္ေနရာ ၊ တစ္ကမၻာနဲ႕ တစ္ကမၻာ တူညီတယ္ ထင္ေနၾကတာလည္းမဆန္းဘူး။ ဆန္းတာက ကိုယ့္ကမၻာကမွ အလင္းလက္ဆံုးျဂိဳလ္ လို႕ ထင္ေနၾကတာ ဆန္းတယ္။ ဆန္းတာက ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကမွ အသိမ္ေမြ႕အၾကီးျမတ္ဆံုးလို႕ ထင္ေနၾကတာ ဆန္းတယ္။ ဆန္းတာက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအျပဳအမႈေတြဟာ ၾကီးျမတ္တဲ့ နယ္ပယ္မွာ လည္ေနတာ လည္းမဆန္းဘူး။ ဆန္းတာက အဲဒီအဲဒီအျပဳအမႈကို တကူးတကကယုကယင္လုပ္ေနၾကတာ ဆန္းတယ္။ ဆန္းတယ္။ ငွက္ကေလးဆိုတဲ့ အမည္နာမေလးတူရံုနဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဆစ္ခနဲ နာသြားတာ ဆန္းတယ္။
အေရးပါတာေတြကို ပစ္ထားျပီး အေရးမပါတာေတြကိုပဲ အေလးထားေနမိသလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ဖို႕ လိုလာျပီ။
ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေလးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႕ သိကၡာကိုအေလးထားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေလးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခင္မင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အေလးထားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစ္ကိုအစ္မမ်ားကို အေလးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေလးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ စာေပကို အေလးထားတယ္။ ဘဝရဲ႕ လမ္းေတြကေနေသြဖယ္ျပီးကို အေလးထားခဲ့တယ္။ ဒါဆိုဘာ့ေၾကာင့္မ်ား စကားေတြကိုအထအန ေကာက္ေနခဲ့ပါသလဲ။
ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္ စကားအထအနမွာ ေပ်ာ္ဝင္တဲ့သူျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ဘာ့ေၾကာင့္နိမ့္က်ေစခဲ့ပါသလဲ။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းကိုျမွင့္ဖို႕ စကားအထအနေကာက္ျခင္းကိုဖယ္ရွားပါရေစ။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို ျမွင့္ဖို႕ စကားအစအနေလး ေတြဖယ္ရွားပါရေစ။ ဒီစကားအစအနေလးေတြ ကို ေၾကာက္မိတာနဲ႕ပဲဝလံုးေလးဝိုင္းေအာင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေရးႏုိင္ခဲ့တာ ၾကာျပီ။ေသခ်ာျပီ။ ဒါ ေတာင္တက္လမ္းမွာ ၾကံဳရတဲ့ ဆူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ဆြဲႏႈတ္မွ ဒီဆူး ေပ်ာက္လိ့မ္မယ္။ ဆူးႏုတ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေသးရဲ႕။
ဝလံုးေလးဝိုင္းေအာင္ေရးဖို႕ ဒီဆူးဟာ မျဖစ္မေနကို ႏုတ္ဖို႕ လိုလာျပီမဟုတ္လား။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
ဋဍ
ဍဋ
႒၌
ပံုတူကူးမခ်ခဲ့ေပမယ့္
တစ္ေနရာရာမ်ာမ်ား ပံုတူရွိေလမလား စိတၱဇေတြနဲ႕
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္
ဝ လံုးေလးအျဖစ္ အသက္မသြင္းႏုိင္ခဲ့တာၾကာျပီ။
ငွက္ကေလးေရ ဆိုတဲ့ အမည္နာမမွာေတာင္ သက္ဆိုင္သူမ်ားလြန္းေနတာ သိရေတာ့ စိတ္မွာဆစ္ခနဲ။ ငါ ငွက္ကေလးကို ႏွလံုးသားနဲ႕ ရင္းခဲ့တာ လို႕ တီးတိုးရြတ္ဆိုမိေသးရဲ႕။ ေခး ေရလို႕ ေရးမိျပန္ေတာ့လညး္ ေခးဆိုတဲ့ နာမည္တစ္လံုးအတြက္ ရင္ဆိုင္ဝံ႕သူေတြ ဒုနဲ႕ေဒး။ ဒီလိုနဲ႕ပဲေပါ့။ ငွက္ကေလးေရ ဆိုတဲ့နာမည္ေအာက္ခမွာပဲ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ ျပန္ျမဳပ္ႏွံမိတယ္။
ကိုယ့္လက္နဲ႕ေရးတဲ့စာ၊ ကိုယ့္ႏွလံုးသားနဲ႕ ရင္းခဲ့ရတာ လို႕ ျမည္တမ္းသံေတြ ၾကားေနရခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မအံ႕ၾသေတာ့ဘူး။
တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႕ အျခားတစ္စံုတစ္ေယာက္၊ တစ္စံုတစ္ခုနဲ႕ အျခားတစ္စံုတစ္ခု၊ တစ္စုတစ္ဖြဲ႕နဲ႕ အျခားတစ္စုတစ္ဖြဲ႕ တိုက္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ တစ္ ရာခိုင္ႏႈန္းအတြက္ နာမည္တူမရွားလူတူမရွားဆိုတဲ့ စကားပံုေတာင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ဘာ့အတြက္ဘာအျခင္းအရာနဲ႕မ်ား ယိုးမယ္ဖြဲ႕ခြင့္ရွိမလဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္တက္ဖို႕ၾကိဳးစားေနတဲ့ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ပါလို႕ ေျပာရင္ ရယ္ေလာက္ၾကမလား။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ့္ကမၻာနဲ႕ကိုယ္မွာဆို ကၽြန္ေတာ္က အေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကို ျပန္႕ကားေနေအာင္ ျဖန္႕၊ လက္လက္ထေနတဲ့ ေတာင္ပံခတ္သံေတြနဲ႕ ေျပးလႊားေနမိမွာအမွန္ပဲ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျခလွ်င္ေတာင္တက္အသင္းမွာ အဖြဲ႕ဝင္ႏိုင္ဖို႕၊ ေျခလွ်င္နဲ႕ပဲ ေတာင္တက္ဖို႕ၾကိဳးစားေနခဲ့မိတယ္။
ေျခလွ်င္ေတာင္တက္ဖို႕ ဘာေတြလိုလဲ။ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိတာက ေျခလွ်င္ေတာင္တက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ဝါသနာပါခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေျခလွ်င္ေတာင္တက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ဝါသနာပါခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေန႕စဥ္ဘဝဟာ ေအးေအးျငိမ္းျငိမ္းေန႕ရက္ေတြရွိသလို ဆူညံပူညံေန႕ရက္ေတြလည္း ရွိတယ္။ ေန႕စဥ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ေန႕စဥ္ကို ရင္ဆုိင္သြားရတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတံြပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ ဒီလိုလူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္စဥ္ဘဝက အိပ္မက္ဟာ ေငြပံုၾကီးေပၚထိုင္ခ်င္ခဲ့တာ။ မွတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ မ်က္ႏွာမြဲ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကုိ သေဘာေပါက္ဖို႕ တကူးတက ေလ့လာေနစရာမလိုခဲ့ဘူး။ အထည္ၾကီးပ်က္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို နားလည္ဖို႕ တကူးတကသင္ယူစရာမလိုခဲ့ဘူး။ လူေတြရဲ႕ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာထားကို ကၽြန္ေတာ့္မိဘရဲ႕ စီးပြားေရးက်ဆင္းမႈနဲ႕အတူ သင္ၾကားခဲ့ရတယ္။
မ်က္ႏွာမြဲ၊ အထည္ၾကီးပ်က္ ေရလဲၾကားေနရတဲ့ စကားေတြၾကားက ၾကီးျပင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေငြေၾကး ဆိုတဲ့စကားလံုးကို ဦးေႏွာက္မွာ ေရးထိုးခဲ့မိတာ မဆန္းဘူး။ ဆန္းသြားတာက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသား။ ဘာအေၾကာင္းအရာနဲ႕မ်ား စာေပကို ခ်စ္တယ္လို႕ ကမၺည္းထိုးမထားပါပဲ၊ စာေပကို ျမတ္ႏိုးတယ္လို႕ ခံယူမထားပါပဲ စာေပဆိုတာ တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ သိကၡာလို႕ ျမင္လိုက္ခဲ့ရပါသလဲ။ ၾကားခဲ့ရပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားဟာ အထိန္းအကြပ္မဲ့တဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္လို ေျပးခ်င္ရာေျပး၊ သြားခ်င္ရာသြားနဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။
ေငြ။ ေငြဆိုတာ ရွင္သန္ရံု လံုေလာက္တဲ့ အတိုင္းအတာရရင္ ေက်နပ္သင့္ျပီ တဲ့။ ဘယ္တုန္းကေတြးမိတဲ့အေတြးလဲ ။ ဟင့္အင္း။ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ၂၈ ကို ေျခာက္လစြန္းေနတဲ့အသက္မွာ ေငြေၾကးေနာက္ ဆက္လိုက္ဖို႕ စိတ္မပါေတာ့တာ ဆန္းေနတယ္။ တစ္မ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ သိကၡာ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ညြတ္ညြတ္ႏူးႏူးၾကည္ညိဳလိုက္မိတဲ့ စာေပေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ရမယ္ ဆိုတဲ့အေတြး ဘယ္သူရိုက္သြင္းေပးလိုက္တာလဲ။ ဟင့္အင္း။ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မသြားဖူးတဲ့ ခရီးေတြသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြ လုပ္တယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ညံ႕ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခု လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မ်က္ႏွာေလးႏွိမ့္ခ်ျပီး ျပံဳးေပ်ာ္တတ္ေနျပီ။ ဘယ္သူသင္ေပးလိုက္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္မသိခ်င္ဘူး။ အေရးၾကီးတာက ဒီေတာင္တက္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္။
ခု ယိုးမယ္ဖြဲ႕ခံေနရတဲ့ ကမၻာကို ေရာက္ေနတယ္လို႕ ခံစားေနရတာလည္းမဆန္းဘူး။ ဟုတ္တယ္။ မဆန္းဘူး။
အိပ္မက္ေတြကူးလူးဆက္ဆံံေနတဲ့ ကမၻာ၊ တစ္ေနရာနဲ႕တစ္ေနရာ ၊ တစ္ကမၻာနဲ႕ တစ္ကမၻာ တူညီတယ္ ထင္ေနၾကတာလည္းမဆန္းဘူး။ ဆန္းတာက ကိုယ့္ကမၻာကမွ အလင္းလက္ဆံုးျဂိဳလ္ လို႕ ထင္ေနၾကတာ ဆန္းတယ္။ ဆန္းတာက ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကမွ အသိမ္ေမြ႕အၾကီးျမတ္ဆံုးလို႕ ထင္ေနၾကတာ ဆန္းတယ္။ ဆန္းတာက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအျပဳအမႈေတြဟာ ၾကီးျမတ္တဲ့ နယ္ပယ္မွာ လည္ေနတာ လည္းမဆန္းဘူး။ ဆန္းတာက အဲဒီအဲဒီအျပဳအမႈကို တကူးတကကယုကယင္လုပ္ေနၾကတာ ဆန္းတယ္။ ဆန္းတယ္။ ငွက္ကေလးဆိုတဲ့ အမည္နာမေလးတူရံုနဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ဆစ္ခနဲ နာသြားတာ ဆန္းတယ္။
အေရးပါတာေတြကို ပစ္ထားျပီး အေရးမပါတာေတြကိုပဲ အေလးထားေနမိသလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ဖို႕ လိုလာျပီ။
ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေလးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္နဲ႕ သိကၡာကိုအေလးထားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေလးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခင္မင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အေလးထားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အစ္ကိုအစ္မမ်ားကို အေလးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေလးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ စာေပကို အေလးထားတယ္။ ဘဝရဲ႕ လမ္းေတြကေနေသြဖယ္ျပီးကို အေလးထားခဲ့တယ္။ ဒါဆိုဘာ့ေၾကာင့္မ်ား စကားေတြကိုအထအန ေကာက္ေနခဲ့ပါသလဲ။
ဘာမဟုတ္ညာမဟုတ္ စကားအထအနမွာ ေပ်ာ္ဝင္တဲ့သူျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ဘာ့ေၾကာင့္နိမ့္က်ေစခဲ့ပါသလဲ။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းကိုျမွင့္ဖို႕ စကားအထအနေကာက္ျခင္းကိုဖယ္ရွားပါရေစ။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းကို ျမွင့္ဖို႕ စကားအစအနေလး ေတြဖယ္ရွားပါရေစ။ ဒီစကားအစအနေလးေတြ ကို ေၾကာက္မိတာနဲ႕ပဲဝလံုးေလးဝိုင္းေအာင္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေရးႏုိင္ခဲ့တာ ၾကာျပီ။ေသခ်ာျပီ။ ဒါ ေတာင္တက္လမ္းမွာ ၾကံဳရတဲ့ ဆူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ဆြဲႏႈတ္မွ ဒီဆူး ေပ်ာက္လိ့မ္မယ္။ ဆူးႏုတ္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားၾကည့္ခ်င္ေသးရဲ႕။
ဝလံုးေလးဝိုင္းေအာင္ေရးဖို႕ ဒီဆူးဟာ မျဖစ္မေနကို ႏုတ္ဖို႕ လိုလာျပီမဟုတ္လား။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္