ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကမ္းပါးေတြ ျပိဳမက်ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း
အနာဂတ္ဆိုတာကိုေတြးၾကည့္လိုက္တိုင္း ေလေနတဲ့ စိတ္ၾကီးက ထထရယ္တယ္။ ကိုယ္
တကယ္ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့တတ္ခဲ့ျပီထင္ရဲ႕..။
ေဟး အလြမ္းဆိုတဲ့မီးက တစ္ပြင့္တည္းထထေတာက္ေနတယ္ထင္ေနလား။ ေဟာဒီေအာင့္သက္ေနတဲ့ ဝဲဘက္ရင္က လြမ္းခ်င္းဆိုတာၾကီးကို မ်ိဳခ်ထားရ။ တိတ္တိတ္ေလးငိုမိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြမွာ အလြမ္းေတြ ေသမသြားဘဲ ပိုရွင္လာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခြင့္ရွိရင္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးရဲ႕။ ဒီမွာ ဟိုမွာ ကေနတဲ့ သံေယာဇဥ္အမွ်င္အတန္းမ်ားစြာ၊ ဘယ္လိုျဖတ္ျဖတ္မျပတ္ေတာ့မယ့္အေနအထား၊ လိမ္ညာတာမဟုတ္ေၾကာင္း ေျမၾကီးနဲ႕ေကာင္းကင္ကို သက္ေသတည္ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးရဲ႕။
“ကိုယ့္ရင္က အလြမ္းကလည္း ခဏခဏမီးထေတာက္တတ္တယ္။”
“စည္း”တဲ့။ လူ႕စည္းဘီလူးစည္း စကားစည္း အျမဲျခားတတ္တဲ့ ကိုယ္ဟာ ဒီေနရာမွာစညး္ျခားဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့၊ ကိုယ္တို႕ဟာစည္းမဲ့စကားေတြနဲ႕ စည္းမဲ့ရင္းႏွီးမႈေတြနဲ႕သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုတိုးပစ္တယ္။
စည္းမဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျပႆနာေတြ ပိုတိုးလာသလို စည္းမဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္တို႕ျပႆနာေတြဟာ ေရမွာေရးတဲ့အရုပ္လိုပဲေခတၱမွ်ာသာ အရာထင္ခဲ့တယ္။
စည္းမဲ့စကားမ်ားစြာမွာ သံေယာဇဥ္ေတြ ေတာင္ပံုရာပံု ါရွိခဲ့ေၾကာင္း တကူးတက စကားဆိုစရာမလိုခဲ့။ အေပ်ာ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႕ လက္ကေလးေတြ ဆုပ္ကိုင္ထားမွ ျပန္ရလာမယ့္အရာလား ဆိုတာကို ကိုယ္ ျပန္ေတြးေနမိရဲ႕။
လြင့္ဝဲသြားတဲ့ေလမႈန္ေတြမွာ အမွားမခံတဲ့ စကားစုေတြဟာ အစိုင္အခဲျဖစ္ခဲ့သလား။ လြင့္ဝဲသြားတဲ့ ေလမႈန္ေတြမွာ အမွာပါးခြင့္ရွိရင္ တစ္ခုပါးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ “လြမ္းတယ္” လို႕။ ညၾကီးနက္နက္လာခ်ိန္မွာ တတီတီေအာ္ျမည္ေနတဲ့ နာရီငိုသံကို သတိထားမိဖို႕ ကိုယ့္ႏွလံုးသားက ခြင့္မျပဳဘူး။ ကိုယ္တုိင္မ်က္ရည္က်ေနသူအတြက္ တပါးသူရဲ႕ ေၾကကြဲမႈကို ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈနဲ႕ၾကိဳဆိုျပမေနႏုိင္တာကေတာ့ ဓမၼတာမဟုတ္လား။
ဒီဇင္ဘာကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာလား၊ လက္ကမ္းၾကိဳဆိုဖို႕ ျပင္ဆင္ေနခဲ့တာလား။ ခုထိ ဒီအေျဖႏွစ္ခုၾကားမွာ ကိုယ္ဟာ တဝဲလည္လည္ပဲ။ ဒီဇင္ဘာဟာ တစ္ခါတစ္ခါ တေစၦဆန္ျပီး တစ္ခါတစ္ခါ အိန္ဂ်ယ္ဆန္ခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ေန႕ရက္ေတြထဲမွာ သိပ္သည္းသြားတဲ့ အႏုျမဴမႈန္ေတြရွိတယ္။ ဘယ္ခ်ိန္ထေပါက္ကြဲမယ္မွန္းမသိတဲ့ သူတို႕ဟာ တစ္ေနရာစီမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနခဲ့ရင္း ေပါက္ကြဲအားအျပင္းဆံုးျဖစ္ဖို႕ တိတ္တိတ္ေလး ၾကိဳးစားေနခဲ့ၾကေလရဲ႕။
မုန္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ခုခ်ိန္မွာ ပိုင္စိုးပစ္တာ အခ်ိန္။ ဟုတ္တယ္။ အခ်ိန္။ အခ်ိန္ၾကီးကို ေမွ်ာ္ရင္းမုန္းရတဲ့အရသာ၊ ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နဲ႕ က်ဥ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာ ကိုယ္တစ္ခါတုန္းကေျပာခဲ့သလို စိတ္နင္စာ မျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕သာ ၾကိတ္ဆုေတာင္းေနမိရဲ႕။ အနီးကပ္မွ ကပ္ရိုက္မဲ့ လက္ဝါးထက္ ခပ္ေစာေစာကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို အေသသတ္ပါရေစလား။ ခုေတာ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ ေနသားတက်နဲ႕ ႏွလံုးသားကိုဝင္ေႏွာင့္၊ ေစာင့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာၾကီးကို သာ မုန္းေနမိေတာ့ရဲ႕။
ေဖါက္ထားတဲ့ လမ္းကိုယ္စီမွာမယိုင္မလဲ ေလွ်ာက္လွမ္းေၾကး ဆိုတဲ့ ကတိေတြနဲ႕ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေဘာင္ခတ္ထားၾကတယ္။ တကယ္ဆို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ ေဘာင္ထဲက လြင့္ထြက္လာတဲ့ တစိတ္တပိုင္းဆိုတာ ဝန္မခံလည္း သိေနခဲ့ၾကရ။
ကိုယ္တို႕မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကိုယ္စီမွာ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာကိုေတာ့ အျမဲဆာေလာင္တတ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆာေလာင္မႈကိုယ္စီအတြက္ မ်က္လံုးမွိတ္လို႕ စိတ္တံခါးကို ေခတၱပိတ္ၾကဦးစို႕။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတိေပးရင္း ကိုယ္ကိုယ္တုိင္နာက်င္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို မုန္းတယ္။ ခံစားမႈအတြက္ မ်က္ရည္က်ရတာကို မုန္းတယ္။ အလြမ္းအတါက္ မ်က္ရည္က်ရတာကို မုန္းတယ္။ ခဏခဏထထရယ္တတ္တဲ့ကိုယ္ရဲ႕ စိတ္ေလၾကီးကို မုန္းတယ္။ ဘာလိုလိုနဲ႕ ကိုယ္မုန္းတဲ့အရာေတြေတာင္ မ်ားမ်ားလာခဲ့ေပါ့။
တစ္ပြင့္တည္းပဲ ထထေတာက္ေနတယ္ထင္ေနတဲ့ မီးပြင့္ေလးေတြကို တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္ရဲ႕။ ေဟာဒီရင္မွာ မီးေတာင္ကို ျမိဳထာားရ၊ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ အိပ္ပ်က္တယ္ဆိုတဲ့ ညဟာ ကိုယ့္အတြက္အပရိက။ ညစာမစားဘဲေနခဲ့တဲ့ ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဆာေလာင္ျခင္းကို အမည္တပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလြမ္းတဲ့ေလ။
ေပ်ာ္တယ္မေပ်ာ္ဘူး ေထြေထြထူးထူးဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္အာရံုမွာ ျမင္ေနရတာက ေမွာ္။ ေမွာ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို ထင္လင္းေအာင္လုပ္ခြင့္ရတဲ့ေန႕မွာ ကိုယ့္အေပ်ာ္ေတြ မိုးမျမင္ေလမျမင္၇ွင္သန္လာမယ္လို႕ ယံုၾကည္မိရဲ႕…။
ေမွာ္……။
“မျမင္ရေသာ သံေယာဇဥ္ကို ေမွာ္ဟု ေခၚပါသည္။”
မျမင္ရေသာ အလြမ္းကို ေမွာ္လို႕ မသတ္မွတ္ခ်င္၊ မျမင္ရေသာအလြမ္းကို ေမွာ္ဟု မသတ္မွတ္ခ်င္။
ေမွာ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး ထင္လင္းလာမယ့္တစ္ေန႕ကို ကိုယ္ ေစာင့္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႕မွာ ကိုယ့္စိတ္ၾကီးရဲ႕ အေပ်ာ္ကို တိုင္းဖို႕ ဘယ္မီတာမွ တတ္ႏို္င္မယ္မထင္ဘူး။ မိုးမျမင္ေလမျမင္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ဇီးေစ့နဲ႕ပစ္ေပါက္ဖို႕ထိ အားအင္ေတြ ျပည့္ေနမယ့္အေပ်ာ္ေတြ စုတဲ့ ေန႕ကို ကိုယ္ ……….ေမွ်ာ္…..ေန……..မိ……..တယ္….ေမွာ္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေပ်ာ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ ဝတၱရားေက် လူမႈေရး။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္တို႕ဟာ ေဖါက္ထားတဲ့ လမး္ကိုယ္စီမွာ အလင္းကိုယ္စီနဲ႕ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရ၊ ဒါေပမယ့္လည္း ရင္ဘက္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးကို ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတာခ်င္းေတာ့ တူညီေနခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။
လာ..။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ စုရင္း ကိုယ္စီ အခ်ိန္ၾကီးကို သတ္ၾကစို႕။ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ စကၠန္႕ေတြမွာ ကိုယ္တို႕ အေပ်ာ္ေတြ ၾကီးထြားရွင္သန္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ ေမွာ္ ဟာ တျဖည္းျဖည္း နီးလာျပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႕..ေမွ်ာ္လင့္လိုက္ၾကဦးစို႕။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
ေဟး အလြမ္းဆိုတဲ့မီးက တစ္ပြင့္တည္းထထေတာက္ေနတယ္ထင္ေနလား။ ေဟာဒီေအာင့္သက္ေနတဲ့ ဝဲဘက္ရင္က လြမ္းခ်င္းဆိုတာၾကီးကို မ်ိဳခ်ထားရ။ တိတ္တိတ္ေလးငိုမိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြမွာ အလြမ္းေတြ ေသမသြားဘဲ ပိုရွင္လာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခြင့္ရွိရင္ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးရဲ႕။ ဒီမွာ ဟိုမွာ ကေနတဲ့ သံေယာဇဥ္အမွ်င္အတန္းမ်ားစြာ၊ ဘယ္လိုျဖတ္ျဖတ္မျပတ္ေတာ့မယ့္အေနအထား၊ လိမ္ညာတာမဟုတ္ေၾကာင္း ေျမၾကီးနဲ႕ေကာင္းကင္ကို သက္ေသတည္ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးရဲ႕။
“ကိုယ့္ရင္က အလြမ္းကလည္း ခဏခဏမီးထေတာက္တတ္တယ္။”
“စည္း”တဲ့။ လူ႕စည္းဘီလူးစည္း စကားစည္း အျမဲျခားတတ္တဲ့ ကိုယ္ဟာ ဒီေနရာမွာစညး္ျခားဖို႕ ေမ့ေလ်ာ့၊ ကိုယ္တို႕ဟာစည္းမဲ့စကားေတြနဲ႕ စည္းမဲ့ရင္းႏွီးမႈေတြနဲ႕သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုတိုးပစ္တယ္။
စည္းမဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပဲ ျပႆနာေတြ ပိုတိုးလာသလို စည္းမဲ့ျခင္းေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္တို႕ျပႆနာေတြဟာ ေရမွာေရးတဲ့အရုပ္လိုပဲေခတၱမွ်ာသာ အရာထင္ခဲ့တယ္။
စည္းမဲ့စကားမ်ားစြာမွာ သံေယာဇဥ္ေတြ ေတာင္ပံုရာပံု ါရွိခဲ့ေၾကာင္း တကူးတက စကားဆိုစရာမလိုခဲ့။ အေပ်ာ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႕ လက္ကေလးေတြ ဆုပ္ကိုင္ထားမွ ျပန္ရလာမယ့္အရာလား ဆိုတာကို ကိုယ္ ျပန္ေတြးေနမိရဲ႕။
လြင့္ဝဲသြားတဲ့ေလမႈန္ေတြမွာ အမွားမခံတဲ့ စကားစုေတြဟာ အစိုင္အခဲျဖစ္ခဲ့သလား။ လြင့္ဝဲသြားတဲ့ ေလမႈန္ေတြမွာ အမွာပါးခြင့္ရွိရင္ တစ္ခုပါးလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ “လြမ္းတယ္” လို႕။ ညၾကီးနက္နက္လာခ်ိန္မွာ တတီတီေအာ္ျမည္ေနတဲ့ နာရီငိုသံကို သတိထားမိဖို႕ ကိုယ့္ႏွလံုးသားက ခြင့္မျပဳဘူး။ ကိုယ္တုိင္မ်က္ရည္က်ေနသူအတြက္ တပါးသူရဲ႕ ေၾကကြဲမႈကို ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမႈနဲ႕ၾကိဳဆိုျပမေနႏုိင္တာကေတာ့ ဓမၼတာမဟုတ္လား။
ဒီဇင္ဘာကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာလား၊ လက္ကမ္းၾကိဳဆိုဖို႕ ျပင္ဆင္ေနခဲ့တာလား။ ခုထိ ဒီအေျဖႏွစ္ခုၾကားမွာ ကိုယ္ဟာ တဝဲလည္လည္ပဲ။ ဒီဇင္ဘာဟာ တစ္ခါတစ္ခါ တေစၦဆန္ျပီး တစ္ခါတစ္ခါ အိန္ဂ်ယ္ဆန္ခဲ့တယ္။ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ေန႕ရက္ေတြထဲမွာ သိပ္သည္းသြားတဲ့ အႏုျမဴမႈန္ေတြရွိတယ္။ ဘယ္ခ်ိန္ထေပါက္ကြဲမယ္မွန္းမသိတဲ့ သူတို႕ဟာ တစ္ေနရာစီမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလးေနခဲ့ရင္း ေပါက္ကြဲအားအျပင္းဆံုးျဖစ္ဖို႕ တိတ္တိတ္ေလး ၾကိဳးစားေနခဲ့ၾကေလရဲ႕။
မုန္းတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ခုခ်ိန္မွာ ပိုင္စိုးပစ္တာ အခ်ိန္။ ဟုတ္တယ္။ အခ်ိန္။ အခ်ိန္ၾကီးကို ေမွ်ာ္ရင္းမုန္းရတဲ့အရသာ၊ ရင္ထဲမွာ တဆစ္ဆစ္နဲ႕ က်ဥ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဆိုတာ ကိုယ္တစ္ခါတုန္းကေျပာခဲ့သလို စိတ္နင္စာ မျဖစ္ပါေစနဲ႕လို႕သာ ၾကိတ္ဆုေတာင္းေနမိရဲ႕။ အနီးကပ္မွ ကပ္ရိုက္မဲ့ လက္ဝါးထက္ ခပ္ေစာေစာကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို အေသသတ္ပါရေစလား။ ခုေတာ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ ေနသားတက်နဲ႕ ႏွလံုးသားကိုဝင္ေႏွာင့္၊ ေစာင့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုတာၾကီးကို သာ မုန္းေနမိေတာ့ရဲ႕။
ေဖါက္ထားတဲ့ လမ္းကိုယ္စီမွာမယိုင္မလဲ ေလွ်ာက္လွမ္းေၾကး ဆိုတဲ့ ကတိေတြနဲ႕ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေဘာင္ခတ္ထားၾကတယ္။ တကယ္ဆို ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဟာ ေဘာင္ထဲက လြင့္ထြက္လာတဲ့ တစိတ္တပိုင္းဆိုတာ ဝန္မခံလည္း သိေနခဲ့ၾကရ။
ကိုယ္တို႕မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ကိုယ္စီမွာ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာကိုေတာ့ အျမဲဆာေလာင္တတ္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ဒီေတာ့ ဆာေလာင္မႈကိုယ္စီအတြက္ မ်က္လံုးမွိတ္လို႕ စိတ္တံခါးကို ေခတၱပိတ္ၾကဦးစို႕။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတိေပးရင္း ကိုယ္ကိုယ္တုိင္နာက်င္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို မုန္းတယ္။ ခံစားမႈအတြက္ မ်က္ရည္က်ရတာကို မုန္းတယ္။ အလြမ္းအတါက္ မ်က္ရည္က်ရတာကို မုန္းတယ္။ ခဏခဏထထရယ္တတ္တဲ့ကိုယ္ရဲ႕ စိတ္ေလၾကီးကို မုန္းတယ္။ ဘာလိုလိုနဲ႕ ကိုယ္မုန္းတဲ့အရာေတြေတာင္ မ်ားမ်ားလာခဲ့ေပါ့။
တစ္ပြင့္တည္းပဲ ထထေတာက္ေနတယ္ထင္ေနတဲ့ မီးပြင့္ေလးေတြကို တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္ရဲ႕။ ေဟာဒီရင္မွာ မီးေတာင္ကို ျမိဳထာားရ၊ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ အိပ္ပ်က္တယ္ဆိုတဲ့ ညဟာ ကိုယ့္အတြက္အပရိက။ ညစာမစားဘဲေနခဲ့တဲ့ ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ဆာေလာင္ျခင္းကို အမည္တပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလြမ္းတဲ့ေလ။
ေပ်ာ္တယ္မေပ်ာ္ဘူး ေထြေထြထူးထူးဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ့္အာရံုမွာ ျမင္ေနရတာက ေမွာ္။ ေမွာ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးကို ထင္လင္းေအာင္လုပ္ခြင့္ရတဲ့ေန႕မွာ ကိုယ့္အေပ်ာ္ေတြ မိုးမျမင္ေလမျမင္၇ွင္သန္လာမယ္လို႕ ယံုၾကည္မိရဲ႕…။
ေမွာ္……။
“မျမင္ရေသာ သံေယာဇဥ္ကို ေမွာ္ဟု ေခၚပါသည္။”
မျမင္ရေသာ အလြမ္းကို ေမွာ္လို႕ မသတ္မွတ္ခ်င္၊ မျမင္ရေသာအလြမ္းကို ေမွာ္ဟု မသတ္မွတ္ခ်င္။
ေမွာ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး ထင္လင္းလာမယ့္တစ္ေန႕ကို ကိုယ္ ေစာင့္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႕မွာ ကိုယ့္စိတ္ၾကီးရဲ႕ အေပ်ာ္ကို တိုင္းဖို႕ ဘယ္မီတာမွ တတ္ႏို္င္မယ္မထင္ဘူး။ မိုးမျမင္ေလမျမင္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ဇီးေစ့နဲ႕ပစ္ေပါက္ဖို႕ထိ အားအင္ေတြ ျပည့္ေနမယ့္အေပ်ာ္ေတြ စုတဲ့ ေန႕ကို ကိုယ္ ……….ေမွ်ာ္…..ေန……..မိ……..တယ္….ေမွာ္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေပ်ာ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ ဝတၱရားေက် လူမႈေရး။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္တို႕ဟာ ေဖါက္ထားတဲ့ လမး္ကိုယ္စီမွာ အလင္းကိုယ္စီနဲ႕ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကရ၊ ဒါေပမယ့္လည္း ရင္ဘက္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးကို ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကတာခ်င္းေတာ့ တူညီေနခဲ့ၾကတယ္မဟုတ္လား။
လာ..။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ စုရင္း ကိုယ္စီ အခ်ိန္ၾကီးကို သတ္ၾကစို႕။ ကုန္ဆံုးသြားတဲ့ စကၠန္႕ေတြမွာ ကိုယ္တို႕ အေပ်ာ္ေတြ ၾကီးထြားရွင္သန္ၾကည့္ၾကရေအာင္။ ေမွာ္ ဟာ တျဖည္းျဖည္း နီးလာျပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႕..ေမွ်ာ္လင့္လိုက္ၾကဦးစို႕။
ရည္ေဝ(လင္းေရာင္ျခည္)
No comments:
Post a Comment
မဂၤလာပါ စာေတြ လာဖတ္ေပးလို႕ ေက်းဇဴးပါေနာ္